προετοιμάζεσθε από τώρα για να παρευρεθήτε. Είμεθα βέβαιοι ότι δεν θ’ απογοητευθήτε, αλλά πολύ θα ωφεληθήτε από τα όσα θ’ ακούσετε. Πολύ θ’ απολαύσετε τη συναναστροφή με τους ανθρώπους που έχουν πίστι στον Θεό και στον Λόγο του και οι οποίοι εφαρμόζουν τις Βιβλικές αρχές στη ζωή τους. Σας προσκαλούμε εγκαρδίως να παρευρεθήτε για να ‘γευθήτε και να ιδήτε ότι αγαθός είναι ο Ιεχωβά.’—Ψαλμ. 34:8, ΜΝΚ.

Έχετε τη Συνήθεια του ‘Βρίσκω Παίρνω’;

ΠΩΣ αισθάνεσθε όταν βρίσκετε κάτι πολύτιμο που κάποιος το έχει χάσει;

Μήπως αυτό εγείρει μέσα σας ένα άμεσον αίσθημα κατοχής, που σας κάνει να παραμερίζετε τις σκέψεις να το επιστρέψετε, με μια φιλοσοφία ‘βρίσκω παίρνω’;

Ή μπορεί να μη λαμβάνετε μια τέτοια πωρωμένη άποψι. Τότε, μήπως αρχίσετε να λογικεύεσθε για την επιστροφή του, με σκέψεις όπως αυτές: ‘Το άτομο δεν έπρεπε να είναι τόσο απρόσεκτο για να το χάση, οπωσδήποτε,’ ή, ‘Δεν ξέρω ποιος είναι ο κάτοχός του. Δεν είναι δικό μου καθήκον να τον εύρω—εκτός απ’ αυτό, είναι και κόπος να τον αναζητήσω’;

Είναι πολύ εύκολο να σκέπτεται έτσι ο καθένας. Αλλά πώς θεωρεί ο Θεός αυτό το ζήτημα της επιστροφής απολεσθέντων ειδών;

Μπορούμε να το βρούμε εξετάζοντας το νόμο που είχε δώσει μέσω του Μωυσέως σχετικά με αυτήν ακριβώς την περίπτωσι. Λέγει: «Ιδών τον βουν του αδελφού σου ή το πρόβατον αυτού πλανώμενον, μη παράβλεψης αυτά· θέλεις εξάπαντος επιστρέψει αυτά εις τον αδελφόν σου. Και εάν ο αδελφός σου δεν κατοική πλησίον σου, ή αν δεν γνωρίζης αυτόν, τότε θέλεις φέρει αυτά εντός της οικίας σου και θέλουσιν είσθαι μετά σου εωσού ζητήση αυτά ο αδελφός σου· και θέλεις αποδώσει αυτά εις αυτόν. Ούτω θέλεις κάμει και διά τον όνον αυτού· ούτω θέλεις κάμει και διά το ιμάτιον αυτού· ούτω θέλεις κάμει και διά πάντα τα χαμένα πράγματα του αδελφού σου, όσα έχασε, και συ εύρες αυτά· δεν δύνασαι να παραβλέψης αυτά.»—Δευτ. 22:1-3.

Στην περίπτωσι απωλείας ζώων, θα στοιχίση στον ευρίσκοντα κάτι από δικά του χρήματα για να θρέψη το ζώον ώσπου να εμφανισθή ο ιδιοκτήτης του, αλλ’ αυτό δεν αποτελούσε δικαιολογία να κατακρατήση το ζώο για τον εαυτό του ή να το αφήση να περιπλανάται ως χαμένο, ίσως για να το κλέψουν ή να του επιτεθούν σκύλοι ή άγρια ζώα.

Αφ’ ετέρου, τι θα εγίνετο αν εκείνος που βρήκε το αντικείμενο το προσέθετε στα δικά του αποκτήματα και δεν το επέστρεφε; Αν συνελαμβάνετο και εκρίνετο ένοχος, ελογίζετο ως κλέπτης. Ο νόμος έλεγε: «Περί παντός είδους αδικήματος, περί βοός, περί όνου, περί προβάτου, περί ενδύματος, περί παντός πράγματος χαμένου, το οποίον άλλος ήθελε διαφιλονεικεί ότι είναι αυτού, η κρίσις αμφοτέρων θέλει ελθεί έμπροσθεν των κριτών· και όντινα καταδικάσωσιν οι κριταί, εκείνος θέλει αποδώσει το διπλούν εις τον πλησίον αυτού.»—Έξοδ. 22:9· παράβαλε Έξοδος 22:1, 4.

Μια τέτοια περίπτωσις θα εφέρετο ενώπιον των πρεσβυτέρων της πόλεως, οι οποίοι ενεργούσαν ως εκπρόσωποι του Θεού κρίνοντας τέτοια ζητήματα. Αυτοί με έρευνα ανεκάλυπταν τα πράγματα, και κατόπιν εφήρμοζαν τον νόμο. Συνήθως, χαμένα αντικείμενα που ευρίσκοντο στην κατοχή κάποιου άλλου μπορούσαν να διακρίνωνται από ωρισμένα σημάδια και άλλες ιδιομορφίες,