Η εμφάνισις Λατινισμών στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές έχει περισσότερο από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον γι’ αυτούς που αγαπούν τη Γραφή. Συμφωνεί με αυτό που δείχνει η Γραφή ότι η Παλαιστίνη ήταν κάτω από την κατοχή της Ρώμης την εποχή του Χριστού. Επί πλέον, εφόσον αυτοί οι Λατινισμοί υπάρχουν στα καλύτερα Ελληνικά συγγράμματα της ιδίας περιόδου, υποστηρίζει ότι οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές εγράφησαν πράγματι στη διάρκεια της εποχής για την οποία ομιλούν. Αυτό το γεγονός, επομένως, αποτελεί επί πλέον πιστοποίησι της αυθεντικότητος των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Είναι ένας Χριστιανός υποχρεωμένος να δεχθή μετάγγισι αίματος απλώς επειδή ένα δικαστήριο το διέταξε;.​—Μ. Κ., Η.Π.Α.

Ο αληθινός Χριστιανός ρυθμίζει τη ζωή του με τους νόμους του Θεού, υπακούοντας και σε όλους τους ανθρωπίνους νόμους οι οποίοι δεν συγκρούονται με τους νόμους του Θεού. (Μάρκ. 12:17) Ενδιαφέρει τους Χριστιανούς ο νόμος του Θεού που είχε δοθή στον αρχαίο Ισραήλ: «Μόνον άπεχε ισχυρώς από του να φάγης το αίμα· διότι το αίμα είναι η ζωή· και δεν δύνασαι να φάγης την ζωήν μετά του κρέατος.» (Δευτ. 12:23) Έτσι ο Θεός ανέμενε από τους Ισραηλίτας να ‘απέχουν ισχυρώς’ από το να φάγουν αίμα, ακόμη και αν κάποιος θα προσπαθούσε να τους αναγκάση να φάγουν.​—Βλέπε, επίσης, τα εδάφια Γένεσις 9:4· Λευιτικόν 17:11, 12, 14.

Μήπως διαφέρει το ζήτημα για τους λάτρεις του Ιεχωβά σήμερα; Όχι, διότι ο θείος νόμος σχετικά με το αίμα εξακολουθεί να παραμένη ο ίδιος, όπως αναφέρεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές: «Εφάνη εύλογον εις το Άγιον Πνεύμα και εις ημάς να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας.» (Πράξ. 15:28, 29, 25) Παρακαλείσθε να σημειώσετε ότι αυτή η απαγόρευσις χρήσεως αίματος για τη διατροφή του ανθρωπίνου σώματος συνδέεται με την απαγόρευσι οποιουδήποτε πράγματος που θα ισοδυναμούσε με ειδωλολατρία. Θα κάνατε, λοιπόν, μια πράξι ειδωλολατρίας αν ένα δικαστήριο σας διέτασσε να το κάμετε; Αν ένας δικαστής σάς διέτασσε να προσκυνήσετε ένα είδωλο, θα το εκάνατε; Ή θα ήσθε σταθερά αποφασισμένος να θέσετε πρώτα τον νόμο του Θεού, υπακούοντας στον Θεό μάλλον ως Κυρίαρχον παρά σε ανθρώπους; (Πράξ. 5:29) Οι πρώτοι Χριστιανοί, απέρριπταν προτάσεις που τους εγίνοντο να κάμουν ειδωλολατρικές πράξεις, μολονότι αυτό εσήμαινε θάνατο μέσα σε μια Ρωμαϊκή παλαίστρα.

Έτσι οι αφιερωμένοι Χριστιανοί σήμερα πρέπει να είναι εξίσου σταθερά αποφασισμένοι, να υπακούσουν στον Θεό όπως ήσαν οι πιστοί Ισραηλίται και οι πρώτοι Χριστιανοί. Εν τούτοις, παρετηρήθη ότι σε μερικές περιπώσεις, στις οποίες δικαστήρια διέταξαν μετάγγισι αίματος, δεν υπήρξε προφανώς σταθερή απόφασις εκ μέρους εκείνου ο οποίος ωμολογούσε ότι είναι Χριστιανός. Μερικοί άφησαν το δικαστήριο να εννοήση ότι, ενώ οι ίδιοι δεν θα εδέχοντο μετάγγισι, εν τούτοις δεν θα ανθίσταντο αν το δικαστήριο τους διέτασσε. Σε μια περίπτωσι, ύστερ’ από μια τέτοια δήλωσι, ο δικαστής διέταξε μετάγγισι, τονίζοντας με δύναμι το γεγονός ότι το άτομο εφαίνετο να δείχνη ότι, εφόσον αυτό το ίδιο δεν διέτασσε την μετάγγισι αίματος, ήταν εν τάξει. Αλλά είναι αυτό εν τάξει με τον Θεό; Σημαίνει αυτό να ‘απέχουν ισχυρώς’ από το να παραβούν τον νόμο του Θεού όσον αφορά το αίμα;

Είναι, αλήθεια ότι το δικαστήριο φέρει την ευθύνη γι’ αυτό που κάνει, αν διατάσση μετάγγισι· αλλά, αν οποιοσδήποτε Χριστιανός πη στον δικαστή ότι, αν και δεν θα εδέχετο μετάγγισι, εν τούτοις δεν θ’ ανθίστατο αν το δικαστήριο διέτασσε να γίνη αυτή, συνεργάζεται στην πραγματικότητα μαζί τους στην παραβίασι του νόμου του Θεού. Είναι, άρα γε αυτό που θέλει να κάμη; Αν ένας Χριστιανός είναι σταθερά αποφασισμένος να υπακούση στο νόμο του Θεού που αφορά το αίμα, είναι δύσκολο να φαντασθή κανείς πώς να παραμείνη παθητικός σ’ αυτό το ζήτημα. Ο βαθμός, ως τον οποίον ένας Χριστιανός θ’ αντισταθή στο να υποστή μετάγγισι αίματος στη δική του περίπτωσι, ή στην περίπτωσι ενός προσώπου που εξαρτάται από αυτόν, είναι κάτι που θ’ αποφασίση το άτομο το ίδιο και θα εξετάση η εκκλησία του.

Ο Χριστιανός, ο οποίος είναι σταθερά αποφασισμένος να υπακούση στον Θεό, μπορεί συνήθως να κάμη κάτι για ν’ αποφύγη οποιονδήποτε που προσπαθεί να του επιβάλη μετάγγισι αίματος. Πώς; Με το να συζητήση το ζήτημα του αίματος με τον γιατρό του προτού εισαχθή ως ασθενής σ’ ένα νοσοκομείο. Έχετε υπ’ όψιν ότι απαιτείται, επίσης, και η συνεργασία του αναισθησιολόγου, καθώς και του χειρούργου. Μπορεί, επίσης, να υπογραφή ένα έγγραφο που να τους παρακαλή να μη γίνη μετάγγισις αίματος και ν’ απαλλάσσεται το νοσοκομείο από κάθε ευθύνη για την μη χρήσι μεταγγίσεως αίματος. Αλλά δεν είναι αυτό όλο.

Όταν ένας εισέρχεται σε νοσοκομείο, συνήθως του ζητείται, να υπογράψη μια δήλωσι, η οποία δίνει στο νοσοκομείο το δικαίωμα να εφαρμόση στον ασθενή «οποιαδήποτε χειρουργική ή ιατρική μέθοδο η οποία πιθανόν να θεωρηθή αναγκαία ή σκόπιμος.» Όταν ένας συμφωνή με μια τέτοια δήλωσι, σημαίνει ότι υπογράφει μια γενική συγκατάθεσι. Αν δεν προστεθή μία εξαίρεσις που θ’ αφορά την μετάγγισι αίματος, αυτή η συμφωνία γενικής συγκαταθέσεως ‘για οποιαδήποτε ιατρική μέθοδο που θα εκρίνετο αναγκαία’ είναι δυνατόν να θεωρηθή ότι περιλαμβάνει και μετάγγισι αίματος. Ένας υπάλληλος του νοσοκομείου μπορεί να πιστεύη ότι δεν είναι αναγκαία μια τέτοια προσθήκη· εν τούτοις, αυτή η άποψις δεν είναι η ορθή.

Σ’ αυτή την εποχή, οπότε περιφρόνησις του νόμου του Θεού που απαγορεύει την χρήσι του αίματος οποιουδήποτε άλλου πλάσματος αγνοείται από τον κόσμο γενικά, εκείνοι οι οποίοι επιθυμούν να ευαρεστήσουν τον Θεό έχουν ανάγκη να είναι άγρυπνοι και σταθεροί υπέρ αυτού που είναι ορθόν.