Μη “Αγανακτήστε Κατά του Ιεχωβά”

Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά από έλλειψι συνέσεως του ατόμου ή λόγω σφάλματος εκ μέρους κάποιου άλλου, το άτομο ίσως έχει την τάσι να κατηγορή τον Θεό.

ΕΙΝΑΙ ανθρώπινη τάσις, όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, να κατηγορούμε κάποιον ή κάτι γι’ αυτό. Και συχνά, η ευθύνη επιρρίπτεται στον Θεό. Αν υπάρχη έλλειψις τροφίμων σε μια ωρισμένη περιοχή, οι άνθρωποι ίσως κατηγορήσουν τον Θεό λέγοντας ότι αυτός επιτρέπει να πεινούν. Ή, όταν η ανεργία δημιουργή δυσκολίες, μερικοί ερωτούν, ‘Γιατί μας επιφέρει αυτά τα παθήματα ο Θεός;’ Αλλά φταίει πραγματικά ο Θεός;

Στην πραγματικότητα, ο Θεός δεν επιφέρει αυτές τις δυσκολίες στους ανθρώπους ούτε είναι προσωπολήπτης, «διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς.» (Ματθ. 5:45) Οι αντιξοότητες που υφίστανται οι άνθρωποι σήμερα, έρχονται επειδή είμεθα ατελείς άνθρωποι και ζούμε σ’ ένα ατελές, ανθρωποποίητο σύστημα, το οποίο λειτουργεί, κατά το μεγαλύτερο μέρος, πάνω σε ιδιοτελείς αρχές. Επί πλέον, μπορεί κάποιος να υποστή δυσκολίες απλώς λόγω μιας ασύνετης ενεργείας εκ μέρους του.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι άνθρωποι είναι απρόθυμοι να παραδεχθούν ότι έσφαλαν, ή ακόμη ν’ αναγνωρίσουν ότι το ανθρωποποίητο σύστημα πραγμάτων σαν σύνολο είναι στρεβλωμένο και είναι εκείνο που φταίει για τις συμφορές του κόσμου. (2 Κορ. 4:4· Εφεσ. 2:2, 3) Λαμβάνει χώρα αυτό που λέγει η Αγία Γραφή: «Η αφροσύνη του ανθρώπου διαστρέφει την οδόν αυτού· και η καρδία αυτού αγανακτεί κατά του Ιεχωβά.» (Παροιμ. 19:3, ΜΝΚ) Ή, όπως αποδίδει αυτό το εδάφιο κάποιος άλλος μεταφραστής: «Η άγνοια του ανθρώπου περιπλέκεται εις τας υποθέσεις του και αποτυγχάνει ενώπιον του Ιεχωβά.»—Μετάφρασις Μπάινγκτον.

Αυτή η πορεία είναι επικίνδυνη. Ο πρώτος μας προπάτωρ, ο Αδάμ, μας παρέχει ένα προειδοποιητικό παράδειγμα. Αρχικά απελάμβανε μεγάλη ευημερία και ειρήνη, τελειότητα σώματος και μια παραδεισένια κατοικία σε μια θαυμάσια περιοχή. (Γέν. 2:7-9) Αγαπούσε αυτά που έδωσε ο Θεός, αλλά απέτυχε να εκτιμήση και ν’ αποδώση στον Δοτήρα του τον έπαινο για τα πράγματα που τόσο άφθονα του είχε προσφέρει. Όταν τα πράγματα δεν πήγαν καλά, ήταν έτοιμος να κατηγορήση τον Θεό. Θέλοντας να δικαιολογηθή για την ανυπακοή του, είπε στον Θεό: «Η γυνή την οποίαν έδωκας να ήναι μετ’ εμού, αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου, και έφαγον.» Στην πραγματικότητα, δικαιολογείτο για την αποτυχία του να παραμείνη πιστός στον Θεό και να κρατήση τη θέσι κεφαλής στον οίκο του, κατηγορώντας τον Θεό ότι του έδωσε μια κακή σύζυγο.—Γέν. 3:12.

Έτσι, ο ιδιοτελής τρόπος σκέψεως και ενεργείας του Αδάμ διαστρέβλωσαν την πορεία του. Τα αισθήματα της καρδιάς του απεμακρύνθησαν από τον Ιεχωβά. Ακολούθησε τη δική του ανεξάρτητη πορεία κι έγινε εχθρός του Θεού και ‘διέστρεψε τη δική του οδό’ καθώς και την ‘οδό’ της οικογενείας του. (Παροιμ. 19:3) Όταν κυβερνά η αμαρτία και η ατέλεια και όταν ο καθένας ακολουθή τη δική του ανεξάρτητη οδό, κανείς δεν γνωρίζει τι πρόκειται να του συμβή, «διότι καιρός και περίστασις συναντά εις πάντας αυτούς.»—Εκκλησ. 9:11.

Εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Θεός φταίει για τις ανεπιθύμητες συνθήκες, θα ήταν κατάλληλο να ρωτήσουν τον εαυτό τους, Αποδίδω στον Θεόν τον έπαινο για τα καλά πράγματα που έχω; Σε καιρούς ευημερίας, αποδίδω σ’ αυτόν την ευημερία μου ή την αποδίδω στον εαυτό μου; Τον ευχαριστώ που βρίσκομαι στη ζωή σαν ένα από τα πλάσματά του; Επίσης, αξίζω την εύνοιά του ή τη βοήθειά του με το ν’ ακολουθώ τις αρχές του όπως βρίσκονται στην Αγία Γραφή;

ΜΕΤΑΞΥ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ

Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες του πρώτου αιώνα, αποτελούν παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν άτομα που ομολογούν ότι υπηρετούν τον Θεό, παραμελούν τον Λόγο της αληθείας του και βασίζονται στη δική τους κατανόησι. (Ματθ. 15:8, 9) Η οδός τους γίνεται στρεβλή και, στην πραγματικότητα, ‘αγανακτούν κατά του Ιεχωβά.’ (Παράβαλε με Πράξεις 5:34, 38, 39.) Επειδή αυτά που έλεγε ο Ιησούς Χριστός απεκάλυπταν τον εσφαλμένο τρόπο σκέψεώς τους, τον εθανάτωσαν. Αργότερα, έδειξαν υπερβολική οργή εναντίον των μαθητών του Ιησού, διότι οι μαθηταί έλεγαν την αλήθεια από τον Λόγο του Θεού σ’ αυτούς.—Πράξ. 7:54-60.

Είναι λυπηρό το ότι μερικά άτομα στη Χριστιανική εκκλησία μπορεί επίσης ν’ αναπτύσσουν μια εσφαλμένη στάσι, επιρρίπτοντας στον Θεό την ευθύνη για τις δυσκολίες που συναντούν. Ίσως επιρρίπτουν στον Θεό την ευθύνη όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά λόγω ελλείψεως συνέσεως εκ μέρους του ατόμου, ή λόγω ατελείας ή σφάλματος εκ μέρους κάποιον άλλου. Παραδείγματος χάριν, ίσως ένα άτομο να προσβάλλεται από όσα λέγει ή κάνει ένας αδελφός στην εκκλησία. Το προσβεβλημένο άτομο μπορεί να λέγη, ‘Όσο είναι αυτός στην εκκλησία, δεν θα ξαναπάω ποτέ στη συνάθροισι.’ Ή, μπορεί να λέγη, ‘Αν ο Θεός επιτρέπη να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, δεν θέλω να είμαι στην εκκλησία.’ Επίσης, μπορεί να παραπονήται, ‘Αν αυτό αποτελή παράδειγμα του τι κάνει η αλήθεια για ένα άτομο, δεν θέλω πια να έχω καμμιά σχέσι μ’ αυτήν.’

Είναι αυτός ο τρόπος σκέψεως λογικός και σοβαρός; Τι αντιφατικό πράγμα είναι να λέγη κανείς ότι η αλήθεια θα έκανε να άτομο κακό! Και αν εμείς προσωπικά προσβληθούμε, γιατί να επιρρίπτωμε την ευθύνη γι’ αυτό στην εκκλησία και, συνεπώς, στον ίδιο τον Θεό; Γιατί πρέπει ένας που ομολογεί ότι είναι Χριστιανός να επιτρέπη σε κάποιο άλλο άτομο, ή σ’ ένα σύνολο καταστάσεων, να καταστρέψη τις καλές σχέσεις του με τον Θεό;

Έτσι, το άτομο που κάνει τέτοιες απερίσκεπτες δηλώσεις, στην πραγματικότητα αγανακτεί «κατά του Ιεχωβά.» Είναι λογικό αυτό; Ακόμη και αν κάποιος άλλος, ή κάτι που συμβαίνει στην εκκλησία, τον δυσαρέστησε ή τον προσέβαλε σοβαρά, το άτομο στην πραγματικότητα διαστρέφει την οδό του, διότι δεν χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του αντιλήψεως κατάλληλα. (Εβρ. 5:14) Αλλιώς δεν θα υιοθετούσε μια παράλογη, ανυπάκουη στάσι προς τον Ιεχωβά, τον Κτήτορα της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας.—Ψαλμ. 119:165.

Ο κίνδυνος για ένα Χριστιανό είναι ότι μια τέτοια στάσις μπορεί να ριζώση. Αποκτά βαθειές ρίζες και επηρεάζει την ΚΑΡΔΙΑ. Ο Χριστιανός σπάνια κατηγορεί τον Ιεχωβά με άμεσο τρόπο. Αλλά μέσα στην καρδιά του ίσως είναι ανυπόμονος με τον Θεό και ίσως αισθάνεται δικαιολογημένος όταν θυμώνη, διότι η δική του καρδιά τον παροδηγεί ν’ αγανακτή κατά του Ιεχωβά.

Όλοι μας κατά καιρούς υφιστάμεθα τέτοιες ερεθιστικές περιστάσεις. Και ένα άτομο ίσως αισθάνεται πολύ καταθλιμμένο και απογοητευμένο, ίσως θυμωμένο. Αλλά πρέπει να προσέξη τα προειδοποιητικά σημεία και να χειρισθή το πρόβλημα πάνω σε μια Γραφική βάσι. (Εφεσ. 4:26) Πρέπει να προσπαθήση να λύση το πρόβλημα αμέσως, με τη βοήθεια των πρεσβυτέρων στην εκκλησία αν είναι απαραίτητο. Ακόμη κι αν η επίλυσις του προβλήματος δεν τον ικανοποιεί, δεν πρέπει να επιτρέψη στα συναισθήματά του να τον κάνουν να ενεργήση με αφροσύνη. Πρέπει να προσέχη ώστε να μη διαστρεβλωθή ο τρόπος με τον οποίο περιπατεί εν τη αληθεία. Αλλιώς, η σχέσις του με τον Θεό θα υποστή ζημία, η όρασίς του θα γίνη ασαφής και η καρδιά του θ’ ‘αγανακτή κατά του Ιεχωβά.’

Σχετικά μ’ αυτό τον κίνδυνο, η Αγία Γραφή δίνει την εξής συμβουλή: «Μετά πάσης φυλάξεως φύλαττε την καρδίαν σου· διότι εκ ταύτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής.» (Παροιμ. 4:23) Αν προσέχωμε και δεν διαστρεβλώνωμε την οδό μας με ασύνετες ενέργειες ή άφρονα τρόπο σκέψεως, θα κρατήσωμε την ισορροπία μας. (1 Πέτρ. 1:13) Έτσι, αντί να επιρρίπτωμε κατηγορίες στον Ιεχωβά, θα τον επικαλούμεθα ως στοργικό Θεό ο οποίος φροντίζει για μάς. Θα μας δώση κατανόησι και θα κατευθύνη την πορεία μας σ’ ένα ευθές, ασφαλές μονοπάτι.—Παροιμ. 3:5, 6.