Ασφάλεια στη Διάρκεια Καταστροφής Ενός Έθνους
1. Έχουν λάβει πάντοτε οι Χριστιανοί την «ασφαλή πορεία»; Εξηγήστε.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ πάντοτε ασφαλέστερο το να συμβαδίζη κανείς με την κοινή γνώμη. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα σε κρισίμους καιρούς, όταν ένα έθνος αγωνίζεται για τη ζωή του. Η ιστορία αποδεικνύει ότι όσοι ακολούθησαν κι εκήρυξαν τον Λόγο του Θεού, ειδικά σε κρισίμους καιρούς, απεκλήθησαν «μαινόμενοι κήρυκες συμφοράς», μισούμενοι από όλους. Τούτο οφείλεται στο ότι ο Λόγος του Θεού καταδικάζει αυτό το σύστημα πραγμάτων, διακηρύσσοντας ότι τούτο είναι εχθρικό προς τον Θεό και προορίζεται για καταστροφή. Ο ιστορικός Τάκιτος γράφει σχετικά με τον διωγμό των Χριστιανών από τον Νέρωνα στον πρώτο αιώνα: «Ένα μεγάλο πλήθος είχε καταδικασθή, όχι τόσο για το έγκλημα του εμπρησμού [της Ρώμης], όσο για μίσος εναντίον του ανθρωπίνου γένους.»a
2. Γιατί ο Ιερεμίας δύναται να είναι ένα καλό παράδειγμα για να το λάβουν υπ’ όψιν οι διαγγελείς του λόγου του Θεού;
2 Ποια, όμως, είναι η πραγματικά ασφαλής πορεία; Ο προφήτης Ιερεμίας προμηθεύει μια περίπτωσι σχετική με το σημείο αυτό. Επί σαράντα χρόνια που επροφήτευε ποτέ δεν είπε ό,τι ο λαός επιθυμούσε ν’ ακούση σχετικά με την Ιερουσαλήμ αλλά ό,τι ο Θεός τον διέτασσε να πη. Κατήγγειλε τη δυσφημητική για τον Θεό πορεία ενεργείας της Ιερουσαλήμ και των αρχόντων της και ωμίλησε για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ ωσάν να ήταν πολύ πλησίον. Ακόμη και όταν η Ιερουσαλήμ ευρίσκετο σε καιρούς μεγάλης στενοχωρίας αυτός συνέχισε να κηρύττη. Ήταν ο Ιερεμίας σοφός; Δεν θα ήταν ασφαλέστερο να σιωπήση και να συμβαδίση με την κατάστασι, περιμένοντας να ιδή την έκβασι;
3. (α) Ποια τελευταία ευκαιρία παρεσχέθη στον Σεδεκία στο 609 π.Χ. να επιστρέψη στον νόμο του Ιεχωβά, και την εδέχθη; (β) Δεν θα ήταν η γη σε θέσι τώρα να χαρή τα σάββατά της;
3 Τα πράγματα προχωρούσαν γοργά προς ένα κατακόρυφο στην Ιερουσαλήμ. Φόβος και ανησυχία κυριαρχούσαν. Το ένατο έτος του Βασιλέως Σεδεκία ήταν ένα σπουδαίο έτος, ένα εν μέρει σαββατιαίο έτος, κατά το οποίο η γη έπρεπε να παραμείνη ακαλλιέργητη. (Λευιτ. 25:1-10) Επρομήθευσε στον Σεδεκία μια τελευταία ευκαιρία για ν’ αφήση να λάβη η Θεόδοτη γη την απαιτούμενη ανάπαυσί της, αλλά δεν υπάρχει απόδειξις στη Γραφή ότι εκείνος και οι ιερείς υπήκουσαν. Τώρα ο Ιεχωβά ο ίδιος θα επέβαλλε τα σάββατα της γης.—Λευιτ. 26:2, 31-35.
4. Ποια σοβαρή αμαρτία διέπραξε ο Σεδεκίας σ’ αυτό το ίδιο έτος;
4 Ήδη τ’ αμαρτήματα του Ιούδα είχαν οδηγήσει στο να επιτρέψη ο Θεός, όπως η Βαβυλών κάμη τον Ιούδα ένα βασίλειο φόρου υποτελές. Αργότερα, ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνος έθεσε τον Σεδεκία κάτω από όρκο στα όνομα του Ιεχωβά, αλλά το έτος εκείνο, το 609 π.Χ. παρέβη τον όρκο του και εστασίασε. Ο Ιεχωβά επληροφόρησε τον Ιεζεκιήλ, 500 μίλια μακριά στη Βαβυλώνα, ότι είχε οργισθή γι’ αυτό:
5, 6. Ποιες τελικές συμφορές επρόκειτο τώρα να έλθουν στον Σεδεκία και τον λαό του, όπως εκτίθεται στον Ιεζεκιήλ 17:15-21;
5 «Απεστάτησεν όμως [ο Σεδεκίας] απ’ αυτού [του Ναβουχοδονόσορ], εξαποστείλας πρέσβεις εαυτού εις την Αίγυπτον, δια να δώσωσιν εις αυτόν ίππους και λαόν πολύν. . . . τον όρκον κατεφρόνησε, και . . . την συνθήκην παρέβη, . . .
6 »Δια τούτο . . . θέλει πιασθή εις τα βρόχιά μου· και θέλω φέρει αυτόν εις Βαβυλώνα, και εκεί θέλω κριθή μετ’ αυτού περί της ανομίας αυτού, την οποίαν ηνόμησεν εις εμέ. Και πάντες οι φυγάδες αυτού μετά πάντων των ταγμάτων αυτού θέλουσι πέσει εν μαχαίρα, και οι εναπολειφθέντες θέλουσι διασκορπισθή εις πάντα άνεμον.»—Ιεζ. 17:15-21.
7. (α) Σε ποια μαντεία προσέφυγε ο Ναβουχοδονόσορ, όταν εβάδιζε για επίθεσι κατά της Ιερουσαλήμ; (β) Γιατί ο Ιεχωβά δεν επέτρεψε όπως η μαντεία αυτή κατευθύνη τον Ναβουχοδονόσορ σ’ επίθεσι κατά της Ραββά του Αμμών;
7 Λόγω της πορείας του Σεδεκία ως παραβάτου διαθήκης, ο Βασιλεύς Ναβουχοδονόσορ εξεστράτευσε κατά της Ιερουσαλήμ. Σε μια διακλάδωσι των δρόμων από δεισιδαιμονία χρησιμοποίησε Βαβυλωνιακή μαντεία για ν’ αποφασίση αν έπρεπε να επιτεθή πρώτα κατά της Ιερουσαλήμ ή να μεταβή και να πολιορκήση μια άλλη αποστάτιδα πόλι, Ραββά των υιών Αμμών. Θα διέφευγε άρα γε, η Ιερουσαλήμ; Κάθε άλλο. Ο Ιεχωβά είχε ειπεί ότι η Ιερουσαλήμ πρέπει να είναι η πρώτη που θα πιή το ποτήριον του οίνου του θυμού του Θεού από το χέρι του Θεού της τον οποίον απέρριψε. Έτσι ο Ιεχωβά κατηύθυνε τη Βαβυλωνιακή μαντεία, και ο Ναβουχοδονόσορ ακολούθησε το δρόμο που οδηγεί προς την Ιερουσαλήμ.—Ιεζ. 21:14-24.
ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΑΠΟ ΕΘΝΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΕΛΘΗ Ο ΣΗΛΩ
8, 9. Ποια κρίσι απηύθυνε ο Ιεχωβά κατά του Σεδεκία μέσω του Ιεζεκιήλ;
8 Μια σπουδαία προφητεία απηυθύνετο τώρα από τον Ιεζεκιήλ στη Βαβυλωνία εναντίον του Σεδεκία:
9 «Και συ, βέβηλε ασεβή, ηγεμών του Ισραήλ, του οποίου ήλθεν η ημέρα, ότε η ανομία έφθασεν εις πέρας, ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός· Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει, εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»—Ιεζ. 21:25-27, ΜΝΚ.
10. (α) Τι θα εσήμαινε η εκτέλεσις αυτής της κρίσεως για τον Σεδεκία και το βασίλειον του Ιούδα; (β) Με τούτο ο Ιεχωβά αφαιρούσε μήπως το σκήπτρον από τον Ιούδα και ακύρωνε τη διαθήκη του με τον Δαβίδ;
10 Ο Ιεχωβά είχε κάμει διαθήκην με τον Δαβίδ ότι βασιλείς εκ της γραμμής του θα εκάθηντο επί «του θρόνου του Ιεχωβά» σε μια αιώνια βασιλεία. (2 Σαμ. 7:12-16· 1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ) Τώρα, όμως, θα έπαυε να υπάρχη μια ενεργός διακυβέρνησις από τον οίκο του Δαβίδ στην Ιερουσαλήμ. Υπήρξε η ανωτάτη βασιλεία, υπό την έννοια ότι ήταν η μικρογραφική αντιπροσώπευσις της βασιλείας του Θεού πάνω στη γη. Εστέκετο ως ένα εμπόδιο στους άρχοντας των Εθνών που απέβλεπαν σε παγκόσμια κυριαρχία. Τώρα οι δυνάμεις των Εθνών, οι οποίες ετύγχαναν ταπεινής μεταχειρίσεως, θα ανυψώνοντο και επί ένα διάστημα θα κυριαρχούσαν τα Έθνη δίχως καμμιά επέμβασι εκ μέρους οποιασδήποτε μικρογραφικής βασιλείας του Ιεχωβά Θεού. Εν τούτοις, αυτό, βεβαίως, δεν εσήμαινε, ότι ο Θεός παρέβη ή άλλαξε τη διαθήκη του με τον Βασιλέα Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία ή ότι το σκήπτρον αφαιρέθηκε από τη φυλή του Ιούδα.
11. Παρά την καταστροφή του Δαβιδικού βασιλείου στην Ιερουσαλήμ, πώς ο Ιεχωβά θα διατηρούσε τη διαθήκη του με τον Δαβίδ για μια αιώνια βασιλεία;
11 Ο Θεός έδωσε διαβεβαίωσι όταν είπε: «Δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.» Τούτο εσήμαινε ότι δεν θα υπήρχε δρώσα κυβέρνησις επί του «θρόνου του Ιεχωβά» για ένα διάστημα, κατά το οποίο δεν θα τον κατείχε κανείς από τη γραμμή του Δαβίδ, έως ότου ο Σηλώ, του οποίου το όνομα σημαίνει «Εκείνος εις Ον Ανήκει», θα ήρχετο για να λάβη τη βασιλεία. Το γεγονός αυτό θα εσημείωνε το τέλος αυτών των καιρών που τα Έθνη θα κυριαρχούσαν στον κόσμο.
12. Πώς και για ποιο πράγμα ο Ιεχωβά επληροφόρησε τον Ιεζεκιήλ στη Βαβυλωνία;
12 Ο Ιεζεκιήλ στη Βαβυλωνία ετηρείτο ενήμερος από τον Ιεχωβά Θεό για τις κινήσεις του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορ ως εκτελεστικού οργάνου του Ιεχωβά. Ο Ιεζεκιήλ γράφει: «Και εν τω εννάτω έτει, τω δεκάτω μηνί, τη δεκάτη του μηνός, έγεινε λόγος Ιεχωβά προς εμέ, λέγων, . . . Ο βασιλεύς της Βαβυλώνος παρετάχθη κατά της Ιερουσαλήμ εν αυτή ταύτη τη ημέρα. Και πρόφερε παραβολήν . . . και είπε . . . Ούτω λέγει Ιεχωβά ο Θεός . . . Ουαί εις την πόλιν των αιμάτων!»—Ιεζ. 24:1-6, ΜΝΚ.
ΜΙΑ ΨΕΥΔΗΣ ΙΔΕΑ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ
13. Πώς η πολιορκία του Ναβουχοδονόσορ εκίνησε τον Σεδεκία και τους άρχοντάς του να επιζητήσουν την εύνοια του Ιεχωβά;
13 Με το ν’ αγνοήσουν την εντολή του Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία, όπως εξέλθουν και παραδοθούν στον βασιλέα της Βαβυλώνος, για να σώσουν την πόλι από την καταστροφή, ο Σεδεκίας και οι άρχοντές του σκέφθηκαν να κάμουν κάτι λιγώτερο από αυτό και εν τούτοις να κερδίσουν την εύνοια του Ιεχωβά με το να εκτελέσουν ένα μέρος του νόμου του, που είχαν παραμελήσει επί μακρόν. Αυτό το μέρος ήταν ο νόμος ν’ αφήνωνται οι Εβραίοι δούλοι ελεύθεροι το έβδομο έτος, ύστερ’ από έξη έτη δουλείας. Έκαμαν, λοιπόν, μια διαθήκη με τον λαό επάνω σ’ ένα θυσιαστικό θύμα και εξήγγειλαν ελευθερία για τους Εβραίους δούλους των.—Ιερεμ. 34:8-10· Δευτ. 15:12-18.
14. Ποια γεγονότα τώρα απέδειξαν ότι η στροφή των προς τον Ιεχωβά ήταν προσωρινή και ανειλικρινής;
14 Αλλά η υποκρισία αυτών των αρχηγών της Ιερουσαλήμ εξεδηλώθη όταν έφθασαν νέα ότι Αιγυπτιακός στρατός υπό τον Φαραώ (Άπρις ή Χόφρα) ευρίσκετο καθ’ οδόν για να βοηθήση τον Ιούδα. (Ιερεμ. 37:5, 7) Ο Ναβουχοδονόσορ ήταν αναγκασμένος να προσέξη αυτή την απειλή και απεχώρησε, δίδοντας έτσι ανακούφισι στην Ιερουσαλήμ. Οι πονηροί άρχοντες της Ιερουσαλήμ έδωσαν εμπιστοσύνη σ’ αυτό και έδειξαν τελεία αδιαφορία για τον Θεό, και για τη διαθήκη του με τον λαό. Αισθάνθηκαν τους εαυτούς των τόσο ασφαλείς ώστε παρέβησαν τη διαθήκη τους που απέδιδε ελευθερία στους δούλους και τους επανέφεραν στη δουλεία και πάλι. (Ιερεμ. 34:11-16) Αυτό έκαμε τον Ιεχωβά Θεό ν’ αγανακτήση. Για να είναι συνεπής προς τον Ιεχωβά και στην ευθύνη του προς τον λαό, του οποίου η ζωή ευρίσκετο σε κίνδυνο, ο Ιερεμίας ήταν υποχρεωμένος να διακηρύξη δημοσία την καταδίκη του Θεού κατά των ισχυρών ανδρών της Ιερουσαλήμ.
15. Ποιο άγγελμα, γεμάτο από αγανάκτησι κρίσεως προεκάλεσε η ανειλικρίνειά των ώστε να το εκφέρη ο Ιεχωβά μέσω του Ιερεμία;
15 «Σεις δεν μου ηκούσατε, να κηρύξετε άφεσιν έκαστος εις τον αδελφόν αυτού, και έκαστος εις τον πλησίον αυτού· ιδού λοιπόν . . . εγώ κηρύττω άφεσιν εναντίον σας εις την μάχαιραν, εις τον λοιμόν, και εις την πείναν . . . Και θέλω παραδώσει τους ανθρώπους τους αθετήσαντας την διαθήκην μου, . . . τους άρχοντας του Ιούδα, και τους άρχοντας της Ιερουσαλήμ, τους ευνούχους, και τους ιερείς, και πάντα τον λαόν του τόπου, οίτινες επέρασαν μεταξύ των τμημάτων του μόσχου [για την επικύρωσι της διαθήκης]· και θέλω παραδώσει αυτούς εις την χείρα των εχθρών αυτών . . . τα δε πτώματα αυτών θέλουσιν είσθαι δια τροφήν εις τα πετεινά του ουρανού, και εις τα θηρία της γης. Και Σεδεκίαν τον βασιλέα του Ιούδα, και τους άρχοντας αυτού, θέλω παραδώσει εις την χείρα . . . του στρατεύματος του βασιλέως της Βαβυλώνος, οίτινες ανεχώρησαν από εσάς.»
16. Πώς θα εκτελούσε την κρίσι αυτή ο Ιεχωβά;
16 Πώς θα συνέβαινε αυτό; Ο Ιεχωβά εξήγησε πώς:
«Ιδού, θέλω προστάξει, . . . και θέλω επιστρέψει αυτούς [τους Βαβυλώνιους] εις την πόλιν ταύτην και θέλουσι πολεμήσει κατ’ αυτής, και κυριεύσει αυτήν και κατακαύσει αυτήν εν πυρί· και θέλω κάμει ερήμωσιν τας πόλεις του Ιούδα, ώστε να μη υπάρχη ο κατοικών.»—Ιερεμ. 34:17-22.
17, 18. Στη διάρκεια της προσωρινής αποχωρήσεως των στρατευμάτων του Ναβουχοδονόσορ, πώς οι ελπίδες του Σεδεκία γι’ απελευθέρωσι συνετρίβησαν;
17 Πώς πέρασε ο Ιερεμίας μέσ’ απ’ αυτές τις συνθήκες; Για λίγον καιρό ήταν ελεύθερος να κυκλοφορή ανάμεσα στο λαό. ‘Ίσως’, σκέφθηκε ο Βασιλεύς Σεδεκίας, ‘εξευμενίσω τον Θεό’, καθώς έστειλε αντιπροσώπους στον Ιερεμία για να του ζητήση να προσευχηθή στον Ιεχωβά να μετατρέψη τον εξαγγελθέντα σκοπό Του. Ο Ιερεμίας, όμως, απήντησε μ’ ένα άγγελμα από τον Ιεχωβά που συνέτριψε τις ελπίδες του Σεδεκία και έθεσε τον Ιερεμία σε μεγαλύτερο κίνδυνο εκ μέρους των αρχόντων της Ιερουσαλήμ:
18 «Ιδού, το στράτευμα του Φαραώ, το εξελθόν εις βοήθειαν υμών, θέλει επιστρέψει εις την γην αυτού, την Αίγυπτον και οι Χαλδαίοι θέλουσιν επαναστρέψει, και πολεμήσει κατά της πόλεως ταύτης, και θέλουσι κυριεύσει αυτήν, και κατακαύσει αυτήν εν πυρί. . . . Μη πλανάσθε, λέγοντες, Οι Χαλδαίοι εξάπαντος θέλουσιν απέλθει αφ’ ημών· επειδή δεν θέλουσιν απέλθει. Διότι και αν πατάξητε άπαν το στράτευμα των Χαλδαίων, το οποίον σας πολεμεί, και εναπολειφθώσι πεπληγωμένοι τινές μεταξύ αυτών, ούτοι θέλουσι σηκωθή έκαστος εκ της σκηνής αυτού, και κατακαύσει την πόλιν ταύτην εν πυρί.»—Ιερεμ. 37:3-10· 44:30.
19. Πώς η προσπάθεια του Ιερεμία να εγκαταλείψη την Ιερουσαλήμ παρεξηγήθη, και με ποιά αποτελέσματα για τον προφήτη;
19 Έτσι, όταν ο Ιερεμίας θέλησε να επισκεφθή τη γενέτειρά του, την περιοχή της φυλής Βενιαμίν, ένας αξιωματικός τον συνέλαβε, λέγοντας: «Συ προσφεύγεις προς τους Χαλδαίους»! Ο Ιερεμίας αρνήθηκε: «Ψεύδος είναι· εγώ δεν προσφεύγω προς τους Χαλδαίους.» Οι άρχοντες, όμως, κτύπησαν τον Ιερεμία, τον έδεσαν και τον έβαλαν στο δεσμωτήριο στην Ιερουσαλήμ κάτω από πολύ βαριές συνθήκες, «εις τον λάκκον.»—Ιερεμ. 37:11-16.
20. Μετά την ήττα των Αιγυπτίων, τι έπραξαν οι Βαβυλώνιοι, και γιατί;
20 Εν τω μεταξύ, ακριβώς όπως το είπε πιστά ο Ιερεμίας, οι Βαβυλωνιακές δυνάμεις έστρεψαν τις Αιγυπτιακές δυνάμεις πίσω προς την Αίγυπτο και ο Ναβουχοδονόσορ επανήλθε για να επαναλάβη την πολιορκία της Ιερουσαλήμ. Η Ιερουσαλήμ πρέπει να πιή πρώτη το ποτήριον του οίνου της οργής του Ιεχωβά· η Αίγυπτος αργότερα.—Ιεζ. 30:20, 21.
Ο ΘΕΟΣ ΤΡΕΦΕΙ, ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟ ΤΟΥ
21. (α) Παρά τα δεσμά της φυλακής, πώς ο Ιερεμίας απήντησε σε περαιτέρω αίτημα του Σεδεκία; (β) Πώς βλέπομε απόδειξι της προστασίας και φροντίδος του Θεού για τον δούλο του σ’ αυτή την περίπτωσι;
21 Ο βασιλεύς Σεδεκίας, ωστόσο, επεζήτησε και πάλι μια αλλαγή των διαθέσεων του Ιεχωβά, αλλ’ ο Ιερεμίας δεν ενόθευσε το άγγελμα του Ιεχωβά. Του απήντησε: «Εις την χείρα του βασιλέως της Βαβυλώνος θέλεις παραδοθή.» Μέσα σ’ όλη αυτή την κατάστασι βλέπομε την προστασία και τη φροντίδα του Ιεχωβά Θεού για τον δούλο του Ιερεμία ακόμη και ανάμεσα στους πιο κακούς εχθρούς, διότι κατόπιν αιτήσεως του Ιερεμία ο Σεδεκίας τον μετέφερε στην αυλή της φυλακής. «Και έδιδον εις αυτόν καθ’ ημέραν ολίγον άρτον εκ των αρτοπωλείων, έωσου εξέλιπεν όλος ο άρτος της πόλεως.»—Ιερεμ. 37:17-21.
22. Ποια παράπονα ηγέρθησαν τώρα εναντίον του Ιερεμία, και ποιά περαιτέρω ποινή του επεβλήθη;
22 Κάτω από επιτήρησι ο Ιερεμίας προφανώς είχε την ευκαιρία να ομιλή στο λαό, και τους έδινε τη συμβουλή του Ιεχωβά να εξέλθουν και να παραδοθούν μόνοι στους Χαλδαίους για να σώσουν τη ζωή τους, διότι η πόλις οπωσδήποτε θα εκυριεύετο. Οι άρχοντες παρεπονέθησαν ότι ο Ιερεμίας παρέλυε το ηθικό του πολιορκημένου λαού. Ο βασιλεύς Σεδεκίας λόγω αδυναμίας τον παρέδωσε στα χέρια των. Δεν ήταν διατεθειμένος να προστατεύση τον προφήτη του Θεού, αν αυτό έθετε σε κίνδυνο τον ίδιο. «Τότε έλαβον τον Ιερεμίαν, και έρριψαν αυτόν εις τον λάκκον του Μαλχίου υιού του Αμμέλεχ, . . . και εν τω λάκκω δεν ήτο ύδωρ, αλλά βόρβορος· και εχώθη ο Ιερεμίας εις τον βόρβορον.» Εκεί κάτω δεν θα μπορούσε να κηρύττη, σκέφθηκαν οι άρχοντες!
23. Μέσω ποιου οργάνου ο Ιεχωβά επέβλεψε ώστε να λάβη ο Ιερεμίας βοήθεια, και ποιου είδους μεταχειρίσεως έτυχε ο Ιερεμίας;
23 Υπήρχαν, μήπως, και μερικοί άλλοι που σκέφθηκαν ότι η ασφαλής πορεία ήταν ν’ ακούσουν τον λόγο του Ιεχωβά και να τον ακολουθήσουν, μολονότι ένας άκρος εθνικισμός και μίσος για τη δράσι κηρύγματος του Ιερεμία επικρατούσαν τότε στην Ιερουσαλήμ; Ναι, κι έναν τέτοιο χρησιμοποίησε ο Θεός ως ένα όργανο για να σώση τον πιστό Ιερεμία από το βόρβορο. Αυτός ήταν ο Αβδέ-μέλεχ ο Αιθίοψ, ένας από τους ευνούχους του βασιλέως. Είχε ακούσει για την κατάστασι του Ιερεμία κι επήγε στον βασιλέα και είπε: «Κύριε μου βασιλεύ, οι άνθρωποι ούτοι έπραξαν κακά εις όσα έκαμον εις τον Ιερεμίαν τον προφήτην, τον οποίον έρριψαν εις τον λάκκον και αυτός ήθελεν αποθάνει υπό πείνης εν τω τόπω όπου είναι· διότι δεν είναι πλέον άρτος εν τη πόλει.» Κατ’ εντολήν του βασιλέως ο Αβδέ-μέλεχ πήρε τριάντα άνδρες και κατάλληλα εφόδια και έσυραν τον Ιερεμία. «Και έμεινεν ο Ιερεμίας εν τη αυλή της φυλακής.»—Ιερεμ. 38:1-13.
24. Ποια παρηγορία έδωσε ο Ιεχωβά στον Αβδέ-μέλεχ για την καλωσύνη του προς τον Ιερεμία;
24 Για να ενεργήση με αυτό τον τρόπο ο Αβδέ-μέλεχ χάριν του Ιερεμία μήπως διεκινδύνευε τη ζωή του; Ναι. Αλλά εγνώριζε ότι ο Ιερεμίας ήταν πράγματι προφήτης του Ιεχωβά. Η πράξις του Αβδέ-μέλεχ κατεδίκασε τους άρχοντας της Ιερουσαλήμ για την απιστία τους προς τον Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά δεν ελησμόνησε τον Αβδέ-μέλεχ. Ακούστε τα παρηγορητικά του λόγια προς αυτόν: «Ιδού, εγώ θέλω φέρει τους λόγους μου επί την πόλιν ταύτην δια κακόν, και ουχί δια καλόν· και θέλουσιν εκτελεσθή ενώπιον σου την ημέραν εκείνην. Θέλω όμως σε σώσει εν τη ημέρα εκείνη, . . . διότι εξάπαντος θέλω σε σώσει, και δεν θέλεις πέσει δια μαχαίρας, αλλ’ η ζωή σου θέλει είσθαι ως λάφυρον εις σε, επειδή πέποιθας επ’ εμέ.»—Ιερεμ. 39:15-18.
25. Πώς φόβος ανθρώπου ωδήγησε τώρα τον Σεδεκία σε θανατηφόρο παγίδα;
25 Ο Σεδεκίας είχε ακόμη την ευκαιρία να παραδοθή στους Βαβυλωνίους και να σώση την οικογένειά του και να προλάβη την πυρπόλησι της Ιερουσαλήμ. Πήγε μάλιστα στον Ιερεμία κρυφίως και του εδόθη επιβεβαίωσις γι’ αυτό. Αλλά εφοβείτο τους ανθρώπους. Εφοβείτο αντεκδίκησι από εκείνους που διαφωνούσαν μ’ αυτή την ενέργεια. Εστράφη προς την εσφαλμένη κατεύθυνσι γι’ ασφάλεια. Γι’ αυτό ωδηγήθη σε μια θανατηφόρο παγίδα.—Ιερεμ. 38:14-28.
26. Επί πόσο διάστημα συνεχίζετο η πολιορκία, και πόσο σοβαρές ήσαν οι συνθήκες που επικρατούσαν στην πόλι;
26 Καθώς η πολιορκία της Ιερουσαλήμ συνεχίζετο επί ενάμισυ περίπου έτος, ο λαός στην Ιερουσαλήμ ήταν πράγματι σε τρομερή αγωνία. Δεν υπήρχε άρτος για τον λαό. (2 Βασ. 25:1-3) Μητέρες έτρωγαν τα μωρά των. (Θρήνοι 2:19, 20) Θ’ απεδεικνύετο τώρα η πορεία του Ιερεμία ως η σοφή πορεία ενεργείας; Θα επιζούσε ο ίδιος από την πολιορκία;
ΠΤΩΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ
27. (α) Καθώς η αντίστασις στην πόλι κατέρρευσε, ποια προσπάθεια διαφυγής έκαμε ο Σεδεκίας και με ποια έκβασι; (β) Πώς η προφητεία του Ιεζεκιήλ εξεπληρώθη στον Σεδεκία;
27 Τελικά, τον μήνα Θαμμούζ, οι Βαβυλώνιοι έκαμαν ένα ρήγμα στο τείχος και μπήκαν και κατέλαβαν την Μεσαία Πύλη. Τώρα ήταν πια πολύ αργά για τον Βασιλέα Σεδεκία να παραδοθή. Διέφυγε τη νύκτα, αλλά συνελήφθη στις έρημες ‘πεδιάδες της Ιεριχώ’ κοντά στον Ιορδάνη Ποταμό και ωδηγήθη στον Ναβουχοδονόσορ στη Ριβλά, στη γη Αιμάθ. Εκεί ο βασιλεύς της Βαβυλώνος έσφαξε τους υιούς του Σεδεκία μπροστά του κι εθανάτωσε όλους τους άρχοντας του Ιούδα. Κατόπιν ετύφλωσε τον Σεδεκία και τον έφερε δέσμιο στη Βαβυλώνα όπου απέθανε. (Ιερεμ. 39:2-8) Ακριβώς όπως το είχε προείπει ο Ιεζεκιήλ, ήλθε στη Βαβυλώνα, αλλά δεν την είδε.—Ιεζ. 12:12, 13.
28. Ποιο αποτέλεσμα είχε η πτώσις της Ιερουσαλήμ όσον αφορά τον Ιερεμία;
28 Όσον αφορά τον Ιερεμία, η πτώσις της Ιερουσαλήμ εξυπηρέτησε την απελευθέρωσί του. Οι Βαβυλώνιοι είχαν ακούσει για το κήρυγμά του. Του εφέρθησαν ευγενικά, ο αρχισωματοφύλαξ των Βαβυλωνίων, που ωνομάζετο Νεβουζαραδάν, τον έβγαλε από την αυλή της φυλακής. (Ιερεμ. 39:13, 14) Ο Ιερεμίας ανεμίχθη μαζί με τους Ιουδαίους, οι οποίοι μετεφέροντο αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα, αλλά ο αρχισωματοφύλαξ τον είδε και του είπε: «Τώρα, ιδού, σε έλυσα σήμερον εκ των χειροδέσμων, των επί των χειρών σου· εάν φαίνηται εις σε καλόν να έλθης μετ’ εμού εις την Βαβυλώνα, ελθέ· και εγώ θέλω σε περιποιηθή· αλλ’ εάν φαίνηται εις σε κακόν να έλθης μετ’ εμού εις την Βαβυλώνα, μείνον ιδού, πας ο τόπος είναι έμπροσθέν σου· όπου σοι φαίνεται καλόν και αρεστόν να υπάγης, εκεί ύπαγε.»—Ιερεμ. 40:1-4.
29. Πώς μετεχειρίσθησαν τον Ιερεμία οι Βαβυλώνιοι, και πού πιθανώς τελικά εγκατεστάθη;
29 Ενώ ο Ιερεμίας εδίσταζε, ο αρχισωματοφύλαξ του είπε να επιστρέψη και να ζήση υπό τον Γεδαλίαν, τον οποίον ο βασιλεύς της Βαβυλώνος είχε διορίσει επί των πόλεων του Ιούδα, για να εγκατασταθή όπου ήθελε. Κατόπιν έδωσε στον Ιερεμία τροφές και δώρα και τον εξαπέστειλε. Έτσι, ο Ιερεμίας πήγε στον Γεδαλία στη Μισπά, και παρέμεινε εκεί μέχρι νεωτέρων εξελίξεων, οι οποίες θα εξετασθούν στο προσεχές τεύχος του περιοδικού αυτού.—Ιερεμ. 40:5, 6.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΛΑΒΩΜΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ
30. Πώς τα γεγονότα εφαίνοντο σκοτεινά για τον Ιερεμία, αλλά γιατί η πραγματική έκβασις γι’ αυτόν ήταν ασφαλής;
30 Έτσι, στις σκοτεινές ώρες της Ιερουσαλήμ, εφαίνετο ότι ο Ιερεμίας, μέσα σε μια πόλι πολιορκημένη και μαστιζομένη από πείνα, και φυλακισμένος μέσα σ’ αυτήν, στη δυσμένεια των αρχόντων, δεν θα κατώρθωνε ποτέ να επιζήση. Με τη διακράτησι, όμως, σταθερότητος στην αφιέρωσί του στον Ιεχωβά, μολονότι μάλιστα το κήρυγμά του κατεδίκαζε τους άρχοντας της γης και προέλεγε την καταστροφή της ίδιας της Ιερουσαλήμ, έλαβε πραγματικά την πορεία ασφαλείας.
31. (α) Πώς η πείρα των κεχρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα είναι παράλληλη με την πείρα του Ιερεμία; (β) Ποιοι σήμερα λαμβάνουν πορεία όμοια με του Αβδέ-μέλεχ, και γιατί έχουν την εύνοια του Ιεχωβά μέσω του Χριστού;
31 Μπορούμε ν’ αποκομίσωμε ένα μάθημα από αυτό. Οι κεχρισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά εξαγγέλλουν την καταστροφή αυτού του συστήματος πραγμάτων, διότι έχει επηρεασθή από τη Βαβυλωνιακή ψευδή θρησκεία και διότι απεμακρύνθη με ανυπακοή από τον Ιεχωβά Θεό. Γι’ αυτό έλαβαν πείραν εκείνου, που προείπε ο Ιησούς στο Ματθαίον 24:9: «Θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων των εθνών.» Σ’ αυτούς, πολλοί από τους οποίους βρίσκονται και τώρα ακόμη στη φυλακή και υφίστανται διωγμό σε πολλές χώρες, η πείρα του Ιερεμία δίνει βεβαίωσι ότι θα διαφύγουν την καταδίκη αυτού του κόσμου και ότι ως ένας όμιλος θα επιζήσουν από την καταστροφή αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ο Αβδέ-μέλεχ, ο οποίος έδειξε εύνοια στον Ιερεμία διότι τον ανεγνώριζε ως ένα προφήτη του Ιεχωβά, διεφυλάχθη μαζί με τον Ιερεμία. Εκείνοι που σήμερα έρχονται παράπλευρα στους δούλους του Θεού σε πιστή αφιέρωσι και δράσι, θα έχουν την εύνοια του Ιεχωβά και την προστασία του με την ίδια βεβαιότητα που την είχε ο Αβδέ-μέλεχ, σύμφωνα με τον κανόνα που έθεσε ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος: «Ο δεχόμενος προφήτην εις όνομα προφήτου, μισθόν προφήτου θέλει λάβει, . . . Και όστις ποτίση ένα των μικρών τούτων ποτήριον μόνον ψυχρού ύδατος εις όνομα μαθητού, αληθώς σας λέγω, δεν θέλει χάσει τον μισθόν αυτού.»—Ματθ. 10:41, 42.
[Υποσημειώσεις]
a Χρονικά Τακίτου, Βιβλίο 15ον, παραγρ. 44.