Κεφάλαιο 3

Το Πνεύμα Πίσω από την Παρούσα Παλαιά Τάξι

 1. Ποιο ερώτημα εγείρεται ως προς το πνεύμα που εισεχώρησε στην παρούσα παλαιά τάξι πραγμάτων και τι πρέπει να συμπεράνουμε;

Η ΠΑΡΟΥΣΑ τάξις πραγμάτων είναι παλαιά—χιλιάδων ετών παλαιά. Στη διάρκεια όλων αυτών των χιλιετηρίδων ένα πνεύμα έχει διαπεράσει στην ανθρώπινη τάξι πραγμάτων. Μήπως αυτό ήταν άγιο πνεύμα; Κανείς δεν θα μιλούσε τόσο ενάντια στα γεγονότα της ιστορίας ώστε να ισχυρισθή ότι άγιο πνεύμα από τον Ιεχωβά Θεό υπήρξε η αόρατη δύναμις που κατηύθυνε όλη την ανθρώπινη κοινωνία στις επιδιώξεις της ή στη μορφή της ζωής της. Αν ήταν το άγιο πνεύμα εκείνο που υπεστήριζε και κατηύθυνε πάντοτε αυτό το παλαιό σύστημα πραγμάτων, τα αποτελέσματα θα ήσαν πολύ διαφορετικά από τη σημερινή παγκόσμιο κατάστασι.

 2. (α) Από τι είδους νόμους πρέπει να ελέγχονται οι άνθρωποι που συμβαδίζουν σ’ αυτή την παλαιά τάξι; (β) Ποια είναι «τα έργα της σαρκός» και από τι συνίσταται «ο καρπός του πνεύματος;»

² Το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά Θεού, όταν ενεργή στη ζωή των ανθρώπων, παράγει μια χαρακτηριστική καρποφορία. Αυτή η παλαιά τάξις, αν κριθή από την καρποφορία της την οποία είχε αρκετό καιρό για να παράγη δεν καθοδηγείται από το άγιο πνεύμα του Θεού. Η μάζα των ανθρώπων που συμβαδίζουν σ’ αυτή την παλαιά τάξι, αποδεικνύονται ότι είναι άτομα που έχουν ανάγκη να περιορίζωνται με νόμους οι οποίοι θεσπίζονται γιατους ανθρώπους εγκληματικής διανοίας, νόμους οι οποίοι τους διατάσσουν ν’ απέχουν από κάθε είδους αδικοπραγία. Πριν από χίλια εννεακόσια χρόνια, υπήρχε ένας άνθρωπος που είχε προέλθει από ένα τέτοιο κώδικα νόμων. Έγραψε μια επιστολή για να δείξη ότι χρειαζόμεθα ένα καλύτερο κίνητρο, μια ανώτερη δύναμι που να ενεργή στη ζωή μας, αν θέλωμε να διαφέρωμε από την παρούσα παλαιά τάξι. Χρειαζόμεθα το πνεύμα, την αόρατο ενεργό δύναμι που προέρχεται απ’ Εκείνον ο οποίος είναι πολύ καλύτερος ηθικώς από αυτή την παλαιά κοσμική τάξι, πολύ καλύτερος από οποιονδήποτε νομοθέτη της ανθρωπίνης κοινωνίας. Ο συγγραφεύς αυτής της επιστολής υπέδειξε την αγία δύναμι που μπορεί να μας υποκινήση σε ορθή δραστηριότητα, λέγοντας:

«Περιπατείτε κατά το πνεύμα και δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός. Διότι η σαρξ επιθυμεί εναντία του πνεύματος, το δε πνεύμα εναντία της σαρκός· ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα, ώστε εκείνα τα οποία θέλετε, να μη πράττητε. Αλλ’ εάν οδηγήσθε υπό του Πνεύματος, δεν είσθε υπό νόμον.

«Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός, τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων, περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ό,τι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.

«Ο δε καρπός του πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια· κατά των τοιούτων δεν υπάρχει νόμος.»—Γαλάτας 5:16-23· βλέπε επίσης 1 Τιμόθεον 1:8-11.

 3. Εκείνοι που αποβλέπουν να κληρονομήσουν τις ευλογίες της βασιλείας του Θεού, τι έργα δεν πράττουν;

³ Ένας ολόκληρος κατάλογος αντιθέτων πραγμάτων, έτσι δεν είναι; Ασφαλώς εκείνοι που παράγουν τους καρπούς του πνεύματος του Θεού δεν πράττουν εκείνα που ονομάζονται «έργα της σαρκός.» Αυτοί αποβλέπουν στη βασιλεία του Θεού με μια ειλικρινή επιθυμία να κληρονομήσουν τις ευλογίες της.

 4. Γιατί δεν είναι ανάγκη ν’ αναφέρωμε τα σφάλματα της παλαιάς τάξεως και γιατί αυτή η παλαιά τάξις δεν βοηθεί τους ανθρώπους να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού;

⁴ Τι θα λεχθή, όμως, για την παρούσα παλαιά τάξι; Δεν πρόκειται ν’ αναφέρωμε τα σφάλματά της. Αυτό το κάνουν οι ειδήσεις των εφημερίδων, τα άρθρα των περιοδικών, τα αστυνομικά δελτία, η γενική έλλειψις ασφαλείας που οφείλεται στο αυξανόμενο ποσοστό εγκληματικότητος, τα ακριβά νοσοκομεία ψυχικών νόσων καθώς επίσης και τα φοβερά κοινωνικά νοσήματα, οι πολιτικές εντάσεις μαζί με την αυξανόμενη απειλή ενός παγκοσμίου πυρηνικού πολέμου. Αναρίθμητα άλλα πράγματα θα μπορούσαν ν’ αναφερθούν για να κατηγορήσωμε την παλαιά τάξι ότι αφθονεί σε «έργα της σαρκός.» Αυτή η παλαιά τάξις ποτέ δεν θα βοηθήση τους ανθρώπους να ‘κληρονομήσουν την βασιλείαν του Θεού.’ Δεν έχει καμμιά σχέσι με τη βασιλεία του Θεού. Δεν διαπνέεται, δεν υποκινείται, ούτε υποστηρίζεται από το άγιο πνεύμα του Θεού. Δεν είναι διόλου αγία, ούτε ακόμη και το μέρος αυτής που λέγεται Χριστιανικός κόσμος.

 5, 6. Γιατί η φυσική επιθυμία της σαρκός να πράττη εκείνα που είναι εναντίον του πνεύματος του Δημιουργού, δεν οφείλεται στον Θεό;

⁵ Πώς συμβαίνει ώστε το πνεύμα του Θεού να μην είναι πίσω από κανένα μέρος αυτής της παλαιάς τάξεως; Πώς η ανθρώπινη σάρκα έφθασε σε κατάστασι να επιθυμή φυσιολογικά να κάνη έργα που είναι ενάντια στο πνεύμα του Θεού; Η ανθρώπινη σάρκα δεν ήταν έτσι στην αρχή της. Τότε υπεκινείτο από το πνεύμα του Δημιουργού της. Ο Θεός ποτέ δεν θα έδινε σε μια πρόσφατα δημιουργημένη σάρκα εκείνο που είναι κακό και βρίσκεται σε αντίθεσι με τον εαυτό του. Αυτός δεν είναι η Πηγή του κακού. Ο προφήτης Μωυσής, ως υπέρμαχος του δικαίου, διεσαφήνισε ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν έχει καμμιά ευθύνη για τις εσφαλμένες τάσεις της ανθρωπίνης σαρκός. Ο Μωυσής είπε: «Τα έργα αυτού είναι τέλεια· διότι πάσαι αι οδοί αυτού είναι κρίσις· Θεός πιστός, και δεν υπάρχει αδικία εν αυτώ· δίκαιος και ευθύς είναι αυτός. Ούτοι διεφθάρησαν· η κηλίς αυτών δεν είναι κηλίς των υιών αυτού.»—Δευτερονόμιον 32:4, 5.

⁶ Το ελάττωμα της ανθρωπότητος δεν μπορεί ν’ αποδοθή στον Θεό. Αυτός έκανε τον πρώτο άνθρωπο τέλειο, προς έπαινο της δημιουργικής Του ικανότητος. Δεν υπάρχει ελάττωμα σχετικά με τον Θεό. Ο Θεός, με τη συνεργασία του μονογενούς του Υιού, έκαμε τον πρώτο άνθρωπο «κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών.» Ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, αποτελούσε εικόνα της θείας τελειότητος, κι έτσι, για να είναι μια αληθινή εικών, έπρεπε να είναι τέλειος.—Γένεσις 1:26-28· 2:7, 8.

 7. Όταν ο Αδάμ ήταν στην Εδέμ, ποια κατάστασις υπήρχε μεταξύ του ουρανού και της γης που έκανε τον Θεό ευτυχή;

⁷ Στον παραδεισιακό Κήπο της Εδέμ ο πρώτος άνθρωπος εβάδιζε σύμφωνα με το άγιο πνεύμα του Θεού. Κατά καιρούς είχε συνομιλία με τον Θεό. Μ’ έναν τρόπο αόρατο στα ανθρώπινα μάτια, αλλά αντιληπτό από τον άνθρωπο Αδάμ, ο Θεός εβάδιζε σ’ εκείνον τον ωραίο Κήπο της Εδέμ. Εκείνο τον καιρό υπήρχε ενότης μεταξύ των ουρανίων και επιγείων πραγμάτων. Γιατί; Διότι το πνεύμα του Θεού διερευνούσε τα πάντα. Όλα αυτά έκαναν τον Ιεχωβά Θεό ευτυχή. Αυτός είναι ‘ο μακάριος Θεός.’—1 Τιμόθεον 1:11.

 8. Λόγω ποιου είδους αμαρτίας δεν έχομε στη γη σήμερα μια τέλεια τάξι πραγμάτων και από ποιον διεπράχθη αυτή η αμαρτία;

⁸ Εδώ λοιπόν ήταν η βάσις για την ανάπτυξι μιας τελείας τάξεως πραγμάτων, που ποτέ δεν θα επάλιωνε και δεν θα έφθανε στο σημείο να παρέλθη. Αλλά σήμερα δεν έχομε μια καθαρή, δίκαιη, τέλεια τάξι πραγμάτων. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι έλαβε χώρα ένα αμάρτημα κατά του αγίου πνεύματος. Ποιος το διέπραξε; Το διέπραξε εκείνος τον οποίον απεκάλυψε ο Ιησούς Χριστός όταν μιλούσε στους ανθρώπους που ήσαν πρόθυμοι να τον θανατώσουν, επειδή έλεγε την αλήθεια του Θεού. Ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς τους μελλοντικούς φονείς: «Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ· όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και ο πατήρ αυτού του ψεύδους.»—Ιωάννης 8:44.

 9. Ποιος είναι ο πνευματικός πατήρ ενός που πράττει αμαρτία και γιατί;

⁹ Ο πρώτος που αμάρτησε κατά του αγίου πνεύματος αποκαλύπτεται επίσης και από τον μαθητή του Ιησού Ιωάννη, ο οποίος έγραψε: «Όστις πράττει την αμαρτίαν είναι εκ του διαβόλου, διότι απ’ αρχής ο διάβολος αμαρτάνει.» (1 Ιωάννου 3:8) Εκείνος που πράττει την αμαρτία, δεν θα μπορούσε να έχη άλλον πνευματικό πατέρα εκτός από εκείνον που είναι ο πρωτουργός της αμαρτίας.

10. Πώς ο πρώτος ψεύστης έκαμε τον εαυτό του Διάβολο;

¹⁰ Το γεγονός ότι ο πρώτος ψεύστης σε όλη την κτίσι καλείται διάβολος, δείχνει ότι το ψεύδος του ήταν εναντίον του Θεού, διότι το όνομα Διάβολος σημαίνει Συκοφάντης. Αυτός εγκατέλειψε την αλήθεια και καλλιέργησε μέσα του τη διάθεσι προς το ψεύδος. Σε συκοφαντική αντιλογία προς όσα είχε πει ο Θεός στον Αδάμ, ο Διάβολος είπε στην Εύα, τη σύζυγο του Αδάμ, ότι η ποινή για τη βρώσι από το απαγορευμένο δένδρο δεν θα ήταν ο θάνατος: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί, γνωρίζοντες το καλόν και το κακόν.» (Γένεσις 3:1-5) Ο ψεύστης έκαμε τον εαυτό του Διάβολο, πρωτίστως απέναντι του Θεού.

11. Τι μηχανεύθηκε ο Διάβολος για να εμποδίση τον Θεό να εκτελέση τον λόγο του αν αμάρτανε ο Αδάμ και η Εύα;

¹¹ Ο Συκοφάντης κατά του Θεού, δεν μπορούσε να εγγυηθή ότι ο Αδάμ και η Εύα δεν θα πέθαιναν οπωσδήποτε, αν έτρωγαν από τον απαγορευμένο καρπό του δένδρου της γνώσεως του καλού και του κακού. Ο λόγος του δεν ήταν πιο ισχυρός από τον λόγο του Θεού. (Εβραίους 4:12· Γένεσις 2:16, 17) Αλλά πιθανώς ο Διάβολος διανοήθηκε ότι θα μπορούσε να φέρη τον Ιεχωβά Θεό σε μια τέτοια δυσχερή θέσι, ώστε θα ήταν ασυνεπές για τον Θεό να θανατώση τον Αδάμ και την Εύα, ιδιαίτερα αν ο Διάβολος κατηύθυνε το αμαρτωλό ζεύγος να φάγη από «του ξύλου της ζωής» προτού απαγγελθή εναντίον των θεία καταδίκη.—Γένεσις 2:9· 3:22, 23.

12. Πώς ο Διάβολος έγινε ανθρωποκτόνος και τι τον αναμένει τώρα;

¹² Παρ’ όλους αυτούς τους ελιγμούς, ο Διάβολος αποδείχθηκε ψεύστης. Τα θύματά του πέθαναν ως ανθρώπινες ψυχές, διότι ο Ιεχωβά Θεός ο Κριτής, τους κατεδίκασε σε θάνατο και τους εμπόδισε να λάβουν από «του ξύλου της ζωής» εκδιώκοντάς τους από τον παραδεισιακό Κήπο της Εδέμ. (Γένεσις 3:17-24) Ο Διάβολος, επειδή άστοργα προκάλεσε τον θάνατο του πρώτου ανδρός και της συζύγου του, έγινε «ανθρωποκτόνος.» Γι’ αυτό ήταν άξιος να θανατωθή σύμφωνα με τον κανόνα που εξετέθη από τον Ιδρυτή της Χριστιανοσύνης: «Όστις σκανδαλίση ένα των μικρών των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει εις αυτόν καλήτερον να περιτεθή μύλου πέτρα περί τον τράχηλον αυτού και να ριφθή εις την θάλασσαν.» (Μάρκος 9:42) Έτσι ακριβώς, μια χωρίς τέλος καταστροφή αναμένει τον ανθρωποκτόνο, τον Διάβολο.

13. Με τι παρωμοίασε ο Ιεχωβά τον Διάβολο και προτού αυτός θανατωθή τι του επετράπη να παραγάγη;

¹³ Ένα τέτοιο τέλος για τον Διάβολο τονίσθηκε όταν ο Κριτής πάντων, ο Ιεχωβά, τον παρωμοίασε με τον όφι που χρησιμοποιήθηκε για ν’ απατήση τη γυναίκα Εύα ώστε να φάγη τον απαγορευμένο καρπό, ενάντια στην εντολή του Θεού. Ο Ιεχωβά, απευθύνοντας τα λόγια του πραγματικά στον συμβολικό Όφι, είπε τα εξής: «Επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού· επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γένεσις 3:14, 15) Έτσι, ο Διάβολος έγινε επικατάρατος από τον Θεό. Στον Θεό, λοιπόν, ανήκει να θανατώση αυτόν τον επικατάρατο. Αλλ’ αυτό δεν θα εγίνετο προτού δοθή στον επικατάρατο Όφιν η ευκαιρία να δημιουργήση ένα ‘σπέρμα,’ δηλαδή απογόνους με μια μεταφορική ή πνευματική έννοια. Ο Διάβολος, ως πνεύμα, δεν έχει έμφυτες, αναπαραγωγικές δυνάμεις όπως ο άνθρωπος.

14. Τι εσήμαινε για τον Διάβολο, ως τον Μέγα Όφι, το να έρπη με την κοιλία και ποιοι ενώθηκαν μ’ αυτόν στην ταπείνωσί του;

¹⁴ Ο Ιεχωβά παρωμοίασε τον Διάβολο με όφι, ο οποίος έρπει στην κοιλιά του και τρώγει τροφή φορτισμένη με μόρια χώματος. Έτσι έδειξε τη βαθειά ταπείνωσι στην οποία κατέπεσε τώρα ο επικατάρατος Διάβολος. Επειδή αυτή ήταν η κατώτατη θέσις υπάρξεως, παραβλήθηκε με τον τόπο που έφθασε να λέγεται Τάρταρος. Στο πέρασμα του χρόνου, ενώθηκαν με τον Διάβολο σ’ αυτό τον τόπο και άλλα πνεύματα, άλλοι άγγελοι που εγκατέλειψαν την Πατρότητα του Θεού και υιοθέτησαν την πατρότητα του Διαβόλου. Αυτά τα πνεύματα έγιναν ‘σπέρμα’ του.

15. Τι λέγουν ο Πέτρος και ο Ιούδας για τους αγγέλους που ενώθηκαν με τον Μέγα Όφι στην αμαρτία;

¹⁵ Ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος έγραψε τα εξής σχετικά σ’ αυτό το πνευματικό σπέρμα του αρχαίου Όφεως: «Ο Θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας, αλλά ρίψας αυτούς εις τον τάρταρον δεδεμένους με αλύσεις σκότους, παρέδωκε δια να φυλάττωνται εις κρίσιν.» (2 Πέτρου 2:4) Ο Χριστιανός μαθητής Ιούδας αναφέρεται στο ίδιο αγγελικό ‘σπέρμα’ του Όφεως, όταν γράφη: «Αγγέλους, οίτινες δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν, αλλά κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον, εφύλαξε με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους δια την κρίσιν της μεγάλης ημέρας.»—Ιούδας 6.

16. Γιατί ο Διάβολος ενήργησε μόνος στην εξαπάτησι της Εύας στην αμαρτία, και γιατί μερικοί φρονούν ότι αυτό υπήρξε ένα χερούβ;

¹⁶ Όταν ο Διάβολος απάτησε τη σύζυγο του Αδάμ, Εύα, κάνοντάς την να στασιάση κατά του Θεού, του ουρανίου Πατρός της, δεν υπήρχε ‘σπέρμα’ του Μεγάλου Όφεως. Ο Διάβολος ενεργούσε μόνος του. Προτίμησε να μην έχη κανένα αγγελικό σύντροφο που θα μπορούσε ίσως να γίνη αντίπαλος, απαιτώντας τη διακυβέρνησι των απογόνων του Αδάμ και της Εύας. Επιθυμούσε την αποκλειστική διακυβέρνησι όλης της ανθρωπότητος. Δεν γνωρίζομε ακριβώς τι θέσι κατείχε αυτός μέσα στην αρχική οργάνωσι του Θεού. Πολλοί σπουδασταί των Γραφών, κατενόησαν την προφητεία του Ιεζεκιήλ 28:11-19, που σχετίζεται με τον βασιλέα της αρχαίας Τύρου, ως εφαρμοζόμενη επίσης στον Σατανά ή Διάβολο, και γι’ αυτό λέγουν ότι ο αυτοδημιούργητος Διάβολος ήταν αρχικά ένα «χερούβ» μεταξύ των ουρανίων ‘υιών του Θεού.’ Αν είναι έτσι, τότε ο βαθμός της ταπεινώσεώς του ως του Μεγάλου Όφεως είναι ακόμη πιο μεγάλος.

17. Με ποια έννοια οι στασιασταί άγγελοι μετέχουν στο σκότος του Ταρτάρου με τον Διάβολο;

¹⁷ Οι άλλοι αγγελικοί στασιασταί κατά του Θεού, που απετέλεσαν το ‘σπέρμα’ του Όφεως, συμμετέχουν με αυτόν στο σκότος του Ταρτάρου, σαν επικατάρατοι όφεις. Αυτοί δεν έχουν πια το φως της ευνοίας και συμβουλής του Θεού. Όταν εστασίασαν, ο Θεός αφήρεσε απ’ αυτούς το άγιο πνεύμα του.

18. (α) Γιατί το μέλλον είναι ζοφερό για τον Διάβολο και τους αγγέλους του; (β) Ποιο είναι το ζήτημα του μυστηρίου που ηγέρθη τώρα;

¹⁸ Το μέλλον είναι ζοφερό για τον Μεγάλο Όφι και το αγγελικό του ‘σπέρμα.’ Η ημέρα της θείας κρίσεως τους αναμένει, με την προοπτική να ‘συντριβή η κεφαλή’ των. Ο Θεός θα χρησιμοποιήση το ‘σπέρμα’ της «γυναικός» του για να εκτελέση αυτή τη συντριβή. (Γένεσις 3:15) Η συντριβή που θα του επιβληθή δεν είναι απλώς μια πληγή στο κεφάλι. Είναι συντριβή της κεφαλής, που καταλήγει στον θάνατο του Μεγάλου Όφεως και του «σπέρματός» του. Δεν υπάρχει έδαφος παρανοήσεως εδώ, διότι στην επιστολή προς Ρωμαίους 16:20, αναγράφονται τα εξής στους μαθητάς του Χριστού: «Ο δε Θεός της ειρήνης, ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανάν υπό τους πόδας σας.» Αυτό αποτελεί σοβαρό λόγο της εχθρότητος που έχει ο Σατανάς και το ‘σπέρμα’ του εναντίον του «σπέρματος» της «γυναικός» του Θεού. Όταν ο Θεός εμνημόνευσε το ‘σπέρμα’ της «γυναικός» του, ο ουρανός και η γη αντιμετώπισαν ένα μυστήριο. Το μυστήριο ή ιερό μυστικό που ήγειρε τότε παγκόσμια περιέργεια ήταν, Ποιο είναι αυτό το σπέρμα της γυναικός;

ΕΝΑ ΕΠΙΓΕΙΟ ‘ΣΠΕΡΜΑ’ ΤΟΥ ΟΦΕΩΣ

19. Γιατί οι Χριστιανοί προτρέπονται να είναι το αντίθετο του Κάιν, του πρωτοτόκου γυιου όλης της ανθρωπότητος;

¹⁹ Το μυστηριώδες ‘σπέρμα’ της «γυναικός» του Θεού δεν απεδείχθη ότι ήταν ο πρωτότοκος γυιος της Εύας, τον οποίον ωνόμασε Κάιν. Το γεγονός ότι ο Κάιν υπήρξε ο πρωτότοκος γυιος όλης της ανθρωπότητος, δεν του έδωσε το δικαίωμα να χρησιμεύση ως το υποσχεμένο εκείνο ‘σπέρμα.’ Εξ άλλου, η πτέρνα του Κάιν ποτέ δεν εκεντήθη από τον Μεγάλο Όφι, τον Διάβολο. Όσο για τη συντριβή της κεφαλής κάποιου άλλου, ο Κάιν εφόνευσε τον Θεοσεβή αδελφό του Άβελ, πιθανώς καταφέροντάς του ένα συντριπτικό κτύπημα στο κεφάλι. Ο Κάιν, αντί να ευλογηθή από τον Θεό και να λάβη το άγιο πνεύμα του Θεού, έγινε το δεύτερο άτομο που ονομάζεται στην Αγία Γραφή «επικατάρατος,» διότι ο πρώτος επικατάρατος ήταν ο Όφις ή Διάβολος. (Γένεσις 3:14· 4:11) Μ’ αυτό τον τρόπο, ο Κάιν έγινε μέρος του επιγείου «σπέρματος» του Μεγάλου Όφεως, του Διαβόλου, τον οποίο μιμήθηκε ψευδόμενος και διαπράττων ανθρωποκτονία. Ο Κάιν δεν αγαπούσε ούτε τον αδελφό του, τον οποίο μπορούσε να βλέπη, ούτε τον Θεό που δεν μπορούσε να βλέπη. Οι ακόλουθοι του Χριστού προτρέπονται να είναι το αντίθετο του Κάιν, με τα εξής λόγια:

«Να αγαπώμεν αλλήλους· ουχί καθώς ο Κάιν ήτο εκ του πονηρού και έσφαξε τον αδελφόν αυτού· και δια τι έσφαξεν αυτόν; διότι τα έργα αυτού ήσαν πονηρά, τα δε του αδελφού αυτού δίκαια.» (1 Ιωάννου 3:11, 12) «Ουαί εις αυτούς, διότι περιεπάτησαν εις την οδόν του Κάιν.»—Ιούδας 11.

20, 21. Ο Κάιν μιμήθηκε τον Διάβολο για να διαπράξη τι είδους αμαρτία, και ένεκα ποιας εκδηλώσεως ήταν δυνατό αυτό για τον Κάιν;

²⁰ Ο Κάιν μιμήθηκε τον Διάβολο, τον πνευματικό του πατέρα, ‘τον πονηρόν,’ αμαρτάνοντας κατά του αγίου πνεύματος του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Κάιν, ο πρώτος γυιος του Αδάμ και της Εύας, είχε ποτέ το άγιο πνεύμα. Οι επίγειοι γονείς του, είχαν χάσει το άγιο πνεύμα επειδή εκουσίως παρέβησαν τη θεία εντολή. Αλλά ο Κάιν διέκρινε την ενέργεια του αγίου πνεύματος. Πότε και πώς;

²¹ Αυτό έγινε όταν ο Κάιν παρουσίασε στον Θεό μια προσφορά από τα γεωργικά προϊόντα του, ενώ ο νεώτερος αδελφός του ο Άβελ προσέφερε στον Θεό μια θυσία από σφαγμένα ζώα του ποιμνίου του. Ήσαν ευπρόσδεκτες από τον Θεό οι προσφορές και των δύο αυτών αδελφών; Τα εδάφια Γένεσις 4:4-7 (ΜΝΚ) μας λέγουν τα εξής: «Και επέβλεψε με ευμένειαν ο Ιεχωβά επί τον Άβελ και επί την προσφοράν αυτού· επί δε τον Κάιν και την προσφοράν αυτού δεν επέβλεψε. Και ηγανάκτησεν ο Κάιν σφόδρα, και εκατηφίασε το πρόσωπον αυτού. Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κάιν, Δια τι ηγανάκτησας; και δια τι εκατηφίασε το πρόσωπόν σου; αν συ πράττης καλώς, δεν θέλεις είσθαι ευπρόσδεκτος; και εάν δεν πράττης καλώς, εις την θύραν κείται η αμαρτία. Αλλ’ εις σε θέλει είσθαι η επιθυμία αυτού, και συ θέλεις εξουσιάζει επ’ αυτού.»

22. Ποια εκδήλωσι του αγίου πνεύματος παρετήρησε ο Κάιν:

²² Φυσικά, ο Θεός δεν εμφανίσθηκε στον Κάιν και στον Άβελ σ’ εκείνη την περίπτωσι. Το πώς επέβλεψε με ευμένεια στον Άβελ και στη θυσιαστική προσφορά του, δεν μας αναφέρεται. Αλλά πρέπει να υπήρχε κάποια ορατή ένδειξις τούτου. Επρόκειτο για μια ενέργεια του αγίου πνεύματος του Θεού. Ο Κάιν το διέκρινε αυτό, χωρίς κανένα λόγο από τον Θεό. Γι’ αυτό αγανάκτησε και το πρόσωπο του κατηφίασε. Δεν αντέδρασε ταπεινά και με μετάνοια στην ορατή ενέργεια του αγίου πνεύματος από τον Θεό, στον οποίο έκαμε μια απαράδεκτη προσφορά.

23. Η αμαρτία του Κάιν κατά του αγίου πνεύματος ποια μορφή έλαβε και γιατί;

²³ Ο Κάιν σαφώς δεν έπραξε ορθά. Η φωνή του Θεού από το αόρατο βασίλειο του εξήγησε την κατάστασι. Ο Κάιν, πολύ υπερήφανος, δεν ταπεινώθηκε, δεν μετενόησε, ώστε να μεταστραφή και να πράξη το ορθόν, μολονότι η αμαρτία πλησίαζε κατά ένα τρόπο στην πόρτα του σπιτιού του και ποθούσε να τον συλλάβη ως θύμα της. Δεν θέλησε ν’ αντισταθή στην αμαρτία, άσχετα με το τι του ετόνισε το άγιο πνεύμα του Θεού. Ο Κάιν, χωρίς ν’ αλλάξη τη διάθεσί του, μηχανεύθηκε εναντίον εκείνου τον οποίον επεδοκίμασε ο Θεός και τον εφόνευσε. Έτσι, αυτός αμάρτησε κατά του αγίου πνεύματος.

24. Τι μπορεί να λεχθή για το αν αυτός που είναι τώρα Διάβολος είχε το άγιο πνεύμα και είδε τη λειτουργία του αγίου πνεύματος;

²⁴ Αυτό δυσαρέστησε τον Θεό και επέφερε την κατάρα του στον Κάιν. Αλλά ευηρέστησε τον Μεγάλο Όφι, τον Διάβολο, διότι τώρα αυτός είχε έναν επίγειο γυιο, ο οποίος ενεργούσε αντιγράφοντας πιστά τον πνευματικό του πατέρα. Ο ίδιος ο Διάβολος είχε αμαρτήσει κατά του αγίου πνεύματος. Αυτός που τώρα είναι Διάβολος, εκτός του ότι είχε ιδεί τον ίδιο τον Θεό, είχε ιδεί και όλη την ενέργεια του αγίου πνεύματος ως προς το ουράνιο βασίλειο και τη δημιουργία της γης και του τελείου ανθρώπου επάνω σ’ αυτή. (Ιώβ 38:7) Στη διάρκεια του χρόνου που ήταν απηλλαγμένος από κάθε ιδιοτελή δελεασμό, είχε αυτός ο ίδιος ένα ωρισμένο μέτρο του πνεύματος του ουρανίου Πατρός του. Εγνώριζε τα όσα το άγιο πνεύμα τον κατέστησε ικανό να κάμη. Είδε επίσης το «πνεύμα της χάριτος» που εκδηλώθηκε από τον Θεό στον Αδάμ και την Εύα, στο ότι ελήφθη πρόνοια ώστε ν’ απολαμβάνουν τέλεια ανθρώπινη ζωή σ’ έναν επίγειο παράδεισο. Εν τούτοις, τι έκαμε αυτός ο ουράνιος ‘υιός του Θεού;’—Εβραίους 10:29.

25. Πώς αυτός ο ‘υιός του Θεού’ προέβη σε αμαρτωλή πράξι εναντίον του αγίου πνεύματος και έτσι τι έκαμε τον εαυτό του;

²⁵ Αυτός κακοπαρέστησε το «πνεύμα της χάριτος» λέγοντας στην Εύα ότι υπεκινείτο από ιδιοτέλεια εκ μέρους του Θεού. Επίσης, λέγοντας ότι η απαγόρευσις που επέβαλε ο Θεός σχετικά με τη βρώσι από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, υπεκινείτο από τον φόβο του Θεού, μήπως τα ανθρώπινα πλάσματά του αποκτήσουν την ικανότητα να λαμβάνουν αποφάσεις ανεξάρτητα απ’ αυτόν, δηλαδή αποφάσεις για το τι είναι ορθό και τι είναι εσφαλμένο, τι είναι καλό και τι είναι κακό. Όταν λοιπόν ο πνευματικός ‘υιός του Θεού’ εκουσίως και εκ προμελέτης διέστρεψε τα σαφή γεγονότα αυτής της περιπτώσεως και εψεύσθη για ν’ απατήση την Εύα ώστε ν’ αμαρτήση, αυτός αμάρτησε εναντίον του αγίου πνεύματος, με μια αμαρτία ασυγχώρητη. Άφησε τον εαυτό του να δελεασθή από την ιδιοτελή προοπτική της ασκήσεως κυριαρχίας στη γη και στους ανθρωπίνους κατοίκους της και κατόπιν ενήργησε να καταλάβη αυτή την κυριαρχία. Τότε έχασε το άγιο πνεύμα του Θεού. Η καρποφορία του πνεύματος του Θεού στη ζωή του μαράθηκε και νεκρώθηκε. Έκαμε τον εαυτό του Διάβολο, κατάλληλο μόνο για καταστροφή.—Εβρ. 12:29· 6:7, 8.

26. Πώς ο Διάβολος έγινε ο ‘άρχων των δαιμόνων’ και γιατί εκείνοι που ασκούν τον πνευματισμό δεν έχουν μερίδα στη βασιλεία του Θεού;

²⁶ Ο πρώτος που αμάρτησε εναντίον του αγίου πνεύματος έκαμε τον εαυτό του δαίμονα. Οι αγγελικοί «υιοί του Θεού» που ενώθηκαν αργότερα με αυτόν σε στασιασμό εναντίον του Θεού έγιναν δαίμονες, όπως ο Διάβολος. Αυτοί οι δαίμονες έγιναν το ‘σπέρμα’ του Μεγάλου Όφεως, κι έτσι ο Διάβολος έγινε ‘άρχων των δαιμόνων,’ και έφθασε να ονομάζεται Βεελζεβούλ. (Ματθαίος 12:24-27) Αυτοί είναι εκείνοι που προήγαγον τον δαιμονισμό, για ν’ απομακρύνουν τους ανθρώπους από τη λατρεία του μόνου ζώντος και αληθινού Θεού, του Ιεχωβά. Αυτοί χαρακτηρίζονται ως ‘ακάθαρτα πνεύματα.’ (Ματθαίος 10:1, 8· 12:43-45) Η άσκησις πνευματισμού κάτω από την επιρροή αυτών των δαιμόνων μπορεί να καταλήξη μόνο σε πνευματική ακαθαρσία εκείνου που ασκεί τον πνευματισμό και να τον καταστήση τελικά ακάθαρτο στα όμματα του Θεού. Η άσκησις πνευματισμού αποτελεί ένα από τα έργα της εκπεσμένης σαρκός και αποκλείει ένα άτομο να έχη οποιαδήποτε μερίδα στη βασιλεία του Θεού και στις ευλογίες της. Τα ακάθαρτα πνεύματα εναντιώνονται στο άγιο πνεύμα του Θεού, ο δε Θεός κατακρίνει ένα άτομο που έχει οποιαδήποτε σχέσι με ακάθαρτα πνεύματα.—Δευτερονόμιον 18:9-14· Γαλάτας 5:19, 20· Αποκάλυψις 9:20, 21· 21:8.

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ «ΠΝΕΥΜΑ» ΕΙΝΑΙ

27. Γιατί πρέπει τώρα εμείς να είμεθα σε θέσι να καθορίσωμε τι είδους πνεύμα υπάρχει πίσω από την παρούσα παλαιά τάξι;

²⁷ Είναι μεγάλης σπουδαιότητος για μας να γνωρίζωμε τα παραπάνω. Γνωρίζοντάς τα, μπορούμε να καταλάβωμε την αιτία της παρούσης καταστάσεως της ανθρωπότητος. Είμεθα τώρα στον εικοστό αιώνα, έναν αιώνα που ξεκίνησε με τόσο καλή προοπτική από την ανθρώπινη άποψι. Μετρώντας τον χρόνο σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές, έχομε προχωρήσει σχεδόν έξη χιλιάδες χρόνια από τότε που ο ιδιοτελής ‘υιός του Θεού’ εστασίασε εναντίον της παγκοσμίου κυριαρχίας του Ιεχωβά και ωδήγησε τον Αδάμ και την Εύα σε μια όμοια ανυπακοή στον Θεό. Αφότου αυτοί οι δύο ανθρώπινοι στασιασταί εξεδιώχθησαν από τον παράδεισο της Εδέμ, ιδρύθηκε μια νέα ανθρώπινη τάξις στη γη, μια τάξις διαφορετική από εκείνη που προώρισε ο Θεός, ο Δημιουργός των για τον πλανήτη μας Γη. Τώρα λοιπόν πρέπει να είμεθα σε θέσι να καθορίσωμε τι είδους πνεύμα υπάρχει πίσω από την παλαιά τώρα τάξι.

28. Όταν μιλούμε για το πνεύμα που υπάρχει πίσω από την παλαιά τάξι, τι εννοούμε με τη λέξι «πνεύμα;»

²⁸ Με τη λέξι «πνεύμα» εννοούμε μια αόρατη ενεργό δύναμι, μια εμψυχωτική, ζωογονητική, ενεργοποιητική δύναμι, που υποκινεί την ανθρώπινη κοινωνία από κοινού. Επηρεάζει την πορεία της ζωής των ανθρώπων. Τους υποκινεί σε μια ωρισμένη, κοινή κατεύθυνσι. Έτσι, οι άνθρωποι γενικά ενεργούν σ’ ένα εντελώς ομοιόμορφο τρόπο και σχεδόν ασυναίσθητα, χωρίς πραγματικά να σκέπτωνται γι’ αυτό. Τα όσα πράττουν γίνονται σχεδόν ενστικτωδώς, υποκινούμενα από κάποια εσωτερική ώθησι, έτσι ώστε ν’ ακολουθούν μια τακτική συνήθεια και να υφαίνουν ένα ωρισμένο πρότυπο ζωής. Μπορεί να υπάρξουν λίγες παρεκκλίσεις ανάλογα με τις ατομικές διαφορές προσωπικότητος, αλλά η ζωή και οι σκοποί της έχουν μια κοινή όψι που τη στιγματίζει ως χαρακτηριστική της ανθρωπίνης κοινωνίας τώρα, κάτω από το παλαιό σύστημα πραγμάτων.

29, 30. (α) Ποιος είναι ο αόρατος άρχων αυτής της παλαιάς τάξεως και υπήρξε αυτός μόνος σ’ αυτή τη διακυβέρνησι; (β) Τι είδους ήσαν τα αποτελέσματα αυτής της αοράτου διακυβερνήσεως;

²⁹ Ένα τέτοιο πνεύμα πίσω από τη σημερινή παλαιά τάξι πραγμάτων, έχει επηρεασθή πολύ από αόρατες υπερανθρώπινες προσωπικότητες που δεσπόζουν σ’ αυτή την τάξι πραγμάτων και έχουν αναλάβει τη διακυβέρνησί της. Δεν μπορεί να υπάρχη αμφιβολία σχετικά με το ποιος είναι εκείνος που δεσπόζει, που κρατεί υπό τον έλεγχό του ολόκληρη αυτή την τάξι. Έως την πέμπτη χιλιετηρίδα της παλαιάς τάξεως, ο Ιησούς Χριστός εδήλωσε ότι ο Σατανάς ή Διάβολος είναι «ο άρχων του κόσμου τούτου,» με τον οποίον δεν είχε φιλικές σχέσεις. Την τελευταία νύχτα της επιγείου ζωής του ως άνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός είπε στους αποστόλους του: «Έρχεται ο άρχων του κόσμου τούτου και δεν έχει ουδέν εν εμοί.» (Ιωάννης 12:31· 14:30· 16:11) Στην αόρατη διακυβέρνησι της ανθρωπότητος, ο Σατανάς ή Διάβολος δεν είναι μόνος. Έχει δαιμονικούς αγγέλους που σχετίζονται μ’ αυτόν ως τον Κυρίαρχό τους. Όλες αυτές οι δαιμονικές δυνάμεις έχουν παίξει ρόλο στις υποθέσεις της παρούσης παλαιάς τάξεως της ανθρωπίνης κοινωνίας.

³⁰ Τα αποτελέσματα της υπερανθρωπίνης διακυβερνήσεώς των υπήρξαν επιβλαβή. Αυτό το πιστοποιεί η προφητεία που εγράφη από τον απόστολο Ιωάννη σχετικά με τη μελλοντική τότε έξωσι των δαιμόνων από τους αγίους ουρανούς. Αυτή η προφητεία, που βρίσκεται στην Αποκάλυψι 12:7-12, λέγει τα εξής:

«Και έγεινε πόλεμος εν τω ουρανώ· ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού επολέμησαν κατά του δράκοντος και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού, και δεν υπερίσχυσαν, ουδέ ευρέθη πλέον τόπος αυτών εν τω ουρανώ. Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην, και οι άγγελοι αυτού ερρίφθησαν μετ’ αυτού. . . . Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο διάβολος εις εσάς, έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.»

31. Σύμφωνα με το εδάφιο Αποκάλυψις 13:4, σε ποια λατρεία παρέσυρε όλη την οικουμένη ο Σατανάς ή «δράκων»;

³¹ Ένα από τα πράγματα στα οποία ο Απατεών, Σατανάς ή Διάβολος, επλάνησε όλη την οικουμένη είναι η λατρεία αυτού του ιδίου. Ειλικρινή αλλά απατημένα άτομα, μπορεί να συγκλονισθούν ενώπιον μιας τέτοιας αποκαλύψεως, αλλά το εδάφιο Αποκάλυψις 13:4 λέγει τα εξής σχετικά με ανθρώπους που εισέρχονται στην κοσμική πολιτική: «Και προσεκύνησαν τον δράκοντα, όστις έδωκεν εξουσίαν εις το θηρίον, και προσεκύνησαν το θηρίον.»

32. Ποιος είναι ο «Θεός του κόσμου τούτου» και από ποια πράξι του έναντι του φωτός του ευαγγελίου γίνεται σαφές αυτό;

³² Έχομε και τους λόγους του αποστόλου Παύλου σ’ αυτό, ότι ο Διάβολος είναι ο κυριώτερος που λατρεύεται από το ανθρώπινο γένος, είτε εν γνώσει τους, είτε εν αγνοία. Ο Παύλος είπε: «Εάν δε και ήναι το ευαγγέλιον ημών κεκαλυμμένον, εις τους απολλυμένους είναι κεκαλυμμένον· των οποίων απίστων όντων ο Θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νουν, δια να μη επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις είναι εικών του Θεού.» (2 Κορινθίους 4:3, 4) Αυτό το σύστημα πραγμάτων έχει ένα ‘Θεό.’ Η θεότης του καθώς και η κυριαρχία του στον κόσμο πρέπει βέβαια, να επηρεάζη το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από την παρούσα παλαιά τάξι πραγμάτων.

33. Πώς όλοι εμείς φυσιολογικά επηρεασθήκαμε απ’ ό,τι έκανε «ο Θεός του κόσμου τούτου» στην αρχή της ανθρωπίνης ιστορίας;

³³ Κοντά στην αρχή της ανθρωπίνης ιστορίας, εκείνος που είναι τώρα «ο Θεός του κόσμου τούτου» υπεκίνησε την πτώσι των πρώτων ανθρωπίνων γονέων μας. Ο Αδάμ και η Εύα πιέσθηκαν να μην υπακούσουν στον Δημιουργό των. Αυτό συνέβη προτού γεννηθούμε εμείς. Όλοι μας αισθανθήκαμε τα κακά αποτελέσματα αυτής της πράξεως. Στην επιστολή προς Ρωμαίους 5:12 ο απόστολος Παύλος ομιλεί σύμφωνα με τα γεγονότα γράφοντας τα εξής: «Δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» Εμείς ήλθαμε κάτω από τη θεία καταδίκη του θανάτου επειδή φυσιολογικά κληρονομήσαμε ατέλεια, αμαρτωλότητα και ηθική διαφθορά. Ήμεθα σαν νεκροί. Δεν ζούσαμε ως προς τον Θεόν.

34, 35. Γιατί εμείς ήμεθα τότε ως νεκροί απέναντι του Θεού και τι ελέχθη ότι ενεργεί σ’ εμάς;

³⁴ Φυσιολογικά, εμείς ήμεθα κληρονόμοι της θείας οργής, «τέκνα οργής.» Ήμεθα «απηλλοτριωμένοι . . . από της ζωής του Θεού.» (Εφεσίους 4:18) Όπως λέγει και το εδάφιο Κολοσσαείς 1:21: «Ήσθε ποτέ απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά.» Λόγω εκείνης της καταστάσεως των πραγμάτων, ο Ιεχωβά Θεός δεν ενεργούσε σε μας. Τότε λοιπόν, ποιος ή τι ενεργούσε;

³⁵ Εις απάντησι αυτού του ερωτήματος, τα λόγια της επιστολής προς Εφεσίους 2:1-5, που εγράφησαν στους προσηλύτους Χριστιανούς, μας λέγουν: «Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν, εις τας οποίας περιεπατήσατέ ποτέ κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας μεταξύ των οποίων και ημείς πάντες ανεστράφημεν ποτέ κατά τας επιθυμίας της σαρκός ημών, πράττοντες τα θελήματα της σαρκός και των διαλογισμών και ήμεθα εκ φύσεως τέκνα οργής, ως και οι λοιποί. Ο Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, δια την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, και ενώ ήμεθα νεκροί δια τα αμαρτήματα.»

36. Σύμφωνα με μερικούς Βιβλικούς μεταφραστάς, τι σημαίνει το «πνεύμα» που αναγράφεται στην επιστολή Εφεσίους 2:2 και κάτω από τίνος κυριαρχία είναι αυτό;

³⁶ Ποιο είναι το ‘πνεύμα το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας;’ Είναι ο αρχαίος στασιαστής όλων των στασιαστών εναντίον του Ιεχωβά Θεού, δηλαδή, ο Διάβολος, «ο όφις ο αρχαίος.» Αλλά εδώ πρέπει να λεχθή ότι, στην επιστολή προς Εφεσίους 2:2, η λέξις ‘πνεύμα’ θεωρείται από μερικούς Βιβλικούς μεταφραστάς ως να σημαίνη κάτι το απρόσωπο. Αυτοί το θεωρούν σαν μια αόρατη ενεργό δύναμι που βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του ‘άρχοντος της εξουσίας του αέρος’ και που ενεργεί μέσα σ’ εκείνους που είναι απειθείς στον Ιεχωβά Θεό. Παραδείγματος χάριν, η μετάφρασις Γιάνγκ στο εδάφιο Εφεσίους 2:2 λέγει: «εις τας οποίας περιεπατήσατέ ποτέ κατά τον αιώνα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος που ενεργεί τώρα στους υιούς της απειθείας.» (Βλέπε επίσης μετάφρασι Ρόδερχαμ.) Ένα τέτοιο απρόσωπο «πνεύμα» θα ήταν κάτω από την κυριαρχία του πονηρού άρχοντος του «αέρος», θα ενεργοποιούσε εκείνους που συμπεριφέρονται ‘κατά το σύστημα πραγμάτων του κόσμου τούτου,’ μη υπακούοντας στον Θεό.

37, 38. Πώς τα εδάφια 1 Ιωάννου 2:15-17 δείχνουν τον τρόπο με τον οποίον εκδηλώνεται το πνεύμα πίσω από την παρούσα παλαιά τάξι;

³⁷ Πού μπορούμε να βρούμε κάποια συγκεκριμένη ιδέα σχετικά με το τι είναι το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από την παρούσα παλαιά τάξι πραγμάτων ή πώς αυτό εκδηλώνεται; Ας κοιτάξωμε τι γράφει ο απόστολος Ιωάννης. Προειδοποιώντας τους Χριστιανούς να φυλάγωνται απ’ αυτό το πνεύμα του κόσμου, γράφει τα εξής: «Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού.»—1 Ιωάννου 2:15-17.

³⁸ Συνεπώς, το πνεύμα της παλαιάς τάξεως, υποκινεί τους κοσμικούς να επιθυμούν τα πράγματα που είναι τόσο ελκυστικά στα μάτια και να ποθούν εκείνα που φαίνονται πολύ καλά στη σάρκα και λογικά, αυτές οι επιθυμίες οδηγούν σε ιδιοτελή ενέργεια. Αυτοί οι κοσμικοί άνθρωποι, επειδή επιθυμούν ιδιοτελώς πάρα πολλά πράγματα που ευαρεστούν το μάτι και την εκπεσμένη σάρκα, συσσωρεύουν πολλά πράγματα που αποτελούν τα μέσα της ζωής των, για ν’ απολαμβάνουν τη ζωή. Υπερηφανευόμενοι για τα αποκτήματά των, αρέσκονται να κάνουν θεαματική επίδειξι των μέσων της ζωής των για να εντυπωσιάζουν τους άλλους. Αυτό υποκινεί εκείνους που δεν έχουν τέτοια μέσα να θέλουν να τα αποκτήσουν για τον εαυτό τους.

39. Με ποια έννοια οι Ιουδαίοι του πρώτου αιώνος ηρνούντο να λάβουν το πνεύμα του Θεού και, σύμφωνα με τα εδάφια Ρωμαίους 1:26-32, τι τους συνέβη επειδή αφέθησαν ν’ ακολουθήσουν τη δική τους πορεία;

³⁹ Στον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν, υπήρχαν Ιουδαίοι που προτιμούσαν να είναι εμποτισμένοι με το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από την παγκόσμια τάξι πραγμάτων. Ο ναός που είχε ανεγερθή από τον Βασιλέα Ηρώδη έμενε ακόμη στην εθνική των πρωτεύουσα, στην Ιερουσαλήμ, και αυτοί ήσαν κατατοπισμένοι στον κώδικα Νόμων που είχε δοθή μέσω του προφήτου Μωυσέως. Δεν ήθελαν να λάβουν το πνεύμα του Θεού που εξεδηλώνετο στην Χριστιανοσύνη που διεκηρύσσετο τότε σε όλη την οικουμένη. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά Θεός τούς άφησε ν’ ακολουθήσουν τη δική τους οδό, όπως ο αποστάτης Ισραήλ στο παρελθόν. Και ποια ήσαν τα αποτελέσματα γι’ αυτούς; Στην επιστολή προς Ρωμαίους 1:26-32, ο απόστολος Παύλος μάς πληροφορεί, λέγοντας:

«Δια τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας· διότι και αι γυναίκες αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν· ομοίως δε και οι άνδρες, αφήσαντες την φυσικήν χρήσιν της γυναικός, εξεκαύθησαν εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους, πράττοντες την ασχημοσύνην άρσενες εις άρσενας και απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών. Και καθώς απεδοκίμασαν το να έχωσιν επίγνωσιν του Θεού, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν, ώστε να πράττωσι τα μη πρέποντα, πλήρεις όντες πάσης αδικίας, πορνείας, πονηρίας, πλεονεξίας, κακίας, γέμοντες φθόνου, φόνου, έριδος, δόλου, κακοηθείας· ψιθυρισταί, κατάλαλοι, μισόθεοι, υβρισταί, υπερήφανοι, αλαζόνες, εφευρεταί κακών, απειθείς εις τους γονείς, ασύνετοι, παραβάται συνθηκών, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, ανελεήμονες· οίτινες, ενώ γνωρίζουσι την δικαιοσύνην του Θεού, ότι οι πράττοντες τα τοιαύτα είναι άξιοι θανάτου, ουχί μόνον πράττουσιν αυτά, αλλά και συνευδοκούσιν εις τους πράττοντας.»

40, 41. Με τη διάδοσι της Χριστιανοσύνης, μήπως μετατοπίσθηκε το πνεύμα πίσω από την παλαιά τάξι και τι προείπε ο Παύλος στην επιστολή 2 Τιμόθεον 3:1-12

⁴⁰ Σ’ εκείνη την αποστολική εποχή του πρώτου αιώνος μετά Χριστόν, η αληθινή Χριστιανική πίστις διεκηρύσσετο, και επομένως το άγιο πνεύμα του Θεού δεν θ’ αντικαθιστούσε το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από την παλαιά τάξι πραγμάτων καθόσον η Χριστιανοσύνη διεδίδετο; Και δεν συνέβη αυτό, ιδιαίτερα αφότου ιδρύθηκε ο Χριστιανικός κόσμος από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγα, στον τέταρτο αιώνα μ.Χ.; Δεν είχε ενσταλαχθή τότε ένα ηθικώς καθαρό, θρησκευτικώς άγιο, νέο πνεύμα στην προοδεύουσα ανθρώπινη κοινωνία; Όχι, σύμφωνα με όσα έγραψε ο φυλακισμένος απόστολος Παύλος, στο έτος 65 μ.Χ. περίπου. Στην τελευταία του επιστολή προς τον επί πολλά χρόνια σύντροφό του Τιμόθεο, προείπε τα εξής:

⁴¹ «Εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν έλθει καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής . . . Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή.»—2 Τιμόθεον 3:1-5, 12.

42. Γιατί δεν θέλομε να έχωμε το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από τους υποστηρικτάς της παλαιάς τάξεως;

⁴² Όλη η ανωτέρω σειρά ιδιοτήτων, εκφράζει το πνεύμα που υποκινεί τη μάζα της ανθρωπότητος γενικά, καθώς αυτή υποστηρίζει την παλαιά τάξι πραγμάτων. Είναι αυτό το είδος του πνεύματος που επιθυμούμε εμείς να έχωμε ως ωθούσα, κατευθυντήρια δύναμι στη ζωή μας; Όχι· όχι αν πρόκειται να κρίνωμε από την καρποφορία του πνεύματος που αποκομίζουν σήμερα οι υποστηρικταί της παλαιάς τάξεως! Επιθυμούμε ειλικρινά να έχωμε ένα διαφορετικό πνεύμα, ένα πνεύμα που να είναι ενεργό προς όφελος μιας καλύτερης τάξεως πραγμάτων. Αυτό απαιτεί να έχωμε το μοναδικό άλλο πνεύμα που υπάρχει—το άγιο πνεύμα.