Η Αύξηση του Φωτός στους Σύγχρονους Καιρούς

«Η οδός όμως των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα.»—Παρ. 4:18

 1. Ποιες αποδείξεις εξετάσαμε ήδη για την εκπλήρωση του εδαφίου Παροιμίες 4:18;

Η ιστορία της Βίβλου από τη Γένεσι ως και την Αποκάλυψη δείχνει ότι η οδός των δούλων του Ιεχωβά υπήρξε πραγματικά σαν λαμπρό φως που συνεχώς γινόταν λαμπρότερο. (Παρ. 4:18) Στις μέρες του Ιησού και των αποστόλων του έγιναν κατανοητές πολλές από τις προφητείες σχετικά με τον Μεσσία, όπως μαρτυρούν ο Ματθαίος και άλλοι συγγραφείς των ευαγγελίων. Και η έκχυση του πνεύματος του Θεού την Πεντηκοστή και η μεταφορά του «ευαγγελίου» στους Εθνικούς συνοδεύτηκε από περαιτέρω διαφώτιση πάνω στο λόγο του Θεού.—Πράξ. 2:14-36· 10:34-43· 15:6-21.

 2, (α) Σε τι οφείλεται η περίοδος του σκοταδιού που κάθεται πάνω στους καθ’ ομολογία ακολούθους του Ιησού Χριστού; (β) Τι έπαιξε μεγάλο ρόλο στο διαχωριστικό έργο του θερισμού;

² Όμως, μετά το θάνατο των αποστόλων μια περίοδος σκοταδιού αγκάλιασε σιγά-σιγά τους καθ’ ομολογίαν ακολούθους του Ιησού Χριστού. «Λύκοι βαρείς» επικράτησαν. (Πράξ. 20:29, 30) Έγινε ακριβώς όπως προείπε ο Ιησούς σε μια από τις παραβολές του. Παρέβαλε τη βασιλεία των ουρανών με «άνθρωπον, όστις έσπειρε καλόν σπόρον εν τω αγρώ αυτού.» Κατόπιν «ήλθεν ο εχθρός αυτού, και έσπειρε ζιζάνια αναμέσον του σίτου.» Το αποτέλεσμα ήταν ότι τα ζιζάνια κυριάρχησαν στον παγκόσμιο θρησκευτικό αγρό για πολλούς, πολλούς αιώνες. Αλλά με τον ερχομό του θερισμού έρχεται κι ένας διαχωρισμός. Αυτός ο θερισμός είναι τώρα επάνω μας, γιατί «ο θερισμός είναι η συντέλεια του αιώνος.» Ευτυχώς, μια τάξη «σίτου» αληθινών Χριστιανών έχει συναχθεί. Τα γεγονότα δείχνουν ότι το ολοένα αυξανόμενο φως στην οδό αυτών των Χριστιανών παίζει μεγάλο ρόλο για το διαχωρισμό τους από τα άνομα «ζιζάνια», δηλαδή εκείνους που το τέλος τους είναι καταστροφή.—Ματθ. 13:24-30, 36-43.a

ΦΩΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΙΕΧΩΒΑ ΘΕΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ

3, 4. Ποια γεγονότα σχετικά με τον Δημιουργό, τον Ιεχωβά Θεό, εκτίμησαν οι πρώτοι σπουδαστές της Γραφής;

³ Στις αρχές της δεκαετίας του 1870 μια ομάδα ειλικρινών σπουδαστών της Γραφής που είχαν ανοιχτές διάνοιες άρχισαν να συναθροίζονται για μια απροκατάληπτη μελέτη του Λόγου του Θεού. Αντί για τα δόγματα του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου, αυτοί πήραν σαν οδηγό τους τις θεόπνευστες Γραφές. Η σοφία, η λογικότητα, η αρμονία και η δύναμη του αγγέλματος της Βίβλου έλαμψε στις καρδιές τους. Τους έπεισε—αντίθετα με τις επικρατούσες αθεϊστικές εξελικτικές διδασκαλίες—για το βασικό γεγονός ότι υπάρχει πραγματικά ένας νοήμων δημιουργός. Μπορούσαν να διακρίνουν ότι «τα αποτελέσματα πρέπει να παράγονται από κατάλληλες αιτίες» και ότι «το τεράστιο μέγεθος της δημιουργίας, η συμμετρία του, η ομορφιά, η τάξη, η αρμονία, και η ποικιλία» μαρτυρούν σχετικά μ’ αυτόν σαν τον μέγα Σχεδιαστή.b (Ρωμ. 1:20) Απέκτησαν, επίσης σαφή αντίληψη της προσωπικότητας του Δημιουργού, ότι έχει τέσσερις βασικές ιδιότητες, δηλαδή, άπειρη σοφία, απεριόριστη δύναμη, τέλεια δικαιοσύνη και ασύγκριτη αγάπη.—Δευτ. 32:4· Ψαλμ. 62:11· Παρ. 2:6, 7· 1 Ιωάν. 4:8.

⁴ Επιπλέον, έμαθαν να εκτιμούν ότι ο θεός είναι ‘από του αιώνος έως του αιώνος’ και ότι το όνομά του είναι Ιεχωβά. (Ψαλμ. 83:18· 90:2) Έφτασαν να διακρίνουν ότι το κύριο δόγμα του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου—η διδασκαλία της Τριάδας—είναι και παράλογο και αντιγραφικό. Το φως της Βιβλικής αλήθειας τους έδειξε ότι ο Θεός είναι «είς Ιεχωβά,» ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού (η ίδια του η μαρτυρία επιβεβαιώνει ότι ο Πατέρας του ‘είναι μεγαλύτερός του’) και ότι το άγιο πνεύμα του Θεού, αντί να είναι το τρίτο πρόσωπο της Τριάδας, είναι ‘η ενεργός δύναμη του Θεού που την χρησιμοποιεί για να επιτύχει ποικίλα αποτελέσματα.’c—Μάρκ. 12:29· Ιωάν. 14:28· Πράξ. 2:17, 18.

 5. Ποια στάση πήραν αυτοί που αγαπούσαν την αλήθεια σχετικά με τη Βίβλο;

⁵ Με τόλμη και πεποίθηση κήρυξαν ότι η Βίβλος είναι ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού· ότι έχοντας υπ’ όψη τις ιδιότητες του Θεού είναι λογικό να περιμένουμε ότι ο Δημιουργός θα προμήθευε θεία αποκάλυψη για την καθοδήγηση του ανθρώπου. Περιέγραψαν τη Βίβλο σαν ‘τη δάδα του πολιτισμού και της ελευθερίας.’ Είναι «το αρχαιότατο των υπαρχόντων βιβλίων έχει δε επιζήσει των τρικυμιών τριάκοντα όλων αιώνων.» Επιπλέον, «πάντα ομού τα βιβλία ταύτα απέτυχαν εις το να προσπορίσωσι την χαράν, την ειρήνη και μακαριότητα εις την στενάζουσαν κτίσιν, την οποίαν η Γραφή επέφερε.»d Αυτοί οι ειλικρινείς σπουδαστές διέκριναν στην ανιδιοτελή, αυτοθυσιαστική ζωή των Βιβλικών συγγραφέων σαφή απόδειξη ότι τα ελατήριά τους ήταν αγνά. Με λίγα λόγια, έφτασαν να διακρίνουν ότι ‘η Βίβλος είναι μια λογική και αρμονική έκθεση για τις αιτίες του κακού, και ότι μιλά για τη θεραπεία και τα τελικά αποτελέσματα· χρησιμεύει για να οδηγήσει και να ενισχύσει τους δούλους του Ιεχωβά Θεού.’

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ

 6. Ποιες αλήθειες εκτίμησαν αυτοί οι σπουδαστές της Γραφής σχετικά με τον Ιησού Χριστό;

⁶ Από την αρχή, αυτοί οι ειλικρινείς σπουδαστές της Γραφής, όπως ονόμαζαν τους εαυτούς τους, κατανόησαν σαφώς τις βασικές αλήθειες σχετικά με τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ο «μονογενής Υιός» του Θεού. Είχε προανθρώπινη ύπαρξη. Έδωσε τη ζωή του σαν «λύτρον αντί πολλών.» Αναστήθηκε πνεύμα και αναλήφθηκε στους ουρανούς σαν πνεύμα, και πρόκειτο να ξαναγυρίσει σαν πνεύμα—ο αόρατος Μεσσιανικός βασιλιάς της βασιλείας του Θεού. Σπουδαίο πραγματικά είναι το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού: Γιατί, πώς, πότε;—Ιωάν. 3:16· 17:5· 1 Τιμ. 2:5, 6· 1 Πέτρ. 3:18.

 7. Τι αποκάλυψε το αυξανόμενο φως σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού και τις ευλογίες της;

⁷ Το ολοένα αυξανόμενο φως έκανε σαφή σ’ αυτούς τους Χριστιανούς τη σπουδαιότητα της Βασιλείας του Ιεχωβά σαν της μόνης θεραπείας των δεινών του ανθρώπινου γένους. Η βασιλεία αυτή αποτελείται από τον Ιησού Χριστό και τους 144.000 συντρόφους του, αγορασμένους μέσα από τους ανθρώπους, και οι οποίοι κυβερνούν μαζί του σαν βασιλείς και ιερείς για 1.000 χρόνια. Με βάση τη λυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού, ο βασιλιάς ανασταίνει όλους τους λυτρωμένους από τα μνημεία, με προοπτική αιώνιας ζωής σε μια παραδεισιακή γη. Έτσι η Βίβλος βάζει δύο τελικούς προορισμούς για κείνους που σώζονται από το ανθρώπινο γένος—έναν ουράνιο προορισμό για ένα «μικρόν ποίμνιον» κληρονόμων της βασιλείας, και ζωή πάνω στη γη για τα «άλλα πρόβατα» του Ιησού, που περιλαμβάνουν έναν «πολύν όχλον» επιζώντων από τη μεγαλύτερη «θλίψι» της γης. Και επίσης τα πολλά, πολλά εκατομμύρια που βρίσκονται στα μνημεία και που θα βγουν για ν’ απολαύσουν ζωή πάνω στην παραδεισένια γη.—Λουκ. 12:32· Ιωάν. 5:28, 29· 10:16· Αποκ. 7:9, 14· 14:1, 4· 20:6.

 8. Ποια κατανόηση απέκτησαν για την ανθρώπινη ψυχή και την κατάσταση των νεκρών;

⁸ Το αυξανόμενο φως αποκάλυψε επίσης σ’ εκείνους τους σπουδαστές της Γραφής που είχαν ανοιχτή διάνοια ότι οι διδασκαλίες του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου για τη φύση της ανθρώπινης ψυχής και τις συνθήκες των νεκρών είναι τελείως λανθασμένες! Διέκριναν καθαρά ότι όταν δημιουργήθηκε ο Αδάμ ‘έγινε ψυχή ζώσα,’ και ότι όταν γύρισε στο χώμα λόγω της παρακοής του, πέθανε σαν ψυχή, παύοντας απλώς να υπάρχει. Ναι, ξαναγύρισε στο χώμα απ’ το οποίο είχε ληφθεί στην αρχή. Στην κατάσταση του θανάτου δεν υπάρχει συνειδητότητα, ούτε δράση. (Γέν. 2:7· 3:19· Εκκλ. 9:5, 10) Ο «μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος,» όχι αιώνια βάσανα. Ο πύρινος άδης και το βασανιστικό καθαρτήριο υπάρχουν μόνο στα μυαλά των κακοπληροφορημένων θρησκευόμενων. Επειδή ακριβώς ο άνθρωπος παύει να υπάρχει στον θάνατο γιαυτό υπάρχει ανάγκη αναστάσεως, για να μπορεί να ωφεληθεί από τη θυσία του Χριστού.—Ρωμ. 6:23.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

 9. Ποια στάση πήραν αυτοί οι φωτισμένοι Χριστιανοί για την αγιότητα;

⁹ Αυτοί οι Χριστιανοί πήραν επίσης στα σοβαρά αυτά που έχει να πει η Γραφή για την αληθινή αγιότητα. Αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με μία φαινομενική ευσέβεια ή αγιοφάνεια. Είδαν ότι πρέπει να ζουν με Βιβλικές αρχές όπως, «Τίμιος έστω ο γάμος εις πάντας και η κοίτη αμίαντος τους δε πόρνους και μοιχούς θέλει κρίνει ο Θεός.» (Εβρ. 13:4) Εκτίμησαν ότι δεν μπορούσαν να κλείνουν τα μάτια ή να ανέχονται ανάμεσά τους συνήθειες όπως η πορνεία, η μοιχεία και η ομοφυλοφιλία—πράγματα που καταδικάζει η Βίβλος. (1 Κορ. 6:9, 10) Παρόμοια, πρέπει ν’ αποφεύγουν κάθε παράβαση του νόμου, αποδίδοντες «τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα,» καθώς και «τα του Θεού εις τον Θεόν.» Πρέπει να είναι έντιμοι σ’ όλες τους τις συναλλαγές με τους άλλους, ζώντας σύμφωνα με το Χριστιανικό κανόνα: «Καθώς θέλετε να πράττωσι εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς.»—Ματθ. 22:21· Λουκ. 6:31.

10. Ποια αλήθεια διαπίστωσαν από νωρίς αυτοί οι Χριστιανοί για τη Χριστιανική αποστολή;

¹⁰ Το κύριο ενδιαφέρον αυτών των σπουδαστών της Γραφής ήταν προφανώς η καλλιέργεια Χριστιανικής προσωπικότητας. Επίσης, είδαν την ανάγκη να δώσουν μαρτυρία για τον Θεό και τον Ιησού. Κατανόησαν ότι κάθε Χριστιανός, αφού έλαβε το φως της αλήθειας, ήταν υποχρεωμένος να διαδίδει το φως αυτό και σ’ άλλους. Αναγνώρισαν την ανάγκη να είναι διάκονοι του Θεού, αφήνοντας το φως τους να λάμπει τόσο με καλή Χριστιανική διαγωγή όσο και με τα λόγια τους. (Ματθ. 5:14-16) Πραγματικά, από πολύ νωρίς έκαναν μια πρόσκληση: «Ζητούνται 1.000 Κήρυκες.» Ήταν μια ειδική έκκληση σ’ εκείνους που δεν είχαν οικογενειακές υποχρεώσεις και που μπορούσαν ν’ αφιερώσουν το μισό και περισσότερο από το χρόνο τους να διαδώσουν το «ευαγγέλιον» μέσω εντύπων.

11. Ποία βήματα χρειάζεται να κάνει κανείς για να γίνει Χριστιανός διάκονος, και γιατί απορρίφτηκε η διάκριση κληρικών - λαϊκών;

¹¹ Για να γίνει κάποιος Χριστιανός διάκονος, πρέπει να πιστεύει στο Λόγο του Θεού, να μετανοήσει, να μεταστραφεί και να δείξει πίστη στον Θεό και στον Ιησού Χριστό σαν τον Λυτρωτή του ανθρώπινου γένους. Το άτομο πρέπει να «αφιερωθή» στον Θεό, να κάνει το θέλημά του και να βαπτισθεί με πλήρη κατάδυση στο νερό. (Πράξ. 3:19· Ματθ. 28:19, 20) Αφού όλοι ήταν διάκονοι, αυτοί οι Χριστιανοί απέρριψαν τη διάκριση σε κληρικούς και λαϊκούς. Από το Λόγο του Θεού, όμως, είδαν την ανάγκη να διορίσουν άνδρες με τα κατάλληλα προσόντα σαν «πρεσβυτέρους» και «διακόνους» για να φροντίζουν για τις ανάγκες κάθε εκκλησίας.—Φιλιπ. 1:1· 1 Τιμ. 3:1-10, 12, 13.

12. Ποια αλήθεια έμαθαν αυτοί να εκτιμούν σχετικά με τις οργανώσεις, και τι επακολούθησε λογικά;

¹² Καθώς το φως εξακολουθούσε ν’ αυξάνει, εκτιμούσαν όλο και περισσότερο τη σπουδαιότητα να διαδώσουν το όνομα του Ιεχωβά, και τη βασιλεία του σαν τη μοναδική ελπίδα του ανθρώπινου γένους. Είδαν επίσης ότι δεν υπάρχουν παρά δύο μόνο οργανώσεις στο σύμπαν και ότι καθένας ανήκει είτε στην οργάνωση του Θεού είτε στην οργάνωση του Σατανά, και ότι η τελευταία αυτή οργάνωση πάνω στη γη αποτελείται από το μεγάλο εμπόριο, τους μεγάλους πολιτικούς και τη μεγάλη θρησκεία. Η ουράνια οργάνωση του Θεού που αποτελείται από τα πιστά πνευματικά πλάσματά του εκπροσωπείται στη γη από τους οργανωμένους Μάρτυρές του. (Γαλ. 4:26· 2 Κορ. 4:4) Απ’ αυτό έπεται ότι οι Χριστιανοί δεν μπορούν ν’ αναμιχθούν στην πολιτική ούτε στη βία ανάμεσα στα έθνη· πραγματικά, δεν μπορούν να συμμετάσχουν ούτε ακόμη σ’ εθνικιστικές εκδηλώσεις. Οι δούλοι του Ιεχωβά Θεού υποστηρίζουν και μάχονται για τη βασιλεία του, μολονότι δεν χρησιμοποιούν σαρκικά όπλα.—Ματθ. 26:52· Ιωάν. 15:19· 18:36· 2 Κορ. 10:4· Ιακ. 1:27· 4:4.

13. Η κατανόηση ποιου συγκλονιστικού ζητήματος έκανε αυτούς τους σπουδαστές της Γραφής να υιοθετήσουν το όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά,» και γιατί αυτό είναι τόσο κατάλληλο;

¹³ Με τον καιρό αυτοί οι πιστοί δούλοι του Ιεχωβά έφτασαν να κατανοήσουν ότι η διεκδίκηση του ονόματος του Ιεχωβά είναι το μεγάλο ζήτημα που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο γένος, και ότι αυτό είναι ασύγκριτα πιο σπουδαίο, ακόμη και από τη σωτηρία ανθρώπινων πλασμάτων. Αυτό ήταν πραγματικά μια λαμπρή αστραπή φωτός, που άστραψε πιο λαμπρά από οτιδήποτε είχαν κατανοήσει προηγουμένως. Αυτή η συγκλονιστική αλήθεια έκανε τη διάκριση ανάμεσα στην αληθινή και κίβδηλη Χριστιανική θρησκεία ακόμη πιο φανερή. Αφού αυτή η σοβαρή αλήθεια εκτιμήθηκε δεν πέρασε καιρός και είδαν αυτοί οι Χριστιανοί ότι η ονομασία τους (Σπουδαστές της Γραφής), αν και δεν ήταν εσφαλμένη, εν τούτοις δεν τους ξεχώριζε αρκετά. Από το ένα μέρος, η κύρια αποστολή και σκοπός τους στη ζωή δεν ήταν απλώς να είναι Σπουδαστές της Γραφής αλλά να είναι επίσης Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ούτε το όνομα Σπουδαστές της Γραφής τους ξεχώριζε από τα εκατομμύρια εκείνων που ισχυρίζονταν ότι μελετούσαν τη Γραφή αλλά οι οποίοι, εν τούτοις, υποστήριζαν δογματικά λάθη. Έτσι με τη διαφωτιστική δύναμη του αγίου πνεύματος του Θεού διέκριναν ότι η ονομασία που κατάλληλα και μοναδικά εφαρμοζόταν σ’ αυτούς ήταν εκείνη που βρίσκεται στο Ησαΐας 43:10-12, δηλαδή. «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Το 1931, δέχτηκαν με χαρά αυτό το όνομα.

ΦΩΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ

14. Ποια κατανόηση αποκάλυψε το αυξανόμενο φως σχετικά με την αποκατάσταση των προφητειών;

¹⁴ Ως τον καιρό αυτό, πολλά άτομα διατηρούσαν την άποψη ότι η επιστροφή των Ιουδαίων στην πατρίδα τους γινόταν σ’ εκπλήρωση της Βιβλικής προφητείας. Αυτό όμως δεν ήταν αληθινό, γιατί αυτές οι ωραίες και ενθαρρυντικές προφητείες αποκαταστάσεως είχαν την αρχική τους εκπλήρωση πίσω στον έκτο αιώνα π.Χ. όταν οι Ιουδαίοι επέστρεψαν από τη Βαβυλώνα, και έχουν τη μεγαλύτερη εκπλήρωσή τους στις μέρες μας στον πνευματικό Ισραήλ. Βλέπουμε την απόδειξη της εκπληρώσεώς τους στον πνευματικό παράδεισο μέσα στον οποίο βρίσκονται ο σύγχρονος «Ισραήλ του Θεού» και οι πιστοί του σύντροφοι.—2 Κορ. 12:4· Γαλ. 6:16.

15, 16. Ποιο φως έλαμψε πάνω στις δύο παραβολές του Ιησού;

¹⁵ Ήρθε επίσης πιο ακριβής κατανόηση των παραβολών τον Ιησού. Ένα εξέχον παράδειγμα είναι η παραβολή των προβάτων και των εριφίων, όπως αναγράφεται στο Ματθαίος 25:31-46. Για μακρό διάστημα υπήρχε η γνώμη ότι αυτή η παραβολή θα εκπληρωνόταν στη διάρκεια της 1.000-ετούς βασιλείας του Χριστού. Αλλά τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είδαν ότι δεν μπορούσε να εφαρμοστεί τον καιρό εκείνο. Ανάμεσα στους πολλούς λόγους ήταν ότι στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού οι «αδελφοί» του δεν θα βρίσκονταν πάνω στη γη, για να μην αναφέρουμε ότι τότε δεν θα είχαν καν ανάγκη γιατί δεν θα ήταν άρρωστοι ούτε θα διώκονταν. Έτσι αυτή η παραβολή πρέπει να εκπληρώνεται τώρα, καθώς ο ενθρονισμένος Ιησούς στον ουρανό συνάγει τα έθνη για κρίση, κι αυτό αποδεικνύεται από τα ορατά γεγονότα που εκπληρώνονται.

¹⁶ Επίσης, διαφωτίστηκε η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Κατανοήθηκε ότι ο πλούσιος εκπροσωπούσε, όχι το Ιουδαϊκό έθνος σαν σύνολο, αλλά τους υποκριτικούς πλούσιους θρησκευτικούς ηγέτες των ημερών του Ιησού, και αντίστοιχα τον θρησκευτικό κλήρο του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου στις μέρες μας.—Λουκ. 16:19-31.

17. Ποια αξιοσημείωτη κατανόηση απέκτησαν για το βιβλίο της Αποκαλύψεως;

¹⁷ Παρόμοια, το αυξημένο φως έκανε τους δούλους του Ιεχωβά να εκτιμήσουν ότι το βιβλίο της Αποκαλύψεως έχει την αποκορυφωτική του εκπλήρωση με την έναρξη της «Κυριακής ημέρας [ημέρας του Κυρίου, ΜΝΚ]», δηλαδή, από το 1914, και όχι στη διάρκεια ολόκληρης της ιστορίας της Χριστιανικής εκκλησίας από τους αποστολικούς χρόνους ως τους σημερινούς, όπως κάποτε πίστευαν. (Αποκ. 1:10) Έφτασαν να κατανοήσουν ότι η αρχή της «ημέρας του Κυρίου» είχε σημειωθεί από έναν πόλεμο στον ουρανό στον οποίο ο Μιχαήλ (ο ενθρονισμένος Ιησούς Χριστός) και οι άγγελοί του έδιωξαν τον Σατανά και τους αγγέλους του από τον ουρανό. (Αποκ. 12:1-12) Ο λαός του Ιεχωβά χάρηκε πολύ όταν είδε ότι το έργο τους της βασιλείας είχε προλεχθεί, ιδιαίτερα στην Αποκάλυψη κεφάλαια 2, 3, 6-11.

ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

18. Τι έμαθαν για τη θεοκρατική τάξη μέσα στις Χριστιανικές εκκλησίες, και πώς αυτό μπήκε σ’ εφαρμογή;

¹⁸ Θα μπορούσαν να δοθούν πολύ περισσότερα παραδείγματα για την αύξηση του φωτός στους σύγχρονους καιρούς, αλλά ο χώρος μας επιτρέπει να αναφέρομε μόνο ένα ακόμη. Αυτό έχει σχέση με το θεοκρατικό νόμο ή τη θεοκρατική διαδικασία. Στο τελευταίο μέρος του 19ου αιώνα, οι σπουδαστές της Γραφής είχαν ένα δημοκρατικό τρόπο διακυβερνήσεως των εκκλησιών τους· ήθελαν να ξεφύγουν από το αυταρχικό ιεραρχικό σύστημα. Αλλά το έτος 1938 διαπίστωσαν ότι αυτή η δημοκρατική διευθέτηση στερείτο Γραφικής υποστηρίξεως. Δεν ήταν σύμφωνη με τη θεοκρατική τάξη, που κυβερνά από τον Θεό προς τα κάτω, και όχι από τους ανθρώπους προς τα άνω. (Ησ. 60:1, 17-19) Έτσι σε πιο πρόσφατους καιρούς, με την κατεύθυνση του αγίου πνεύματος, ο «πιστός και φρόνιμος δούλος»e κάνει τους διορισμούς ανδρών σε εκκλησίες για να υπηρετούν σαν πρεσβύτεροι και διακονικοί υπηρέτες. (Πράξ. 20:28) Αυτοί πρέπει να έχουν τα Γραφικά προσόντα που αναφέρονται στην 1 Τιμ. 3:1-13 και Τίτον 1:5-9.

19. Γιατί δεν έπρεπε να αναμένεται ότι θα ερχόταν μονομιάς πλήρες και τέλειο φως;

¹⁹ Αληθινά, όλα τα προηγούμενα αποδεικνύουν ότι η οδός του λαού του Ιεχωβά ήταν και είναι σαν το λαμπρό φως που γίνεται ολοένα λαμπρότερο. (Παρ. 4:18) Καθώς βγήκαν έξω από το βαθύ σκοτάδι που τυλίγει τη «Βαβυλώνα τη Μεγάλη», την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας, δεν έπρεπε να περιμένουμε ότι θα έβλεπαν όλα τα πράγματα αμέσως κάτω από το σωστό φως τους. (Αποκ. 17:5) Η λαμπρότητα της αποκαλυμμένης αλήθειας θα μπορούσε να είχε ένα τυφλωτικό αποτέλεσμα πάνω τους πνευματικά ή ακόμη και να τους φέρει σύγχυση. Αυτό μπορεί να παραβληθεί με την έξοδο ενός ατόμου από ένα εντελώς σκοτεινό δωμάτιο στο λαμπρό φως του ήλιου. Θα χρειαζόταν καιρός για να συνηθίσουν τα μάτια του ατόμου στην απότομη λάμψη του λαμπρού ηλιακού φωτός.

20. (α) Ποια πλατιά έκταση καλύφθηκε από το προοδευτικό φως της αλήθειας; (β) Ποιο ερώτημα παραμένει για εξέταση

²⁰ Και ακόμα όπως είδαμε, το προοδευτικό φως της αλήθειας καλύπτει μια πλατιά έκταση. Περιλαμβάνει ξεκαθαρισμένες κατανοήσεις για διδασκαλίες, για προφητείες, για Χριστιανική διαγωγή και για την αποστολή των Χριστιανών, για τη σημασία των παραβολών τον Ιησού, και την κατάλληλη εκκλησιαστική οργάνωση, κ. ά. Όλα αυτά είναι αρκετά καθαρά. Αλλά μπορεί κάποιος να κάνει το ερώτημα: Γιατί φαίνεται ότι η οδός των αληθινών Χριστιανών δεν πηγαίνει πάντοτε ευθεία μπροστά; Ποια είναι η εξήγηση; Για απαντήσεις σ’ αυτά τα ρωτήματα παραπέμπομε τον αναγνώστη στο επόμενο άρθρο.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο στη σελίδα 25]

Οι σύγχρονοι δούλοι του Ιεχωβά κατανόησαν από νωρίς ότι:

Ο Ιεχωβά είναι ο ένας αληθινός Θεός και ο Ιησούς Χριστός είναι ο μονογενής Υιός του.

Το άγιο πνεύμα είναι η ενεργός δύναμη του Θεού.

Η ψυχή είναι θνητή και η ελπίδα για τους νεκρούς είναι η ανάσταση.

Ο Ιησούς θα έχει 144.000 συγκληρονόμους στον ουρανό, ενώ το υπόλοιπο υπάκουο ανθρώπινο γένος θα πάρει αιώνια ζωή σε μια παραδεισιακή γη.

Με τον καιρό επίσης εκτίμησαν:

Ότι ο Θεός επέτρεψε την πονηρία λόγω του ζητήματος της παγκόσμιας κυριαρχίας.

Ότι η αποκατάσταση των προφητειών εφαρμόζεται στον πνευματικό Ισραήλ.

Ότι η εκπλήρωση της Αποκαλύψεως γίνεται στην «ημέραν του Κυρίου».

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Η κατανόηση των σκοπών του Ιεχωβά όπως γινόταν γνωστή μέσα από τη «Σκοπιά» γινόταν σαφέστερη με το πέρασμα των χρόνων.