ΑΙΝΟΣ, ΕΠΑΙΝΟΣ
Εγκωμιασμός, έκφραση θαυμασμού, ακόμη και λατρείας όταν πρόκειται για τον αίνο που απευθύνεται στον Θεό. Στις Εβραϊκές και στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές χρησιμοποιούνται αντίστοιχα τα ρήματα χαλάλ και αἰνέω. (Ψλ 113:1· Ησ 38:18· Ρω 15:11· βλέπε ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ· ΧΑΛΛΕΛ.) Το ουσιαστικό ὕμνος του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου μεταδίδει την ιδέα του αίνου ή ενός άσματος αίνου που απευθύνεται στον Θεό.—Μαρ 14:26, υποσ.
Το να αινούμε το όνομα του Θεού σημαίνει να αινούμε τον ίδιο τον Ύψιστο. (Ψλ 69:30) Αυτός αξίζει το μέγιστο αίνο, διότι είναι «αγαθός», δηλαδή χαρακτηρίζεται από ηθική υπεροχή στον υπέρτατο βαθμό, ο Δημιουργός, ο Βοηθός των καταθλιμμένων, ο Υποστηρικτής και Απελευθερωτής του λαού του. (Ψλ 135:3· 150:2· 1Χρ 16:25, 26) Ποτέ δεν θα μοιραστεί αυτόν τον αίνο με άψυχες εικόνες που δεν μπορούν να παράσχουν βοήθεια στους λάτρεις τους.—Ησ 42:8.
Ο αίνος κατείχε σημαντική θέση στη λατρεία του Ιεχωβά στον Ισραήλ. Εφόσον ο Παντοδύναμος ήταν εξ ολοκλήρου πλαισιωμένος από αίνους, αναφέρεται ότι “κατοικούσε στους αίνους του Ισραήλ”. (Ψλ 22:3) Ο Βασιλιάς Δαβίδ ήταν εκείνος ο οποίος οργάνωσε τους ιερείς και τους Λευίτες προκειμένου να αινούν τον Ιεχωβά με ύμνους και ενόργανη μουσική. Η οργανωμένη αυτή διευθέτηση που εγκαινίασε ο Δαβίδ συνέχισε να ισχύει και στο ναό του Σολομώντα, και έκτοτε, για πολλά χρόνια, ιερείς και Λευίτες ηγούνταν στην απόδοση αίνου, χρησιμοποιώντας θεόπνευστες συνθέσεις διαφυλαγμένες μέχρι σήμερα στο βιβλίο των Ψαλμών.—1Χρ 16:4-6· 23:2-5· 2Χρ 8:14· βλέπε ΜΟΥΣΙΚΗ.
Οι πιστοί υπηρέτες του Ιεχωβά δεν επέτρεπαν σε τίποτα να σταθεί εμπόδιο στην απόδοση του αίνου ο οποίος ανήκει αποκλειστικά σε εκείνον. Ο προφήτης Δανιήλ δεν σταμάτησε να αινεί τον Ιεχωβά όταν αυτό κηρύχτηκε παράνομο και ο παραβάτης κινδύνευε να ριχτεί στο λάκκο των λιονταριών. (Δα 6:7-10) Ο Ιησούς Χριστός, μη κάνοντας τίποτα από δική του επινόηση, έθεσε το εξοχότερο παράδειγμα όσον αφορά την απόδοση αίνου στον Πατέρα του. Ολόκληρη η ζωή και η διακονία του Γιου του Θεού, περιλαμβανομένων και των θαυμάτων που επιτέλεσε, έφεραν αίνο στον Πατέρα του.—Λου 18:43· Ιωα 7:17, 18.
Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα εξακολούθησαν να χρησιμοποιούν τους θεόπνευστους ψαλμούς για να αινούν τον Ιεχωβά. Επιπρόσθετα, φαίνεται ότι υπήρχαν και Χριστιανικές συνθέσεις—“αίνοι προς τον Θεό και πνευματικοί ύμνοι”, δηλαδή ύμνοι με πνευματικό περιεχόμενο. (Εφ 5:19· Κολ 3:16) Ωστόσο, ο Χριστιανικός αίνος δεν περιορίζεται στην υμνολογία. Βρίσκει έκφραση στη ζωή κάποιου και στο ενεργό ενδιαφέρον του για την πνευματική και την υλική ευημερία των άλλων.—Εβρ 13:15, 16.
Έπαινος. Ο αυτοέπαινος αποτελεί εκδήλωση υπερηφάνειας και δεν εποικοδομεί τους ακροατές. Δείχνει έλλειψη αγάπης, επειδή το άτομο εξυψώνει τον εαυτό του πάνω από τους άλλους. (1Κο 13:4) Αν είναι κατάλληλο να δοθεί έπαινος, αυτός πρέπει να είναι αυθόρμητος και να προέρχεται από αμερόληπτους παρατηρητές που δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από αυτόν.—Παρ 27:2.
Ακόμη και όταν ο έπαινος προέρχεται από άλλους, μπορεί να αποτελέσει δοκιμή για τον αποδέκτη του. Μπορεί να υποθάλψει αισθήματα ανωτερότητας ή υπερηφάνειας και να οδηγήσει στην πτώση του ατόμου. Αλλά όταν γίνεται δεκτός με το κατάλληλο πνεύμα, μπορεί να έχει θετική επίδραση. Ίσως το άτομο αναγνωρίσει ταπεινά πόσο υπόχρεο είναι στον Ιεχωβά Θεό και υποκινηθεί να συνεχίσει να συμπεριφέρεται έτσι ώστε να μην υστερήσει ως προς την αξιέπαινη ηθική του υπόσταση. Η θεόπνευστη παροιμία δείχνει το αποτέλεσμα που μπορεί να έχει ο έπαινος στο να αποκαλυφτεί το πραγματικό ποιόν του ατόμου: «Ο λέβητας του καθαρισμού είναι για το ασήμι και το καμίνι για το χρυσάφι· και ο άνθρωπος είναι ανάλογα με τον έπαινό του».—Παρ 27:21· παράβαλε ΛΧ.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος έπαινος για έναν άνθρωπο από το να αναγνωριστεί ως επιδοκιμασμένος από τον Θεό. Τέτοιος έπαινος θα δοθεί κατά την αποκάλυψη του Κυρίου Ιησού Χριστού με δόξα. (1Κο 4:5· 1Πε 1:7) Αυτός ο έπαινος δεν εξαρτάται από διακρίσεις σαρκικής φύσης, αλλά από το αν κάποιος έχει ζήσει έτσι όπως αρμόζει σε έναν υπηρέτη του Ιεχωβά. (Ρω 2:28, 29· βλέπε ΙΟΥΔΑΙΟΣ.) Στο μεταξύ, άνθρωποι σε υψηλές κυβερνητικές θέσεις και άλλοι ίσως επαινούν τους αληθινούς Χριστιανούς για τη νομιμοφροσύνη και την ευθύτητά τους. (Ρω 13:3) Όταν οι γύρω αντιλαμβάνονται ότι η καλή διαγωγή των Χριστιανών οφείλεται στο ότι αυτοί είναι αφοσιωμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά, ο αίνος πηγαίνει στον Ιεχωβά και στον Γιο του, του οποίου είναι όσιοι μαθητές.