Μήπως η Ποινή του Θανάτου Υποτιμά τη Ζωή;
ΑΝ θεωρούμε κάτι πολύτιμο, είμεθα συνήθως πρόθυμοι να πληρώσωμε ένα υψηλό τίμημα γι’ αυτό. Αυτό είναι λογικό.
Πολλοί βλέπουν γενικά την τιμωρία για το έγκλημα μ’ αυτόν τον τρόπο. Ο εγκληματίας υποτίθεται ότι πρέπει να «πληρώση» για το έγκλημά του σε αναλογία με τη σοβαρότητα του εγκλήματος, συνήθως με πρόστιμο ή φυλάκισι. Αυτή η αρχή ετύγχανε σεβασμού πολύ περισσότερο στον Βιβλικό νόμο. Απαιτούσε από τον εγκληματία να δώση αποζημίωσι για οποιεσδήποτε πραγματικές απώλειες, εκτός από ποινικές βλάβες. Η αρχή ‘όμοιον αντί ομοίου’ περιελάμβανε ακόμη και τον φόνο. Ο νόμος του Θεού απαιτούσε «ζωή αντί ζωής.»—Δευτ. 19:21.
Η ανθρώπινη σκέψις συχνά αγνοεί την ισότιμη σχέσι όταν πρόκειται για αφαίρεσι ζωής. Η προσοχή μετατίθεται από τη ζωή του θύματος στη ζωή του φονέως. Η ζωή πιθανών μελλοντικών αθώων θυμάτων, επίσης, παραβλέπεται, ενώ στη ζωή του ενόχου φονέως δίδεται μεγάλη αξία. Το να τερματίση κανείς αυτή τη ζωή, λέγουν εκείνοι που μάχονται σθεναρώς εναντίον της θανατικής ποινής, σημαίνει ότι υποτιμά όλη τη ζωή, παραβαίνοντας την «ιερότητα της ζωής.» Φαίνεται αυτό λογικό;
Όπως ανεφέρθη προηγουμένως, η αξία που δίνομε σε κάτι φαίνεται συνήθως από το τίμημα που είμεθα πρόθυμοι να πληρώσωμε γι’ αυτό. Μήπως η αξία της ζωής ενός αθώου θύματος φόνου, πρέπει να μειωθή τόσο ώστε να φθάνη την αξία ενός πράγματος που έχει κλαπή ή που έχει υποστή βλάβη, και που μπορεί ν’ αντισταθμίζεται απλώς με μια ποινή φυλακίσεως; Προφανώς πολλοί αυτό πιστεύουν. Αλλά ο Πρωτουργός της ζωής θέτει την αξία της αθώας ζωής στη θέσι του πολυτιμωτέρου πράγματος που μπορεί να δώση ο φονεύς—δηλαδή, της ίδιας του της ζωής. «Όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού.» Αντί να υποτιμά τη ζωή, αυτός ο θεόδοτος νόμος της δίνει τη μεγαλύτερη αξία, ένα τίμημα που πολλοί δεν θέλουν να δουν να δίνεται.—Γέν. 9:6.
Στην πραγματικότητα, εκείνοι που επιβάλλουν μικρές ποινές για την αφαίρεσι της ζωής, δεν είναι αυτοί που πράγματι υποτιμούν τη ζωή; Ο μη ισορροπημένος τρόπος σκέψεως των σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα φαίνεται, όταν εξετάσωμε πώς βλέπουν άλλα ζητήματα στα οποία περιλαμβάνεται ζωή. Είναι συνεπές να διαμαρτύρωνται για την αφαίρεσι της ζωής λίγων εκατοντάδων ενόχων φονέων, ενώ συγχρόνως υποστηρίζουν, έχουν μάλιστα και νομιμοποιήσει, την ετήσια σφαγή 50 εκατομμυρίων αθώων ανθρωπίνων εμβρύων, όπως υπολογίζεται, μέσω αμβλώσεων παγκοσμίως;
Ή, πόσο λογικό φαίνεται ν’ αντιτίθεται κανείς στη θανατική ποινή για τους δολοφόνους εγκληματίες και, ωστόσο, να δικαιολογή τον φόνο της ‘αφρόκρεμας’ των συνανθρώπων του στους πολέμους, για πολιτικές διαφορές; Παραδείγματος χάριν, η Κεντρική Επιτροπή του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών δήλωσε ότι η εσχάτη των ποινών αποτελεί παραβίασι της «ιερότητος της ζωής.» Ωστόσο, συγχρόνως, το Συμβούλιο έστελνε πολλές χιλιάδες δολλάρια στις ομάδες των Αφρικανών ανταρτών που αφαιρούσαν ζωές για πολιτικούς λόγους!
Προφανώς η «ιερότης της ζωής» δεν είναι το πραγματικό ζήτημα που σκέπτονται πολλοί που αντιτίθενται στην εσχάτη των ποινών. Είναι συνετό να βάζη κανείς τη σκέψι αυτών των ανθρώπων, που ενέχει τόσο αντιφατικές αξίες, μολονότι ίσως είναι καλοπροαίρετοι, πάνω από την κρίσι του Θεού σ’ αυτό το ζήτημα;
Είναι Φόνος;
Συναισθηματικές περιγραφές, όπως ο «νόμιμος φόνος,» διαφεύγουν επίσης του πραγματικού ζητήματος. Ο «Φόνος» είναι ένας νομικός όρος για την παράνομη αφαίρεσι ζωής, όπως ακριβώς και η «κλοπή» δείχνει την παράνομη αφαίρεσι πραγμάτων. Έτσι, αν ένας αστυνομικός κάνη κατάσχεσι του όπλου ενός εγκληματία, αυτό δεν μπορεί να ονομασθή «κλοπή.» Ούτε μια νόμιμη εκτέλεσις, σύμφωνα με τον ορισμό, μπορεί να ονομασθή «φόνος.» Η Αγία Γραφή διασαφηνίζει πολύ καλά αυτή τη διαφορά μεταξύ του φόνου και της αφαιρέσεως ζωής.
Ο νόμος του Θεού παρείχε πρόνοια για την ασφάλεια του ατόμου που σκότωνε κάποιον ακούσια. Επειδή δεν ήταν ένοχος φόνου, το άτομο αυτό μπορούσε να γλυτώση την ποινή του θανάτου αν απεδεικνύετο ενώπιον κριτών η αθωότης του. Ωστόσο, ακόμη και ο ακούσιος φονεύς έπρεπε να πληρώση ένα τίμημα, πράγμα το οποίο τόνιζε την υψηλή αξία που δίνει ο Θεός σε οποιαδήποτε απώλεια αθώας ζωής. Ο εξ αμελείας φονεύς απαιτείτο να ζη μέσα σε μια πόλι που είχε καθορισθή ως τόπος καταφυγίου μέχρι τον θάνατο του τότε αρχιερέως. Δεν μπορούσε να φύγη από την πόλι πριν απ’ αυτό, διότι, αν το έκανε αυτό, θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή του.—Αριθμ. 35:6-32.
Αλλ’ από πού λαμβάνει σήμερα το Κράτος την εξουσία ν’ αφαιρή τη ζωή των εγκληματιών; Η Αγία Γραφή δείχνει ότι ο Ανώτατος Νομοθέτης, ο Ιεχωβά, έχει εξουσιοδοτήσει τις κυβερνητικές ‘ανώτερες εξουσίες’ να ενεργούν ως ‘υπηρέται του Θεού, εκδικηταί δια να εκτελούν την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν.’ Επομένως, «δεν φορεί η εξουσία ματαίως την μάχαιραν.»—Ρωμ. 13:1, 4· 1 Πέτρ. 2:13, 14.
Ο απόστολος Παύλος έδειξε ότι ανεγνώριζε αυτή τη «μάχαιραν» του Κράτους, ακόμη και όταν διακυβεύετο η ίδια η ζωή του. Όταν ευρίσκετο ενώπιον του Κυβερνήτου Φήστου, επιβαρυνόμενος με ψευδείς κατηγορίες που θα μπορούσαν να του επιφέρουν τη θανατική ποινή, δεν κατεφρόνησε το δικαίωμα της κυβερνήσεως να ενεργή. Αντιθέτως, ο Παύλος είπε: «Εάν αδικώ και έπραξα τι άξιον θανάτου, δεν φεύγω τον θάνατον.»—Πράξ. 25:11.
Αποτελεί η Ποινή του Θανάτου «Ανασταλτικό»;
Μήπως η ποινή του θανάτου αναστέλλει τους ανθρώπους από το να διαπράττουν φόνους; Ο Κατασκευαστής του ανθρώπου, ο οποίος γνωρίζει την ανθρώπινη σκέψι καλά, λέγει ότι πράγματι συμβαίνει αυτό. Μιλώντας για τον ψευδομάρτυρα, του οποίου η μαρτυρία θα μπορούσε να επιφέρη θάνατο στο θύμα του, ο νόμος του Θεού έλεγε ότι «θέλετε κάμει εις αυτόν, καθώς αυτός εστοχάσθη να κάμη εις τον αδελφόν αυτού· . . . Και ο οφθαλμός σου δεν θέλει φεισθή.» Η τιμωρία έπρεπε να είναι «ζωή αντί ζωής.» Παρατηρώντας το ανασταλτικό αποτέλεσμα αυτής της ωρισμένης δικαιοσύνης, ο νόμος εδήλωνε: «Και οι λοιποί θέλουσιν ακούσει και φοβηθή.»—Δευτ. 19:16-21· 13:6-11.
Μερικοί μπορεί να ισχυρισθούν ότι η ανασταλτική αξία της εσχάτης των ποινών δεν έχει αποδειχθή. Αλλά σκεφθήτε: Αν θα μπορούσε αυτό ν’ αναστείλη ακόμη και λίγους υποψηφίους δολοφόνους, ωστόσο όμως δεν εφαρμόζεται, ποιος θα δώση λόγο για τη ζωή των αθώων θυμάτων αυτών των δολοφόνων; Εξ άλλου, αν εφαρμόζεται η θανατική ποινή, χάνεται μόνο η ζωή των δολοφόνων. Ποια ζωή θεωρείται πιο πολύτιμη;
Πολύ συχνά οι δολοφόνοι επαναλαμβάνουν τα εγκλήματα τους, τόσο μέσα όσο και έξω από τη φυλακή. «Το τρέχον τίμημα για φόνο [εντός της φυλακής] είναι δύο κούτες τσιγάρα,» δήλωσε ένας πρώην τρόφιμος των Ομοσπονδιακών Σωφρονιστηρίων των Ηνωμένων Πολιτειών στο Λιούισμπουργκ της Πενσυλβανίας. Αρκετοί φόνοι είχαν διαπραχθή μέσα σ’ αυτή τη φυλακή, καθώς και σε άλλες. Γιατί η ζωή εκεί θεωρείται τόσο ευτελής; Οι δολοφόνοι που εκτίουν τόσο μεγάλες ποινές «δεν έχουν να χάσουν τίποτε,» είπε.
Οι δολοφόνοι που έχουν «αποκατασταθή» συνεχίζουν, επίσης, ν’ αφαιρούν αθώες ζωές. Σε μια πρόσφατη χαρακτηριστική περίπτωσι, ο δολοφόνος, «ο οποίος πήγε στη φυλακή για πέντε και πλέον χρόνια για τον φόνο μιας νεαρής γυναίκας και απελευθερώθηκε αργότερα, το 1973, επειδή ήταν ‘υπόδειγμα φυλακισμένου,’» αναφέρουν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, «κατεδικάσθη σε ισόβια φυλάκισι για την απαράλλακτη σχεδόν σφαγή (μιας) φιλόδοξης ηθοποιού.» Σαφώς, λοιπόν, δεν είναι η θανατική ποινή, αλλά η έλλειψις της θανατικής ποινής που υποτιμά την αθώα ζωή!
Μήπως η άνιση εφαρμογή του νόμου χάριν ωρισμένων ομάδων αφαιρεί την αξία της εσχάτης των ποινών; Σύμφωνα μ’ αυτόν τον τρόπο λογικεύσεως, επειδή εκδίδονται συχνά ανόμοιες καταδίκες από διαφορετικούς δικαστάς για τα ίδια εγκλήματα, όλοι οι εγκληματίες έπρεπε να ελευθερώνωνται! Εν τούτοις, το 1971, ο μαύρος γερουσιαστής μιας πολιτείας του Ιλλινόις δήλωσε, υποστηρίζοντας την έσχατη των ποινών: «Αναγνωρίζω ότι οι περισσότεροι από εκείνους που θ’ αντιμετώπιζαν τη θανατική ποινή είναι φτωχοί, και μαύροι και χωρίς φίλους. Αναγνωρίζω, επίσης, ότι οι περισσότεροι από τα θύματα τους είναι φτωχοί, και μαύροι και χωρίς φίλους και νεκροί.»
Η τιμωρία κάτω από το παρόν ανθρώπινο δικαστικό σύστημα δείχνει απλώς τη σοφία του νόμου του Θεού που απαιτούσε την ίδια ποινή για τον φόνο σε κάθε περίπτωσι «εξάπαντος.» Τότε ο εγκληματίας εγνώριζε ακριβώς τι έπρεπε να περιμένη αν διέπραττε φόνο, αντί να ελπίζη για μια μειωμένη ποινή από έναν «επιεική δικαστή» ή μέσω «εξαγοράς.»—Αριθμ. 35:16-21.
Φυσικά, οι Χριστιανοί δεν βρίσκονται κάτω από τον νόμο που εδόθη στον Μωυσή. Και αυτά που ελέχθησαν δεν σημαίνουν ότι τα οφέλη της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού δεν μπορούν να εφαρμοσθούν στους μετανοημένους δολοφόνους. Μπορεί κι αυτοί να είναι μεταξύ των ‘αδίκων’ οι οποίοι ωφελούνται από την ελπίδα της αναστάσεως.—Πράξ. 24:15· 1 Τιμ. 2:5, 6.
Η Επίδρασις στην Κοινωνία
Όταν η πολιτεία δηλώνη, στην πραγματικότητα, ότι ένας φόνος δεν είναι πιο σοβαρός από μια ληστεία ή από άλλα εγκλήματα, από τα οποία κατά συνήθεια απελευθερώνονται εγκληματίες μετά από μια σχετικά μικρή καταδίκη, τι επίδρασι έχει αυτή η εξευτέλισις της ανθρωπίνης ζωής στην ίδια την δομή της ανθρώπινης κοινωνίας; Μια ένδειξις τούτου είναι αυτό που συνέβη στο έγκλημα πάσης φύσεως στις Ηνωμένες Πολιτείες από τότε που έπαυσε να επιβάλλεται η εσχάτη των ποινών, στα μέσα της δεκαετίας του 1960.
Παρατηρήστε στο χάρτη που συνοδεύει αυτό το άρθρο, τον σταθερό αριθμό των φόνων που διεπράττοντο στις Ηνωμένες Πολιτείες στις τρεις τουλάχιστον δεκαετίες. Αλλά τι συνέβη από τότε που σταμάτησαν οι εκτελέσεις; Η αναλογία φόνων (μαζί με τα περισσότερα άλλα εγκλήματα) ανήλθε ξαφνικά στα ύψη και σχεδόν τριπλασιάσθηκε από τον προηγούμενο μέσο όρο σε μια σχεδόν δεκαετία! Χωρίς αμφιβολία, περιλαμβάνονται επίσης και άλλοι παράγοντες, αλλά μπορεί κανείς να πη με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει σχέσις μεταξύ της ανόδου του εγκλήματος και της απουσίας της θανατικής ποινής;
Αν η έσχατη των ποινών «αποκτηνώνη την κοινωνία,» όπως ισχυρίζονται πολλοί, αυτό θα εσήμαινε ότι η έλλειψίς της έπρεπε οπωσδήποτε να κάνη την κοινωνία πιο ανθρώπινη. Τότε, γιατί η κτηνωδία στην Αμερική (όπως μετράται από την αναλογία του βίαιου εγκλήματος) αυξήθηκε ξαφνικά με τόσο γοργό ρυθμό όταν έπαυσαν οι θανατικές εκτελέσεις; Τι είναι αυτό που, στην πραγματικότητα, «αποκτηνώνει την κοινωνία»—η εσχάτη των ποινών, ή το ότι κάνουν τη ζωή των αθώων θυμάτων τόσο ευτελή ώστε εύκολα μπορούν να την αφαιρούν οι εγκληματίες;
Σ’ αυτό, καθώς και σ’ όλα τα άλλα ζητήματα, το ανθρώπινο γένος πληρώνει επειδή παραβλέπει τις αρχές και τη σοφία που βρίσκονται στον Λόγο του Θεού. Ασφαλώς η απλή, πρακτική αρχή της δικαιοσύνης, που εκτίθεται στην Αγία Γραφή, ‘κάνει την σοφίαν του κόσμου τούτου να φαίνεται ως μωρίαν’ και ‘καταισχύνει τους σοφούς.’—1 Κορ. 1:20, 27.
Μπορούμε ν’ αναμένωμε ποτέ δικαιοσύνη κάτω από τα παρόντα κυβερνητικά συστήματα; Η Αγία Γραφή δείχνει ότι δικαιοσύνη θα έλθη μόνον κάτω από τη βασιλεία του Θεού μέσω του δικαίου κυβερνήτου του, του Ιησού Χριστού. Απελευθερώνοντας το ανθρώπινο γένος από το παρόν άδικο σύστημα, θα ενεργήση με αληθινή δικαιοσύνη: «Εν δικαιοσύνη θέλει κρίνει τους πτωχούς, και εν ευθύτητι θέλει υπερασπίζεσθαι τους ταπεινούς της γης. . . . θέλει θανατώνει τον ασεβή.»—Ησ. 11:4.
[Γράφημα στη σελίδα 8]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
ΟΙ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΕΝ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΗΝΩΜ. ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΕΤΟΣ
ΦΟΝΟΙ ΚΑΘΕ ΕΤΟΣ
200
175
150
125
100
75
50
25
22.000
20.000
18.000
16.000
14.000
12.000
10.000
8.000
6.000
1935 40 45 50 55 60 65 70 1975