Πρέπει να Τηρήτε το Σάββατο;

«ΠΟΙΟΣ ενδιαφέρεται για το Σάββατο;» Λένε πολλοί σήμερα που το θεωρούν απλώς σαν μια ευκαιρία για να ξεσκάσουν. Αλλά για τους Ιουδαίους και τα μέλη ωρισμένων θρησκειών του Χριστιανικού κόσμου το Σάββατο αποτελεί σοβαρό ζήτημα. Για παράδειγμα: Στην Ιερουσαλήμ, πρόσφατα επειδή μερικοί Ιουδαίοι χρησιμοποίησαν τα αυτοκίνητά τους το Σάββατο λιθοβολήθηκαν από άλλους πιο αυστηρούς Ιουδαίους που ισχυρίζονται ότι η ανάφλεξις της μηχανής των αυτοκινήτων είναι κατά του Σαββατιαίου νόμου.

Μερικοί Προτεστάντες εξ άλλου διατηρούν μεγάλο σεβασμό για την Κυριακή την οποία θεωρούν ως το Σάββατο. Παραδείγματος χάρι, πολλοί στη Νότια Αφρική από σεβασμό απέχουν από πράγματα όπως οι αθλοπαιδιές και αποδοκιμάζουν την ορκομωσία της Κυριακής. Ωστόσο, δεν βλέπουν να υπάρχη τίποτε το εσφαλμένο στο να χρησιμοποιήσουν τα αυτοκίνητά τους για να πάνε στην εκκλησία ούτε για τους υπηρέτες τους, οι οποίοι συχνά είναι Προτεστάντες όπως κι αυτοί, να εργασθούν σκληρά για να προετοιμάσουν ένα Κυριακάτικο δείπνο. Σε γενικές γραμμές, οι Καθολικοί διακρατούν μια ελαστική άποψι. Ο πάπας Ιωάννης είπε ότι οι αθλοπαιδιές μετά την Κυριακάτικη λειτουργία μπορούν να ωφελήσουν το σώμα και το πνεύμα.

Προφανώς, υπάρχουν πολύ συγκρουόμενες απόψεις για το Σάββατο. Πρόκειται για το Σάββατο ή την Κυριακή; Και πρέπει οι Χριστιανοί να το τηρούν; Για ν’ απαντήσωμε, ας ανατρέξωμε στην προέλευσι του Σαββάτου όπως αναφέρεται στο πιο αξιόλογο ιστορικό βιβλίο όλων των καιρών—τη Βίβλο.

Το έτος 1513 π.Χ., οι Ισραηλίτες βρίσκονταν στην έρημο με κατεύθυνσι το Όρος Σινά και χωρίς τρόφιμα. Έτσι ο Θεός, προμήθευε το μάννα γι’ αυτούς επί έξι συνεχείς μέρες, αλλ’ όχι την έβδομη. (Έξοδ. 16:22-30) Για πρώτη φορά ο Ιεχωβά θέσπισε ένα νόμο στο λαό του, ν’ αναπαύονται την έβδομη μέρα.

Αργότερα, στο Όρος Σινά, αυτός ο νόμος ενσωματώθηκε στις Δέκα Εντολές, η τέταρτη από τις οποίες δήλωνε: «Ενθυμού την ημέραν του σαββάτου, διά να αγιάζης αυτήν· εξ ημέρας εργάζου και κάμνε πάντα τα έργα σου· η ημέρα όμως η εβδόμη είναι σάββατον Κυρίου του Θεού σου.» Ο νόμος αυτός εφαρμοζόταν και στους δούλους και στα κατοικίδια ζώα. (Έξοδ. 20:8-11) Επρόκειτο για μια ημέρα πλήρους αναπαύσεως, κατά την οποία ούτε ξύλα θα μάζευαν ούτε φωτιά θα άναβαν, και η τιμωρία για την παράβασι ήταν θάνατος. (Έξοδ. 35:1-3) Επί πλέον, ήταν μια διευθέτησις μόνο για τον Ισραήλ: «Τούτο είναι σημείον μεταξύ εμού και των υιών Ισραήλ διαπαντός.»—Έξοδ. 31:16, 17.

Μήπως επρόκειτο απλώς για μια εθιμοτυπία; Όχι, το Σάββατο ήταν πολύ ωφέλιμο για τους Ισραηλίτες. Σωματικά, η εβδομαδιαία ανάπαυσις τους ωφελούσε. Και το πιο σπουδαίο, το Σάββατο παρείχε σ’ αυτούς μια ευκαιρία για δραστηριότητες που ανανέωναν το πνεύμα, όπως η ανάγνωσις και η εξέτασις του Λόγου του Θεού. Το Σάββατο ήταν καλό και για τις οικογένειες επίσης, επειδή έδινε στους γονείς την ευκαιρία να διδάξουν τα παιδιά τους για τον Θεό.

Τηρούσε ο Ισραήλ το Σάββατο; Μερικές φορές ναι. Ωστόσο, μετά την επιστροφή τους από την εξορία στη Βαβυλώνα (537 π.Χ.), οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες επέβαλαν κι άλλους πολλούς ανθρωποποίητους περιορισμούς. Ώρισαν μάλιστα ως παράνομο το να πιάσουν ακόμη κι ένα ψύλλο το Σάββατο! Μ’ αυτή τη στενοκέφαλη και φανατική στάσι τους, δεν απορεί κανείς γιατί ο Χριστός δυσαρέστησε τους θρησκευτικούς ηγέτες της εποχής του. Επειδή ο Χριστός δεν υποστήριξε την ιδέα τους για το Σάββατο «επλήσθησαν μανίας,» και σχεδίαζαν να θανατώσουν τον Ιησού.—Ματθ. 12:9-14· Λουκ. 6:6-11.

Μετά το θάνατο του Ιησού ριζικές αλλαγές έλαβαν χώρα. Κάτω από την κατεύθυνσι του πνεύματος του Θεού οι πρώτοι Χριστιανοί κατανόησαν ότι δεν ήσαν πια κάτω από το Νόμο και ότι «το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός.» (Ρωμ. 10:4· 6:14, 15) Επομένως, δεν ήσαν πια δεσμευμένοι να κάνουν θυσίες ζώων, να πληρώνουν δέκατα, να περιτέμνωνται ή να τηρούν το Σάββατο. Ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Καταργήσας . . . εν τη σαρκί αυτού [του Χριστού], τον νόμον των εντολών.»—Εφεσ. 2:15.

Επανειλημμένα η Βίβλος διασαφηνίζει ότι οι Χριστιανοί δεν βρίσκονται κάτω από το Νόμο, ο οποίος ‘αφηρέθη,’ και προσηλώθηκε στο ξύλο μαρτυρίου του Χριστού. «Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς διά φαγητόν ή διά ποτόν ή διά λόγον εορτής . . . ή σαββάτων.»—Κολ. 2:13-16.

Φυσικά, οι απόστολοι χρησιμοποιούσαν το Σάββατο σαν μια ευκαιρία για να κηρύξουν στους Ιουδαίους που συγκεντρώνονταν στις συναγωγές τους. Αλλά δεν ήσαν υποχρεωμένοι να τηρούν το Σάββατο. Όταν οι Εθνικοί έγιναν Χριστιανοί δεν τέθηκαν κάτω από κάποιον Σαββατιαίο νόμο· παρ’ όλα αυτά, έλαβαν το άγιο πνεύμα. (Πράξ. 10:44, 45) Αξίζει να σημειωθή όμως, ότι σ’ ένα συνέδριο που έγινε στην Ιερουσαλήμ για να εξετάσουν τις απαιτήσεις για τους Εθνικούς, μερικοί πιστοί που ήσαν πρώην Φαρισαίοι ήθελαν οι Εθνικοί προσήλυτοι «να φυλάττωσι τον νόμον του Μωυσέως,» ο οποίος περιελάμβανε και την περιτομή και το Σάββατο. Αλλά η απόφασις των αποστόλων δεν περιελάμβανε κανένα απ’ αυτά. (Πράξ. 15:1, 2, 5, 28, 29) Γι’ αυτό, ο Παύλος έγραψε και στους Ιουδαίους και στους Εθνικούς Χριστιανούς στη Ρώμη τα εξής: «Άλλος μεν κρίνει μίαν ημέραν αγιωτέραν παρά άλλην ημέραν, άλλος δε κρίνει ίσην πάσαν ημέραν. Ας ήναι έκαστος πεπληροφορημένος εις τον ίδιον αυτού νουν.»—Ρωμ. 14:5.

Τον δεύτερο αιώνα μ.Χ., εισχώρησε μεταξύ των Χριστιανών η προλεχθείσα αποστασία. Αργότερα, το 321 μ.Χ., ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, θέλοντας να υποστηρίξη τη Χριστιανοσύνη της εποχής του που είχε ήδη διαφθαρή, θέσπισε ένα νόμο να τηρούν την Κυριακή επειδή, όπως ισχυρίσθηκε, η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στον ήλιο. Αυτό όμως ήταν ειδωλολατρικό και όχι Χριστιανικό. Ο αποστάτης Χριστιανικός κόσμος σήμερα, με μαραμένο ζήλο και ποικίλες απόψεις, εξακολουθεί ν’ αναγνωρίζη την ντίες σόλις, την ημέρα του ηλίου!

Από μια προσεκτική μελέτη της Βίβλου διακρίνομε τα εξής σπουδαία σημεία: ότι αν έπρεπε να τηρήται κάποια μέρα αυτή ήταν το Σάββατο, η έβδομη μέρα·a ότι ο Σαββατιαίος νόμος αφωρούσε μόνο τον αρχαίο Ισραήλ· ότι δεν επαναλήφθηκε ποτέ ούτε δόθηκε σε Χριστιανούς (όπως έγινε με το νόμο σχετικά με την ιερότητα του αίματος—Πράξ. 15:19, 20)· και ότι «το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός,» στον οποίο περιλαμβάνεται και το Σάββατο. (Ρωμ. 10:4) Επομένως, γι’ αυτούς που ‘παρατηρούν και μήνας και καιρούς,’ ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Φοβούμαι διά σας, μήπως ματαίως εκοπίασα εις εσάς.»—Γαλ. 4:10, 11.

Αλλά το Σάββατο, ομολογουμένως, ήταν ένας ωφέλιμος νόμος. Αν οι Χριστιανοί δεν πρέπει να τον τηρούν, μήπως θα χάσουν τα οφέλη του; Όχι βέβαια.

Παραδείγματος χάρι, σε περιοχές που συνηθίζεται οι άνθρωποι να πηγαίνουν στην εκκλησία την Κυριακή, μερικοί παραπονούνται για τους «Χριστιανούς της Κυριακής,» εννοώντας εκείνους που πιστεύουν ότι με το να πηγαίνουν στην εκκλησία τηρώντας το Σάββατο, δικαιολογείται η διαγωγή όλης της εβδομάδας, που είναι κάθε άλλο παρά Χριστιανική. Αυτά τα άτομα δεν εξαπατούν τον Θεό; Έχουν χάσει την ουσία του Σαββάτου.

Ποια ήταν η ουσία του Σαββάτου;

Παραμερίζοντας όλες τις άλλες δραστηριότητες το Σάββατο, ο αρχαίος πιστός λαός του Θεού έδειχνε ότι η λατρεία του ήταν το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή τους. Καθώς διάβαζαν και εξέταζαν το Λόγο του Θεού εκείνη την ημέρα έδειχναν την πίστι τους ότι «με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού.»—Ματθ. 4:4.

Αλήθεια, δεν πρέπει οι Χριστιανοί να δείχνουν ότι πιστεύουν αυτά τα πράγματα κάθε μέρα της ζωής τους; Αν ο Χριστιανός αρνήται ν’ αφήση την κοσμική του εργασία να παρέμβη στην υπηρεσία του στον Θεό, δεν κρατεί το πνεύμα του Σαββάτου; Και τι θα λεχθή για το Χριστιανό που εξαγοράζει χρόνο κάθε μέρα για να διαβάζη το Λόγο του Θεού και να εφαρμόζη τις αρχές του στην καθημερινή του διαγωγή;

Ο Ιησούς θεράπευσε μερικούς το Σάββατο καθώς επίσης και άλλες μέρες· δεν είναι λοιπόν κάθε μέρα κατάλληλη για να εφαρμοσθή η προτροπή, «Άρα λοιπόν ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας»; (Γαλ. 6:10) Οι ειλικρινείς Χριστιανοί που κάνουν αυτά τα πράγματα μπορεί να μην τηρούν μια ιδιαίτερη μέρα—αλλά τιμούν πραγματικά το Σάββατο του Θεού!

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο στη σελίδα 27]

Δεν ‘Βεβηλώνουν το Σάββατο’

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ επισκέπτονται τους ανθρώπους στα σπίτια τους για να τους μιλήσουν για τη Γραφή κάθε μέρα της εβδομάδας. Σ’ αυτό μιμούνται τον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους.

Κατά καιρούς, τοπικές κοινότητες κατηγορούν τους Μάρτυρες ότι ‘βεβηλώνουν το Σάββατο,’ επειδή πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι το Σάββατο. Πώς βλέπουν τα δικαστήρια αυτό το ζήτημα; Χαρακτηριστικά είναι τα ακόλουθα αποσπάσματα από σχετική απόφασι του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Αϊόβα:

«Δεν προτιθέμεθα να υποστηρίξωμε ότι οι κατ’ οίκους επισκέψεις την ημέρα του Σαββάτου, μολονότι ο επισκέπτης μπορεί να είναι ανεπιθύμητος, είναι στην πραγματικότητα βεβήλωσις του Σαββάτου.»

Και τι θα λεχθή για το ότι αφήνουν Βιβλικά έντυπα σε χαμηλή τιμή; Δεν είναι αυτό ‘πώλησις το Σάββατο’; Σχετικά μ’ αυτό, το δικαστήριο συνέχισε:

«[Οι Μάρτυρες] δίδασκαν και διέδιδαν τις θρησκευτικές τους απόψεις χωρίς αντάλλαγμα και με δική τους δαπάνη. . . . Η εμπορική άποψις των πωλήσεων δεν υπήρχε. Δεν νομίζομε ότι ο νόμος θεωρεί τη διανομή βιβλιαρίων αυτής της φύσεως και κάτω απ’ αυτές τις ειδικές συνθήκες ως βεβήλωσι του Σαββάτου.»—Ανώτατο Δικαστήριο της Αϊόβα, Πολιτεία κατά Μεντ και άλλων, 1941.