Η Ζωή μου στην Οργάνωση που Κατευθύνεται από το Πνεύμα του Ιεχωβά
Όπως το αφηγήθηκε ο Άλμπερτ Ντ. Σρόντερ
ΤΗΝ πρώτη Κυριακή του Ιουνίου το έτος 1934, ο Άλεξ Τζόουνς κι εγώ κηρύτταμε από σπίτι σε σπίτι στο Τζέρσεϋ Σίτυ της πολιτείας Νιου Τζέρσεϋ. Ξαφνικά, στο σπίτι που βρισκόμασταν όρμησαν αστυνομικοί, μας συνέλαβαν και με μια δυνατή σπρωξιά μας έχωσαν στο αυτοκίνητο και μας πήγαν στη φυλακή!
Τρεις μέρες αργότερα, ο δικαστής αποφάνθηκε ότι ήμασταν ένοχοι γιατί δεν είχαμε άδεια μικροπωλητή και μας καταδίκασε σε δέκα μέρες φυλάκιση. Αφού μας μετέφεραν στις κομητειακές φυλακές του Χάντσον, μας διέταξαν να ξεντυθούμε, μας πήγαν για αποστείρωση και κατόπιν μας έδωσαν να φορέσουμε τα ρούχα της φυλακής. Μετά απ’ αυτό, μας οδήγησαν σ’ ένα κελί.
Εδώ, είχα χρόνο για αναπολήσεις. Ήμουν μόνο 23 χρονών και ένιωθα ευχαριστημένος από τη ζωή μου ως ολοχρόνιος διάκονος στο Μπέθελ του Μπρούκλιν. Θα ’θελα όμως να σας πω μερικές απ’ αυτές τις αναπολήσεις μου.
Ευγνωμοσύνη στη Γιαγιά μου
Ιδιαίτερα γλυκιές αναμνήσεις είχα από τη γιαγιά μου, την Ελίζαμπεθ Ντάργκερ, από το σόι της μητέρας μου. Κάποια εποχή, πριν από το 1870, οι γονείς της με όλη την οικογένεια μετακόμισαν από τη Γερμανία στο Μίσιγκαν. Η γιαγιά δίδασκε γερμανικά και αγγλικά σε δημόσιο σχολείο και ζούσε μαζί μας, στο σπίτι των Λουθηρανών γονέων μου στο Σάγκινω του Μίσιγκαν, την πόλη που γεννήθηκα. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, αυτή και οι αδελφές της, που ήταν δασκάλες, συνταυτίστηκαν με τους Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής, που σήμερα είναι γνωστοί ως Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Μολονότι οι γονείς μου απαιτούσαν να παρακολουθώ το κατηχητικό της Λουθηρανικής Εκκλησίας, επέτρεπαν στη γιαγιά να μου μιλάει για τις Γραφικές της πεποιθήσεις που ήταν συναρπαστικές. Η γιαγιά μπορούσε να διαβάζει την Αγία Γραφή και στα λατινικά και στα ελληνικά, κι έτσι μου ενστάλαξε την επιθυμία να μελετώ την Αγία Γραφή στις γλώσσες που είχε γραφτεί αρχικά. Με νοσταλγία αναπολώ εκείνες τις τονωτικές Γραφικές συζητήσεις με τις αδελφές της γιαγιάς μου, συζητήσεις που περιστρέφονταν γύρω από τη Βασιλεία του Θεού, η οποία, σύμφωνα με το εδάφιο Δανιήλ 2:44, θα αναλάβει σύντομα τη διακυβέρνηση της γης.
Το 1923 η γιαγιά άρχισε να μελετάει μαζί μου, χρησιμοποιώντας το βιβλίο της Εταιρίας Σκοπιά Η Κιθάρα του Θεού, και παράλληλα πήγαινα μαζί της στις συναθροίσεις της Εκκλησίας Σάγκινω. Τώρα, καθώς βρισκόμουν στο κελί, αναπολούσα εκείνες τις συναθροίσεις, σκεφτόμουν την εποχή που άκουγα τα ραδιοφωνικά προγράμματα της Εταιρίας Σκοπιά, που μεταδίδονταν μέσω του σταθμού WBBR από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, και άλλες τέτοιες εμπειρίες που είχαν διαμορφώσει τη ζωή μου.
Θυμήθηκα, για παράδειγμα, τότε που άκουγα στο ραδιόφωνο το δικαστή Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, τον πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά, να μιλάει στη συνέλευση των Σπουδαστών της Γραφής, στο Τορόντο του Καναδά το 1927. Το 1928 παρακολούθησα την πρώτη μου συνέλευση στο Ντητρόιτ του Μίσιγκαν. Εκεί άκουσα από κοντά τον αδελφό Ρόδερφορντ. Σ’ εκείνη τη συνέλευση είχα τη χαρά να φωνάξω κι εγώ «Μάλιστα» στο ψήφισμα «Διακήρυξη Εναντίον του Σατανά και Υπέρ του Ιεχωβά». Το καινούριο βιβλίο που τέθηκε σε κυκλοφορία, το βιβλίο Κυβέρνησις, έδειχνε ότι η Βασιλεία του Θεού είναι θεοκρατική και όχι δημοκρατική κυβέρνηση.
Αναμνήσεις από τα Σχολικά Χρόνια
Θυμήθηκα επίσης τα σχολικά μου χρόνια. Επειδή οι γονείς μου, οι οποίοι δεν ήθελαν να γίνω ολοχρόνιος διάκονος, με πίεζαν, τελικά δέχτηκα να πάω στο πανεπιστήμιο. Έτσι, το Σεπτέμβριο του 1929, μπήκα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν στο Αν Άρμπορ για να σπουδάσω γλώσσες, οικονομικά και μηχανολογία.
Η κ. Γκιούντσον, που μου νοίκιασε το διαμέρισμα που έμεινα, συνδεόταν με την Εκκλησία Αν Άρμπορ των Σπουδαστών της Γραφής. Όταν γύρισα στη σχολή το φθινόπωρο του 1930, μου είπε ότι μόλις είχε μετακομίσει στο απέναντι από το δικό μου δωμάτιο, ένας εξαιρετικός νέος από την Αλαμπάμα, και η κ. Γκιούντσον είχε τη γνώμη ότι ο νεαρός αυτός θα ανταποκρινόταν στο «Βιβλικό μας άγγελμα». Πράγματι ανταποκρίθηκε! Ο Γουίλλιαμ Έντισον Έλροντ δέχτηκε ευχαρίστως τις Γραφικές αλήθειες· γρήγορα γίναμε καλοί φίλοι και συνεχίζουμε να είμαστε φίλοι μέχρι σήμερα.
Το καλοκαίρι του 1931 ο Μπιλ Έλροντ κι εγώ κάναμε μια σειρά μαθημάτων τοπογραφίας και δεν μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε τη συνέλευση στο Κολόμπους Οχάιο το 1931. Την Κυριακή όμως, στις 26 Ιουλίου, ακούσαμε τη δημόσια ομιλία από το ραδιόφωνο κι έτσι ήμασταν κι εμείς ανάμεσα στους αόρατους ενθουσιώδεις ακροατές που δέχτηκαν το υπέροχο νέο όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά».
Εκείνη την εποχή στο χώρο του πανεπιστημίου γίνονταν αρκετές συζητήσεις γύρω από το σοσιαλιστικό, το φασιστικό και το κομμουνιστικό σύστημα διακυβέρνησης. Τον Οκτώβριο του 1931, 3.000 σπουδαστές παρακολουθήσαμε την ομιλία του Ουίνστων Τσώρτσιλ, κατά την οποία υποστήριξε πως η δημοκρατία εξακολουθεί να είναι το καλύτερο είδος διακυβέρνησης. Αργότερα, το Δεκέμβριο του 1931, ο λόρδος Μπέρτραντ Ράσσελ, ο διάσημος Βρετανός μαθηματικός και φιλόσοφος, μίλησε για τον ειρηνισμό. Επίσης, λίγο αργότερα ο Δρ Γιάλμαρ Σαχτ, πρόεδρος της Ράιχσμπανκ του Βερολίνου στη Γερμανία, είπε ότι είναι ανάγκη να υπάρχει κρατικός έλεγχος στην οικονομία· με άλλα λόγια υποστήριξε τον εθνικοσοσιαλισμό ή Ναζισμό. Δυο χρόνια αργότερα έγινε υπουργός οικονομικών στην κυβέρνηση του Χίτλερ.
Όταν άκουσα τις προτάσεις αυτών των πολιτικών αντρών του κόσμου, πείστηκα περισσότερο από ποτέ πως ο μόνος ικανοποιητικός τρόπος παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι η βασιλεία του Μεσσία. Έτσι ο Μπιλ Έλροντ κι εγώ προγραμματίσαμε, μόλις τελειώσουμε το σχολείο στις 15 Ιουνίου 1932, να αρχίσουμε μαζί το ολοχρόνιο έργο κηρύγματος, αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως έργο σκαπανέα.
Αρχίσαμε την υπηρεσία μας ως σκαπανείς πριν βαφτιστούμε, επειδή εκείνη την εποχή δεν είχε κατανοηθεί πλήρως το αν θα έπρεπε να βαφτίζονται ή όχι εκείνοι που είχαν επίγεια ελπίδα. Ωστόσο, μετά το βάφτισμά μου στη λίμνη Βάντερκουκ του Μίσιγκαν στις 24 Ιουλίου 1932, έγινε ολοφάνερο ότι η ελπίδα μου είχε αλλάξει και ότι ήμουν από τους χρισμένους, γεγονός που επιβεβαιώθηκε από ‘τη μαρτυρία του πνεύματος’.—Ρωμαίους 8:16.
Υπηρεσία Μπέθελ στο Μπρούκλιν
Ήταν 9 Σεπτεμβρίου και εργαζόμασταν ως σκαπανείς στο Χάουγουελ του Μίσιγκαν, όταν ο Μπιλ βγήκε τρέχοντας από το ταχυδρομείο κρατώντας στο χέρι του ένα κίτρινο τηλεγράφημα. Το ανοίξαμε και διαβάσαμε την πρόσκληση από τον αδελφό Ρόδερφορντ που έλεγε να αναλάβουμε υπηρεσία Μπέθελ μόλις τα καταφέρναμε. Χρειαστήκαμε μόνο 72 ώρες για να τακτοποιήσουμε τις υποχρεώσεις που είχαμε ως σκαπανείς και μετά μπήκαμε στο αυτοκίνητό μας, ένα Φορντ Μόντελ Τ, και ξεκινήσαμε να καλύψουμε τα 1.100 χιλιόμετρα που μας χώριζαν από το Μπρούκλιν. Τελικά, περάσαμε τη γέφυρα του Μπρούκλιν και φτάσαμε στο Μπέθελ στις 13 Σεπτεμβρίου 1932. Εκείνη την εποχή η οικογένεια αποτελούνταν από 200 άτομα και οι περισσότεροι ήταν χρισμένοι αδελφοί του Βασιλιά.
Δούλεψα μερικές βδομάδες σε κάποιο διορισμό στο εργοστάσιο και μετά άλλαξα εργασία και πήγα στο Τμήμα Υπηρεσίας. Επίσκοπος αυτού του τμήματος ήταν ένας καταδεκτικός Ιρλανδός αδελφός, ο Τόμας Τζ. Σάλιβαν. Σε μας τους νεότερους έλεγε και ξανάλεγε τα λόγια: ‘Όταν παρουσιάζονται προβλήματα, μην προτείνεις καμιά λύση ωσότου βεβαιωθείς ότι έχεις ενημερωθεί για όλα τα γεγονότα’. (Παροιμίαι 18:13) Κατόπιν με μάτια που παιχνίδιζαν, πρόσθετε: «Γιατί να βιάζεσαι; Δώσε κάποια ευκαιρία στον Ιεχωβά. Άσε να δεις πώς ενεργεί το πνεύμα του σ’ αυτό το ζήτημα».
Εκεί λοιπόν στη φυλακή αναπολούσα όλες αυτές τις περασμένες εμπειρίες και χαιρόμουν που είχα το προνόμιο να υποφέρω χάρη της δικαιοσύνης όπως υπόφερε και ο Ιησούς Χριστός και οι απόστολοι. (Ιωάννης 15:20· 1 Πέτρου 4:16) Καθώς αναπολώ το παρελθόν συνειδητοποιώ ότι αυτές οι εμπειρίες με προετοίμαζαν για μελλοντικά προνόμια.
Συναρπαστικό Νέο Φως
Ήταν, θυμάμαι, αρχές του 1935, περίπου έξι μήνες μετά την αποφυλάκισή μου και την επιστροφή μου στο Μπέθελ, που γίνονταν αρκετές συζητήσεις στην τραπεζαρία του Μπέθελ σχετικά με την ταυτότητα ‘του πολλού όχλου’. (Αποκάλυψις 7:9, 13) Μερικοί υποστήριζαν την άποψη ότι ήταν μια δευτερεύουσα ουράνια τάξη, όπως έλεγε ο πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ο αδελφός Ρώσσελ. Άλλοι όμως, έφερναν επιχειρήματα ότι ‘ο πολύς όχλος’ αποτελούνταν απ’ αυτούς που είχαν επίγεια ελπίδα. Όταν γίνονταν αυτές οι συζητήσεις ο αδελφός Ρόδερφορντ δεν έπαιρνε θέση.
Όλοι οι Μπεθελίτες ήμασταν ενθουσιασμένοι καθώς ταξιδεύαμε με το ειδικό τρένο προς την Ουάσιγκτον D.C. για να παρευρεθούμε στη συνέλευση που θα γινόταν από τις 30 Μαΐου ως τις 3 Ιουνίου 1935. Τη δεύτερη μέρα της συνέλευσης, ο αδελφός Ρόδερφορντ ανακοίνωσε στην ομιλία του τα συναρπαστικά νέα ότι ‘ο πολύς όχλος’ ήταν πράγματι μια επίγεια τάξη. Καθώς η ομιλία έφτανε στο αποκορύφωμά της, ρώτησε: «Μπορείτε παρακαλώ, όλοι εσείς που έχετε την ελπίδα να ζήσετε για πάντα εδώ στη γη, να σηκωθείτε όρθιοι;» Περίπου οι μισοί από τους 20.000 παρόντες σηκώθηκαν. Τότε ο αδελφός Ρόδερφορντ φώναξε: «Να ο πολύς όχλος!» Ακολούθησε μια σύντομη σιωπή. Κατόπιν όλοι μας ξεσπάσαμε σε χαρούμενα ξεφωνητά και δυνατές και παρατεταμένες ζητωκραυγές. Την επόμενη μέρα βαφτίστηκαν 840, και οι περισσότεροι ήταν από την επίγεια τάξη.
Αυτό το νέο φως που ήρθε το 1935 σχετικά με το ζήτημα ‘του πολλού όχλου’ οδήγησε στην αναδιοργάνωση που έγινε το 1936 με σκοπό την προετοιμασία για την αναμενόμενη συρροή των μελών αυτής της τάξης. Μέχρι τότε, για παράδειγμα, υπήρχε μόνο μια μεγάλη αγγλική εκκλησία σε ολόκληρη την Πόλη της Νέας Υόρκης, αλλά τώρα σχηματίστηκαν καινούριες στις οποίες εμείς οι νεαροί στην ηλικία χρισμένοι διοριστήκαμε ως επίσκοποι. Σήμερα υπάρχουν 336 εκκλησίες στην Πόλη της Νέας Υόρκης!
Ένας Καινούριος Διορισμός
Η Πέμπτη, 11 Νοεμβρίου 1937, ήταν για μένα μια βαρυσήμαντη μέρα. Είχα πάρει μια ειδοποίηση να πάω στο γραφείο του αδελφού Ρόδερφορντ εκείνη τη μέρα στις τρεις το απόγευμα. Ανησυχούσα μήπως θα μου γινόταν καμιά επίπληξη. Έφτασα στην ώρα μου και αφού ανταλλάξαμε μερικές φιλικές κουβέντες με τον αδελφό Ρόδερφορντ, εκείνος με ρώτησε αν θα ’θελα να αναλάβω κάποιον άλλο διορισμό.
—Είμαι πρόθυμος να υπηρετήσω οπουδήποτε υπάρχει ανάγκη, απάντησα.
Κατόπιν καταλαμβάνοντάς με τελείως εξ απροόπτου, ο αδελφός Ρόδερφορντ με ρώτησε: —Πώς θα σου φαινόταν να υπηρετήσεις ως υπηρέτης τμήματος στο Μπέθελ του Λονδίνου;
—Πω πω! Αυτός είναι πολύ υπεύθυνος διορισμός! είπα.
—Εκτός αυτού, σημαίνει και εισιτήριο χωρίς επιστροφή, σημαίνει ότι συμφωνείς να μείνεις εκεί μέχρι και μετά τον Αρμαγεδδώνα. Γι’ αυτό, σου δίνω τρεις μέρες καιρό να αποφασίσεις, συνέχισε.
—Αδελφέ Ρόδερφορντ, δεν χρειάζεται να σκεφτώ τρεις μέρες για να αποφασίσω. Αν το θέλημα του Ιεχωβά είναι να πάω, τότε η απάντησή μου είναι ναι!
—Ήξερα ότι αυτή θα ήταν η απάντησή σου, μου είπε. Ο αδελφός Νορ έχει ήδη το εισιτήριό σου· θα φύγεις με το πλοίο Κουήν Μαίρη που αναχωρεί για την Αγγλία την επόμενη Τετάρτη.
Το κεφάλι μου άρχισε να γυρίζει σαν σβούρα. —Θα πάρεις εκπαίδευση στις επόμενες λίγες μέρες, κατέληξε ο αδελφός Ρόδερφορντ.
Όταν επέστρεψα στο Τμήμα Υπηρεσίας, που βρισκόταν στο εργοστάσιο, ο αδελφός Νορ άρχισε να γελάει επειδή είχα μείνει άναυδος. Ήξερε τι είχε συμβεί. Ο αδελφός Νορ ήταν επίσκοπος εργοστασίου και παλιότερα είχε πάει με τον αδελφό Ρόδερφορντ στην Αγγλία. Αμέσως άρχισε να με εκπαιδεύει στο πώς να επιβλέπω τη λειτουργία ενός τμήματος. Μετά από λίγες μέρες ξαναπήγα στον αδελφό Ρόδερφορντ για επιπρόσθετες προετοιμασίες.
Ο αδελφός Ρόδερφορντ, βασίζοντας τα λόγια του στο εδάφιο Μιχαίας 6:8, με συμβούλευσε: ‘Να ενεργείς δίκαια, να υποστηρίζεις με σταθερότητα την τακτική που ακολουθεί η οργάνωση, να τηρείς τους Βιβλικούς κανόνες, να δείχνεις πρόθυμη υπακοή και να μην είσαι αναβλητικός. Να είσαι στοργικός στις σχέσεις σου με τους αδελφούς, να συμμετέχεις τακτικά στην υπηρεσία αγρού και να περπατάς ταπεινά με τον Θεό’. Είπε ότι το έργο υπηρεσίας αγρού στη Βρετανία είχε πέσει επειδή οι προηγούμενοι επίσκοποι τμήματος δεν του έδιναν πλήρη υποστήριξη. Έτσι, τελειώνοντας είπε με έμφαση: «Ενθάρρυνε την αυξημένη υπηρεσία αγρού. Αυτή τη στιγμή η Βρετανία έχει ανάγκη από 1.000 σκαπανείς και όχι από 200 που έχει προς το παρόν».
Υποδοχή στην Αγγλία
Το Κουήν Μαίρη άραξε στο Σάουθαμπτον, από εκεί πήρα το τρένο για το Λονδίνο και μετά με ένα ταξί πήγα στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας που για 26 χρόνια βρισκόταν στην οδό Κρέιβεν 34 στο Λάνκαστερ Γκέιτ. Ο αντιπρόεδρος του Διεθνή Συλλόγου των Σπουδαστών της Γραφής με υποδέχτηκε εγκάρδια. Του έδωσα το γράμμα του αδελφού Ρόδερφορντ, το οποίο τον εξουσιοδοτούσε να απαλλάξει από τα καθήκοντά του τον υπηρέτη τμήματος και να πληροφορήσει την οικογένεια Μπέθελ ότι επρόκειτο να τον αντικαταστήσω. Αυτό έγινε στη διάρκεια του μεσημεριανού φαγητού και τα 30 μέλη της οικογένειας Μπέθελ με υποδέχτηκαν θερμά.
Με τον καιρό γνωρίστηκα με πολλούς υπηρέτες τμημάτων και αντιπροσώπους της Ευρώπης. Αυτοί οι χρισμένοι άντρες—όπως λόγου χάρη ο Μάρτιν Χάρμπεκ από την Ελβετία, ο Σαρλ Κνεκτ από τη Γαλλία, ο Φριτς Χάρτστανγκ από την Ολλανδία, ο Γιόχαν Ένεροτ από τη Σουηδία, ο Γουίλλιαμ Ντέι από τη Δανία και ο θαρραλέος Ρόμπερτ Βίνκλερ από την οργάνωση της Εταιρίας που λειτουργούσε στη Γερμανία κάτω από την επιφάνεια—χωρίς να κάνουν συμβιβασμούς, ανέλαβαν την ηγεσία στο έργο κηρύγματος, παρά τα εμπόδια που υπήρχαν την εποχή του Χίτλερ. Με κάθε Γραφικό μέσο αυτοί οι άφοβοι άντρες πίστης αντιστάθηκαν στο σκληρό διωγμό των Ναζί.
Η Επίσκεψη του Αδελφού Ρόδερφορντ
Το 1938, ένα χρόνο πριν ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι Βρετανοί είχαν αναπτύξει την υπερπόντια ραδιοτηλεφωνική μετάδοση. Οι μηχανικοί τους δέχτηκαν να συνδέσουν τέσσερις ηπείρους για μια ειδική συνέλευση που θα γινόταν στις 9-11 Σεπτεμβρίου με κέντρο το Λονδίνο. Νοικιάστηκε η μεγαλύτερη αίθουσα του Λονδίνου που ήταν κατάλληλη γι’ αυτή τη συνέλευση, το Ρόγιαλ Άλμπερτ Χωλ. Ο αδελφός Ρόδερφορντ με την ομάδα του, μαζί και ο αδελφός Νάθαν Νορ, ήρθαν τρεις βδομάδες νωρίτερα για να βοηθήσουν στις προετοιμασίες.
Για να διαφημίσουμε τη δημόσια ομιλία, διοργανώσαμε παρελάσεις κατά τις οποίες μεταφέραμε πινακίδες μπρος και πίσω μας. Πριν γίνει η πρώτη πορεία πληροφόρησης, ο αδελφός Ρόδερφορντ ζήτησε να με δει. Καθώς λοιπόν συζητούσαμε σχετικά με τη συνέλευση, αυτός έγραφε δήθεν αδιάφορα με το μολύβι του, πράγμα που έκανε καμιά φορά την ώρα που μιλούσε με κάποιον. Κατόπιν έκοψε από το μπλοκάκι αυτό που είχε γράψει και μου το ’δωσε. —Τι γνώμη έχεις γι’ αυτό; με ρώτησε.
«Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΙΔΑ ΚΑΙ ΑΠΑΤΗ», έλεγε.
—Φαίνεται πολύ, μα πολύ τσουχτερό, απάντησα.
—Αυτό ήθελα, να είναι δυνατό, είπε. Έδωσε λοιπόν οδηγίες να ετοιμαστούν πλακάτ που θα είχαν αυτή τη φράση για την πρώτη πορεία πληροφόρησης που θα γινόταν την Τετάρτη το βράδυ. Το επόμενο βράδυ ο Νάθαν Νορ κι εγώ ηγηθήκαμε αυτής της πορείας που αποτελούνταν από 1.000 αδελφούς περίπου και διανύσαμε μια απόσταση 10 χιλιομέτρων μέσα από το κέντρο του Λονδίνου.
Το επόμενο πρωί ο αδελφός Ρόδερφορντ με κάλεσε στο γραφείο και με ρώτησε τι συνέβη. —Πολλοί μας φώναζαν κομμουνιστές και άθεους και έκαναν πολλά άλλα τέτοια εχθρικά σχόλια, είπα. Έμεινε σκεφτικός για λίγα λεπτά και τελικά έκοψε και μου έδωσε ένα φύλλο χαρτί πάνω στο οποίο υπήρχε η φράση που πρότεινε: «ΥΠΗΡΕΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΧΡΙΣΤΟ». Πίστευε πως αν υπήρχαν πινακίδες μ’ αυτές τις λέξεις, ανάμεσα στις άλλες πινακίδες, ίσως αυτό να κατέστελε τις εκδηλώσεις αποδοκιμασίας· έτσι κι έγινε. Αυτή η συνέλευση του 1938 διεξάχθηκε καλά. Τα πιο κύρια μέρη του προγράμματος του Σαββάτου και της Κυριακής και η δημόσια ομιλία «Αντιμετωπίστε τα Γεγονότα»—το αποκορύφωμα της συνέλευσης—μεταδόθηκαν με επιτυχία σε 49 συνελεύσεις που γίνονταν ταυτόχρονα σ’ όλο τον αγγλόφωνο κόσμο.
Μετά τη συνέλευση έλαβε χώρα ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για τους υπηρέτες τμημάτων των ευρωπαϊκών χωρών. Στη διάρκεια αυτού του προγράμματος ο αδελφός Ρόδερφορντ με επέπληξε πολύ αυστηρά για την έλλειψη εκπαίδευσης που χαρακτήριζε τους ταξιθέτες. Αυτή η επίπληξη μού έφερε δάκρυα στα μάτια. Αργότερα, ο Γουίλλιαμ Ντέι από τη Δανία με πήρε ιδιαιτέρως και με παρηγόρησε λέγοντάς μου πως ο αδελφός Ρόδερφορντ με χρησιμοποίησε για να δώσει έμμεσα σ’ όλους τους ένα μάθημα. Και πράγματι έτσι ήταν! Την επόμενη μέρα ο αδελφός Ρόδερφορντ—που του άρεσε να βάζει την ποδιά και να μαγειρεύει—μας κάλεσε όλους σε ένα ειδικό δείπνο που είχε ετοιμάσει ο ίδιος. Όλοι μας απολαύσαμε την ευχάριστη συντροφιά.
Τα Χρόνια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου
Την 1η Σεπτεμβρίου του 1939 ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία. Την Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου, η Βρετανία κήρυξε πόλεμο στη Γερμανία. Χιλιάδες από εμάς στη Βρετανία ήμασταν στην υπηρεσία αγρού εκείνο το πρωινό και προσφέραμε το καινούριο και κατάλληλο για την εποχή βιβλίο που είχε τον τίτλο Σωτηρία. Οι άνθρωποι σ’ όλα τα σπίτια έτρεμαν· μερικές γυναίκες έκλαιγαν. Δίναμε Γραφική παρηγοριά στους ανθρώπους και δεν μας έμεινε ούτε ένα από τα Βιβλικά έντυπα που είχαμε.
Τον επόμενο μήνα λάβαμε ένα αντίτυπο του άρθρου «Ουδετερότητα» από τη Σκοπιά 1 Νοεμβρίου 1939, (στην αγγλική), πριν λάβουμε το κανονικό περιοδικό. Ήρθε ακριβώς την ώρα που έπρεπε γιατί περιέγραφε τη Γραφική θέση που παίρνουν οι αληθινοί Χριστιανοί στις κοσμικές διαμάχες. (Ιωάννης 17:16) Σύντομα άρχισαν να λαβαίνουν χώρα συλλήψεις και φυλακίσεις εκατοντάδων Βρετανών αδελφών μας, αντρών και γυναικών.
Η αεροπορική μάχη της Βρετανίας, που ονομάστηκε η Μάχη της Αγγλίας, έγινε έντονη κατά τα τέλη του 1940 και συνεχίστηκε το 1941. Εμείς, στο Λονδίνο, επί 57 συνεχόμενες νύχτες υπομέναμε βομβαρδισμούς που διαρκούσαν 14 ώρες κάθε φορά. Ο ουρανός αντηχούσε διαπεραστικούς θορύβους, φωτιές μαίνονταν παντού. Σε απόσταση 460 μέτρων από το Μπέθελ έπεσαν είκοσι εννιά βόμβες. Η μεγάλη Αίθουσα Βασιλείας που είχαμε δίπλα από το Μπέθελ έπιασε φωτιά από εμπρηστικές βόμβες, αλλά γρήγορα τέθηκε υπό έλεγχο από τους εκπαιδευμένους Μπεθελίτες αδελφούς μας.
Στον καιρό του πολέμου υπήρχαν πολλών ειδών περιοριστικές διατάξεις στις οποίες περιλαμβάνονταν το δελτίο τροφίμων και οι περιορισμοί στις μετακινήσεις. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίσαμε και μάλιστα αυξήσαμε το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι. Το 1937 η Βρετανία είχε 4.375 ευαγγελιζόμενους, αλλά το 1942 υπήρχαν ήδη 12.436 ευαγγελιζόμενοι. Οι σκαπανείς είχαν αυξηθεί από 201 που ήταν το 1937, τότε που έφτασα στην Αγγλία, σε 1.488 το 1942! Είναι βέβαιο ότι ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει πλούσια αυτή την αρχική σπορά που έκαναν οι διαγγελείς στον αγρό. Τώρα, μετά από 50 σχεδόν χρόνια, υπάρχουν περισσότεροι από 109.000 διαγγελείς της Βασιλείας στη Βρετανία, περιλαμβανομένων και 6.000 και πλέον τακτικών σκαπανέων.
Από τις 3 ως τις 7 Σεπτεμβρίου 1941 κατορθώσαμε, με τη βοήθεια του πνεύματος του Ιεχωβά, αυτό που οι κυβερνητικοί επίσημοι έλεγαν «ακατόρθωτο». Διεξήγαμε τη μεγαλύτερη συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά που είχε δει η Βρετανία μέχρι τότε. Πάνω από 12.000 συγκεντρωθήκαμε στην Αίθουσα του Λέστερ Ντε Μόντφορτ και στους γύρω χώρους ακριβώς στην καρδιά του πολέμου. Η ίδια αυτή αίθουσα χρησιμοποιήθηκε το 1983 όταν έγινε η ετήσια συνάθροιση των μελών της Εταιρίας στο Λέστερ. Περισσότεροι από 3.000 από εμάς ξαναθυμηθήκαμε τις εμπειρίες από τη συνέλευση που είχαμε τον καιρό του πολέμου, το 1941.
Στη διάρκεια του πολέμου το γραφείο του Λονδίνου είχε γίνει κέντρο προσφύγων. Το τηλέφωνό του χτυπούσε διαρκώς. Φτιάξαμε ένα ταμείο για την περίθαλψη των αδελφών που είχαν υποστεί βομβαρδισμό κι έτσι ήταν δυνατόν να τους δίνεται άμεση βοήθεια. Επίσης, αδελφοί πρόσφυγες από την Πολωνία, τη Γερμανία, τη Νορβηγία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία και από άλλα μέρη έρχονταν στο Λονδίνο όπου τους δινόταν χέρι βοήθειας. Πολλοί απ’ αυτούς ανέλαβαν το έργο σκαπανέα στη Βρετανία.
Ανεπιθύμητος
Μόλις μπήκαν στον πόλεμο οι Ηνωμένες Πολιτείες, στις 8 Δεκεμβρίου 1941, έπαψα πια να εξαιρούμαι από το βρετανικό στρατό λόγω αμερικανικής υπηκοότητας. Και λόγω της Χριστιανικής μου ουδετερότητας δεν μπορούσα να συμμορφωθώ με τις διάφορες διαταγές που εκδίδονταν από τη βρετανική κυβέρνηση σχετικά με τη συμμετοχή στον πόλεμο. Τελικά, στις 6 Μαΐου 1942 η βρετανική κυβέρνηση δήλωσε επίσημα ότι ήμουν ανεπιθύμητος και επομένως έλαβα διαταγή να επιστρέψω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Την 1η Αυγούστου, η Daily Herald του Λονδίνου είχε στην πρώτη της σελίδα τη φωτογραφία μου μαζί με το άρθρο «Του Είπαν ‘Μάζεψέ τα και Φύγε’».
Τη Δευτέρα το πρωί, στις 24 Αυγούστου 1942, δυο αστυνομικοί της Σκώτλαντ Γιαρντ με συνέλαβαν για να με απελάσουν. Με πήγαν με τρένο στη Γλασκώβη της Σκωτίας, όπου πέρασα τη νύκτα στις μεσαιωνικές Φυλακές Μπαρλίνι. Την επόμενη μέρα με συνόδευσαν στο βρετανικό καταδρομικό S.S. Hilary, όπου και συνέχισα να είμαι υπό επιτήρηση. Η νηοπομπή μας, που αποτελούνταν από 52 πλοία, χρειάστηκε 13 μέρες για να διασχίσει τον Ατλαντικό, κάνοντας ζικ-ζακ για να αποφύγει τα γερμανικά υποβρύχια. Καταφέραμε και ξεφύγαμε από τις τορπίλες τους, και έτσι φτάσαμε ασφαλείς στο Χάλιφαξ του Καναδά! Εδώ με άφησαν ελεύθερο και την επόμενη μέρα πήρα το τρένο και συνέχισα το ταξίδι μου για τη Νέα Υόρκη, όπου και έφτασα στις 10 Σεπτεμβρίου.
Μια Περίοδος Ειρήνης Προλέγεται με Αξιοσημείωτο Τρόπο
Η επιστροφή μου στους πολλούς και θερμούς αδελφούς του Μπέθελ του Μπρούκλιν μου έδωσε μεγάλη χαρά. Είχα φτάσει τον κατάλληλο καιρό για να παρακολουθήσω την ιστορική συνέλευση στο Κλήβελαντ του Οχάιο, που έγινε στις 18-20 Σεπτεμβρίου 1942. Εκεί, ο αδελφός Ν. Χ. Νορ, ο νέος πρόεδρος της Εταιρίας, έδωσε την ομιλία: «Ειρήνη—Δύναται να Διαρκέση;» Η ομιλία αυτή έριξε νέο φως στο εδάφιο Αποκάλυψις 17:8. Αποδείχτηκε ότι οι Συμμαχικές Δυνάμεις θα υπερίσχυαν με αποτέλεσμα να προκύψει ένα νέο διεθνές «θηρίο ειρήνης». Έτσι κι έγινε· μετά το τέλος του πολέμου το 1945 συγκροτήθηκε ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών!
Η Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς
Μετά την ετήσια συνάθροιση των μελών της Εταιρίας Σκοπιά, την 1η Οκτωβρίου 1942, ο αδελφός Νορ, που ήταν πρόεδρος, κάλεσε στο γραφείο του τον Μάξγουελ Τζ. Φρεντ, τον Εδουάρντο Φ. Κέλερ και εμένα. Μας είπε ότι εκείνο το πρωινό είχε παρθεί η απόφαση να ιδρυθεί μια ιεραποστολική Βιβλική σχολή στο Αγρόκτημα της Βασιλείας, στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Είπε πως εγώ θα ήμουν ο γραμματέας της σχολής και ότι θα υπηρετούσα ως πρόεδρος της επιτροπής που θα οργάνωνε αυτή τη σχολή. Εργαστήκαμε μαζί με τον αδελφό Φ. Γ. Φρανς για να ετοιμάσουμε τις ωραίες Βιβλικές σειρές μαθημάτων. Αυτό ήταν η αρχή μιας μακρόχρονης ευχάριστης συνεργασίας που είχε σκοπό την προώθηση της Βιβλικής εκπαίδευσης.
Τη Δευτέρα το πρωί, 1η Φεβρουαρίου 1943, έγινε από τον αδελφό Νορ η επίσημη αφιέρωση της σχολής που τώρα είναι γνωστή ως Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς, που βρισκόταν στο Αγρόκτημα της Βασιλείας κοντά στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Αφού έγινε το πρόγραμμα της αφιέρωσης, άρχισαν τα μαθήματα της σχολής στις τέσσερις αίθουσες διδασκαλίας· στην καθεμιά υπήρχαν 25 σπουδαστές. Η σειρά μαθημάτων αυτής της προχωρημένης Χριστιανικής εκπαίδευσης διαρκούσε 20 βδομάδες και το κύριο βιβλίο μελέτης ήταν η Αγία Γραφή.
Αυτό που αποδείχτηκε μια ευλογημένη εμπειρία για μένα ήταν οι ευτυχισμένοι μήνες και κατόπιν τα ευτυχισμένα χρόνια, βαθύτερης μελέτης της Αγίας Γραφής. Όπως και οι άλλοι αφοσιωμένοι εκπαιδευτές, είμαι κι εγώ ευγνώμων στον Ιεχωβά γι’ αυτό το προνόμιο που είχα να διδάσκω και να υποκινώ τις καρδιές αυτών των αφιερωμένων σπουδαστών που αγαπούσαν τον Ιεχωβά και το έργο του! Μέχρι το 1960, 3.700 άτομα από 70 χώρες είχαν περάσει από τις τάξεις της σχολής μας.
Η Ζωή μου ως Έγγαμος
Το 1955, όταν παρακολουθούσα στην Ευρώπη τις συνελεύσεις «Θριαμβεύουσα Βασιλεία», ανανέωσα τη γνωριμία μου με την αγαπητή Σάρλοτ Μπόουιν, η οποία ήταν μια από τις σπουδάστριες που είχα στην πρώτη τάξη της Γαλαάδ το 1943. Υπηρέτησε επί 12 χρόνια ως πιστή ιεραπόστολος σε ισπανικό τομέα, περιλαμβανομένου του Μεξικού και του Ελ Σαλβαδόρ. Τώρα μαζί με τη σύντροφό της, την Τζούλια Γκλόνγστον, παρακολουθούσε αυτές τις ευρωπαϊκές συνελεύσεις. Παρεμπιπτόντως θα σας πω ότι οι γονείς της Σάρλοτ ήταν μέλη της οικογένειας Μπέθελ στο Μπρούκλιν όταν και οι δυο τους ήταν ανύπαντροι, την εποχή του αδελφού Ρώσσελ. Κατόπιν όταν παντρεύτηκαν, ο Μάρτιν Μπόουιν έγινε περιοδεύων επίσκοπος μέχρι το 1920, που γεννήθηκε η Σάρλοτ.
Τον Ιανουάριο του 1956 η Σάρλοτ ανάλαβε την υπηρεσία Μπέθελ και στάλθηκε να εργαστεί στο Αγρόκτημα της Εταιρίας. Τον Αύγουστο του 1956 παντρευτήκαμε. Όταν η Σάρλοτ έμεινε έγκυος, απογοητευτήκαμε, επειδή πιστέψαμε πως αυτό θα τερμάτιζε την ολοχρόνια υπηρεσία μας. Ο αδελφός Φρανς όμως μας ενθάρρυνε λέγοντας: «Δεν αμαρτήσατε με το να κάνετε τη μήτρα παραγωγική. Θάρρος! Ίσως ο Ιεχωβά να διευθετήσει ώστε με κάποιο τρόπο να συνεχίσετε την ολοχρόνια υπηρεσία».
Έτσι κι έγινε. Εγώ μπόρεσα να συνεχίσω να διδάσκω στη Σχολή Γαλαάδ. Στην αρχή μέναμε σ’ ένα μικρό διαμέρισμα που νοικιάσαμε και κατόπιν, το 1962, μετακομίσαμε σ’ ένα νεόκτιστο σπίτι περίπου 1.500 μέτρα από τη σχολή. Εκεί, στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης, πέρασε τα πρώτα του χρόνια ο γιος μας, ο Τζούντα Μπεν, που γεννήθηκε το Φεβρουάριο του 1958.
Η ανατροφή του Τζούντα Μπεν μας έφερε πολλές χαρές γιατί προσπαθούσαμε πάντα να εφαρμόζουμε τις Βιβλικές αρχές. (Εφεσίους 6:1-4) Τον ενθάρρυνα να ακολουθεί το εδάφιο Μιχαίας 6:8, όπως κι εγώ επιζητούσα να εφαρμόζω αυτό το εδάφιο στη δική μου ζωή. Αργότερα ο Τζούντα έγινε Μπεθελίτης, για τρίτη κατά σειρά γενεά, και υπηρέτησε στο Μπέθελ 12 χρόνια. Τον Ιούνιο του 1986, παντρεύτηκε μια αξιαγάπητη αδελφή σκαπάνισσα, την Άμπερ Μπέικερ. Τώρα είναι και οι δυο σκαπανείς στο Μίσιγκαν.
Η Σχολή Πρεσβυτέρων
Στη συνέλευση που έγινε στο Στάδιο Γιάνκη το 1958, ο αδελφός Νορ ανακοίνωσε ότι μια καινούρια σχολή για πρεσβυτέρους θα άρχιζε να λειτουργεί, που θα λεγόταν Σχολή Διακονίας της Βασιλείας. Στις 9 Μαρτίου του 1959, η πρώτη τάξη, που είχε 25 σπουδαστές, άρχισε μια σειρά μαθημάτων διάρκειας τεσσάρων βδομάδων, στο Αγρόκτημα της Βασιλείας όπου λειτουργούσε επίσης και η Σχολή Γαλαάδ. Το Σεπτέμβριο του 1960 η Σχολή Γαλαάδ μεταφέρθηκε στο Μπρούκλιν, αλλά η Σχολή Διακονίας της Βασιλείας παρέμεινε στο Αγρόκτημα της Βασιλείας, όπου είχαμε τη δυνατότητα να εκπαιδεύουμε εκατό πρεσβυτέρους κάθε μήνα. Διαπίστωσα πως το γεγονός ότι ήμουν πατέρας ήταν προσόν στο να διδάσκω τις κεφαλές των οικογενειών που παρακολουθούσαν την καινούρια σχολή.
Το 1967 αυτή η σχολή μεταφέρθηκε στο Μπέθελ του Μπρούκλιν. Από το 1968 λειτουργούσε στο Πίτσμπουργκ, όπου μέχρι το 1974 εκπαιδεύτηκαν χιλιάδες θαυμάσιοι πρεσβύτεροι. Από το 1974 κι έπειτα, η σχολή γινόταν σε διάφορες Αίθουσες Βασιλείας σ’ ολόκληρη τη χώρα. Η σύζυγός μου και ο γιος μου με συνόδευαν καθώς ταξίδευα στα διάφορα αυτά μέρη. Εγώ δίδασκα στη σχολή και εκείνοι έκαναν έργο σκαπανέα.
Επιπρόσθετη Συμμετοχή στην Υπηρεσία του Βασιλιά
Ήταν Νοέμβριος του 1974, και δίδασκα στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας στη γενέτειρά μου, την πόλη Σάγκινω του Μίσιγκαν, τότε που έλαβα μια αξέχαστη επιστολή από το Κυβερνών Σώμα. Με καλούσαν να γίνω μέλος αυτού του σώματος και καλούσαν επίσης τη σύζυγό μου και το γιο μου να υπηρετήσουν ως μέλη της οικογένειας Μπέθελ στο Μπρούκλιν. Έτσι στις 18 Δεκεμβρίου του 1974 μετακομίσαμε στο Μπέθελ και ανέλαβα τα νέα μου προνόμια υπηρεσίας.
Το Κυβερνών Σώμα εργάζεται με ενότητα για να κατευθύνει τη δράση των Μαρτύρων του Ιεχωβά σ’ όλο τον κόσμο, να δημοσιεύει την πνευματική τροφή, που χρειάζεται για την προοδευτική διαφώτισή μας, και επίσης να εκδίδει δικαστικές αποφάσεις. Το Κυβερνών Σώμα συνεδριάζει κάθε Τετάρτη· αρχίζει τη συνεδρίαση με προσευχή ζητώντας την κατεύθυνση του πνεύματος του Ιεχωβά. Καταβάλλουν ειλικρινείς προσπάθειες για να διαπιστώσουν ότι κάθε ζήτημα που χειρίζονται και κάθε απόφαση που λαβαίνουν είναι σε αρμονία με το Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή.
Ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος, μου έχει ανατεθεί να κάνω επισκέψεις σε διάφορα τμήματα ως επίσκοπος ζώνης. Είναι συγκινητικό για μένα να ζω από κοντά την ενότητα που απολαμβάνει ο λαός του Θεού σε τόσες πολλές χώρες. Αισθάνομαι επίσης ιδιαίτερη χαρά όταν συναντώ ξανά τόσους πολλούς ιεραποστόλους της Γαλαάδ, οι οποίοι εξακολουθούν να παραμένουν πιστοί στους διορισμούς τους σε ξένες χώρες. Πράγματι, σ’ όλες τις χώρες, ο λαός του Ιεχωβά είναι ο καλύτερος και ο πιο ευτυχισμένος!
Ο Ιεχωβά τρέφει με πνευματική τροφή ταυτόχρονα όλο το λαό του μέσω της Σκοπιάς και άλλων Βιβλικών εντύπων. Όλα αυτά φανερώνουν ότι ο Χριστός Ιησούς είναι ο Βασιλιάς που μας κυβερνάει από το 1914 και ότι με επιτυχία θα μας οδηγήσει μέσα από ‘τη μεγάλη θλίψη’ που βρίσκεται μπροστά μας. Τελικά, θα ’θελα να πω σ’ όλους εσάς που είστε νεαροί στην ηλικία, ότι είναι σοφό να σταδιοδρομήσετε τώρα στην ολοχρόνια ιερή υπηρεσία! Κι εσάς επίσης σας περιμένουν συναρπαστικά προνόμια! (Μιχαίας 7:7) Είμαι χαρούμενος που τις περασμένες αυτές δεκαετίες είχα τη φιλόστοργη φροντίδα του Ιεχωβά. Οι ευλογίες του πραγματικά με πλούτισαν. (Παροιμίαι 10:22) Ευχαριστώ κάθε μέρα τον Ιεχωβά για το προνόμιο που έχω να τον υπηρετώ στην οργάνωσή του, που κατευθύνεται από το πνεύμα του.—Αποκάλυψις 7:14.
[Εικόνα στη σελίδα 12]
Με το σύντροφό μου Μπιλ Έλροντ
[Εικόνα στη σελίδα 15]
Καθώς φεύγω με το τρένο για τις Φυλακές Μπαρλίνι
[Εικόνα στη σελίδα 17]
Με τη σύζυγό μου, τη Σάρλοτ