Προσφορά Θυσιών που Ευαρεστούν τον Θεό

«Η ΖΩΗ ρέει από το θάνατο—αυτό πίστευαν οι Αζτέκοι, οι οποίοι έκαναν ανθρωποθυσίες σε κλίμακα άνευ προηγουμένου στη Μεσοαμερική», λέει το βιβλίο Οι Ισχυροί Αζτέκοι (The Mighty Aztecs). «Καθώς η αυτοκρατορία μεγάλωνε», συνεχίζει το βιβλίο, «μόνο αίμα και ολοένα και περισσότερο αίμα στήριζε την εύθραυστη πεποίθησή της». Σύμφωνα με κάποιο άλλο σύγγραμμα, οι Αζτέκοι έκαναν μέχρι και 20.000 ανθρωποθυσίες το χρόνο.

Υποκινούμενοι από φόβο και αβεβαιότητα ή από αισθήματα ενοχής και τύψεις, οι άνθρωποι στο διάβα της ιστορίας πρόσφεραν διαφόρων ειδών θυσίες στις θεότητές τους. Από την άλλη πλευρά, η Αγία Γραφή δείχνει ότι ορισμένες θυσίες είχαν θεσπιστεί από θεϊκή πηγή—από τον Παντοδύναμο Θεό, τον Ιεχωβά. Επομένως, θα ήταν κατάλληλο να ρωτήσουμε: Τι είδους θυσίες ευαρεστούν τον Θεό; Και πρέπει οι προσφορές και οι θυσίες να αποτελούν μέρος της λατρείας σήμερα;

Προσφορές και Θυσίες στην Αληθινή Λατρεία

Όταν σχηματίστηκε το έθνος του Ισραήλ, ο Ιεχωβά έδωσε ρητές οδηγίες για τον τρόπο με τον οποίο ήθελε να τον λατρεύουν οι Ισραηλίτες, και αυτό περιλάμβανε προσφορές και θυσίες. (Αριθμοί, κεφάλαια 28 και 29) Μερικές προσφορές αποτελούνταν από καρπούς της γης. Άλλες περιλάμβαναν τη θυσία ζώων όπως οι ταύροι, τα πρόβατα, τα κατσίκια, τα περιστέρια και τα τρυγόνια. (Λευιτικό 1:3, 5, 10, 14· 23:10-18· Αριθμοί 15:1-7· 28:7) Υπήρχαν ολοκαυτώματα τα οποία έπρεπε να καταφαγωθούν από τη φωτιά. (Έξοδος 29:38-42) Υπήρχαν επίσης οι θυσίες συμμετοχής, στις οποίες συμμετείχαν όσοι τις πρόσφεραν τρώγοντας από αυτό που θυσιαζόταν στον Θεό.—Λευιτικό 19:5-8.

Όλες οι προσφορές και οι θυσίες που γίνονταν στον Θεό υπό το Μωσαϊκό Νόμο ήταν ένας τρόπος απόδοσης λατρείας προς τον Θεό και αναγνώρισής του ως τον Κυρίαρχο του σύμπαντος. Μέσω τέτοιων θυσιών, οι Ισραηλίτες εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους στον Ιεχωβά για την ευλογία και την προστασία του και λάβαιναν συγχώρηση για τις αμαρτίες τους. Όσο τηρούσαν πιστά τις απαιτήσεις του Ιεχωβά για λατρεία, ευλογούνταν πολύ.—Παροιμίες 3:9, 10.

Για τον Ιεχωβά, το σημαντικότερο ήταν η στάση εκείνων που πρόσφεραν θυσίες. Μέσω του προφήτη του Ωσηέ, ο Ιεχωβά είπε: «Στη στοργική καλοσύνη βρήκα ευχαρίστηση και όχι σε θυσία· και στη γνώση του Θεού παρά σε ολοκαυτώματα». (Ωσηέ 6:6) Συνεπώς, όταν οι άνθρωποι απομακρύνονταν από την αληθινή λατρεία, όταν επιδίδονταν σε χαλαρή, έκλυτη διαγωγή και έχυναν αθώο αίμα, οι θυσίες που έκαναν στο θυσιαστήριο του Ιεχωβά δεν είχαν καμιά αξία. Να γιατί, μέσω του Ησαΐα, ο Ιεχωβά είπε στο έθνος του Ισραήλ: «Τι με ωφελούν οι πολλές θυσίες σας; . . . Χόρτασα από ολοκαυτώματα κριαριών και από το πάχος των καλοθρεμμένων ζώων· και στο αίμα των νεαρών ταύρων και των αρσενικών αρνιών και των τράγων δεν βρήκα ευχαρίστηση».—Ησαΐας 1:11.

«Κάτι που Δεν Είχα Διατάξει»

Σε οξεία αντίθεση με τους Ισραηλίτες, οι κάτοικοι της Χαναάν πρόσφεραν τα παιδιά τους ως θυσίες στους θεούς τους, μεταξύ των οποίων ήταν και ο θεός των Αμμωνιτών με το όνομα Μολόχ, επίσης γνωστός ως Μελχώμ. (1 Βασιλέων 11:5, 7, 33· Πράξεις 7:43) Το Βιβλικό Εγχειρίδιο του Χάλεϊ (Halley’s Bible Handbook) αναφέρει: «Οι Χαναναίοι απέδιδαν λατρεία εντρυφώντας σε ανήθικες πράξεις ενώπιον των θεών τους ως θρησκευτική τελετουργία και έπειτα δολοφονώντας τα πρωτότοκα παιδιά τους ως θυσία στους ίδιους αυτούς θεούς».

Ευαρεστούσαν αυτές οι συνήθειες τον Ιεχωβά Θεό; Ασφαλώς όχι. Όταν οι Ισραηλίτες ετοιμάζονταν να εισέλθουν στη γη Χαναάν, ο Ιεχωβά τούς έδωσε την εντολή που καταγράφεται στα εδάφια Λευιτικό 20:2, 3: «Θα πεις στους γιους του Ισραήλ: “Οποιοσδήποτε από τους γιους του Ισραήλ, καθώς και οποιοσδήποτε πάροικος που παροικεί στον Ισραήλ, δώσει οποιονδήποτε απόγονό του στον Μολόχ, πρέπει εξάπαντος να θανατωθεί. Ο λαός του τόπου πρέπει να τον λιθοβολήσει μέχρι θανάτου. Και όσο για εμένα, εγώ θα προσηλώσω το πρόσωπό μου εναντίον εκείνου του ανθρώπου και θα τον εκκόψω ανάμεσα από το λαό του, επειδή έδωσε κάποιον απόγονό του στον Μολόχ με σκοπό να μολύνει τον άγιο τόπο μου και να βεβηλώσει το άγιο όνομά μου”».

Όσο απίστευτο και αν φαίνεται, μερικοί Ισραηλίτες οι οποίοι παρέκκλιναν από την αληθινή λατρεία άρχισαν να επιδίδονται σε αυτή τη δαιμονική συνήθεια, να θυσιάζουν τα παιδιά τους σε ψεύτικους θεούς. Σχετικά με αυτό, τα εδάφια Ψαλμός 106:35-38 αναφέρουν: «Αναμείχθηκαν με τα έθνη και έμαθαν τα έργα τους. Και υπηρετούσαν τα είδωλά τους, τα οποία έγιναν παγίδα για αυτούς. Και θυσίαζαν τους γιους τους και τις κόρες τους σε δαίμονες. Έχυναν, λοιπόν, αθώο αίμα, το αίμα από τους γιους τους και τις κόρες τους, τους οποίους θυσίαζαν στα είδωλα της Χαναάν· και η γη μιάνθηκε από αιματοχυσία».

Εκφράζοντας την αποστροφή του για αυτή τη συνήθεια, ο Ιεχωβά είπε μέσω του προφήτη του, του Ιερεμία, σχετικά με τους γιους του Ιούδα: «Έβαλαν τα αηδιαστικά τους πράγματα στον οίκο πάνω στον οποίο κλήθηκε το όνομά μου, για να τον μολύνουν. Και έφτιαξαν τους υψηλούς τόπους του Τοφέθ, που είναι στην κοιλάδα του γιου του Εννόμ, για να καίνε τους γιους τους και τις κόρες τους στη φωτιά, κάτι που δεν είχα διατάξει και το οποίο δεν είχε ανεβεί στην καρδιά μου».—Ιερεμίας 7:30, 31.

Επειδή αναμειγνυόταν σε τέτοιες απεχθείς συνήθειες, το έθνος του Ισραήλ έχασε εν τέλει την εύνοια του Θεού. Η πρωτεύουσά του, η Ιερουσαλήμ, τελικά καταστράφηκε, ενώ ο λαός πάρθηκε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα. (Ιερεμίας 7:32-34) Σαφώς, η συνήθεια της προσφοράς ανθρωποθυσιών δεν προέρχεται από τον αληθινό Θεό και δεν αποτελεί μέρος της αληθινής λατρείας. Η ανθρωποθυσία οποιασδήποτε μορφής είναι δαιμονική, και οι αληθινοί λάτρεις του Θεού απέχουν από οτιδήποτε σχετίζεται με μια τέτοια συνήθεια.

Η Λυτρωτική Θυσία του Χριστού Ιησού

Ωστόσο, μερικοί μπορεί να ρωτήσουν: “Γιατί, λοιπόν, ο Νόμος του Ιεχωβά προς τους Ισραηλίτες περιλάμβανε θυσίες ζώων;” Ο απόστολος Παύλος εξέτασε αυτήν ακριβώς την ερώτηση και έδωσε την εξής απάντηση: «Γιατί, λοιπόν, ο Νόμος; Προστέθηκε για να κάνει φανερές τις παραβάσεις, μέχρι να έρθει το σπέρμα στο οποίο είχε δοθεί η υπόσχεση . . . Συνεπώς, ο Νόμος έγινε ο παιδαγωγός μας που οδήγησε στον Χριστό». (Γαλάτες 3:19-24) Οι θυσίες ζώων υπό το Μωσαϊκό Νόμο εξεικόνιζαν μια μεγαλύτερη θυσία που θα παρείχε ο Ιεχωβά Θεός για χάρη της ανθρωπότητας—τη θυσία του Γιου του, του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς αναφέρθηκε σε αυτή τη στοργική πράξη όταν είπε: «Ο Θεός αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ, ώστε έδωσε τον μονογενή του Γιο, για να μην καταστραφεί όποιος ασκεί πίστη σε αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή».—Ιωάννης 3:16.

Από αγάπη για τον Θεό και την ανθρωπότητα, ο Ιησούς παρέδωσε πρόθυμα την τέλεια ανθρώπινη ζωή του ως λύτρο για τους απογόνους του Αδάμ. (Ρωμαίους 5:12, 15) Ο Ιησούς είπε: «Ο Γιος του ανθρώπου ήρθε, όχι για να τον διακονήσουν, αλλά για να διακονήσει και να δώσει την ψυχή του λύτρο σε αντάλλαγμα για πολλούς». (Ματθαίος 20:28) Κανένας άλλος στη γη δεν μπορούσε να απολυτρώσει τους ανθρώπους από τη δουλεία στην αμαρτία και στο θάνατο, στην οποία τους είχε πουλήσει ο Αδάμ. (Ψαλμός 49:7, 8) Γι’ αυτό, ο Παύλος εξήγησε ότι ο Ιησούς «μπήκε, όχι με το αίμα τράγων και νεαρών ταύρων, αλλά με το δικό του αίμα, μία φορά για πάντα στον άγιο τόπο και εξασφάλισε αιώνια απελευθέρωση για εμάς». (Εβραίους 9:12) Με το να δεχτεί το αίμα της θυσίας του Ιησού, ο Θεός «εξάλειψε το εναντίον μας χειρόγραφο». Αυτό σημαίνει ότι ο Ιεχωβά παραμέρισε τη διαθήκη του Νόμου, με τις υποχρεωτικές προσφορές και θυσίες της, εισάγοντας έτσι “το δώρο της αιώνιας ζωής”.—Κολοσσαείς 2:14· Ρωμαίους 6:23.

Πνευματικές Θυσίες και Προσφορές

Εφόσον οι θυσίες ζώων και οι προσφορές δεν αποτελούν πια μέρος της αληθινής λατρείας, εξακολουθούν να απαιτούνται θυσίες από εμάς σήμερα; Ναι. Ο Ιησούς Χριστός έζησε αυτοθυσιαστική ζωή υπηρετώντας τον Θεό, και τελικά πρόσφερε τον εαυτό του για χάρη της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό, δήλωσε: «Αν κάποιος θέλει να έρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει το ξύλο του βασανισμού του και ας με ακολουθεί συνεχώς». (Ματθαίος 16:24) Αυτό σημαίνει ότι οποιοσδήποτε θέλει να γίνει ακόλουθος του Ιησού πρέπει να κάνει συγκεκριμένες θυσίες. Ποιες είναι αυτές;

Πρώτα από όλα, ο γνήσιος ακόλουθος του Χριστού δεν ζει πια για τον εαυτό του αλλά ζει για να κάνει το θέλημα του Θεού. Υποτάσσει την προσωπική του βούληση και τις επιθυμίες του στη βούληση και στις επιθυμίες του Θεού. Προσέξτε πώς το έθεσε ο απόστολος Παύλος: «Σας ικετεύω . . . μέσω της συμπόνιας του Θεού, αδελφοί, να παρουσιάσετε τα σώματά σας ως θυσία ζωντανή, άγια, ευπρόσδεκτη στον Θεό, ως ιερή υπηρεσία με τη δύναμη της λογικής σας. Και μη διαπλάθεστε σύμφωνα με αυτό το σύστημα πραγμάτων, αλλά να μεταμορφώνεστε ανακαινίζοντας το νου σας, ώστε να αποδεικνύετε στον εαυτό σας το καλό και ευπρόσδεκτο και τέλειο θέλημα του Θεού».—Ρωμαίους 12:1, 2.

Επιπλέον, η Γραφή υποδηλώνει ότι οι εκφράσεις μας αίνου μπορούν να θεωρηθούν θυσίες που προσφέρονται στον Ιεχωβά. Ο προφήτης Ωσηέ χρησιμοποίησε τη φράση “οι νεαροί ταύροι των χειλιών μας”, δείχνοντας ότι ο Θεός θεωρεί τον αίνο των χειλιών μας μία από τις καλύτερες θυσίες. (Ωσηέ 14:2) Ο απόστολος Παύλος πρότρεψε τους Εβραίους Χριστιανούς: «Ας προσφέρουμε πάντοτε στον Θεό θυσία αίνου, δηλαδή τον καρπό των χειλιών που κάνουν δημόσια διακήρυξη για το όνομά του». (Εβραίους 13:15) Σήμερα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παραμένουν πολυάσχολοι στο κήρυγμα των καλών νέων και στη μαθήτευση ανθρώπων από όλα τα έθνη. (Ματθαίος 24:14· 28:19, 20) Προσφέρουν θυσίες αίνου στον Θεό ημέρα και νύχτα σε όλη τη γη.—Αποκάλυψη 7:15.

Εκτός από το κήρυγμα, το να κάνουμε το καλό στους άλλους περιλαμβάνεται στις θυσίες που ευαρεστούν τον Θεό. «Μην ξεχνάτε να κάνετε το καλό και να μοιράζεστε πράγματα με άλλους», πρότρεψε ο Παύλος, «γιατί με τέτοιες θυσίες ευαρεστείται ο Θεός». (Εβραίους 13:16) Μάλιστα, για να ευαρεστούν οι θυσίες αίνου τον Θεό, απαιτείται καλή διαγωγή από εκείνους που τις προσφέρουν. Ο Παύλος έδωσε τη νουθεσία: «Να συμπεριφέρεστε με τρόπο αντάξιο προς τα καλά νέα σχετικά με τον Χριστό».—Φιλιππησίους 1:27· Ησαΐας 52:11.

Όπως και στο παρελθόν, όλες οι θυσίες που γίνονται για την υποστήριξη της αληθινής λατρείας θα έχουν ως αποτέλεσμα μεγάλη χαρά και ευλογίες από τον Ιεχωβά. Ας κάνουμε, λοιπόν, το καλύτερο που μπορούμε για να προσφέρουμε θυσίες που ευαρεστούν πραγματικά τον Θεό!

[Εικόνα στη σελίδα 18]

«Τους γιους τους και τις κόρες τους . . . θυσίαζαν στα είδωλα της Χαναάν»

[Εικόνες στη σελίδα 20]

Με το να κηρύττουν τα καλά νέα και να είναι πρόθυμοι να βοηθούν με άλλους τρόπους, οι αληθινοί Χριστιανοί προσφέρουν θυσίες που ευαρεστούν τον Θεό