Η Υπόθεση​—Πώς Ξεκίνησε

ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΝ, ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΟΧΑΪΟ ΤΩΝ ΗΠΑ, είναι μια μικρή κοινότητα κοντά στον ποταμό Οχάιο, ο οποίος χωρίζει αυτή την πολιτεία από τη Δυτική Βιρτζίνια. Θεωρείται χωριό και έχει δήμαρχο. Αυτή η μικρή κοινότητα με τους λιγότερους από 300 κατοίκους έγινε ξαφνικά το επίκεντρο μιας αντιδικίας το 1999 όταν οι τοπικές αρχές προσπάθησαν να υποχρεώσουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ανάμεσα σε άλλους, να παίρνουν άδεια προτού επισκεφτούν τα σπίτια των ντόπιων για να τους μεταφέρουν το Γραφικό άγγελμά τους.

Γιατί πρόκειται για σημαντική υπόθεση; Καθώς θα εκτυλίσσεται η αφήγησή μας, θα δείτε ότι αυτού του είδους οι κανονισμοί και ο έλεγχος εκ μέρους του κράτους θα περιόριζαν στην πραγματικότητα το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου όχι μόνο των Μαρτύρων του Ιεχωβά αλλά και όλων όσων ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Πώς Δημιουργήθηκε η Αντιδικία

Οι κάτοικοι του Στράτον δέχονταν επί χρόνια τις επισκέψεις των διακόνων της τοπικής Εκκλησίας Γουέλσβιλ των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι ήδη από το 1979 αντιμετώπιζαν δυσκολίες με μερικούς τοπικούς αξιωματούχους όσον αφορά τη διακονία τους από σπίτι σε σπίτι. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ένας τοπικός αστυνομικός έδιωξε από το Στράτον μια ομάδα Μαρτύρων, λέγοντας: «Το λιγότερο που με απασχολεί είναι τα δικαιώματά σας».

Το ζήτημα έφτασε σε κρίσιμο σημείο το 1998 όταν ο δήμαρχος του Στράτον ήρθε προσωπικά αντιμέτωπος με τέσσερις Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έφευγαν από το χωριό έπειτα από τις επισκέψεις που έκαναν εκεί σε κατοίκους οι οποίοι είχαν δείξει ενδιαφέρον για Γραφικές συζητήσεις. Σύμφωνα με μία από τις γυναίκες που βρέθηκαν αντιμέτωπες μαζί του, ο δήμαρχος είπε πως αν ήταν άντρες θα τους έβαζε στη φυλακή.

Η αιτία της τελευταίας αντιδικίας ήταν ένας κανονισμός των αρχών του χωριού που αφορούσε «Ρυθμίσεις για τους Απρόσκλητους Μικροπωλητές και Εκείνους που Επισκέπτονται Άλλους σε Ιδιωτικό τους Χώρο για την Προώθηση Διαφόρων Σκοπών», σύμφωνα με τον οποίο οποιοσδήποτε ήθελε να ενασχοληθεί με από πόρτα σε πόρτα δραστηριότητα έπρεπε να πάρει άδεια, χωρίς οικονομική επιβάρυνση, από το δήμαρχο. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θεώρησαν αυτόν τον κανονισμό παραβίαση της ελευθερίας του λόγου, της ελεύθερης άσκησης της θρησκείας και της ελευθερίας του τύπου. Έτσι λοιπόν, όταν οι τοπικές αρχές αρνήθηκαν να τροποποιήσουν αυτόν τον κανονισμό, προσέφυγαν στο ομοσπονδιακό δικαστήριο.

Στις 27 Ιουλίου 1999, η υπόθεση εκδικάστηκε ενώπιον του δικαστή ενός περιφερειακού δικαστηρίου των ΗΠΑ για τη Νότια Περιφέρεια του Οχάιο. Αυτός έκρινε συνταγματικό τον κανονισμό του χωριού που απαιτούσε την έκδοση άδειας. Αργότερα, στις 20 Φεβρουαρίου 2001, το Εφετείο των ΗΠΑ για την Έκτη Περιοχή επιβεβαίωσε και αυτό τη συνταγματικότητα του κανονισμού.

Προκειμένου να διευθετηθεί το ζήτημα, η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Νέας Υόρκης καθώς και η τοπική Εκκλησία Γουέλσβιλ των Μαρτύρων του Ιεχωβά προσέφυγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ζητώντας να επανεξεταστεί η υπόθεση.

[Χάρτης/Εικόνα στη σελίδα 3]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Λος Άντζελες

Νέα Υόρκη

ΟΧΑΪΟ

Στράτον

Το Ανώτατο Δικαστήριο Δέχεται την Υπόθεση

ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, το Ανώτατο Δικαστήριο δέχεται να εκφράσει επίσημη γραπτή γνώμη για περίπου 80 με 90 υποθέσεις ετησίως από τις 7.000 και πλέον αιτήσεις που υποβάλλονται​—λίγο παραπάνω από το 1 τοις εκατό!

Το Μάιο του 2001, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά κατέθεσαν αίτηση για την επανεξέταση της υπόθεσης από το Ανώτατο Δικαστήριο, ρωτώντας: «Είναι οι θρησκευτικοί διάκονοι που συμμετέχουν σε ένα βασισμένο στην Αγία Γραφή, μακραίωνο έργο μετάδοσης των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων από πόρτα σε πόρτα ίσοι και όμοιοι ενώπιον του συντάγματος με τους μικροπωλητές, και υπόκεινται στον προηγούμενο περιορισμό να παίρνουν άδεια από τις δημοτικές αρχές προκειμένου να μιλούν για την Αγία Γραφή ή να προσφέρουν Γραφικά έντυπα δωρεάν;»

Στις 15 Οκτωβρίου 2001, το Νομικό Τμήμα της Σκοπιάς έλαβε την ειδοποίηση ότι το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ είχε δεχτεί προς επανεξέταση την υπόθεση Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά της Νέας Υόρκης και άλλοι κατά Χωριού Στράτον και άλλων!

Το Δικαστήριο δέχτηκε να εξετάσει την υπόθεση μόνο ως προς ένα συγκεκριμένο ζήτημα αναφορικά με την ελευθερία του λόγου, δηλαδή το κατά πόσον η προστασία της ελευθερίας του λόγου με βάση την Πρώτη Τροπολογία περιλαμβάνει το δικαίωμα των ανθρώπων να μιλούν σε άλλους σχετικά με έναν σκοπό τον οποίο προωθούν, χωρίς να πρέπει να παρουσιαστούν πρώτα ενώπιον κάποιας κυβερνητικής αρχής.

Τώρα, έπρεπε να ακολουθήσει η προφορική διαδικασία ενώπιον των εννέα δικαστών του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ. Οι Μάρτυρες θα είχαν τους δικηγόρους τους και το Χωριό Στράτον τους δικούς του συνηγόρους. Πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα σε εκείνο το δικαστήριο;

[Πλαίσιο στη σελίδα 5]

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ;

«Α΄ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ (ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ· ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, ΛΟΓΟΥ, ΤΥΠΟΥ, ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΗΣ, ΑΝΑΦΟΡΑΣ) Το Κογκρέσο δεν θα θεσπίζει νόμους για την αναγνώριση κάποιας θρησκείας ή για την παρεμπόδιση της ελεύθερης άσκησής της· ή για τον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου ή του τύπου· ή για το δικαίωμα του λαού να συναθροίζεται ειρηνικά και να ζητάει από την Κυβέρνηση επανόρθωση των αδικιών».​—Το Σύνταγμα των ΗΠΑ (The U.S. Constitution).

«Η Πρώτη Τροπολογία είναι η βάση των δημοκρατικών διαδικασιών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Πρώτη Τροπολογία απαγορεύει στο Κογκρέσο να ψηφίζει νόμους που περιορίζουν την ελευθερία του λόγου, του τύπου, της ειρηνικής συνάθροισης ή της αναφοράς. Πολλοί άνθρωποι θεωρούν την ελευθερία του λόγου ως την πιο σημαντική ελευθερία και το θεμέλιο όλων των άλλων ελευθεριών. Η Πρώτη Τροπολογία απαγορεύει επίσης στο Κογκρέσο να ψηφίζει νόμους για την αναγνώριση μιας και μόνο επίσημης θρησκείας του κράτους ή τον περιορισμό της θρησκευτικής ελευθερίας». (Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια του Βιβλίου [The World Book Encyclopedia]) Αξίζει να σημειωθεί ότι στην υπόθεση Κάντγουελ κατά Κονέκτικατ, 310 U.S. 296 (1940), μια απόφαση-ορόσημο που αφορούσε και πάλι Μάρτυρες του Ιεχωβά, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάνθηκε ότι οι εγγυήσεις της Πρώτης Τροπολογίας απαγορεύουν, όχι μόνο στο «Κογκρέσο» (την ομοσπονδιακή κυβέρνηση), αλλά και στις τοπικές αρχές (την πολιτεία και το δήμο) να ψηφίζουν νόμους οι οποίοι παραβιάζουν με αντισυνταγματικό τρόπο τα δικαιώματα που προστατεύει η Πρώτη Τροπολογία.

[Εικόνες στη σελίδα 5]

Το ζήτημα που περιλαμβάνεται αφορά διάφορες μορφές επισκέψεων από πόρτα σε πόρτα

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 4]

Φωτογραφία από Franz Jantzen, Collection of the Supreme Court of the United States

Το Πρώτο Βήμα​—Προφορική Διαδικασία Ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου

Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΠΟΥ ΟΡΙΣΤΗΚΕ για την προφορική διαδικασία ενώπιον του προέδρου Γουίλιαμ Ρένκουιστ και των οχτώ δικαστών του Ανώτατου Δικαστηρίου ήταν η 26η Φεβρουαρίου 2002. Τα συμφέροντα των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκπροσωπήθηκαν από μια ομάδα τεσσάρων δικηγόρων.

Ο βασικός δικηγόρος των Μαρτύρων άνοιξε την επιχειρηματολογία του με έναν πρόλογο που τράβηξε την προσοχή: «Είναι 11:00 το πρωί του Σαββάτου στο Χωριό Στράτον. [Κατόπιν χτύπησε τρεις φορές το αναλόγιο.] “Καλημέρα. Έχοντας υπόψη τα πρόσφατα γεγονότα, κάνω μια ιδιαίτερη προσπάθεια να έρθω στην πόρτα σας για να σας πω λόγια του Προφήτη Ησαΐα, ο οποίος αναφέρθηκε σε κάτι καλύτερο. Πρόκειται για τα καλά νέα σχετικά με τα οποία μίλησε ο Χριστός Ιησούς, τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού”».

Και συνέχισε: «Το να πηγαίνει κανείς από πόρτα σε πόρτα στο Χωριό Στράτον και να μεταφέρει αυτό το άγγελμα συνιστά εγκληματική πράξη, αν δεν έχει πάρει πρώτα άδεια από τις αρχές του χωριού για να το κάνει αυτό».

“Δεν Ζητάτε Χρήματα;”

Ο δικαστής Στίβεν Τζ. Μπράιερ υπέβαλε ορισμένα εύστοχα ερωτήματα για τους Μάρτυρες. Ρώτησε: «Είναι γεγονός ότι οι πελάτες σας δεν ζητούν καθόλου χρήματα, ούτε δεκάρα, και [ότι] δεν πουλάνε Άγιες Γραφές ή οτιδήποτε άλλο, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να λένε: “Θέλω να σας μιλήσω για τη θρησκεία”;»

Ο συνήγορος των Μαρτύρων απάντησε: «Αξιότιμε Κύριε Δικαστά, τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι στο Χωριό Στράτον οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ζήτησαν χρήματα. Σε άλλες περιοχές, τα στοιχεία δείχνουν εξίσου καθαρά ότι μερικές φορές κάνουν μνεία για προαιρετικές συνεισφορές. . . . Σκοπός μας δεν είναι να κάνουμε έρανο. Σκοπός μας είναι απλώς να μιλήσουμε στους ανθρώπους για τη Γραφή».

Χρειάζεται Άδεια από τις Αρχές;

Ο δικαστής Άντονιν Σκαλία ρώτησε με διορατικότητα: «Εσείς υποστηρίζετε ότι δεν χρειάζεται να πηγαίνετε στο δήμαρχο και να ζητάτε άδεια για να μιλήσετε σε κάποιον γείτονα σχετικά με ένα ενδιαφέρον θέμα, έτσι δεν είναι;» Ο συνήγορος των Μαρτύρων απάντησε: «Εμείς δεν πιστεύουμε ότι αυτό το Δικαστήριο πρέπει να επικυρώσει τον κανονισμό κάποιας Αρχής ο οποίος απαιτεί από έναν πολίτη να πάρει άδεια για να μιλήσει σε έναν άλλον πολίτη στο σπίτι εκείνου του πολίτη».

Αλλαγή Επιχειρημάτων, Αλλαγή Διάθεσης

Τώρα ήταν η σειρά του Στράτον να παρουσιάσει τα επιχειρήματά του. Ο βασικός δικηγόρος εξήγησε τον κανονισμό του Στράτον, λέγοντας: «Το Στράτον ασκεί την εξουσία του για επιβολή της τάξης όταν προσπαθεί να προστατέψει την ιδιωτική ζωή των κατοίκων του, όταν προσπαθεί να αποτρέψει το έγκλημα. Ο κανονισμός σχετικά με την απαγόρευση της εισόδου πλασιέ ή ατόμων που επισκέπτονται άλλους σε ιδιωτικό τους χώρο για την προώθηση διαφόρων σκοπών απαιτεί απλώς να καταγραφεί κάποιος στα αρχεία των τοπικών αρχών εκ των προτέρων και να έχει μαζί του άδεια καθώς ενασχολείται με το έργο από πόρτα σε πόρτα».

Ο δικαστής Σκαλία προχώρησε αμέσως στην ουσία του ζητήματος ρωτώντας: «Γνωρίζετε οποιαδήποτε άλλη δική μας υπόθεση [του Ανώτατου Δικαστηρίου] σχετικά με κάποιον κανονισμό τέτοιας έκτασης, ο οποίος να αφορά επισκέψεις ατόμων που προωθούσαν διαφόρους σκοπούς και τα οποία ούτε χρήματα ζητούσαν ούτε πουλούσαν κάποια είδη, αλλά απλώς έλεγαν: “Θέλω να σας μιλήσω για τον Ιησού Χριστό” ή “Θέλω να σας μιλήσω για την προστασία του περιβάλλοντος”; Είχαμε ποτέ τέτοια υπόθεση;»

Ο δικαστής Σκαλία συνέχισε: «Εγώ δεν γνωρίζω καμία τέτοια υπόθεση, εδώ και δύο αιώνες». Τότε ο πρόεδρος Ρένκουιστ είπε χαριτολογώντας: «Δεν είστε δα και τόσο μεγάλος». Το σχόλιό του προκάλεσε γέλια στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ο δικαστής Σκαλία επανέλαβε το επιχείρημά του: «Η έκταση αυτού του κανονισμού είναι πρωτόγνωρη για εμένα».

Ωραία Ιδέα;

Ο δικαστής Άντονι Μ. Κένεντι υπέβαλε ένα εύστοχο ερώτημα: «Εσείς πιστεύετε ότι είναι ωραία ιδέα να χρειάζομαι άδεια από τις αρχές για να κατέβω εδώ στο ίδιο τετράγωνο, όπου δεν ξέρω όλους τους ανθρώπους, [και] να πω: Θέλω να σας μιλήσω επειδή με απασχολεί το θέμα της συλλογής των απορριμμάτων, επειδή με απασχολεί ο αντιπρόσωπός μας στο Κογκρέσο ή οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να ρωτήσω τις αρχές προτού το κάνω αυτό;» Και πρόσθεσε: «Αυτό είναι απίστευτο».

Κατόπιν, η δικαστής Σάντρα Ντέι Ο’ Κόνορ τόνισε το ίδιο επιχείρημα, ρωτώντας: «Τότε, τι θα λεχθεί για τα παιδιά που γυρνούν από σπίτι σε σπίτι τη μέρα του Χαλοουίν, ζητώντας κεράσματα; Πρέπει και αυτά να παίρνουν άδεια;» Οι δικαστές Ο’ Κόνορ και Σκαλία ακολούθησαν αυτόν το συλλογισμό. Η δικαστής Ο’ Κόνορ παρέθεσε ένα άλλο επιχείρημα: «Και τι θα γίνει όταν κάποιος θέλει να δανειστεί ένα φλιτζάνι ζάχαρη από το γείτονά του; Πρέπει να πάρω άδεια για να δανειστώ ένα φλιτζάνι ζάχαρη από το γείτονά μου;»

Είναι οι Μάρτυρες Πλασιέ;

Ο δικαστής Ντέιβιντ Χ. Σούτερ ρώτησε: «Γιατί γίνεται συζήτηση για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Μήπως είναι πλασιέ, μικροπωλητές, γυρολόγοι ή πλανόδιοι που προωθούν προϊόντα ή υπηρεσίες; Δεν είναι τίποτα από αυτά, έτσι δεν είναι;» Ο συνήγορος του Στράτον παρέθεσε λεπτομερώς τον κανονισμό και πρόσθεσε ότι το κατώτερο δικαστήριο είχε χαρακτηρίσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά πλασιέ. Σε αυτό, ο δικαστής Σούτερ απάντησε: «Έχετε, λοιπόν, έναν πολύ ευρύ ορισμό για το τι είναι πλασιέ, αν περιλαμβάνει και τους Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Ο δικαστής Μπράιερ παρέθεσε στη συνέχεια τον ορισμό που δίνουν τα λεξικά στη λέξη πλασιέ για να δείξει ότι δεν εφαρμοζόταν στους Μάρτυρες, και πρόσθεσε: «Δεν έχω διαβάσει τίποτα στο υπόμνημά σας σχετικά με το σκοπό για τον οποίο απαιτείται από αυτούς τους ανθρώπους [τους Μάρτυρες του Ιεχωβά] που δεν θέλουν χρήματα, δεν θέλουν να πουλήσουν κάτι ούτε πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα για ψηφοθηρία να πάνε στο δημαρχείο για να καταγραφούν. Ποιος είναι ο σκοπός των αρχών του χωριού;»

Το «Προνόμιο» της Επικοινωνίας

Κατόπιν, η πλευρά του Στράτον ανέφερε το επιχείρημα ότι «σκοπός των δημοτικών αρχών είναι να μην ενοχληθεί ο ιδιοκτήτης». Μάλιστα διευκρίνισε ότι σκοπός ήταν η προστασία των κατοίκων από απατεώνες και κακοποιούς. Ο δικαστής Σκαλία παρέθεσε τον κανονισμό για να δείξει ότι ο δήμαρχος μπορεί να ζητήσει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον αιτούντα και το σκοπό του προκειμένου «να καθορίσει επακριβώς τη φύση του επιθυμητού προνομίου», και πρόσθεσε εύστοχα: «Δεν μπορώ να καταλάβω ότι είναι δυνατόν να θεωρείται προνόμιο το να πας και να πείσεις τους συμπολίτες σου για το ένα ή το άλλο πράγμα».

Ο δικαστής Σκαλία επέμεινε: «Θα απαιτούσατε λοιπόν από οποιονδήποτε χτυπάει ένα κουδούνι να του παίρνουν τα δακτυλικά αποτυπώματα στο δημαρχείο προτού [τον] αφήσουν να το χτυπήσει; Είναι αυτός ο μικρός κίνδυνος κάποιας εγκληματικής ενέργειας αρκετός για να μας κάνει να ζητάμε από τον καθένα που θέλει να χτυπήσει ένα κουδούνι να καταγράφεται στο δημαρχείο; Ασφαλώς δεν είναι».

Προστατεύει τους Κατοίκους;

Ο συνήγορος του Στράτον, έχοντας εξαντλήσει τον 20λεπτο χρόνο που είχε για να μιλήσει, έδωσε τη θέση του στο νομικό σύμβουλο της πολιτείας του Οχάιο. Εκείνος ισχυρίστηκε ότι ο κανονισμός που απαγόρευε την είσοδο σε άτομα τα οποία προωθούσαν διαφόρους σκοπούς προστάτευε τους κατοίκους από τις επισκέψεις κάποιου ξένου, «ασφαλώς απρόσκλητου, [ο οποίος] βρίσκεται στον ιδιωτικό μου χώρο . . . και πιστεύω ότι το χωριό έχει το δικαίωμα να πει: “Ανησυχούμε για αυτού του είδους τη δραστηριότητα”».

Ο δικαστής Σκαλία παρατήρησε τότε: «Το χωριό λέει ότι ακόμη και αν ορισμένοι καλοδέχονται τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και κάθονται μόνοι σε μια γωνιά και θα ήθελαν πολύ να μιλήσουν με κάποιον για οτιδήποτε, αυτοί οι άνθρωποι [οι Μάρτυρες του Ιεχωβά] πρέπει παρ’ όλα αυτά να πάνε να καταγραφούν από το δήμαρχο για να τους παραχωρήσει το προνόμιο να χτυπήσουν το κουδούνι τους».

«Πολύ Λογικός Περιορισμός»

Στη διάρκεια των ερωτήσεων που υπέβαλε ο δικαστής Σκαλία τόνισε ένα πολύ σπουδαίο σημείο με τα εξής λόγια: «Όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι οι ασφαλέστερες κοινωνίες στον κόσμο είναι οι ολοκληρωτικές δικτατορίες. Σε αυτές το έγκλημα είναι πολύ περιορισμένο. Πρόκειται για ένα κοινό φαινόμενο, το δε τίμημα της ελευθερίας περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, έναν κάπως υψηλότερο κίνδυνο παράνομης δραστηριότητας, και το ερώτημα είναι αν αυτός ο κανονισμός μπορεί να ανακόψει σε ικανοποιητικό βαθμό τις παράνομες δραστηριότητες ώστε να αξίζει να καταβληθεί το τίμημα τού να ζητάει κανείς άδεια για να του παραχωρείται το προνόμιο να χτυπήσει το κουδούνι κάποιου». Τότε, ο νομικός σύμβουλος απάντησε ότι «αυτός είναι ένας πολύ λογικός περιορισμός». Ο δικαστής Σκαλία ανταπάντησε ότι ήταν τόσο λογικός ώστε «δεν μπορούμε να βρούμε ούτε μία υπόθεση για έστω και έναν δήμο που να επέβαλε ποτέ τέτοιον κανονισμό. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι λογικότητα».

Τελικά, υπό την πίεση ενός δικαστή, ο νομικός σύμβουλος αναγκάστηκε να παραδεχτεί: «Θα δίσταζα να πω ότι θα μπορούσε να επιβληθεί γενική απαγόρευση σε όσους χτυπούν κουδούνια ή πόρτες». Σε εκείνο το σημείο, ολοκληρώθηκε η επιχειρηματολογία του.

Αντεπιχειρηματολογώντας, ο δικηγόρος των Μαρτύρων ανέφερε ότι ο κανονισμός δεν προέβλεπε μηχανισμό επαλήθευσης. «Μπορώ να πάω στο δημαρχείο και να πω: “Είμαι [ο τάδε]”, και να πάρω άδεια να πάω από πόρτα σε πόρτα». Ανέφερε επίσης ότι ο δήμαρχος έχει την εξουσία να αρνηθεί να δώσει άδεια σε κάποιο άτομο που λέει ότι δεν ανήκει σε κάποια οργάνωση. «Πιστεύουμε ότι πρόκειται ξεκάθαρα για ζήτημα άσκησης κρίσης», είπε και πρόσθεσε: «Με κάθε σεβασμό, θα ήθελα να πω ότι το έργο μας [ως Μαρτύρων του Ιεχωβά] εντάσσεται σαφώς στα πλαίσια της ουσίας της Πρώτης Τροπολογίας».

Λίγο αργότερα, ο πρόεδρος Ρένκουιστ ολοκλήρωσε την προφορική διαδικασία, λέγοντας: «Η υπόθεση επαφίεται στην κρίση [του Ανώτατου Δικαστηρίου]». Η όλη διαδικασία διήρκεσε λίγο περισσότερο από μία ώρα. Το πόσο σημαντική ήταν αυτή η ώρα θα φαινόταν στη γραπτή απόφαση που επρόκειτο να ανακοινωθεί τον Ιούνιο.

[Εικόνες στη σελίδα 6]

Πρόεδρος Ρένκουιστ

Δικαστής Μπράιερ

Δικαστής Σκαλία

[Ευχαριστίες]

Ρένκουιστ: Collection, The Supreme Court Historical Society/Dane Penland·Μπράιερ: Collection, The Supreme Court Historical Society/Richard Strauss· Σκαλία: Collection, The Supreme Court Historical Society/Joseph Lavenburg

[Εικόνες στη σελίδα 7]

Δικαστής Σούτερ

Δικαστής Κένεντι

Δικαστής Ο’ Κόνορ

[Ευχαριστίες]

Κένεντι: Collection, The Supreme Court Historical Society/Robin Reid· Ο’ Κόνορ: Collection, The Supreme Court Historical Society/Richard Strauss· Σούτερ: Collection, The Supreme Court Historical Society/Joseph Bailey

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Το εσωτερικό της αίθουσας του δικαστηρίου

[Ευχαριστίες]

Φωτογραφία από Franz Jantzen, Collection of the Supreme Court of the United States

Το Ανώτατο Δικαστήριο Αποφασίζει Υπέρ της Ελευθερίας του Λόγου

Η ΜΕΓΑΛΗ ΗΜΕΡΑ έφτασε στις 17 Ιουνίου 2002, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο εξέδωσε γραπτώς την απόφασή του. Ποια ήταν αυτή; Την περιέγραφαν οι επικεφαλίδες των εφημερίδων. Η εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times) δήλωσε: «Το Δικαστήριο Αίρει Περιορισμούς στις Επισκέψεις Μαρτύρων του Ιεχωβά». Η εφημερίδα Δε Κολόμπους Ντισπάτς (The Columbus Dispatch) του Οχάιο ανέφερε: «Ανώτατο Δικαστήριο Ακυρώνει Απαίτηση για Άδεια». Η εφημερίδα Δε Πλέιν Ντίλερ (The Plain Dealer) του Κλίβελαντ του Οχάιο έλεγε απλώς: «Οι Επισκέπτες που Προωθούν Διάφορους Σκοπούς Δεν Χρειάζονται Άδεια από το Δημαρχείο». Στην εφημερίδα ΗΠΑ Σήμερα (USA Today) υπήρχε η δήλωση: «Νίκη για την Ελευθερία του Λόγου».

Οι αποφάσεις των κατώτερων δικαστηρίων κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά ακυρώθηκαν με ψήφους 8 προς 1! Η επίσημη 18σέλιδη Απόφαση του Δικαστηρίου συντάχθηκε από τον δικαστή Τζον Πολ Στίβενς. Η απόφαση αποτέλεσε κατηγορηματική επιβεβαίωση της προστασίας που παρέχει η Πρώτη Τροπολογία στη δημόσια διακονία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στην επισκόπησή του, το Δικαστήριο εξηγούσε ότι οι Μάρτυρες δεν ζήτησαν άδεια επειδή ισχυρίζονται ότι «αντλούν από τη Γραφή την εξουσία που έχουν να κηρύττουν». Κατόπιν παρέθετε τα λόγια που περιέχονταν στο υπόμνημά τους: «Για εμάς, το να ζητούμε άδεια από τις δημοτικές αρχές για να κηρύξουμε ισοδυναμεί σχεδόν με προσβολή προς τον Θεό».

Η Απόφαση του Δικαστηρίου έλεγε: «Επί 50 και πλέον χρόνια, το Δικαστήριο ακυρώνει περιορισμούς όσον αφορά τις επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι και τη διανομή φυλλαδίων. Δεν αποτελεί απλώς ιστορική σύμπτωση το γεγονός ότι οι περισσότερες από αυτές τις υποθέσεις περιλάμβαναν παραβιάσεις της Πρώτης Τροπολογίας που φέρθηκαν ενώπιον των δικαστών από Μάρτυρες του Ιεχωβά, επειδή οι επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι υπαγορεύονται από τη θρησκεία τους. Όπως παρατηρήσαμε στην υπόθεση Μέρντοκ κατά Πενσυλβανίας, . . . (1943), οι Μάρτυρες του Ιεχωβά “ισχυρίζονται ότι ακολουθούν το παράδειγμα του Παύλου, διδάσκοντας «δημόσια και από σπίτι σε σπίτι». Πράξεις 20:20. Λαβαίνουν κατά γράμμα την εντολή των Γραφών: «Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο και κηρύξτε τα καλά νέα σε όλη τη δημιουργία». Μάρκος 16:15. Με τον τρόπο αυτό, πιστεύουν ότι υπακούν στην εντολή του Θεού”».

Στη συνέχεια γινόταν και πάλι παράθεση από την υπόθεση του 1943: «Αυτή η μορφή θρησκευτικής δραστηριότητας κατέχει, με βάση την Πρώτη Τροπολογία, την ίδια ευυπόληπτη θέση που κατέχει η λατρεία στους ναούς και το κήρυγμα από τους άμβωνες. Μπορεί να αξιώνει την ίδια προστασία που αξιώνουν και οι πιο ορθόδοξες και συμβατικές δραστηριότητες της θρησκείας». Παραθέτοντας από μια υπόθεση του 1939, η Απόφαση ανέφερε: «Το να ζητάει κάποιος την επιβολή λογοκρισίας απαιτώντας την έκδοση άδειας που καθιστά αδύνατη την ελεύθερη και ανεμπόδιστη διανομή φυλλαδίων πλήττει αυτό καθαυτό το θεμέλιο των συνταγματικών εγγυήσεων».​—Τα πλάγια γράμματα δικά τους.

Το Δικαστήριο έκανε κατόπιν μια σημαντική παρατήρηση: «Οι υποθέσεις καταδεικνύουν ότι οι προσπάθειες που καταβάλλουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για να αντισταθούν σε κανονισμούς οι οποίοι ρυθμίζουν την ελευθερία του λόγου δεν αποτελούν αγώνα για τα δικά τους δικαιώματα μόνο». Εξήγησε ότι οι Μάρτυρες «δεν είναι η μόνη “μειονότητα” που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο κατασιώπησης από κανονισμούς όπως αυτοί του Χωριού».

Στη συνέχεια ανέφερε ότι ο κανονισμός «είναι προσβλητικός​—όχι μόνο για τις αξίες που προστατεύονται από την Πρώτη Τροπολογία, αλλά και για αυτή καθαυτήν την ιδέα της ελεύθερης κοινωνίας—​ότι στα πλαίσια των καθημερινών δημόσιων συζητήσεων, ο πολίτης πρέπει πρώτα να ενημερώσει τις αρχές για την επιθυμία του να μιλήσει στους γείτονές του και κατόπιν να πάρει τη σχετική άδεια. . . . Ένας νόμος που απαιτεί την έκδοση άδειας για συμμετοχή σε τέτοιες συζητήσεις συνιστά τεράστια απόκλιση από την εθνική μας κληρονομιά και τη συνταγματική μας παράδοση». Κατόπιν, έκανε λόγο για «τις ολέθριες συνέπειες μιας τέτοιας απαίτησης για άδεια».

Απειλή Εγκλημάτων

Τι θα λεχθεί για την άποψη ότι η άδεια είναι ένα μέτρο προφύλαξης από διαρρήκτες και άλλους εγκληματίες; Το Δικαστήριο ανέπτυξε τον εξής συλλογισμό: «Μολονότι αναγνωρίζουμε ότι αυτές οι ανησυχίες είναι θεμιτές, το δικαστικό μας προηγούμενο δείχνει σαφώς ότι πρέπει να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στις ανησυχίες και στις συνέπειες τέτοιων διατάξεων για τα δικαιώματα που προστατεύει η Πρώτη Τροπολογία».

Το Δικαστήριο συνέχιζε ως εξής: «Φαίνεται απίθανο ότι η απουσία άδειας θα εμπόδιζε τους εγκληματίες να χτυπούν πόρτες και να αρχίζουν συζητήσεις οι οποίες δεν προβλέπονται από τον κανονισμό. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να ζητήσουν οδηγίες για το πώς να πάνε κάπου ή την άδεια να χρησιμοποιήσουν το τηλέφωνο, . . . ή θα μπορούσαν να καταγραφούν με ψεύτικο όνομα και να μείνουν ατιμώρητοι».

Αναφερόμενο σε αποφάσεις της δεκαετίας του 1940, το Δικαστήριο έγραψε: «Η φρασεολογία που χρησιμοποιείται σε δικαστικές αποφάσεις της εποχής του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οι οποίες επανειλημμένα απάλλαξαν τους ομόθρησκους των προσφυγόντων [της Εταιρίας Σκοπιά] από διώξεις για μικροπταίσματα, αντανακλούσε την άποψη του Δικαστηρίου για τις ελευθερίες που προβλέπει η Πρώτη Τροπολογία οι οποίες περιλαμβάνονται σε αυτή την υπόθεση».

Ποια ήταν η τελική απόφαση του Δικαστηρίου; «Η απόφαση του Εφετείου ακυρώνεται, και η υπόθεση παραπέμπεται για περαιτέρω επεξεργασία σε αρμονία με αυτή την απόφαση. Αυτή είναι η εντολή μας».

Έτσι λοιπόν, το αποτέλεσμα ήταν, όπως ανέφερε η εφημερίδα Σικάγκο Σαν-Τάιμς (Chicago Sun-Times), ότι «Το Δικαστήριο Υποστηρίζει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά», και αυτό με πλειοψηφία 8 προς 1.

Τι θα Γίνει στο Μέλλον;

Πώς αισθάνονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη γειτονική Εκκλησία Γουέλσβιλ για αυτή τη νίκη στο Ανώτατο Δικαστήριο; Ασφαλώς δεν υπάρχει λόγος να καυχιούνται εις βάρος των κατοίκων του Στράτον. Οι Μάρτυρες δεν τρέφουν μνησικακία για τους αξιότιμους ανθρώπους αυτού του χωριού. Ο Γκρέγκορι Κουχάρ, ένας ντόπιος Μάρτυρας, είπε: «Αυτή η δικαστική υπόθεση δεν ήταν κάτι που το επιδιώξαμε. Απλώς, ο κανονισμός αυτός δεν ήταν σωστός. Ό,τι κάναμε δεν το κάναμε μόνο για εμάς, αλλά για όλους».

Τα γεγονότα δείχνουν ότι οι Μάρτυρες έχουν καταβάλει ιδιαίτερες προσπάθειες για να μην προσβάλουν τους ντόπιους. Ο Τζιν Κουντς, ένας άλλος Μάρτυρας, εξήγησε: «Η τελευταία φορά που κηρύξαμε στο Στράτον ήταν στις 7 Μαρτίου 1998​—πριν από τέσσερα και πλέον χρόνια». Και πρόσθεσε: «Εμένα προσωπικά μου είπαν ότι θα με συνελάμβαναν. Στο πέρασμα των ετών, η αστυνομία πολλές φορές μας απείλησε με συλλήψεις. Όταν ζητούσαμε να δούμε το κείμενο του κανονισμού, ποτέ δεν παίρναμε απάντηση».

Ο Κουντς πρόσθεσε: «Επιθυμούμε να έχουμε καλές σχέσεις με τους γείτονές μας. Αν κάποιοι δεν θέλουν να τους επισκεπτόμαστε, σεβόμαστε αυτή την απόφαση. Υπάρχουν, όμως, άλλοι που είναι φιλικοί και θα ήθελαν να συζητήσουν για τη Γραφή».

Ο Γκρέγκορι Κουχάρ εξήγησε: «Εμείς δεν προκαλέσαμε αυτή την υπόθεση για να ανταγωνιστούμε τους κατοίκους του Στράτον. Θέλαμε απλώς να εδραιώσουμε νομικά το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου που μας εγγυάται το Σύνταγμα».

Και συνέχισε: «Τελικά, ελπίζουμε να ξαναπάμε στο Στράτον. Θα χαιρόμουν να είμαι ο πρώτος που θα χτυπήσει κάποια πόρτα όταν ξαναπάμε. Σύμφωνα με την εντολή του Χριστού, πρέπει να ξαναπάμε».

Η έκβαση της υπόθεσης «Σκοπιά κατά Χωριού Στράτον» έχει σημαντικό αντίκτυπο. Αφότου έγινε γνωστή η απόφαση, ορισμένες δημοτικές αρχές στις ΗΠΑ αναγνώρισαν ότι δεν μπορούσαν πλέον να χρησιμοποιηθούν τοπικοί κανονισμοί για να περιορίσουν το ευαγγελιστικό έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μέχρι στιγμής, έχουν επιλυθεί προβλήματα που σχετίζονται με το έργο κηρύγματος από πόρτα σε πόρτα σε περίπου 90 περιοχές στις Ηνωμένες Πολιτείες.

[Πλαίσιο στη σελίδα 9]

«ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ»

Ο Τσαρλς Σ. Χέινς, ανώτερος μελετητής και διευθυντής των εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο Κέντρο για την Πρώτη Τροπολογία, έγραψε τα παραπάνω στην ιστοσελίδα του οργανισμού Φρίντομ Φόρουμ, υπό τον τίτλο «Η Ελευθερία Θρησκείας». Στη συνέχεια, ανέφερε: «Την περασμένη εβδομάδα [οι Μάρτυρες] πέτυχαν την 48η νίκη τους στο Ανώτατο Δικαστήριο​—ένας πρωτόγνωρος αριθμός υποθέσεων οι οποίες έχουν διευρύνει σημαντικά τους τομείς στους οποίους παρέχει προστασία η Πρώτη Τροπολογία σε όλους τους Αμερικανούς». Επίσης προειδοποίησε: «Να θυμάστε το εξής: Αν οι αρχές μπορούν να περιορίσουν την ελευθερία μίας θρησκείας, τότε έχουν τη δύναμη να περιορίσουν και την ελευθερία οποιασδήποτε άλλης​—ή όλων των θρησκειών. . . . Ασφαλώς οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να μην ακούσουν​—και να κλείσουν την πόρτα. Αλλά οι αρχές δεν θα πρέπει να έχουν την εξουσία να αποφασίζουν ποιος μπορεί να χτυπήσει την πόρτα. Δύο φορές, λοιπόν, συγχαρητήρια στο Ανώτατο Δικαστήριο».

Ο Χέινς καταλήγει ως εξής: «Όλοι χρωστάμε ευγνωμοσύνη στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όσες προσβολές και αν έχουν δεχτεί, όσες φορές και αν έχουν διωχτεί από την πόλη ή έχουν υποστεί σωματικές επιθέσεις, εκείνοι συνεχίζουν να αγωνίζονται για τη δική τους ελευθερία θρησκείας (συνεπώς και για τη δική μας). Και όταν νικούν εκείνοι, νικάμε όλοι».

[Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 10, 11]

ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

◼ «Το Δικαστήριο Υποστηρίζει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν Χρειάζεται Άδεια για τη Διακονία από Πόρτα σε Πόρτα

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι χτυπούν πόρτες μια ολόκληρη ζωή, πίστευαν ανέκαθεν ότι ο Θεός ήταν μαζί τους. Τώρα έχουν μαζί τους και το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ».​—Σικάγκο Σαν-Τάιμς (Chicago Sun-Times), 18 Ιουνίου 2002.

◼ «Νίκη για την Ελευθερία του Λόγου

Την επόμενη φορά που κάποιοι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα σας διακόψουν την ώρα του φαγητού, θα πρέπει ίσως να τους ευχαριστήσετε. Δείχνοντας σθεναρή αφοσίωση στις θρησκευτικές αρχές τους, οι οπαδοί αυτού του ξεχωριστού θρησκεύματος το οποίο αριθμεί 1 εκατομμύριο μέλη [στις Ηνωμένες Πολιτείες] έχουν κάνει προφανώς περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη οργάνωση για τη διασφάλιση της ελευθερίας του λόγου του κάθε Αμερικανού. . . .

»Οι Μάρτυρες έχουν συνηθίσει να πηγαίνουν στο ανώτατο δικαστήριο. Σε πάνω από 24 υποθέσεις μέσα σε 65 χρόνια, έχουν αγωνιστεί αποτελεσματικά ενάντια στην καταπίεση από μέρους της πλειονότητας».​—ΗΠΑ ΣΗΜΕΡΑ (USA TODAY), 18 Ιουνίου 2002.

◼ «Οι Επισκέψεις από Πόρτα σε Πόρτα Κρίθηκαν Συνταγματικό Δικαίωμα. Απόφαση-Νίκη για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά

Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε τη Δευτέρα ότι οι πολιτικοί, οι θρησκευτικές ομάδες, οι προσκοπίνες και άλλοι έχουν το συνταγματικό δικαίωμα να πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα προωθώντας τους σκοπούς τους χωρίς να παίρνουν πρώτα άδεια από τους τοπικούς αξιωματούχους».​—Σαν Φρανσίσκο Κρόνικλ (San Francisco Chronicle), 18 Ιουνίου 2002.

◼ «Ανώτατο Δικαστήριο: Δεν Μπορείτε να Απαγορεύσετε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά και στις Προσκοπίνες να Χτυπούν Πόρτες

ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ​—Το Σύνταγμα προστατεύει το δικαίωμα των ιεραποστόλων, των πολιτικών και άλλων να χτυπούν πόρτες χωρίς να παίρνουν πρώτα άδεια από τις τοπικές αρχές, αποφάσισε σήμερα το Ανώτατο Δικαστήριο. . . .

»Με ψήφους 8 προς 1, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το δικαίωμα για ελευθερία του λόγου που εγγυάται η Πρώτη Τροπολογία περιλαμβάνει και τη δυνατότητα να μεταδίδει κανείς ένα άγγελμα απευθείας στην πόρτα κάποιου».​—Σταρ Τρίμπιουν (Star Tribune), Μινεάπολις, 18 Ιουνίου 2002.

[Εικόνα στη σελίδα 9]

Δικαστής Στίβενς

[Ευχαριστίες]

Στίβενς: Collection, The Supreme Court Historical Society/Joseph Bailey