Επίγεια ζωή χωρίς φθορά. Τι θα λεχθεί για τους υπόλοιπους από την ανθρωπότητα που δεν λαβαίνουν ουράνια ζωή; Ο απόστολος Ιωάννης αναφέρει τα λόγια του Ιησού, ο οποίος είπε: «Διότι ο Θεός αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ, ώστε έδωσε τον μονογενή του Γιο, για να μην καταστραφεί όποιος ασκεί πίστη σε αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή». (Ιωα 3:16) Στην παραβολή του Ιησού για τα πρόβατα και τα κατσίκια, όσοι από τα έθνη ξεχωρίζονται στα δεξιά του ως πρόβατα εισέρχονται «σε αιώνια ζωή». (Ματ 25:46) Ο Παύλος μιλάει για τους “γιους του Θεού” και “συγκληρονόμους με τον Χριστό” και λέει ότι «με έντονη λαχτάρα η δημιουργία περιμένει την αποκάλυψη των γιων του Θεού». Κατόπιν λέει ότι «η ίδια η δημιουργία θα ελευθερωθεί από την υποδούλωση στη φθορά και θα έχει την ένδοξη ελευθερία των παιδιών του Θεού». (Ρω 8:14-23) Όταν ο Αδάμ δημιουργήθηκε ως τέλειος άνθρωπος, ήταν “γιος [ή παιδί] του Θεού”. (Λου 3:38) Το προφητικό όραμα των εδαφίων Αποκάλυψη 21:1-4 υποδεικνύει έναν μελλοντικό «νέο ουρανό» και «νέα γη» και υπόσχεται ότι τότε «ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θα υπάρχουν πια». Εφόσον αυτή η υπόσχεση δίνεται, όχι σε πνευματικά πλάσματα, αλλά ειδικά στους «ανθρώπους», μας παρέχει τη διαβεβαίωση ότι μια νέα επίγεια κοινωνία ανθρώπων που θα ζουν υπό το «νέο ουρανό» θα γευτούν αποκατάσταση της διάνοιας και του σώματος σε πληρότητα υγείας και αιώνια ζωή ως επίγεια «παιδιά του Θεού».

Με την εντολή που έδωσε στον Αδάμ, ο Θεός άφηνε να εννοηθεί ότι, αν ο Αδάμ υπάκουε, δεν θα πέθαινε. (Γε 2:17) Έτσι και στην περίπτωση της υπάκουης ανθρωπότητας, όταν εκμηδενιστεί ο τελευταίος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος, δεν θα υπάρχει αμαρτία που να επιδρά στα σώματά τους ώστε να επιφέρει το θάνατο. Στον αιώνα τον άπαντα δεν θα χρειαστεί να πεθάνουν. (1Κο 15:26) Αυτή η εκμηδένιση του θανάτου λαβαίνει χώρα στο τέλος της βασιλείας του Χριστού, η οποία, όπως δείχνει το βιβλίο της Αποκάλυψης, διαρκεί 1.000 χρόνια. Εκεί λέγεται για όσους γίνονται βασιλιάδες και ιερείς με τον Χριστό ότι «ήρθαν στη ζωή και βασίλεψαν με τον Χριστό χίλια χρόνια». «Οι υπόλοιποι νεκροί» που δεν έρχονται στη ζωή “μέχρι που τελειώνουν τα χίλια χρόνια” πρέπει να είναι αυτοί που ζουν στο τέλος των χιλίων ετών, αλλά προτού απελευθερωθεί ο Σατανάς από την άβυσσο και φέρει την αποφασιστική δοκιμή στην ανθρωπότητα. Στο τέλος των χιλίων ετών, οι άνθρωποι στη γη θα έχουν φτάσει σε ανθρώπινη τελειότητα, και έτσι θα είναι στην κατάσταση στην οποία ήταν ο Αδάμ και η Εύα προτού αμαρτήσουν. Τώρα θα έχουν όντως ζωή σε τελειότητα. Εκείνοι που στη συνέχεια θα περάσουν τη δοκιμή με επιτυχία, όταν ο Σατανάς απελευθερωθεί για λίγο από την άβυσσο, θα μπορούν να απολαμβάνουν αυτή τη ζωή για πάντα.—Απ 20:4-10.

Αναγέννηση. Για να ανακτήσουν οι άνθρωποι τέλειο οργανισμό και την προοπτική της αιώνιας ζωής, ο Ιεχωβά έκανε διαθέσιμη την αλήθεια, «το λόγο της ζωής». (Ιωα 17:17· Φλπ 2:16) Ακολουθώντας κανείς την αλήθεια, μαθαίνει ότι ο Θεός προμήθευσε τον Ιησού Χριστό, ο οποίος έδωσε τον εαυτό του «λύτρο σε αντάλλαγμα για πολλούς». (Ματ 20:28) Μόνο με αυτό το μέσο μπορεί ο άνθρωπος να αποκατασταθεί σε πλήρη πνευματικότητα καθώς και σε σωματική αρτιότητα.—Πρ 4:12· 1Κο 1:30· 15:23-26· 2Κο 5:21· βλέπε ΛΥΤΡΟ.

Μέσω του Ιησού Χριστού, λοιπόν, έρχεται η αναγέννηση σε ζωή. Αυτός ονομάζεται «ο τελευταίος Αδάμ . . . πνεύμα που δίνει ζωή». (1Κο 15:45) Οι προφητείες τον προσδιορίζουν ως “Αιώνιο Πατέρα” (Ησ 9:6) και ως εκείνον που «έχυσε την ψυχή του στο θάνατο», του οποίου η ψυχή “τίθεται ως προσφορά για ενοχή”. Με την ιδιότητα του “Πατέρα” έχει την ικανότητα να αναγεννήσει την ανθρωπότητα, δίνοντας έτσι ζωή σε όσους ασκούν πίστη στην προσφορά της ψυχής του και είναι υπάκουοι.—Ησ 53:10-12.

Η ελπίδα ατόμων της αρχαιότητας. Τα πιστά άτομα της αρχαιότητας είχαν την ελπίδα της ζωής. Ο απόστολος Παύλος επισημαίνει αυτό το γεγονός. Γυρίζει στο παρελθόν, στους απογόνους του Αβραάμ προτού δοθεί ο Νόμος, και αναφέρεται στον εαυτό του, έναν Εβραίο, σαν να ζούσε τότε, με την έννοια ότι ήταν στην οσφύ των προπατόρων του. Προβάλλει το επιχείρημα: «Κάποτε εγώ ήμουν ζωντανός χωρίς νόμο· αλλά όταν ήρθε η εντολή, η αμαρτία επανήλθε στη ζωή, εγώ όμως πέθανα. Και η εντολή που ήταν για ζωή, αυτή διαπίστωσα ότι ήταν για θάνατο». (Ρω 7:9, 10· παράβαλε Εβρ 7:9, 10.) Άτομα όπως ο Άβελ, ο Ενώχ, ο Νώε και ο Αβραάμ είχαν ελπίδα στον Θεό. Πίστευαν στο «σπέρμα» που θα έπληττε το κεφάλι του φιδιού, πράγμα που θα σήμαινε απελευθέρωση. (Γε 3:15· 22:16-18) Απέβλεπαν στη Βασιλεία του Θεού, την «πόλη που έχει πραγματικά θεμέλια». Πίστευαν ότι οι νεκροί θα ανασταίνονταν σε ζωή.—Εβρ 11:10, 16, 35.

Όταν δόθηκε ο Νόμος, ο Ιεχωβά δήλωσε: «Πρέπει να τηρείτε τα νομοθετήματά μου και τις δικαστικές αποφάσεις μου, τα οποία αν εκτελεί ο άνθρωπος, θα ζήσει μέσω αυτών». (Λευ 18:5) Αναμφίβολα, οι Ισραηλίτες που έλαβαν το Νόμο τον δέχτηκαν ευχαρίστως, επειδή τους πρόσφερε την ελπίδα της ζωής. Ο Νόμος ήταν “άγιος και δίκαιος” και θα όριζε ως απολύτως δίκαιο εκείνον που θα μπορούσε να ανταποκριθεί πλήρως στους κανόνες του. (Ρω 7:12) Αλλά αντί να δώσει ζωή, ο Νόμος απέδειξε ότι όλοι οι Ισραηλίτες, και γενικά η ανθρωπότητα, ήταν ατελείς και αμαρτωλοί. Επιπλέον, καταδίκαζε τους Ιουδαίους σε θάνατο. (Γα 3:19· 1Τι 1:8-10) Αληθινά, όπως λέει ο Παύλος, «όταν ήρθε η εντολή, η αμαρτία επανήλθε στη ζωή, εγώ όμως πέθανα». Γι’ αυτό, δεν μπορούσε να έρθει ζωή από το Νόμο.

Ο Παύλος προβάλλει το επιχείρημα: «Αν είχε δοθεί νόμος που μπορούσε να δώσει ζωή, η δικαιοσύνη θα ήταν πράγματι μέσω νόμου». (Γα 3:21) Οι Ιουδαίοι, λοιπόν, καταδικαζόμενοι από το Νόμο, δεν αποδεικνύονταν μόνο αμαρτωλοί ως απόγονοι του Αδάμ, αλλά αντιμετώπιζαν μια επιπρόσθετη ανεπάρκεια. Γι’ αυτόν το λόγο, ο Χριστός πέθανε πάνω σε ξύλο βασανισμού, όπως λέει ο Παύλος: «Ο Χριστός, μέσω εξαγοράς, μας απελευθέρωσε από την κατάρα του Νόμου με το να γίνει κατάρα αντί για εμάς, επειδή είναι γραμμένο: “Καταραμένος είναι κάθε κρεμασμένος πάνω σε ξύλο”». (Γα 3:13) Απομακρύνοντας αυτό το εμπόδιο, δηλαδή την κατάρα που ερχόταν στους Ιουδαίους επειδή παραβίαζαν το Νόμο, ο Ιησούς Χριστός αφαίρεσε για τους Ιουδαίους αυτόν το φραγμό ο οποίος τους κρατούσε μακριά από τη ζωή, δίνοντάς τους ευκαιρία για ζωή. Με αυτόν τον τρόπο, το λύτρο του μπορούσε να ωφελήσει αυτούς καθώς και άλλους.

Αιώνια ζωή—αμοιβή από τον Θεό. Από όλη την Αγία Γραφή γίνεται φανερό ότι ανέκαθεν η ελπίδα των υπηρετών του Ιεχωβά ήταν να λάβουν αιώνια ζωή από τον Θεό. Αυτή η ελπίδα τούς έχει ενθαρρύνει να διατηρήσουν την πιστότητά τους. Και δεν είναι ιδιοτελής ελπίδα. Ο απόστολος Παύλος γράφει: «Μάλιστα, χωρίς πίστη είναι αδύνατον να τον ευαρεστήσει κανείς, γιατί εκείνος που πλησιάζει τον Θεό πρέπει να πιστέψει ότι αυτός υπάρχει και ότι γίνεται μισθαποδότης σε εκείνους που τον αναζητούν ένθερμα». (Εβρ 11:6) Τέτοιος Θεός είναι αυτός, και η ιδιότητά του αυτή είναι μια από τις ιδιότητες για τις οποίες αξίζει την πλήρη αφοσίωση των πλασμάτων του.