3. Τα Άγια των Αγίων, το εσώτατο τμήμα. Στο εδάφιο Λευιτικό 16:2 αυτό το τμήμα αναφέρεται ως “ο άγιος τόπος [εβρ., χακκόδες, «άγιος»] στο εσωτερικό μέρος της κουρτίνας”. Ο Παύλος είχε προφανώς υπόψη του αυτό το τμήμα όταν έκανε λόγο για την είσοδο του Ιησού στον ουρανό, επισημαίνοντας ότι εκείνος δεν εισήλθε σε «άγιο τόπο [ἅγια, Κείμενο] φτιαγμένο από χέρια». (Εβρ 9:24) Στο εδάφιο Εβραίους 10:19 ο Παύλος αναφέρεται «στον άγιο τόπο» (ΜΝΚ), «στα άγια των αγίων» (ΜΠΚ) (ἅγια, Κείμενο· ο πληθυντικός υποδηλώνει εξοχότητα).

Τα Άγια των Αγίων της σκηνής περιείχαν μόνο τη χρυσή κιβωτό της διαθήκης, πάνω στην οποία βρίσκονταν δύο χρυσά χερουβείμ με απλωμένες φτερούγες. (Εξ 25:10-22· 26:33) Ο ναός που οικοδόμησε ο Σολομών περιείχε επίσης δύο μεγάλα χερουβείμ από ξύλο ελαιώδους δέντρου επικαλυμμένα με χρυσάφι. (1Βα 6:23-28) Εντούτοις, μετά τη βαβυλωνιακή εξορία, η ιερή Κιβωτός έλειπε από τα Άγια των Αγίων.

Στα Άγια των Αγίων ο αρχιερέας περιστοιχιζόταν από χερουβείμ κεντημένα στο εσωτερικό κάλυμμα της σκηνής και στην κουρτίνα. (Εξ 26:1, 31, 33) Στο ναό του Σολομώντα οι τοίχοι και η οροφή ήταν από ξύλο κέδρου επικαλυμμένο με χρυσάφι, ενώ στους τοίχους υπήρχαν σκαλιστά χερουβείμ, φοίνικες, στολίδια σε σχήμα κολοκύθας και άνθη.—1Βα 6:16-18, 29· 2Χρ 3:7, 8.

ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Το εσώτατο δωμάτιο της σκηνής της μαρτυρίας και, μεταγενέστερα, του ναού. (Εξ 26:33· 1Βα 6:16) Αυτό το τμήμα της σκηνής είχε προφανώς σχήμα κύβου και καθεμιά από τις τρεις διαστάσεις του ήταν δέκα πήχεις (4,5 μ.). Τα Άγια των Αγίων στο ναό που οικοδόμησε ο Σολομών είχαν διπλάσιες διαστάσεις από τα αντίστοιχα της σκηνής, άρα ήταν οχτώ φορές μεγαλύτερα σε όγκο.—Εξ 26:15, 16, 18, 22, 23· 1Βα 6:16, 17, 20· 2Χρ 3:8.

Ο αρχιερέας έμπαινε στα Άγια των Αγίων μόνο κατά την ετήσια Ημέρα της Εξιλέωσης. Ποτέ άλλοτε δεν μπορούσε οποιοσδήποτε άλλος να περάσει πέρα από την κουρτίνα που κρεμόταν ανάμεσα σε αυτό το δωμάτιο και στα Άγια. (Λευ 16:2) Στα Άγια των Αγίων ο αρχιερέας περιστοιχιζόταν από τα χρωματιστά χερουβείμ που ήταν κεντημένα στο εσωτερικό κάλυμμα της σκηνής και στην κουρτίνα. (Εξ 26:1, 31, 33) Στο ναό του Σολομώντα οι τοίχοι και η οροφή ήταν από ξύλο κέδρου επικαλυμμένο με χρυσάφι, και στους τοίχους υπήρχαν σκαλιστά χερουβείμ, φοίνικες, στολίδια σε σχήμα κολοκύθας και άνθη.—1Βα 6:16-18, 29· 2Χρ 3:7, 8.

Οι Γραφές περιγράφουν τρεις εισόδους του αρχιερέα στα Άγια των Αγίων την Ημέρα της Εξιλέωσης: Την πρώτη φορά είχε μαζί του το χρυσό θυμιατήρι με το αρωματικό θυμίαμα, το οποίο άναβε με κάρβουνα από το θυσιαστήριο, τη δεύτερη φορά έμπαινε με το αίμα του ταύρου, την προσφορά για τις αμαρτίες της ιερατικής φυλής, και τέλος με το αίμα του κατσικιού, την προσφορά για τις αμαρτίες του λαού. (Λευ 16:11-15· Εβρ 9:6, 7, 25) Ο αρχιερέας ράντιζε με το αίμα των ζώων το έδαφος μπροστά από τη χρυσή κιβωτό της διαθήκης, στο κάλυμμα της οποίας βρίσκονταν χρυσά χερουβείμ και, ακόμη πιο πάνω, ένα σύννεφο που συμβόλιζε την παρουσία του Ιεχωβά. (Εξ 25:17-22· Λευ 16:2, 14, 15) Εκείνο το σύννεφο προφανώς έλαμπε σαν λαμπρό φως, καθώς ήταν το μοναδικό φως σε αυτό το τμήμα της σκηνής, όπου δεν υπήρχε λυχνοστάτης.

Όσο διάστημα η σκηνή βρισκόταν στην έρημο, πάνω από τα Άγια των Αγίων παρέμενε ένα σύννεφο την ημέρα και μια στήλη φωτιάς τη νύχτα, που ήταν ορατά σε ολόκληρο το στρατόπεδο του Ισραήλ.—Εξ 13:22· 40:38· Αρ 9:15· παράβαλε Ψλ 80:1.

Οι Μεταγενέστεροι Ναοί Δεν Είχαν Κιβωτό. Ακριβώς πότε και υπό ποιες συνθήκες εξαφανίστηκε η κιβωτός της διαθήκης δεν είναι γνωστό. Προφανώς οι Βαβυλώνιοι δεν την πήραν όταν λεηλάτησαν και κατέστρεψαν το ναό το 607 Π.Κ.Χ., διότι η Κιβωτός δεν συγκαταλέγεται στα σκεύη που πάρθηκαν από το ναό. (2Βα 25:13-17· Εσδ 1:7-11) Στο δεύτερο ναό που οικοδόμησε ο Ζοροβάβελ, καθώς και στον πιο περίτεχνο ναό του Ηρώδη, δεν υπήρχε Κιβωτός στα Άγια των Αγίων. Κατά το θάνατο του Ιησού ο Θεός εκδήλωσε το θυμό Του κάνοντας να σκιστεί στα δύο, από πάνω μέχρι κάτω, η χοντρή, βαριά κουρτίνα που χώριζε τα Άγια των Αγίων από τα Άγια. Οι ιερείς που επιτελούσαν την υπηρεσία τους στα Άγια μπόρεσαν τότε να κοιτάξουν μέσα στα Άγια των Αγίων και να εμπεδώσουν το γεγονός ότι αυτό το τμήμα δεν περιείχε την Κιβωτό που αντιπροσώπευε την παρουσία του Θεού ανάμεσά τους. Αυτή η πράξη του Θεού επιβεβαίωσε ότι οι θυσίες εξιλέωσης που προσφέρονταν από τον Ιουδαίο αρχιερέα δεν είχαν πλέον καμιά αξία και οι υπηρεσίες του Λευιτικού ιερατείου δεν ήταν πια αναγκαίες.—Ματ 27:51· 23:38· Εβρ 9:1-15.

Συμβολική Χρήση. Τα Άγια των Αγίων στη σκηνή της συνάντησης, ή αλλιώς της μαρτυρίας, περιείχαν την κιβωτό της διαθήκης· το κάλυμμα αυτής της Κιβωτού με τα δύο χρυσά χερουβείμ που υπήρχαν πάνω του αντιπροσώπευε το θρόνο του Θεού. Επομένως, τα Άγια των Αγίων χρησιμοποιήθηκαν εξεικονιστικά, για να συμβολίσουν την κατοικία του Ιεχωβά Θεού, τον ίδιο τον ουρανό. Η θεόπνευστη επιστολή προς τους Εβραίους παρουσιάζει αυτή την ερμηνεία όταν παραβάλλει την είσοδο του αρχιερέα του Ισραήλ στα Άγια των Αγίων μία φορά το χρόνο, κατά την Ημέρα της Εξιλέωσης, με την είσοδο του μεγάλου Αρχιερέα Ιησού Χριστού σε αυτό που συμβόλιζαν τα Άγια των Αγίων, μία φορά για πάντα με τη θυσία του για αμαρτίες. Η επιστολή εξηγεί: «Στο δεύτερο τμήμα [τα Άγια των Αγίων] μπαίνει μόνο ο αρχιερέας μία φορά το χρόνο, όχι χωρίς αίμα, το οποίο προσφέρει για τον εαυτό του και για τις αμαρτίες που διαπράττει από άγνοια ο λαός. . . . Αυτή η σκηνή είναι παραβολή για τον προσδιορισμένο καιρό ο οποίος έχει έρθει τώρα . . . Ωστόσο, όταν ο Χριστός ήρθε ως αρχιερέας των καλών πραγμάτων που έχουν πραγματοποιηθεί, μέσω της μεγαλύτερης και τελειότερης σκηνής η οποία δεν είναι φτιαγμένη από χέρια, δηλαδή δεν είναι από αυτή τη δημιουργία, μπήκε, όχι με το αίμα τράγων και νεαρών ταύρων, αλλά με το δικό του αίμα, μία φορά για πάντα στον άγιο τόπο και εξασφάλισε αιώνια απελευθέρωση για εμάς. Γι’ αυτό, ήταν αναγκαίο οι συμβολικές απεικονίσεις των πραγμάτων που είναι στους ουρανούς να καθαρίζονται με αυτά τα μέσα [μέσω ραντίσματος με αίμα από θυσίες ζώων], αλλά τα ίδια τα ουράνια πράγματα με θυσίες που είναι καλύτερες από αυτές τις θυσίες. Διότι ο Χριστός μπήκε, όχι σε κάποιον άγιο τόπο φτιαγμένο από χέρια, ο οποίος είναι αντίγραφο της πραγματικότητας, αλλά στον ίδιο τον ουρανό, για να εμφανιστεί τώρα μπροστά στο πρόσωπο του Θεού για εμάς».—Εβρ 9:7-12, 23, 24.

Ο Ιησούς Χριστός, λοιπόν, που είναι ο μεγάλος Αρχιερέας σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίο ήταν ο Μελχισεδέκ, εκπλήρωσε αυτό που ο αρχιερέας του Ισραήλ, από τη γραμμή του Ααρών, μπορούσε μόνο συμβολικά να πράξει όταν έμπαινε στα επίγεια Άγια των Αγίων. (Εβρ 9:24) Οι πνευματικοί αδελφοί και συγκληρονόμοι του Χριστού ενισχύονται από τα εξής λόγια της ίδιας επιστολής, προς τους Εβραίους: «Εμείς, που έχουμε τρέξει στο καταφύγιο, [έχουμε] ισχυρή ενθάρρυνση για να κρατήσουμε την ελπίδα που έχει τεθεί μπροστά μας. Αυτή την ελπίδα την έχουμε σαν άγκυρα για την ψυχή, σίγουρη και σταθερή, και αυτή μπαίνει στο εσωτερικό μέρος της κουρτίνας, εκεί που ένας πρόδρομος έχει μπει για χάρη μας, ο Ιησούς, ο οποίος έχει γίνει αρχιερέας για πάντα σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίο ήταν ο Μελχισεδέκ».—Εβρ 6:18-20.

Πάλι ο Παύλος παρότρυνε αυτούς τους Χριστιανούς να πλησιάζουν εντελώς ελεύθερα και με πεποίθηση τον Θεό και να κρατούν γερά την ελπίδα τους χωρίς να αμφιταλαντεύονται, με τα εξής περαιτέρω λόγια: «Συνεπώς, αδελφοί, εφόσον έχουμε τόλμη για την οδό που οδηγεί στον άγιο τόπο μέσω του αίματος του Ιησού, την οποία αυτός εγκαινίασε για εμάς ως νέα και ζωντανή οδό διαμέσου της κουρτίνας, δηλαδή της σάρκας του, και εφόσον έχουμε έναν μεγάλο ιερέα υπεύθυνο για τον οίκο του Θεού, ας πλησιάζουμε με αληθινή καρδιά έχοντας την πλήρη βεβαιότητα της πίστης, με την καρδιά μας ραντισμένη και απαλλαγμένη από πονηρή συνείδηση και το σώμα μας πλυμένο με καθαρό νερό. Ας κρατάμε γερά τη δημόσια διακήρυξη της ελπίδας μας χωρίς να αμφιταλαντευόμαστε, γιατί είναι πιστός εκείνος που υποσχέθηκε».—Εβρ 10:19-23.