“Αφιέρωνε τα Έργα σου εις τον Ιεχωβά”
«Αφιέρωνε τα έργα σου εις τον Ιεχωβά, και αι βουλαί σου θέλουσι στερεωθή.»—Παροιμ. 16:3. ΜΝΚ
1. Τι ανεγνώρισαν οι απόστολοι ως μια από τις πιο μεγάλες ανάγκες που έχουν οι Χριστιανοί;
ΕΝΑ από τα πράγματα που χρειάζονται περισσότερο οι άνθρωποι στην εποχή μας είναι η ενθάρρυνσις. Όλοι αισθάνονται συχνά αποθαρρυμένοι απ’ τις πιέσεις αυτού του κόσμου και τις δικές τους αδυναμίες. Οι Χριστιανοί δεν αποτελούν εξαίρεσι. Ο απόστολος Παύλος περιέγραψε τον σκοπό της επισκέψεώς του σε μια εκκλησία, δηλαδή «να συμπαρηγορηθώ μεταξύ σας δια της κοινής πίστεως υμών τε και εμού.» (Ρωμ. 1:12) Όταν Χριστιανοί από την Ιερουσαλήμ ταξίδευαν σε άλλες πόλεις, «παρηγόρησαν τους αδελφούς δια λόγων πολλών και επεστήριξαν αυτούς.» (Πράξ. 15:32· 20:1) Αυτό αποτελεί ένα ωραίο πρότυπο για πρεσβυτέρους και περιοδεύοντες επισκόπους σήμερα.—Παράβαλε με Φιλιππησίους 2:1.
2. Τι συμβουλεύει η Γραφή να κάνωμε όταν αντιμετωπίζωμε μια δύσκολη εργασία ή ένα πρόβλημα;
2 Μερικές φορές μπορεί να έχετε ένα πρόβλημα ή μια εργασία που φαίνεται σαν βουνό. Ή μπορεί να συναντήσετε μια πολύ δύσκολη περίστασι στη ζωή σας. Τι πρέπει να κάνετε; Αντί ν’ αποθαρρύνεσθε ή να εγκαταλείπετε τον αγώνα, πρέπει να στραφήτε προς τον ‘Πατέρα των οικτιρμών και Θεόν πάσης παρηγορίας.’ (2 Κορ. 1:3, 4) Πράγματι, «Αφιέρωνε τα έργα σου εις τον Ιεχωβά, και αι βουλαί σου θέλουσι στερεωθή.»—Παροιμ. 16:3, ΜΝΚ.
3. Τι σημαίνει ‘αφιέρωνε τα έργα σου εις τον Ιεχωβά’;
3 Εν τούτοις, τι σημαίνει ν’ ‘αφιερώνωμε τα έργα μας στον Ιεχωβά’; Σημαίνει ν’ αφαιρούμε το φορτίο από τους δικούς μας ώμους, κατά κάποιον τρόπο, και να το επιρρίπτωμε σ’ αυτόν. Φυσικά, τα σχέδια ή οι επιθυμίες που έχετε μπορεί να είναι ορθές, αγαθές, σε αρμονία με τον θείο Λόγο της αληθείας, όχι για ιδιοτελή ικανοποίησι, εκδίκησι, κλπ. Αλλ αντί να φρονήτε ότι το φορτίο είναι επάνω σας, επιρρίψτε τα όλα στον Ιεχωβά, θέτοντας πλήρως το ζήτημα στα χέρια του. Κατόπιν, με προσευχή και ακολουθώντας τις Γραφικές συμβουλές όσο μπορείτε καλύτερα, αποβλέπετε σ’ αυτόν να εκπληρώση αυτό που ζητείτε.—Ιακ. 1:2, 5· Ματθ. 7:7, 8.
Η ΑΝΑΠΤΥΞΙΣ ΚΑΙ Η ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ
4. Γιατί είναι ουσιώδες να έχη υπ’ όψιν ο Χριστιανός ν’ ‘αφιερώνη τα έργα του εις τον Ιεχωβά’;
4 Πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Αν ένας Χριστιανός δεν το κάνη αυτό, μπορεί ν’ αρχίση να εμπιστεύεται πάρα πολύ στον εαυτό του, σκεπτόμενος, ίσως όχι συνειδητά, τη δική του σπουδαιότητα ή ικανότητα. Αν τα σχέδιά του φαίνεται ότι επιτυγχάνουν, μπορεί ν’ αποδώση την επιτυχία στον εαυτό του, για να διαπιστώση απλώς αργότερα ότι η «επιτυχία» του δεν ήταν παρά προσωρινή ή επιφανειακή. Μια τέτοια επιτυχία δεν φέρνει δόξα στον Θεό και δεν βοηθεί πραγματικά τους άλλους. Διότι, «εάν ο Ιεχωβά δεν οικοδομήση οίκον, εις μάτην κοπιάζουσιν οι οικοδομούντες αυτόν· εάν ο Ιεχωβά δεν φυλάξη πόλιν, εις μάτην αγρυπνεί ο φυλάττων.»—Ψαλμ. 127:1, ΜΝΚ.
5. Πώς ετόνισε ο απόστολος Παύλος ότι είναι σφάλμα να εξυψώνωμε τον εαυτό μας ή άλλους ανθρώπους;
5 Αυτή η αρχή τονίσθηκε από τον απόστολο Παύλο όταν έγραψε στη Χριστιανική εκκλησία της Κορίνθου. Πολλοί σ’ αυτή την εκκλησία ακολουθούσαν ή εξύψωναν φιλόδοξους ανθρώπους. (2 Κορ. 11:4, 5, 13) Επίσης, μερικοί μπορεί ν’ απέδωσαν ακατάλληλη σπουδαιότητα στον Παύλο και στον Απολλώ. (1 Κορ. 1:12) Αλλ’ ο Παύλος χρησιμοποίησε τον εαυτό του, τον Απολλώ και τον Κηφά ως παραδείγματα, για να δείξη πόσο ακατάλληλο είναι να δοξάζη κανείς τον εαυτό του ή ν’ αποβλέπη στον εαυτό του ή σε οποιονδήποτε άνθρωπο ή ανθρώπους. (1 Κορ. 4:6) Είπε τα εξής: «Τις λοιπόν είναι ο Παύλος, και τις ο Απολλώς, παρά υπηρέται, δια των οποίων επιστεύσατε, και όπως ο Κύριος έδωκεν εις έκαστον; Εγώ εφύτευσα, ο Απολλώς επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξησεν· ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων.»—1 Κορ. 3:5-7.
6. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αν ένας Χριστιανός, ‘δεν αφιερώνη τα έργα του εις τον Ιεχωβά;’
6 Ο Παύλος κατόπιν τόνισε ότι μπορεί αυτοί να είχαν εργασθή σκληρά για να οικοδομήσουν επάνω στο ορθό θεμέλιο, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Εν τούτοις, αν απέτυχαν να οικοδομήσουν κατάλληλα—χωρίς να ‘αφιερώνουν τα έργα των στον Ιεχωβά’ και επομένως χωρίς να βασίζωνται σ’ αυτόν για να φέρη την επιτυχία—θα διεπίστωναν, προς αισχύνη των, ότι οικοδόμησαν πράγματα χωρίς αξία, πράγματα που δεν θα μπορούσαν ν’ αντέξουν τον Θείο έλεγχο—1 Κορ. 3:10-15.
7. Γιατί πρέπει ένας Χριστιανός να προσέχη τον εαυτό του για να φροντίζη να μη βασίζεται στον εαυτό του ή ν’ αποδίδη τον έπαινο για κάθε επιτυχία στον εαυτό του;
7 Ο λόγος για τον οποίο οι Χριστιανοί πρέπει να προσέχουν πολύ, είναι ότι ο άνθρωπος έχει την τάσι να βασίζεται στον εαυτό του, ν’ αποδίδη τις επιτυχίες του στον εαυτό του και να ενεργή ανεξάρτητα. Ο Θεός είπε, λίγο μετά τον κατακλυσμό της εποχής του Νώε: «Ο λογισμός [η τάσις, ΜΝΚ] της καρδίας του ανθρώπου είναι κακός εκ νηπιότητος αυτού.» (Γέν. 8:21) Αυτή την ‘τάσι’ την κληρονομήσαμε όλοι από τον Αδάμ, ο οποίος ακολούθησε μια ανεξάρτητη πορεία, ενεργούσε όπως ήθελε, σύμφωνα με τη δική του κατεύθυνσι των ζητημάτων. Αλλά, στην πραγματικότητα, ήλθε κάτω από την κυριαρχία του Διαβόλου.—Γέν. 3:5.
ΝΑ ΕΞΥΨΩΝΩΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΟΧΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
8. Ποιο πρέπει να είναι το πρώτιστο ελατήριο σε όλα όσα πράττομε;
8 Το όνομα του Θεού και του Υιού του πρέπει ν’ αγιάζωνται σε οτιδήποτε κάνουν οι Χριστιανοί. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχωμε σαν σκοπό το να γνωστοποιούμε και να εξυψώνωμε την κυριαρχία του Θεού, τη δικαιοσύνη του, το έλεός του και τις άλλες καλές ιδιότητές του. (1 Πέτρ. 3:15) Αν δεν το κάνωμε αυτό, θ’ αποδίδωμε την επιτυχία οποιουδήποτε πράγματος στον εαυτό μας ή σε άλλους, και το αποτέλεσμα δεν θα είναι καλό. Μια περίπτωσις, που ο Θεός έκαμε να γραφθή και η οποία εξαίρει αυτό το γεγονός, σχετίζεται με μια κατάστασι που δημιουργήθηκε μετά την εγκατάστασι του Ισραήλ στη Γη της Επαγγελίας.
9. Πώς οι Ισραηλίται έλαβαν πείρα των αποτελεσμάτων της ‘αφιερώσεως των έργων των εις τον Ιεχωβά;’
9 Τότε, ο Σαμουήλ, ο πιστός προφήτης, έκρινε τον Ισραήλ. Επειδή ο λαός εταλαντεύετο μεταξύ της λατρείας του Ιεχωβά και της λατρείας άλλων θεών, υπέφεραν πολλά στα χέρια των εχθρών τους. Αλλά ο Σαμουήλ τους κατηύθυνε στην ορθή οδό. Τους κάλεσε ν’ απομακρύνουν τους ψευδείς θεούς που ήσαν ανάμεσά τους. Εκείνοι υπήκουσαν και άρχισαν να υπηρετούν μόνο τον Ιεχωβά. Έτσι, ‘αφιερώνοντας τα έργα των εις τον Ιεχωβά,’ επέτυχαν μια αποφασιστική νίκη εναντίον των σκληρών εχθρών τους, των Φιλισταίων.—1 Σαμ. 7:3, 4, 10-14.
10, 11. Μολονότι ο Ιεχωβά καθωδήγησε τόσο καλά τους Ισραηλίτες, πώς αυτοί απέτυχαν να τον εξυψώσουν και να εμπιστευθούν σ’ αυτόν;
10 Κι όμως, αφού έλαβαν πραγματικά πείρα της δικής των ανικανότητος και εξηρτώντο πλήρως από τον Θεό για να λάβουν ευλογίες, αργότερα, όταν ο Σαμουήλ εγήρασε, εζήτησαν βασιλέα. Είπαν: «Κατάστησον λοιπόν εις ημάς βασιλέα δια να κρίνη ημάς, καθώς έχουσι πάντα τα έθνη.» Όταν ο Σαμουήλ προσευχήθηκε στον Θεό γι’ αυτό το ζήτημα, η απάντησις του Ιεχωβά ήταν: «Δεν απέβαλον σε, αλλ’ εμέ απέβαλον από του να βασιλεύω επ’ αυτούς.»—1 Σαμ. 8:4-7.
11 Ο Σαμουήλ τότε τους προειδοποίησε για την καταπίεσι που θα υφίσταντο κάτω από τη διακυβέρνησι ενός ανθρωπίνου βασιλέως, αλλ’ εκείνοι απήντησαν: «Ουχί· αλλά βασιλεύς θέλει είσθαι εφ’ ημάς· δια να ήμεθα και ημείς ως πάντα τα έθνη· και να κρίνη ημάς ο βασιλεύς ημών και να εξέρχηται έμπροσθεν ημών και να μάχηται τας μάχας ημών.»—1 Σαμ. 8:10-20.
12. Τι αποτελέσματα εδοκίμασαν οι Ισραηλίται επειδή δεν ‘αφιέρωσαν τα έργα των εις τον Ιεχωβά;’
12 Ο λαός Ισραήλ εδώ απεκάλυψε την αληθινή κατάστασι της καρδιάς του, αποβλέποντας σε ανθρώπους για την επιτυχία των σχεδίων του. Δεν είχε την πίστι ν’ ‘αφιερώνη τα έργα του εις τον Ιεχωβά.’ Λίγο αργότερα, ο Θεός εξεδήλωσε τη δυσαρέσκειά του κάνοντας να πέση βροχή την ίδια μέρα που επρόκειτο να θερίσουν το σιτάρι των. (1 Σαμ. 12:17, 18) Κατόπιν, ο Ισραήλ υπέφερε πολλά από τους βασιλείς του, εκτός από λίγους πιστούς άνδρες, όπως ήσαν οι Βασιλείς Δαβίδ, Ιωσίας και Εζεκίας. Αυτό συνέβη διότι δεν ανεγνώριζαν τον Ιεχωβά ως πραγματικό βασιλέα.
ΑΦΗΝΕΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
13. Οτιδήποτε κι αν αναλαμβάνωμε ως δούλοι του Θεού, πώς πρέπει να ενεργήσωμε;
13 Απ’ αυτό το παράδειγμα μπορούμε να διακρίνωμε ότι, σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι δούλοι του Θεού και σε όλες τις ενέργειές τους, περιλαμβάνεται κι ο Ιεχωβά. Πρώτα πρέπει να έχωμε το θέλημα του Ιεχωβά και το όνομά του στη διάνοιά μας. Κατόπιν μπορούμε να θέτωμε τα ζητήματα ενώπιόν του και να γνωρίζωμε ότι ο σταθερός καθορισμός των σχεδίων μας είναι στα χέρια του. Αν το ζήτημα επιτύχη, ο έπαινος θ’ αποδοθή στον Θεό. Και αν πάλι το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι διαφορετικό απ’ ό,τι αναμέναμε γνωρίζομε ότι ο Θεός κάνει ή επιτρέπει να γίνη το καλύτερο για μάς.—Ρωμ. 8:28.
14. Τι είναι εσφαλμένο όταν εμείς, ως Χριστιανοί, αποδίδωμε κάποιο κατόρθωμα στη δική μας ικανότητα ή ευφυΐα;
14 Στον κόσμο, η επιτυχία ενός ατόμου είναι συχνά με άμεσο τρόπο ανάλογη με την ικανότητα και την ευφυΐα του, έτσι ώστε τα άτομα αποδίδουν στον εαυτό τους τα επιτεύγματά τους. Αλλά στην υπηρεσία του Θεού δεν είναι έτσι. Αλλιώς, το μέτρο της υποστάσεως ενός ατόμου ενώπιον του Θεού θα ήταν η ικανότης ή η προσωπικότης του. Πραγματικά, εκείνος που βασίζεται σ’ ελάχιστο βαθμό στη δική του προσωπικότητα ή ικανότητα, είναι εκείνος τον οποίο ευλογεί ο Θεός. Ο απόστολος είπε: «Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εις οστράκινα σκεύη, δια να ήναι η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού και ουχί εξ ημών.» (2 Κορ. 4:7· παράβαλε με 2 Κορινθίους 12:9.) Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι άγρυπνοι πάντοτε να μη μεταπίπτουν στη φυσική τάσι της ατελούς σαρκός, λησμονώντας ότι είναι ‘απλώς υπηρέται του Θεού,’ φυτεύοντας και ποτίζοντας τον σπόρο, αλλ’ ο Θεός είναι εκείνος που δίνει την αύξησι.—1 Κορ. 3:6, 7.
15. Πώς όσα επιτυγχάνονται στην υπηρεσία του Θεού στηρίζονται στην ίδια αρχή όπου στηρίζεται και η επιτυχής λειτουργία των σωμάτων μας;
15 Το μέρος που εκτελεί ο Θεός καθώς εμείς τον υπηρετούμε, μπορεί να παραβληθή με τον τρόπο λειτουργίας των σωμάτων μας. Τα όργανα που προώρισε ο Θεός για μας λειτουργούν χωρίς εμείς να καταλαβαίνωμε τη λειτουργία τους. Εν μέρει μόνο μπορούμε να εξηγήσωμε πώς λειτουργούν. Επίσης, οι τροφές που έχομε αναπτύσσονται με μικρή μόνο προσπάθεια από μέρους μας και, σε μερικές περιπτώσεις, χωρίς καμμιά προσπάθεια· εν τούτοις, είναι γεμάτες από όλους τους ζωτικούς θρεπτικούς παράγοντας. Ο ήλιος, η βροχή, το έδαφος και ο σπόρος κάμνουν τις κυριώτερες εργασίες. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η ζωή μας εξαρτάται πλήρως απ’ όσα προμηθεύει ο Θεός. Αυτός κάνει σχεδόν όλη την εργασία. Η υπηρεσία μας στον Θεό στηρίζεται πάνω στην ίδια αρχή. Ο απόστολος Πέτρος είπε: «Εάν τις υπηρετή, ας υπηρετή ως υπηρετών εκ της δυνάμεως, την οποίαν χορηγεί ο Θεός· δια να δοξάζηται εν πάσιν ο Θεός δια Ιησού Χριστού.»—1 Πέτρ. 4:11· παράβαλε με Ματθαίον 6:25-31.
ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ
16. Πώς ο Αβραάμ έπρεπε ν’ ‘αφιερώνη τα έργα του εις τον Ιεχωβά’ σχετικά με το υποσχεμένο σπέρμα;
16 Ο Αβραάμ αποτελεί ένα θαυμάσιο παράδειγμα ανθρώπου ο οποίος ανεπιφύλακτα ‘αφιέρωνε τα έργα του εις τον Ιεχωβά.’ Είχε μόνο την υπόσχεσι του Ιεχωβά ότι ο Θεός θα τον έκανε ένα μεγάλο έθνος και ότι μέσω αυτού θα ευλογούντο όλες οι φυλές της γης. (Γέν. 12:2, 3) Ο απόστολος Παύλος εφιστά την προσοχή μας στην πίστι του Αβραάμ, λέγοντας:
«[Ο Αβραάμ] είναι πατήρ πάντων ημών, καθώς είναι γεγραμμένον, ότι πατέρα πολλών εθνών σε κατέστησα, ενώπιον του Θεού εις τον οποίον επίστευσε, του ζωοποιούντος τους νεκρούς και καλούντος τα μη όντα ως όντα· όστις καίτοι μη έχων ελπίδα επίστευσεν επ’ ελπίδι, ότι έμελλε να γείνη πατήρ πολλών εθνών κατά το λαληθέν· Ούτω θέλει είσθαι το σπέρμα σου· και μη ασθενήσας κατά την πίστιν, δεν εσυλλογίσθη το σώμα αυτού ότι ήτο ήδη νενεκρωμένον, εκατονταετής περίπου ων, με την νέκρωσιν της μήτρας της Σάρρας· ουδέ εδίστασεν εις την επαγγελίαν του Θεού δια της απιστίας, αλλ’ ενεδυναμώθη εις την πίστιν, δοξάσας τον Θεόν, και πεποιθώς ότι εκείνο, το οποίον υπεσχέθη, είναι δυνατός και να εκτελέση. Δια τούτο και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην.»—Ρωμ. 4:16-22.
17. Πώς ο Αβραάμ ‘αφιέρωσε τα έργα του εις τον Ιεχωβά’ όταν ο Θεός του εζήτησε να θυσιάση εκείνον μέσω του οποίου θα ήρχετο το σπέρμα;
17 Ο Αβραάμ εγνώριζε ότι για ν’ αποκτήση ένα γιο με τη σύζυγό του Σάρρα έπρεπε να παρέμβη ο Θεός. Εγνώριζε ότι ήταν πλήρως αδύναμος. Αλλ’ αυτό δεν έκαμε τον Αβραάμ ν’ απελπισθή. Όταν απέκτησε ένα γιο, ο Αβραάμ εγνώριζε ότι προήρχετο από θαύμα του Ιεχωβά, που αποκατέστησε τις αναπαραγωγικές δυνάμεις αυτού και της Σάρρας. Αυτό ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την πίστι του. Τώρα εγνώριζε ότι μέσω αυτού του γιου θα ερχόταν το σπέρμα. Τι έκαμε όταν ο Θεός του εζήτησε να θυσιάση αυτόν τον γιο; Αυτό μπορεί να προξένησε μεγάλη απορία στον Αβραάμ. Θα μπορούσε να θεωρήση αυτή την απαίτησι ‘πολύ μεγάλη.’ Αλλά έθεσε τον εαυτό του απόλυτα στα χέρια του Ιεχωβά, όπως αναγράφεται στην προς Εβραίους επιστολή:
«Δια πίστεως ο Αβραάμ, ότε εδοκιμάζετο, προσέφερε τον Ισαάκ, και τον μονογενή αυτού προσέφερεν εκείνος όστις ανεδέχθη τας επαγγελίας, προς τον οποίον ελαλήθη ότι εν Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα, συλλογισθείς ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη· εξ ων και έλαβεν αυτόν οπίσω παραβολικώς.»—Εβρ. 11:17-19.
Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΕΨΗ Μ’ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΣΑΣ
18, 19. Έχοντας υπ’ όψιν αυτά τα ζητήματα, γιατί πρέπει ν’ αντιμετωπίζωμε δύσκολες εργασίες ή προβλήματα με θάρρος και εμπιστοσύνη;
18 Μετά την ανάγνωσι αυτής της αφηγήσεως, πώς μπορεί κανείς από μας να σκεφθή, σε κάθε περίπτωσι, ότι πρέπει να βασιζώμεθα στη δική μας δύναμι, θέσι ή ικανότητα για να επιτελέσωμε κάτι στην υπηρεσία του Θεού; Είναι σαν μια αναζωογονητική ενθάρρυνσις το να γνωρίζωμε ότι, αν εμείς εναποθέτωμε απεριόριστα την εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά και υπακούωμε σ’ αυτόν, όπως ακριβώς ο Αβραάμ, δεν είναι ανάγκη ν’ ανησυχούμε για την έκβασι, οσοδήποτε δύσκολο κι αν είναι το ζήτημα ή το πρόβλημα που αντιμετωπίζομε. Μπορεί να πρόκειται απλώς για την προμήθεια των αναγκαίων για την οικογένειά μας. Ή, μια χήρα με μικρά παιδιά μπορεί να έχη αναλάβει τη βαριά ευθύνη να τα αναθρέψη «εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» (Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ) Ή, ίσως το πρόβλημα σχετίζεται με την εξεύρεσι χρόνου για υπηρεσία στον αγρό. Μερικοί μπορεί να φοβούνται να πάνε από πόρτα σε πόρτα και να διδάξουν τους ανθρώπους από την Αγία Γραφή. Μη ξεχνάτε ότι ‘τα πάντα δύνασθε δια του ενδυναμούντος σας.’ (Φιλιππ. 4:13) Να έχετε υπ’ όψιν ότι ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός είναι στο πλευρό σας. Μπορείτε να εγκαρτερήσετε ‘ως βλέποντες τον αόρατον,’ ακριβώς όπως έκανε και ο Μωυσής όταν αντιμετώπισε το επίπονο έργο της οδηγήσεως τριών εκατομμυρίων Ισραηλιτών δούλων έξω από την Αίγυπτο, μέσα από μια τεράστια έρημο—ένα έργο που ήταν τελείως πέρα από ανθρώπινη ικανότητα. (Εβρ. 11:27-29) Ο Μωυσής έπρεπε να ‘αφιερώση ολόκληρο το φορτίον του εις τον Ιεχωβά.’ Κατόπιν, ο Ιεχωβά εκτέλεσε το έργο. Ασφαλώς τα προβλήματά μας δεν είναι πιο δύσκολα απ’ εκείνα που αντιμετώπισε ο Μωυσής.
19 Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή μάς συμβουλεύει να ‘προσευχώμεθα αδιαλείπτως’ και να ‘προσκαρτερούμε εις την προσευχήν.’ Μ’ αυτό τον τρόπο, μπορούμε ν’ ‘αφιερώνωμε τα έργα μας εις τον Ιεχωβά,’ αποβλέποντας συνεχώς σ’ αυτόν για τη πραγματοποίησι των σχεδίων μας. (1 Θεσσ. 5:17· Ρωμ. 12:12) Όπως έκαμε και ο Ιησούς, θ’ αγιάζωμε τότε το όνομα του Ιεχωβά και θ’ αναγνωρίζωμε αυτόν ως εκείνον που επιφέρει πραγματικά τα αποτελέσματα, αποδίδοντας σ’ αυτόν τον έπαινο και τη δόξα για ό,τι έχει επιτευχθή.
[Εικόνα στη σελίδα 24]
Ο Θεός κάνει το σώμα μας να λειτουργή και τις τροφές ν’ αναπτύσσωνται με λίγο κόπο ή χωρίς κόπο εκ μέρους μας
[Εικόνα στη σελίδα 25]
Έτσι, επίσης, εκείνος που φέρνει την πνευματική αύξησι είναι ο Ιεχωβά