«Ευφράνθητε, Έθνη, μετά του Λαού Αυτού»

 1. Γιατί οι Ιουδαίοι που τηρούν ακόμη το νόμο του Μωυσή δεν αποδείχθηκε ότι είναι ο «λαός του» με τον οποίο καλούνται τα έθνη να «ευφρανθούν»;

ΠΟΙΟΣ είναι «ο λαός αυτού» με τον οποίο καλούνται όλα τα έθνη να «ευφρανθούν»; (Ρωμ. 15:10) Δεν αποδείχθηκε ότι ήταν ο Ιουδαϊκός λαός. Οι φυσικοί Ιουδαίοι που προσπαθούν ακόμη να τηρήσουν το νόμο του Μωυσή μισήθηκαν και καταδιώχθηκαν στη διάρκεια των 1.900 ετών από το έτος 70 μ.Χ., το έτος που καταστράφηκε η αρχαία Ιερουσαλήμ από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες κάτω από το στρατηγό Τίτο. Είναι παράξενο που ακόμη και οι φυσικοί Ιουδαίοι οι ίδιοι, δεν ευφράνθηκαν με «τον λαόν αυτού,» τον λαό του Ιεχωβά. Στο τέλος ενός θεόπνευστου ψαλμού που εψάλη το έτος 1473 π.Χ., ο Ιουδαίος προφήτης Μωυσής ήταν εκείνος που έψαλε : «Ευφράνθητε, έθνη, μετά του λαού αυτού· διότι θέλει εκδικήσει το αίμα των δούλων αυτού, και αποδώσει εκδίκησιν εις τους εναντίους αυτού, και καθαρίσει την γην αυτού και τον λαόν αυτού.»—Δευτ. 32:43.

 2. Πότε άρχισε να γίνεται η μεταφορά των ακολούθων του Ιησού από «την εξουσίαν του σκότους . . . εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού»;

² Όταν ο Παύλος είπε και εφάρμοσε αυτά τα λόγια από τον Ψαλμό του Μωυσή, γύρω στο 56 μ.Χ., ο Ιησούς είχε πεθάνει, είχε αναστηθεί και αναληφθεί στον ουρανό πολύ νωρίτερα, το 33 μ.Χ. Έτσι από την Πεντηκοστή του έτους εκείνου κι έπειτα, ο «λαός αυτού,» ο λαός του Ιεχωβά, ήταν οι αφιερωμένοι, βαπτισμένοι, γεννημένοι από το πνεύμα μαθητές του Ιησού Χριστού. Λίγα χρόνια αργότερα, γύρω στο 60-61 μ.Χ., ο Παύλος έγραψε στα μέλη του «λαού» του Ιεχωβά στις Κολοσσές και είπε: «Ευχαριστούντες τον Πατέρα, όστις έκαμεν ημάς αξίους της μερίδος του κλήρου των αγίων εν τω φωτί, όστις ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού αυτού Υιού.» (Κολ. 1:12, 13) Αυτή η μεταφορά άρχισε στην Ιουδαϊκή μέρα της Πεντηκοστής (6 του Σιβάν) του 33 μ.Χ., μετά την επιστροφή του Ιησού στον ουρανό.

 3. Με τη μεταφορά τους στην πνευματική βασιλεία του αγαπητού Υιού του Θεού, τι ρόλο ανάλαβαν χάρη του Βασιλέως;

³ Τη μέρα εκείνη, μέσω του δοξασμένου βασιλικού Υιού του Ιησού Χριστού, ο ουράνιος Πατέρας εξέχυσε το άγιο πνεύμα του πρώτα σε 120 περίπου μαθητές που περίμεναν στην Ιερουσαλήμ. Έτσι αυτοί μεταφέρθηκαν από την εξουσία τον κοσμικού σκότους στην πνευματική βασιλεία του αγαπητού Υιού του Θεού, Ιησού Χριστού, που είναι «το φως του κόσμου.» (Ιωάν. 8:12) Εκείνη η πνευματική βασιλεία εγκαθιδρύθηκε από τον Ιεχωβά Θεό, και σ’ αυτή ο Ιησούς Χριστός ως ο πνευματικός Βασιλεύς υπηρέτησε ως λειτουργός της επικρατείας του Ιεχωβά. Για να εκτελέσει την υπηρεσία του χρησιμοποιεί τους από το πνεύμα γεννημένους μαθητές του στη γη σαν «υπέρ του Χριστού πρέσβεις.» (2 Κορ. 5:20) Σύμφωνα με την Αγγλική Αναθεωρημένη Μετάφραση, αυτοί είναι «πρέσβεις υπέρ του Χριστού.» Αυτοί οι «πρέσβεις» έχουν πράγματι μια διακονία, μια κυβερνητική υπηρεσία.

 4. (α) Επομένως από ποιους αποτελείται ο «λαός» του Θεού με τους οποίους καλούνται να «ευφρανθούν» τα έθνη; (β) Για ποιο πράγμα πρέπει τα έθνη να δοξάσουν τον Θεό;

⁴ Μ’ αυτούς τους πρέσβεις θα πρέπει όλα τα έθνη που δεν αποτελούνται από πνευματικούς Ισραηλίτες να «ευφρανθούν.» Για ποιο πράγμα; Ο Χριστιανός πρέσβυς διάκονος Παύλος απαντά όταν γράφει στην εκκλησία στη Ρώμη και λέει: «Ο Ιησούς Χριστός έγεινε διάκονος της περιτομής υπέρ της αληθείας του Θεού, δια να βεβαιώση τας προς τους πατέρας επαγγελίας, και δια να δοξάσωσι τα έθνη τον Θεόν δια το έλεος αυτού.» (Ρωμ. 15:8, 9α) Και ποιο ήταν το έλεος του Θεού προς τα «έθνη»;

 5. (α) Ποιο ήταν το «έλεος» του Θεού προς τους απερίτμητους Εθνικούς; (β) Πότε και με ποιον άρχισε εκείνο το «έλεος,» και σε ποιο πράγμα έγιναν δεκτοί;

⁵ Τον καιρό εκείνο στον πρώτο αιώνα μ.Χ., το «έλεος» του Θεού ήταν το εξής: Ο Ιεχωβά Θεός επέτρεψε στα απερίτμητα Έθνη (ή στους ανθρώπους των εθνών) να λάβουν τις «επαγγελίες» που είχε κάνει στους προπάτορες των περιτμημένων Ιουδαίων. Για τους απερίτμητους μη Ιουδαίους, αυτό άρχισε το έτος 36 μ.Χ., όταν ο Ρωμαίος εκατόνταρχος Κορνήλιος και η οικογένειά του και οι φίλοι του στην Καισάρεια δέχτηκαν τη διακονία του αποστόλου Πέτρου και χρίστηκαν με το άγιο πνεύμα του Θεού και βαφτίστηκαν. (Πράξ. κεφ. 10) Κατά πόσο ο Κορνήλιος και η οικογένειά του άφησαν την Καισάρεια κι επέστρεψαν στην Ιταλία για να γίνουν μέλη της εκκλησίας στη Ρώμη, που ως τότε αποτελείτο από περιτμημένους Ιουδαίους πιστούς και πιθανόν Ιουδαίους «προσηλύτους,» δεν γνωρίζουμε. (Πράξ. 2:1-10) Αλλά από τότε κι έπειτα ο Θεός έδειξε «έλεος» στους πιστεύοντες, βαπτισμένους εθνικούς με το να τους δεχθεί στην πνευματική «βασιλεία» του αγαπητού του Υιού, παρ’ όλο που δεν ήταν περιτμημένοι.

 6. (α) Σε ποια ομάδα έγιναν δεκτά σαν μέλη τα έθνη στις μέρες του Παύλου σύμφωνα με το «έλεος» του Θεού; (β) Γιατί αυτοί που δέχθηκαν το «έλεος» του Θεού δεν μπορούν να πάρουν μέρος στις διακονίες των κοσμικών κυβερνήσεων;

⁶ Μ’ αυτό τον τρόπο τα «έθνη,» είτε περιτμημένοι Σαμαρείτες, περιτμημένοι Αιγύπτιοι, ή απερίτμητοι μη Ιουδαίοι, ευνοήθηκαν με το να γίνουν μέλη του ‘σπέρματος του Αβραάμ’, μέσω του οποίου θα ευλογούνταν όλες οι φυλές της γης. (Γέν. 12:3· 22:15-18· Γαλ. 3:3-29) Μολονότι προς το παρόν αυτοί είναι στην πνευματική βασιλεία του αγαπητού Υιού του Θεού, όλοι εκείνοι που θ’ αποδειχθούν πιστοί ως τον επίγειο θάνατό τους θ’ αναστηθούν στην ουράνια βασιλεία του Θεού. Εκεί θα βασιλεύσουν με τον Χριστό για 1.000 χρόνια, για να ευλογήσουν όλες τις φυλές της γης. (Αποκ. 20:4-6) Στο μεταξύ, ενώ βρίσκονται ακόμη «εν σαρκί» πάνω στη γη, έχουν τη «διακονία» που ανάλαβαν σαν «υπέρ του Χριστού πρέσβεις,» ενασχολούμενοι στη «διακονία του λόγου» για τη βασιλεία του Ιεχωβά δια του Χριστού. Γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούν με συνέπεια να γίνουν διάκονοι πολιτικών κυβερνήσεων αυτού του κόσμου που ελέγχεται από τον Διάβολο.—Πράξ. 6:4.

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΕΘΝΗ

 7. Ποια στάση παίρνουν απέναντι στις διαμάχες αυτού του κόσμου αυτοί οι «πρέσβεις,» και γιατί εξακολουθούν να ευφραίνονται και να καλούν άλλους να ενωθούν μαζί τους σ’ αυτή την ευφροσύνη;

⁷ Οι «πρέσβεις» της Βασιλείας παίρνουν μια αυστηρά ουδέτερη στάση απέναντι στις κοσμικές διαμάχες. Γνωρίζουν ότι «οι καιροί των Εθνών,» ή «οι προσδιορισμένοι καιροί των εθνών,» τελείωσαν στην αρχή του φθινόπωρου του έτους 1914, στη διάρκεια του τρίτου μήνα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. (Λουκ. 21:24) Τον καιρό εκείνο η ανοχή προς τα Έθνη να ασκούν παγκόσμια κυριαρχία εξέπνευσε. Αυτά τα κοσμικά έθνη, περιλαμβανομένων και των εθνών του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, πεισματικά αρνούνται ν’ αναγνωρίσουν αυτό το γεγονός. Έτσι εναντιώνονται και καταδιώκουν τους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά που εφιστούν την προσοχή σ’ αυτό το γεγονός. Όλος αυτός ο διωγμός γίνεται όπως προλέχθηκε στις Βιβλικές προφητείες. Παρ’ όλα αυτά, οι «πρέσβεις» της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού εξακολουθούν να ευφραίνονται. Προσκαλούν τους ανθρώπους όλων των λαών να ευφρανθούν μαζί τους και να ενωθούν μαζί τους στο να αναγγείλουν τη βασιλεία που ο Θεός εγκαθίδρυσε στους ώμους του Ιησού Χριστού.

 8. (α) Από πότε έχει συναχθεί στο πλευρό της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού ένας «πολύς όχλος» απ’ όλες τις εθνικότητες; (β) Τι διακρίνουν καθαρά και ποια ελεήμονα πείρα θα ήθελαν ν’ απολαύσουν;

⁸ Από την άνοιξη του 1935 (Μάιος) ένας «πολύς όχλος» ανθρώπων όλων των εθνών άρχισαν να ευφραίνονται με τον χρισμένο από το πνεύμα «λαό» του Ιεχωβά, που ήταν κληρονόμοι της ουράνιας βασιλείας του. Τα ευφραινόμενα άτομα που αποτελούν αυτόν τον «πολύν όχλον» απ’ όλες τις εθνικότητες, ενδιαφέρονται ζωηρά να γίνουν επίγειοι υπήκοοι της χιλιετούς βασιλείας του Θεού δια του Χριστού. (Αποκ. 7:9-17· 22:17) Διακρίνουν καθαρά ότι από το τέλος των Καιρών των Εθνών στο 1914 «αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου [Ιεχωβά] ημών και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» (Αποκ. 11:15) Εκτιμούν ότι ζουν στον μεταβατικό καιρό που θα περάσουν από τις καταδικασμένες πολιτικές κυβερνήσεις αυτού του κόσμου στη χιλιετή βασιλεία του Μεσσία ή Χριστού του Θεού. Θα ήθελαν πάρα πολύ να ζήσουν μέσα απ’ αυτή τη μεταβατική περίοδο και, χωρίς να πεθάνουν, να εισέλθουν στη νέα τάξη πάνω στη γη, κάτω από τη Μεσσιανική βασιλεία. Αυτό θα ήταν μεγάλο «έλεος» από μέρους του Ιεχωβά Θεού προς αυτούς.

 9. (α) Σε ποια πρόσκληση ανταποκρίθηκαν εκείνοι που αποτελούν τον διεθνή «πολύ όχλο,» και πώς το συμβόλισαν αυτό; (β) Σαν προβατοειδείς που είναι, πώς έκαναν καλό στους πνευματικούς «αδελφούς» του Χριστού στη διάρκεια αυτής της συντέλειας του συστήματος πραγμάτων;

⁹ Ναι, ήταν ένα ασυνήθιστο «έλεος» από μέρους του Ιεχωβά το ότι «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» έχει «κηρυχθή εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη,» και ότι έφθασε ακόμη και σ’ αυτούς. (Ματθ. 24:14) Από την άνοιξη του 1935 αυτοί που αποτελούν τον «πολύν όχλον» επωφελήθηκαν από το «έλεος» του Θεού και ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση να αφιερωθούν στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού και συμβόλισαν την αφιέρωσή τους με το βάπτισμα στο νερό. Η παραβολή του Ιησού για τα πρόβατα και τα ερίφια, όπως αναγράφεται στο Ματθαίος 25:31-46, δείχνει ότι πρέπει να κάνουν το καλό στους εκλεκτούς του Θεού, στους πνευματικούς αδελφούς του Χριστού, τώρα στη διάρκεια αυτής της «συντελείας του αιώνος.» (Ματθ. 24:3, 31) Αυτό περιλαμβάνει να βοηθούν τους πνευματικούς «αδελφούς» του Χριστού να κηρύττουν «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» μέχρι την έλευση «της μεγάλης θλίψεως,» όμοια της οποίας ποτέ δεν έχει γίνει ως τώρα. (Ματθ. 24:14-22) Επειδή συνεργάζονται με το υπόλοιπο των «υπέρ του Χριστού πρέσβεων,» εισέρχονται σε μια νέα κατάσταση.

10. Σε ποια νέα θέση μπήκαν «ο πολύς όχλος» και ποια υπηρεσία αποδίδουν με τους «υπέρ του Χριστού πρέσβεις»;

¹⁰ Ο «πολύς όχλος» των προβατοειδών ανθρώπων που συνάγονται στη δεξιά θέση επιδοκιμασίας του Χριστού υπηρετούν με την ιδιότητα απεσταλμένων του Χριστού στην ιερή υπηρεσία της βασιλείας του. Πάνω τους έχει τεθεί μια «διακονία» να υπηρετούν τα συμφέροντα της βασιλικής κυβερνήσεως, «της βασιλείας των ουρανών.» Με την έξοχη υπηρεσία που αποδίδουν με τους «πρέσβεις» της βασιλείας, δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους στον Ιεχωβά Θεό.

Η ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΠΡΟΛΕΧΘΗΚΕ

11. Ποιος είναι εκείνος του οποίου το όνομα είπε ο Δαβίδ ότι θα έψελνε, και πώς τον περιγράφει ο Δαβίδ;

¹¹ Ο απόστολος Παύλος παραθέτει από τον ψαλμωδό Βασιλιά Δαβίδ όταν λέει πώς τα έθνη θα «δοξάσωσι τον Θεόν δια το έλεος αυτού,» και συνεχίζει και λέει: «Καθώς είναι γεγραμμένον· Δια τούτο θέλω σε υμνεί μεταξύ των εθνών, και εις το όνομά σου θέλω ψάλλει.» (Ψαλμ. 18:49· 2 Σαμ. 22:50· Ρωμ. 15:9β) Ο θεόπνευστος ψαλμωδός περιέγραψε ποιος είναι Εκείνος στου οποίου το όνομα θα έψελνε, όταν πρόσθεσε τα τελευταία λόγια: «Αυτός μεγαλύνει τας σωτηρίας του βασιλέως αυτού· και κάμνει έλεος εις τον κεχρισμένον αυτού, εις τον Δαβίδ και εις το σπέρμα αυτού έως αιώνος.»—2 Σαμ. 22:51.

12. (α) Πώς «ύμνησε» ο Ιησούς όταν ήταν άνθρωπος πάνω στη γη τον Ιεχωβά ανάμεσα στα έθνη; (β) Σε ποια επαρχία είπε ο αναστημένος Ιησούς στους μαθητές του τι να κάνουν σαν «πρέσβεις» του;

¹² Ο μεγαλύτερος Δαβίδ, δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός, δεν απόδωσε πολλές ευχαριστίες και αίνους στον Ιεχωβά ανάμεσα στα έθνη όταν ήταν εδώ πάνω στη γη σαν τέλειος άνθρωπος. Έκανε λίγο κήρυγμα της Βασιλείας ανάμεσα στους Σαμαρείτες και σε μια Συροφοίνισσα γυναίκα της οποίας την κόρη είχε ελευθερώσει από ένα δαίμονα. Επίσης πολύ από το κήρυγμά του έγινε στο μέρος που το Ησαΐας 9:1 ονομάζει «Γαλιλαία των εθνών.» Εκεί πάνω στην Καπερναούμ, που βρισκόταν δίπλα στη Θάλασσα της Γαλιλαίας, εγκατέστησε το κέντρο εξορμήσεών του για το κήρυγμα της Βασιλείας. (Ματθ. 4:12-15) Μετά την ανάστασή του από τους νεκρούς εκεί πάνω στη «Γαλιλαία των εθνών» είπε στους μαθητές του σαν «υπέρ του Χριστού πρέσβεις»: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.»—Ματθ. 28:19, 20.

13. (α) Ποια μέρα και πώς διορίσθηκαν για την πρεσβευτική τους διακονία οι αναμένοντες μαθητές στην Ιερουσαλήμ; (β) Πού άρχισαν να «υμνούν» δημόσια τον Ιεχωβά ανάμεσα στα έθνη;

¹³ Λίγες μέρες κατόπιν μετά την ανάθεση από τον Ιησού της εντολής αυτής στους βαπτισμένους μαθητές του, έφθασε η μέρα της Πεντηκοστής του 33 μ.Χ. Νωρίς το πρωί εκείνης της μέρας ο δοξασμένος Ιησούς διοχέτευσε το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά Θεού πάνω στους 120 μαθητές στην Ιερουσαλήμ. Σαν αποτέλεσμα του κηρύγματος εκείνη τη μέρα, 3.000 περίπου Ιουδαίοι και Ιουδαίοι προσήλυτοι, δέχθηκαν τα αγαθά νέα της Βασιλείας και βαπτίσθηκαν στο νερό. Κατόπιν αυτοί που δέχθηκαν το άγιο πνεύμα ενώθηκαν σ’ αυτό το πρεσβευτικό έργο σαν αντικαταστάτες του Χριστού. Μετά το διωγμό που ξέσπασε στην Ιερουσαλήμ μερικοί άρχισαν να κηρύττουν τον Ιεχωβά ανάμεσα στους Σαμαρείτες και αργότερα ανάμεσα στους απερίτμητους Εθνικούς της Ρωμαϊκής εθνικότητας και άλλους. Καθώς άνθρωποι απ’ όλες τις εθνικότητες άκουγαν να ομολογούν τον Ιεχωβά και να τον επαινούν ανάμεσά τους, μπορούσαν να επικαλεσθούν τ’ όνομά του μέσω του Χριστού για ελεήμονα σωτηρία.

14. Τι παραθέτει κατόπιν ο απόστολος Παύλος από το Δευτερονόμιο 32:43, κι έτσι τι έπρεπε να κάνουν γι’ αυτό εκείνοι που ανήκαν στο λαό του Ιεχωβά;

¹⁴ Ο απόστολος Παύλος παραθέτει περισσότερες προφητείες για να υποστηρίξει το επιχείρημά του, λέγοντας : «Και πάλιν λέγει· Ευφράνθητε, έθνη, μετά του λαού αυτού.» (Ρωμ. 15:10· Δευτ. 32:43) Πώς, όμως, θα μπορούσαν άνθρωποι απ’ όλα τα έθνη να ευφρανθούν με τον «λαόν» του Ιεχωβά εκτός αν άκουγαν γι’ αυτόν; Έτσι εκείνοι που ανήκαν στον «λαόν του» έπρεπε να κηρύξουν σ’ αυτούς τη Μεσσιανική βασιλεία του.—Ρωμ. 10:13-15.

15. Ποια δράση πρέπει να γίνει και ποιοι θα την αναλάβουν σύμφωνα με την παράθεση που κάνει ο Παύλος από τον Ψαλμό 117:1 ώστε τα έθνη ν’ ανταποκριθούν;

¹⁵ Ο απόστολος Παύλος δίνει ακόμη περισσότερες βεβαιώσεις από τη Γραφή λέγοντας τι είπε ο Ιεχωβά μέσω του θεόπνευστου εκπροσώπου Του: «Και πάλιν· Αινείτε τον Κύριον, πάντα τα έθνη, και δοξολογείτε αυτόν πάντες οι λαοί.» (Ρωμ. 15:11· Ψαλμ. 117:1) Ναι, είναι εύκολο να το πει κανείς αυτό, αλλά πώς μπορούν όλα τα έθνη, οι λαοί και οι φυλές να το κάνουν αυτό εκτός αν τους πούμε για τον Ιεχωβά και τους εξηγήσουμε γιατί πρέπει να τον αινούν; Συνεπώς, θα πρέπει να γίνει διεθνές κήρυγμα για τη βασιλεία του μέσω του Χριστού. Αυτή είναι η «διακονία» που έχει ανατεθεί στο υπόλοιπο των κληρονόμων της Βασιλείας και στον «πολύ όχλο» των συνεργατών τους.—Αποκ. 7:9-17.

16. Πώς πρόκειται να εκπληρωθεί η παράθεση που κάνει ο Παύλος από τον Ησαΐα 11:10 σχετικά με τη «ρίζα του Ιεσσαί»;

¹⁶ Ο απόστολος Παύλος παραθέτει και από έναν τέταρτο μάρτυρα για να υποστηρίξει το επιχείρημά του, λέγοντας : «Και πάλιν ο Ησαΐας λέγει· Θέλει είσθαι η ρίζα του Ιεσσαί, και ο ανιστάμενος δια να βασιλεύη επί τα έθνη· εις αυτόν τα έθνη θέλουσιν ελπίζει.» (Ρωμ. 15:12· Ησ. 11:10) Ο Ιεσσαί από τη Βηθλεέμ ήταν ο πατέρας του Δαβίδ, τον οποίο ο Θεός διόρισε να είναι βασιλιάς πάνω στις 12 φυλές του Ισραήλ. Ο ίδιος ο Δαβίδ δεν μπορούσε να είναι η «ρίζα» της ζωής στο σαρκικό πατέρα του. Έτσι η πραγματική «ρίζα του Ιεσσαί» έπρεπε να είναι ο Ιησούς Χριστός, που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ και στη βασιλική φυλή του Ιούδα, που ήταν και φυλή του ίδιου του Ιεσσαί. Ο Ιησούς θα γίνει ζωοδότρια «ρίζα» στον επίγειο πατέρα του Ιεσσαί ανασταίνοντας κι αυτόν και το γιο του Δαβίδ από τους νεκρούς στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας.—Αποκ. 22:16.

17. Ποιος είναι λοιπόν η «ρίζα του Ιεσσαί» στον οποίο θα ελπίσουν τα έθνη;

¹⁷ Ο Δαβίδ πράγματι ‘βασίλευσε πάνω στα έθνη’ αφού υπόταξε τα μη Ιουδαϊκά έθνη που είχαν απομείνει στη Γη της Επαγγελίας. Αλλά ο Δαβίδ είναι τώρα νεκρός από το 1037 π.Χ. και άνθρωποι από τα έθνη δεν μπορούν να θέσουν την ελπίδα τους σ’ αυτόν. Ευτυχώς μπορούν να θέσουν την ελπίδα τους στον βασιλεύοντα τώρα μεγαλύτερο Δαβίδ, τον Ιησού Χριστό, που είναι «η ρίζα και το γένος του Δαβίδ.» (Αποκ. 22:16) Το ότι έθεσαν την ελπίδα τους σ’ αυτόν, στον αντιτυπικό Δαβίδ, θ’ αποδειχθεί ότι δεν ήταν ούτε μάταιο αλλά ούτε κι εσφαλμένο.

18. Ποιοι απ’ όλα τα έθνη έχουν ήδη θέσει την ελπίδα τους σ’ αυτόν τον υποσχεμένο Κυβερνήτη, και ποιους αυτός ήδη κυβερνά;

¹⁸ Από το 1935 εκατοντάδες χιλιάδες από τον «πολύ όχλο» που βγαίνουν από τα έθνη, τις φυλές, τους λαούς και τις γλώσσες έθεσαν την ελπίδα τους στον άρχοντα που δεν θα τους απογοητεύσει. Αυτό το αποδεικνύουν με το να υπακούουν στην εντολή του να κηρύξουν «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» (Ματθ. 24:14) Σ’ αυτόν τον βασιλεύοντα τώρα ουράνιο Βασιλιά, Ιησού Χριστό, αναπαύεται η ελπίδα για όλους τους ανθρώπους των εθνών που πέθαναν από την εισβολή της θανάσιμης αμαρτίας ανάμεσα στο ανθρώπινο γένος. Ήδη από τότε που ενθρονίσθηκε στο τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, ο Χριστός κυβερνά όλους τους ανθρώπους όλων των Εθνών που πιστεύουν και ελπίζουν σ’ αυτόν. Θα βασιλεύσει ακόμη πάνω σε πολλούς περισσότερους αφού αναστήσει όλους τους λυτρωμένους από το ανθρώπινο γένος.

19. Υπάρχει λοιπόν λόγος για τους πιστούς όλων των εθνών να γεμίσουν από ελπίδα καθώς προχωρεί ο καιρός και να ευφραίνονται;

¹⁹ Υπάρχει λοιπόν αιτία, για ανθρώπους απ’ όλα τα έθνη να «ευφραίνονται» με τον «λαόν» του Ιεχωβά, τους πνευματικούς Ισραηλίτες; Ναι, υπάρχουν οι σπουδαιότεροι λόγοι σ’ ολόκληρο τον κόσμο! Πόσο κατάλληλη είναι εδώ η στοργική ευλογία με την οποία ο Παύλος κλείνει τις παραθέσεις του από την προφητεία! Γιατί λέει: «Ο δε Θεός της ελπίδος [που δίνει ελπίδα, ΜΝΚ] είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης δια της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα δια της δυνάμεως του Πνεύματος του Αγίου.» (Ρωμ. 15:13) Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η θεόπνευστη προσευχή εκπληρώνεται πάνω σ’ όλους τους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ όλα τα μέρη της γης. Η επαλήθευση των Βιβλικών προφητειών δείχνει ότι η ένδοξη ελπίδα μας πλησιάζει να πραγματοποιηθεί. «Ευφράνθητε»!

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Ο Ρωμαίος εκατόνταρχος Κορνήλιος, η οικογένειά του και οι φίλοι του στην Καισάρεια ωφελήθηκαν από τη διακονία του Πέτρου