Τι Λέγουν οι Γραφές περί «Επιβιώσεως μετά Θάνατον»; (Μέρος 1ον)

 1. Ποια ερωτήματα υπεκίνησαν τα μηνύματα που ένας Βρεττανός αξιωματικός είπε ότι έλαβε από τους νεκρούς του πολέμου;

«ΕΙΜΕΘΑ πολύ καλά.» «Μη λυπείσθε για μας. Είμεθα οι τυχεροί. Ποτέ δεν υπήρξαμε τόσο ευτυχείς όσο τώρα.» Αυτά ήσαν μηνύματα από το αόρατον, που ελήφθησαν στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν ήσαν, όμως, λυπηρά μηνύματα, αλλά φαινομενικώς μηνύματα που απομακρύνουν τη θλίψι και δίνουν παρηγορία. Από ποιους προήλθαν τα παράδοξα αυτά μηνύματα; Από ανθρώπους που πέθαναν στην υπηρεσία της χώρας των στη διάρκεια αυτού του πολέμου! Έτσι εδήλωσε εκείνος που έλαβε τα μηνύματα στο 1943, ο απόμαχος Στρατάρχης της Αεροπορίας της Μεγάλης Βρεττανίας, Λόρδος Ντάουντινγκ. Ήθελε να διαδώση καλές αγγελίες σ’ εκείνους που είχαν χάσει φίλους και συγγενείς στον πόλεμο και σ’ εκείνους που μπορεί ακόμη να πέθαιναν προτού τελειώση η παγκόσμια σύρραξις. Είπε: «Έχω τα πιο πολλά μηνύματα από ανθρώπους που πέθαναν σ’ αυτόν τον πόλεμο. Το γεγονός που θέλω να τονίσω είναι ότι ο τόνος αυτών των μηνυμάτων είναι ‘Είμεθα πολύ καλά’ και ‘Μη λυπείσθε για μας. Είμεθα οι τυχεροί. Ποτέ δεν υπήρξαμε τόσο ευτυχείς όσο τώρα’.» Ο Λόρδος Ντάουντινγκ συνέχισε: «Υπάρχει μια μεγάλη οργάνωσις ανδρών της Αεροπορίας στο υπερπέραν και λαμβάνω συχνά μηνύματα απ’ αυτούς.» Επεβεβαίωνε έτσι την πίστι του στον πνευματισμό διαβάζοντας ενώπιον ενός δημοσίου ακροατηρίου στο Λονδίνον μια επιστολή που επίστευε ότι είχε υπαγορευθή από ένα νεκρόν ναύτην. Η είδησις αυτή ελήφθη από το Λονδίνον, την 1η Σεπτεμβρίου 1943, τηλεγραφικώς στους Τάιμς της Νέας Υόρκης και εδημοσιεύθη στις στήλες των την επομένη ημέρα, κάτω από την επικεφαλίδα «Ο Ντάουντινγκ Λέγει ότι οι Νεκροί τού Αποστέλλουν Μηνύματα.» Χωρίς αμφιβολία ηγέρθησαν στη διάνοια πολλών αναγνωστών τα ερωτήματα: Είναι οι τυχεροί εκείνοι που πεθαίνουν στον πόλεμο; Είμεθα εμείς που επιζούμε οι ατυχείς;

 2, 3. Γιατί έχουν στενή σχέσι η προσευχή του ιερέως εν σχέσει με τον πόλεμο και τα μηνύματα του αξιωματικού;

² Εννέα περίπου μήνες αργότερα, σε μια επίσημη λειτουργία στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου, στην πόλι της Νέας Υόρκης, ανεπέμφθη από τον Ρωμαιοκαθολικόν Πατέρα Θωμάν Λέστερ Γκράχαμ, η ακόλουθη προσευχή εν σχέσει με τον πόλεμο: «Προσευχόμεθα, οι άνδρες αυτοί που κάνουν μια τόσο ηρωική θυσία για μας, να μάθουν ότι βαδίζομε μαζί τους σε κάθε βήμα του δρόμου των με το σταυρό. Προσευχόμεθα για τις μητέρες των, τους πατέρες των, τις συζύγους των, τις μνηστές των, για να καταστή δυνατόν να ελαφρώσουν τα βάρη των και για να μπορέσουν να ενωθούν και πάλι με τους αγαπητούς των και ποτέ να μη χωρισθούν ξανά από τη νόσο του πολέμου. Για κείνους που έχουν κάμει την υπερτάτη θυσία προσευχόμεθα να τους δεχθή ο Παντοδύναμος Θεός στη Βασιλεία Του ως μάρτυρας και να χορηγήση ειρήνη στις ψυχές των.» Προέτρεψε να προσευχηθούν στην εκκλησία για τους «μαρτυρικούς μας νεκρούς».—Ανεγράφη στους Τάιμς της Νέας Υόρκης την επομένη ημέρα, Δευτέρα, 12 Ιουνίου 1944.

³ Και οι δύο αυτές εκφράσεις, το μήνυμα του πρώην αρχηγού της Βρεττανικής Βασιλικής Αεροπορίας και η προσευχή του Καθολικού ιερέως, εβασίζοντο σε μια δοξασία που κοινώς διακρατείται, στην «επιβίωσι μετά θάνατον.»

 4. Ποια δοξασία για την ανθρώπινη ψυχή συμμερίζονται πολλοί;

⁴ Η κοινή δοξασία είναι ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν πεθαίνει, αλλά είναι άφθαρτη, ακατάστρεπτη, αθάνατη· ότι αφού το ανθρώπινο σώμα παρατηρείται ότι πεθαίνει και διαλύεται στο χώμα, πρέπει να υπάρχη κάποιο μέρος του ανθρώπου που επιζή του θανάτου του σώματος και αυτό πρέπει να είναι αόρατο, ασύλληπτο, κάτι που ονομάζεται «ψυχή» ή «πνεύμα». Αφού πιστεύεται ότι η ψυχή επιζή του θανάτου του σώματος, πρέπει να είναι διακεκριμένη από το φθαρτό σώμα και πρέπει να μπορή να χωρισθή απ’ αυτό. Κατά τον θάνατο του σώματος αποχωρίζεται και, επειδή είναι αόρατη, δεν κρατείται πια κάτω για να κατοική μέσα στο ανθρώπινο σώμα, αλλά είναι ελεύθερη να κινήται στο αόρατο ή πνευματικό βασίλειο και να ανέρχεται σε επίπεδα ζωής πολύ πιο πάνω από τη γη. Εισέρχεται σε όλα τα μυστήρια του πνευματικού κόσμου και έτσι γνωρίζει περισσότερα από όσα εγνώριζε όταν περιωρίζετο από το ανθρώπινο σώμα, και θα ζη στον αόρατο, άυλο κόσμο για πάντα.

 5, 6. Τι αποδεικνύουν ισχυρά όσον αφορά τους όρους «ψυχή» και «πνεύμα» η αρχαιότης και η γενικότης αυτής της δοξασίας;

⁵ Οι θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» εν γένει, περιλαμβανομένης και της Ρωμαιοκαθολικής, διακρατούν ότι οι όροι ψυχή και πνεύμα χρησιμοποιούνται πολλές φορές ο ένας αντί του άλλου. Αλλ’ οι πνευματισταί κάνουν μια διάκρισι μεταξύ των δύο όρων: «Στην πνευματιστική ορολογία ‘ΠΝΕΥΜΑ’ σημαίνει το αιθέριο σώμα ενός ατόμου, το οποίον έχει όλα τα χαρακτηριστικά του. Μια σαφής διάκρισις πρέπει να χαραχθή και να διατηρήται στο νου μεταξύ των όρων ‘ΨΥΧΗ’ και ‘ΠΝΕΥΜΑ’. Η πρώτη είναι αόριστη και ασύλληπτη χωρίς διαστάσεις ή μορφή, ενώ το δεύτερο είναι το ακριβές ομοιότυπον του φυσικού μέρους του ατόμου.»—Ο Πνευματισμός στις Ινδίες Θεωρία και Πράξις, υπό Β. Ντ. Ρίσι, σελίς 8, 2^α έκδοσις του 1946.

⁶ Άσχετα με τις διακρίσεις που χαράσσονται ή δεν χαράσσονται μεταξύ των όρων «ψυχή» και «πνεύμα», εκείνοι που πιστεύουν στην επιβίωσι μετά θάνατον διακρατούν ότι οι νεκροί δεν είναι καθόλου νεκροί, αλλά είναι πιο ζωντανοί παρά ποτέ, σ’ έναν πνευματικό κόσμο που δεν μπορούμε να ιδούμε, τον λεγόμενο «άλλον κόσμο»· και ότι πρέπει να μην απατηθούμε όσον αφορά την επιβίωσι μετά θάνατον από τον ορατό θάνατο του ανθρωπίνου σώματος. Ως ισχυρή, αδιάσειστη απόδειξις τούτου θεωρείται η ευρεία εξάπλωσις και η αρχαιότης αυτής της δοξασίας. Συνιστώντας τη δοξασία αυτή ο Ρίσι, στην πρώτη σελίδα του βιβλίου του που αναφέραμε πιο πάνω, λέγει:

«Η πίστις στην ύπαρξι του άλλου κόσμου και η δυνατότης επικοινωνίας με τις ψυχές που απεδήμησαν, μπορεί να βρεθή σε όλα σχεδόν τα ιερά βιβλία της Ανατολής και της Δύσεως. Η Ριγκ-Βέδα [ή Έμμετρος Βέδα], το πιο αρχαίο βιβλίο, αναφέρει για τους Πίτρις [τους αποδημήσαντας προπάτορας· ημιθέους πατέρας και πατριάρχας]. Στη Μαχαβχαράτα και στη Ραμαγιάνα διαβάζομε πώς οι γυναίκες των Καουράβας [οι 100 εξαδέλφες των Παντάβας] είχαν την ευχαρίστησι μιας συνεντεύξεως με τους αποδημήσαντας συζύγους των και πώς ο βασιλεύς Ντασχαράθ εφανερώθη μετά θάνατον στον Σρι Ραμαχάντρα. Η βίβλος είναι γεμάτη από πληροφορίες όσον αφορά την επιβίωσι μετά θάνατον και την επικοινωνία μεταξύ των νεκρών και των ζώντων. . . . Το να δυσπιστήσωμε σε όλη αυτή τη μαρτυρία όσον αφορά την επιβίωσι μετά θάνατον αποτελεί ογκώδη και χονδροειδή υλισμό.»

 7. Τι δείχνουν συνήθως λατρευτικές εκδηλώσεις, σε όλη τη γη, πλείστων ζώντων ανθρώπων προς συγγενείς και άλλους που απέθαναν;

⁷ Σε όλα τα μέρη της γης η πίστις στην επιβίωσι μετά θάνατον εξηγεί τη διαγωγή και τον τρόπο της συμπεριφοράς πολλών ατόμων, όπως όταν θέτουν τροφή, άνθη, θυμίαμα ή άλλα δώρα επάνω σε μικρούς βωμούς για αγίους ή νεκρούς συγγενείς ή όπως όταν, στις 3 Σεπτεμβρίου 1945, ο Ιάπων αυτοκράτωρ Χιροχίτο, ντυμένος με τελετουργική φορέματα και συνοδευόμενος από δύο νεωτέρους αδελφούς, προσέφερε λατρεία σε τρία αγιαστήρια του Ανακτόρου του Τόκιο και προσωπικώς «επληροφόρησε» τους Αυτοκρατορικούς προγόνους ότι η Ιαπωνία είχε χάσει τον πόλεμο.—Τάιμς της Νέας Υόρκης.

 8. Πώς οι πνευματισταί και άλλοι απαντούν στις ερωτήσεις που αντιμετωπίζει κανείς όταν δέχεται τη διδασκαλία της «επιβιώσεως μετά θάνατον»;

⁸ Άπαξ γίνη δεκτή η διδασκαλία περί επιβιώσεως μετά θάνατον, παρουσιάζεται μια σειρά λογικών ερωτήσεων: Μπορούμε να έλθωμε σε επαφή με τους νεκρούς; Μπορούμε να κάμωμε κάτι προς όφελός των; Μπορούν αυτοί να μας κάμουν κάποιο καλό ή κάποια βλάβη; Μπορούμε να έλθωμε σε επαφή με τον «άλλον κόσμο», ή, Υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των «δύο κόσμων»; Οι διάφορες θρησκείες απαντούν σ’ αυτές τις ερωτήσεις έτσι ώστε να συμφωνούν με τις άλλες δοξασίες των, αλλά η θρησκεία που είναι γνωστή ως «πνευματισμός» απαντά μ’ ένα γεμάτο πεποίθησι Μάλιστα. Ενώ μερικοί πνευματισταί ισχυρίζονται ότι η Γραφή των Ιουδαίων και των Χριστιανών βασίζεται στον πνευματισμό ή τον διδάσκει και τον υποστηρίζει, οι πνευματισταί δεν εξαρτώνται κυρίως από τη Γραφή ή από άλλα θεωρούμενα ιερά συγγράμματα. Θετικώς βεβαιώνουν ότι η απόδειξις του πνευματικού κόσμου και της ανθρωπίνης επιβιώσεως μετά θάνατον βρίσκεται σε πραγματικά ακουστές, ορατές, αισθητές εκδηλώσεις που προέρχονται από τον πνευματικό κόσμο και σε αναρίθμητες, τακτικές περιπτώσεις στις οποίες οι ζωντανοί έρχονται σε επαφή με τους νεκρούς και λαμβάνουν μηνύματα από νεκρά πρόσωπα των οποίων μπορεί να προσδιορισθή η ταυτότης. Ο Ρίσι, στη σελίδα 7 του βιβλίου του, κατατάσσει μεταξύ των αρχών του πνευματισμού τούτο «Την δυνατότητα επικοινωνίας μέσω μέντιουμ μεταξύ του ορατού και του αοράτου, δηλαδή, μεταξύ των ζώντων και των νεκρών», κατόπιν δε προσθέτει: «Θα είναι αξιόλογο να έχωμε υπ’ όψιν ότι οι παραπάνω αρχές δεν βασίζονται σε κάποιο κείμενο, παράδοσι, ή θεσμό, αλλά σε παρατηρημένα γεγονότα και φαινόμενα.»

 9. Ποια είναι η στάσις των συγχρόνων επιστημόνων επάνω στο ζήτημα των πνευματιστικών εκδηλώσεων;

⁹ Οι πνευματισταί, βέβαιοι για τον εαυτό τους, άφησαν πρόθυμα τις πνευματιστικές των εκδηλώσεις να ερευνηθούν και να δοκιμασθούν από οξύνοας υλιστάς επιστήμονας της εποχής μας. Αν και πολλά, που εμφανίσθηκαν ως πνευματισμός, απεκαλύφθησαν από εμπορική άποψι ως απάτη, η επιστήμη δεν χρειάσθηκε πολλές έρευνες διότι κατεπείσθη από τα αποτελέσματα των αποδεικτικών πειραμάτων των πνευματιστών. Αναγκάσθηκε να συμφωνήση ότι υπάρχουν ζωντανές, νοήμονες δυνάμεις στο βασίλειο του αοράτου. Σ’ ένα άρθρο με τίτλο «Ποτέ Δεν Επιστρέφουν» του Λέστερ Ντέιβιντ, ο συγγραφεύς παραθέτει τα εξής λόγια του Χέργουορντ Κάρινγκτον, διευθυντού του Αμερικάνικου Ψυχικού Ινστιτούτου: «Παρά την αυταπάτη, τη δολιότητα και τη δεισιδαιμονία που έχουν ατυχώς συνδεθή με το θέμα αυτό, υπάρχουν γνήσια ψυχικά φαινόμενα που δεν μπορούν να εξηγηθούν από τη σύγχρονη επιστήμη.» Στην επομένη παράγραφο ο Λέστερ Ντέιβιντ λέγει όσον αφορά τα φαντάσματα ή εμφανίσεις των νεκρών: «Η Αμερικανική Εταιρία Ψυχικών Ερευνών έλαβε κάποτε 30.000 απαντήσεις σ’ ένα ερωτηματολόγιο που διένειμε επάνω σ’ αυτό το ζήτημα των εμφανίσεων. Αφού εμελέτησε τις εκθέσεις, εξήγαγε το συμπέρασμα: ‘Μεταξύ των θανάτων και των εμφανίσεων του θνήσκοντος προσώπου υπάρχει μια σχέσις που δεν οφείλεται στην τύχη μόνο. Αυτό το διακρατούμε ως αποδεδειγμένο γεγονός’.»—Μέκανιξ Ιλλουστρέιτεντ, Δεκέμβριος 1952, σελίδες 166, 167.

10, 11. Πώς μερικοί δημοσιευμένοι ορισμοί του εκτοπλάσματος συνδέονται με την αξιούμενη «επιβίωσι μετά θάνατον»;

¹⁰ Ως αποτέλεσμα των ερευνών της η σύγχρονη επιστήμη έχει ανακαλύψει εκείνο που ονομάζει «εκτόπλασμα», δηλαδή, ανθρώπινη ουσία που απορρέει από διάφορα μέρη του πνευματικού σώματος του μεσάζοντος προσώπου (μέντιουμ) και που παράγει ωρισμένα φαινόμενα ή λαμβάνει, ωρισμένα σχήματα. Επειδή πρωτόπλασμα είναι εκείνο που απωθείται από το σώμα του μέντιουμ, το λεξικό του Ουέμπστερ ορίζει το εκτόπλασμα ως «εξωτερικευμένο πρωτόπλασμα». Ο Μάρκος Μπαχ, στο βιβλίο του Ευρήκαν μια Πίστι (1946), το περιγράφει στη σελίδα 112:

«Η αιτία για την απόκρυψι του μέντιουμ . . . είναι επειδή χρησιμοποιείται ένα κόκκινο φως στη διάρκεια μας συναθροίσεως πνευματιστών για υλοποιήσεις. Ακόμη και ένα αμυδρό φως εμποδίζει την παραγωγή του εκτοπλάσματος που είναι αναγκαίο για τον σχηματισμό πνευματικών μορφών. Ο θάλαμος προασπίζει το μέντιουμ κατά τον χρόνον που αυτή η δύναμις συναθροίζεται και τότε η μορφή, όταν είναι πλήρης, μπορεί ν’ αντισταθή στις ακτίνες του φωτός επί αρκετόν χρόνον ώστε να βλέπεται έξω από τον θάλαμον από τους καθημένους—από τριάντα δευτερόλεπτα έως τρία ή τέσσερα λεπτά. Το καταθελγόμενο μέντιουμ διαταράσσει επίσης μερικές φορές τους θεατάς. Δεν παρέχεται ένα αισθητικώς ευχάριστο θέαμα—ιδιαίτερα στη διάρκεια μιας υλοποιήσεως, επειδή το εκτόπλασμα εκχύνεται από το στόμα και το σώμα του μέντιουμ υπό την μορφήν ουσίας ομοίας με γάζα ή ομίχλη ή καπνό, με την οποία σχηματίζονται μορφές από τους πνευματικούς χημικούς.»

¹¹ Ο Ρίσι λέγει (στη σελίδα 3 του βιβλίου του που αναφέρθηκε πιο πάνω):

Στην Ευρώπη και στην Αμερική διάφοροι επιστήμονες έκαμαν σπουδαίες ανακαλύψεις σ’ αυτή την επιστήμη. Μερικά άτομα γνωρίζουν για την ανακάλυψι του εκτοπλάσματος, μιας λευκής, σαν χιόνι, ουσίας που εξέρχεται από το σώμα του μέντιουμ. Οσοδήποτε και αν αρνούνται την ύπαρξι αυτής της ουσίας αγνοούντα άτομα και δόλιοι άνθρωποι, αυτή ζυγίζεται και αναλύεται από μεγάλους επιστήμονας.» (σελίς 2) «Η απόδειξις όσον αφορά την επιβίωσι μετά θάνατον απεκτήθη κυρίως μέσω της συμφύτου ψυχικής δυνάμεως ενός μέντιουμ και επομένως τα φαινόμενα της λειτουργίας των μεσαζόντων ανεγνωρίσθησαν ως ο ένας βασικός παράγων του συγχρόνου πνευματισμού. Είναι αδύνατον να ορίσωμε ή περιγράψωμε αυτή τη δύναμι όπως δεν είναι δυνατόν να ορίσωμε τον ηλεκτρισμό ή τον μαγνητισμό, μολονότι όλοι μας αντιλαμβανόμεθα τα αποτελέσματά των κάθε μέρα.»

12. Τι αποκαλύπτουν οι μελέτες που έγιναν για τον τρόπο ενεργείας της Κας Πάιπερ ως μέντιουμ;

¹² Η Κα Ελεονώρα Πάιπερ εξετέλεσε ανεξήγητα πράγματα που την κατέστησαν ένα από τα μεγαλύτερα γνωστά μέντιουμ. Ερευνηταί των ψυχικών φαινομένων, όπως ο Αμερικανός ψυχολόγος Ουίλλιαμ Τζαίημς, ο Δρ Ρίτσαρντ Χόντγκσον, ο Σερ Όλιβερ Λοντζ, ο Δρ Ουώλτερ Ληφ και πολλοί άλλοι, εμελέτησαν την Κα Πάιπερ επί έτη. Αυτοί είχαν ακόμη και μυστικούς αστυνόμους για να την παρακολουθούν και να μάθουν αν αυτή έπαιρνε τις πληροφορίες της με κανονικές μεθόδους. Εις μάτην. Δεν μπόρεσαν ν’ ανακαλύψουν τίποτε. Η Κα Πάιπερ βυθιζόταν σε βαθιά ύπνωσι και τότε άρχιζε να γράφη. Μετέδιδε πληροφορίες, όπως ονόματα, χρονολογίες και γεγονότα κάθε είδους, που δεν ήταν δυνατόν να τα έχη μάθει μόνη της. Ο Ουίλλιαμ Τζαίημς έγραψε ότι αυτή εγνώριζε πράγματα που δεν μπορούσε να τα κατέχη από την κανονική χρήσι των ματιών της, των αυτιών της και της διανοίας της.

13-15. Ποια απόδειξι αντιμετώπισαν οι επιστήμονες όταν ηρεύνησαν γνωστοποιημένα ασυνήθη γεγονότα;

¹³ Υπάρχουν και άλλες αποδείξεις μυστικής ή αποκρύφου δυνάμεως, που καθιστά ικανά συνήθη άτομα να κάνουν υπεράνθρωπα πράγματα ή κανονικώς αδύνατα για έναν άνθρωπο, που η επιστήμη δεν μπορεί να τα εξηγήση ή να τα αιτιολογήση. Στην εξάσκησι του Βουντουισμού (δεισιδαίμονος μαγείας των Μαύρων των Δυτικών Ινδιών κλπ.) έχουν επιτελεσθή εξαιρετικά κατορθώματα. Ο Γάλλος φυσιοδίφης Ντεσκουρτίλζ, λόγου χάριν, γεμάτος δέος από την εκδήλωσι του αποκρύφου, περιγράφει μια γυναίκα η οποία, κατειλημμένη από τον θεό της, επήρε ένα αναμμένο κάρβουνο στο χέρι της χωρίς να καή. Στη Χρυσή Ακτή της Αφρικής, τα μέντιουμ ονομάζονται βογιέι, και ομολογούν ότι ενεργούν ως όργανα των θεών και των νεκρών. Εκεί, όταν ένα μέντιουμ καταλαμβάνεται από την απόκρυφη δύναμι, λέγεται ότι «μιλεί με μια φωνή όχι δική του, και μεγαλύτερη από τη φωνή οποιουδήποτε ανθρωπίνου όντος». Κατεχόμενο από τη μυστηριώδη δύναμι, ένα μέντιουμ σείεται και τινάσσεται με όλα τα μέλη του σώματος και παραμένει στα πόδια του σε συνεχή κίνησι επί ώρες. Συχνά επιτελεί κατορθώματα υπομονής που είναι αδύνατα για συνήθεις ανθρώπους.—Θρησκεία και Ιατρική του Λαού Γκα, υπό Μ. Ι. Φηλντ.

¹⁴ Η ιατρική επιστήμη βρίσκεται σε αδυναμία να εξηγήση ένα τέτοιο κατόρθωμα σαν εκείνο που αναφέρεται στους Τάιμς της Νέας Υόρκης με ημερομηνία «19 Φεβρουαρίου 1950, Βομβάη Ινδίαι (Τηλεγράφημα του Ηνωμένου Τύπου)»:

«Μεγάλα πλήθη είδαν έναν γιόγκι 45 χρόνων, τον Σβάμι [Διδάσκαλον] Ραμντάσζι, να ανασύρεται σήμερα [Κυριακή] από μια ‘αεροστεγή’ τσιμεντένια κρύπτη στην οποία είχε ‘ταφή’ επί ογδόντα επτά ώρες [ή τρεις ημέρες και δεκαπέντε ώρες] επάνω σ’ ένα στρώμα από καρφιά. Ο μυστικιστής είχε ‘τελείως καταδυθή’ σε νερό από τις 4 μ.μ. του Σαββάτου [18 Φεβρ.] ως την ελευθέρωσί του στις 7.30΄ π.μ. σήμερα [Κυριακή] Μπήκε μέσα στο ξύλινο φέρετρο στις 5 μ.μ. της Τετάρτης [15 Φεβρ.]. Ήταν ξαπλωμένος σ’ ένα στρώμα από καρφιά και οι πλευρές του φερέτρου επίσης είχαν καρφιά που έμπαιναν μέσα στη σάρκα του. Το φέρετρο εσφραγίσθη μέσα σε μια τσιμεντένια κρύπτη 8x8x6 ποδών. Οι μαθηταί του Ραμντάσζι εκάθησαν κατόπιν κοντά στην κρύπτη ψάλλοντας μέρα και νύχτα Βεδικές προσευχές ενώ κρατούσαν μια ιερή φωτιά αναμμένη. Το Σάββατο [18 Φεβρ ] οι μαθηταί του άνοιξαν μια μικρή τρύπα στην κρύπτη, έσπρωξαν μέσα ένα σωλήνα και εβύθισαν τον στερημένο αέρος Ινδουιστή στο νερό. Χιλιάδες θεαταί παρατηρούσαν με τεταμένη προσοχή καθώς οι μαθηταί κατακομμάτιαζαν το τσιμέντο με μυτερά εργαλεία και έπειτα ανύψωσαν τον Ραμντάσζι, ακόμη σε ύπνωσι, αποθέτοντας τον σε μια εξέδρα. Οι οπαδοί έκαμαν εντριβές στην κεφαλή, στους βραχίονας και στο σώμα του Ραμντάσζι ώσπου άνοιξε τα μάτια του και χαμογέλασε. Ο Δρ Γιάλ Ρούστομ Βάκιλ, ένας ειδικός καρδιολόγος, εξήτασε αμέσως τον Ραμντάσζι. Ο ιατρός είπε ότι η αναπνοή του Ραμντάσζι ήταν βραδεία, αλλ’ ότι αλλιώς βρισκόταν σε φυσιολογική κατάστασι από κάθε άποψι.»

Σύμφωνα με την ιατρική επιστήμη, ένα τέτοιο κατόρθωμα θα είχε σκοτώσει ένα συνήθη άνθρωπον μέσα σε δύο ή τρεις ώρες.

¹⁵ Περιπτώσεις βαδίσματος στη φωτιά, που παρετηρήθησαν στις Ινδίες και αλλού, απεδόθησαν γενικώς σε κάποια απόκρυφη επιρροή ή δύναμι, αλλ’ η επιστήμη μπόρεσε ν’ αποδείξη με κάποια επιτυχία ότι υπάρχει κάποιο τέχνασμα γύρω στην εκδήλωσι αυτή, που βασίζεται σε συνήθεις νόμους της φύσεως, κι έτσι μετετόπισε αυτό το ζήτημα από τη σφαίρα του πραγματικού αποκρυφισμού. Αλλά όσο περισσότερο ερευνά η επιστήμη, τόσο περισσότερο αντιμετωπίζει τις αποδείξεις μιας αληθινά απόκρυφης δυνάμεως, αοράτων οντοτήτων που παράγουν υπερφυσικές ενέργειες και συμβάντα μεταξύ των ανθρώπων.

16. Πόσο εκτεταμένες είναι οι σημερινές προσπάθειες για την απόκτησι παρηγορίας, εκ των προτέρων πληροφορίας ή καθοδηγίας με προσφυγή στον πνευματισμό;

¹⁶ Πολλοί άνθρωποι, είτε δεισιδαίμονες είτε όχι, αισθάνονται μια ιδιάζουσα έλξι για τα απόκρυφα, για δυνάμεις που έχουν μυστική πηγή, για συμβάντα που έχουν υπερφυσικόν χαρακτήρα. Υπάρχουν επίσης πολλά λυπημένα άτομα που υπερεπιθυμούν να έλθουν σε επαφή με τους νεκρούς αγαπημένους των. Φυσικά έχουν την τάσι να αναζητήσουν μέντιουμ που ισχυρίζονται ότι μπορούν να επικοινωνήσουν με τους νεκρούς, για τη φαινομενική παρηγορία που αυτό φέρνει. Διαρκώς περισσότερα άτομα στενοχωρούνται για τις αβεβαιότητες της ζωής ή αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα ή είναι ανήσυχα για την έκβασι των πολιτικών, εμπορικών αθλητικών ή άλλων εξελίξεων και επιθυμούν κάποια καθοδηγία για το μέλλον. Αποβλέπουν σε κάποια υψηλότερη, απόκρυφη δύναμι, και αν ακόμη αυτή είναι απροσδιορίστου ταυτότητος, που υπόσχεται να προείπη το μέλλον και έτσι να τους καθοδηγήση, να τους ανακουφίση από τους φόβους των, να τους προστατεύση από πιθανούς κινδύνους ή να τους οδηγήση σε επιτυχία. Επομένως υπάρχουν πολλοί οι οποίοι δεν ισχυρίζονται συνήθως ότι είναι πνευματισταί και οι οποίοι μπορεί να είναι μέλη παραδεδεγμένων εκκλησιών, οι οποίοι όμως, προσφεύγουν στις πνευματιστικές μεθόδους. Στην Αμερική, μολονότι 131.100 περίπου ομολογούν ότι είναι πνευματισταί ή μέλη πνευματιστικών εταιριών, όμως υπάρχουν πολύ περισσότεροι που αναμιγνύονται στον πνευματισμό. Μια έκκλησις στο «πνευματιστικό» έχει γίνει του συρμού, όχι μόνο για τον βαριά θλιμμένο συνήθη άνδρα ή γυναίκα που ζητεί παρηγορία ή για τους δεισιδαίμονας επιδεικτικούς ανθρώπους ή για τον στενοχωρημένο επιχειρηματία που ζητεί επιτυχία, αλλά και για τους υψηλούς πολιτικούς κύκλους, σε όλο τον κόσμο.

Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ

17. Τι είναι γενικώς γνωστό για την προσκόλλησι του τελευταίου Ρώσου τσάρου στον Ρασπούτιν;

¹⁷ Από τις 17 Ιουλίου 1918, τη χρονολογία της εκτελέσεως του Νικολάου Ρωμανώφ από τους Μπολσεβίκους, δεν έχει περάσει πολύς καιρός για να μην μπορούμε να θυμηθούμε τον τελευταίον από τους Ρώσους τσάρους, τον Νικόλαον Β΄. Γι’ αυτόν Η Αμερικανική Εγκυκλοπαιδεία (τόμος 20ος, σελ. 315) λέγει: «Η δεισιδαιμονία του κατεδείχθη από το ότι συνεβουλεύετο εκείνους που έλεγαν την τύχη, τους πνευματιστάς, τους μυστικιστάς και τους αγύρτας μέσα στην επιθυμία του να εξασφαλίση έναν άρρενα κληρονόμον, επειδή τα τέσσερα πρώτα παιδιά του ήσαν όλα κορίτσια.» Είναι επίσης πασίγνωστος για τις σχέσεις του με τον διαβόητον Ρώσον Μοναχόν Γρηγόριον Νόβικ, που του εδόθη η προσωνυμία «Ρασπούτιν», που σημαίνει, «ακόλαστος, ανήθικος, παραλυμένος, φιλήδονος», επειδή τέτοιος ήταν. Ο Ρασπούτιν κατήγετο από οικογένεια χωρικών μ’ ένα κληρονομημένο χάρισμα υπνωτισμού. Έδωσε αρχή σ’ ένα νέο είδος λατρείας, στο οποίον ο χορός και η ακολασία ήσαν αναμεμιγμένα με μυστικές πνευματιστικές συνεδριάσεις. Εισήχθη στη Ρωσική Αυτοκρατορική Αυλή, όπου επί πολλά χρόνια ήσκησε μια ισχυρή επιρροή στον Νικόλαον Β΄, ο οποίος τον διετήρησε στην αυλή του, ακόμη και παρά τις διαμαρτυρίες των άλλων.

18-21. (α) Πώς η αστρολογία ενεπλέκετο στις δημόσιες υποθέσεις κατά τον αρχαίο καιρό; (β) Στους νεωτέρους χρόνους πώς χρησιμοποιείται η αστρολογία στις δημόσιες υποθέσεις;

¹⁸ Σήμερα δεν λογαριάζεται μόνο η πολιτική επιστήμη στην τρέχουσα πολιτική διακυβέρνησι. Λογαριάζεται επίσης και η αστρολογία. «Αστρολογία» αρχικά εσήμαινε «η επιστήμη των άστρων». Τώρα σημαίνει τη μελέτη των άστρων για την πρόρρησι ανθρωπίνων και επιγείων συμβάντων από την όψι και τη θέσι των άστρων, ωσάν αυτά να εξασκούν κάποια μυστηριώδη ή απόκρυφη επιρροή στους κατοίκους της γης και στη γη την ίδια. Η αστρολογία ησκείτο πριν από πολύν καιρό από τους Χαλδαίους, τους Αιγυπτίους, τους Έλληνας, τους Ρωμαίους, τους Άραβας και άλλους. Ανεπτύχθη από την πίστι στην επιβίωσι μετά θάνατον και στο ότι τα άστρα ήσαν σημαίνοντες άνθρωποι που είχαν μεταφερθή μετά θάνατον στη θέσι των άστρων και των πλανητών, για να ασκούν από κει την επιρροή τους στις επίγειες υποθέσεις.

¹⁹ Στον δέκατο τρίτο αιώνα μ.Χ., ιερείς από τις Ινδίες εισήγαγαν την αστρολογία στη ζωή της βασιλικής αυλής του Σιάμ, από τον καιρό δε αυτόν, τόσον οι βασιλείς, όσο και ο κοινός λαός, εδίσταζαν να κάμουν μια κίνησι χωρίς πρώτα να συμβουλευθούν το ωροσκόπιό τους ή τη θέσι των πλανητών εν σχέσει με τα δώδεκα σημεία του ζωδιακού κύκλου. Κάθε Σιαμαίος βασιλεύς διώριζε ως σύμβουλόν του ένα βασιλικόν αστρολόγον, μ’ ένα βαθμόν ευγενείας. Ο Βασιλεύς Μονγκούτ ήταν ο μόνος μονάρχης ο οποίος αρνήθηκε τις υπηρεσίες ενός βασιλικού αστρολόγου. Ήταν ο ίδιος ένας διάσημος αστρολόγος και προτιμούσε να διαβάζη το δικό του ωροσκόπιο. Στο 1932 ανετράπη η απόλυτος μοναρχία του Σιάμ, αλλά οι αστρολόγοι εξακολούθησαν να επηρεάζουν πιο σταθερά ακόμη τις πολιτικές υποθέσεις. Πολυάριθμοι νομοθέται εσχεδίασαν τις πολιτικές των σταδιοδρομίες μόνο αφού συνεβουλεύθησαν μυστικά αστρολόγους. Από τις δικές των παρατηρήσεις οι Σιαμαίοι λέγουν: «Οι πολιτικοί κάνουν τους πιο καλούς αστρολόγους, και οι αστρολόγοι γίνονται οι πιο επιτυχημένοι πολιτικοί.» Οι πολιτικοί αυτοί, επειδή δαπανούν πάρα πολύν χρόνον με τους αστρολόγους, αναπτύσσουν την ικανότητα να διαβάζουν ωροσκόπια. Εννοείται ότι, με το να λέγουν από τα άστρα πότε πρέπει να αναληφθή μια δημοσία δράσις, οι αστρολόγοι επιτυγχάνουν στην πολιτική· έτσι πιστεύεται και έτσι είναι δυνατόν να συμβαίνη όταν όλοι σχεδόν οι άνθρωποι παραδίδωνται στην αστρολογία. Η αστρολογία επηρεάζει τους Σιαμαίους ή κατοίκους του Τάιλαντ ισχυρότερα από οποιαδήποτε επιστήμη ή θρησκεία.

²⁰ Η αστρολογία εξασκεί μια δύναμι ακόμη και στους συγχρόνους άρχοντας της Δύσεως, και μάλιστα σε περιπτώσεις της διεξαγωγής πολέμου. Το τεύχος του Ιανουαρίου 1952 του περιοδικού Μεκάνιξ Ιλλουστρέιτεντ είχε να πη τα εξής: «Ένα από τα πιο εκπληκτικά και ελάχιστα γνωστά γεγονότα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είναι ότι οι Σύμμαχοι διεξήγαγαν και αυτοί αστρολογικό πόλεμο εναντίον του Χίτλερ. Γνωρίζοντας ότι ο Εθνικοσοσιαλιστής ηγέτης ελάμβανε πολύ στα σοβαρά το ωροσκόπιό του [ενώ συγχρόνως ήταν Ρωμαιοκαθολικός], οι Βρεττανοί ίδρυσαν ένα πρακτορείον γνωστό ως Γραφείον Ψυχολογικής Ερεύνης και έθεσαν επί κεφαλής του ένα διάσημον αστρολόγον, τον Λουί ντε Βωλ. Ο αρχηγός ντε Βωλ παρεσκεύασε μια σκευωρία εναντίον των ωροσκοπίων του Χίτλερ και των κυρίων βοηθών του, ακολουθώντας όσο το δυνατόν στενώτερα τις ‘καλές’ και τις ‘κακές’ ημέρες. Οι Βρεττανοί εγνώριζαν έτσι πάντοτε τι έλεγαν στον Χίτλερ οι αστρολόγοι του. Ο ντε Βωλ είπε αργότερα ότι, από τον Τριακονταετή Πόλεμο, ήταν η πρώτη φορά που διεξήγετο αστρολογικός πόλεμος.» Όχι ότι η προσφυγή στην αστρολογία εβοήθησε τους Συμμάχους να κερδίσουν τον πόλεμο εναντίον των Εθνικοσοσιαλιστών και των Φασιστών και των συνεταίρων του άξονος των, αλλ’ ότι αυτό δείχνει την προθυμία, ακόμη και των κυβερνητών που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί, να συμβουλεύωνται τις απόκρυφες δυνάμεις για ιδιοτελή οφέλη. Αυτό υπενθυμίζει έναν από τους αρχαίους Χαλδαίους βασιλείς, τον Ναβουχοδονόσορα, στην πορεία του για να κατακτήση την Παλαιστίνη έξη αιώνες προ Χριστού. Έφθασε σε μια διακλάδωσι οδών, που ο ένας κλάδος ωδηγούσε στη Ραββά, πρωτεύουσα του Αμμών προς ανατολάς, ο δε άλλος κλάδος ωδηγούσε στην Ιερουσαλήμ, προς δυσμάς. Η Γραφή λέγει: «Ο βασιλεύς της Βαβυλώνος εστάθη εις το δυόδρομον, εν τη αρχή των δύο οδών, δια να ερωτήση τους μάντεις· ανεκάτωσε τα μαντικά βέλη, ηρώτησε τα γλυπτά, παρετήρησε το ήπαρ. Προς την δεξιάν αυτού έγεινεν ο χρησμός δια την Ιερουσαλήμ, δια να στήση τους κριούς, δια να ανοίξη το στόμα επί σφαγήν, να υψώση την φωνήν μετά αλαλαγμού, να στήση κριούς εναντίον των πυλών, να κάμη προχώματα, να οικοδομήση προμαχώνας.» (Ιεζ. 21:19-22) Έτσι ο Ναβουχοδονόσορ εβάδισε εναντίον της Ιερουσαλήμ. Αυτή έπεσε μπροστά του.

²¹ Οι Αμερικανοί τώρα έχουν στα ασημένια των (των δέκα σεντς) νομίσματα και επάνω στα γραμματόσημά των το σύνθημα «Εμπιστευόμεθα στον Θεό», αλλά η επικράτησις των αστρολόγων που λέγουν την τύχη και η τωρινή ευημερία των στην Αμερική σημαίνει μια ταραγμένη και διστακτική Αμερική. Έτσι είπε ο Τζων Ρ. Σώντερς στην πρωτεύουσα του έθνους, την Ουάσιγκτον, D.C. Ως ο Συνεργάτης Έφορος της Εκπαιδεύσεως στο Αμερικανικό Μουσείον της Φυσικής Ιστορίας είπε, στο 1946: «Στην Ουάσιγκτον 10.000 πελάται την εβδομάδα συμβουλεύονται τους αστρολόγους της πρωτευούσης. . . . Μερικοί από τους πιο εξέχοντας ανθρώπους μας υποστηρίζουν εκείνους που λέγουν την τύχη με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Η Εβάντζελιν Άνταμς, η αστρολόγος, εκέρδισε 50.000 δολλάρια μέσα σ’ ένα χρόνο. Ο Ι. Π. Μόργκαν, η Κα Λέσλι Κάρτερ, η Μαίρυ Γκάρντεν και ο Ρίτσαρντ Χάρντινγκ Ντάβις ήσαν μεταξύ των πελατών της. Βασιζόμενος σ’ ένα ωροσκόπιο, ο Δουξ του Ουίνδσωρ ακύρωσε ένα ταξίδι πριν από μερικά χρόνια. Ο Χίτλερ [μολονότι ανεγνωρισμένος Ρωμαιοκαθολικός] διατηρούσε στο Μπερχτεσγκάντεν μια φωλιά γεμάτη από πρόσωπα που έλεγαν την τύχη. Ο Μουσσολίνι, ο Ναπολέων, ο Χίτλερ, ο Ιούλιος Καίσαρ, ο Αλέξανδρος [ο Μέγας]—ο καθένας επίστευε στο Άστρο του και μιλούσε γι’ αυτό. Λέγεται ακόμη στην Ουάσιγκτον πώς ο Πρόεδρος Χάρντινγκ και η σύζυγος του είχαν ένα ‘προσωπικόν’ μάντιν ο οποίος έκανε προβλέψεις γι’ αυτούς κάθε εβδομάδα στον Λευκόν Οίκον.» Η πρόβλεψις της τύχης, εξακολούθησε, «ακμάζει τώρα στην Ουάσιγκτον D.C., όπου μερικοί από τους εξέχοντας νομοθέτας μας λέγεται ότι έχουν τους προσωπικούς των μάντεις. Ένας βουλευτής παρατηρεί κάθε εβδομάδα το ωροσκόπιό του στο γραφείο του. Ανάλογα με τις υπαγορεύσεις του ψηφίζει υπέρ αυτού του νομοσχεδίου και εναντίον του άλλου.»—Δη Αμέρικαν Γουήκλυ, 21 Ιουλίου 1946.

22-25. Ποιες άλλες γνωστοποιημένες περιπτώσεις «ψυχικών» ή πνευματιστικών ενασχολήσεων από Αμερικανούς και Καναδούς πολιτικούς ηγέτας είναι σοβαρά αξιοσημείωτες;

²² Οι πολιτικοί σε μεγάλη κλίμακα επιστηρίζονται στην ψυχομετρία, δηλαδή στην ανακάλυψι ωρισμένων γεγονότων ή μυστικής γνώσεως για ένα αντικείμενον ή για κείνους στους οποίους ανήκει, μέσω επαφής με το αντικείμενο αυτό ή με πλησίασμα αυτού του αντικειμένου. Στις 19 Οκτωβρίου 1952, η εφημερίς Ρετζίστερ του Νιου Χέιβν (Κοννέκτικουτ) εδημοσίευσε την εξής δήλωσι του συντάκτου της Φούλτον Άουρσλερ: «Έχω πραγματικά ιδεί εκθέσεις ψυχομετρών που εστάλησαν σε εξέχοντας επισήμους της Κυβερνήσεως μας, και οι οποίες είχαν ληφθή από συζύγους σπουδαίων νομοθετών σε πνευματιστικές συνεδριάσεις.»

²³ Δεν ήταν, λοιπόν, καθ’ ολοκληρίαν εκπληκτική, αλλά εντελώς αναμενόμενη η έκθεσις περί πνευματισμού στον Λευκόν Οίκον που προήλθε από τον δημοφιλή ραδιοσχολιαστήν Ντριού Πήρσον και δημοσιεύθηκε στη στήλη του, που τιτλοφορείται «Ουάσιγκτον Μέρρυ-Γκο-Ράουντ», εκυκλοφόρησε δε σε όλη τη χώρα. Σε εκδόσεις εφημερίδων της 24ης Αυγούστου 1953, όπως της Όρεγκον Τζιόρναλ ο χρονογράφος Πήρσον ανέφερε ότι μια «ονομαστή προγνώστρια της τύχης» είχε εισδύσει στον Λευκόν Οίκον κατά το θέρος αυτό καθώς και την άνοιξι εφωδιασμένη με μια κρυστάλλινη σφαίρα, δηλαδή, η Κα Ζαν Ντίξον. Επί δέκα χρόνια προέλεγε το μέλλον για την Κα Μάμι, σύζυγον του Στρατηγού Αϊζενχάουερ. Αφότου, λοιπόν, η Μάμι μπήκε στον Λευκόν Οίκον, η Κα Ντίξον προσεκαλείτο κατά καιρούς για να κρατή την πρώτη κυρία του έθνους ενήμερη του μέλλοντός της και έκαμε ακόμη «κάποια ενατένισι στην κρυστάλλινη σφαίρα» για τον πρόεδρο τον ίδιο. Η Κα Ντίξον είπε ότι μπορούσε να χρησιμοποιή τα τρία ψυχικά αυτά μέντιουμ—την κρυστάλλινη σφαίρα, τη χειρομαντεία και την αστρολογία. Έδειξε στη δική της παλάμη ένα αστεροειδές αποτύπωμα και το εξήγησε ότι είναι το σημείον του «αληθινού ψυχιστού». Εν τούτοις, η συνήθης της μέθοδος είναι να εγγίζη τα άκρα των δακτύλων τού υποκειμένου και συγχρόνως να κυττάζη επάνω από τους ώμους του στην κρυστάλλινη σφαίρα. Η Κα Ντίξον αρνήθηκε να μιλήση για τους Αϊζενχάουερ ή για το υπόλοιπο της πελατείας της. Εν τούτοις, πρόσωπα προσκείμενα προς τον Λευκόν Οίκον λέγουν ότι αυτή εξέπληξε τον Πρόεδρον Αϊζενχάουερ διαβάζοντας στην κρυστάλλινη σφαίρα τις επιτυχίες του στο γκολφ.

²⁴ Στο πολιτικό πεδίον η Κα Ντίξον προέβλεψε τη διαίρεσι των Ινδιών, την εκπληκτική νίκη του Προέδρου Χάρρυ Σ. Τρούμαν κατά του Θωμά Ε. Ντιούι στο 1948 και τη Ρεπουμπλικανική επιτυχία στην προεδρική εκστρατεία του 1952 που έθεσε τον Στρατηγόν Αϊζενχάουερ στον Λευκόν Οίκον. Η Κα Ντίξον, που ασκεί πραγματικά το επάγγελμα του κτηματομεσίτου, δεν ζητεί χρήματα για την «ψυχική» της υπηρεσία. Δεν αποδίδει στον εαυτό της τις απόκρυφες δυνάμεις της, αλλά λέγει: «Η Βίβλος λέγει ότι όλα τα γεγονότα έχουν προσκιασθή. Είμαι απλώς το μέσον της επικοινωνίας.» Η δημοσιευθείσα έκθεσις περί της εισβολής του πνευματισμού στον προεδρικόν Λευκόν Οίκον μέσω αυτής της «ψυχιστρίας», ποτέ δεν έχει αμφισβητηθή, διαψευσθή ή αναιρεθή.

²⁵ Τώρα ας περάσωμε τα βόρεια σύνορα της Αμερικής και ας μπούμε στον Καναδά. Και εκεί, επίσης, ο πνευματισμός έχει κάμει επιδρομές στην πρωθυπουργική περιοχή. Δεν είναι γενικώς γνωστόν ότι ο αποθανών Ο. Λ. Μακένζυ Κινγκ, άλλοτε πρωθυπουργός του Καναδά, ήταν ένας μυστικός πνευματιστής, μολονότι ως τον θάνατο του, 22 Ιουλίου 1950, ήταν μέλος της Πρεσβυτεριανής εκκλησίας όπως και ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ. Σε μια βιογραφία του Κινγκ γραμμένη από τον Μπρους Χούτσισον (1953) με τίτλο «Ο Καταπληκτικός Καναδός», ο συγγραφεύς κάνει φανερές τις βαθιές πνευματιστικές πεποιθήσεις του Κινγκ. Ακόμη και ως πρωθυπουργός του Καναδά ο Κινγκ συνεβουλεύετο πνευματιστικά μέντιουμ και ήταν βέβαιος για την «άμεση επικοινωνία με τους νεκρούς». Αντιμετώπιζε κάθε πρόβλημα, προσωπικό και πολιτικό, κυριαρχημένος από την πίστι του στην ανθρώπινη αθανασία όπως διδάσκεται από τη θρησκεία εν γένει και όπως τώρα φαινομενικά επεβεβαιώνετο από τον πνευματισμό και τα μέντιουμ. Καθώς επλησίαζε στον θάνατο, επροστάτευσε τα μέντιουμ, ιδιαίτερα στην Αγγλία, για να συμβουλεύεται τους νεκρούς. Σε μια πνευματιστική συνεδρίασι, ένα έτος μετά τον θάνατο του Προέδρου Φραγκλίνου Ντ. Ρούσβελτ, ο Κινγκ ήλθε σε επαφή με τον νεκρόν Ρούσβελτ μέσω ενός μέντιουμ και του ελέχθη να παραμείνη στο πολιτικό αξίωμα και ότι ο Καναδάς και ο κόσμος δεν μπορούσαν ακόμη να κάμουν χωρίς αυτόν. Στις συχνές του, όμως, πνευματιστικές συνεδριάσεις ο Κινγκ δεν ήθελε να συμβουλεύεται τα πνεύματα για τις κυβερνητικές υποθέσεις και έλεγε στα μέντιουμ ότι προτιμούσε να αποφασίζη μόνος του για τις υποθέσεις της κυβερνήσεως. Εν τούτοις, ο χειρισμός των πολιτικών υποθέσεων εκ μέρους του δεν μπορούσε παρά να επηρεάζεται από τις ατομικές του πνευματιστικές πεποιθήσεις. Με τη φαινομενική του επαφή με τους νεκρούς επείθετο διαρκώς περισσότερο με το είδος αυτό της αποδείξεως ότι το επίγειο ταξίδι του επλησίαζε στο τέλος του, αλλά το πραγματικό ταξίδι του μόλις άρχιζε και τότε αυτός με τον πραγματικόν εαυτό του θα ελευθερωνόταν για να πάρη το αληθινό του σχήμα. Όταν πέθανε, λέγει ο συγγραφεύς Χούτσισον, ο Κινγκ «είχε συμπληρώσει μια οδοιπορία για ν’ αρχίση, όπως επίστευε, μια δεύτερη.»—Σελίδες 86-88, 423, 424, 450.

26. (α) Τι ισχυρίζονται ότι αποδεικνύουν οι πνευματισταί για την «επιβίωσι μετά θάνατον» με τα πραγματικά των πειράματα; (β) Ποιες συνετές ερωτήσεις πρέπει κατάλληλα να υποκίνηση ο ισχυρισμός αυτός;

²⁶ Μολονότι με κανένα τρόπο δεν έχουν όλα λεχθή, όμως από όλα τα προηγούμενα είναι σαφές ότι ο πνευματισμός διαδίδεται και έχει ήδη καταλάβει την ανθρώπινη κοινωνία περισσότερο από όσο μπορούν πλείστοι να γνωρίζουν. Το θεμέλιο για μια τέτοια ευρύτερη διάδοσι του πνευματισμού έχει τεθή, όπως θα ιδούμε. Μερικοί πνευματισταί είναι γεμάτοι ελπίδα για τη θρησκεία τους, όπως μαρτυρείται από τον τίτλο ενός βιβλίου του Άρθουρ Φίντλεϋ, «Ο Βράχος της Αληθείας, ο Πνευματισμός, η Μέλλουσα Θρησκεία του Κόσμου.» (Δεκάτη τρίτη εκτύπωσις, 1949) Οι πνευματισταί φαίνεται να δημιουργούν την απόδειξι της πίστεώς των με τα πραγματικά των πειράματα και με τα φαινόμενα που μπορούν να δείχνουν, έξω από κάθε απάτη. Ότι έρχονται πραγματικά σε επαφή μ’ έναν αόρατο κόσμο και με νοήμονα πνεύματα, μπορεί ν’ αποδειχθή απ’ αυτούς και δεν είναι κάτι για το οποίο ν’ αμφιβάλλη κανείς. Αλλά εγείρεται το ερώτημα, Έρχονται πραγματικά σε επικοινωνία με τα πνεύματα εκείνων που έζησαν κάποτε στη γη και πέθαναν; Αποδεικνύει αληθινά την «επιβίωσι μετά θάνατον» το ότι έρχονται σε επαφή με τον πνευματικό κόσμο; Υποστηρίζει μήπως αυτό την «αθανασία», δηλαδή, την πίστι και τη διδασκαλία ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι αθάνατη; Είναι, λοιπόν, δυνατόν εκείνοι που ζουν επάνω στη γη να μιλούν με τους νεκρούς; Είναι άρα γε μια γνήσια πηγή παρηγορίας για τους ανθρώπους που έχουν χάσει αγαπημένους των, συγγενείς ή προσφιλείς φίλους, το να πηγαίνουν στα πνευματιστικά μέντιουμ με την ελπίδα ότι θα έλθουν σε επαφή με τους νεκρούς αυτούς ή το να κάνουν χρήσι άλλων τέτοιων πνευματιστικών μέσων όπως το «τραπεζάκι» ή η «πλανσέτα» (μεταλλικός δίσκος) ή άλλα παρόμοια;

27. Πώς θα μάθωμε τις ασφαλείς, αληθινές και ικανοποιητικές απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά;

²⁷ Πώς θα μάθωμε τις ασφαλείς, αληθινές και ικανοποιητικές απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα; Με το ν’ ανατρέξωμε σ’ ένα βιβλίο με αρχαίες ιστορικές αφηγήσεις και περιγραφές που διαρκώς αποδεικνύονται ορθές, ένα βιβλίο προφητείας, του οποίου οι πολλές θαυμαστές προρρήσεις έχουν επαληθεύσει δια μέσου των αιώνων και βρήκαν επίσης εκπλήρωσι στα παγκόσμια γεγονότα και την κατάστασι της εποχής μας, ιδιαίτερα από το 1914 μ.Χ.· με το ν’ ανατρέξωμε σ’ ένα βιβλίο στο οποίο και οι πνευματισταί ακόμη αναφέρονται και στο οποίο πολλοί πνευματισταί ισχυρίζονται ότι βρίσκουν υποστήριξι των διδασκαλιών και δοξασιών των. Ποιο βιβλίο είναι αυτό; Είναι η Βίβλος, οι Άγιες Γραφές.

28. Ποια ασταθή θέσι των πρωτίστων υποστηρικτών του πνευματισμού πρέπει να έχη σαφώς υπ’ όψι κάθε συνετό άτομο;

²⁸ Από τη Σουηδία έχομε την έκθεσι: «Οι πνευματισταί εδώ σπανίως χρησιμοποιούν τη Βίβλο για ν’ αποδείξουν την πίστι των· τα ‘πειράματά των’ δίδονται ως απόδειξις του ισχυρισμού των για την κατάστασι των νεκρών.» Εν τούτοις, στο βιβλίο Ο Πνευματισμός για τον Εργαζόμενο Άνθρωπο, σελίς 14, ο Ο. Χ. Έβανς έχει τον υπότιτλο: «Ο Πνευματισμός επιβεβαιώνει τα Βιβλικά γεγονότα.» Ο Β. Ντ. Ρίσι, όπως ανεφέρθη ήδη, λέγει: «Η Βίβλος είναι γεμάτη από πληροφορίες όσον αφορά την επιβίωσι μετά θάνατον και την επικοινωνία μεταξύ των νεκρών και των ζώντων.» Προσθέτοντας στον ισχυρισμόν αυτόν ο Έρνεστ Θόμψον, στο βιβλίο Οι Διδασκαλίες και τα Φαινόμενα του Πνευματισμού, σελίδες 115-120, λέγει τα εξής:

«Όλες οι θρησκείες βασίζονται στην αντίληψι μιας ‘μετά θάνατον ζωής’, επειδή χωρίς την ελπίδα ενός πνευματικού μέλλοντος, η ιδέα του Θεού δεν θα είχε ποτέ αναπτυχθή στη διάνοια του ανθρώπου. Η Χριστιανική Θρησκεία βασίζεται στην απόδειξι επιβιώσεως που περιέχεται στη Βίβλο, ιδιαίτερα, βέβαια, στην απόδειξι της επιστροφής του Ιησού από τους νεκρούς . . . Η κυριώτερη μορφή στη Νέα Διαθήκη είναι ο Ιησούς, . . . τα έργα του μπορούν να θεωρηθούν ως τα κατορθώματα ενός πολύ ανεπτυγμένου μέντιουμ και θεραπευτού. . . . Ο Ιησούς ήταν ασφαλώς το πιο σημαντικό μέντιουμ που έζησε ποτέ. Από την περίοδο του ‘πειρασμού’ του στην έρημο ως την ανάστασί του η ιστορία του κάνει κυρίως εντύπωσι λόγω των ‘υπερφυσικών του δυνάμεων’. Το γεγονός ότι έβλεπε και άκουε υπερκόσμια πράγματα κατεδείχθη όταν, ‘άγγελοι προσήλθον και υπηρέτουν αυτόν’. Δεν είχε μόνο ευαίσθητη ακοή για τα μηνύματα του πνευματικού κόσμου, αλλά και για κείνους που ήταν γύρω του, επειδή συχνά εδέχετο τις σκέψεις των τηλεπαθητικώς. . . . Προφανώς χρησιμοποιούσε τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο ως μέντιουμ υλοποιήσεως όπως στην περίπτωσι της υλοποιήσεως του Μωυσέως και του Ηλία. . . . Όπως ο Ντ. Ντ. Χόουμ, ο Ιησούς επέτρεψε στον εαυτό του να απαλλαγή από το βάρος του και να αιωρηθή στο κενόν.’ ‘Εν δε τη τετάρτη φυλακή της νυκτός υπήγε προς αυτούς ο Ιησούς, περιπατών επί την θάλασσαν.’ . . . Είναι, επίσης, αξιοσημείωτο ότι εφρόντιζε οι ‘συνθήκες’ του να είναι, ευνοϊκές για το ειδικό φαινόμενον που επιθυμούσε να παρουσιάση. . . . Οι συνθήκες στο υπερώον ήσαν ευνοϊκές όταν, με τη βοήθεια των μαθητών του ως μέντιουμ, ο Ιησούς ‘εφάνη εις τους ένδεκα’ μετά τη σταύρωσί του, και ‘ωνείδισε την απιστίαν αυτών και σκληροκαρδίαν’.»

ΓΙΑΤΙ Ν’ ΑΝΑΤΡΕΞΩΜΕ ΣΤΙΣ ΓΡΑΦΕΣ;

29. Ποια βασικά ερωτήματα πρέπει ν’ αντιμετωπίση κάθε λογικός και προσεκτικός ερευνητής των ισχυρισμών του πνευματισμού;

²⁹ Αφού οι πνευματισταί συγγραφείς οι ίδιοι επικαλούνται τη Βίβλο στα επιχειρήματά τους και την ερμηνεύουν όπως την ερμηνεύουν, είμεθα πολύ περισσότερο αναγκασμένοι να στραφούμε στη Βίβλο και να εξετάσωμε απευθείας τις ερωτήσεις, Υποστηρίζει η Βίβλος τον πνευματισμό; Μπορεί να χρησιμοποιηθή ως εγχειρίδιον του πνευματισμού; Ή μήπως παρουσιάζει μια άλλη ελπίδα και παρηγορία για το αποστερημένο, το λυπημένο, το θλιμμένο, ανθρώπινο γένος, που βρίσκεται σε αμηχανία, που ψηλαφεί και είναι εκτεθειμένο σε κίνδυνο; Δεν μπορούμε να φθάσωμε ταχύτερα στην αλήθεια του ζητήματος παρά αφού εξετάσωμε πρώτα και αμέσως το πραγματικό ένα θεμέλιο επάνω στο οποίο εδράζεται η πνευματιστική διδασκαλία. Ποιο; Την αθανασία. Όπως εξετέθη από τον Ρίσι: «Η γνώσις περί ζωής μετά θάνατον κοινώς καλείται Πνευματισμός. Οι αρχές του, μολονότι τόσο παλαιές όσο και η ανθρωπότης, αποδεικνύονται με νέες μεθόδους. Όπως επεβεβαιώθη από τις Διεθνείς Συνελεύσεις [των πνευματιστών] στην Ευρώπη είναι:—1. Η ύπαρξις Θεού, υπερτάτης Διανοίας και πρώτης αιτίας των πάντων. 2. Η ύπαρξις της ψυχής, που είναι συνδεδεμένη στη διάρκεια της επιγείου ζωής με το φυσικό φθαρτό σώμα μέσω ενός ενδιαμέσου στοιχείου που ονομάζεται περίπνευμα ή ρευστόν σώμα. 3. Αθανασία της ψυχής και συνεχής ανέλιξίς της προς την τελειότητα με διαδοχικά στάδια. 4. Η δυνατότης επικοινωνίας, μέσω μέντιουμ [μεσαζόντων], μεταξύ του ορατού και του αοράτου, δηλαδή, μεταξύ των ζώντων και των νεκρών.» Το ερώτημα που αντιμετωπίζομε, λοιπόν, είναι, Επιζή η ψυχή του θανάτου του ανθρωπίνου σώματος; Είναι αθάνατη η ανθρώπινη ψυχή; Τι λέγουν οι Άγιες Γραφές της Βίβλου;

30, 31. Γιατί ορθώς εξετάζομε με επιμέλεια τα όσα αναγράφει η Βίβλος για τον αγώνα που διεξήχθη στην αρχαία Αίγυπτο μεταξύ των μάγων ιερέων της και του Μωυσέως, του αντιπροσώπου του Ιεχωβά;

³⁰ Πάρτε τα πρώτα πέντε βιβλία της Γραφής. Τα έγραψε ο προφήτης Μωυσής. Αν ως προφήτης ήταν ένα πνευματιστικό μέντιουμ, όπως οι πνευματισταί ισχυρίζονται για τους προφήτας της Γραφής, θ’ αφήσωμε να το δείξη η συνέχεια της συζητήσεώς μας. Αλλά αμέσως τώρα σημειώνομε ότι ο Μωυσής αυτός είχε διδαχθή «πάσαν την σοφίαν των Αιγυπτίων», επειδή είχε ανατραφή στην αυλή του βασιλέως της Αιγύπτου κατά τον δέκατον έκτον αιώνα προ Χριστού. Είχε γνωρισθή με τους σοφούς και τους θαυματοποιούς του Φαραώ, του βασιλέως. Όταν ο Μωυσής ενεφανίσθη ενώπιον του Φαραώ με την αξίωσι ν’ αφήση ο Φαραώ ελεύθερον τον υποδουλωμένον λαόν του Ιεχωβά Θεού και υπεστήριξε την αξίωσί του μετατρέποντας την ποιμενική του ράβδο σε μεγάλο φίδι με τη δύναμι του Θεού, τότε, όπως διαβάζομε στην αφήγησι του ιδίου του Μωυσέως, «Εκάλεσε δε και ο Φαραώ τους σοφούς και τους μάγους· και οι μάγοι της Αιγύπτου έκαμον και αυτοί ωσαύτως, με τας επωδάς αυτών.» Όταν αργότερα ο Μωυσής μετέτρεψε το νερό σε αίμα, οι άνθρωποι αυτοί φαινομενικώς επανέλαβαν το θαύμα. Όταν ο Μωυσής θαυματουργικώς παρήγαγε βατράχους, οι άνθρωποι του Φαραώ έκαμαν το ίδιο. Α, μα όταν ο Μωυσής μετέτρεψε το χώμα της Αιγύπτου σε ψείρες ή σκνίπες, «έκαμον ομοίως οι μάγοι με τας επωδάς αυτών, δια να εκβάλωσι σκνίπας· πλην δεν ηδυνήθησαν· οι σκνίπες λοιπόν ήσαν επί τους ανθρώπους και επί τα κτήνη. Τότε είπον οι μάγοι προς τον Φαραώ, Δάκτυλος Θεού είναι τούτο.»—Έξοδ. 7:10, 11, 20-22· 8:6, 7, 17-19.

³¹ Έτσι οι σοφοί, οι επαοιδοί και οι μάγοι του Φαραώ παρεδέχθησαν ότι ο Μωυσής μπορούσε με τον Θεό του Ιεχωβά να κάνη θαύματα που δεν μπορούσαν να κάνουν αυτοί οι ίδιοι με τις μυστικές ή απόκρυφες δυνάμεις των. Αυτός, λοιπόν, ο Μωυσής είναι εκείνος που με τη δύναμι του πνεύματος του Θεού ή υπό έμπνευσιν μάς δίνει τον πρώτον ορισμό της ανθρωπίνης ψυχής που βρίσκεται στη Γραφή. Επίσης, από την αντίθεσι μεταξύ του Μωυσέως αυτού και των ανθρώπων της αποκρύφου δυνάμεως της Αιγύπτου μπορούμε ν’ αρχίσωμε να σχηματίζωμε ορθές ιδέες για το αν ο Μωυσής ήταν ένα πνευματιστικό μέντιουμ, ή όχι.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ

32, 33. Πώς διαφέρουν οι ορισμοί της ανθρωπίνης ψυχής που δίδονται από τους εκπροσώπους του «Χριστιανισμού» και από τη Γραφή;

³² Οι θρησκευτικές διδασκαλίες του «Χριστιανισμού» περιβάλλουν την ανθρώπινη ψυχή με μυστήρια που οι φιλόσοφοι έχουν ανάγκη να τα εξερευνήσουν. Διαφορετικά απ’ αυτούς, ο Μωυσής ονομάζει όλα τα ψάρια, τα πουλιά και τα ζώα της γης που ο Θεός εδημιούργησε προτού πλάση τον άνθρωπο, «ψυχάς», «ζώσας ψυχάς». (Γεν. 1:20, 21, 24, 30· 2:19, ΜΝΚ· ΜΙΡ· ΜΝ) Επομένως, πολύ πριν από τη δημιουργία του ανθρώπου, δισεκατομμύρια ζωικών ψυχών ή γηίνων ψυχών είχαν πεθάνει. Ο Μωυσής κατόπιν εκθέτει πώς έγινε η πρώτη ανθρώπινη ψυχή, λέγοντας: «Και έπλασεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον εκ χώματος εκ της γης και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος ψυχή ζώσα.» (Γεν. 2:7, ΜΝΚ· ΑΣ· ΜΝ) Αυτό ρητώς αναιρεί ό,τι εκτίθεται για το «πόθεν» του ανθρώπου από τον πνευματιστήν συγγραφέα Άρθουρ Φίντλεϋ, στη διαφήμισι του βιβλίου του Στο Χείλος του Αιθερίου ή Επιστημονική Εξήγησις της Επιβιώσεως Μετά Θάνατον. Λέγει: «Διατηρούμε στο Αιθέριον, στο οποίο περνούμε κατά τον θάνατο, τη σωματική μας εμφάνισι, τις αναμνήσεις μας, και τις αφοσιώσεις μας. . . . Όπως είμεθα τώρα, έτσι θα είμεθα και κατόπιν· όπως σπέρνομε, έτσι και θα θερίσωμε. Έχομε έλθει από το Αιθέριον· επιστρέφομε στο Αιθέριον. Η φυσική μας ζωή είναι ένα μικρό μόνο τμήμα της ζωής μας, η οποία, ερχόμενη από το Αιθέριον, επιστρέφει σ’ αυτό κατά τον θάνατο. Εκεί εξακολουθεί να ενεργή σ’ έναν κόσμο πραγματικόν όσο και απτόν.» Ο Μωυσής δεν λέγει τίποτε για το «Αιθέριον».

³³ Ούτε η θεόπνευστη αφήγησις του Μωυσέως περί της δημιουργίας της ανθρωπίνης ψυχής συμφωνεί με τον Β. Ντ. Ρίσι και λέγει κάτι για ένα «ενδιάμεσο στοιχείον που ονομάζεται περίπνευμα [περιβάλλον πνεύμα] ή ρευστόν σώμα». Ο Δημιουργός Ιεχωβά Θεός έδωσε στον πρώτον άνθρωπο μόνο ένα σώμα, πλασμένο από τα διάφορα στοιχεία του χώματος της γης. Τι έκαμε αυτό το υλικό σώμα να λάβη ζωή; Η εμφύσησις από τον Θεό μέσα στους ρώθωνας του ανθρώπου, και έτσι μέσα στους πνεύμονας του ανθρώπου, της «πνοής της ζωής». Όχι η εμφύσησις στον άνθρωπο μιας αόρατης ψυχής και η σύνδεσις της ψυχής αυτής με το υλικό σώμα μέσω ενός ρευστού σώματος ή περιπνεύματος της ιδίας μορφής με το γήινο σώμα. Ο Θεός ενεφύσησε, ούτως ειπείν, στο άπνουν σώμα τη ζωοδότειρα δύναμί του, η οποία επρόκειτο να διατηρήται με την αναπνοή του ανθρώπου. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το σώμα έλαβε ζωή. Τι εσήμαινε αυτό; Εσήμαινε ότι μια ψυχή, μια ορατή, απτή, αισθητή ανθρώπινη ψυχή, έλαβε υπόστασι. «Έγεινεν ο άνθρωπος ψυχή ζώσα [ή εις ψυχήν ζώσαν].» Αυτή η ζώσα ψυχή δεν ήλθε από το λεγόμενο «Αιθέριον», επειδή ποτέ δεν υπήρχε προηγουμένως. Με τον συνδυασμό από τον Θεό του σώματος και της πνοής της ζωής ήλθε τώρα σε ύπαρξι. Έτσι η εξήγησις του τι είναι μια ανθρώπινη ψυχή μπορεί να μετατραπή σ’ αυτή την απλή, όχι μυστηριώδη, «εξίσωσι»:

ανθρώπινη ψυχή = σώμα + πνοή ζωής από τον Θεό.

34. Πώς ο ορισμός της ανθρωπίνης ψυχής από τον Χριστιανόν συγγραφέα Παύλον συμφωνεί μ’ εκείνον που περιέχεται στις Εβραϊκές Γραφές που έγραψε ο Μωυσής;

³⁴ Αυτή δεν είναι απλώς η άποψις των προ Χριστού Εβραίων ή Ιουδαίων· είναι επίσης και η αληθινή Χριστιανική άποψις. Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, συγγραφεύς δεκατεσσάρων βιβλίων της Γραφής, υποστηρίζει τα γεγραμμένα του Μωυσέως, λέγοντας: «Ούτως είναι και γεγραμμένον, Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ “έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν·” . . . Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης, χοϊκός.» (1 Κορ. 15:45, 47) Έτσι η πρώτη ζώσα ανθρώπινη ψυχή ήταν ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ. Η ζώσα ανθρώπινη ψυχή είναι το ζων ανθρώπινο πλάσμα. Για τον λόγον αυτόν η Αγγλική μετάφρασις της Βίβλου από τον Γιάγκ (1862) χρησιμοποιεί τη λέξι «πλάσμα» αντί «ψυχή» εδώ.

35-37. Πώς μια εξέχουσα νεώτερη μετάφρασις βοηθεί εκείνους που χρησιμοποιούν αυτή την απόδοσι της Γραφής ν’ αποκτήσουν ακριβή γνώσι και κατανόησι περί της ψυχής και του Δημιουργού της;

³⁵ Η Γραφή είναι η οριστική αυθεντία για το ζήτημα της ψυχής. Στο Εβραϊκό μέρος της Γραφής η λέξις νέφες (που μεταφράζεται «ψυχή») βρίσκεται περίπου 800 φορές· στο Χριστιανικό Ελληνικό μέρος της Γραφής η λέξις ψυχή βρίσκεται 102 φορές. Σε κάθε περίπτωσι η Μετάφρασις Νέου Κόσμου (στην Αγγλική) αποδίδει με την ίδια λέξι («soul») την Ελληνική λέξι «ψυχή». Αυτή η μη συμπληρωμένη ακόμη μετάφρασις αποδίδει επίσης ομοιόμορφα (με τη λέξι «soul» = «ψυχή») την Εβραϊκή λέξι νέφες. Έτσι οι αναγνώσται αυτής της πιστής μεταφράσεως της Γραφής μπορούν να δουν πώς ο Δημιουργός της ψυχής χρησιμοποιεί τη λέξι αυτή στην εμπνευσμένη του Βίβλο.

³⁶ Αφού η Γραφή αναγνωρίζει και διδάσκει ότι το ζων ανθρώπινο πλάσμα το ίδιο είναι η ανθρώπινη ψυχή, είναι τελείως λογικό να αναφέρη η Γραφή ότι η ανθρώπινη ψυχή έχει αίμα—«αίματα ψυχών πτωχών αθώων» (Ιερεμ. 2:34)—καθώς ο Θεός ο ίδιος λέγει: «Το αίμα των ψυχών σας θέλω εκζητήσει.» (Γέν. 9:5, ΜΝΚ) Πράγματι, ο Θεός, ο Δημιουργός των ψυχών, δείχνει ότι η εξάρτησις της ανθρωπίνης ψυχής από το ρεύμα του αίματος είναι τόσο μεγάλη ώστε λέγει: «Η ψυχή της σαρκός είναι εν τω αίματι.» Επί πλέον: «Η ψυχή παντός είδους σαρκός είναι (a) το αίμα αυτής.» «Το αίμα είναι (b) η ψυχή και δεν πρέπει να φάγης την ψυχήν [ναι, δεν πρέπει να φάγης την ψυχήν] μετά του αίματος.» (Λευιτ. 17:11, 14 και Δευτ. 12:23, ΜΝΚ) Οι ανθρώπινες ψυχές μπορούν να φάγουν αίμα και πάχος, αλλ’ ο νόμος του Θεού το απαγορεύει: «Διότι όστις φάγη το στέαρ του ζώου, από του οποίου προσφέρεται θυσία γινομένη δια πυρός εις τον Ιεχωβά, και εκείνη η ψυχή, ήτις ήθελε φάγει, θέλει απολεσθή εκ του λαού αυτής. Πάσα ψυχή ήτις ήθελε φάγει οποιονδήποτε αίμα, και εκείνη η ψυχή θέλει απολεσθή εκ του λαού αυτής.»—Λευιτ. 7:25, 27, ΜΝΚ.

³⁷ Μια ανθρώπινη ψυχή μπορεί επίσης να φάγη σώμα ζώου: «Και πάσα ψυχή ήτις φάγη θνησιμαίον, ή διεσπαραγμένον υπό θηρίου.» (Λευιτ. 17:15) Η ανθρώπινη ψυχή επιθυμεί υλική τροφή. «(Διότι επιθυμεί η ψυχή σου να φάγη κρέας), δύνασαι να τρώγης κρέας, κατά πάσαν την επιθυμίαν της ψυχής σου.» (Δευτ. 12:20) Επίσης καρπούς: «Δύνασαι να τρώγης σταφύλια κατά την όρεξίν σου εωσού χορτάσης την ψυχήν σου.» (Δευτ. 23:24, ΜΝΚ) Ή κηρήθρα μέλιτος.—Παροιμ. 27:7.

38. Ποιες διάφορες πείρες ανθρωπίνων ψυχών μάς βοηθούν περαιτέρω να κατανοήσωμε την συνεπή διδασκαλία της Βίβλου για την ψυχή;

³⁸ Η ανθρώπινη ψυχή είναι το ζων, νοήμον πλάσμα το ίδιο, το υλικό, ορατό, απτό πρόσωπο, και όχι κάτι αόρατο, ασύλληπτο, αιθέριο που βρίσκεται μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Επομένως, η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να διασπαράξη τον εαυτό της ή μπορεί να διασπαραχθή από ένα λέοντα, μπορεί να ελευθερωθή από ρομφαία που την απειλεί, μπορεί να πέση σ’ ένα λάκκο που έσκαψαν γι’ αυτήν, μπορεί να επαναφερθή από ένα λάκκο, ή μπορεί να εξαχθή από μια φυλακή. (Ιώβ 18:4· Ψαλμ. 7:2· 22:20· Ιώβ 33:18, 30· Ιερεμ. 18:20· Ψαλμ. 142:7) Η ανθρώπινη ψυχή μπορεί να αγορασθή αντί χρημάτων· μπορεί να απαχθή λαθραίως και να πωληθή· μπορεί να κυνηγηθή σαν άγριο θηρίο. (Λευιτ. 22:11· Δευτ. 24:7· Έξοδ. 4:19, ΜΝΚ) Μετά τη δημιουργία των πρώτων ανθρωπίνων ψυχών επάνω στη γη, του Αδάμ και της Εύας, όλες οι άλλες ανθρώπινες ψυχές εγεννήθησαν. Δεν προήλθαν από το «Αιθέριον». Προήλθαν από τα σώματα ή τις οσφύες πατρικών ανθρωπίνων ψυχών και από τις μήτρες μητρικών ανθρωπίνων ψυχών. Για τη σύζυγο του Ιακώβ Λεία διαβάζομε: «Και τούτους εγέννησεν εις τον Ιακώβ, δεκαέξ ψυχάς. Πάσαι αι ψυχαί αι εισελθούσαι μετά του Ιακώβ εις Αίγυπτον, αίτινες εξήλθον εκ των μηρών αυτού, χωρίς των γυναικών των υιών του Ιακώβ, πάσαι αι ψυχαί, ήσαν εξήκοντα έξ.» (Γεν. 46:18, 26) «Και πάσαι αι ψυχαί, αι εξελθούσαι εκ του μηρού του Ιακώβ, ήσαν ψυχαί εβδομήκοντα.» (Έξοδ. 1:5) Η ψυχή, επομένως, δεν είναι κάτι χωριστό και διακεκριμένο από το ανθρώπινο σώμα, που μπορεί να εγκαταλείψη το σώμα σε όνειρα ή κατά τον θάνατο ή που μπορεί να μετεμψυχωθή ή να περάση κατά τον θάνατο σ’ ένα άλλο σώμα, για να ξαναγεννηθή έτσι κατά τον θάνατο σ’ ένα άλλο σώμα.

39. Μήπως η Βίβλος δείχνει ότι υπάρχει μια διαφορά μεταξύ σώματος και ψυχής, και πώς;

³⁹ Τώρα μια ερώτησι: Μήπως η Βίβλος η ίδια δείχνει ότι υπάρχει μια διαφορά μεταξύ σώματος και ψυχής; Πράγματι το δείχνει αυτό και μάλιστα αμέσως στην αρχή, στη Γένεσι 2:7, κατά τη δημιουργία του ανθρώπου. Το σώμα του ανθρώπου που ο Ιεχωβά Θεός έπλασε από το χώμα της γης στην Εδέμ δεν ήταν μια ανθρώπινη ψυχή· ήταν απλώς ένα άπνουν, αδρανές σώμα που ούτε έβλεπε, ούτε άκουε, ούτε ωσφραίνετο, ούτε ησθάνετο, ούτε και εσκέπτετο. Ο Θεός, για να κάμη το σώμα να ζη και να χρησιμοποιή όλα τα όργανα των αισθήσεών του και τις δυνάμεις της αισθήσεως, συνήνωσε το τέλειο ανθρώπινο σώμα με την πνοήν της ζωής που ενεφύσησε σ’ αυτό. Έτσι προήλθε μια ζώσα ανθρώπινη ψυχή που δεν είχε υπάρξει ποτέ προηγουμένως. Το ανθρώπινο, λοιπόν, σώμα είναι ένα αναγκαίο μέρος της ανθρωπίνης ψυχής, η δε ανθρώπινη ψυχή δεν μπορεί να υπάρχη χωριστά από το ανθρώπινο σώμα. Πολλές φορές η Γραφή μιλεί για τη ζωή που εμείς τα ανθρώπινα πλάσματα απολαμβάνομε ως «ψυχές». Ο Ιησούς είπε: «Ει τις έρχεται προς με και ου μισεί . . . έτι δε και την εαυτού ψυχήν, ου δύναται μου μαθητής είναι.» (Λουκ. 14:26, Κείμενον) «Ο φιλών την ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν, και ο μισών την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον φυλάξει αυτήν.» (Ιωάν. 12:25, Κείμενον) «Και ουκ ηγάπησαν την ψυχήν αυτών άχρι θανάτου.» (Αποκάλ. 12:11, Κείμενον) «Εγώ ειμι ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων.»—Ιωάν. 10:11, Κείμενον.

40. Ποια είναι μερικά παραδείγματα της χρήσεως στη Γραφή της λέξεως «ψυχή» για ν’ αναφερθή στο πρόσωπο το ίδιο;

⁴⁰ Σε αρμονία με την αλήθεια αυτή, ότι η ψυχή είναι αχώριστη από το σώμα, όταν ένας ομιλητής χρησιμοποιή την έκφρασι «η ψυχή μου», εννοεί πραγματικά «ο εαυτός μου», ή, «εγώ ο ίδιος». Ο Ιησούς είπε μια παραβολή για έναν πλούσιο άνθρωπο, ο οποίος, αφού αποθήκευσε τα αυξημένα υπάρχοντά του, είπε: «Θέλω ειπεί προς την ψυχήν μου, Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά εναποτεταμιευμένα δι’ έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου. Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου.» Χωρίς ψυχή η ζωή ως ένα ανθρώπινο πλάσμα, πώς θα μπορούσε ο πλούσιος να απολαμβάνη τα αγαθά που είχε αποθηκεύσει; (Λουκ. 12:16-21) Ακόμη και ο Θεός ο ίδιος χρησιμοποιεί την έκφρασι «η ψυχή μου», λέγοντας: «Ιδού ο δούλός μου, τον οποίον εξέλεξα, ο αγαπητός μου εις τον οποίον η ψυχή μου ευηρεστήθη.» (Ματθ. 12:18· Ησ. 42:1) «“Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως.” και “εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν”.» (Εβρ. 10:38) «Τας νεομηνίας σας και τας διατεταγμένας εορτάς σας μισεί η ψυχή μου.» (Ησ. 1:14) Ομοίως, η έκφρασις «η ψυχή σου» χρησιμοποιείται με τη σημασία «ο εαυτός σου», και «η ψυχή του», «ο εαυτός του». Παραδείγματος χάριν, «Ο Γιαχβέ των δυνάμεων ώμοσεν εις την ψυχήν του.» (Ιερεμ. 51:14· Αμώς 6:8, ΜΙΡ, περιθώριον) «Και θέλει είσθαι καλόν εις σε, και η ψυχή σου θέλει ζήσει.» (Ιερεμ. 38:20· Ησ. 55:2, 3) Έτσι η λέξις «ψυχή» χρησιμοποιείται για ν’ αναφερθή στο πρόσωπο το ίδιο.

41, 42. Με τις αναφερόμενες ενέργειες του Ηλία, του Ελισσαιέ, του Ιησού και των αποστόλων του για την αποκατάστασι νεκρών προσώπων σε ζωή, πώς οι ψευδείς ισχυρισμοί του πνευματισμού εκτίθενται περαιτέρω για απόρριψι;

⁴¹ Εκείνο που είπε ο προφήτης Ηλίας για το παιδί που αυτός εχρησιμοποιήθη για να το αποκαταστήση σε ζωή, δεν αποτελεί Βιβλική απόδειξι του ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι ξεχωριστή και είναι απλώς συνδεδεμένη με το ανθρώπινο σώμα μέσω κάποιου στοιχείου που ονομάζεται «περίπνευμα ή ρευστόν σώμα», και ότι κατά τον θάνατο συνεχίζει μια χωριστή, ανεξάρτητη, έξω από το σώμα ύπαρξι στον άυλο, πνευματικό κόσμο. Διαβάζομε: «Μετά δε τα πράγματα ταύτα, ηρρώστησεν ο υιός της γυναικός, της κυρίας του οίκου· και η αρρωστία αυτού ήτο δυνατή σφόδρα, εωσού δεν έμεινε πνοή εν αυτώ. Και [ο Ηλίας] εξηπλώθη τρις επί το παιδάριον, και ανεβόησε προς τον Ιεχωβά, και είπε, Ιεχωβά θεέ μου, ας επανέλθη, δέομαι, η ψυχή του παιδαρίου τούτου εντός αυτού. Και εισήκουσεν ο Ιεχωβά της φωνής του Ηλία· και επανήλθεν η ψυχή του παιδαρίου εντός αυτού, και ανέζησε.» (1 Βασ. 17:17, 21, 22, ΜΝΚ) Μήπως η Γραφή εδώ λέγει ότι η ψυχή του παιδιού ήταν ζωντανή σ’ έναν αόρατο, πνευματικό κόσμο και ότι το παιδί ήταν τυχερό που είχε πεθάνει και ότι ποτέ δεν ήταν τόσο ευτυχισμένο στη γη όπως ήταν τότε στον πνευματικό κόσμο; Όχι! Μήπως η μητέρα του παιδιού παρακάλεσε τον Ηλία να ενεργήση σαν ένας μεσάζων και να την φέρη σε επαφή με τον νεκρό γυιο της για να μπορέση να μιλήση με την αποδημήσασα ψυχή μέσω του Ηλία; Όχι! Αν το παιδί ήταν καλύτερα εκεί με το να πεθάνη, τότε ήταν αδικία και άκρα ιδιοτέλεια να προσευχηθή ο Ηλίας όπως προσευχήθηκε και ν’ αποκαταστήση το παιδί σε ζωή στο ανθρώπινο σώμα.

⁴² Το ίδιο αληθεύει για τον γυιο της Σουναμίτιδος, τον οποίον ο Ελισσαιέ, ο διάδοχος του Ηλία, αποκατέστησε σε ζωή. Αληθεύει επίσης και για τους νεκρούς που ο Ιησούς και οι απόστολοι του αποκατέστησαν σε ζωή στη σάρκα επάνω στη γη: την θυγατέρα του Ιαείρου, τον υιόν της χήρας της Ναΐν, τον Λάζαρο, τον αδελφό της Μαρίας και της Μάρθας, τη Δορκάδα (Ταβιθά) από την Ιόππη και τον Εύτυχο από την Τρωάδα. (2 Βασ. 4:8-37· Ματθ. 10:1, 8· Λουκ. 8:41-56· 7:11-15· Ιωάν. 11:1-44· Πράξ. 9:36-41· 20:6-12) Εκείνο για το οποίον ο προφήτης Ηλίας πραγματικά προσευχήθηκε ήταν, όχι να επιστρέψη από τον πνευματικό κόσμο στο σώμα του παιδιού μια αποδημήσασα ψυχή, αλλά η ζωή του παιδιού ως ανθρωπίνου πλάσματος να επιστρέψη με τη δύναμι του Ιεχωβά Θεού για να γίνη πάλι ζωντανό το νεκρό του σώμα και για να γίνη το παιδί πάλι μια ζώσα ανθρώπινη ψυχή. Σύμφωνα με τούτο η Μία Αμερικανική Μετάφρασις λέγει εδώ: «Ας επανέλθη η ζωή του παιδαρίου εντός αυτού.» «Και εισήκουσεν ο ΚΥΡΙΟΣ της φωνής του Ηλία· και επανήλθεν η ζωή του παιδαρίου εντός αυτού, και ανέζησε.» «Και είπεν ο Ηλίας, Βλέπε, ζη ο υιός σου.» (1 Βασ. 17:21-24, ΜΑΜ· επίσης ΜΜ.) Επομένως, δεν είναι πιο δύσκολο για μας στα Ελληνικά να πούμε ότι μια ανθρώπινη ψυχή έχει ψυχή από όσο ήταν δύσκολο για έναν Ιουδαίο να πη στα Εβραϊκά ότι μια νεφές έχει νεφές ή ότι νεφές είναι σε μια νεφές («ψυχή»).—Λευιτ. 17:10-14, ΜΝΚ.

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

43, 44. Πώς, αντίθετα με τον ορισμό του Ρίσι, προσδιορίζει η Γραφή το ανθρώπινο πνεύμα;

⁴³ Αλλά σ’ αυτή την περίπτωσι δεν εφαρμόζεται μήπως το εδάφιο Εκκλησιαστής 12:7: «Και επιστρέψη το χώμα εις την γην, καθώς ήτο, και το πνεύμα επιστρέψη εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό»; Μάλιστα. Και δεν λέγει η έκθεσις, στο κατά Λουκάν 8:54, 55, αναφορικά με την έγερσι σε ζωή της θυγατρός του Ιαείρου από τον Ιησούν: «Και πιάσας την χείρα αυτής, εφώναξε, λέγων Κοράσιον, σηκώθητι. Και επέστρεψε το πνεύμα αυτής, και ανέστη παρευθύς»; Μάλιστα. Μήπως, λοιπόν, πρέπει να συμπεράνωμε απ’ αυτό ότι, προτού εγείρη ο Ηλίας τον νεκρό γυιο της χήρας σε ζωή, και προτού ο Ιησούς εγείρη την κόρη του Ιαείρου σε ζωή, το πνεύμα τους ήταν ζωντανό σ’ έναν πνευματικό κόσμο και ότι είχε επιστρέψει στον Θεό ο οποίος το έδωσε και ήταν ζωντανό μαζί του; Όχι· επειδή το «πνεύμα» δεν είναι, όπως το περιγράφει ο Ρίσι, «το αιθέριο σώμα ενός ατόμου, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του. . . . το ακριβές ομοιότυπον του φυσικού μέρους του ατόμου.» Σύμφωνα με τη Γραφή, το πνεύμα (Εβραϊκά ρούαχ) είναι η αόρατη ενεργός δύναμις του Θεού η οποία παράγει ζωή ή ζωοποιεί.

⁴⁴ Όπως περιγράφεται στην Αποκάλυψι 11:8-11: «Και τα πτώματα αυτών θέλουσι κείσθαι επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης . . . Και μετά τας τρεις ημέρας και ήμισυ, εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα ζωής εκ του Θεού· και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών.» Επίσης, όπως περιγράφεται στην όρασι που είχε ο Ιεζεκιήλ για την κοιλάδα των ξηρών οστών: «Ούτω λέγει ο Κύριος μου Γιαχβέ προς τα οστά ταύτα· Ιδού, εγώ θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα, και θέλετε αναζήσει· . . . Και είδον, και ιδού, νεύρα και σάρκες ανεφύησαν επ’ αυτά, και δέρμα περιεσκέπασεν αυτά επάνω· πνεύμα όμως δεν ήτο εν αυτοίς. Και είπε προς εμέ, Προφήτευσον επί το πνεύμα, προφήτευσον, υιέ ανθρώπου, και ειπέ προς το πνεύμα, Ούτω λέγει Γιαχβέ ο Θεός μου· Ελθέ, πνεύμα, εκ των τεσσάρων ανέμων, και εμφύσησον επί τους [άπνοας] πεφονευμένους τούτους, και ας αναζήσωσι. Και προεφήτευσα, ως προσετάχθην· και το πνεύμα εισήλθεν εις αυτούς, και ανέζησαν, και εστάθησαν επί τους πόδας αυτών, στράτευμα μέγα σφόδρα.»—Ιεζ. 37:5-10, ΜΙΡ· επίσης ΜΡΓ· ΜΙΛ.

45, 46. (α) Για τη συνέχισι ή αποκατάστασι της ζωής ανθρωπίνων πλασμάτων, ποιο δείχνει, η Βίβλος ότι είναι το μέρος του Παντοδυνάμου Θεού; (β) Πώς αυτό καταδεικνύεται πλήρως στην περίπτωσι του Ιησού;

⁴⁵ Ο Ιεχωβά Θεός είναι η πηγή του πνεύματος που μεταδίδει ζωή ή της αοράτου ζωοπαρόχου ενεργού δυνάμεως. Όταν, επομένως, το νεκρό σώμα επανέρχεται στη γη όπως ήταν, αυτό το πνεύμα ή ενεργός δύναμις που ζωογονούσε το σώμα επιστρέφει στην πηγή του· παύει να ενεργή σ’ αυτό το σώμα. Επομένως η δύναμις που μπορεί να κάμη αυτό το ανθρώπινο πλάσμα να ξαναζήση βρίσκεται στον Θεό, την Πηγή της ζωής. Με την εις θάνατον καταδικαστική απόφασι που ο Θεός απήγγειλε εναντίον του Αδάμ και της Εύας, υπήγαγε όλους τους απογόνους των σε καταδίκη και στο τέλος της καταδικασμένης ζωής των απαιτεί απ’ αυτούς τη δύναμι της ζωής των, επειδή είναι καταδικασμένοι σε θάνατο μέσω της κληρονομίας της αμαρτίας από τον Αδάμ και την Εύα. Ο δίκαιος νόμος του Θεού απαιτεί απ’ αυτούς τη δύναμι αυτή της ζωής ή το πνεύμα, και έτσι το πνεύμα επιστρέφει σ’ Αυτόν. Όταν ο Θεός αίρη ή απομακρύνη αυτή την καταδίκη, τότε μπορεί να κάμη τους απηλλαγμένους απογόνους του Αδάμ να ζήσουν πάλι με το πνεύμα του ή την αόρατη ενεργό δύναμί του. Συνεπώς ο θεόπνευστος ψαλμωδός λέγει στον Θεό: «Αποστρέφεις το πρόσωπον σου, ταράττονται· σηκόνεις το πνεύμα αυτών, αποθνήσκουσι, και εις το χώμα αυτών επιστρέφουσιν· εξαποστέλλεις το πνεύμά σου, κτίζονται, και ανανεόνεις το πρόσωπον της γης.»—Ψαλμ. 104:29, 30, ΜΙΡ· επίσης ΜΡΓ· ΜΙΛ.

⁴⁶ Αυτή η δύναμις της ζωής που υποστηρίζεται από την αναπνοή είναι εκείνη που επέστρεψε στη θυγατέρα του Ιαείρου όταν ο Ιησούς την πήρε από το χέρι και διέταξε: «Κοράσιον, σηκώθητι.» Ο Θεός άκουσε τον Ιησούν και κατηύθυνε τη ζωοδότειρα ενεργό δύναμί Του να κάμη το σώμα της κόρης να ζη και να αναπνέη ξανά και να την φυλάξη από το να επιστρέψη τότε στο χώμα της γης. Ο Ιησούς ανεφέρθη σ’ αυτό το πνεύμα ή δύναμι της ζωής όταν, κατά τον θάνατό του στο ξύλο του μαρτυρίου στο Γολγοθά, είπε στον Θεό: «Πάτερ, εις χείράς σου παραδίδω το πνεύμα μου.» (Λουκ. 23:46) Την τρίτη ημέρα κατόπιν ο Θεός αποκατέστησε αυτό το πνεύμα ή δύναμι της ζωής ανασταίνοντας τον Ιησούν από τους νεκρούς. (Πράξ. 2:22-28, 32-36) Επομένως, το Εκκλησιαστής 12:7 δεν μπορεί να χρησιμοποιηθή για να διδάξη ότι αθάνατα πνεύματα των νεκρών ανθρώπων βρίσκονται σ’ έναν πνευματικό κόσμο και απολαμβάνουν ζωή, γνώσι και ελευθερία, μεγαλύτερη παρά ποτέ προηγουμένως και ότι όλοι, καλοί και κακοί ομοίως, έχουν επιστρέψει στον Θεό. Αντιθέτως, αποδεικνύει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι υπό την καταδίκη του θανάτου και επομένως πρέπει να γηράσουν και να πλησιάσουν τον θάνατο, και ότι όταν πεθαίνουν, το σώμα θα επιστρέψη στο χώμα, επειδή ο δίκαιος νόμος του Θεού απαιτεί απ’ αυτούς τη δύναμι της ζωής των.

47. Ως προς τη ζωή, γιατί, σύμφωνα με τη Γραφή, οι άνθρωποι είναι ανώτεροι από τα κατώτερα ζώα της γης;

⁴⁷ Από αυτή την άποψι, οι άνθρωποι, λόγω της καταδίκης σε θάνατο που εκληρονόμησαν από τον Αδάμ, είναι όμοιοι με τα κατώτερα ζώα που πεθαίνουν, όχι επειδή τα ζώα είναι καταδικασμένα σε θάνατο για αμαρτία, αλλ’ επειδή ο Δημιουργός των δεν καθώρισε να ζουν για πάντα. Ο θεόπνευστος σοφός, δείχνοντας ότι έτσι το πνεύμα του ανθρώπου είναι ακριβώς τώρα όμοιο με των κατωτέρων ζώων, λέγει: «Είπα εγώ εν τη καρδία μου περί της καταστάσεως των υιών των ανθρώπων, ότι θέλει φανερώσει εις αυτούς ο Θεός, και θέλουσιν ιδεί ότι αυτοί καθ’ εαυτούς είναι κτήνη. Διότι ό,τι συμβαίνει εις τους υιούς των ανθρώπων συμβαίνει και εις τα κτήνη· μάλιστα το αυτό συμβαίνει εις αυτούς· καθώς αποθνήσκει τούτο, ούτως αποθνήσκει και εκείνος· ναι, έχουσι πάντες το αυτό είδος πνεύματος· και ο άνθρωπος δεν υπερτερεί κατ’ ουδέν το κτήνος· διότι τα πάντα είναι ματαιότης. Τα πάντα καταντώσιν εις τον αυτόν τόπον· τα πάντα προήλθον εκ του χώματος, και τα πάντα επιστρέφουσιν εις το χώμα. Τις γνωρίζει το πνεύμα των υιών των ανθρώπων, αν αυτό αναβαίνη προς τα άνω, και το πνεύμα του κτήνους, αν αυτό καταβαίνη κάτω προς την γην;» (Εκκλησ. 3:18-21, ΜΙΛ· επίσης ΜΡΓ· ΜΙΡ) Βλέπομε, λοιπόν ότι το πνεύμα ή η αόρατη ενεργός δύναμις της ζωής που κάνει τα ζώα να ζουν είναι η ίδια μ’ εκείνη που κάνει τους ανθρώπους να ζουν, και επομένως το μόνο πράγμα που μπορεί να κάμη τον άνθρωπο υπέρτερον από το κατώτερο ζώο είναι η Θεία απόφασις ή η Θεία διάταξις όσον αφορά το μέλλον του ανθρώπου. Με την χάριν του Θεού ο άνθρωπος απολαμβάνει μια τέτοια υπεροχή πάνω από τα κατώτερα ζώα, επειδή ο Θεός ηθέλησε και επρονόησε ν’ απολαύσουν οι πιστοί, ευπειθείς άνθρωποι αιώνια ζωή σ’ ένα δίκαιο, απηλλαγμένον από θάνατο, νέο κόσμο. Συνεπώς η απόλαυσις μιας τέτοιας ζωής δεν αρχίζει όταν το σώμα επιστρέφη στο χώμα κατά τον θάνατο, επειδή το πνεύμα που τότε επιστρέφει στον Θεό δεν είναι ένα αόρατο, αθάνατο πανομοιότυπο του θνητού εκείνου σώματος, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του. Μια τέτοια ιδέα για το πνεύμα που είναι μέσα στον άνθρωπο είναι απλώς μια φαντασιώδης θεωρία που επινοούν οι πνευματισταί για να υποστηρίξουν τη διδασκαλία των περί «επιβιώσεως μετά θάνατον». Ο «άλλος κόσμος» των δεν είναι ο δίκαιος νέος κόσμος του Θεού.

ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΗ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ;

48. Γιατί οι ισχυρισμοί του πνευματισμού δημιουργούν τώρα την απαίτησι να προσδιορίσωμε με ακρίβεια αν η Γραφή διδάσκη ή δεν διδάσκη την αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής;

⁴⁸ Για να ζη μια ανθρώπινη ψυχή πρέπει να υπάρχη (1) ένα ανθρώπινο σώμα και (2) η αόρατη, ενεργός δύναμις ή πνεύμα από τον Θεό, συνενωμένη με αυτό το σώμα για να το κάνη να αναπνέη και να ζη. Το ανθρώπινο πλάσμα που φέρεται έτσι στη ζωή είναι η ανθρώπινη ψυχή. (Γέν. 2:7) Τώρα, αφού η ανθρώπινη ψυχή πρέπει ν’ αναπνέη την ατμοσφαίρα της γης και πρέπει να τρώγη υλική τροφή εδώ επάνω στη γη, και αφού μπορεί να διασπαραχθή, να φυλακισθή και να ‘τεθή εις τα σίδηρα’ ή να την φθάση η μάχαιρα, και αφού μπορεί να φερθή κάτω στο λάκκο (Ψαλμ. 105:18· Ιερεμ. 4:10· Λουκ. 2:35), είναι η ανθρώπινη ψυχή απρόσβλητη από τον θάνατο, αθάνατη; Ο πνευματισμός βασίζεται κυρίως επάνω στην πίστι στην αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής· στηρίζει τη διδασκαλία του περί «επιβιώσεως μετά θάνατον» στην αθανασία της ψυχής, και λέγει ότι η Γραφή είναι γεμάτη πληροφορίες για την επιβίωσι μετά θάνατον και την επικοινωνία μεταξύ των ζώντων και των νεκρών. Συνεπώς, οι ισχυρισμοί του πνευματισμού δημιουργούν την απαίτησι να εξετάσωμε την ειδική ερώτησι, Διδάσκει η Γραφή την αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής, που καθιστά δυνατή την επιβίωσι μετά θάνατον;

49-53. Πόσες φορές αναφέρεται στη Γραφή η αθανασία, και ποια είναι η σημασία της κάθε περικοπής;

⁴⁹ Η αθανασία αναφέρεται, βέβαια, στη Γραφή, αλλά λέγει άρα γε η Γραφή ότι την κατέχει η ανθρώπινη ψυχή; Ερευνήσατε και εκπλαγήτε με το να βρήτε ότι η λέξις «αθανασία» δεν απαντάται ούτε μια φορά στη Εβραϊκές Γραφές της Βίβλου· και στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, η λέξις αθανασία απαντάται μόνο τρεις φορές. Ιδού οι τρεις φορές:

⁵⁰ «Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος [εις Ησαΐαν 25:8] “Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη”.» (1 Κορ. 15:53, 54) Εδώ ο απόστολος Παύλος μιλεί για τη Χριστιανική ανάστασι από τους νεκρούς και δείχνει πώς οι πιστοί Χριστιανοί εγείρονται από τους νεκρούς και με ποιο σώμα. Δεν λέγει ότι έχουν τώρα αθανασία, όπως δεν έχουν τώρα και αφθαρσία, επειδή εις Ρωμαίους 2:6, 7 ο Παύλος λέγει στους Χριστιανούς ότι ο Θεός «θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά τα έργα αυτού· εις μεν τους ζητούντας δι’ υπομονής έργου αγαθού δόξαν και τιμήν και αφθαρσίαν, ζωήν αιώνιον.» Η αφθαρσία καθώς και η αθανασία είναι μια μέλλουσα ανταμοιβή που πρόκειται να δοθή στους πιστούς Χριστιανούς κατά την ανάστασί των από τους νεκρούς. Ο απόστολος έδειξε ότι αυτή η ανάστασις και η επένδυσις της αφθαρσίας και αθανασίας δεν επρόκειτο να γίνη κατά τον θάνατο, αλλά κατά την δευτέρα έλευσι και παρουσία του Ιησού Χριστού όταν αυτός θα εγείρη τους πιστούς του ακολούθους από τους νεκρούς. «Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ· έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν· ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού, εν τη παρουσία αυτού. Ούτω και η ανάστασις των νεκρών· σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία. . . . και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή.»—1 Κορ. 15:22, 23, 42, 52.

⁵¹ Σημειώστε ότι δεν γίνεται εδώ μνεία της ανθρωπίνης ψυχής. Αντί συμφύτου αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής, οι παραπάνω δύο φορές που μνημονεύεται η αθανασία διδάσκουν κατ’ ευθείαν το αντίθετον.

⁵² Η υπολειπόμενη ή τρίτη μνεία της αθανασίας βρίσκεται στην ακολουθή περικοπή «Να φυλάξης την εντολήν αμόλυντον, άμεμπτον, μέχρι της επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού· την οποίαν εν τοις ωρισμένοις καιροίς θέλει δείξει ο μακάριος και μόνος Δεσπότης, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων, και Κύριος των κυριευόντων, όστις μόνος έχει την αθανασίαν.» Ο απόστολος Παύλος λέγει εδώ στον Τιμόθεο ότι από όλους τους επιγείους δυνάστας οι οποίοι κυβερνούν ως βασιλείς και ως κύριοι και οι οποίοι ισχυρίζονται ότι έχουν αθανασία, κανείς δεν την έχει πραγματικά, αλλ’ ο «μακάριος και μόνος Δεσπότης» Ιησούς Χριστός, ο Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων, την έχει αποκλειστικά μετά την ανάστασί του από τους νεκρούς. Παραδεχόμεθα ότι οι ειδωλολάτραι Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Έλληνες, Ρωμαίοι και Ινδουισταί εδίδασκαν την «εθνική» των διδασκαλία περί συμφύτου αθανασίας και αφθαρσίας της ανθρωπίνης ψυχής. Αλλ’ ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι ο πρώτος στον οποίον ο αθάνατος ‘άφθαρτος Θεός’ εχορήγησε αθανασία και αφθαρσία όταν τον ανέστησε από τους νεκρούς, είναι ο πρώτος που έφερε σε φως την αλήθεια για τα πράγματα αυτά με το κήρυγμα του ευαγγελίου του για τη βασιλεία του Θεού. «Φανερωθείσαν δε τώρα δια της επιφανείας του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όστις κατήργησε μεν τον θάνατον, έφερε δε εις φως την ζωήν και την αφθαρσίαν δια του ευαγγελίου.»—2 Τιμ. 1:10 και 1 Τιμ. 1:17.

⁵³ Από τούτο βλέπομε ότι αυτή η τρίτη Γραφική μνεία της αθανασίας ρητώς αρνείται ότι οποιοιδήποτε άνθρωποι, ακόμη και οι επίγειοι δυνάσται, δικτάτορες, βασιλείς και κύριοι, έχουν σύμφυτη αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής. Στη Ρωμαιοκαθολική μετάφρασι της Βίβλου, στα απόκρυφα ή δευτεροκανονικά βιβλία της «Παλαιάς Διαθήκης» της, οι λέξεις «αθανασία» και «αφθαρσία» απαντώνται, αλλ’ ακόμη και οι περικοπές αυτές δεν δείχνουν ούτε αποδεικνύουν ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι συμφύτως αθάνατη. Παραδείγματος χάριν, ο Εκκλησιαστικός (Σοφία Σειράχ) 17:29 (ΚΜΝ) σαφώς λέγει: «Ου γαρ δύναται πάντα είναι εν ανθρώποις, ότι ουκ αθάνατος υιός ανθρώπου.» Βλέπε επίσης Εκκλησιαστικός 6:16 και Σοφία Σολομώντος 1:15· 2:23· 3:1, 4· 4:1· 6:19, 20· 8:13, 17· 15:1, 3, εδάφια που όλα, αν δείχνουν κάτι, δείχνουν ότι η αθανασία είναι βραβείον που πρόκειται ν’ αποκτηθή στο μέλλον και δεν κατέχεται συμφύτως.

ΠΕΘΑΙΝΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ;

54. Σε ποιο βαθμό η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών δείχνει ότι, η ανθρώπινη ψυχή πεθαίνει;

⁵⁴ Αν, τώρα, η Γραφή δεν διδάσκη τη σύμφυτη αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής, οφείλει να πη ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι θνητή, ότι πεθαίνει! Το λέγει αυτό η Βίβλος; Κατά άμεσο τρόπο, με σαφή έκφρασι, ώστε κι ένα παιδί ακόμη να μπορή να το εννοήση. Αφού οι πνευματισταί, οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι άλλες θρησκείες του «Χριστιανικού κόσμου» δεν μπορούν να φέρουν ούτε ένα εδάφιο της Γραφής που να μαρτυρή ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι άφθαρτη, αθάνατη, θα έπρεπε να είναι αρκετό αν εφέρναμε και ένα μόνο εδάφιο της Γραφής που να μαρτυρή ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι θνητή, πεθαίνει. Αλλά μπορούμε να φέρωμε πολλά εδάφια που να το μαρτυρούν αυτό, η δε Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, η οποία τακτικά μεταφράζει την Εβραϊκή λέξι νέφες και την Ελληνική ψυχή με την αντίστοιχη αγγλική λέξι «soul» από το Γένεσις 1:20 και εφεξής, δείχνει πληρέστερα από κάθε άλλη μετάφρασι πώς η Βίβλος λέγει ότι η ανθρώπινη ψυχή πεθαίνει.

55-57. Ποια είναι τέσσερα βασικά στοιχεία της Γραφικής διδασκαλίας όσον αφορά τον θάνατο της πρώτης ανθρωπίνης ψυχής;

⁵⁵ Στον αρχικό κήπο ή παράδεισο της Εδέμ οι τέλειες ανθρώπινες ψυχές Αδάμ και Εύα δεν ήσαν προωρισμένες να πεθάνουν. Οι δύο αυτές τέλειες ανθρώπινες ψυχές θα μπορούσαν να εξακολουθήσουν να ζουν για πάντα στον γήινο παράδεισο τους. Πώς; Συντηρώντας τα ανθρώπινα, υλικά σώματά των με τη φυσική τροφή που επρομήθευε εκεί ο Ιεχωβά Θεός και τρέφοντας ευπειθώς τις καρδιές και τις διάνοιές των με την πνευματική τροφή που αυτός επρομήθευσε όταν τους μίλησε από το αόρατον. Αλλ’ ο Θεός τούς προειδοποίησε ότι η ανθρώπινη ψυχή, παρά την ικανότητα της να ζη επάνω στη γη για πάντα με τις προμήθειες του Θεού, ήταν θνητή, υποκείμενη σε θάνατο. Η Γένεσις, κεφάλαιον δεύτερον, αφού περιγράφει τη δημιουργία της πρώτης ανθρωπίνης ψυχής, του Αδάμ, από τον Θεό, προχωρεί και λέγει: «Και έλαβεν Ιεχωβά ο Θεός τον άνθρωπον, και έθεσεν αυτόν εν τω παραδείσω της Εδέμ δια να εργάζηται αυτόν, και να φυλάττη αυτόν. Προσέταξε δε Ιεχωβά ο Θεός εις τον Αδάμ, λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» (Γεν. 2:15-17) Αν ο Αδάμ η ψυχή παρήκουε στον Θεό, τότε ο Αδάμ η ψυχή θα πέθαινε. Αν ο Αδάμ η ψυχή υπήκουε στον Θεό και έτρωγε από όλα τα δένδρα της Εδέμ εκτός από το απαγορευμένο αυτό, τότε ο Αδάμ η ψυχή θα εξακολουθούσε να ζη εφ’ όσον θα διετηρείτο η υπακοή του. Αυτό παρείχε την ευκαιρία για την ανθρώπινη ψυχή να ζη αιώνια, όχι σ’ ένα πνευματικό κόσμο, αλλά σε ανθρώπινη τελειότητα στον επίγειο παράδεισο της Εδέμ.

⁵⁶ Όταν ο Θεός απήγγειλε τη θανατική καταδίκη εναντίον του Αδάμ αφού αυτός απειθώς εδέχθη μέρος του απαγορευμένου καρπού από το χέρι της συζύγου του και το έφαγε, ο Θεός είπε: «Εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.» (Γεν. 3:17-19) Σημειώστε ότι ο Θεός δεν είπε στον Αδάμ, ‘Το σώμα σου θα επιστρέψη στη γη αλλά το πνεύμα σου θα ελευθερωθή από το σώμα και θα εξακολουθήση να ζη συνειδητά στον αόρατο κόσμο όπου εγώ κατοικώ, επειδή το πνεύμα σου είναι αθάνατο και δεν μπορώ να το καταστρέψω.’ Όχι, αλλ’ ο Θεός είπε, ‘Συ [όχι το σώμα σου, αλλά συ, η ψυχή] ελήφθης εκ της γης και εις γην θέλεις επιστρέψει επειδή συ [η ψυχή] είσαι γη, και εις γην συ [η ψυχή υπό θανατικήν καταδίκην] θέλεις επιστρέψει.’

⁵⁷ Ως ζώσα ψυχή ο Αδάμ ήταν απλώς ζωογονημένο ή ζωοποιημένο χώμα, διαπλασμένο σε σχήμα ανθρώπου, όπως ακριβώς και τα άλλα ζώα της γης. Για να θέση σε ισχύν τη θανατική καταδίκη ο Θεός εξεδίωξε τον άνθρωπο από τον παράδεισο της Εδέμ. Γιατί; «Και είπεν Ιεχωβά ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως είς εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν· και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως·—Όθεν Ιεχωβά ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, δια να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη [και στην οποίαν έπρεπε τώρα να επιστρέψη]. Και εξεδίωξε τον Αδάμ· και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, δια να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής.» (Γέν. 3:22-24, ΜΝΚ) Ο Θεός δεν εκράτησε τον Αδάμ μακριά από το δένδρο της ζωής για να πεθάνη μόνο ως προς το σώμα του αλλά να διέλθη ζωντανός εν πνεύματι σ’ ένα πνευματικό κόσμο, αρχίζοντας ένα αθάνατο ταξίδι εκεί, όπου θα εγνώριζε περισσότερα και θα ήταν πιο ελεύθερος κι έτσι πραγματικά ευεργετημένος από το ότι παρήκουσε στον Δημιουργό του και πέθανε. Ο Θεός τον εξεδίωξε από τον παράδεισο της Εδέμ, μακριά από το δένδρο της ζωής, για να μη ζη καθόλου, πουθενά η ανθρώπινη ψυχή Αδάμ, αλλά να παύση να υπάρχη, ‘εξάπαντος να αποθάνη’, όπως ακριβώς και ένα κατώτερο κτήνος.

58. Πώς εξηγείται ο αναφερόμενος θάνατος του Αδάμ σε ηλικία 930 ετών;

⁵⁸ Επειδή έπεσε από την ανθρώπινη τελειότητα, η ανθρώπινη ψυχή Αδάμ έζησε πολλούς αιώνες ακόμη και στο καταραμένο έδαφος έξω από τον παράδεισο της Εδέμ. «Και εγέννησεν υιούς και θυγατέρας και έγειναν πάσαι αι ημέραι του Αδάμ, τας οποίας έζησεν, εννεακόσια τριάκοντα έτη· και απέθανε.» (Γέν. 5:4, 5) Την ίδια την ημέρα που ο Αδάμ αμάρτησε και ο Θεός τον κατεδίκασε και τον εξεδίωξε από τον παράδεισο της Εδέμ, ο Αδάμ ήταν νεκρός από την άποψι του Θεού και έτσι ήταν νεκρός με την αμαρτία. Έγινε πατήρ απειθείας και παρήγαγε υιούς απειθείας. Γι’ αυτόν τον λόγο ο απόστολος Παύλος λέγει στους Χριστιανούς: «Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν· εις τας οποίας περιεπατήσατε ποτέ κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας.» (Εφεσ. 2:1, 2, 5) Από αυτή την άποψι, επίσης, η Εύα, όπως και ο Αδάμ, ‘ενώ έζη, ήταν νεκρά’. (1 Τιμ. 5:6) Το ότι, όμως, ο Αδάμ και η Εύα ήσαν νεκροί με την αμαρτία, δεν ήταν το πλήρες μέτρον του θανάτου γι’ αυτούς, αλλ’ όταν έπαυσαν να αναπνέουν και όταν το πνεύμα ή η ζωοποιός ενεργός δύναμις επέστρεψε στον Θεό ο οποίος τους την έδωσε, τότε οι πρώτες δύο ανθρώπινες ψυχές, ο Αδάμ και η Εύα, απέθαναν. Ο Αδάμ έζησε εβδομήντα χρόνια λιγώτερο από χίλια χρόνια. Αν, επομένως, λάβωμε την καταμέτρησι του χρόνου που μας δίνει ο απόστολος Πέτρος, «Μία ημέρα παρά Κυρίω ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία» (2 Πέτρ. 3:8, Κείμενον), τότε ο Αδάμ—καθώς και η Εύα—εξάπαντος πέθανε «καθ’ ην ημέραν» έφαγε από το απαγορευμένο δένδρο. Πέθανε στην πρώτη χιλιετή ημέρα της υπάρξεως του ανθρωπίνου γένους.

(Η συνέχεια στο επόμενο τεύχος μας)

[Υποσημειώσεις]