Επιλεκτική πρόγνωση σημαίνει ότι ο Θεός θα μπορούσε να επιλέξει να μην προγνωρίζει αδιακρίτως όλες τις μελλοντικές πράξεις των πλασμάτων του. Αυτό θα σήμαινε ότι ο Θεός θα μπορούσε με κάθε ειλικρίνεια να θέσει ενώπιον του πρώτου ανθρώπινου ζευγαριού την προοπτική της αιώνιας ζωής σε μια γη απαλλαγμένη από την πονηρία, αντί να είναι όλη η ιστορία, από τη δημιουργία και έπειτα, απλώς και μόνο μια αναπαραγωγή των όσων είχαν ήδη προϊδωθεί και προοριστεί. Επομένως, οι οδηγίες που έδωσε ο Θεός στα πρώτα ανθρώπινα παιδιά του να ενεργήσουν ως τέλειοι και αναμάρτητοι εντεταλμένοι του για να γεμίσουν τη γη με τους απογόνους τους και να την κάνουν παράδεισο, καθώς επίσης για να ασκούν έλεγχο στη ζωική κτίση, μπορούσαν να εννοηθούν ως χορήγηση ενός πραγματικά στοργικού προνομίου και έκφραση της γνήσιας επιθυμίας του για αυτούς—όχι ως απλή ανάθεση μιας αποστολής η οποία, όσο εξαρτόταν από αυτούς, ήταν καταδικασμένη εκ προοιμίου σε αποτυχία. Επίσης, η δοκιμή που διευθέτησε ο Θεός μέσω “του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού” και το γεγονός ότι δημιούργησε «το δέντρο της ζωής» στον κήπο της Εδέμ δεν ήταν άσκοπες ή κυνικές ενέργειες, πράγμα που θα συνέβαινε αν εκείνος προγνώριζε ότι το ανθρώπινο ζευγάρι θα αμάρτανε και ποτέ δεν θα μπορούσε να γευτεί τον καρπό “του δέντρου της ζωής”.—Γε 1:28· 2:7-9, 15-17· 3:22-24.

Όταν ο Θεός δημιούργησε το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, εκείνοι ήταν τέλειοι, και ο Θεός μπορούσε να κοιτάξει το αποτέλεσμα όλου του δημιουργικού έργου του και να αποφανθεί ότι ήταν «πολύ καλό». (Γε 1:26, 31· Δευ 32:4) Αντί να ασχολείται καχύποπτα με το ποιες θα ήταν οι μελλοντικές ενέργειες του ανθρώπινου ζευγαριού, η αφήγηση αναφέρει ότι «άρχισε να αναπαύεται». (Γε 2:2) Μπορούσε να το κάνει αυτό επειδή, χάρη στην παντοδυναμία του και στην υπέρτατη σοφία του, καμιά μελλοντική ενέργεια, περίσταση ή απρόβλεπτη κατάσταση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει ανυπέρβλητο εμπόδιο ή ανεπίλυτο πρόβλημα ώστε να αναχαιτίσει την πραγματοποίηση του κυρίαρχου σκοπού του. (2Χρ 20:6· Ησ 14:27· Δα 4:35)