Ένας ποιμήν του ‘ποιμνίου του Θεού’ πρέπει επίσης να έχη εγκαρτέρησι και θάρρος. Χρειάζεται να τα φυλάττη από ομοίους με λύκους ανθρώπους που θα ήθελαν ν’ απομακρύνουν το ποίμνιο από τις οδούς της δικαιοσύνης.—Πράξ. 20:28-30.

Μολονότι η ποίμανσις είναι έργο με απαιτήσεις είναι και έργο που ανταμείβει. Ένας πνευματικός ποιμήν, ιδιαίτερα, έχει την ικανοποίησι ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Θεού, Εκείνου στον οποίον αποβλέπει μ’ εμπιστοσύνη να ανταμείψη τον λαόν του.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Συμβιβάζεται με την τήρησι της Χριστιανικής συνειδήσεως να δεχθή κανείς μια εργασία στην οποία πρέπει να είναι οπλισμένος, είτε με πυροβόλο όπλο είτε με ρόπαλο;—Η.Π.Α.

Ο Ιεχωβά Θεός ο ίδιος επέτρεψε στις ανθρώπινες κυβερνήσεις ν’ ασκούν εξουσία για την επιβολή του νόμου, με τα όπλα εν ανάγκη. Σχετικά με την κυβερνητική αυτή εξουσία αναγινώσκομε: «Δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν· επειδή του Θεού υπηρέτης είναι, εκδικητής δια να εκτελή την οργήν κατά του πράττοντος το κακόν». (Ρωμ. 13:4) Επομένως, δεν μπορεί να εγερθή Γραφική αντίρρησις κατά της υπάρξεως ενόπλων οργάνων επιβολής του νόμου, ούτε κατά της κυβερνητικής εξουσιοδοτήσεως ωρισμένων ανθρώπων να οπλοφορούν όταν προστατεύουν ιδιοκτησία ή ανθρώπους.

Εν τούτοις, αν ένας Χριστιανός εξέλεγε εργασία, όπως του αστυφύλακος, του φρουρού ή του νυκτοφύλακος, και απητείτο να έχη ένα τουφέκι ή κάποιο άλλο όπλο, αυτό είναι κάτι που θα πρέπει ο ίδιος να το αποφασίση. Θα πρέπει να σκεφθή θέλω να αναλάβω την ευθύνη να λαμβάνω γρήγορες και δύσκολες αποφάσεις σε μια κρίσιμη περίστασι που έχει να κάμη με ανθρώπινη ζωή; Θέλω να βρεθώ σε περιστάσεις που θ’ απαιτούσαν να κάμω χρήσι ενός όπλου, και ίσως να κάμω χρήσι μ’ έναν τρόπο που να γίνω ένοχος αίματος ενώπιον του Ιεχωβά;

Επίσης, ο κύριος σκοπός ενός Χριστιανού είναι να βοηθήση τους άλλους να έλθουν σ’ επίγνωσι της αληθείας. Πρέπει να διδάσκη τους άλλους να ειρηνεύουν μετά πάντων ανθρώπων». (Ρωμ. 12:18) Ένεκα τούτου, θα μπορούσε να διερωτηθή, Μήπως η οπλοφορία μου στην εργασία μου φανή στους άλλους ως αντίφασις στη Χριστιανική διδασκαλία; Μήπως υπάρχει λόγος να πιστεύω ότι αυτό θ’ αποβή αιτία προσκόμματος; Ο Χριστιανός πρέπει να λάβη μόνος του την απόφασι βασιζόμενος στον λόγο του Θεού και στη γνώσι που έχει για τις υφιστάμενες συνθήκες. Αν νομίζη ότι το να έχη μια εργασία που απαιτεί οπλοφορία θα ήταν πραγματικά επιζήμια στη διάδοσι των αληθειών της Γραφής, ο Χριστιανός με σύνεσι θα προτιμήση μια άλλη εργασία. Η συμβουλή της Γραφής είναι ‘να μη γινώμεθα πρόσκομμα στους άλλους’.—Φιλιππησ. 1:10.

Οποιαδήποτε κι αν είναι η απόφασις του Χριστιανού, πρέπει να εναρμονίζεται με τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησί του. Αλλά ποτέ δεν είναι ανάγκη να ανησυχή λόγω ελλείψεως των προς το ζην αναγκαίων. Η διαβεβαίωσις του λόγου του Θεού είναι: «Ο Ιεχωβά αγαπά κρίσιν [δικαιοσύνην, ΜΝΚ] και δεν εγκαταλείπει τους οσίους αυτού». (Ψαλμ. 37:28) «Δεν θέλω σε αφήσει, ουδέ σε εγκαταλείψει».—Εβρ. 13:5.

● Είναι κατάλληλο για ένα Χριστιανό να κάνη στείρωσι ενός κατοικίδιου ζώου ή να το θανατώνη;—Η.Π.Α.

Δεν υπάρχουν ειδικές δηλώσεις μέσα στις Άγιες Γραφές που αποκλείουν να κάνη ένας Χριστιανός στείρωσι ή ν’ αφαιρή τη ζωή ενός ζώου.

Σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο, ένα ευνουχισμένο ζώο ήταν ακατάλληλο για θυσία. Αναφέρονται τα εξής: «Θλαδίαν, ή εκτεθλιμμένον, η εκτομίαν, ή ευνουχισμένον, δεν θέλετε προσφέρει εις τον Ιεχωβά· ουδέ θέλετε κάμει τούτο εν τη γη υμών.» (Λευϊτ. 22:24) Αυτός ο νόμος δεν απηγόρευε ιδιαίτερα τον ευνουχισμό, αλλά προφανώς έκανε τους Ισραηλίτας ν’ απέχουν απ’ αυτή τη συνήθεια.

Οι Χριστιανοί όμως, δεν προσφέρουν θυσίες ζώων· δεν είναι υπό τον Μωσαϊκό νόμο. (Ρωμ. 6:14) Συνεπώς η εντολή που δίδεται στο Λευϊτικόν 22:24 δεν θα τους απηγόρευε από του να κάμουν στείρωσι ενός οικιακού ζώου. Υπάρχουν άλλοι παράγοντες που διέπουν την απόφασι ενός Χριστιανού σχετικά με το τι θα μπορούσε να κάμη στα ζώα του ή για τα ζώα του.

Η Αγία Γραφή τονίζει ότι ο Ιεχωβά Θεός έδωσε στον άνθρωπο εξουσία πάνω στα ζώα που εδημιούργησε. (Γέν. 1:28) Μπορεί συνεπώς να χρησιμοποιή τα ζώα για διατροφή και ιματισμό. Μπορεί επίσης να