Σύμφωνα με ραβινικές πηγές, υπήρχε και άλλο ένα εξέχον χαρακτηριστικό αυτής της γιορτής το οποίο, όπως και η μεταφορά του νερού του Σιλωάμ, τηρούνταν όταν ο Ιησούς ήταν στη γη. Αυτή η τελετή άρχιζε με το τέλος της 15ης Τισρί, της πρώτης ημέρας της γιορτής—στην πραγματικότητα με την αρχή της 16ης, της δεύτερης ημέρας της γιορτής—και συνεχιζόταν επί πέντε διαδοχικές νύχτες. Οι προετοιμασίες γίνονταν στην Αυλή των Γυναικών. Στην αυλή αυτή υπήρχαν τέσσερις μεγάλοι χρυσοί λυχνοστάτες, ο καθένας από τους οποίους είχε τέσσερις χρυσούς υποδοχείς. Τέσσερις νέοι ιερατικής καταγωγής ανέβαιναν σε σκάλες κρατώντας μεγάλα κανάτια με λάδι και γέμιζαν τους 16 υποδοχείς. Τα παλιά ρούχα των ιερέων χρησίμευαν ως φιτίλια για αυτά τα λυχνάρια. Ιουδαίοι συγγραφείς λένε ότι τα λυχνάρια εξέπεμπαν δυνατό φως που ήταν ορατό σε μεγάλη απόσταση και φώτιζε τις αυλές των σπιτιών στην Ιερουσαλήμ. Κάποιοι άντρες, περιλαμβανομένων μερικών πρεσβυτέρων, χόρευαν κρατώντας αναμμένους πυρσούς και έψαλλαν ύμνους με τη συνοδεία μουσικών οργάνων.

Μπορεί επίσης να έκανε νύξη της φωταγώγησης της Ιερουσαλήμ με τα λυχνάρια και τους πυρσούς που άναβαν στην περιοχή του ναού κατά τη γιορτή, όταν λίγο αργότερα είπε στους Ιουδαίους: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Αυτός που με ακολουθεί δεν πρόκειται να περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα αποκτήσει το φως της ζωής». (Ιωα 8:12) Λίγο μετά τη συζήτησή του με τους Ιουδαίους, ο Ιησούς ίσως συνέδεσε τον Σιλωάμ με τη γιορτή και τα φώτα της όταν συνάντησε έναν εκ γενετής τυφλό. Αφού είπε στους μαθητές του: «Είμαι το φως του κόσμου», έφτυσε στο έδαφος και έφτιαξε πηλό με το σάλιο, έβαλε αυτόν τον πηλό πάνω στα μάτια του ανθρώπου και του είπε: «Πήγαινε να πλυθείς στη δεξαμενή του Σιλωάμ».—Ιωα 9:1-7.