Το “σπέρμα της γυναίκας” είναι πνευματικό. Συνεπώς, ανεξάρτητα από το ποια άποψη είχαν οι πιστοί άνθρωποι του παρελθόντος για αυτό το θέμα, γίνεται σαφές, υπό το φως των Χριστιανικών Γραφών, ότι το υποσχεμένο “σπέρμα της γυναίκας” θα έπρεπε να είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός άνθρωπος για να “πλήξει στο κεφάλι” αυτόν τον πνευματικό εχθρό, αυτό το αγγελικό ον, τον Διάβολο. Το «σπέρμα» θα έπρεπε να είναι ένα κραταιό πνευματικό πρόσωπο. Πώς θα ερχόταν σε ύπαρξη αυτό, και ποια θα ήταν η “μητέρα” του, η «γυναίκα»;

Η επόμενη καταγραμμένη μνεία του υποσχεμένου “σπέρματος” έγινε 2.000 και πλέον χρόνια αργότερα προς τον πιστό Αβραάμ. Ο Αβραάμ προερχόταν από τη γραμμή του Σημ, και σε μια προγενέστερη προφητεία ο Νώε είχε αναφερθεί στον Ιεχωβά ως “τον Θεό του Σημ”. (Γε 9:26) Αυτό έδειχνε την εύνοια του Θεού προς τον Σημ. Στην εποχή του Αβραάμ προειπώθηκε πως το «σπέρμα» της υπόσχεσης θα ερχόταν μέσω του Αβραάμ. (Γε 15:5· 22:15-18) Η ευλογία του ιερέα Μελχισεδέκ στον Αβραάμ επιβεβαίωσε περαιτέρω το γεγονός αυτό. (Γε 14:18-20) Η δήλωση του Θεού στον Αβραάμ τού αποκάλυψε ότι θα αποκτούσε απογόνους, και παράλληλα φανέρωσε ότι οι πρόγονοι του προφητικά υποσχεμένου «σπέρματος» απελευθέρωσης θα ήταν πράγματι άνθρωποι.

Προλέχθηκε ένα και μόνο άτομο. Όταν γίνεται λόγος για τους απογόνους του Αβραάμ και άλλων, οι παραπάνω λέξεις του ελληνικού και του εβραϊκού κειμένου είναι στον ενικό αριθμό και αναφέρονται συνήθως σε αυτούς τους απογόνους περιληπτικά. Φαίνεται πως υπάρχει σοβαρός λόγος για τον οποίο χρησιμοποιούνταν τόσο συχνά σε σχέση με τους απογόνους του Αβραάμ το περιληπτικό ουσιαστικό ζέρα‛, «σπέρμα», και όχι η λέξη μπανίμ, «γιοι» (ενικός, μπεν), που είναι καθαρά πληθυντικού αριθμού. Ο απόστολος Παύλος τονίζει αυτό το γεγονός εξηγώντας πως, όταν ο Θεός μίλησε για τις ευλογίες που θα έρχονταν μέσω του σπέρματος του Αβραάμ, αναφερόταν πρωτίστως σε ένα και μόνο άτομο, δηλαδή τον Χριστό. Ο Παύλος λέει: «Οι υποσχέσεις ειπώθηκαν στον Αβραάμ και στο σπέρμα του. Δεν λέει: “Και στα σπέρματα [σπέρμασιν, Κείμενο]”, όπως στην περίπτωση πολλών, αλλά όπως στην περίπτωση ενός: “Και στο σπέρμα σου [σπέρματί σου, Κείμενο]” που είναι ο Χριστός».—Γα 3:16.

Μερικοί λόγιοι διαφωνούν με τη δήλωση του Παύλου όσον αφορά τη χρήση της λέξης «σπέρμα» στον ενικό και στον πληθυντικό αριθμό. Τονίζουν πως, όταν η εβραϊκή λέξη που αποδίδεται «σπέρμα» (ζέρα‛) χρησιμοποιείται αναφορικά με τους απογόνους κάποιου, δεν αλλάζει ποτέ αριθμό. Επίσης τα συνοδευτικά ρήματα και επίθετα δεν υποδηλώνουν από μόνα τους αν με τη λέξη που αποδίδεται «σπέρμα» εννοείται ένας μόνο απόγονος ή πολλοί. Αν και αυτό είναι αλήθεια, υπάρχει ένας άλλος παράγοντας που αποδεικνύει ότι η εξήγηση του Παύλου ήταν ακριβής τόσο γραμματικά όσο και δογματικά. Αναλύοντας αυτόν τον παράγοντα, η Εγκυκλοπαίδεια (Cyclopædia) των Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ (1894, Τόμ. 9, σ. 506) δηλώνει: «Σε σχέση με τις αντωνυμίες, η σύνταξη είναι εντελώς διαφορετική από ό,τι στα δύο προηγούμενα [δηλαδή στα ρήματα και στα επίθετα που χρησιμοποιούνται μαζί με τη λέξη «σπέρμα»]. Η αντωνυμία ενικού αριθμού [που χρησιμοποιείται με τη λέξη ζέρα‛] δηλώνει ένα άτομο, ένα και μόνο, ή ένα ανάμεσα σε πολλά, ενώ η αντωνυμία πληθυντικού αριθμού αντιπροσωπεύει όλους τους απογόνους. Αυτός ο κανόνας τηρείται απαρέγκλιτα από τη Μετάφραση των Εβδομήκοντα . . . Ο Πέτρος κατανοούσε αυτή τη σύνταξη, διότι βλέπουμε ότι μιλώντας σε αυτόχθονες Ιουδαίους στην πόλη της Ιερουσαλήμ πριν από τη μεταστροφή του Παύλου (Πράξ. 3:26), συμπέρανε από τα εδάφια Γέν. 22:17, 18 πως το σπέρμα αφορούσε ένα και μόνο πρόσωπο, σύμφωνα και με το υπόδειγμα που είχε θέσει ο Δαβίδ χίλια χρόνια νωρίτερα (Ψαλμ. 72:17)».

Επιπρόσθετα αυτό το σύγγραμμα λέει: «Ο Παύλος δεν διαχωρίζει ένα σπέρμα από κάποιο άλλο, αλλά το ένα σπέρμα από τα πολλά. Αν σκεφτούμε δε ότι παρέθεσε την ίδια περικοπή με τον Πέτρο [αυτήν που αναφέρεται προηγουμένως], το επιχείρημά του υποστηρίζεται πολύ καλά από την αντωνυμία «του» στη φράση “των εχθρών του [όχι τους]”. Η λέξη σπέρμα συνοδευόμενη από μια αντωνυμία στον ενικό αριθμό είναι ακριβές αντίστοιχο της λέξης γιος».

Η υπόσχεση που δόθηκε στον Αβραάμ ότι όλες οι οικογένειες της γης θα έφερναν ευλογία στον εαυτό τους μέσω του «σπέρματός» του δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει όλους τους απογόνους του Αβραάμ ως το «σπέρμα» του, εφόσον οι απόγονοι του Ισμαήλ καθώς και οι απόγονοι των γιων που απέκτησε με τη Χετούρα δεν χρησιμοποιήθηκαν για να ευλογηθεί η ανθρωπότητα. Το σπέρμα της ευλογίας ήρθε μέσω του Ισαάκ. «Μέσω του Ισαάκ θα είναι αυτό που θα αποκληθεί σπέρμα σου», είπε ο Ιεχωβά. (Γε 21:12· Εβρ 11:18) Μεταγενέστερα, αυτή η υπόσχεση αποσαφηνίστηκε ακόμη περισσότερο όταν, από τους δύο γιους του Ισαάκ, τον Ιακώβ και τον Ησαύ, ευλογήθηκε ιδιαίτερα ο Ιακώβ. (Γε 25:23, 31-34· 27:18-29, 37· 28:14) Στη συνέχεια, ο Ιακώβ διευκρίνισε περαιτέρω το ζήτημα, δείχνοντας ότι θα συνάγονταν λαοί στον Σηλώ (που σημαίνει «Εκείνος του Οποίου Είναι· Εκείνος στον Οποίο Ανήκει») που θα προερχόταν από τη φυλή του Ιούδα. (Γε 49:10) Κατόπιν, από όλο τον Ιούδα, το ερχόμενο σπέρμα περιορίστηκε στη γραμμή του Δαβίδ. (2Σα 7:12-16) Οι Ιουδαίοι του πρώτου αιώνα Κ.Χ. είχαν υπόψη τους αυτές τις σταδιακές διευκρινίσεις, και αναζητούσαν ένα άτομο που θα ερχόταν ως ο Μεσσίας ή Χριστός, ως απελευθερωτής (Ιωα 1:25· 7:41, 42), παρότι θεωρούσαν επίσης πως οι ίδιοι ως απόγονοι, ή σπέρμα, του Αβραάμ ήταν ο ευνοημένος λαός, και ως εκ τούτου, παιδιά του Θεού.—Ιωα 8:39-41.

Ο ερχομός του “σπέρματος”. Όπως έχει καταδειχτεί, ο Ιησούς είναι το κύριο «σπέρμα». Ωστόσο, δεν ήταν το “σπέρμα της γυναίκας” (δηλαδή της «άνω Ιερουσαλήμ») τη στιγμή που γεννήθηκε ως άνθρωπος. Είναι αλήθεια ότι προερχόταν από το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ μέσω της μητέρας του της Μαρίας· ανήκε στη φυλή του Ιούδα· επίσης καταγόταν από τη γραμμή του Δαβίδ, τόσο από φυσική άποψη, μέσω της Μαρίας, όσο και από νομική άποψη, μέσω του θετού του πατέρα, του Ιωσήφ. (Ματ 1:1, 16· Λου 3:23, 31, 33, 34) Επομένως, ο Ιησούς πληρούσε τις προϋποθέσεις των προφητικών υποσχέσεων.

Ωστόσο, μόνο αφού ο Ιησούς γεννήθηκε από το πνεύμα, και κατ’ αυτόν τον τρόπο έγινε πνευματικός γιος του Θεού, αποτέλεσε το “σπέρμα της γυναίκας” και το Σπέρμα που θα ευλογούσε όλα τα έθνη. Αυτό συνέβη όταν τον βάφτισε ο Ιωάννης στον Ιορδάνη Ποταμό, το 29 Κ.Χ. Ο Ιησούς ήταν τότε περίπου 30 χρονών. Το άγιο πνεύμα που ήρθε πάνω στον Ιησού εμφανίστηκε στον Ιωάννη με τη μορφή περιστεριού, και ο ίδιος ο Θεός αναγνώρισε τότε τον Ιησού ως τον Γιο του.—Ματ 3:13-17· Λου 3:21-23· Ιωα 3:3.

Έχθρα ανάμεσα στα δύο σπέρματα. Το μεγάλο φίδι, ο Σατανάς ο Διάβολος, έχει φέρει σε ύπαρξη ένα «σπέρμα» το οποίο, όπως πιστοποιεί το Βιβλικό υπόμνημα σε πληθώρα περιπτώσεων, έχει εκδηλώσει άσπονδη έχθρα απέναντι σε όσους υπηρετούν τον Θεό με πίστη, σαν τον Αβραάμ. Ο Σατανάς προσπάθησε να σταματήσει ή να εμποδίσει την ανάπτυξη του σπέρματος της γυναίκας. (Παράβαλε Ματ 13:24-30.) Αυτή η έχθρα, όμως, έφτασε στο αποκορύφωμά της με το διωγμό του πνευματικού σπέρματος, ιδιαίτερα με το διωγμό που εξαπολύθηκε εναντίον του Ιησού Χριστού. (Πρ 3:13-15)

Ευλογούνται όλες οι οικογένειες της γης. Ο Ιησούς Χριστός, το Σπέρμα, έχει φέρει ήδη μεγάλες ευλογίες στους ανθρώπους που έχουν ειλικρινή καρδιά, μέσω των διδασκαλιών του και μέσω της καθοδηγίας που δίνει στην εκκλησία του από την Πεντηκοστή και μετά. Αλλά με την έναρξη της Χιλιετούς Βασιλείας του, οι πνευματικοί «αδελφοί» του, οι οποίοι ανασταίνονται και μετέχουν στη διακυβέρνηση της Βασιλείας του, θα είναι επίσης υφιερείς μαζί του. (Απ 20:4-6) Ενόσω “οι νεκροί, οι μεγάλοι και οι μικροί”, θα στέκονται ενώπιον του θρόνου για να κριθούν, εκείνοι που θα ασκήσουν πίστη και υπακοή θα «φέρουν ευλογία στον εαυτό τους», εξασφαλίζοντας ζωή μέσω του σπέρματος του Αβραάμ. (Απ 20:11-13· Γε 22:18) Αυτό θα σημάνει αιώνια ζωή και ευτυχία για αυτούς.—Ιωα 17:3· παράβαλε Απ 21:1-4.

Ανάσταση του “σπέρματος”. Ο απόστολος Πέτρος, εξηγώντας την ανάσταση του Σπέρματος, του Ιησού Χριστού, γράφει για αυτόν ότι «θανατώθηκε ως σάρκα, αλλά ζωοποιήθηκε ως πνεύμα». (1Πε 3:18) Ο συναπόστολός του, ο Παύλος, χρησιμοποιεί σε σχέση με το θέμα της ανάστασης των συντρόφων του Χριστού ένα παράδειγμα από τη γεωργία και προβάλλει το επιχείρημα: «Αυτό που σπέρνεις δεν ζωοποιείται αν πρώτα δεν πεθάνει· και όσον αφορά αυτό που σπέρνεις, σπέρνεις, όχι το σώμα που θα αναπτυχθεί, αλλά έναν γυμνό κόκκο, ίσως σιταριού ή οποιουδήποτε από τους υπόλοιπους· ο Θεός, όμως, του δίνει σώμα όπως έχει ευαρεστηθεί, και στον καθένα από τους σπόρους το δικό του σώμα. . . . Έτσι είναι και η ανάσταση των νεκρών. Σπέρνεται με φθορά, εγείρεται με αφθαρσία. Σπέρνεται χωρίς τιμή, εγείρεται με δόξα. . . . Σπέρνεται φυσικό σώμα, εγείρεται πνευματικό σώμα». (1Κο 15:36-44) Έτσι λοιπόν, εκείνοι που αποτελούν το “σπέρμα της γυναίκας”, «το σπέρμα του Αβραάμ», πεθαίνουν αφήνοντας τα γήινα σώματα της φθαρτής σάρκας και ανασταίνονται με ένδοξα άφθαρτα σώματα.