Του Θεού οι Κρίσεις Αποκαλύπτουν την Προσωπικότητά Του
ΜΗΠΩΣ η Αγία Γραφή αναφέρει μόνο ένα καιρό θείας κρίσεως; Όχι, υπήρξαν μερικές περιπτώσεις στη διάρκεια της ιστορίας του ανθρώπου στις οποίες ο Ιεχωβά Θεός έκαμε ειδικές κρίσεις. Μια εξέτασις αυτών των κρίσεων θ’ αποδειχθή πολύ διαφωτιστική. Θ’ αποκαλύψη ένα Θεό απείρου σοφίας και δικαιοσύνης, που φροντίζει πολύ για την ευημερία των νοημόνων πλασμάτων του.
Μπορούμε καλύτερα να εκτιμήσωμε τους λόγους που έκαμαν τον Ιεχωβά να επιφέρη κρίσεις, αν τους εξετάσωμε κάτω από το φως του σκοπού που έχει σχετικά με το ανθρώπινο γένος. Ενώπιον του πρώτου ανδρός και της πρώτης γυναικός, του Αδάμ και της Εύας, ο Θεός είχε θέσει την προοπτική της αιωνίου ζωής επάνω στη γη. Στην Εδέμ, επρομήθευσε μια ωραία κατοικία γι’ αυτούς—έναν ελκυστικό κήπο γεμάτο από μια ποικιλία καρποφόρων δένδρων από τα οποία μπορούσαν να τρώγουν για να ικανοποιούνται. Ο Ιεχωβά, πληροφορώντας τους για τον σκοπό του, είπε: «Αυξάνεσθε και πληθύνεστε και γεμίσατε την γην και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.»—Γεν. 1:28.
Αυτά τα λόγια, που απευθύνθηκαν στους πρώτους ανθρώπους δείχνουν ότι ο σκοπός του Ιεχωβά για όλη τη γη ήταν να γίνη σαν τον κήπο της Εδέμ, γεμάτη από ανθρώπους πρόθυμους να κάνουν το θέλημά του και να φροντίζουν για την ευημερία της ζωικής κτίσεως. Ο Αδάμ και η Εύα, όμως, παρέβλεψαν τον νόμο του Θεού, κι έτσι έχασαν το προνόμιό τους να μετάσχουν στην εκτέλεσι του θαυμαστού σκοπού του Δημιουργού των. Πώς έγινε αυτό;
Το αόρατο πνευματικό πρόσωπο που έγινε αργότερα γνωστό ως Σατανάς ή Διάβολος, χρησιμοποιώντας ένα φίδι ως όργανό του, έκαμε την Εύα να νομίση ότι η παρακοή στο Θεό θ’ αποτελούσε ένα μέσον για ν’ αποκομίση όφελος. Η Εύα υπέκυψε στο ψεύδος και κατόπιν επέτυχε να πείση τον σύζυγό της να ενωθή μαζί της σ’ αυτή την παράβασι.
Η ανταρσία του Σατανά, του Αδάμ και της Εύας έκαμε να φανή ότι όλα τα νοήμονα πλάσματα υπεκινούντο στην πραγματικότητα από ιδιοτέλεια, έστω κι αν φαινόταν ότι εθελουσίως υπετάσσοντο στον Θείο κανόνα. Αυτός ήταν πραγματικά ο ισχυρισμός του Σατανά, όπως απεδείχθη από τα όσα είπε μετά από αιώνες για τον πιστό άνθρωπο Ιώβ: «Πάντα όσα έχει ο άνθρωπος, θέλει δώσει υπέρ της ζωής αυτού· πλην τώρα έκτεινον την χείρά σου, και έγγισον τα οστά και την σάρκα αυτού, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον.»—Ιώβ 2:4, 5.
Το ζήτημα που ήγειρε ο Σατανάς δεν ήταν τέτοιο ώστε να μπορούσε να τακτοποιηθή με άμεση καταστροφή του ιδίου, καθώς και οποιουδήποτε άλλου ο οποίος θα παρουσίαζε αργότερα παρόμοιες ιδέες και κίνητρα. Αν εγίνετο αυτό, θα παρέμενε το ερώτημα, ‘Δεν θα μπορούσε ο Σατανάς, αν του εδίδετο αρκετός χρόνος, να επιτύχη την απόδειξι του ισχυρισμού του;’ Ενόσω παρέμενε αυτό το ερώτημα, η εμπιστοσύνη στην εξουσία του Θεού απέναντι της νοημόνου κτίσεως θα αμφισβητείτο. Γι’ αυτό, αφότου, εστασίασαν ο πρώτοι άνθρωποι, ο Θεός στις κρίσεις του έλαβε υπ’ όψιν το ζήτημα που είχε εγερθή καθώς και τον αρχικό σκοπό του για τη γη και τον άνθρωπο επάνω σ’ αυτήν.
Η ΚΑΤΑΡΑ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ
Λάβετε υπ’ όψιν την κρίσι που εξεφέρθη κατά του Αδάμ. Σ’ αυτόν είχε λεχθή: «Επειδή υπήκουσας εις τον λόγον της γυναικός σου, και έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε λέγων, Μη φάγης απ’ αυτού, κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σε· και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού· εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου.»—Γεν. 3:17-19.
Αυτή η κατάρα κατά της γης εξυπηρετούσε ένα σκοπό. Ο Αδάμ, λόγω της παρακοής του, είχε χάσει το δικαίωμα να μετάσχη στη μεταβολή της ακαλλιεργήτου γης έξω από τον κήπο της Εδέμ σ’ ένα παράδεισο. Ήταν, λοιπόν, μια δίκαιη απόφασις από μέρους του Θεού να καταστήση αδύνατον για τον Αδάμ να παραγάγη έστω κι ένα ομοίωμα ενός τόσο τερπνού τόπου.
Επίσης, ο Ιεχωβά Θεός είχε πλήρη κατανόησι της επιδράσεως που θα είχε η αμαρτία στα νοήμονα πλάσματά του. Εγνώριζε ότι αν δεν υπήρχαν μέσα παρεμποδίσεως, ο ατελείς άνθρωποι γρήγορα θα εβυθίζοντο σε βαθύτερη ακόμη πορεία εξαθλιώσεως. Σχετικά μ’ αυτό, η κατάρα της γης θα μπορούσε να συντελέση στην επιβράδυνσι των αμαρτωλών τάσεων του ανθρώπου αντί να τους επιτρέψη να φθάσουν γρήγορα στο αποκορύφωμα. Πώς; Επειδή ο Αδάμ θα έπρεπε ν’ αποκομίζη ένα μέσον διαβιώσεως από τη γη με σκληρούς και εξαντλητικούς κόπους, θα είχε βέβαια λιγώτερο χρόνο και ενέργεια να χρησιμοποιήση για επιβλαβή δράσι.
Ενόσω εσυνεχίζετο η κατάρα στη γη, τα φθοροποιά της αποτελέσματα έγιναν ιδιαιτέρως αισθητά στους απογόνους του Αδάμ. Αυτό είναι φανερό από τα προφητικά λόγια που ελέχθησαν από τον Λάμεχ όταν γεννήθηκε ο Νώε: «Ούτος θέλει ανακουφίσει ημάς από του έργου ημών, και από του μόχθου των χειρών ημών, εξ αιτίας της γης την οποίαν κατηράσθη ο Ιεχωβά.»—Γεν. 5:29, ΜΝΚ.
ΜΙΑ ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΚΑΤΑΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΪΝ
Όσο οδυνηρά κι αν ήσαν τα αποτελέσματα εκείνης της κατάρας για τη γη, δεν ήσαν αρκετά για ν’ αναχαιτίσουν τις κακές τάσεις του Κάιν, ενός γεωργού. Ο πρωτότοκος αυτός γυιος του Αδάμ εφόνευσε τον αδελφό του Άβελ σε μια έξαψι μεγάλης οργής. (Γέν. 4:5, 8) Εξ αιτίας αυτού, η κρίσις του Θεού εναντίον του Κάιν ήταν αυτή: «Και τώρα επικατάρατος να ήσαι από της γης, ήτις ήνοιξε το στόμα αυτής δια να δεχθή το αίμα του αδελφού σου εκ της χειρός σου· όταν εργάζησαι την γην, δεν θέλει εις το εξής σοι δώσει τον καρπόν αυτής· πλανήτης και φυγάς θέλεις είσθαι επί της γης.»—Γέν. 4:11, 12.
Ο Ιεχωβά Θεός εξεδίωξε έτσι τον Κάιν από τη γη την οποία ο Κάιν εμόλυνε με το αθώο αίμα του Άβελ. Ο Κάιν, που υπέστη τα αποτελέσματα της αιματηρής μολύνσεως της γης, από τότε και στο εξής έπρεπε να αφιερώνη περισσότερον ακόμη χρόνο και ενέργεια από πριν, για να συντηρή τον εαυτό του και την οικογένειά του. (Γέν. 4:12-17) Αυτό ασφαλώς εχρησίμευσε για να εντυπώση στον Κάιν τη σημασία του κακού που είχε κάμει.
Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ
Εν τούτοις, καθώς περνούσαν ο αιώνες, η βία είχε ενταθή. Η Αγία Γραφή λέγει: «Διεφθάρη δε η γη ενώπιον του Θεού, και ενεπλήσθη η γη αδικίας.» (Γέν. 6:11) Όσο κακή κι αν ήταν η κατάστασις, δεν ήταν ακόμη ο ωρισμένος καιρός του Θεού να καθαρισθή η γη και να γίνη ένας παράδεισος, που θα εκατοικείτο από ανθρώπους που θα ήθελαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά Θεό. Ο Δημιουργός είχε σκοπό να διαθέση πολλούς αιώνες για την πλήρη τακτοποίησι του ζητήματος που ηγέρθη από την ανταρσία του Σατανά και των πρώτων ανθρώπων. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά Θεός είχε τη σοφία να χειρισθή το πρόβλημα ενός βιαίου κόσμου που επεκράτησε τόσο γρήγορα μετά τη δημιουργία του Αδάμ. Σε αρμονία με τη δικαιοσύνη του, ο Θεός ανέλαβε δράσι εναντίον του ασεβούς εκείνου κόσμου. Μ’ έναν παγκόσμιο κατακλυσμό, ο Ιεχωβά Θεός κατέστρεψε τους ασεβείς άνδρες και γυναίκες των οποίων ο βίαιοι τρόποι απειλούσαν να παρεμποδίσουν την κατάλληλη εκπλήρωσι του σκοπού του, να έχη ένα παράδεισο στη γη που θα εκατοικείτο από ανθρώπους που θ’ αγαπούσαν την εξουσία του.—2 Πέτρ. 3:5, 6.
Μόνο ο δίκαιος Νώε και επτά μέλη της οικογενείας του επέζησαν από τον κατακλυσμό. Επειδή αυτοί που επέζησαν από τον κατακλυσμό είχαν δείξει μια εγκάρδια επιθυμία να υπηρετούν τον Θεό, δεν ήταν ανάγκη να τιμωρηθούν με μια νέα ειδική κατάρα για τη γη. Η προκατακλυσμιαία κατάρα αφαιρέθηκε, σ’ εκπλήρωσι των προφητικών λόγων του Λάμεχ για τον Νώε. Τότε επίσης, λόγω της συντομεύσεως της ανθρωπίνης ζωής μετά τον κατακλυσμό, τα δεινά που θα επεβάλλοντο από μια κατάρα για τη γη, προφανώς θα καθιστούσαν τη ζωή πιο δύσκολη για τους αμαρτωλούς απογόνους του Νώε.
ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΣΤΗ ΒΑΒΕΛ
Κάποτε μέσα στα 350 χρόνια που επέζησε ο Νώε μετά τον κατακλυσμό, πολλοί από τους απογόνους του επροτίμησαν να στασιάσουν ενάντια στο θέλημα που είχε ο Θεός γι’ αυτούς. Επειδή υπήρχε ένας συγκριτικά μικρός αριθμός ανθρώπων στη γη, δεν υπήρχε ασφαλώς ανάγκη να συσσωρευθούν οι άνθρωποι στις πόλεις. Εν τούτοις πολλοί από τους απογόνους του Νώε είχαν διαφορετική γνώμη. Αντίθετα με το θέλημα του Θεού γι’ αυτούς, δηλαδή να διασκορπισθούν στη γη, αυτοί άρχισαν να κτίζουν την πόλι της Βαβέλ, καθώς κι ένα υψηλό πύργο. «Και είπον, Έλθετε, ας οικοδομήσωμεν εις εαυτούς πόλιν και πύργον, του οποίου η κορυφή να φθάνη έως του ουρανού· και ας αποκτήσωμεν εις εαυτούς όνομα, μήπως διασπαρώμεν επί του προσώπου πάσης της γης.» (Γεν. 11:4) Εν τούτοις, ο Ιεχωβά, ο Θεός της δικαιοσύνης έθεσε τέρμα σ’ αυτό το προκλητικό σχέδιο των ανθρώπων να συγκεντρωθούν αντί να «διασπαρούν.»
Η Αγία Γραφή, παρουσιάζοντας τους λόγους για τους οποίους ο Θεός ανέλαβε ταχεία δράσι εναντίον εκείνων που έκτιζαν τον πύργο της Βαβέλ λέγει: «Ιδού, εις λαός, και πάντες έχουσι μίαν γλώσσαν, και ήρχισαν να κάμνωσι τούτο· και τώρα δεν θέλει εμποδισθή εις αυτούς παν ό,τι σκοπεύουσι να κάμνωσιν.» (Γεν. 11:6) Αυτά τα λόγια δείχνουν ότι ο πάνσοφος Δημιουργός προεγνώριζε ότι ο στασιαστικοί άνθρωποι δεν θα σταματούσαν εμπρός σε τίποτε προκειμένου να εκτελέσουν τα προκλητικά τους σχέδια με οργανωμένες και συνδυασμένες προσπάθειες. Με τον καιρό, το ένα κακό μετά το άλλο θα ερχόταν στη διάνοιά τους. Τότε με μια ενωμένη ενέργεια, θα επεδίδοντο στην εκπλήρωσι των κακών σκοπών τους.
Με σοφία ο Ιεχωβά Θεός έκαμε κάτι για να ματαιώση αυτή την ενωμένη ενέργεια για το κακό. Εσύγχυσε τη γλώσσα εκείνων που έκτιζαν την Βαβέλ. Επειδή αυτοί δεν μπορούσαν πια να εννοήσουν ο ένας τον άλλον, εσταμάτησαν τις εργασίες της οικοδομής. Από τότε ο γλωσσικός φραγμός δεν επέτρεψε σε καμμιά συνεργασία για κακούς σκοπούς να επιτύχη.—Γέν. 11:7.
Εμείς σήμερα πρέπει να είμεθα ευγνώμονες στον Θεό που ανέλαβε δράσι για να συγχύση τη γλώσσα του ανθρώπου. Σκεφθήτε επί παραδείγματι τι έκαμαν οι άνθρωποι στους προσφάτους καιρούς σχετικά με την κατασκευή οπλών μαζικής καταστροφής. Μολονότι είναι διηρημένοι κι εργάζονται ανεξάρτητα, έχουν αναπτύξει ένα οπλοστάσιο που θα μπορούσε να μετατρέψη αυτή τη γη σ’ έναν έρημο τόπο. Ούτε η μεγαλύτερη φαντασία δεν θα μπορούσε να συλλάβη τις ακρότητες στις οποίες θα έφθανε ο άνθρωπος αν δεν υπήρχαν ο διαιρέσεις που προέκυψαν από τον γλωσσικό φραγμό. Αληθινά δεν ήταν υπερβολή όταν ο Θεός είπε για τους προκλητικούς ανθρώπους τα εξής σχετικά με την ανοικοδόμησι της Βαβέλ: «Δεν θέλει εμποδισθή εις αυτούς παν ό,τι σκοπεύουσι να κάμωσιν.»
Οι κρίσεις που επέφερε ο Θεός στο παρελθόν, αποκαλύπτουν ασφαλώς τη δικαιοσύνη του και τη σοφία του. Δείχνουν επίσης ότι αυτός εχειρίζετο τα πράγματα με σκοπό την εκπλήρωσι του σκοπού του για τη γη και τον άνθρωπο επάνω σ’ αυτήν. Αυτό ιδιαίτερα θ’ αληθεύση στην επικείμενη κρίσι του Θεού εναντίον του παρόντος πονηρού συστήματος πραγμάτων. Αυτή η κρίσις θα σημάνη το τέλος κάθε αχαλίνωτης ανομίας και θα προλειάνη την οδό για να γίνη αυτή η γη ένας παράδεισος.
Αν θέλετε να είσθε μεταξύ εκείνων που θα μετάσχουν στην πραγματοποίησι του ενδόξου σκοπού του Θεού για τον άνθρωπο και τη γη, είναι ανάγκη να ζήσετε σε αρμονία με αυτό τον σκοπό τώρα. Αντίθετα μ’ εκείνους που παρέβλεψαν το σκοπό του Θεού και υπέστησαν κατάκρισι στο παρελθόν, εσείς πρέπει να θέλετε να είσθε όπως ο δίκαιος Νώε και να κάνετε ό,τι είναι ευάρεστο στον Δημιουργό. Τότε μόνο μπορείτε να ελπίζετε ότι θα παραστήτε μάρτυς και θα μετάσχετε στη μεταβολή αυτής της γης σ’ ένα ωραίο παράδεισο.