Υπό τον Δαβίδ, τον σπουδαιότερο στρατιωτικό διοικητή του Ισραήλ, ολόκληρος ο στρατός αποτελούνταν από πεζικάριους που είχαν τα όπλα τους στο χέρι—σπαθί, δόρυ, τόξο ή σφεντόνα. Ο Δαβίδ πρέπει να θυμόταν ότι ο Ιεχωβά είχε συμβουλέψει να μην εμπιστεύεται κανείς στα άλογα για νίκη (Δευ 17:16· 20:1), ότι ο Ιεχωβά «έριξε στη θάλασσα» τα άλογα και τα άρματα του Φαραώ (Εξ 15:1, 4) και ότι ο Ιεχωβά άνοιξε τους καταρράκτες των ουρανών πάνω από τα «εννιακόσια πολεμικά άρματα με σιδερένια δρεπάνια» που διέθετε ο Σισάρα έτσι ώστε “ο χείμαρρος Κισών παρέσυρε” τον εχθρό.—Κρ 4:3· 5:21.

Γι’ αυτό, όπως ο Ιησούς του Ναυή έκοψε τους τένοντες των αλόγων που αιχμαλώτισε και έκαψε τα εχθρικά άρματα, ο Δαβίδ έκανε το ίδιο με τα άλογα που άρπαξε από τον Αδαδέζερ, το βασιλιά της Ζωβά. Έκοψε τους τένοντες όλων αυτών των πολλών αλόγων εκτός από εκατό. (Ιη 11:6-9· 2Σα 8:4) Σε έναν ύμνο ο Δαβίδ εξήγησε ότι οι εχθροί του ασχολούνταν με τα άρματα και τα άλογα, «εμείς, όμως, το όνομα του Ιεχωβά του Θεού μας θα μνημονεύουμε». «Το άλογο είναι απατηλό μέσο για σωτηρία». (Ψλ 20:7· 33:17) Όπως λέει η παροιμία: «Το άλογο ετοιμάζεται για την ημέρα της μάχης, αλλά η σωτηρία ανήκει στον Ιεχωβά».—Παρ 21:31.

Ο διάδοχος του Ροβοάμ, ο Αβιά, είχε μόνο 400.000 άντρες στο στρατό του όταν ο Ιεροβοάμ ήρθε εναντίον του με μια δύναμη 800.000 αντρών. Μολονότι στον κάθε στρατιώτη του νότιου βασιλείου αντιστοιχούσαν δύο του βόρειου, οι άντρες του νότιου βασιλείου είχαν επιτυχία «επειδή στηρίχτηκαν στον Ιεχωβά». Ο Ισραήλ έχασε 500.000 άντρες.—2Χρ 13:3-18.

Σε μια άλλη περίπτωση, η Αιθιοπία ήρθε εναντίον του Ιούδα με στρατό αποτελούμενο από 1.000.000 άντρες και 300 άρματα. Ο Βασιλιάς Ασά διέθετε δύναμη μόνο 580.000 αντρών αλλά, όταν “επικαλέστηκε τον Ιεχωβά τον Θεό του”, «ο Ιεχωβά έκανε να νικηθούν οι Αιθίοπες», και δεν έμεινε ζωντανός ούτε ένας.—2Χρ 14:8-13.

Όταν πάλι ο Μωάβ, ο Αμμών και οι Αμμωνίμ ανέβηκαν εναντίον του Ιωσαφάτ, εκείνος, παρότι διέθετε δύναμη 1.160.000 αντρών, «προσήλωσε το πρόσωπό του στο να αναζητήσει τον Ιεχωβά», ο οποίος τον διαβεβαίωσε: «Η μάχη δεν είναι δική σας, αλλά του Θεού». (2Χρ 17:12-19· 20:1-3, 15) Σε αυτή την περίπτωση γράφτηκε στρατιωτική ιστορία, καθώς μια χορωδία αποτελούμενη από εκπαιδευμένες φωνές “έβγαινε μπροστά από τους ένοπλους άντρες”, υμνώντας: «Αινείτε τον Ιεχωβά». Οι εχθρικές δυνάμεις έπεσαν σε σύγχυση και αλληλοεξοντώθηκαν.—2Χρ 20:21-23.