διώκτας των να κατασυντρίβωνται και τον καθένα να πνίγεται. Ο Ιεχωβά είχε δείξει την κραταιά κυριαρχική του δύναμι επάνω σ’ αυτή την παγκόσμιο δύναμι. Κατόπιν ο Μωυσής ωδήγησε τους Ισραηλίτας σ’ ένα ευχαριστήριο άσμα αίνου προς τον Ιεχωβά, αποδίδοντας σ’ αυτόν τιμή για τη νίκη, προς έπαινον του ονόματός του. Εξύμνησε τον Ιεχωβά ως ‘βασιλέα εις τους αιώνας των αιώνων’.​—Έξοδ. 14:26-31· 15:1-19· Ψαλμ. 136:15.

Ο Ιεχωβά είχε δείξει μεγάλο σεβασμό για τ’ όνομά του και για κείνο που συνεδέετο με τ’ όνομά του. Τώρα οι Ισραηλίται εγνώρισαν τον Ιεχωβά με τρόπο διαφορετικό απ’ ό,τι τον εγνώριζαν προηγουμένως. Είδαν επί τέλους την εκπλήρωσι της υποσχέσεώς του προς τον Αβραάμ να τους ελευθερώση με ‘υψηλόν βραχίονα’ και να κρίνη εκείνο το καταδυναστευτικό έθνος. Αυτό εξύψωσε το όνομά του σε νέα ύψη. Αλλ’ υπήρχε κάτι περισσότερο ακόμη, που θα έκανε ο Ιεχωβά, σ’ επόμενα δε τεύχη του περιοδικού αυτού θα δούμε πώς προχώρησε στο να τους εγκαταστήση ως ένα μεγάλο και ισχυρό έθνος που διετηρήθη επί αιώνες και εχρησίμευσε ως ένα σκαλοπάτι προς την τελική και μεγαλειωδώς ολοκληρωτική εκπλήρωσι της με διαθήκη υποσχέσεως προς τον αγαπητό του φίλο Αβραάμ, με την οποία θα φέρη μια ένδοξη λαμπρότητα στο όνομά του, η οποία θα κάμη την κραταιά απελευθέρωσι από την Αίγυπτο να φαίνεται συγκρινόμενη μικρή.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί ο νόμος που εδόθη στον Μωυσή απαιτούσε να τίθεται πρώτο το χέρι των μαρτύρων πάνω στο άτομο που κατεδικάσθη σε θάνατο, κι έχει αυτό κάποια εφαρμογή ή κάποιο μάθημα για μας σήμερα;

Για κείνους που κατεδικάζοντο σε θάνατο από το δικαστήριο του Ισραήλ, το Δευτερονόμιο 17:5-7 λέγει: « . . . και θέλεις λιθοβολήσει αυτούς με λίθους, και θέλουσιν αποθάνει. Επί στόματος δύο μαρτύρων, ή τριών μαρτύρων, θέλει θανατώνεσθαι ο άξιος θανάτου. . . . Αι χείρες των μαρτύρων θέλουσιν είσθαι αι πρώται επ’ αυτόν, εις το να θανατώνωσιν αυτόν, και έπειτα αι χείρες παντός του λαού. Ούτω θέλεις εκβάλει το κακόν εκ μέσου σου».

Όχι μόνο οι δικασταί και οι πρεσβύτεροι του έθνους ήσαν υπεύθυνοι να καθαρίσουν ό,τι ήταν κακό, αλλά και όλοι στον Ισραήλ έπρεπε να είναι ζηλωταί υπέρ της αληθινής λατρείας, πρόθυμοι να προσέχουν ώστε να μην επέρχεται μομφή στο όνομα του Θεού, να παραμένη καθαρή η οργάνωσις, αποφεύγοντας την κοινή κατάκρισι. Οι μάρτυρες έπρεπε να δείχνουν τον ζήλο τους, αναλαμβάνοντας την ηγεσία στην εκτέλεσι της καταδίκης. Τέτοιος ζήλος εδείχθη από τους Λευίτας όταν ενήργησαν εναντίον των Ισραηλιτών αδελφών των, που ήσκησαν τη λατρεία του μόσχου στο Σινά· από τον Φινεές τον Λευίτη στην εκτέλεσι του Συμεωνίτου Ζιμβρί, όταν πέθαναν 24.000 Ισραηλίται λόγω ανηθικότητος εν σχέσει με τον Βέελ-φεγώρ. (Έξοδ. 32:25-29· Αριθμ. 25:6-9) Οι γονείς υπεχρεούντο να φέρουν τον πείσμονα, αδιόρθωτο γυιό τους στους κριτάς, χωρίς να τον προασπίζουν από τη θανατική καταδίκη. Αν ένας εγίνετο ψευδοπροφήτης ή αποστάτης, η αγάπη του Ιεχωβά Θεού και η πιστότης σ’ αυτόν και στην οργάνωσί του προηγείτο κι απ’ τους στενωτέρους ακόμη φυσικούς δεσμούς, όπως οι του γυιού ή της θυγατρός.​—Δευτ. 21:18-21· 13:6-11.

Μια άλλη αρχή περιελαμβάνετο. Άλλο πράγμα είναι να καταμαρτυρή κάποιος εναντίον ενός ατόμου ενώπιον δικαστηρίου, αλλ’ είναι εντελώς άλλο πράγμα το να είναι κι ο εκτελεστής, χύνοντας πραγματικά το αίμα του ατόμου. Αυτό θα έκανε ένα μάρτυρα να σκεφθή πολύ προσεκτικά δίνοντας απόδειξι. Θα ήταν ένας πολύ σκληρός μάρτυς όποιος θα ψευδομαρτυρούσε, γνωρίζοντας ότι αυτός θα ήταν και ο πρώτος που θα ενεργούσε για τη θανάτωσι του ανδρός ή της γυναικός.

Έτσι και σήμερα, αν διαπράττεται ανομία από οποιονδήποτε μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, η δικαστική επιτροπή της εκκλησίας έχει ευθύνη να ερευνήση και να προβή σε αποκοπή από την επικοινωνία, για να ξεκαθαρίση ό,τι είναι κακό. Αλλ’ ο καθένας μέσα στην εκκλησία πρέπει να είναι εξίσου ζηλωτής για την καθαρότητα της εκκλησίας και την καλή κατάστασί της ενώπιον του Ιεχωβά, έστω κι αν ο ένοχος μπορή να είναι ακόμη κι ένας γυιός ή μια θυγατέρα. Ο καθένας πρέπει να έχη τον ζήλο να μαρτυρή ό,τι γνωρίζει για την υπόθεσι, χωρίς να κατακρατή πληροφορίες ή αποδείξεις ένεκα στενών οικογενειακών ή φιλικών δεσμών. Πρέπει να παραδέχεται την κρίσι της επιτροπής και να υποστηρίζη την ενέργειά της.​—Ζαχ. 13:3.

Επίσης, υπάρχει κι άλλο μάθημα για μας. Πρέπει πολύ να προσέχωμε να δίνωμε αληθινή, όχι ψευδή ή αμφισβητήσιμη μαρτυρία. Δεν πρέπει ν’ αφήνωμε την προκατάληψι ή μια προκατειλημμένη γνώμη να μας κάνουν να δίνωμε ψευδή, βεβιασμένη, απρόσεκτη ή ανακριβή μαρτυρία. Στέκομε υπόλογοι στον μεγάλο Κριτή, στον Ιεχωβά Θεό. Διότι πρέπει να