και διέταξε το ανθρώπινο ζεύγος να μη φάγη από τον καρπό του.

Γιατί το δένδρο ωνομάσθηκε «ξύλον της γνώσεως του καλού και του κακού»; Διότι, ως αποτέλεσμα της εντολής του Θεού, ο καρπός του εσυμβόλιζε γνώσι, μάλιστα χωριστά από τις ρητές εντολές του Θεού όσον αφορά το τι είναι «καλόν» και τι είναι «κακόν» γι’ αυτά. Το να λάβη, λοιπόν, το ανθρώπινο ζεύγος απ’ αυτόν τον καρπό θα εσήμαινε ότι έστρεφαν τα νώτα στον ουράνιο Πατέρα τους και απέρριπταν τη θεία του καθοδήγησι και το τέλειο θέλημά του. Μολονότι ήταν απλή, η δοκιμασία περιελάμβανε πολλά. Περιελάμβανε την εξάρτησι του ανθρώπου από τον Δημιουργό του και την αναγνώρισι από μέρους του ανθρώπου της θείας εξουσίας. Θυμηθήτε, επίσης, ότι ο Ιησούς Χριστός εφήρμοσε σε ατελείς ανθρώπους τον κανόνα ότι «ο εν τω ελαχίστω πιστός, και εν τω πολλώ πιστός είναι· και ο εν τω ελαχίστω άδικος, και, εν τω πολλώ άδικος είναι.» (Λουκ. 16:10) Πόσο περισσότερο εφηρμόζετο αυτό σε τέλεια πλάσματα!

Γιατί παρέβη η Εύα τον νόμο του Θεού κι έφαγε από τον καρπό; Η ιδέα δεν άρχισε απ’ αυτήν, αλλά παρουσιάσθηκε στην Εύα από ένα πνευματικό πλάσμα που εχρησιμοποίησε ένα χαμερπή όφιν για να μιλήση μέσω αυτού. Εκείνο το πνευματικό πλάσμα, που προσδιορίζεται στην Βίβλο ως Σατανάς ή Διάβολος καλείται γι’ αυτό «ο όφις ο αρχαίος.» (Αποκάλ. 12:9) Το αόρατο πλάσμα, μιλώντας δια μέσου του όφεως, φανερά αρνήθηκε την αλήθεια της Θείας εντολής που ανέφερε η Εύα. Παρέστησε τον καρπό του δένδρου ως δυνάμενο να την κάμη να είναι ως ο Θεός, αποφασίζοντας μόνη της τι ήταν «καλόν» και τι ήταν «κακόν.» Η Εύα τότε άρχισε να θεωρή τον καρπό ως πολύ επιθυμητόν και παρήκουσε στον Θεό τρώγοντας από τον καρπό. Ο Αδάμ, ο σύζυγος και κεφαλή της, όταν διεπίστωσε τι είχε κάμει αυτή, δεν αντιτάχθηκε στην πράξι της, αλλ’ ενώθηκε μαζί της σ’ αυτήν.—Γέν. 3:1-6· Ιακ. 1:14, 15· 1 Κορ. 11:3.

Με την άνομη αυτή πράξι κατέστησαν ένοχοι αμαρτίας, και γι’ αυτό επέφεραν στους εαυτούς των την ποινή της αμαρτίας. (1 Ιωάν. 3:4) Εξετάζοντας την ορθότητα της αποφάσεως του Θεού, δεν πρέπει να κάμωμε το λάθος να κρίνωμε τη σοβαρότητα της πράξεως του Αδάμ και της Εύας με τον τρόπο που βλέπουν πολλοί τα πράγματα στην εποχή μας. Σήμερα η παρακοή στους γονείς είναι κοινή, και συχνά περνά ατιμώρητη. Και η κλοπή, επίσης, είναι κοινή, και πολλοί φρονούν ότι, αν το κλεπτόμενο πράγμα είναι μικρό, η κλοπή δεν πειράζει και τόσο. Η εξέγερσις και η καταφορά εναντίον της εξουσίας είναι, επίσης, συχνή σήμερα. Αλλ’ αυτό δεν διορθώνει τα πράγματα! Μέγα μέρος της σαπρής καρποφορίας που βλέπομε σήμερα υπό τη μορφή αυξανομένης εγκληματικότητας και κακουργίας οφείλεται σε παράλειψι των γονέων και άλλων οι οποίοι κατέχουν εξουσία να διορθώσουν τα πράγματα από την αρχή.—Παροιμ. 13:24· Εκκλησ. 8:11.

Ο Θεός δεν επρόκειτο να ενθαρρύνη την αδικοπραγία με παράλειψι επιβολής του νόμου του. Ο Αδάμ και η Εύα, με την παρακοή τους, έδειξαν μεγάλη έλλειψι αγάπης για Εκείνον που είχε προνοήσει τόσο θαυμάσια γι’ αυτούς. Αυτοί ήσαν ένοχοι κλοπής, διότι έλαβαν αυτό που είπε ο Δημιουργός των ότι δεν ήταν δικό τους. Και το χειρότερο, ενώθηκαν με τον εχθρό του Θεού και, με τις πράξεις των, απεκάλεσαν τον Θεό ψεύτη. Ο Ιεχωβά ώφειλε τόσο απέναντι του εαυτού του όσο και απέναντι όλης της παγκοσμίου οικογενείας του να κρατήση ψηλά τον νόμο. Αυτό έκαμε. Ως αποτέλεσμα της εσκεμμένης αμαρτίας του, το άνομο ζεύγος εξεβλήθη από την Εδέμ για να πεθάνη.—Γέν. 3:22-24.

Η επίδρασις της αμαρτίας σ’ αυτούς θα μπορούσε να παρομοιωθή με ό,τι συμβαίνει σε μια λεπτή μηχανή, όταν δεν χρησιμοποιήται κατάλληλα, σύμφωνα με τις οδηγίες του κατασκευαστού. Η μηχανή θα παρουσιάση αδυναμίες και, με τον καιρό, θα παύση να λειτουργή. Ομοίως, ο Αδάμ και η Εύα, ως αποτέλεσμα της αγνοίας των οδηγιών του Πλάστου των, έχασαν τη τελειότητά των. Οι διάνοιες και τα σώματά των άρχισαν να καταρρέουν, και τελικά έπαυσαν να λειτουργούν, στον θάνατο. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα που επέφερε σ’ αυτούς η παρακοή και η αφαίρεσις της ευνοίας του Θεού. (Γέν. 3:16-19) Αφού εξήντλησε ο Αδάμ την τεράστια ζωτικότητα του άλλοτε τελείου σώματός του, πέθανε σε ηλικία 930 ετών. Δηλαδή μέσα στη συμβολική «ημέρα» των χιλίων ετών, που είχε ορίσει ο Θεός.—Γέν. 5:5· 2 Πέτρ. 3:8.

ΕΠΙΔΡΑΣΙΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ

Αλλά, αφού εμείς σήμερα δεν παρακούσαμε στον νόμο εκείνο της Εδέμ, γιατί συμβαίνει ώστε κι εμείς επίσης ν’ αρρωσταίνωμε και να πεθαίνουμε; Για τον εξής λόγο: Όλοι οι απόγονοι του Αδάμ γεννήθηκαν μετά την παρακοή του, και αφού είχε εκδιωχθή από την οικογένεια του Θεού. Γι’ αυτό και οι απόγονοί του εκληρονόμησαν την αμαρτία και τον θάνατο από αυτόν. Όλοι οι άνθρωποι κληρονομούν ατέλεια, διότι όλοι προέρχονται από τον Αδάμ και την Εύα. Όπως μας λέγει το Γραφικό βιβλίο του Ιώβ: «Τις δύναται να εξάξη καθαρόν από ακαθάρτου; ουδείς.» (Ιώβ 14:4) Επίσης, στην επιστολή προς Ρωμαίους 5:12, η Γραφή εξηγεί: «Δι’ ενός ανθρώπου [Αδάμ] η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους.» Ακριβώς όπως μια τέλεια μηχανή δεν μπορεί να παραχθή από μια ατελή φόρμα, έτσι κι ο Αδάμ με την ατέλειά του δεν μπορούσε να παραγάγη τέλεια τέκνα, απηλλαγμένα από αμαρτία.—Ψαλμ. 51:5.

Η επίδρασις της αμαρτίας του Αδάμ και της Εύας στους απογόνους των μπορεί να παραβληθή με ό,τι συμβαίνει συχνά όταν άνθρωποι που αγνοούν τον νόμο του Θεού και ζουν ανήθικα, αποκτούν τέκνα. Τέτοιοι άνθρωποι μπορεί ν’ αποκτήσουν ασθένειες στα γεννητικά όργανα που τους έδωσε ο Θεός για να γεννήσουν τα τέκνα των. Τα τέκνα των «ακαθάρτων» αυτών γονέων μπορεί να γεννηθούν φυσικώς ή διανοητικώς βλαμμένα λόγω της αμαρτίας των γονέων των. Έτσι και οι πρώτοι μας γονείς έγιναν «ακάθαρτοι,» ατελείς, υποκείμενοι σε νοσήματα, και τελικά σε θάνατο. Μπορούσαν να διαβιβάσουν στους απογόνους των μόνον εκείνο που είχαν αυτοί οι ίδιοι: ατέλεια, ασθένεια και θάνατο. Γι’ αυτό κι εμείς όλοι γηράσκομε και πεθαίνομε, και πράττομε τόσο εύκολα ό,τι είναι κακό.

Εν τούτοις, άλλο είναι το να κάνωμε άθελα σφάλματα λόγω της κληρονομημένης αμαρτίας, κι εντελώς άλλο είναι το να κάνωμε εσκεμμένα εκείνο που ξέρομε ότι είναι εσφαλμένο. (1 Ιωάν. 5:16) Αν κανείς αληθινά μετανοή για σφάλματα που κάνει λόγω κληρονομημένων αδυναμιών, μπορεί ν’ αναμένη σπλαγχνική συγχώρησι από τον Θεό. (Παροιμ. 28:13) Αλλά πρέπει να προσέχη ώστε, αφού γνωρίζει τι είναι ορθόν, να μη προτιμά εσκεμμένα ν’ ακολουθή μια πορεία αντίθετη στο θέλημα του Θεού. Το να ενεργή έτσι θα εσήμαινε απώλεια της ευνοίας του Θεού και αυτής της ζωής.—Δευτ. 30:15-20· Εβρ. 10:26, 27.

Ευτυχώς, ο Ιεχωβά έλαβε στοργική πρόνοια να σώση τους αμαρτωλούς που μετανοούν από τα κακά αποτελέσματα της κληρονομημένης αμαρτίας και του θανάτου. Η μεγαλειώδης αυτή απαλλαγή θα έλθη μέσω της λυτρωτικής θυσίας του Ιησού Χριστού. Η Αγία Γραφή λέγει σχετικά με αυτή την πρόνοια: «Τον Υιόν αυτού τον μονογενή απέστειλεν ο Θεός εις τον κόσμον, δια να ζήσωμεν δι’ αυτού.» (1 Ιωάν. 4:9) Στον ωρισμένο καιρό του Θεού, λοιπόν, υπό τη Βασιλική εξουσία του Υιού του, η κληρονομημένη ανθρώπινη ατέλεια βαθμηδόν θ’ αφαιρεθή, και το ανθρώπινο γένος δεν θα υφίσταται πια τ’ αποτελέσματα της αμαρτίας του Αδάμ. Ακόμη και ο θάνατος που εκληρονομήσαμε από τον Αδάμ δεν θα έχη πια εξουσία σ’ εμάς! (Αποκάλ. 21:3, 4· 1 Κορ. 15:26) Μπορείτε να είσθε ένας που θ’ απολαύση αυτές τις ευλογίες. Πώς; Επωφελούμενοι από την πρόνοια που έλαβε ο Ιεχωβά και αποδεικνύοντας την αγάπη σας σ’ αυτόν με την τήρησι των εντολών του.—Ιερεμ. 7:23· Εκκλησ. 12:13.

Αβέβαιοι περί του Άδου

♦ Όταν περίπου 3.000 Νεοζηλανδοί ρωτήθηκαν να πουν τις απόψεις των για τη δοξασία του άδου, έξη στους δέκα είπαν ότι, καθώς επίστευαν, ο άδης είναι μια κατάστασις διανοίας. Όταν ρωτήθηκαν αν επίστευαν τον άδη ως τόπο, 62 τοις εκατό απήντησαν Όχι. Περίπου 48 τοις εκατό των θεολόγων που ρωτήθηκαν εξέφρασαν τη γνώμη ότι δεν υπάρχει ζωή μετά απ’ αυτή τη ζωή· 40 τοις εκατό είπαν Ναι· και 12 τοις εκατό δεν είχαν καμμιά γνώμη. Εν τούτοις, η Γραφή λέγει ότι ο άδης είναι ο τάφος. Πόσο αληθεύουν τα λόγια που αναγράφονται στο βιβλίο του Αμώς 8:11: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Ιεχωβά ο Θεός, και θέλω εξαποστείλει πείναν επί της γης· ουχί πείναν άρτου ουδέ δίψαν ύδατος, αλλ’ ακροάσεως των λόγων του Ιεχωβά.» Αυτές οι ημέρες έφθασαν!

Η Ανθρωπίνη Διακυβέρνησις Πλησιάζει να Παραχωρήση τη Θέσι της στη Διακυβέρνησι του Θεού

«Ελθέτω η Βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»​—Ματθ. 6:10.

 1. (α) Για ποια σημασία της λέξεως «διακυβέρνησις» ενδιαφερόμεθα, και από ποιες Λατινικές λέξεις προέρχεται; (β) Με μια τέτοια κατανόησι, πώς τα άτομα που σκέπτονται ορθά βλέπουν τη «διακυβέρνησι»;

ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ, όπως την εξετάζομε εδώ, σημαίνει την εξάσκησι εξουσίας ή ελέγχου. Η λέξις αυτή έχει, επίσης, την έννοια μιας χρονικής περιόδου στη διάρκεια της οποίας ασκεί έλεγχο ένας ειδικός άρχων ή μια κυβέρνησις· επίσης, την κατάστασι του να κυβερνάται κανείς. Στις γλώσσες οι οποίες πηγάζουν από ή είναι οικοδομημένες επάνω στη Λατινική, η λέξις προέρχεται από τη λέξι ρέγκουλα, η οποία σημαίνει «χάραξ, κανών»· και, με τη σειρά της, αυτή η λέξις προέρχεται από το Λατινικό ρήμα ρέγκερε, που σημαίνει «οδηγώ ευθέως, καθοδηγώ.» Στην Αγγλική, η λέξις η οποία συνδέεται με τη λέξι «διακυβέρνησις,» προέρχεται από το Λατινικό ρήμα γκουμπερνάρε, το οποίο είναι δανεισμένο από το Ελληνικό ρήμα κυβερνώ, που σημαίνει «οδηγώ» και κατόπιν «καθοδηγώ, κυβερνώ,» και «ενεργώ ως πηδαλιούχος, πιλότος.» Όταν δούμε τη λέξι μ’ αυτή την κατανόησι, δεν βλέπομε τίποτε το εσφαλμένο σ’ αυτή καθ’ εαυτή την ιδέα της «διακυβερνήσεως» μέσω μιας κυβερνήσεως. Και ποιο άτομο με ορθή φρόνησι δεν θέλει ένα «κανόνα»; Ειδικά όταν ένα άτομο είναι ατελές, όπως είμεθα όλοι μας, ποιος δεν θέλει ένα «κανόνα»; Αν η μέριμνά μας είναι να βαδίζωμε ορθά, να ενεργούμε ορθά, ποιος δεν εκτιμά να οδηγήται ορθά, να κατευθύνεται ορθά και να κυβερνάται ορθά; Σ’ ένα κόσμο όπως αυτός που ζούμε, πολλοί απ’ εμάς το θέλουν. Μια τέτοια ευθεία διακυβέρνησις από μια δικαία κυβέρνησι θα δοθή συντόμως στο ανθρώπινο γένος, με θαυμάσιες ευλογίες ως αποτέλεσμα. Αλλά από ποιόν;

2-4. Γιατί μπορεί να λεχθή ότι ο άνθρωπος είναι πολύ εξοικειωμένος με τρόπους διακυβερνήσεως και κυβερνήσεις, και ποιο ενδιαφέρον σχόλιο σ’ αυτό το σημείο, κάνει Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία;

² Ο άνθρωπος σήμερα σε όλη την πείρα που απεκόμισε, είναι καλά εξοικειωμένος με τρόπους διακυβερνήσεως και κυβερνήσεις. Οι διαλογισμοί που έχουν γίνει από θιασώτας της θεωρίας της εξελίξεως όσον αφορά το μήκος της υπάρξεως του ανθρώπου επάνω σ’ αυτή την υδρόγειο σφαίρα δεν μπορούν να είναι αξιόπιστοι· είναι έξαλλες, αβάσιμες, παράλογες εικασίες. Σύμφωνα με την πιο έγκυρη πηγή πληροφορίας, την ακριβή ιστορία του ανθρώπου από αυτή την πραγματική του αρχή, ο άνθρωπος πλησιάζει τώρα τα έξη χιλιάδες χρόνια που βρίσκεται επάνω σ’ αυτή τη γη. Στη διάρκεια όλου σχεδόν αυτού του χρόνου ήταν υποκείμενος σε ανθρώπινη διακυβέρνησι, με τις ποικίλες μορφές της κατά διαφόρους καιρούς ή σε διάφορα μέρη της γης. Ποιόν τρόπο εξουσίας και κυβερνήσεως δεν εδοκίμασε ο άνθρωπος προς όφελός του, από τους σκληρούς δεσποτισμούς έως τις σύγχρονες δημοκρατίες και τις λεγόμενες «λαϊκές δημοκρατίες»; Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία το λαμβάνει υπ’ όψιν αυτό. Κάτω από την επικεφαλίδα «Κυβέρνησις» (στον Τόμο 10, έκδοσις 1946) λέγει:

³ «Η κυβέρνησις στον αρχαίο κόσμο παρουσιάζει τρεις κυρίους τύπους​—τις μεγάλες δεσποτικές αυτοκρατορίες της Σουμερίας, της Αιγύπτου, της Ασσυρίας, της Περσίας, της Μακεδονίας· τις πολιτείες πόλεων της Μικράς Ασίας, της Ελλάδος και της Ιταλίας, και την μοναδική αυτοκρατορία της Ρώμης μιας πολιτειακής πόλεως που βαθμιαίως έγινε κέντρον αυτοκρατορίας, και, στην εξέλιξί της άλλαξε το δημοκρατικό της σύστημα σε αυταρχικό, που περιωρίσθη μόνο με την επιβίωσι μερικών δημοκρατικών θεσμών και παραδόσεων. . . . η Ρωμαϊκή θεωρία της παγκοσμίου κυριαρχίας εκράτησε ως τον Μεσαίωνα και, μέσω της ψιλώ ονόματι υπεροχής της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, καθυστέρησε την εμφάνισι εθνικών εδαφικών πολιτειών με σαφή τίτλο ανεξαρτησίας. Αυτή η καθυστέρησις ενισχύθη από την εξίσου παγκόσμια αξίωσι των παπών για υπακοή των ανθρώπων και από την αποτελεσματική οργάνωσι του Εκκλησιαστικού συστήματος Κυβερνήσεως μέσω του εκκλησιαστικού δικαίου, και των δικαστηρίων, τα οποία την διεχειρίζοντο σ’ όλο τον Χριστιανικό κόσμο. . . . »

⁴ Το ίδιο άρθρο της Εγκυκλοπαιδείας τονίζοντας τις επιδράσεις των πολιτικών εξελίξεων στη διάρκεια του δεκάτου έκτου αιώνος στις κυβερνήσεις, λέγει: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ. Αν το σύγχρονο έθνος-πολιτεία σαφώς αναδύεται τον 16ον αιώνα, η ιστορία της συγχρόνου κυβερνήσεως συμπίπτει επίσης σαφώς μέσα σε δύο κύριες περιόδους από την εποχή εκείνη, την περίοδο πριν από τη Γαλλική Επανάστασι και την περίοδο από αυτήν κι έπειτα [του δεκάτου ογδόου αιώνος]. . . . Οι σύγχρονες δημοκρατίες δείχνουν μεγάλες ποικιλίες στην κυβερνητική των οργάνωσι,» και ομιλεί για τα εύκαμπτα είδη και τα άκαμπτα είδη.​—Σελίδες 560-565.

 5. Ποιο βιβλίο πολύ παλαιότερο από τη Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία πραγματεύεται με τις αρχαίες κυβερνήσεις, και ποιο πλεονέκτημα έχει αυτό επάνω στα άλλα βιβλία;

⁵ Με τις ίδιες αρχαίες κυβερνήσεις που αναφέρει Η Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, δηλαδή, της Σουμερίας (ή Βαβυλωνίας), της Αιγύπτου, Ασσυρίας, Περσίας, Μακεδονίας, Ελλάδος και Ρώμης, πραγματεύεται ένα βιβλίο πολύ παλαιότερο από τη Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία, μέρη του οποίου έχουν, πράγματι, γραφή ακριβώς στη Βαβυλωνία, Περσία, Μακεδονία, Ελλάδα, και Ρώμη στην Ιταλία, κι έτσι μας δίνουν άμεση γνώσι για τις εξουσίες και τις κυβερνήσεις των τόπων εκείνων. Αυτό το με ακρίβεια πληροφοριακό και αυθεντικό βιβλίο, μολονότι συμπληρώθηκε τον πρώτον αιώνα μ.Χ., έχει σήμερα ευρύτερη κυκλοφορία από τη Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία κι εξακολουθεί να θεωρήται ως αυθεντία ακόμη και όσον αφορά τους συγχρόνους καιρούς. Αυτό το βιβλίο είναι η Αγία Γραφή ή Τα Ιερά Γράμματα.

 6. Περιγράψτε τα πολλά έξοχα χαρακτηριστικά αυτού του βιβλίου που ονομάζεται η Αγία Γραφή.

⁶ Αυτό είναι το βιβλίο, το οποίο δίνει στο ανθρώπινο γένος μια αυθεντική αφήγησι της ενάρξεώς του και της ιστορίας του για τέσσερες χιλιάδες εκατό και πλέον χρόνια. Επί πλέον, μερικές από τις πολλές του προρρήσεις ή προφητείες, οι οποίες δεν έχουν ακόμη εκπληρωθή, μας μεταφέρουν ως αυτόν τον εικοστόν αιώνα μ.Χ. και σε χίλια ακόμη χρόνια από σήμερα. Ορθώς, αυτό το θαυμάσιο βιβλίο μάς λέγει πολλά για την ανθρώπινη διακυβέρνησι και πώς αυτή θα ανεπτύσσετο. Είναι το μόνο βιβλίο που μας διαβεβαιώνει ότι η ανθρώπινη διακυβέρνησις πλησιάζει τώρα να παραχωρήση τη θέσι της στη διακυβέρνησι του Θεού. Αυτό οφείλεται στο ότι αυτό το βιβλίο είχε γραφή με την έμπνευσι της αοράτου, κατευθυντηρίου ενεργού δυνάμεως ή πνεύματος του Θεού κι επομένως έρχεται σ’ εμάς από το χέρι του Δημιουργού Θεού, ο οποίος το διεφύλαξε έως σήμερα για τη σωτηρία μας.

ΓΙΑΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 7. Γιατί πολλά εκατομμύρια ανθρώπων μισούν τη σκέψι μιας διακυβερνήσεως από «θεοκρατία»;

⁷ Η σκέψις του να έλθη κανείς κάτω από τη διακυβέρνησι του Θεού γίνεται απεχθής σε ολοένα περισσότερα εκατομμύρια ανθρώπων σήμερα. Στη διάνοια των αυτό φέρνει τη σκέψι της θεοκρατίας, και αυτή είναι πράγματι η σημασία της διακυβερνήσεως του Θεού. Αλλά σε πολλά από αυτά τα άτομα, τα οποία στασιάζουν με την ιδέα της διακυβερνήσεως από τον Θεό, η θεοκρατία τους κάνει να σκέπτωνται τη διεφθαρμένη, καταπιεστική διακυβέρνησι από ανηθίκους, απλήστους, ιδιοτελείς, ολοκληρωτικούς ιερείς και κληρικούς, οι οποίοι απαιτούν την απόλυτη, αναμφισβήτητη υπακοή ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους και οι οποίοι απαιτούν, επίσης, το χρήμα των κάτω από τον μανδύαν ψευδών θρησκευτικών ισχυρισμών. Επί πολλούς αιώνες η Ευρώπη είχε μια τέτοια λεγομένη θεοκρατική διαχείρισι από πανούργους ιερωμένους. Αυτή η εποχή που οι ιερείς ανεμιγνύοντο φανερά στην κοσμική πολιτική και η προσπάθεια να κρατήσουν τους πολιτικούς ηγέτας σε υποταγή σ’ αυτούς αναφέρεται στην Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία (Τόμος 13, έκδοσις 1956), στο άρθρο της «Κυβέρνησις,» με τα εξής λόγια:

 8. Πώς η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία προσδιορίζει τις πηγές της κυβερνητικής εξουσίας;

⁸ «ΠΗΓΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Διάφορες ιδέες υποστηρίχθηκαν από διαφόρους ανθρώπους σε διαφόρους περιόδους της ιστορίας, όσον αφορά την πηγή από την οποία απορρέει η εξουσία της κυβερνήσεως. . . . Επί πολλά χρόνια σε πολλές χώρες, βασιλείς ισχυρίζοντο ότι κυβερνούσαν με θείον δικαίωμα. Υπεστήριζαν ότι η κυβερνητική εξουσία των ήλθε σ’ αυτούς απ’ ευθείας από τον Θεό. Πολλοί άρχοντες στην Ευρώπη ανεγνώρισαν ότι ο πάπας ήταν ο άμεσος αντιπρόσωπος του Θεού στη γη και ότι αυτοί είχαν λάβει την εξουσία των από τους πάπας ως εκπροσώπους του Θεού στη γη. Την αξίωσι για το θείον δικαίωμα των βασιλέων προέβαλαν μερικοί άρχοντες ύστερ’ από το 1600. Ο Ιάκωβος 1 της Μεγάλης Βρεττανίας (που εβασίλευσε το 1603-1625) ήταν ένας αφωσιωμένος συνήγορος του θείου δικαιώματος.»​—Σελίς 89.

 9. Ποια σημασία έφθασε να δίδεται στη λέξι «θεοκρατία», και γι’ αυτό πώς οι άνθρωποι αισθάνονται συχνά, όταν μια τέτοια θεοκρατική διακυβέρνησις συνιστάται για το ανθρώπινο γένος;

⁹ Όχι μόνο οι αρχαιότεροι βασιλείς της Ευρώπης της εποχής της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας θεωρούσαν τον πάπα της Ρώμης ως τον «αντιπρόσωπο του Θεού στη γη,» αλλά και οι ίδιοι οι πάπαι καθώς και η θρησκευτική ιεραρχία κάτω από αυτούς και ο κοινός λαός, επίσης, είχαν την ίδια γνώμη μ’ εκείνους τους βασιλείς. Έτσι αυτή η παπική διακυβέρνησις μέσω της ιεραρχίας της εθεωρείτο θεοκρατία, και αυτή είναι μια από τις σημασίες που δίδεται από το λεξικό στη λέξι «θεοκρατία.» Έτσι, επίσης, επειδή οι πάπαι θεωρούν τους εαυτούς των ως «τους αμέσους αντιπροσώπους του Θεού στη γη,» προέβαλαν την αξίωσι να έχουν παγκόσμια εξουσία, παγκόσμια κυριαρχία. Ποιος σπουδαστής της Ευρωπαϊκής ιστορίας δεν γνωρίζει την αξίωσι του πάπα να έχη το δικαίωμα να στέφη και να καθαιρή βασιλείς, να ενθρονίζη και να εκθρονίζη βασιλείς; Ποιος σπουδαστής δεν ενθυμείται πώς ο Πάπας Λέων 3 έστεψε Βασιλέα τον Κάρολο τον Μέγαν ή Καρλομάγνον στη Ρώμη την ημέρα των Χριστουγέννων του έτους 800; Αλλά ο Ναπολέων Βοναπάρτης ήταν εκείνος, ο οποίος έστεψε τον εαυτό του αυτοκράτορα παρουσία του ανίσχυρου πάπα, λίγο ύστερ’ από την Γαλλική Επανάστασι. Γιατί να εκπλησσώμεθα, συνεπώς, ότι νοήμονα άτομα σήμερα, τα οποία πληροφορούνται το είδος της διακυβερνήσεως που επεκράτησε στη διάρκεια της εποχής της παπικής «θεοκρατίας», δεν μπορούν να ανεχθούν την σκέψι ότι πλησιάζει η διακυβέρνησις από τον Θεό, αν η διακυβέρνησις του Θεού σημαίνη την παλινόρθωσι μιας τέτοιας διακυβερνήσεως από την ιεραρχία!

10. Τι πρέπει να συμβή στη θρησκευτικο-πολιτική διακυβέρνησι από ιερείς και κληρικούς του «Χριστιανικού» και του ειδωλολατρικού κόσμου;

¹⁰ Ευτυχώς μια τέτοια ιερατική θεοκρατική διακυβέρνησις υπήρξε απλώς ένα θλιβερό μέρος της ανθρωπίνης διακυβερνήσεως, διότι οι θρησκευτικοί πάπαι και ιερείς και κληρικοί είναι απλώς ατελείς, θνήσκοντες άνθρωποι. Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια θρησκευτικο-πολιτική διακυβέρνησις από τους ιερείς και τον κλήρο του «Χριστιανικού κόσμου» κακοπαρέστησε με επαίσχυντο τρόπο τη διακυβέρνησι του Θεού. Επομένως, όταν η διακυβέρνησις του ανθρώπου παραχωρήση τη θέσι της στη διακυβέρνησι του Θεού, η πολιτικο-θρησκευτική διακυβέρνησις των ιερέων και του κλήρου του «Χριστιανικού κόσμου» καθώς και του ειδωλολατρικού πρέπει, επίσης, να παραχωρήση τη θέσι της και να εξαφανισθή για πάντα, για την αιωνία ανακούφισι του ανθρωπίνου γένους.

ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ Η ΑΝΩΤΕΡΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ

11. Γιατί μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι μια άλλη διακυβέρνησις στη γη εκτός από την ανθρωπίνη πρόκειται να είναι πραγματικότης;

¹¹ Εν τούτοις, όταν ομιλούμε για το ότι η ανθρωπίνη διακυβέρνησις θα παραχωρήση τη θέσι της σε κάτι άλλο, εγείρεται το ερώτημα, Μπορεί να υπάρξη κάποιο άλλο είδος διακυβερνήσεως σ’ όλη τη γη εκτός από την ανθρωπίνη; Ο οπαδός της εξελίξεως και ο υλιστής θ’ απαντήσουν με έμφασι Όχι! Αλλά πεισμόνως παραμένουν τυφλοί στα ιστορικά γεγονότα. Ασφαλώς ο άνθρωπος δεν κυβερνά το υπόλοιπο του ορατού, ψηλαφητού σύμπαντος, ούτε ακόμη μέσω των πυραύλων και των διαστημοπλοίων του. Ο Δημιουργός του σύμπαντος, ο Παντοδύναμος Θεός, το κυβερνά. Αυτός ως Δημιουργός έχει το δικαίωμα να το πράττη αυτό. Ο Θεός κυβερνά όλο το υπόλοιπο του σύμπαντος, διατί λοιπόν να μη κυβερνά και τη γη; Είναι αδύνατο να τον εμποδίση οποιοσδήποτε να το πράξη. Το γεγονός και μόνο ότι ο άνθρωπος έχει ζήσει επάνω στη γη έξη χιλιάδες περίπου χρόνια τώρα και ότι τρία δισεκατομμύρια και πλέον άνθρωποι κατοικούν σήμερα τη γη, δεν τους δίδει νόμιμα δικαιώματα στη γη και στον τρόπο διακυβερνήσεώς της. Ο Θεός ποτέ δεν παρητήθη του δικαιώματός του επί της ιδιοκτησίας της γης ως Δημιουργού της ούτε του δικαιώματος του να κυβερνά αυτήν και τους κατοίκους της. Αυτός κυβερνούσε τη γη όταν εδημιούργησε τον άνθρωπο και του έδωσε την έναρξί του σε γήινη ζωή. Αυτό συνέβη σχεδόν έξη χιλιάδες χρόνια πριν. Υπήρχε τίποτε το εσφαλμένο ή το κακό όσον αφορά τη διακυβέρνησι του Θεού τότε;

12. Σε ποια κατάστασι ή τάξι εδημιουργήθη ο πρώτος άνθρωπος, και πώς κάτω από θεία έμπνευσι δείχνει ο Μωυσής ότι έτσι συνέβη, στα εδάφια Δευτερονόμιον 32:3-6;

¹² Σκεφθήτε: ο Θεός δεν εδημιούργησε τον άνθρωπο ένα πλάσμα που γρυλλίζει, όμοιο με κτήνος, ένα τρωγλοδύτη στο μέσον κάποιας κλίμακας φυσικής εξελίξεως. Ο Δημιουργός όλου του λαμπρού σύμπαντος στο εξωτερικό διάστημα δημιούργησε τον άνθρωπο ως ένα δημιουργικό έργο που θα έφερνε τιμή στη θεία δημιουργική του ικανότητα. Αυτός ο ίδιος ο Θεός είναι τέλειος και πανάγαθος, και δημιούργησε ένα τέλειο έργο όταν έκαμε τον πρώτο άνθρωπο. Ο Βιβλικός συγγραφεύς που ονομάζεται Μωυσής, ο οποίος έζησε σαράντα έτη κάτω από τη διακυβέρνησι τής αρχαίας Αιγύπτου, ενεπνεύσθη από το πνεύμα του Θεού κι έγραψε σχετικά με το δημιουργικό έργο του Θεού: «Θέλω εξυμνήσει το όνομα του Ιεχωβά· απόδοτε μεγαλωσύνην εις τον Θεόν ημών. Αυτός είναι ο Βράχος, τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός. Ούτοι διεφθάρησαν· η κηλίς αυτών δεν είναι κηλίς των υιών αυτού· είναι γενεά σκολιά και διεστραμμένη. Ταύτα ανταποδίδετε εις τον Ιεχωβά, λαέ μωρέ και ασύνετε; Δεν είναι αυτός ο πατήρ σου, όστις σε εξηγόρασεν; αυτός όστις σε έπλασε, και σε εμόρφωσεν;» (Δευτ. 32:3-6, ΜΝΚ) Από αυτούς τους θεοπνεύστους λόγους συνάγεται αλανθάστως ότι ο Ιεχωβά Θεός εδημιούργησε τον πρώτον άνθρωπον τέλειον.

13. (α) Γιατί η θεωρία των οπαδών της εξελίξεως για την ύπαρξι του ανθρώπου είναι ψευδής και παροδηγητική; (β) Πώς ο Δημιουργός Ιεχωβά, είχε την πρόθεσι να πολιτεύεται με τον άνθρωπο που είχε δημιουργήσει;

¹³ Ο δασύτριχος, με στενό μέτωπο και με απεχθή όψι τρωγλοδύτης, άνθρωπος τον οποίον φαντάσθηκαν οι οπαδοί της εξελίξεως, δεν μπορούσε ποτέ να είναι κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του Θεού. Η αφήγησις της δημιουργίας, που εγράφη από τον θεόπνευστο προφήτη Μωυσή, λέγει ότι ο Θεός είχε την πρόθεσι να δημιουργήση άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του και ότι πράγματι το έπραξε. Γι’ αυτόν τον πρώτο άνθρωπο εδημιούργησε, επίσης, μια τελεία σύζυγο. Όταν τελείωσε έτσι το δημιουργικό του έργο σχετικά με τη γη μας, ο Θεός έλαβε μια γενική άποψι του έργου του και το εχαρακτήρισε ‘καλόν λίαν.’ Ο Δημιουργός Θεός είναι ο πιο καλός κριτικός που υπάρχει, και όταν εχαρακτήρισε το επίγειον έργον του ‘καλόν λίαν,’ ήταν πράγματι καλόν λίαν. (Γέν. 1:26-31) Σ’ αυτή τη ‘λίαν καλήν’ κατάστασι ανθρωπίνης τελειότητος είχε την έναρξί του ο άνθρωπος, και αυτό έδειχνε ότι ο Δημιουργός Θεός είχε την πρόθεσι να άρχη επάνω σε νοήμονα επίγεια πλάσματα με τα οποία θα μπορούσε να πολιτεύεται βάσει της τελειότητός των, έναν άνδρα και μια γυναίκα, που αντανακλούσαν αυτό που ήταν ο Θεός και οι οποίοι μπορούσαν να εκτιμήσουν τι ήταν ο Θεός και ήσαν ικανοί να προσφέρουν σ’ αυτόν τέλεια υπακοή, ακόμη και στα πιο μικρά πράγματα, καθώς και σε όλα τα άλλα πράγματα.

14. Τι είδους συνθήκες ζωής είχε υπ’ όψιν του ο Θεός για τον τέλειο άνδρα και την γυναίκα, και πώς αυτό γίνεται καταφανές από την αφήγησι της Βίβλου στα εδάφια Γένεσις 2:8-15;

¹⁴ Τι είδους συνθήκες ζωής εσήμαινε η διακυβέρνησις του Θεού γι’ αυτόν τον τέλειο πρώτον άνδρα και την γυναίκα; Φτώχεια, διαμονή σε μια συνωστισμένη φτωχική συνοικία, με μολυσμένη την ατμόσφαιρα και το γενικό περιβάλλον; Ή μήπως σε μια ζούγκλα, όπου ήταν συνεχώς σε κίνδυνο να υποστούν επίθεσι από θηριώδη άγρια ζώα ή έχιδνες; Το να ενεργήση έτσι θα ήταν απερίσκεπτο, ασυμβίβαστο, άστοργο εκ μέρους του τελείου Θεού. Μόνο τέλειες συνθήκες θα ήσαν κατάλληλες για τα τέλεια ανθρώπινα πλάσματα του. Μια παραδεισιακή Εδέμ, ένας κήπος τέρψεως! Ως απόδειξι του ότι η διακυβέρνησις του Θεού είναι καλή για τους υπηκόους της, τα εδάφια Γένεσις 2:8-15 (ΜΝΚ) μάς λέγουν: «Εφύτευσεν Ιεχωβά ο Θεός παράδεισον εν τη Εδέμ κατά ανατολάς, και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον, τον οποίον έπλασε. Και Ιεχωβά ο Θεός έκαμε να βλαστήση εκ της γης παν δένδρον ωραίον εις την όρασιν, και καλόν εις την γεύσιν· και το ξύλον της ζωής εν μέσω του παραδείσου, και το ξύλον της γνώσεως του καλού και του κακού. . . . Και έλαβε Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον, και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω της Εδέμ δια να εργάζηται αυτόν, και να φυλάττη αυτόν.»

15. Ποια ικανότητα είχε ο κατ’ εικόνα Θεού τέλειος άνθρωπος, κι επομένως γιατί ετέθη στον τέλειο άνθρωπο ο περιορισμός που αναφέρεται στα εδάφια Γένεσις 2:16, 17;

¹⁵ Ο Θεός εδημιούργησε αυτόν τον τέλειον άνθρωπο, ο οποίος έφερε την «εικόνα και ομοίωσιν» του Θεού, με την ικανότητα να εκτιμά νόμους και τάξι. Ο Θεός, για να κρατήση αυτό το τέλειο νοήμον πλάσμα ενήμερο του γεγονότος ότι ήταν υπεύθυνο στον Δημιουργό του και ήταν υποκείμενο στη διακυβέρνησι του Θεού, του έθεσε ένα απλόν περιορισμό, ένα μικρόν περιορισμό πράγματι, ο οποίος, όμως, θα απεδείκνυε την τελειότητα της υπακοής του. Τα εδάφια Γένεσις 2:16, 17 (ΜΝΚ) μάς πληροφορούν: «Προσέταξε δε Ιεχωβά ο Θεός εις τον Αδάμ, λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» Ο Θεός, ως Δημιουργός και Νομοθέτης είχε απόλυτο δικαίωμα να θέση μια τέτοια εντολή στην ανθρωπίνη δημιουργία του. Δεν υπονοούσε ότι ο άνθρωπος είχε εγκληματικές τάσεις κατά των οποίων υπήρχε ανάγκη να δοθούν νόμοι για να χαλιναγωγηθούν οι κακές του κλίσεις. Απλώς εζήτησε από αυτόν να συγκρατήση τον εαυτό του σ’ ένα μικρό σημείο για να δείξη σεβασμό στον Δημιουργό του και τέλεια αγάπη στον ουράνιο Πατέρα του.

16. Σε τι θα ωδηγούσε η υπακοή του ανθρώπου, και τι θα του υπενθύμιζε;

¹⁶ Ο άνθρωπος, επειδή είχε μόλις δημιουργηθή, ώφειλε ν’ αποδείξη ακόμη την υπακοή του στον αόρατο ουράνιο Δημιουργό του, και η από μέρους του τήρησις αυτής της απλής εντολής θα τον ωδηγούσε στο να τελειοποιήση την υπακοή του στον Θεό. Θα του υπενθύμιζε ότι το ν’ απολαύση αιώνιο ζωή με ευτυχία σε μια παραδεισιακή γη εξηρτάτο από την τελεία υπακοή στον Δημιουργό του Θεό και Πατέρα. Κατόπιν ο τέλειος άνθρωπος ώφειλε ν’ αποφασίση αν θα επιθυμούσε να εξακολουθή για πάντα κάτω από τη διακυβέρνησι του Θεού ή όχι.

17. Ποιόν περαιτέρω νόμο η εντολή έθεσε ο Ιεχωβά στον πρώτο άνδρα και γυναίκα μέσα στον παράδεισο της Εδέμ, και ήταν αυτός καλός νόμος ή κακός;

¹⁷ Ο Θεός εδημιούργησε ύστερ’ από αυτό μια σύζυγο με χαριτωμένη τελειότητα για τον άνδρα και τους ενύμφευσε. Για να πληροφορήση τον άνδρα και τη γυναίκα γιατί τους έθεσε επάνω στη γη και τους ενύμφευσε μέσα στον παράδεισο της Εδέμ, ο Ιεχωβά Θεός εγνωστοποίησε τον περαιτέρω νόμο του σ’ αυτό το τέλειο ζεύγος. Δεν ήταν ένας νόμος για να τους εμποδίση να κάμουν κάτι κακό, αλλά ήταν νόμος για να πράττουν καλό ως τα πέρατα της γης, και αυτό θα εγίνετο κάτω από την ευλογία του Θεού. Το εδάφιο Γένεσις 1:28 μάς λέγει: «Και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε, την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.»

18. (α) Τι δεν περιελάμβανε η εξουσία του ανθρώπου επάνω σ’ αυτή τη γη; (β) Ποιος, λοιπόν, επρόκειτο να κυβερνά επάνω στον άνθρωπο, και με ποιο αποτέλεσμα;

¹⁸ Ναι να ‘εξουσιάζουν’ όλα τα κατώτερα ζωικά πλάσματα, αλλά όχι να εξουσιάζουν όλα τα άλλα ανθρώπινα πλάσματα τα οποία ως τέκνα και απόγονοί των θα εγέμιζαν στον ωρισμένο καιρό τη γη η οποία θ’ αποκτούσε παραδεισιακή ωραιότητα παντού. Ο Θεός δεν ανέθεσε στον πρώτο άνδρα και τη γυναίκα, τον Αδάμ και την Εύα, αποστολή να εγκαθιδρύσουν ανθρωπίνη διακυβέρνησι επάνω στο ανθρώπινο γένος. Η διακυβέρνησις του Θεού, που είχε τότε επιτευχθή εκεί στον κήπο της Εδέμ, επρόκειτο να συνεχισθή, και όλα τα τέλεια τέκνα του Αδάμ και της Εύας θα ήσαν υποκείμενα στη διακυβέρνησι του Θεού. Επρόκειτο να είναι μια αγνή, ιδεώδης θεοκρατία, χωρίς καθόλου ανθρωπίνους ιερείς ή πάπα. Τι θα εσήμαινε αυτό για όλο το ανθρώπινο γένος που θα ήταν κάτω από μια τέτοια διακυβέρνησι από τον αόρατο Θεό και ουράνιο Πατέρα; Αιώνιος ζωή με ανθρωπίνη τελειότητα, με ειρήνη και ευτυχία, σ’ ένα παράδεισο που θα περιελάμβανε όλη τη γη!

ΕΝΑΡΞΙΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ

19. Πώς, λοιπόν, έγινε έναρξις της διακυβερνήσεις του ανθρώπου στη γη, και ποιος ήταν υπεύθυνος για την έναρξι μιας τέτοιας διακυβερνήσεως;

¹⁹ Κάτω από τέτοιες παραδεισιακές συνθήκες, με τέτοιους θαυμασίους διαταγμένους από τον Θεό αντικειμενικούς σκοπούς μπροστά του, ποιος θα ήθελε να κάμη έναρξι μιας ανθρωπίνης διακυβερνήσεως στη γη; Πράγματι, ποιος άρχισε την ανθρωπίνη διακυβέρνησι που έχομε σήμερα σ’ όλη τη γη; Πότε έγινε η έναρξις; Ο ίδιος ο άνθρωπος την άρχισε, τότε στον παράδεισο της τέρψεως πριν από έξη χιλιάδες σχεδόν χρόνια. Προτού αρχίσουν να γεμίζουν τη γη με τέλεια τέκνα, η γυνή Εύα και ο άνδρας Αδάμ ήσαν εκείνοι που έκαμαν αυτή την έναρξι. Μια μικρή μόνο πράξις χρειάσθηκε για να γίνη αυτό, και αυτή ήταν η παράβασις του νόμου της διακυβερνήσεως του Θεού εναντίον της βρώσεως του καρπού του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού. Δεν προέτρεψε τον Αδάμ και την Εύα ο Θεός ο Δημιουργός και Πατήρ των να το πράξουν αυτό, αλλά ένας στασιαστής που μόλις είχε εγερθή και ο οποίος εναντιώθηκε στη διακυβέρνησι του Θεού, όχι μόνο στη γη αλλά σ’ όλο τον ουρανό. Στη γλώσσα του Αδάμ και της Εύας η λέξις που χρησιμοποιούσαν για «Ανθιστάμενος» ή «Εναντιούμενος» ήταν Σατανάς, κι έτσι αυτός ο αρχικός στασιαστής εναντίον της διακυβερνήσεως του Θεού στον ουρανό και στη γη ονομάζεται στον γραπτό Λόγο του Θεού «Σατανάς.»

20. Με ποιο τρόπο εισηγήθη ο Σατανάς ότι η παράβασις του νόμου του Θεού θα ωδηγούσε σε επιθυμητά αποτελέσματα για την Εύα, και ποια υπόσχεσι προσέφερε ψευδώς στο πρώτο ανθρώπινο ζεύγος;

²⁰ Ο Σατανάς δεν ήταν ορατός στον Αδάμ και. την Εύα, διότι είναι ένα υπεράνθρωπο, αόρατο πνευματικό πλάσμα. Με την απατηλή χρήσι ενός όφεως στον κήπο της Εδέμ και με το να κάμη να φαίνεται ότι η ανθρωπίνη ομιλία έβγαινε από τον όφι, πρώτα ενέπνευσε στην ανύποπτη Εύα την επιθυμία της παραβάσεως του νόμου της διακυβερνήσεως του Θεού και της εγκαθιδρύσεως ανθρωπίνης διακυβερνήσεως στη γη. Σχετικά με την προειδοποίησι του Θεού για την ποινή του θανάτου αν έτρωγαν, δείχνοντας ανυπακοή, από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, ο Σατανάς είπε μέσω του όφεως: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.» (Γεν. 3:1-5) Με άλλα λόγια, η Εύα και ο Αδάμ δεν εχρειάζοντο τη διακυβέρνησι του Θεού για να γνωρίσουν τι ήταν καλό και τι ήταν κακό. Με το να παραβούν το νόμο του Θεού και να φάγουν τον απαγορευμένο καρπό, θα εγίνοντο όπως ο Θεός, ο Δημιουργός των, στην ικανότητα να γνωρίζουν το καλό και το κακό και θα μπορούσαν να εγκαθιδρύσουν δικούς των κανόνες για το καλό και το κακό και για το δίκαιον και το άδικον. Έτσι θ’ απελάμβαναν την ανθρωπίνη διακυβέρνησι και αυτό θα τους έφερνε ανεξαρτησία κι ελευθερία. Χρησιμοποίησε ποτέ κανένας πολιτικός ένα επιχείρημα πιο επιδέξιο από αυτό;

21, 22. (α) Επειδή πρώτα η Εύα και κατόπιν ο Αδάμ έλαβαν απόφασι υπέρ της ανθρωπίνης διακυβερνήσεως, τι έκαμε τώρα ο Ιεχωβά, και πώς αυτό ήταν πράγματι μια φιλεύσπλαγχνη πράξις εκ μέρους του; (β) Ποια λόγια καταδίκης εξέφερε για τον Σατανά ή Διάβολο;

²¹ Πρώτα η Εύα έλαβε απόφασι για την ανθρωπίνη διακυβέρνησι του ανθρωπίνου γένους, και κατόπιν επεβλήθη επί του συζύγου της Αδάμ για ν’ αποφασίση υπέρ της διακυβερνήσεως του ανθρώπου από άνθρωπο. (Γεν. 3:6, 7) Ο κήπος της Εδέμ ήταν το επίγειο βασίλειο του Θεού, όπου η διακυβέρνησις του Θεού ή θεοκρατία έπρεπε να ασκή κυριαρχία· δεν ήταν ο τόπος της ασκήσεως διακυβερνήσεως από τον άνθρωπο. Έτσι, ο Δημιουργός Θεός τούς εξεδίωξε από τον κήπο της Εδέμ, με την καταδίκη του θανάτου. Μπορούσε να εκτελέση τη θανατική ποινή των την ίδια εκείνη εικοσιτετράωρη μέρα, αλλ’ από ευσπλαγχνία δεν το έκαμε. Η πρόθεσίς του ήταν να αποκτήσουν τέκνα ο Αδάμ και η Εύα, και παρέμεινε σ’ αυτή την πρόθεσί του. Γιατί; Για να επίδειξη έλεος στα τέκνα των και να εγκαταστήση και πάλι τη θεία διακυβέρνησι ή θεοκρατία επάνω τους στη γη. Έτσι θα μπορούσε να διεκδικήση την παγκόσμια κυριαρχία του ως του Μεγάλου Θεοκράτου κι επίσης να διεκδικήση τον σκοπό του να θέση άνθρωπο