Η Ενωμένη Ανταρσία Εναντίον του Θεού Συντρίβεται

ΕΝΩΠΙΟΝ της αβεβαιότητος της παγκοσμίου καταστάσεως, ο δεδηλωμένος σκοπός των ηγετών του κόσμου είναι να έχουν μια ηνωμένη παγκόσμια κυβέρνησι. Αλλ’ υπάρχουν πολλά εμπόδια, μεταξύ των οποίων οι δύο χιλιάδες επτακόσιες και πλέον διαφορετικές γλώσσες, που ομιλούνται από τους λαούς του κόσμου. Συντελούν στη δημιουργία εθνικών φραγμών και διαιρέσεων ούτως ώστε κάθε τι που πλησιάζει την πλήρη ενότητα απεδείχθη αδύνατον να επιτευχθή. Εν τούτοις, υπήρξε ένας καιρός, που όλοι οι λαοί επί της γης, πλην μιας μικράς μειονότητος, εβασίζοντο σε μια προσπάθεια για ηνωμένη παγκόσμια κυβέρνησι. Της παρέσχον πλήρη υποστήριξι με σκέψι και με πράξι. Υπήρχαν δύο ισχυροί παράγοντες που τώρα δεν υφίστανται, με τη βοήθεια των οποίων θα είχαν πράγματι επιτελέσει τον σκοπό τους, να κρατήσουν ηνωμένο το ανθρώπινο γένος κάτω από τη διακυβέρνησι ενός ανθρωπίνου βασιλέως. Οι παράγοντες αυτοί ήσαν η στενή συγγένειά των και περισσότερο η μία κοινή των γλώσσα.

Εν τούτοις, μια τέτοια ηνωμένη προσπάθεια δεν επέτυχε. Γιατί; Μήπως δεν ήταν το σχέδιο αυτό αξιέπαινο; Μήπως οι ιδέες και αρχές, πάνω στις οποίες εβασίζετο, δεν θα έφερναν επιτυχία και επωφελή αποτελέσματα για όλους εκείνους που θα υπεστήριζαν μια τέτοια κυβέρνησι; Τι ήταν εκείνο που παρεισέδυσε κι επροκάλεσε την αποτυχία του; Με το να εξετάσωμε τους στόχους, τους σκοπούς και τις αρχές, που εχαρακτήριζαν την ηνωμένη προσπάθεια, μπορούμε να δούμε γιατί απέτυχε εξ ολοκλήρου. Λόγω των σημερινών προσπαθειών που είναι όμοιες από πολλές απόψεις, θα ήταν ανυπολόγιστα ωφέλιμο σε μας να εξετάσωμε και να βρούμε το γιατί ακριβώς αυτό το σχέδιο απέτυχε.

Είναι ένα ενδιαφέρον γεγονός ότι αυτή η ηνωμένη απόπειρα να κυβερνηθή το ανθρώπινο γένος απετέλεσε το πρώτο ανθρώπινο βασίλειο, του οποίου η ιστορία προμηθεύει ένα υπόμνημα. Σ’ αυτό τον καιρό ο Νώε ζούσε ακόμη. Οι απόγονοι των υιών του είχαν πολύ αυξηθή σε αριθμούς, περιλαμβάνοντας το ανθρώπινο γένος του καιρού εκείνου. Μήπως ο Νώε επρόκειτο να είναι ο βασιλεύς αυτής της κυβερνήσεως; Όχι. Πράγματι, αυτός και ο υιός του Σημ ιδιαιτέρως, αντετίθεντο σ’ ένα τέτοιο πράγμα. Ο Νώε ήταν εκείνος που ευρίσκετο στην πιο εξέχουσα θέσι ώστε να είναι βασιλεύς. Αλλ’ ο Νώε ήταν ένας λάτρης του Θεού ως Βασιλέως. Είναι βέβαιο ότι ο Θεός δεν διώρισε τον Νώε να είναι βασιλεύς πάνω σε οποιοδήποτε μέρος της ανθρωπίνης οικογενείας. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Νώε αρνήθηκε ν’ ακολουθήση την πορεία που θα εσήμαινε ότι ήταν φιλόδοξος, ότι κατείχετο από απληστία ν’ αποκτήση δυναμι, και να στασιάση εναντίον της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού. Ούτε θα επεδοκίμαζε να είναι βασιλεύς κάποιος από τους υιούς του ή τους εγγονούς του. Εν τούτοις, δεν ήταν η προς τούτο αντίθεσις του Νώε και του Σημ που προξένησε την αποτυχία του σχεδίου.​—Γέν. 6:9, 10· 10:32.

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ

Εκείνος που ήταν βασιλεύς σ’ αυτή την ηνωμένη προσπάθεια ήταν ένας άνθρωπος ονομαζόμενος Νεβρώδ. Ήταν ένας δισέγγονος του Νώε, κι ένας υιός του Χους. Το σχέδιο αυτό του Νεβρώδ ήταν κατά πρόκλησιν του Θεού. Ήταν πράγματι μια ανταρσία εναντίον της παγκοσμίου κυριαρχίας του Θεού. Ο Νεβρώδ δεν είχε σταματήσει στο τοπικό βασίλειο της Βαβυλώνος. Είχε διευρύνει αυτή την ανταρσία του με σχέδια παγκοσμίου διακυβερνήσεως, εισβάλλοντας στην περιοχή του Σημ, επεκτείνοντας το βασίλειό του από τη Βαβυλώνα προς το εσωτερικό της Ασσυρίας.​—Γέν. 10:8-11.

Μερικοί λόγιοι κατανοούν το όνομα Νεβρώδ ως προερχόμενο από την Εβραϊκή λέξι μαράντ. Το όνομα θα ήταν το πρώτο πρόσωπο, πληθυντικού αριθμού, του ρήματος μαράντ, στον γραμματικό τύπο που θα εσήμαινε «Θα στασιάσωμεν!» ή, «Ας στασιάσωμεν!» Το Ταργκούμ της Ιερουσαλήμ, μια Ιουδαϊκή παράφρασις της Γραφής, λέγει για τον Νεβρώδ: «Ήταν δυνατός στο κυνήγι και στην πονηρία ενώπιον του Κυρίου, διότι ήταν κυνηγός των υιών των ανθρώπων, και τους έλεγε, ‘Εγκαταλείψατε την κρίσιν του Κυρίου, και εμμείνατε στην κρίσι του Νεβρώδ!’» Τόσο το Ταργκούμ του Ιωνάθαν όσο και ο ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος συμφωνούν μ’ αυτό, ο δε Ιώσηπος λέγει: «Τους έπεισε να μην το αποδώσουν στο Θεό, . . . αλλά να πιστεύουν ότι το θάρρος των ήταν εκείνο που έφερε την ευτυχία τους. Επίσης μετέτρεψε βαθμιαίως την κυβέρνησι σε τυραννία, . . . Τώρα το πλήθος ήταν πολύ πρόθυμο ν’ ακολουθήση την απόφασι του Νεβρώδ, και να το θεώρηση ως είδος δειλίας να υποταχθή στον Θεό· και έκτισαν έναν πύργο.»​—Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Βιβλίον 1, κεφάλαιον 4, παράγραφοι 2, 3, μετάφρασις υπό Ου. Χουίστον, 1737 μ.Χ., ως ανεθεωρήθη από τον Δόκτορα Σαμουήλ Μπάρντερ.

Η ΒΑΒΥΛΩΝ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΘΕΣΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΞ ΑΡΧΗΣ

Αυτό το όνομα, Νεβρώδ, αν έχη τη σημασία, που εσημειώθη ανωτέρω, πρέπει να του είχε δοθή όταν αυτός είχε αρχίσει τη στασιαστική του πορεία και όχι στον καιρό της γεννήσεώς του. Η πρωτεύουσά του, η Βαβυλών, ήταν η έδρα ενός βασιλείου σε κατάστασι ανταρσίας εναντίον της παγκοσμίου κυριαρχίας του Θεού. Η Βαβυλών, δια μέσου ολοκλήρου της ιστορίας της, και μεταγενέστερα, όταν η πόλις ήταν κάτω από τον έλεγχο ενός διαφορετικού κλάδου της ανθρωπίνης οικογενείας, ήταν πάντοτε αμετάβλητα εχθρική προς τον Θεό. Χίλια εξακόσια περίπου χρόνια αργότερα ο Θεός, μέσω του προφήτου του Ιερεμία, είπε για τη Βαβυλώνα: «Ημάρτησεν εις τον Ιεχωβά . . . Διότι υπερηφανεύθη κατά του Ιεχωβά.» Απευθυνόμενος προς τη Βαβυλώνα, είπε: «Εις τον Ιεχωβά αντεστάθης.» Έπειτα προσέθεσε: «Ιδού, εγώ είμαι εναντίον σου, ω επηρμένη, λέγει ο Παγκόσμιος Κυρίαρχος, Ιεχωβά των δυνάμεων, διότι ήλθεν η ημέρα σου, ο καιρός της επισκέψεώς σου. Και ο επηρμένος θέλει προσκόψει και πέσει, και δεν θέλει υπάρχει ο αναστήσων αυτόν.»​—Ιερεμ. 50:14, 29, 24, 31, 32, ΜΝΚ.

Η Βαβυλών έκειτο στην πεδιάδα μεταξύ των δύο ποταμών, του Ευφράτου και του Τίγρητος, βορειοδυτικώς της Ουρ στο άκρον του Περσικού Κόλπου. Η πεδιάς αυτή έχει μήκος διακοσίων πενήντα περίπου μιλίων και πλάτος εκατό μιλίων στο ευρύτερό της τμήμα. Έφθασε να καλήται Μεσοποταμία, που σημαίνει «η χώρα μεταξύ των ποταμών.» Ήταν μια τοποθεσία πλουσία σε άσφαλτο, που μπορούσε να χρησιμοποιηθή ως πηλάσβεστον και είχε αφθονίαν αργίλλου για την κατασκευή πλίνθων. Οι άποικοι, ερχόμενοι εδώ σ’ αυτή την πεδιάδα, ήσαν καλά πληροφορημένοι για την εντολή προς τον Νώε και την οικογένειά του να πληθυνθούν και να γεμίσουν τη γη. Εγνώριζαν ότι επρόκειτο να κατανεμηθούν και να εξαπλωθούν επί της γης υπακούοντας στην εντολή του Ιεχωβά και να κάμουν το όνομά του γνωστό στα τέκνα των ούτως ώστε η φήμη του Ιεχωβά Θεού και η λατρεία του να γίνουν γνωστά σε ολόκληρη τη γη. Δεν υφίστατο κατάστασις υπερπληθυσμού, ούτε ανάγκη κατακτήσεως εδαφών για περισσότερο ζωτικό χώρο, ώστε ν’ αφαιρέσουν οιαδήποτε περιοχή κατεχομένην από άλλον. Ούτε ήταν καιρός για τους ανθρώπους να συνωστίζωνται σε πόλεις και ν’ αναπτύσσουν έναν υλιστικό, στρατοκρατικό τρόπο ζωής και ν’ αδιαφορούν για την εντολή του Θεού.​—Γέν. 9:1.

Ενδιεφέροντο μήπως οι άνθρωποι αυτοί να εκτελέσουν την εντολή του Θεού; Όχι. Είπαν, υπό την κατεύθυνσι του Νεβρώδ, που ήταν ο βασιλεύς των: «Έλθετε, ας κάμωμε πλίνθους, και ας ψήσωμεν αυτάς εν πυρί . . . Έλθετε, ας οικοδομήσωμεν εις εαυτούς πόλιν και πύργον, του οποίου η κορυφή να φθάνη έως του ουρανού· και ας αποκτήσωμεν εις εαυτούς όνομα, μήπως διασπαρώμεν επί του προσώπου πάσης της γης.» Έτσι, αντί να κάμουν όνομα για τον Θεό, έκαμαν όνομα για τον εαυτό τους, θεωρώντας τιμητικό για τον εαυτό τους να είναι πολίται αυτής της πόλεως. Θα έκαναν όνομα γι’ ανθρώπους και θα είχαν ήρωας, διακρινομένου του Νεβρώδ, του οποίου το όνομα θα εξύψωναν.​—Γέν. 11:3, 4.

Ο ΘΕΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙ ΜΕ ΚΡΙΣΙ

Ποιος ήταν ο πραγματικός σκοπός της ανοικοδομήσεως αυτού του πύργου; Ασφαλώς δεν υπήρχε ανάγκη καταφυγίου σε καιρό κατακλυσμού, διότι ο Θεός είχε υποσχεθή στον Νώε και στους υιούς του: «Και τα ύδατα δεν θέλουσιν είσθαι πλέον εις κατακλυσμόν δια να εξαλείψωσι πάσαν σάρκα.» (Γέν. 9:15) Εκτός αυτού, στη χαμηλή πεδιάδα της Σενναάρ δεν μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα έκτιζαν έναν πύργο αρκετά υψηλό, ώστε να διαφύγουν ένα τέτοιον κατακλυσμό σαν εκείνον που τα νερά του είχαν φθάσει είκοσι δύο πόδες πάνω από τα υψηλότερα βουνά που υπήρχαν τότε. Όχι, ο σκοπός του πύργου αυτού ήταν κάτι άλλο. Επρόκειτο να είναι ένας πύργος θρησκευτικής λατρείας, ένα «ζιγκουράτ» (πυργωτός ναός). Αρχαιολογικές αποδείξεις δείχνουν ότι δεν επρόκειτο να είναι ένας κυκλικός πύργος με ελικοειδή κλίμακα, αλλά, μάλλον, ένας τετραγωνικός ή ορθογώνιος πυραμιδοειδής πύργος με σειράν εξωστών. Λόγω του μεγάλου του ύψους ο πύργος θα εδέσποζε της πόλεως και θα έδιδε την πιο εξέχουσα θέσι στη θρησκεία. Θα εφιστούσε την προσοχή στον κυριώτερο θεό της πόλεως. Επρόκειτο να είναι μια θρησκευτική πόλις.

Ποια ήταν η άποψις και η στάσις του Θεού του Δημιουργού έναντι αυτού του σχεδίου; Οι Γραφές προχωρούν και λέγουν: «Κατέβη δε ο Ιεχωβά δια να ίδη την πόλιν και τον πύργον, τον οποίον ωκοδόμησαν οι υιοί των ανθρώπων. Και είπεν ο Ιεχωβά, Ιδού, είς λαός, και πάντες έχουσι μίαν γλώσσαν, και ήρχισαν να κάμνωσι τούτο· και τώρα δεν θέλει εμποδισθή εις αυτούς παν ότι σκοπεύουσι να κάμωσιν.» Ο Θεός δεν είχε δώσει εξουσιοδότησι για την ανοικοδόμησι μιας πόλεως για να γίνη η έδρα ενός γηίνου άρχοντος. Ούτε πήρε στα ελαφρά αυτή την ηνωμένη προσπάθεια, ούτε εθεώρησε ως ασήμαντο πράγμα το ότι οικοδομούσαν έναν πύργο για ψευδή λατρεία. Αυτό ήταν ανταρσία, μια πράξις προδοτική εναντίον της παγκοσμίου κυριαρχίας του, μια αποστασία, εγκατάλειψις της λατρείας του Θεού του Νώε. Ήταν, επίσης, ανυπακοή στη Θεία εντολή να πληρωθή η γη με λατρευτάς του Ιεχωβά, ως Θεού. Ήταν ένα κακό έργο.​—Γέν. 11:5, 6, ΜΝΚ.

Ως ποιο σημείο θα συνέχιζαν τις ωργανωμένες προσπάθειές των σχετικά με το κακό αυτό έργο; Επρόκειτο να γίνη μόνο αρχή. Θα συνελάμβαναν φιλόδοξα την ιδέα ενός πράγματος κατόπιν του άλλου, το οποίον θα επετυγχάνετο με εσφαλμένο τρόπο, προς εσφαλμένη κατεύθυνσι, με ηνωμένη, ωργανωμένη προσπάθεια. Στη δήλωσι του Ιεχωβά σχετικά μ’ αυτό μπορούμε να εκτιμήσωμε πόσον ορθά μίλησε με την ικανότητά του να προβλέπη το μέλλον. Ακριβώς τώρα, με τις δύο μεγάλες ενώσεις εθνών του κόσμου παρατεταγμένες κατ’ αλλήλων, η μεταξύ των άμιλλα εξοπλισμών έχει φερθή πολύ υψηλότερα από ό,τι ο θρησκευτικός πύργος που ήταν εκεί στις όχθες του Ευφράτου, σε πολύ υψηλότερο επίπεδο από την επιφάνεια των υδάτων του κατακλυσμού των ημερών του Νώε, ναι, σε μεγαλύτερα ακόμη ύψη του εξωτερικού διαστήματος, με την έκρηξι ενός θερμοπυρηνικού επιτεύγματος σε ύψος 250 μιλίων υπεράνω της επιφανείας της γης, χωρίς να ληφθή υπ’ όψιν το αποτέλεσμα που θα μπορούσε τούτο να έχη επί της υγείας και της ευημερίας όλου του ανθρωπίνου γένους. Έτσι, μπορούμε να δούμε ότι η γεμάτη φιλοδοξία και ιδιοτελώς ωργανωμένη αρχή στην αρχική Βαβυλώνα δεν είχε μικρές συνέπειες, Εκεί, πίσω στο παρελθόν, ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός του ανθρώπου, το εγνώριζε καλά αυτό.

Με βάσι ποιων αρχών εκτίσθησαν η Βαβυλών και ο πύργος της; Οι στασιασταί αυτοί εσκόπευαν να εγκαταστήσουν μια ψευδή θρησκεία ηνωμένη με μια κυβέρνησι, αρνούμενοι την ιδιότητα του Θεού ως βασιλέως. Εσκόπευαν, επίσης, να εμποδίσουν την εκπλήρωσι της εντολής του Θεού να γεμίσουν τη γη και να γνωστοποιήσουν το όνομά του σε όλη τη γη. Επρόκειτο να κάμουν όνομα για ανθρώπους, το οποίον θα εβασίζετο πάνω στις άδικες αρχές της φιλοδοξίας, της ιδιοτελείας και της ανυπακοής στον Δημιουργό τους. Είχαν κάμει δικούς των λογαριασμούς, χωρίς την εξουσιοδότησι του Ιεχωβά και, μάλιστα, αντίθετα προς την εντολή του. Τώρα έπρεπε να λογαριασθούν μαζί του. Αυτός ανέλαβε ταχεία δράσι, λέγοντας: «Έλθετε, ας καταβώμεν, και ας συγχύσωμεν εκεί την γλώσσαν αυτών, δια να μη εννοή ο είς του άλλου την γλώσσαν. Και διεσκόρπισεν αυτούς ο Ιεχωβά εκείθεν επί του προσώπου πάσης της γης· και έπαυσαν να οικοδομώσι την πόλιν. Δια τούτο ωνομάσθη το όνομα αυτής Βαβέλ· διότι εκεί συνέχεεν ο Ιεχωβά την γλώσσαν πάσης της γης.»​—Γέν. 11:7-9, ΜΝΚ.

Ο Ιεχωβά έφερε σε ύπαρξι εκείνο ακριβώς το πράγμα, προς ματαίωσιν του οποίου προσπαθούσαν να κτίσουν τον πύργο, δηλαδή, τον διασκορπισμό τους. Επέφερε κάποια μεταβολή στη νοημοσύνη της διανοίας των, η οποία εξήλειψε την ενθύμησι της προηγουμένης αρχικής των γλώσσης. Άρχισαν να μιλούν εντελώς καινούργιες γλώσσες​—ένας όμιλος αυτή τη γλώσσα και άλλος άλλη—​χωρίς κανένας να έχη προικισθή με την ικανότητα να κάνη μετάφρασι από μια γλώσσα σε άλλη. Αυτό δεν ήταν έκχυσις αγίου πνεύματος όπως στη Πεντηκοστή​—χάρισμα γλωσσών με ευλογία παρά Θεού. Όχι, τους έδωσε πράγματι νέες γλώσσες, αλλ’ ασφαλώς όχι υπό μορφήν ευλογίας των εσφαλμένων προσπαθειών των. Αυτό, εν τούτοις, απέβη πράγματι προς το καλό του ανθρωπίνου γένους, διότι εματαίωσε τους ασεβείς σκοπούς των και επέβαλε την πραγματοποίησι του σκοπού του Θεού. Επειδή δεν μπορούσαν πια να κατανοούν τους συνεργάτας των ως προς το σχέδιο του πύργου, διεπίστωσαν ότι τους έφερνε σε αμηχανία η προσπάθεια να συνεργασθούν. Βαθμιαίως εγκατέλειψαν την ανοικοδόμησι της πόλεως. Διεσκορπίσθησαν, ένας έκαστος προς τον δικό του γλωσσικό όμιλο. Η ενότης των σε ανταρσία εναντίον του Θεού συνετρίβη.

ΒΑΒΥΛΩΝ​—ΕΠΟΝΕΙΔΙΣΤΟ ΟΝΟΜΑ

Η πόλις τώρα έλαβε ένα όνομα που έχει γίνει περιβόητο μέχρι σήμερα. Δεν είναι το όνομα, με το οποίον οι πρώτοι οικοδόμοι ήθελαν να γίνουν πασίγνωστοι ως πολίται της. Η γλώσσα του Νώε και του πιστού του υιού Σημ δεν υπέστη σύγχυσι. Αυτοί μιλούσαν ακόμη τη γλώσσα που αρχικά ωμιλείτο από τον Αδάμ, που αργότερα έγινε γνωστή ως Εβραϊκή. Το όνομα, με το οποίον ωνόμασαν την πόλι, δηλοί την εκτέλεσι της κρίσεως του Θεού επ’ αυτής. Το όνομα προέρχεται από το ρήμα βαλάλ, που σημαίνει «συμμιγνύω, ανακατεύω, συγχέω, ταράσσω.» Το όνομα συνετμήθη από Βαλβέλ σε Βαβέλ, που σημαίνει «Σύγχυσις».

Ο Ιώσηπος περιγράφει τη συντριβή της ανταρσίας. Λέγει: «Κατόπιν τούτου διεσκορπίσθησαν μακράν, λόγω της διαφοράς των γλωσσών των, και εξήλθαν κατά αποικιακούς ομίλους σε κάθε μέρος· και κάθε αποικία απέκτησε κατοχήν της χώρας, εκείνης στην οποία τους ωδηγήσε ο Θεός, ώστε ολόκληρη η ήπειρος εγέμισε απ’ αυτούς, τόσο οι ενδοχώρες όσο και οι παραθαλάσσιες χώρες . . . . Αλλά ο Νεβρώδ, ο υιός του Χους, παρέμεινε και ασκούσε τυραννία στη Βαβυλώνα, όπως έχομε ήδη παρατηρήσει.»a Οι κάτοικοι της Βαβυλώνος δεν συμπαθούσαν την αληθινή σημασία, που είχε προσαφθή στο όνομα αυτό, κι έτσι ανεπτύχθη μια τοπική παράδοσις, βασιζόμενη στον ισχυρισμό ότι το όνομα της πόλεως είχε ληφθή από τις δύο λέξεις Βαβ, που σημαίνει «Πύλη», και Ιλ, που σημαίνει «Θεός», για να το καταστήσουν ένα ιερό όνομα. Στους αρχαίους χρόνους το δικαστήριο κατά συνήθειαν συνεδρίαζε κοντά στην ευρύχωρη πύλη της πόλεως. Ως εκ τούτου Βαβ, που σημαίνει «Πύλη», είναι ο προσδιορισμός που δίδεται στην Εγγύς Ανατολή, σε έδρα κυβερνήσεως. Συνεπώς, από την άποψι των πολιτών της, η Βαβυλών ωνομάζετο η έδρα της κυβερνήσεως του Θεού, που δεν εσήμαινε, φυσικά, τον θρόνο του Ιεχωβά.

Από το παράδειγμα αυτό του Πύργου της Βαβέλ μπορούμε να δούμε την απατηλότητα του να εμπιστευώμεθα σε ανθρώπινα βασίλεια. Εκείνοι, που εμπιστεύονται σε ανθρώπινες προσπάθειες για έναν ηνωμένο κόσμο, οδηγούνται στην παγίδα του ν’ αποβλέπουν σε ανθρώπους ως σε ήρωες. Συμμετέχουν πράγματι σε μια ανταρσία κατά του Θεού ωσάν της Βαβυλώνος, και ασφαλώς δεν θα λάβουν την ευλογία του. Το αληθινό αυτό ιστορικό παράδειγμα θέτει για μας ένα πρότυπο για καθοδήγησι. Μας βοηθεί να δούμε ότι η οδός προς ειρήνην, όχι μόνο με τον συνάνθρωπό μας αλλά​—που είναι και σπουδαιότερο—​με τον Δημιουργό μας, που έχει μια ειδική βουλή και ειδικό σκοπό για τη γη μας, δεν βρίσκεται στο να ακολουθούμε τα σχέδια των ανθρώπων για παγκόσμια κυριαρχία, αλλά μέσω της βασιλείας του Θεού. Ο Λόγος του, η Γραφή, παρέχει άφθονη πληροφορία, δείχνοντας την πορεία του ν’ αναλάβωμε τώρα την υποστήριξι της βασιλείας του υπό τον Χριστόν.

Η ηνωμένη ανταρσία κατά της κυριαρχίας του Θεού συνετρίβη και η Βαβυλών απέτυχε σ’ εκείνο τον καιρό να καταστή παγκόσμιος δυναμις. Όχι μόνο είναι ένα ιστορικό παράδειγμα μιας κακής προσπαθείας, αλλά τα αποτελέσματά του εξακολουθούν να υφίστανται σήμερα σε πολύ κακή μορφή, πράγμα που θα εξετάσωμε στο προσεχές τεύχος της Σκοπιάς.

[Υποσημειώσεις]