Η Ανάγκη του Ανθρώπου για Εξιλέωση. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη κάλυψης αμαρτιών, δηλαδή εξιλέωσης, εξαιτίας της κληρονομημένης αμαρτίας (1Βα 8:46· Ψλ 51:5· Εκ 7:20· Ρω 3:23), την ευθύνη για την οποία δεν φέρει ο Θεός, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. (Δευ 32:4, 5) Ο Αδάμ, ο οποίος έχασε την αιώνια ζωή με ανθρώπινη τελειότητα, κληροδότησε την αμαρτία και το θάνατο στους απογόνους του (Ρω 5:12), και ως εκ τούτου αυτοί βρέθηκαν υπό θανατική καταδίκη. Προκειμένου να επανακτήσει το ανθρώπινο γένος την ευκαιρία να απολαύσει αιώνια ζωή, θα έπρεπε να λάβει χώρα ακριβής εξιλέωση για ό,τι έχασε ο Αδάμ, σε αρμονία με μια νομική αρχή που περιέλαβε μεταγενέστερα ο Ιεχωβά στο Μωσαϊκό Νόμο, δηλαδή την αρχή της ανταπόδοσης των ίσων.—Δευ 19:21.

Όπως χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή, η λέξη «εξιλέωση» ενέχει τη βασική ιδέα της «κάλυψης» ή της «ανταλλαγής», και αυτό που δίνεται ως «αντάλλαγμα» ή ως «κάλυμμα» για κάτι άλλο πρέπει να είναι πανομοιότυπό του. Συνεπώς, οτιδήποτε καταβάλλεται ως αποζημίωση για κάτι που έχει χαθεί ή απολεσθεί πρέπει να ισοδυναμεί με αυτό το άλλο πράγμα, καλύπτοντάς το πλήρως ως το ακριβές αντίστοιχό του. Δεν πρέπει να είναι σε τίποτα πλεονάζον ή ελλιπές. Κανένας ατελής άνθρωπος δεν θα μπορούσε να προμηθεύσει τέτοια κάλυψη, δηλαδή να κάνει τέτοια εξιλέωση, ώστε να αποκτήσει και πάλι κάποιος άνθρωπος ή όλη η ανθρωπότητα τέλεια ανθρώπινη ζωή. (Ψλ 49:7, 8) Προκειμένου να επιτευχθεί επαρκής εξιλέωση για ό,τι απώλεσε ο Αδάμ, θα έπρεπε να παρασχεθεί μια προσφορά για αμαρτία που θα άξιζε ακριβώς όσο μια τέλεια ανθρώπινη ζωή.

Ο Ιεχωβά Θεός θέσπισε μια διευθέτηση για εξιλέωση ανάμεσα στους Ισραηλίτες η οποία εξεικόνιζε μια μεγαλύτερη προμήθεια για εξιλέωση. Ο Ιεχωβά, και όχι ο άνθρωπος, είναι εκείνος που πρέπει να λάβει την τιμή για τον καθορισμό και τη φανέρωση του μέσου εξιλέωσης με το οποίο επιτυγχάνεται η κάλυψη της κληρονομημένης αμαρτίας και η απαλλαγή από την επακόλουθη θανατική καταδίκη.

Καθίσταται δυνατή η συμφιλίωση. Η ανθρώπινη αμαρτία προκαλεί διαίρεση ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο, διότι ο Ιεχωβά δεν επιδοκιμάζει την αμαρτία. Το χάσμα ανάμεσα στον άνθρωπο και στον Δημιουργό του θα μπορούσε να γεφυρωθεί μόνο με την ικανοποίηση της απαίτησης να υπάρξει αληθινή «κάλυψη», δηλαδή εξιλέωση, για αυτή την αμαρτία. (Ησ 59:2· Αββ 1:13· Εφ 2:3) Αλλά ο Ιεχωβά Θεός κατέστησε δυνατή τη συμφιλίωση μεταξύ του ίδιου και της αμαρτωλής ανθρωπότητας μέσω του τέλειου ανθρώπου Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Αγαλλόμαστε επίσης σε σχέση με τον Θεό μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μέσω του οποίου έχουμε λάβει τώρα τη συμφιλίωση». (Ρω 5:11· βλέπε ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ.) Για να αποκτήσει κάποιος την εύνοια του Ιεχωβά, είναι απαραίτητο να αποδεχτεί την προμήθεια που έχει κάνει ο Θεός για συμφιλίωση μέσω του Ιησού Χριστού. Μόνο με αυτό το μέσο είναι δυνατόν να βρεθεί σε θέση ανάλογη με αυτήν στην οποία ήταν ο Αδάμ πριν αμαρτήσει. Ο Θεός εκδηλώνει την αγάπη του καθιστώντας δυνατή αυτή τη συμφιλίωση.—Ρω 5:6-10.

Ικανοποίηση της δικαιοσύνης μέσω του εξιλασμού. Ωστόσο, έπρεπε να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της δικαιοσύνης. Ο άνθρωπος, αν και δημιουργήθηκε τέλειος, ξέπεσε από αυτή την κατάσταση εξαιτίας της αμαρτίας, και έτσι ο Αδάμ και οι απόγονοί του βρέθηκαν υπό θεϊκή καταδίκη. Η δικαιοσύνη και η πιστότητα στις αρχές της δικαιοσύνης απαιτούσαν να εκτελέσει ο Θεός την ποινή που προέβλεπε ο νόμος του για τον ανυπάκουο Αδάμ. Αλλά η αγάπη υποκίνησε τον Θεό να φέρει σε ύπαρξη μια διευθέτηση αναπλήρωσης μέσω της οποίας αφενός θα ικανοποιούνταν η δικαιοσύνη και αφετέρου θα μπορούσαν να συγχωρηθούν οι μετανοημένοι απόγονοι του αμαρτωλού Αδάμ και να επιτύχουν ειρήνη με τον Θεό χωρίς να υπάρξει παραβίαση της δικαιοσύνης. (Κολ 1:19-23) Γι’ αυτό, ο Ιεχωβά «απέστειλε τον Γιο του ως εξιλαστήρια θυσία για τις αμαρτίες μας». (1Ιω 4:10· Εβρ 2:17) Ο εξιλασμός εξευμενίζει, ή αλλιώς δημιουργεί ευνοϊκό κλίμα. Η εξιλαστήρια θυσία του Ιησού εξαλείφει το λόγο για τον οποίο ο Θεός καταδικάζει ένα ανθρώπινο πλάσμα και καθιστά δυνατή την εκδήλωση της εύνοιας και του ελέους του Θεού σε αυτό. Αυτός ο εξιλασμός αφαιρεί την κατηγορία της αμαρτίας και την επακόλουθη θανατική καταδίκη στην περίπτωση του πνευματικού Ισραήλ και όλων των άλλων που επωφελούνται από αυτόν τον εξιλασμό.—1Ιω 2:1, 2· Ρω 6:23.