έδωσαν τη συγκατάθεσί των. Βαπτίσθηκα στις 20 Μαρτίου 1965.

Τα πράγματα εξελίχθηκαν ομαλά ως την ημέρα της αποφοιτήσεως. Όταν αρνήθηκα επάγγελμα που παρεβίαζε τη Χριστιανική μου ουδετερότητα, τότε ο θυμός και η οργή του πατρός μου ξέσπασαν πάλι. Μου είπε ότι δεν ήμουν πια θυγατέρα του. Με απεκλήρωσε τελείως. Με καταριώταν ώσπου δεν του έμενε ανάσα και μου είπε να μη επανέλθω πια σπίτι.

Στη διάρκεια αυτής της οδυνηρής περιόδου, οι Μάρτυρες με βοηθούσαν και πάντοτε, ναι, πάντοτε ο Ιεχωβά Θεός μ’ ενίσχυε. Πάντοτε πιστός, πάντοτε στοργικός, ποτέ δεν μ’ εγκατέλειψε. Τελικά οι προσευχές μου σ’ αυτόν για να έχω την τιμή να τον υπηρετώ πληρέστερα έλαβαν απάντησι. Μπορούσα να δαπανώ χρόνο για να κηρύττω τη βασιλεία του ολοχρονίως ως σκαπανεύς διακοπών. Αυτό ήταν πάρα πολύ θαυμάσιο για να το αφηγηθώ με λόγια. Λίγο αργότερα έγινα μια τακτική ολοχρόνια κήρυξ του Λόγου του Θεού, και αυτό υπήρξε η χαρούμενη δράσις μου από τότε.

Όταν στρέφωμαι πίσω στα χρόνια που πέρασαν, βλέπω ότι ο Ιεχωβά υπήρξε πράγματι ο ποιμήν μου και δεν μου έλλειψε τίποτε. Μολονότι είναι πιθανόν να υποστώ περαιτέρω διωγμό, γνωρίζω ότι, εφόσον διακρατώ την ακεραιότητά μου, ο Ιεχωβά θα είναι πάντοτε μαζί μου για να με παρηγορή και να μ’ ευλογή. Έχω διαπιστώσει ότι η αγαθωσύνη του Ιεχωβά Θεού δεν παραβάλλεται με τίποτε.—Συνεργάτου μας

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Τι εννοεί η Γραφή, όταν λέγη στο εδάφιο Γένεσις 6:6 (ΜΝΚ), ότι «ελυπήθη ο Ιεχωβά ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης»;—Ντ. Μπ., Η.Π.Α.

Εν πρώτοις, ας τονισθή ότι παλαιότερες μεταφράσεις (ΚΕΜ, ΑΣ, ΚΜΝ καθώς και η Νεοελληνική Μετάφρασις) λέγουν ότι ο Θεός «μετεμελήθη» διότι έκαμε αυτό ή εκείνο. Αλλά η λέξις «μεταμελούμαι» περιλαμβάνει τη δευτερεύουσα έννοια του αισθήματος λύπης διότι έχει διαπράξει αμάρτημα ή σφάλμα. Επειδή ο Ιεχωβά Θεός είναι τέλειος σε δικαιοσύνη, απλώς δεν μπορεί να διαπράξη αμάρτημα ή σφάλμα που απαιτεί να μεταμεληθή. Γι’ αυτό οι σύγχρονες μεταφράσεις ομιλούν γι’ αυτόν ως να «ελυπήθη» (ΜΜ. ΑΣΜ) ή να «εθλίβη» (ΜΙΡ) ή να αισθάνθηκε θλίψι.—ΜΑΜ, ΜΝΚ.

Στο εδάφιο Γένεσις 6:6 η Εβραϊκή λέξις που μεταφράζεται «ελυπήθη» είναι «να·χχάμ,» και, όπως συμβαίνει με πολλές άλλες λέξεις, έχει διάφορες σημασίες. Διάφορες μορφές αυτής της λέξεως η «Μετάφρασις Νέου Κόσμου» τις έχει αποδώσει ως «ησθάνθη λύπην» (Γέν. 7:6), «θέλω ανακουφισθή» (Ησ. 1:24) και «παρηγορηθή.»—Ιερεμ. 31:15.

Σχετικά μ’ αυτή την Εβραϊκή λέξι «Η Βίβλος του Ερμηνευτού,» Τόμ. 1, σελ. 225, λέγει: «Μεταφράζεται με γενικό τρόπο ‘μεταμελούμαι’ (στην παθητική μορφή) ‘παρηγορία’ (στην εμφατική μορφή). Στην πραγματικότητα η λέξις σημαίνει ν’αναπνεύση ένας από ανακούφισι’. . . . Η λέξις επομένως έχει σχέσι με ‘αλλαγή της στάσεως,’ ‘αλλαγή της διανοίας,’ κάθε δε άλλη συσχέτισις είναι συμπτωματική. . . . Όταν αυτή η λέξις μεταφράζεται ‘μεταμελούμαι όπως συχνά για τον Θεόν, σημαίνει ‘αλλαγή διαθέσεως ή προθέσεως.’»

Όταν ο Ιεχωβά Θεός είπε, «Θέλω εξαλείψει τον άνθρωπον τον οποίον εποίησα, από προσώπου της γης, . . . επειδή λυπούμαι ότι εποίησα αυτούς,» τι εννοούσε; (Γέν. 6:7, ΜΝΚ) Ότι κατά πρώτον ελυπείτο διότι είχε δημιουργήσει τον άνθρωπο, και ότι όλο αυτό υπήρξε ένα τρομερό σφάλμα; Καθόλου! Αν είχε αισθανθή έτσι, τότε θα είχε εξαλείψει όλο το ανθρώπινο γένος. Η λύπη του αφεώρα μόνο την προ του Κατακλυσμού πονηρή γενεά, διότι αμέσως μετά διαβάζομε, «Ο δε Νώε εύρε χάριν ενώπιον του Ιεχωβά.»—Γέν. 6:8, ΜΝΚ.

Σαφώς προκύπτει η σκέψις ότι επήλθε αλλαγή της καταστάσεως της διανοίας στον Ιεχωβά Θεόν: Μετεστράφη από τη στάσι του Πλάστου ή Δημιουργού των ανθρώπων στη στάσι του καταστροφέως των λόγω της μεγάλης δυσαρεσκείας του. Για να το εξεικονίσωμε: Ένας πατέρας μπορεί να δώση στο γυιο του ένα αυτοκίνητο, αλλά αν ο γυιος κάνη κακή χρήσι του, δημιουργή προβλήματα λόγω ταχύτητος, και άλλα, ο πατέρας είναι πιθανόν να λυπήται και ν’ αφαιρέση το αυτοκίνητο από το γυιο του. Είχε αλλαγή στη στάσι διανοίας, αλλά δεν είχε διαπράξει κατ’ ανάγκην σφάλμα. Ο γυιος είναι εκείνος ο οποίος διέπραξε τα λάθη και έκαμε πράγματα που ήσαν εσφαλμένα. Ο γυιος μπορούσε να είχε δείξει εκτίμησι κι έτσι να φέρη χαρά στον πατέρα του με το να χρησιμοποιή με σύνεσι το αυτοκίνητο.

Το ίδιο συμβαίνει και με το ανθρώπινο γένος. Αν ο Αδάμ και η Εύα είχαν ακολουθήσει σοφή πορεία, η καρδιά του Ιεχωβά θα είχε ευφρανθή. Αλλά