Η Ανάγκη για Παγγήινη Ενότητα
«Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, διά του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, . . . να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.»—1 Κορ. 1:10
1. Για ποιο ζήτημα συμφωνούν όλοι σήμερα, κι έτσι τι ζητούν παντού οι άνθρωποι;
ΥΠΑΡΧΕΙ κανείς κανείς που ν’ αμφισβητή τη δήλωσι ότι ζούμε σήμερα σ’ έναν διηρημένο κόσμο; Από πολιτική, θρησκευτική, οικονομική, εθνική και διεθνή άποψι, ο άνθρωπος σ’ αυτόν τον εικοστόν αιώνα βρίσκεται σε διάστασι με τους γείτονάς του. Το λεγόμενο «χάσμα της γενεάς» δεν είναι παρά μια επί πλέον απόδειξις της διαιρέσεως που υπάρχει μεταξύ των νέων και των πρεσβυτέρων, μεταξύ των τέκνων και των γονέων των. Απ’ όλες τις πλευρές ακούεται η φωνή, «Όλοι να λογικευθούμε.» Από τις συρράξεις στο Βιετνάμ, στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την ανατολική Ευρώπη ως τις συγκρούσεις στα πανεπιστήμια, τα κολλέγια, τα γυμνάσια και τα δημοτικά σχολεία, ακούεται η κραυγή για λογική, για τερματισμό των διαιρέσεων που υπάρχουν. Κι εν τούτοις φαίνεται ότι το ανθρώπινο γένος κινείται αδυσώπητα προς την εκπλήρωσι των λόγων του αποστόλου Παύλου στην επιστολή του προς τον Τιμόθεο ότι σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες των κρισίμων καιρών οι άνθρωποι θα ήσαν «αδιάλλακτοι.»—2 Τιμ. 3:3.
2. Παρά την κραυγή για λογίκευσι, τι συμβαίνει, που οδηγεί μερικούς σε ποιο συμπέρασμα;
2 Παρ’ όλες τις διαπραγματεύσεις των ανθρώπων για να επιτύχουν ενότητα, η διαίρεσις συνεχίζεται και το χάσμα μεταξύ των λαών αυξάνει. Τα προβλήματα ειρήνης μεταξύ διαφόρων εθνικών και φυλετικών ομάδων οδηγούν συχνά σε βία και σε αιματοχυσία. Μερικοί πιστεύουν ότι τα προβλήματα δεν θα λυθούν ποτέ και ότι λόγω της φυσικής του καταγωγής ή του χρώματός του ένα άτομο πρέπει να ζη χωριστά από τα άλλα μέλη της ανθρώπινης φυλής.
3, 4. (α) Ποιο ερώτημα γεννάται λογικώς όταν κανείς βλέπη τις διαιρέσεις στον θρησκευτικό τομέα; (β) Πώς αυτή η διαίρεσις είναι καταφανής στην Καθολική Εκκλησία και στον Προτεσταντισμό;
3 Στον τομέα της θρησκευτικής σκέψεως η διαίρεσις είναι πράγματι καταφανής. Διαβάζοντας τις απόψεις ανθρώπων που ανήκουν σε διαφορετικές θρησκευτικές αποχρώσεις, ακόμη κι εκείνων της ιδίας θρησκευτικής οργανώσεως, επάνω σ’ ένα δεδομένο θέμα, το άτομο οδηγείται συχνά σε σύγχυσι. Διερωτάται, που βρίσκεται το ‘αυτό πνεύμα και η αυτή γνώμη’ όταν πρόκειται για θρησκευτικές πεποιθήσεις; Τα πράγματα έχουν φθάσει σε τέτοιο σημείο ώστε και άτομα που είναι μέλη της ιδίας ακριβώς θρησκευτικής οργανώσεως δεν συμφωνούν όσον αφορά το τι πιστεύουν, και αδυνατούν να εξηγήσουν τις πεποιθήσεις των ο ένας στον άλλο ή σε άλλους. Η διαίρεσις οξύνεται όταν εξετάσετε το ζήτημα της θρησκευτικής σκέψεως σε διεθνή κλίμακα. Η καθολική σκέψις μεταξύ των εθνικών ομίλων διαφέρει πολύ. Παραδείγματος χάριν, η Καθολική Εκκλησία στην Ολλανδία εξέδωσε νέα Κατήχησι. Η Ρώμη είπε ότι βρήκε σ’ αυτήν πενήντα οκτώ αιρετικά σημεία. Η νέα Κατήχησις λέγει ότι σαφής διδασκαλία για ένα «πύρινο άδη» δεν είναι δυνατή, και ότι «ο καθένας μας πρέπει να βγάλη τα δικά του συμπεράσματα σ’ αυτό.» Επίσης αμφισβητεί ωρισμένες απόψεις περί Ευχαριστίας, πράγμα που, φυσικά, θίγει μια πολύ βασική Καθολική διδασκαλία, μια διδασκαλία η οποία πραγματεύεται τη μετουσίωσι του άρτου και του οίνου που χρησιμοποιείται στη λειτουργία. Διαιρέσεις έχουν προκύψει εντός της εκκλησίας και από την εγκύκλιο του Πάπα Παύλου ΣΤ’ για το ζήτημα του ελέγχου των γεννήσεων, καθώς επίσης και για την αγαμία των κληρικών. Η διαίρεσις έφθασε σε σημείο όπου ο Πάπας δεν μπορούσε πια να παραμείνη σιωπηλός σε ωρισμένα ζητήματα. Στην εφημερίδα Τάιμς της Νέας Υόρκης, της Παρασκευής 4 Απριλίου 1969, η επικεφαλίδα της πρώτης σελίδος έλεγε: «Ο Πάπας λέγει ότι η Διάστασις της Εκκλησίας Είναι στην ‘Πραγματικότητα Σχισματική.’» Το άρθρο ετόνιζε ότι πολλές εκατοντάδες ιερέων καθώς και δύο επίσκοποι της Λατινικής Αμερικής απαρνήθηκαν την ευχή της ιερωσύνης που είχαν κάμει λόγω διαφορών των με τις διδασκαλίες της Ρώμης.
4 Ο Προτεσταντισμός, με τις διαιρέσεις και τις υποδιαιρέσεις του σε εκατοντάδες θρησκευτικά δόγματα, δεν παρουσιάζει καλύτερη εικόνα ενότητος στη θρησκευτική σκέψι. Από τη σιωπηρή συγκατάθεσι που χορηγείται σε ανήθικη διαγωγή, όπως η πορνεία και η ομοφυλοφιλία, ως την απροκάλυπτη καταδίκη των διδασκαλιών της Βίβλου, και τον χαρακτηρισμό της αφηγήσεως καθώς και άλλων διδασκαλιών της Γραφης ως μύθων, οι Προτεσταντικές οργανώσεις δείχνουν κι αυτές, επίσης, έλλειψι ικανότητος να είναι «εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην.»
5. Λόγω αυτών των διακρίσεων ποια ερωτήματα γεννώνται λογικώς;
5 Όλα αυτά μας οδηγούν να ρωτήσωμε: Είναι δυνατόν να είναι το ανθρώπινο γένος «εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην»; Αν ναι, πώς μπορεί να επιτευχθή αυτή η ενότης; Ας εξετάσωμε μερικές από τις προσφερόμενες λύσεις, για να δούμε αν είναι δυνατόν να υπάρξη παγγήινη ενότης.
ΠΡΟΣΦΕΡΟΜΕΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ
6, 7. Πώς οι αντιξοότητες ενώνουν μερικές φορές ανθρώπους; Αναφέρετε παραδείγματα.
6 Τι είναι εκείνο που συνδέει τους ανθρώπους ώστε να ενεργούν με ενότητα και αρμονία; Μερικές φορές, οι αντιξοότητες συνδέουν τους ανθρώπους. Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι, όταν συμβή κάποια φυσική καταστροφή, όπως ένας σεισμός, μια πλημμύρα, ένας τυφών, μια θύελλα, ή άλλη καταιγίδα, οι άνθρωποι αισθάνονται ξαφνικά μια ώθησι να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους; Σχετικά με τον σεισμό στην Αλάσκα το Μάρτιο του 1964, μια έκθεσις έλεγε για ανθρώπους «οι οποίοι είχαν σχηματίσει μια ανθρώπινη αλυσίδα για να προστατευθούν σε περίπτωσι που κάποια ρωγμή θα γινόταν στο δρόμο.» Μια άλλη έλεγε για μια ηλικιωμένη κυρία η οποία βγήκε τρέχοντας από ένα κατάστημα με τεντωμένα τα χέρια και το πρόσωπο κίτρινο από φόβο. Αγκάλιασε με τα χέρια της μια γυναίκα και παρέμειναν έτσι οι δυο μαζί. Και η γυναίκα είπε: «Όταν η γη έπαυσε να σείεται, η λίγο ηλικιωμένη κυρία συνέχισε το δρόμο της και εξαφανίσθηκε στη γωνιά του δρόμου. Δεν την είχα δη ποτέ προηγουμένως και δεν έχω ιδέα ποια είναι. Αλλά για μια στιγμή είχαμε ένα κοινό ενδιαφέρον—να επιζήσωμε.» Τον Ιανουάριο του 1969 η δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών υπέστη μεγάλες βροχοπτώσεις. Ήσαν τόσο δυνατές, ώστε σπίτια σαρώθηκαν από μανιασμένους χειμάρρους. Μια γραπτή αφήγησις λέγει για ανθρώπους που έσπευδαν να φύγουν ιππεύοντας σε άλογα, με αυτοκίνητα και με ελικόπτερα. Σε επείγουσες περιπτώσεις οι άνθρωποι συνασπίζονται για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο, να εργασθούν για ένα κοινό σκοπό και με ενότητα. Ένας τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός έδινε συνεχείς οδηγίες για την εκκένωσι, και για το πότε έπρεπε να εγκαταλείψουν τα σπίτια των. Η αστυνομία εβεβαίωνε την αναχώρησι των ανθρώπων από μια ωρισμένη περιοχή, και κατόπιν ερχόταν ο στρατός για να εμποδίση λεηλασίες. Μετά από τις πλημμύρες, μπουλντόζες καθάρισαν τους δρόμους και τα λιβάδια. Χιλιάδες εθελονταί έσπευσαν να βοηθήσουν. Ναι, μπροστά στον κίνδυνο οι άνθρωποι συνεργάσθηκαν με ενότητα.
7 Μερικές φορές όταν γίνη γνωστό σε μια ωρισμένη περιοχή ότι κάποιος κλέπτης ληστεύει τα σπίτια των ανθρώπων, οι γείτονες συγκεντρώνονται για το κοινό των καλό και φυλάγουν με προσοχή ο ένας την ιδιοκτησία και την περιουσία του άλλου. Όταν ο κλέπτης συλληφθή ή εγκαταλείψη την περιοχή, οι άνθρωποι επανέρχονται ο καθένας στα δικά του συμφέροντα και τις φροντίδες.
8, 9. Περιγράψτε πώς τα έθνη αγωνίσθηκαν για ενότητα σε ωρισμένες εποχές.
8 Σε μεγαλύτερη κλίμακα, έθνη συχνά συνασπίζονται για μια ενοποιημένη δράσι, όταν απειλούνται από ένα κοινό εχθρό. Γι’ αυτό το 1899 και το 1907 έγιναν δύο διασκέψεις ειρήνης στη Χάγη της Ολλανδίας, όπου παρευρέθησαν εικοσιέξη έθνη στην πρώτη και σαράντα τέσσερα στη δευτέρα. Πολλά απ’ αυτά τα έθνη ενεπλάκησαν σε πόλεμο το 1914! Για να προσπαθήσουν να εμποδίσουν να συμβή ένας άλλος μεγάλος πόλεμος, όπως εκείνος ο οποίος εκάλυψε τη γη το 1914–1918, η Συνθήκη των Βερσαλλιών που έγινε το 1919 επρόκειτο να ρυθμίζη τους εξοπλισμούς της Γερμανίας. Ήλθε το 1936, και η Ναζιστική Γερμανία κατέλαβε τη Ρηνανία, μια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη σύμφωνα με τη συνθήκη των Βερσαλλιών, και αγνόησε τους στρατιωτικούς περιορισμούς.
9 Το 1928 το Σύμφωνον Ειρήνης Κέλλογκ-Μπριάν υπεγράφη από εξήντα δύο έθνη. Ο υψηλός σκοπός του ήταν να κηρύξη εκτός νόμου τον πόλεμο «ως όργανον εθνικής πολιτικής.» Ήλθε το 1939 και η έναρξις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και προτού λήξη εκείνος ο μεγάλος πόλεμος τα περισσότερα από εκείνα τα εξήντα δύο έθνη είχαν συμμετάσχει στο ολοκαύτωμα.
10-12. Ποιες άλλες ενέργειες για ενότητα δείχνει η ιστορία ότι έγιναν;
10 Η Σοβιετική Ένωσις υπέγραψε ένα σύμφωνο μη επιθέσεως με την Εσθονία, τη Λιθουανία, τη Λεττονία, την Πολωνία, τη Φιλλανδία και τη Ρουμανία. Προτού περάση πολύς καιρός η Σοβιετική Ένωσις κατέλαβε ολόκληρες αυτές τις χώρες ή μέρος αυτών.
11 Το 1939 η Ρωσία και η Γερμανία υπέγραψαν εκείνο που έγινε γνωστό ως το διάσημο σύμφωνο μη επιθέσεως «Στάλιν-Χίτλερ.» Ύστερα από δύο περίπου χρόνια αυτά τα δύο έθνη ήσαν σε πόλεμο αλληλοσφαζόμενα στο πεδίον της μάχης.
12 Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Αγγλία, και η Ρωσία, μαζί με άλλα έθνη, συνεργάσθηκαν στενά μαζί εναντίον του κοινού εχθρού, των Εθνών του Άξονος τα οποία ήσαν υπό την ηγεσία της Γερμανίας και περιελάμβαναν και την Ιαπωνία. Ο συνασπισμός των για να επιζήσουν ήταν ολιγόβιος όταν κατόπιν η Ρωσία ακολούθησε χωριστή πορεία που απέβλεπε σε κατακτήσεις. Εν τω μεταξύ οι εχθροί των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αγγλίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδιαιτέρως η Γερμανία, η Ιταλία και η Ιαπωνία, έγιναν τώρα σύμμαχοί των και ο κοινός εχθρός από πολλές απόψεις κατέληξε να είναι η Κουμμουνιστική Ρωσία.
13. (α) Τι αποδεικνύουν αυτές οι προσπάθειες των εθνών; (β) Πώς γνωρίζομε ότι η ενότης για ιδιοτελή σκοπό δεν είναι κάτι νέο;
13 Όλα αυτά αποδεικνύουν ένα μόνο πράγμα: Ότι η ενότης αυτών των εθνών και οι κοινές των προσπάθειες είναι μόνο για ένα ιδιοτελή σκοπό, την προώθησι ενός στόχου ή ενός εθνικού αντικειμενικού σκοπού. Όταν οι σκοποί των έχουν εξυπηρετηθή, τα έθνη δεν ενδιαφέρονται για τη διατήρησι της ενότητος και της συμφωνίας με τους γείτονάς των. Μια έρευνα της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους από το 1481 π.Χ., όταν η Αίγυπτος ήταν η επικρατούσα παγκόσμιος δύναμις, ως το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια χρονική περίοδο 3.426 περίπου ετών, δείχνει ότι υπήρξαν 3.000 και πλέον έτη πολέμου και μόνο 268 έτη ειρήνης. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου περίπου 8.000 διεθνείς συμφωνίες ή συνθήκες ειρήνης έχουν γίνει και παραβιασθή. Από το 1945 συνέχισαν να συνάπτωνται συνθήκες, συμμαχίες και σύμφωνα ειρήνης μεταξύ των εθνών, αλλ’ όλα μ’ ένα ιδιοτελή σκοπό υπ’ όψιν, όχι με την επιθυμία να ζη ο καθένας με ενότητα και ειρήνη με τον γείτονά του.
14, 15. (α) Γιατί η ενότης στον πολιτικό τομέα διατηρείται μερικές φορές; (β) Συνήθως τι προκύπτει κατόπιν;
14 Στον στίβο της εθνικής και τοπικής πολιτικής βλέπομε ότι ο λόγος για ενότητα συνήθως δεν είναι γνήσιο ενδιαφέρον για το λαό. Σε πολλές πολιτικές εκστρατείες υποστηρίζεται ένας ειδικός υποψήφιος, όχι διότι μπορεί να κάμη το περισσότερο καλό για το λαό, αλλά διότι μπορεί να παράσχη ωρισμένες εύνοιες σ’ εκείνους που τον υποστηρίζουν. Αυτές οι εύνοιες ονομάζονται συχνά «πατρονάρισμα» ή «προστασία.» Έτσι αν οι άνθρωποι υποστηρίζουν έναν συγκεκριμένο υποψήφιο, υπάρχει κάτι γι’ αυτούς τους ιδίους στην υπόθεσι. Η ενότης η οποία αποκτάται είναι και πάλι για ιδιοτελή σκοπό. Συχνά ακούεται δυνατά και καθαρά η φωνή ότι αν κάποιος συγκεκριμένος υποψήφιος για πολιτικό αξίωμα εκλεγή, θα κάμη το πιο μεγάλο καλό για το λαό γενικά. Γίνονται πολιτικές συγκεντρώσεις, καθώς και εκστρατείες γευμάτων και ομιλίες με υποσχέσεις, που όλα δείχνουν τις μάζες του λαού ενοποιημένες πίσω ‘από τον άνθρωπο που μπορεί να κάμη το περισσότερο καλό.’ Εν όψει όλων αυτών μπορεί κανείς να συμπεράνη εύκολα ότι οι ενωμένες προσπάθειες τόσο πολλών απ’ αυτούς τους ανθρώπους πρόκειται πράγματι να φέρουν αλλαγές στο μέλλον για το καλό του λαού.
15 Όταν αυτό το άτομο καταλάβη το αξίωμα οφείλει ν’ αρχίση να εξοφλή τα «χρέη» του, τις υποσχέσεις του σ’ εκείνους οι οποίοι τον έχουν υποστηρίξει οικονομικά ή με διαφορετικό τρόπο. Αυτό συχνά σημαίνει ότι δεν γίνεται αρχηγός ενός υπουργείου ή μιας υπηρεσίας της κυβερνήσεως το άτομο που μπορεί να κάμη το μεγαλύτερο καλό στις μάζες αλλά εκείνος ο οποίος εξυπηρέτησε καλύτερα τα συμφέροντα του υποψηφίου και ίσως συνεισέφερε στη μεγάλη δαπάνη της προεκλογικής εκστρατείας. Άλλοι οι οποίοι πιθανόν να έχουν επίσης προσφέρει υποστήριξι, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό, διαπιστώνουν τώρα ότι οι υποσχέσεις και η ενότης της προεκλογικής εκστρατείας ήσαν μάλλον αυταπάτες. Τίποτε δεν αλλάζει, αλλά πάλι εκείνο που παρουσιάζεται επί σκηνής είναι η ιδιοτέλεια των ανθρώπων, η επιθυμία για προσωπικό κέρδος και προαγωγή.
16. Ως αυτό το σημείο, ποια επείγουσα ερώτησι εξακολουθούμε ν’ αντιμετωπίζωμε;
16 Και μέσα απ’ όλα αυτά εξακολουθούμε ν’ αντιμετωπίζωμε το ερώτημα: Τι είναι εκείνο που συνδέει τους ανθρώπους για να μπορούν να ενεργούν με πραγματική ενότητα και με αληθινή αρμονία; Είναι μήπως οι αντιξοότητες; Μήπως είναι οι εθνικές και διεθνείς συνθήκες και τα διεθνή σύμφωνα; Είναι οι πολλές θρησκευτικές οργανώσεις; Είναι οι πολιτικοί άνδρες και οι υποστηρικταί των; Μια απλή εξέτασις του ζητήματος κάνει τους ανθρώπους με έντιμη καρδιά να πουν ότι πρέπει να υπάρχη κάτι άλλο, κάτι πιο σταθερό, πιο βέβαιο, θεμελιωμένο επάνω σε καλύτερες αρχές. Και βεβαιότατα υπάρχει.
Η ΒΑΣΙΣ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
17. Προσδιορίστε τη βάσι για πραγματική ενότητα.
17 Αυτό το κάτι άλλο έχει τις βάσεις του σ’ ένα βιβλίο που έχει αγνοηθή από πολλούς που χρησιμοποιείται από άλλους ως κάτι που φέρνει «καλη τύχη» και που καταδικάζεται ακόμη από άλλους. Ναι, είναι το βιβλίο της αληθείας του Παντοδυνάμου Θεού, η Αγία Γραφή. Μέσα στις σελίδες της βρίσκεται αυτό το κάτι που θα ενώση πραγματικά τους ανθρώπους άσχετα με την εθνική των καταγωγή και την κοινωνική των θέσι.
18. Ποια συμβουλή είχε δώσει ο Παύλος στην εκκλησία της Κορίνθου για την ενότητα, και γιατί είχε δοθή αυτή η συμβουλή;
18 Ο απόστολος Παύλος γράφοντας την επιστολή του στην εκκλησία της Κορίνθου τον πρώτον αιώνα μ.Χ. τους είπε τα εξής: «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, διά του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να λέγητε πάντες το αυτό, και να μη ήναι σχίσματα μεταξύ σας, αλλά να ήσθε εντελώς ηνωμένοι, έχοντες το αυτό πνεύμα και την αυτήν γνώμην. Διότι εφανερώθη εις εμέ παρά των εκ της οικογενείας της Χλόης περί υμών, αδελφοί μου, ότι είναι έριδες μεταξύ σας. Λέγω δε τούτο, διότι έκαστος από σας λέγει, Εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, εγώ δε του Χριστού. Διεμερίσθη ο Χριστός»; (1 Κορ. 1:10-13) Όταν ο Παύλος έγραψε αυτά τα λόγια, τα μέλη της εκκλησίας της Κορίνθου δεν συνεργάζονταν με ενότητα. Αντιθέτως ακολουθούσαν ανθρώπους με τη σκέψι ότι αυτοί οι άνθρωποι ήσαν κατά κάποιον τρόπον άξιοι της υποταγής των αντί να καλλιεργούν ενότητα με το να λέγουν τα ίδια πράγματα και να έχουν το ίδιο πνεύμα.
19. Τι είχαν χάσει οι Κορίνθιοι με το ν’ ακολουθούν διαφόρους ανθρώπους, και ποια ήταν πραγματικά μια ενοποιητική δύναμις γι’ αυτούς, που μας οδηγεί να κάνωμε ποιες ερωτήσεις;
19 Ο Παύλος έδειχνε σαφώς σ’ αυτούς τους Χριστιανούς στην Κόρινθο ότι αν επρόκειτο να γίνουν οπαδοί ανθρώπων, του Παύλου, του Απολλώ, του Κηφά ή άλλων, τότε θα εθυσίαζαν την πιο σπουδαία δύναμί των—την ενότητα της διανοίας και της καρδιάς. Περιέγραψε σαφώς τη θρησκευτική κατάστασι, λέγοντας: «Διεμερίσθη ο Χριστός.» Επομένως η πραγματική Χριστιανική ενότης δεν μπορούσε να υπάρχη, εφόσον οι οπαδοί της διδασκαλίας της Χριστιανοσύνης ήσαν διηρημένοι. Ο Παύλος είπε ακόμη στους Κορινθίους: «Διότι όταν λέγη τις, Εγώ μεν είμαι του Παύλου· άλλος δε, Εγώ του Απολλώ· δεν είσθε σαρκικοί;» (1 Κορ. 3:4) Ώστε για να μη είναι σαρκικοί οι Κορίνθιοι Χριστιανοί, καθώς και όλοι οι Χριστιανοί στην προκειμένη περίπτωσι, οφείλουν να εργάζωνται για ενότητα διανοίας και καρδιάς. Και ποια είναι η βάσις για ενότητα. Είναι το «ευαγγέλιον» που είπε ο Παύλος ότι τον είχε αποστείλει ο Χριστός να κηρύξη. Πιθανόν να ρωτήσετε, Τι είναι ακριβώς το «ευαγγέλιον»; Τι περιλαμβάνει αυτός ο όρος και πώς αυτό προάγει την ενότητα του πνεύματος σε όλους τους ανθρώπους;
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΦΕΡΝΕΙ ΕΝΟΤΗΤΑ
20. Είναι το «ευαγγέλιον» κατ’ ανάγκην ένα μόνο άγγελμα;
20 Σ’ ένα κόσμο γεμάτο από καθημερινές εκθέσεις, οι οποίες είναι κακές ειδήσεις για πολλούς από τους κατοίκους της γης, το ευαγγέλιο από τον Λόγο του Θεού πρέπει να φέρη ευτυχία στους κατοίκους της γης. Η Γραφή είναι γεμάτη από αγαθά νέα και αυτά τα αγαθά νέα αποτελούν μια ενοποιητική δύναμι για τους αληθινούς Χριστιανούς. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι το «ευαγγέλιον» έχει πολλά ενοποιητικά αγγέλματα. Θα εξετάσωμε μόνο λίγα απ’ αυτά τα αγγέλματα όπως περιέχονται στο βιβλίο της αληθείας του Θεού, την Αγία Γραφή.
21. Τι είναι το «ευαγγέλιον» στο εδάφιο Γένεσις 3:15;
21 Στη Γένεσι 3:15 ο Ιεχωβά Θεός είπε στον όφι ο οποίος είχε κάμει τον Αδάμ και την Εύα να παρακούσουν τη δικαία εντολή του: «Έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό [αυτός, ΜΝΚ] θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» Το ευαγγέλιον ή αγαθά νέα σ’ αυτή την περίπτωσι ήταν ότι ο Ιεχωβά Θεός θα παρήγε κάποτε ένα σπέρμα που θα συνέτριβε τον πρώτιστο εχθρό του Θεού, τον όφι, τον Διάβολο, και το πονηρό σπέρμα του. Βάσει αυτών των αγαθών νέων και με κατανόησι της προφητικής σημασίας των το ανθρώπινο γένος μπορούσε να έχη ελπίδα για το μέλλον, η οποία ελπίδα θα έφερνε ευλογίες αντί κατάρες και θα χρησίμευε για την ενότητα όλων των λαών.
22. Τι είναι τα «αγαθά νέα» των εδαφίων Γένεσις 22:16-18;
22 Στα εδάφια Γένεσις 22:16-18 (ΜΝΚ) όταν ο Αβραάμ, ο «φίλος του Ιεχωβά» είχε επιχειρήσει να προσφέρη εκουσίως τον γυιο του Ισαάκ ως θυσία, ο Ιεχωβά Θεός είπε: «Ώμοσα εις εμαυτόν, λέγει ο Ιεχωβά, ότι, επειδή έπραξας το πράγμα τούτο, και δεν ελυπήθης τον υιόν σου, τον μονογενή σου, ότι ευλογών θέλω σε ευλογήσει, και πληθύνων θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού, και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης και το σπέρμα σου θέλει κυριεύσει τας πύλας των εχθρών αυτού· και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου.» Τα «αγαθά νέα» προς τον Αβραάμ ήσαν ότι ο Ιεχωβά είχε κάμει μαζί του μια διαθήκη με όρκο ότι μέσω του σπέρματος του Αβραάμ επρόκειτο να ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης στον ωρισμένο καιρό και να ενωθούν ως ένας λαός. Τώρα έγινε πιο σαφές ότι η υπόσχεσις που είχε γίνει στην Εδέμ, ότι το σπέρμα του Θεού θα εμφανιζόταν στον ωρισμένο καιρό, επρόκειτο να έλθη τώρα μέσω της γραμμής του ‘φίλου του Θεού,’ Αβραάμ.—Ιακ. 2:23.
23. (α) Ποια είναι τα «αγαθά νέα» των εδαφίων 2 Σαμουήλ 7:12, 13; (β) Πώς αυτά τα «αγαθά νέα» απεκαλύφθησαν στην παρθένο Μαρία; στους ποιμένες στον αγρό;
23 Στα εδάφια 2 Σαμουήλ 7:12, 13, ο Ιεχωβά Θεός έδωσε υπόσχεσι στον Βασιλέα του Ιούδα Δαβίδ με τα εξής λόγια: «Αφού πληρωθώσιν αι ημέραι σου, και κοιμηθής μετά των πατέρων σου, θέλω αναστήσει μετά σε το σπέρμα σου, το οποιον θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, και θέλω στερεώσει την βασιλείαν αυτού. Αυτός θέλει οικοδομήσει οίκον εις το όνομά μου· και θέλω στερεώσει τον θρόνον της βασιλείας αυτού έως αιώνος.» Τα «αγαθά νέα» προς τον Δαβίδ ήταν ότι μέσω της γενεαλογικής γραμμής του από τον Αβραάμ θα ερχόταν ένας μόνιμος και αιώνιος κληρονόμος μιας δικαίας Βασιλείας. Ύστερ’ από αιώνες ο Βιβλικός συγγραφεύς Λουκάς ωμίλησε γι’ αυτά τα «αγαθά νέα» με τα εξής λόγια που ανέφερε ο άγγελος στην παρθένο Μαρία: «Θέλεις συλλάβει εν γαστρί, και θέλεις γεννήσει υιόν· και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος θέλει είσθαι μέγας, και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή· και θέλει δώσει εις αυτόν Ιεχωβά ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του Πατρός αυτού· και θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος.» (Λουκ. 1:31-33, ΜΝΚ) Έτσι με ακρίβεια τα «αγαθά νέα» για το σπέρμα, για το οποίον είχε γίνει λόγος για πρώτη φορά στην Εδέμ και είχε δοθή υπόσχεσις ότι θα ήρχετο μέσω του Αβραάμ και του Δαβίδ, κατέληγαν στον Ιησού Χριστό, για τον οποίο ο Ματθαίος αρχίζει την αφήγησί του με τα εξής λόγια: «Βίβλος της γενεαλογίας του Ιησού Χριστού, υιού του Δαβίδ, υιού του Αβραάμ.» (Ματθ. 1:1) Ώστε στη γέννησι του Ιησού οι άγγελοι του ουρανού μπορούσαν να χαίρωνται και ένας τέτοιος αγγελικός αγγελιαφόρος είπε στους ποιμένας στην ίδια εκείνη χώρα όπου γεννήθηκε ο Ιησούς: «Μη φοβείσθε· διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις είναι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος.» (Λουκ. 2:10, 11) Αυτό το εξαιρετικό γεγονός θα κατέληγε, στον ωρισμένο καιρό του Θεού, στο να ενώση το ανθρώπινο γένος μ’ ένα μόνιμο τρόπο.
24. Ποιο είναι το ευαγγέλιον, ή αγαθά νέα, του εδαφίου Ματθαίος 24:14;
24 Στο εδάφιο Ματθαίος 24:14, λίγο πριν συλληφθή και θανατωθή επάνω στο ξύλο του μαρτυρίου το 33 μ.Χ., ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του για μια άλλη μορφή του ευαγγελίου ή αγαθών νέων: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» Αυτή η βασιλεία ήταν πράγματι ευαγγέλιον, διότι επρόκειτο να φέρη στο ανθρώπινο γένος την εκπλήρωσι των υποσχέσεων που είχε κάμει ο Ιεχωβά Θεός, αρχίζοντας από την Εδέμ και συνεχίζοντας ως τη γέννησι, τη ζωή, τον θάνατο, την ανάστασι και την εξύψωσι του Χριστού Ιησού για να είναι Βασιλεύς αυτής της βασιλείας.
25. Ποια τρία ερωτήματα είναι τώρα ανάγκη ν’ απαντηθούν σχετικά με την παγγήινη ενότητα;
25 Εν συντομία, λοιπόν, το ευαγγέλιον ή αγαθα νέα που ενώνει το ανθρώπινο γένος σ’ όλη τη γη έχει πολλές πλευρές κι εδώ έχομε θίξει απλώς ελάχιστες όπως περιέχονται στον Λόγο της Αληθείας του Θεού. Υπάρχουν πολλά άλλα αγαθά νέα μέσα στις σελίδες της Βίβλου, στην πληροφορία που έχομε από τον Θεό και που περιέχεται στις εξηνταέξη επιστολές ή βιβλία της. Το ερώτημα όμως είναι, Πώς έρχεται η ενότης από το ευαγγέλιον; Με ποιους τρόπους μπορεί να προκύψη ενότης μεταξύ των λαών αυτής της γης με τις πολλές εθνικές και φυλετικές διαιρέσεις των και τις ποικίλες πολιτικές πεποιθήσεις των; Και ακόμη, εφόσον το ανθρώπινο γένος βρίσκεται σε τόσο μεγάλη ανάγκη αυτής της παγγήινης ενότητος τώρα που το ανθρώπινο γένος είναι τόσο φοβερά διηρημένο και σε διαφωνία με τους συνανθρώπους των, πότε θα γίνη πραγματικότης αυτή η παγγήινη ενότης; Τις απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα καθώς και σε άλλα τις αφήνομε στο επόμενο άρθρο, και σας προσκαλούμε να το διαβάσετε, μαζί με τις Γραφικές παραπομπές, πράγμα που θα σας καταστήση ικανούς να οικοδομήσετε πίστι στις υποσχέσεις του Ιεχωβά Θεού για την ενότητα του ανθρωπίνου γένους παγκοσμίως.
[Εικόνα στη σελίδα 492]
ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ;
8.000 ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
3.000 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ
268 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΡΗΝΗΣ