Χριστιανοσύνη εξετίθετο ενώπιον των ανθρώπων με όλη της την αρχική νωπότητα».

Αλλ’ αυτή η ανταπόκρισις είναι γνωστή. Είναι γνωστή από εκατοντάδες χιλιάδων άτομα, τα οποία, αφού εξήλθαν απ’ όλα τα έθνη, φυλές και γλώσσες, ανταπεκρίθησαν τα ίδια. Ανταπεκρίθησαν στην «υγιαίνουσα διδασκαλία», από την οποία οι λαϊκές μάζες απομακρύνονται. Ναι, ανταπεκρίθησαν στ’ αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού που κηρύττονται σε όλο τον κόσμο από την κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά.

Και γιατί ανταπεκρίθησαν; Διότι διακρίνουν μέσα στην κοινωνία Νέου Κόσμου τους Χριστοειδείς καρπούς της αγάπης, την αληθινή Χριστιανική ηθικότητα και διδασκαλία, που δεν νοθεύεται για να ευαρεστήση εκείνους που θέλουν ‘να γαργαλίζωνται την ακοήν.’ Βλέπουν πού οδηγεί τις λαϊκές μάζες η εύκολη θρησκεία του «Χριστιανικού κόσμου», και γνωρίζουν τη Γραφική αρχή: «Τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.» Έκαμαν λοιπόν την απόφασι που επηρεάζει τον αιώνιο προορισμό τους.​—Ματθ. 15:14.

Η εύκολη θρησκεία ή η αρχική Χριστιανοσύνη—ποια θα είναι για σας;

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Όταν ο Ελισσαιέ προσηυχήθη στον Θεό να πατάξη τον στρατό της Συρίας με αορασίαν, τι τους συνέβη πραγματικά;​—Κ. Κ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Η αφήγησις στα εδάφια 2 Βασιλέων 6:18, 19 (ΜΝΚ) ρίχνει φως πάνω στο θέμα, όταν λέγη: «Προσηυχήθη ο Ελισσαιέ προς τον Ιεχωβά, και είπε, Πάταξον, δέομαι, τον λαόν τούτον με αορασίαν. Και επάταξεν αυτούς με αορασίαν, κατά τον λόγον του Ελισσαιέ. Και είπε προς αυτούς ο Ελισσαιέ, Δεν είναι αύτη η οδός, ουδέ αύτη η πόλις· έλθετε κατόπιν μου, και θέλω σας φέρει προς τον άνθρωπον, τον οποίον ζητείτε. Και έφερεν αυτούς εις την Σαμάρειαν.» Αν ολόκληρο το στράτευμα επατάσσετο με φυσική αορασία, τότε όλοι θα έπρεπε να χειραγωγούνται, αλλ’ η αφήγησις απλώς λέγει ότι ο Ελισσαιέ τούς είπε: ‘Δεν είναι αύτη η οδός· έλθετε κατόπιν μου’. Προφανώς εκείνο που συνέβη ήταν ότι επατάχθησαν με διανοητική αορασία και γι’ αυτό δεν μπορούσαν ν’ αναγνωρίσουν τον Ελισσαιέ ή το πού τους επήγαινε αυτός.

Η διανοητική αυτή αορασία αναγνωρίζεται από τους ψυχολόγους. Λόγου χάριν, ο Ουίλλιαμ Τζαίημς, στο σύγγραμμα του Αρχές της Ψυχολογίας, Τόμ. 1, σελίς 48, λέγει: «Μια πολύ ενδιαφέρουσα επίδρασις της φλοιώδους ανωμαλίας είναι η διανοητική αορασία. Αυτή συνίσταται όχι τόσο σε αναισθησία των οπτικών αποτυπώσεων, όσο σε ανικανότητα νοήσεώς των. Ψυχολογικώς είναι ερμηνεύσιμη ως απώλεια συνδέσεων μεταξύ των οπτικών αισθήσεων και της σημασίας των· πάσα δε διακοπή των οδών μεταξύ των οπτικών κέντρων και των κέντρων άλλων ιδεών θα την επέφερε».

● Τι καθώρισε την αποδοχή από τον Θεό της θυσίας του Άβελ και την απόρριψι της θυσίας του Κάιν;​—Κ. Κ., Ηνωμένες Πολιτείες.

Δεν υπάρχει τίποτα στις Γραφές που να δείχνη ότι ο Θεός έδωσε οδηγίες στους γυιούς του Αδάμ περί της φύσεως της θυσίας που θα του ήταν ευάρεστη. Διάφορες θεωρίες διετυπώθησαν σχετικά με τούτο, αλλά φαίνεται πολύ λογικό να συμπεράνωμε ότι ο Κάιν κι ο Άβελ απλώς προσέφεραν ό,τι είχαν διαθέσιμο, λόγω των ασχολιών των. Αναμφιβόλως είχαν ακούσει από τους γονείς των την αφήγησι της δυσαρεσκείας του Θεού προς αυτούς επειδή είχαν φάγει από τον απαγορευμένο καρπό κι έτσι ο καθένας με τον δικό του τρόπο επεζήτησε να γίνη ευπρόσδεκτος στον Πλάστη του.​—Γέν. 4:2-5.

Αν ο Θεός δεν ανεγνώριζε ούτε τη μία ούτε την άλλη θυσία, δεν θα υπήρχε τρόπος να γνωρίσωμε αν η θυσία του Κάιν ήταν ειλικρινής ή όχι. Εν τούτοις, όταν ο Θεός εδέχθη τη θυσία του Άβελ και όχι τη θυσία του Κάιν, αμέσως έγινε προφανές ότι ο Κάιν δεν ήταν ειλικρινής, ότι δεν ενδιεφέρθη πρωτίστως για την απόκτησι ευμενούς υποδοχής από τον Θεό, αλλά μάλλον ήθελε να προηγήται του νεωτέρου αδελφού του. Αναγινώσκομε λοιπόν: «Ο Κάιν ήτο εκ του πονηρού, και έσφαξε τον αδελφόν αυτού. Και δια τι έσφαξεν αυτόν; διότι τα έργα αυτού ήσαν πονηρά, τα δε του αδελφού αυτού δίκαια.» Τα έργα του Κάιν ήσαν πονηρά, όχι διότι προσέφερε θυσία εσφαλμένου είδους, καρπούς του αγρού, αντί να προσφέρη ένα ζώο, που εχρειάζετο έκχυσις αίματος, αλλά διότι προσέφερε τους καρπούς αυτούς με κακό ελατήριο. Αν το ελατήριο του ήταν ορθό, τότε, όταν αντελήφθη ότι η θυσία του Άβελ έγινε δεκτή ενώ η δική του απερρίφθη, θα εσκέπτετο σε τι έσφαλε και θα εμιμείτο τον νεώτερο αδελφό του κι έτσι θα εύρισκε επίσης ευμενή αποδοχή από τον Θεό. Πραγματικά, η σφαγή του Άβελ από αυτόν ήταν ένας προμελετημένος φόνος, που έδειχνε πόσο πονηρός ήταν πράγματι, διότι η υπερηφάνεια ενεστάλαξε ένα