ΑΣΚΙ

Σάκος φτιαγμένος από ολόκληρο το δέρμα ενός ζώου, στον οποίο αποθήκευαν διάφορα πράγματα όπως νερό, λάδι, γάλα, κρασί, βούτυρο και τυρί. Μολονότι οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν κυρίως ασκιά για την αποθήκευση υγρών, είχαν και άλλου είδους δοχεία διαφόρων μεγεθών και σχημάτων, όπως φιάλες με λεπτό λαιμό και πώμα.

Ο συνήθης τρόπος κατασκευής ενός ασκιού ήταν να σκοτώσουν ένα ζώο, να κόψουν το κεφάλι και τα πόδια και κατόπιν να το γδάρουν προσεκτικά χωρίς να χρειαστεί να ανοίξουν την κοιλιά του. Το δέρμα υφίστατο βυρσοδεψική κατεργασία και μετά έραβαν όλες τις τρύπες εκτός από μία. Το λαιμό, ή ίσως μία από τις προεξοχές των ποδιών, τον άφηναν άρραφτο ως άνοιγμα το οποίο έκλεινε με πώμα ή σπάγκο. Γι’ αυτόν το σκοπό χρησιμοποιούσαν τομάρια από γιδοπρόβατα και, ενίοτε, από βοοειδή, ενώ σε μερικές περιπτώσεις άφηναν τις τρίχες στο δέρμα όταν τα ασκιά προορίζονταν για γάλα, βούτυρο, τυρί και νερό. Ωστόσο, όταν τα ασκιά επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν για λάδι και κρασί, απαιτούνταν πιο επιμελής βυρσοδεψική κατεργασία. Ακόμη και σε πιο πρόσφατα χρόνια, πολλά ασκιά φτιάχνονταν με παρόμοιο τρόπο στη Μέση Ανατολή. Αν τα ασκιά για νερό δεν υποστούν βυρσοδεψική κατεργασία, δίνουν στο νερό που περιέχουν μια δυσάρεστη γεύση.

Όταν ο Αβραάμ απέπεμψε την Άγαρ, την εφοδίασε με ένα «ασκί [εβρ., χέμεθ]». (Γε 21:14, 15, 19) Οι Γαβαωνίτες είπαν στον Ιησού του Ναυή: «Αυτά είναι τα ασκιά του κρασιού [εβρ., νο’δώθ] που τα γεμίσαμε καινούρια, και ορίστε! έχουν σκιστεί». (Ιη 9:13) Κάτι τέτοιο συνέβαινε με το πέρασμα του χρόνου, επειδή αυξανόταν η πίεση στο ασκί λόγω της ζύμωσης του κρασιού. Ο Ελιού είπε: «Η κοιλιά μου είναι σαν κρασί που δεν παίρνει αέρα· όπως τα καινούρια ασκιά [εβρ., ’οβώθ] θέλει να σκιστεί και να ανοίξει». (Ιωβ 32:19) Γενικά, ωστόσο, τα καινούρια ασκιά, λόγω της ικανότητάς τους να διαστέλλονται, μπορούσαν να αντέξουν την εσωτερική πίεση που ασκούσε το αέριο διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο παράγεται από τη ζύμωση του καινούριου κρασιού. Εντούτοις, τα παλιά ασκιά με τον καιρό γίνονταν σκληρά και έχαναν την ελαστικότητά τους, οπότε ήταν πιθανό να μην αντέξουν την πίεση και να σκιστούν. Γι’ αυτό, ο Ιησούς Χριστός παρατήρησε εύστοχα: «Ούτε βάζουν καινούριο κρασί σε παλιά ασκιά· γιατί αν βάλουν, τότε τα ασκιά σκίζονται και το κρασί χύνεται και τα ασκιά καταστρέφονται. Αλλά το καινούριο κρασί το βάζουν σε καινούρια ασκιά, και διατηρούνται και τα δύο».—Ματ 9:17· Μαρ 2:22· Λου 5:37, 38.

Αυτή η παραβολή ήταν μέρος της απάντησης που έδωσε ο Ιησούς για να εξηγήσει γιατί οι μαθητές του δεν συμμορφώνονταν με όλα τα παλιά έθιμα και τις συνήθειες των Φαρισαίων. Ο Ιησούς υπονοούσε προφανώς ότι η αλήθεια της Χριστιανοσύνης ήταν τόσο δυνατή και δραστική ώστε δεν μπορούσε να τη συγκρατήσει το παλιό σύστημα του Ιουδαϊσμού, το οποίο στερούνταν ζωτικότητας και ευελιξίας και έσβηνε με γοργούς ρυθμούς.—Ματ 9:14-16.

Όταν ο Δαβίδ ήταν φυγάς, κατατρεγμένος από τους εχθρούς του, αναφέρθηκε μεταφορικά στο ασκί λέγοντας: «Βάλε τα δάκρυά μου στο ασκί σου». (Ψλ 56:8) Δηλαδή ο Δαβίδ ζητούσε από τον Θεό, στον οποίο έθετε την εμπιστοσύνη του, να φυλάξει τα δάκρυά του, σαν να τα έβαζε σε ασκί, για να τα θυμηθεί.

Πιθανότατα, τα ασκιά που περιείχαν κρασί τα κρεμούσαν μερικές φορές σε κάποιο μέρος για να καπνιστούν, προκειμένου να τα προστατέψουν από τα έντομα ή για να προσδώσουν γρήγορα στο κρασί ορισμένα επιθυμητά χαρακτηριστικά. Από την άλλη πλευρά, όταν δεν χρησιμοποιούσαν τα ασκιά, μπορεί να τα κρεμούσαν σε ένα δωμάτιο χωρίς καπνοδόχο και αυτά να μαύριζαν από τον καπνό της φωτιάς που άναβε εκεί. Αυτά τα ασκιά έπειτα από λίγο έχαναν την ελαστικότητά τους και ζάρωναν. Έχοντας ίσως κάτι τέτοιο υπόψη, ο ψαλμωδός που ταλαιπωρούνταν από δοκιμασίες είπε: «Διότι έγινα σαν ασκί μέσα στον καπνό».—Ψλ 119:83· βλέπε ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΗΣ· ΣΚΕΥΗ.

Μολονότι οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν κυρίως ασκιά για την αποθήκευση υγρών, είχαν και άλλου είδους δοχεία διαφόρων μεγεθών και σχημάτων, όπως φιάλες με λεπτό λαιμό και πώμα.

Ο συνήθης τρόπος κατασκευής ενός ασκιού ήταν να σκοτώσουν ένα ζώο, να κόψουν το κεφάλι και τα πόδια και κατόπιν να το γδάρουν προσεκτικά χωρίς να χρειαστεί να ανοίξουν την κοιλιά του. Το δέρμα υφίστατο βυρσοδεψική κατεργασία και μετά έραβαν όλες τις τρύπες εκτός από μία. Το λαιμό, ή ίσως μία από τις προεξοχές των ποδιών, τον άφηναν άρραφτο ως άνοιγμα το οποίο έκλεινε με πώμα ή σπάγκο. Γι’ αυτόν το σκοπό χρησιμοποιούσαν τομάρια από γιδοπρόβατα και, ενίοτε, από βοοειδή, ενώ σε μερικές περιπτώσεις άφηναν τις τρίχες στο δέρμα όταν τα ασκιά προορίζονταν για γάλα, βούτυρο, τυρί και νερό. Ωστόσο, όταν τα ασκιά επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν για λάδι και κρασί, απαιτούνταν πιο επιμελής βυρσοδεψική κατεργασία. Ακόμη και σε πιο πρόσφατα χρόνια, πολλά ασκιά φτιάχνονταν με παρόμοιο τρόπο στη Μέση Ανατολή. Αν τα ασκιά για νερό δεν υποστούν βυρσοδεψική κατεργασία, δίνουν στο νερό που περιέχουν μια δυσάρεστη γεύση.

Όταν ο Αβραάμ απέπεμψε την Άγαρ, την εφοδίασε με ένα «ασκί [εβρ., χέμεθ]». (Γε 21:14, 15, 19) Οι Γαβαωνίτες είπαν στον Ιησού του Ναυή: «Αυτά είναι τα ασκιά του κρασιού [εβρ., νο’δώθ] που τα γεμίσαμε καινούρια, και ορίστε! έχουν σκιστεί». (Ιη 9:13) Κάτι τέτοιο συνέβαινε με το πέρασμα του χρόνου, επειδή αυξανόταν η πίεση στο ασκί λόγω της ζύμωσης του κρασιού. Ο Ελιού είπε: «Η κοιλιά μου είναι σαν κρασί που δεν παίρνει αέρα· όπως τα καινούρια ασκιά [εβρ., ’οβώθ] θέλει να σκιστεί και να ανοίξει». (Ιωβ 32:19) Γενικά, ωστόσο, τα καινούρια ασκιά, λόγω της ικανότητάς τους να διαστέλλονται, μπορούσαν να αντέξουν την εσωτερική πίεση που ασκούσε το αέριο διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο παράγεται από τη ζύμωση του καινούριου κρασιού. Εντούτοις, τα παλιά ασκιά με τον καιρό γίνονταν σκληρά και έχαναν την ελαστικότητά τους, οπότε ήταν πιθανό να μην αντέξουν την πίεση και να σκιστούν. Γι’ αυτό, ο Ιησούς Χριστός παρατήρησε εύστοχα: «Ούτε βάζουν καινούριο κρασί σε παλιά ασκιά· γιατί αν βάλουν, τότε τα ασκιά σκίζονται και το κρασί χύνεται και τα ασκιά καταστρέφονται. Αλλά το καινούριο κρασί το βάζουν σε καινούρια ασκιά, και διατηρούνται και τα δύο».—Ματ 9:17· Μαρ 2:22· Λου 5:37, 38.

Αυτή η παραβολή ήταν μέρος της απάντησης που έδωσε ο Ιησούς για να εξηγήσει γιατί οι μαθητές του δεν συμμορφώνονταν με όλα τα παλιά έθιμα και τις συνήθειες των Φαρισαίων. Ο Ιησούς υπονοούσε προφανώς ότι η αλήθεια της Χριστιανοσύνης ήταν τόσο δυνατή και δραστική ώστε δεν μπορούσε να τη συγκρατήσει το παλιό σύστημα του Ιουδαϊσμού, το οποίο στερούνταν ζωτικότητας και ευελιξίας και έσβηνε με γοργούς ρυθμούς.—Ματ 9:14-16.

Όταν ο Δαβίδ ήταν φυγάς, κατατρεγμένος από τους εχθρούς του, αναφέρθηκε μεταφορικά στο ασκί λέγοντας: «Βάλε τα δάκρυά μου στο ασκί σου». (Ψλ 56:8) Δηλαδή ο Δαβίδ ζητούσε από τον Θεό, στον οποίο έθετε την εμπιστοσύνη του, να φυλάξει τα δάκρυά του, σαν να τα έβαζε σε ασκί, για να τα θυμηθεί.

Πιθανότατα, τα ασκιά που περιείχαν κρασί τα κρεμούσαν μερικές φορές σε κάποιο μέρος για να καπνιστούν, προκειμένου να τα προστατέψουν από τα έντομα ή για να προσδώσουν γρήγορα στο κρασί ορισμένα επιθυμητά χαρακτηριστικά. Από την άλλη πλευρά, όταν δεν χρησιμοποιούσαν τα ασκιά, μπορεί να τα κρεμούσαν σε ένα δωμάτιο χωρίς καπνοδόχο και αυτά να μαύριζαν από τον καπνό της φωτιάς που άναβε εκεί. Αυτά τα ασκιά έπειτα από λίγο έχαναν την ελαστικότητά τους και ζάρωναν. Έχοντας ίσως κάτι τέτοιο υπόψη, ο ψαλμωδός που ταλαιπωρούνταν από δοκιμασίες είπε: «Διότι έγινα σαν ασκί μέσα στον καπνό».—Ψλ 119:83· βλέπε ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΗΣ· ΣΚΕΥΗ.

ΑΣΚΙ

Σάκος φτιαγμένος από ολόκληρο το δέρμα ενός ζώου, στον οποίο αποθήκευαν διάφορα πράγματα όπως νερό, λάδι, γάλα, κρασί, βούτυρο και τυρί. Μολονότι οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν κυρίως ασκιά για την αποθήκευση υγρών, είχαν και άλλου είδους δοχεία διαφόρων μεγεθών και σχημάτων, όπως φιάλες με λεπτό λαιμό και πώμα.

Ο συνήθης τρόπος κατασκευής ενός ασκιού ήταν να σκοτώσουν ένα ζώο, να κόψουν το κεφάλι και τα πόδια και κατόπιν να το γδάρουν προσεκτικά χωρίς να χρειαστεί να ανοίξουν την κοιλιά του. Το δέρμα υφίστατο βυρσοδεψική κατεργασία και μετά έραβαν όλες τις τρύπες εκτός από μία. Το λαιμό, ή ίσως μία από τις προεξοχές των ποδιών, τον άφηναν άρραφτο ως άνοιγμα το οποίο έκλεινε με πώμα ή σπάγκο. Γι’ αυτόν το σκοπό χρησιμοποιούσαν τομάρια από γιδοπρόβατα και, ενίοτε, από βοοειδή, ενώ σε μερικές περιπτώσεις άφηναν τις τρίχες στο δέρμα όταν τα ασκιά προορίζονταν για γάλα, βούτυρο, τυρί και νερό. Ωστόσο, όταν τα ασκιά επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν για λάδι και κρασί, απαιτούνταν πιο επιμελής βυρσοδεψική κατεργασία. Ακόμη και σε πιο πρόσφατα χρόνια, πολλά ασκιά φτιάχνονταν με παρόμοιο τρόπο στη Μέση Ανατολή. Αν τα ασκιά για νερό δεν υποστούν βυρσοδεψική κατεργασία, δίνουν στο νερό που περιέχουν μια δυσάρεστη γεύση.

Όταν ο Αβραάμ απέπεμψε την Άγαρ, την εφοδίασε με ένα «ασκί [εβρ., χέμεθ]». (Γε 21:14, 15, 19) Οι Γαβαωνίτες είπαν στον Ιησού του Ναυή: «Αυτά είναι τα ασκιά του κρασιού [εβρ., νο’δώθ] που τα γεμίσαμε καινούρια, και ορίστε! έχουν σκιστεί». (Ιη 9:13) Κάτι τέτοιο συνέβαινε με το πέρασμα του χρόνου, επειδή αυξανόταν η πίεση στο ασκί λόγω της ζύμωσης του κρασιού. Ο Ελιού είπε: «Η κοιλιά μου είναι σαν κρασί που δεν παίρνει αέρα· όπως τα καινούρια ασκιά [εβρ., ’οβώθ] θέλει να σκιστεί και να ανοίξει». (Ιωβ 32:19) Γενικά, ωστόσο, τα καινούρια ασκιά, λόγω της ικανότητάς τους να διαστέλλονται, μπορούσαν να αντέξουν την εσωτερική πίεση που ασκούσε το αέριο διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο παράγεται από τη ζύμωση του καινούριου κρασιού. Εντούτοις, τα παλιά ασκιά με τον καιρό γίνονταν σκληρά και έχαναν την ελαστικότητά τους, οπότε ήταν πιθανό να μην αντέξουν την πίεση και να σκιστούν. Γι’ αυτό, ο Ιησούς Χριστός παρατήρησε εύστοχα: «Ούτε βάζουν καινούριο κρασί σε παλιά ασκιά· γιατί αν βάλουν, τότε τα ασκιά σκίζονται και το κρασί χύνεται και τα ασκιά καταστρέφονται. Αλλά το καινούριο κρασί το βάζουν σε καινούρια ασκιά, και διατηρούνται και τα δύο».—Ματ 9:17· Μαρ 2:22· Λου 5:37, 38.

Αυτή η παραβολή ήταν μέρος της απάντησης που έδωσε ο Ιησούς για να εξηγήσει γιατί οι μαθητές του δεν συμμορφώνονταν με όλα τα παλιά έθιμα και τις συνήθειες των Φαρισαίων. Ο Ιησούς υπονοούσε προφανώς ότι η αλήθεια της Χριστιανοσύνης ήταν τόσο δυνατή και δραστική ώστε δεν μπορούσε να τη συγκρατήσει το παλιό σύστημα του Ιουδαϊσμού, το οποίο στερούνταν ζωτικότητας και ευελιξίας και έσβηνε με γοργούς ρυθμούς.—Ματ 9:14-16.

Όταν ο Δαβίδ ήταν φυγάς, κατατρεγμένος από τους εχθρούς του, αναφέρθηκε μεταφορικά στο ασκί λέγοντας: «Βάλε τα δάκρυά μου στο ασκί σου». (Ψλ 56:8) Δηλαδή ο Δαβίδ ζητούσε από τον Θεό, στον οποίο έθετε την εμπιστοσύνη του, να φυλάξει τα δάκρυά του, σαν να τα έβαζε σε ασκί, για να τα θυμηθεί.

Πιθανότατα, τα ασκιά που περιείχαν κρασί τα κρεμούσαν μερικές φορές σε κάποιο μέρος για να καπνιστούν, προκειμένου να τα προστατέψουν από τα έντομα ή για να προσδώσουν γρήγορα στο κρασί ορισμένα επιθυμητά χαρακτηριστικά. Από την άλλη πλευρά, όταν δεν χρησιμοποιούσαν τα ασκιά, μπορεί να τα κρεμούσαν σε ένα δωμάτιο χωρίς καπνοδόχο και αυτά να μαύριζαν από τον καπνό της φωτιάς που άναβε εκεί. Αυτά τα ασκιά έπειτα από λίγο έχαναν την ελαστικότητά τους και ζάρωναν. Έχοντας ίσως κάτι τέτοιο υπόψη, ο ψαλμωδός που ταλαιπωρούνταν από δοκιμασίες είπε: «Διότι έγινα σαν ασκί μέσα στον καπνό».—Ψλ 119:83· βλέπε ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΗΣ· ΣΚΕΥΗ.