ΗΛΙΚΙΑ

Το χρονικό διάστημα κατά το οποίο έχει ζήσει κάποιος, καταμετρημένο συνήθως σε έτη, μήνες και ημέρες. Σύμφωνα με τον εβραϊκό ιδιωματισμό ο οποίος δήλωνε την ηλικία, ένα άτομο ήταν «γιος» τόσων ετών. Παραδείγματος χάρη, αναφέρεται ότι ο Ιωσήφ πέθανε ενώ ήταν, κατά κυριολεξία, «γιος εκατόν δέκα ετών», δηλαδή «σε ηλικία εκατόν δέκα χρονών». (Γε 50:26) Η ηλικία μπορεί ακόμη να αναφέρεται στην ωριμότητα. Η εβραϊκή λέξη σαιβ ή σαιβάχ (ηλικία· γηρατειά) προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει «τα μαλλιά μου γίνονται γκρίζα» και αποδίδεται επίσης «γκρίζα μαλλιά». (1Σα 12:2· Παρ 20:29) Αρκετές εβραϊκές λέξεις που συνδέονται με τα γηρατειά και τη γήρανση παράγονται από το ουσιαστικό ζακάν, που σημαίνει «γενειάδα». (Λευ 19:27) Η λέξη ἡλικία του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου προσδιορίζει πρωταρχικά ό,τι και σήμερα, την «ηλικία» ή το «μήκος της ζωής» ενός ατόμου, αλλά μπορεί επίσης να αναφέρεται στη «σωματική ανάπτυξη» ή στο μέγεθος του σώματός του. (Ματ 6:27· Ιωα 9:21· Λου 2:52· 19:3, Κείμενο) Στις Ελληνικές Γραφές εμφανίζονται επίσης οι λέξεις γῆρας («γηρατειά»· Λου 1:36), πρεσβύτης («ηλικιωμένος άντρας»· Φλμ 9) και πρεσβύτις (“ηλικιωμένη γυναίκα”· Τιτ 2:3). Αυτές οι δύο τελευταίες λέξεις είναι συγγενικές με τη λέξη πρεσβύτερος του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, που σημαίνει «γεροντότερος· πρεσβύτερος».—Βλέπε ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ.

Υπό το Νόμο, οι άντρες ήταν στρατεύσιμοι στην ηλικία των 20 ετών. (Αρ 1:3) Ο εκ γενετής τυφλός, του οποίου την όραση αποκατέστησε ο Ιησούς, πρέπει να ήταν τουλάχιστον 20 χρονών, δεδομένου ότι οι γονείς του είπαν σε εκείνους που τους ζητούσαν πληροφορίες: «Ρωτήστε τον ίδιο. Ηλικία έχει. Ο ίδιος πρέπει να μιλήσει για τον εαυτό του». (Ιωα 9:21, 23) Αναφέρεται ότι η Σάρρα «είχε περάσει το όριο ηλικίας» για τεκνοποίηση, εφόσον τότε ήταν περίπου 90 χρονών.—Εβρ 11:11.

Όριο ηλικίας είχε τεθεί και για την έναρξη της υπηρεσίας στο ναό, όπως επίσης υπήρχε όριο ηλικίας κατά το οποίο έπαυε η υποχρεωτική υπηρεσία. Ορισμένοι έχουν ισχυριστεί ότι παρατηρείται αντίφαση ανάμεσα στις δηλώσεις των εδαφίων Αριθμοί 4:3, 30, 31 και 8:24-26, καθώς πρώτα αναφέρεται ότι οι Λευίτες άρχιζαν την υπηρεσία τους στα 30 και κατόπιν ότι άρχιζαν στα 25 έτη. Εντούτοις, φαίνεται ότι εδώ περιλαμβάνονται δύο κατηγορίες υπηρεσίας. Γι’ αυτό, ορισμένες ραβινικές πηγές διατείνονται ότι ο Λευίτης άρχιζε να υπηρετεί στη σκηνή της μαρτυρίας στην ηλικία των 25 ετών, αλλά εκτελούσε μόνο ευκολότερες εργασίες, και κατόπιν, όταν συμπλήρωνε τα 30 του χρόνια, άρχιζε να εκτελεί τις δυσκολότερες. Επισημαίνουν ότι οι φράσεις «τις εργασίες» και «κοπιαστική υπηρεσία και την υπηρεσία της μεταφοράς φορτίων», που εμφανίζονται στα εδάφια Αριθμοί 4:3, 47, δεν υπάρχουν στο εδάφιο Αριθμοί 8:24, όπου το όριο ηλικίας είναι τα 25 έτη. Άλλοι υποθέτουν επίσης ότι εκείνοι που υπηρετούσαν από την ηλικία των 30 ετών και πάνω ασχολούνταν με τη μεταφορά της σκηνής της μαρτυρίας και του εξοπλισμού της κατά τις μετακινήσεις, ενώ όσοι ήταν από 25 μέχρι 30 χρονών υπηρετούσαν μόνο όταν η σκηνή της μαρτυρίας είχε στηθεί και ήταν εγκατεστημένη σε κάποιον τόπο στρατοπέδευσης. Όσοι προτιμούν την εκδοχή ότι οι διορισμοί για τις δυσκολότερες εργασίες δίνονταν μόνο στην ηλικία των 30 ετών προβάλλουν το λόγο ότι σε αυτή την ηλικία έχει αποκτήσει κανείς περισσότερη δύναμη και διανοητική ωριμότητα, καθώς και ορθότερη κρίση. Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα αναφέρει ως ηλικία τα 25 έτη τόσο στο εδάφιο Αριθμοί 4:3 όσο και στο εδάφιο 8:24. Μεταγενέστερα, στις ημέρες του Δαβίδ, το όριο ηλικίας κατέβηκε στα 20 έτη για την έναρξη της υπηρεσίας στη σκηνή της μαρτυρίας, η οποία εν καιρώ αντικαταστάθηκε από την υπηρεσία στο ναό.—1Χρ 23:24-32· παράβαλε επίσης Εσδ 3:8.

Όσον αφορά την αποχώρηση από την υποχρεωτική υπηρεσία, αυτή λάβαινε χώρα όταν οι Λευίτες έφταναν στην ηλικία των 50 ετών. Η δήλωση των εδαφίων Αριθμοί 8:25, 26 αφήνει να εννοηθεί ότι σε αυτή την ηλικία οι Λευίτες μπορούσαν ακόμη να βοηθούν εθελοντικά όσους εξακολουθούσαν να είναι εντεταλμένοι για τις ανατεθειμένες εργασίες, αλλά στους ίδιους δεν ανατίθετο συγκεκριμένος διορισμός ούτε είχαν την ευθύνη να φέρουν σε πέρας κάποιον τέτοιον διορισμό. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι το όριο αποχώρησης από την υπηρεσία των Λευιτών δεν τέθηκε απλώς από στοχαστικότητα για την ηλικία τους, αλλά και για να μην υπάρχει υπερπλήρωση αυτών των θέσεων. Το όριο ηλικίας για τους Λευίτες δεν ίσχυε για τον Ααρωνικό αρχιερέα, διότι εκείνος υπηρετούσε στο άγιο αξίωμά του μέχρι το θάνατό του, εφόσον εξακολουθούσε να είναι ικανός. (Αρ 35:25) Ο Ααρών, ο πρώτος αρχιερέας του Ισραήλ, επιλέχθηκε για υπηρεσία όταν ήταν πάνω από 80 χρονών και υπηρέτησε επί 40 σχεδόν χρόνια.—Εξ 7:7· Αρ 33:39.