Υποσημείωση
b Αν εθεωρούσαμε ότι ο Ιησούς δεν έλεγε μια παραβολή, αλλά κάτι που είχε κατά γράμμα σημασία, τι εσήμαιναν τα λόγια του Αβραάμ; Τούτο: ότι η σωτηρία από τον Άδη και από τα πύρινα βάσανα πρόκειται ν’ αποκτηθή με το να λάβωμε απλώς τον Μωυσή (ή τον Νόμο) και τους Προφήτας χωρίς να έχωμε ανάγκη των θεοπνεύστων συγγραμμάτων των μαθητών του Ιησού, της Καινής Διαθήκης, όπως πολλοί την αποκαλούν. Υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί και που λέγουν ότι δεν έχομε ανάγκη της Παλαιάς Διαθήκης ή του «Μωυσέως και των Προφητών»· αλλά εδώ ο Αβραάμ τονίζει την ανάγκη του «Μωυσέως και των Προφητών», χωρίς να μνημονεύη τη λεγόμενη «Καινή Διαθήκη». Και κάτι άλλο: Αν ενοείτο εδώ ο κατά γράμμα Αβραάμ, ο οποίος ήταν τότε νεκρός πάνω από δεκαοκτώ αιώνες, πώς θα μπορούσε να βρίσκεται στον τάφο και να ξέρη κάτι για τον Μωυσή και τους Προφήτας, ανθρώπους που ήλθαν στη ζωή εκατοντάδες χρόνια μετά το θάνατό του; (Ησαΐας 38:18· Ψαλμός 6:5) Επίσης, αν λάβωμε υπ’ όψι το Εκκλησιαστής 9:5, 10, πώς θα μπορούσε ο πλούσιος στον Άδη ή Σιεόλ να μιλή στον Αβραάμ; Και, αν λάβωμε υπ’ όψι το Ιώβ 14:19-22, πώς θα μπορούσε να δη την αλλαγή της καταστάσεως του Λαζάρου και την έλευσί του σε θεία τιμή; Μόνο αν ο Ιησούς έλεγε μια παραβολή, θα μπορούσαν να είναι δυνατά τα πράγματα που περιέγραψε εδώ.