Η Ανάγκη για Ασφάλεια
«Συ μόνος ω Ιεχωβά με κατοικίζεις εν ασφαλεία.»—Ψαλμ. 4:8, ΜΝΚ.
1. Τι έχει κάμει τη ζωή του ανθρώπου αβεβαία στη διάρκεια όλου σχεδόν του χρόνου που υπήρξε στη γη;
Η ΖΩΗ του ανθρωπίνου γένους χαρακτηρίζεται από έλλειψι ασφαλείας σχεδόν όλο τον καιρό που έζησαν άνθρωποι επάνω στη γη. Η ιστορία αποκαλύπτει τους πολλούς κινδύνους στους οποίους οι άνθρωποι ήσαν εκτεθειμένοι. Η ασθένεια σε όλες τις μορφές της έχει προκαλέσει τον θάνατο ανθρώπων. Συμφορές και λιμοί έχουν εισπράξει τον φόρο των με αναρίθμητες ανθρώπινες ζωές. Πόλεμοι, μικροί και μεγάλοι, έχουν ερημώσει πολλές χώρες κι έχουν οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπων προώρως στο τάφο. Το έγκλημα, επίσης, υπήρξε πάντοτε παρόν, και πολυάριθμοι είναι εκείνοι οι οποίοι έπεσαν θύματα σ’ αυτό.
2. Πώς οι εξελίξεις της επιστήμης έχουν επηρεάσει την ασφάλεια του ανθρώπου;
2 Μολονότι η πρόοδος που οφείλεται στην επιστήμη έχει εφοδιάσει τους ανθρώπους με πολλά είδη που δεν ήσαν προηγουμένως διαθέσιμα—παραδείγματος χάριν, φάρμακα για τη θεραπεία μερικών από τις ασθένειές του—εν τούτοις η ζωή του ανθρώπου δεν έγεινε πιο ασφαλής στον επιστημονικό αιώνα μας. Αντιθέτως. Η επιστημονική ανάπτυξις στον τομέα των εξοπλισμών είναι τόσο κολοσσιαία—σκεφθήτε απλώς τα ατομικά, βιολογικά και χημικά όπλα που παράγονται—ώστε η ζωή των ανθρώπων, όχι μόνο σε μερικές χώρες, αλλά σ’ όλη την υδρόγειο σφαίρα, απειλείται σ’ ένα βαθμό που δεν ήταν ποτέ γνωστός προηγουμένως σε ολόκληρη την ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Πραγματικά, η ζωή έχει γίνει πιο σύγχρονη, αλλά ταυτοχρόνως πολύ αβεβαία και κινδυνώδης. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο, ότι, οι ομιλίες των πολιτικών και άλλων διακεκριμένων προσωπικοτήτων, που αποτελούν επικεφαλίδες στον παγκόσμιον τύπον, επανειλημμένως περιστρέφονται γύρω από τις λέξεις «ειρήνη» και «ασφάλεια.» Αντανακλούν σαφώς την αβεβαιότητα που επικρατεί στον κόσμο.
3. Πώς προείπε η Γραφή τις ημέρες μας, οι οποίες χαρακτηρίζονται από αβεβαιότητα;
3 Παρ’ όλες τις προσπάθειες που αναλαμβάνονται από κοσμικούς ανθρώπους, καμμιά πραγματική ασφάλεια δεν έχει επιτευχθή. Μόλις έχει διευθετηθή μια σύρραξις, μια άλλη έχει εκραγή. Πολλοί άνθρωποι σκεπτόμενοι το μέλλον δεν βλέπουν τίποτε άλλο από ένα μεγάλο ερωτηματικό. Η έλλειψις ασφαλείας και η αβεβαιότης αυξάνουν. Ιδού πώς η Γραφή προείπε με ακρίβεια αυτές ακριβώς τις συνθήκες της εποχής μας: «Και θέλουσιν είσθαι σημεία εν τω ηλίω και τη σελήνη και τοις άστροις· και επί της γης στενοχωρία εθνών εν απορία, και θέλει ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών εις την οικουμένην.»—Λουκ. 21:25, 26.
4. (α) Γιατί αυτός ο παρών κόσμος δεν θα βρη ποτέ πραγματική ειρήνη και ασφάλεια; (β) Ποιος είναι η πηγή της πραγματικής ασφαλείας;
4 Σύμφωνα με τη Γραφή δεν πρέπει ν’ αναμένωμε ποτέ ότι ο παρών ταραχώδης κόσμος θα βρη ειρήνη και ασφάλεια. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι ζητεί ασφάλεια στην εσφαλμένη κατεύθυνσι και με τον εσφαλμένο τρόπο. Οι άνθρωποι γενικά δεν έμαθαν ότι άνθρωποι και ανθρώπινες οργανώσεις δεν μπορούν ποτέ να προμηθεύσουν πραγματική ασφάλεια. Αγνοούν την σαφή συμβουλή της Γραφής: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιόν ανθρώπου, εκ του οποίου δεν είναι σωτηρία.» (Ψαλμ. 146:3) Κανένας άνθρωπος, άσχετα με το πόσο εξέχων μπορεί να είναι και με πόση δύναμι μπορεί να περιβάλλεται, θρησκευτικός ή πολιτικός, κανένα έθνος αυτού του κόσμου και καμμιά διεθνής οργάνωσις δεν μπορεί να προμηθεύση πραγματική ασφάλεια και σωτηρία για το ανθρώπινο γένος. Αυτοί οι πολύτιμοι, επιδιωκόμενοι αντικειμενικοί σκοποί μπορούν να προέλθουν μόνο από μια πηγή, δηλαδή τον Παντοδύναμο Θεό, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, και μόνο σε αρμονία με τις προμήθειες που αυτός έχει κάμει.—Ησ. 43:11.
ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΙΣΡΑΗΛ
5. (α) Τι δείχνει η ιστορία του Ισραήλ όσον αφορά την ασφάλεια; (β) Περιγράψτε την ευλογητή βασιλεία του Βασιλέως Σολομώντος.
5 Όπως είναι γενικά γνωστό, οι Ισραηλίται, δηλαδή, οι απόγονοι του Εβραίου Αβραάμ μέσω του υιού του Ισαάκ και του εγγονού του Ιακώβ, ήσαν κάποτε ο εκλεκτός λαός του Ιεχωβά. Στην πολιτεία του Ιεχωβά με τον Ισραήλ υπάρχουν αποκαλυπτικές προαναλαμπές τού πώς μπορεί ν’ αποκτηθή ασφάλεια και πώς μπορεί να χαθή. Όπως δείχνει η ιστορία του Ισραήλ, η εθνική ασφάλεια και η ατομική ασφάλεια φαίνεται ότι ευρίσκοντο στο ζενίθ των στη διάρκεια της βασιλείας του σοφού, ειρηνικού και φημισμένου βασιλέως Σολομώντος, ενός από τους ανθρωπίνους βασιλείς οι οποίοι εβασίλευσαν με αντιπροσωπευτικό τρόπο για τον αόρατο Βασιλέα Ιεχωβά. Με λόγια που κάνουν εντύπωσι ένας χρονικογράφος αναφέρει για τον ευλογημένο εκείνο καιρό: «Και είχεν ειρήνην πανταχόθεν κύκλω αυτού. Κατώκει δε ο Ιούδας και ο Ισραήλ εν ασφαλεία, έκαστος υπό την άμπελον αυτού και υπό την συκήν αυτού, από Δαν έως Βηρ-σαβεέ, πάσας τας ημέρας του Σολομώντος.»—1 Βασ. 4:24, 25.
6. (α) Ποιοι ήσαν οι παράγοντες που συντελούσαν στην ευημερία και την ασφάλεια του Ισραήλ; (β) Αλλά τι δείχνει η μετέπειτα ιστορία του Ισραήλ;
6 Αυτή η ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία στη διάρκεια της βασιλείας του Βασιλέως Σολομώντος δεν ήσαν αποτέλεσμα ανθρωπίνης σοφίας. Μάλλον, προήρχοντο από ουράνια σοφία. Ο λαός Ισραήλ είχε λάβει ένα έξοχο κώδικα νόμων. Πριν από αιώνες, είχε γνωστοποιηθή από τον Ιεχωβά στον Μωυσή και μέσω αυτού στο έθνος Ισραήλ. Αυτή η ομοιόμορφη νομοθεσία έπρεπε να εφαρμόζεται σε όλη την εδαφική περιοχή του έθνους εκείνου, και ίσχυε γενικά για τους Ισραηλίτας και ξένους αδιακρίτως. Ερρύθμιζε τις σχέσεις αυτού του λαού με τον Θεόν του κι επίσης τις σχέσεις μεταξύ ατόμων. Ήταν ένας καλός νόμος. Αυτό το εβεβαίωσε και ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, όταν έγραψε: «Ώστε ο μεν νόμος είναι άγιος, και η εντολή αγία και δικαία και αγαθή.» (Ρωμ. 7:21) Όσο πιο αυστηρά τηρούσε ο λαός αυτόν τον νόμο, άρχοντες και υπήκοοι, τόσο περισσότερο απελάμβαναν την εύνοια του Θεού των, Ιεχωβά, και τόσο περισσότερο απελάμβαναν ειρήνη και ασφάλεια. Αλλά, όσο περισσότερο απεμακρύνοντο από τον νόμο, συνήθως οδηγούμενοι από μια άρχουσα τάξι η οποία είχε γίνει πονηρή, τόσο μεγαλύτερη εγίνετο και η έλλειψίς των ασφαλείας. Αυτό περιγράφεται μ’ ένα πολύ τραγικό τρόπο μ’ εκείνο που συνέβη στον Ισραήλ, όταν η πλειονότης είχε απορρίψει τον Μεσσία, εκείνον τον οποίο τους είχε στείλει ο Θεός ως Λυτρωτή των. Το 70 μ.Χ., όταν οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν την περίφημη πρωτεύουσα του Ισραήλ, την Ιερουσαλήμ, αυτός ο εξαιρετικά ευνοημένος λαός έχασε την εθνική του υπόστασι. Η ιστορία των Ιουδαίων στη διάρκεια των δεκαεννέα αιώνων που επακολούθησαν είναι χωρίς παράλληλο όσον αφορά την έλλειψι ασφαλείας και τη δυσμένεια. Όλ’ αυτά αποδεικνύουν ότι πραγματική ασφάλεια δεν μπορεί να βρεθή ποτέ έξω από μια κατάλληλη σχέσι με τον Δημιουργό του ανθρώπου.—Ψαλμ. 91:2.
Η ΠΟΛΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ—ΜΙΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ
7. Γιατί ο νόμος του Μωυσέως εξακολουθεί να έχη ενδιαφέρον για μας;
7 Ας εξετάσωμε τώρα πιο προσεκτικά μία από τις προμήθειες του Μωσαϊκού νόμου. Είναι βέβαιο ότι ο Μωσαϊκός νόμος με τα πολλά διατάγματα και τις ποινικές του κυρώσεις δεν ισχύει πια. Όταν ήλθε ο Μεσσίας, ο Ιησούς Χριστός, πριν από δεκαεννέα αιώνες, ο χρόνος της ισχύος αυτού του νόμου έληξε. Είχε εξυπηρετήσει τον σκοπό του. Με το να έχη εκπληρωθή ετέθη κατά μέρος. Η Γραφή μάς το πληροφορεί αυτό με τα εξής λόγια: «Συγχωρήσας εις εσάς πάντα τα πταίσματα, εξαλείψας το καθ’ ημών χειρόγραφον [τον Μωσαϊκόν νόμον] συνιστάμενον εις διατάγματα, το οποίον ήτο εναντίον εις ημάς, και αφήρεσεν αυτό εκ του μέσου, προσηλώσας αυτό επί του σταυρού [του Ιησού Χριστού].» (Κολ. 2:13, 14) Αλλά αυτή η παλαιά συλλογή νόμων, μολονότι δεν ισχύει πια αφότου εχρησιμοποιήθη ο Ιησούς Χριστός να την τερματίση στις 14 Νισάν του 33 μ.Χ., περιέχει πολλούς εκπαιδευτικούς τύπους ή «σκιές,» καθώς και αρχές, από τις οποίες οι Χριστιανοί μπορούν ν’ αντλήσουν διαφώτισι και ωφέλεια. Το εβδομαδιαίο σάββατον ή ημέρα αναπαύσεως, παραδείγματος χάριν, που διετυπώνετο στον Μωσαϊκό νόμο, ήταν μια τέτοια σκιά μελλόντων αγαθών, που ετόνιζε κάτι στο μέλλον, δηλαδή, τα χίλια χρόνια ειρήνης και γαλήνης υπό την βασιλεία του Χριστού του Μεσσία.—Κολ. 2:16, 17· Εβρ. 10:1.
8. Πόσες πόλεις καταφυγίου υπήρχαν, και ποια ήσαν τα ονόματά των;
8 Μια πολύ ενδιαφέρουσα προμήθεια στον Μωσαϊκό νόμο ήταν η προμήθεια των πόλεων καταφυγίου. Πού ευρίσκοντο και ποιον σκοπό εξυπηρετούσαν; Ο Νόμος προέβλεπε για ένα σύνολον έξη τέτοιων πόλεων, τριών στην ανατολική πλευρά του Ιορδάνου Ποταμού και τριών στην δυτική πλευρά. Σχετικά με τα ονόματα και την γεωγραφική τοποθεσία αυτών των πόλεων μάς πληροφορεί ο Ιησούς του Ναυή, ο διάδοχος του Μωυσέως ως ορατός ηγέτης του Ισραήλ: «Και διώρισαν την Κέδες εν τη Γαλιλαία εν τω όρει Νεφθαλί, και την Συχέμ εν τω όρει Εφραΐμ, και την Κιριάθ-αρβά, (ήτις είναι η Χεβρών,) εν τη ορεινή του Ιούδα. Εις δε το πέραν του Ιορδάνου, πλησίον της Ιεριχώ, προς ανατολάς διώρισαν την Βοσόρ εν τη ερήμω επί της πεδιάδος εκ της φυλής Ρουβήν, και την Ραμώθ εν τη Γαλαάδ εκ της φυλής Γαδ, και την Γωλάν εν Βασάν εκ της φυλής Μανασσή.»—Ιησ. Ναυή 20:7, 8.
9. (α) Πώς αυτές οι πόλεις ήσαν κατανεμημένες στη χώρα; (β) Ποιον σκοπό εξυπηρετούσαν πραγματικά;
9 Μια ματιά στον χάρτη της Γης της Επαγγελίας δείχνει ότι αυτές οι πόλεις ήσαν μάλλον με ίσον τρόπο κατανεμημένες σ όλη τη χώρα. Γιατί ήταν έτσι; Αυτές οι πόλεις έπρεπε να είναι προσιτές σε κάθε κάτοικο—τους Ισραηλίτας καθώς και τους ξένους και παροικούντας—οι οποίοι θα μπορούσαν να έχουν ανάγκη από την προστασία της πόλεως. Αυτές οι πόλεις ήσαν λιμένες σωτηρίας, τόποι προστασίας, ανοικτοί σε άτομα που η ζωή των ευρίσκετο σε κίνδυνο, κι επομένως ευρίσκοντο σε τέτοιες τοποθεσίες ώστε εκείνοι που ζητούσαν προστασία να μπορούσαν λογικά να έχουν τις απαιτούμενες δυνάμεις και χρόνο για να καταφύγουν εκεί. Ο νόμος του έθνους καθώριζε ποιος ήταν άξιος προστασίας. Ο καθένας μπορούσε να καταφύγη σε μια από αυτές τις πόλεις, εφόσον, λόγω ατυχήματος, χωρίς καμμιά κακή πρόθεσι, είχε προκαλέσει τον θάνατο ενός άλλου ατόμου ή ατόμων, είτε ενώ ειργάζοντο είτε σε οποιαδήποτε άλλη κατάστασι.
10. Κάτω από ποιες περιστάσεις, παραδείγματος χάριν, μπορούσε ένας άνθρωπος να καταφύγη εκεί;
10 Για να το περιγράψωμε, ιδού ένα παράδειγμα μιας τέτοιας καταστάσεως, στην οποία θα υπήρχε ανάγκη διαφυγής στην πόλι του καταφυγίου. «Και αύτη είναι η διάταξις περί του φονέως, όστις φύγη εκεί, δια να ζήση· Όστις κτυπήση τον πλησίον αυτού εξ αγνοίας, τον οποίον πρότερον δεν εμίσει, καθώς όταν υπάγη τις μετά του πλησίον αυτού εις το δάσος δια να κόψη ξύλα, και, ενώ η χειρ αυτού καταβιβάζη κτύπημα με τον πέλεκυν δια να κόψη το δένδρον, εκβή το σιδήριον από του ξύλου, και τύχη τον πλησίον αυτού, και αυτός αποθάνη, ούτος θέλει φύγει εις μίαν εκ των πόλεων εκείνων, και θέλει ζήσει.»—Δευτ. 19:4, 5.
Η ΑΓΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ
11. (α) Γιατί έπρεπε ένα άτομο να διαφύγη στην πόλι του καταφυγίου; (β) Τι δείχνουν οι λόγοι του Ιεχωβά στο Νώε;
11 Αλλά θα μπορούσαμε να ρωτήσωμε, Γιατί έπρεπε ένας τέτοιος άνθρωπος να διαφύγη σ’ ένα τόπο προστασίας; Διότι, αφού επροκάλεσε τον θάνατο ενός συνανθρώπου του, εκινδύνευε και αυτός ο ίδιος τώρα να χάση τη ζωή του. Ο πλησιέστερος συγγενής είχε το δικαίωμα να ενεργήση ως εκδικητής του αίματος του ατόμου που είχε φονευθή· είχε δικαίωμα να ενεργήση ως εκτελεστής και μ’ αυτή την ιδιότητα μπορούσε να ενεργήση ταχέως, χωρίς αργοπορία. Την εποχή εκείνη αυτό το δικαίωμα του εκδικητού του αίματος ανεγνωρίζετο πλήρως. Χωρίς αμφιβολία είχε την προέλευσί του στη διάταξι που βρίσκομε στο πρώτο βιβλίο της Γραφής, στη Γένεσι 9, εδάφια 4 έως 6. Εκεί βρίσκομε τα λόγια που είπε ο Ιεχωβά στο Νώε και τους γυιούς του, που επέζησαν από τον παγγήινο κατακλυσμό, και τα λόγια αυτά υπογραμμίζουν την μεγάλη αξία που δίνει ο Δημιουργός στην ανθρωπίνη ζωή. «Κρέας όμως με την ζωήν αυτού, με το αίμα αυτού, δεν θέλετε φάγει· και εξάπαντος το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εκζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθεί το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.» Από αυτήν την παλαιά διάταξι επήγαζε το δικαίωμα της επιβολής ποινής θανάτου σ’ εκείνους οι οποίοι έχυναν ανθρώπινο αίμα παρανόμως.
12. Εβάρυνε η ενοχή αίματος μόνο τον εκούσιο φονέα;
12 Αυτή η παλαιά διάταξις ανεγνωρίζετο στον Μωσαϊκό νόμο. Οποιοσδήποτε έχυνε ανθρώπινο αίμα εκουσίως και παρανόμως ώφειλε να πληρώση με τη δική του ζωή, όταν ο φόνος θα είχε αποδειχθή και διαπιστωθή υπό μαρτύρων. (Δευτ. 17:6) Ακόμη και ένα άτομο που είχε προκαλέσει ακουσίως τον θάνατο ενός συνανθρώπου του, χωρίς κακή πρόθεσι, εθεωρείτο ένοχος αίματος. Αλλά τότε ο Νόμος προέβλεπε ότι ένα τέτοιο άτυχο άτομο μπορούσε ν’ αποφύγη τον θάνατο με το να διαφύγη στην πλησιεστέρα πόλι καταφυγίου. Η σχετική περικοπή του Νόμου λέγει: «Και ελάλησεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, λέγων, Λάλησον προς τους υιούς Ισραήλ, και ειπέ προς αυτούς, Όταν διαβήτε τον Ιορδάνην προς την γην Χαναάν, τότε θέλετε διορίσει εις εαυτούς πόλεις, δια να ήναι εις εσάς πόλεις καταφυγίου, ώστε να φεύγη εκεί ο φονεύς, όστις εφόνευσεν άνθρωπον ακουσίως. Και θέλουσιν είσθαι εις εσάς πόλεις δια καταφύγιον από του εκδικούντος το αίμα· δια να μη αποθάνη ο φονεύς, εωσού παρασταθή ενώπιον της συναγωγής εις κρίσιν. Και εκ των πόλεων, τας οποίας θέλετε δώσει, έξ πόλεις θέλουσιν είσθαι δια καταφύγιον εις εσάς. . . . Αύται αι έξ πόλεις θέλουσιν είσθαι καταφύγιον, δια τους υιούς Ισραήλ, και δια τον ξένον, και δια τον παροικούντα μεταξύ αυτών· ώστε όστις φονεύσει άνθρωπον ακουσίως να φεύγη εκεί.»—Αριθμ. 35:9-15, ΜΝΚ· Ιησ. Ναυή 20:1-6.
13, 14. (α) Επετρέπετο σ’ ένα εκούσιο φονέα να βρη προστασία στην πόλι του καταφυγίου; (β) Πώς καθωρίζετο η καλή πρόθεσις ή προμελέτη του φυγάδος;
13 Έτσι μπορεί να φανή ότι, για τον καθένα ο οποίος ανταπεκρίνετο στους όρους της, αυτή ήταν μια νόμιμη προμήθεια για την σωτηρία πολυτίμου ανθρωπίνης ζωής. Αυτές οι έξη πόλεις ήσαν συγχρόνως και πόλεις των Λευιτών, και μια από αυτές, η Χεβρών, ανήκε στους Ααρωνικούς ιερείς. Αλλά τι μπορεί να λεχθή για ένα άτομο το οποίο έκανε χρήσι της νομικής προστασίας σε μια από τις έξη πόλεις και το οποίο στην πραγματικότητα δεν εδικαιούτο αυτής, παραδείγματος χάριν, ένας πονηρός φονεύς; Ο Νόμος απέκλειε κάθε προστασία για ένα φονέα, όπως ένα άτομο που εθεωρείτο ανάξιο να εισέλθη μέσα στην προστατευτική ζώνη αυτών των πόλεων. Για να υπάρχη βεβαιότης ότι κανένα ανάξιο άτομο δεν θα εύρισκε καταφύγιο, ο νόμος απαιτούσε μια ακροαματική διαδικασία για να εξετασθούν οι περιστάσεις, προτού ένα άτομο γίνη οριστικά δεκτό μέσα στην προστατευτική πόλι. Οι πρεσβύτεροι του τόπου διαμονής του φονέως ήσαν εκείνοι που ώφειλαν να εξετάσουν την υπόθεσι και να εκδώσουν την τελική απόφασι. Αν η απόφασις ήταν ευνοϊκή για τον φυγάδα, από τότε επροστατεύετο από την ιερή νομική κατάστασι της πόλεως του καταφυγίου. Έτσι διαβάζομε:
14 «Εάν όμως ωθήση αυτόν εξαίφνης χωρίς έχθρας, ή ρίψη τι επ’ αυτόν χωρίς να παραμονεύση αυτόν, ή λίθον τινά, χωρίς να ίδη αυτόν, εκ του οποίου δύναται να αποθάνη, και ρίψη επ’ αυτόν ώστε να αποθάνη, και δεν ήτο εχθρός αυτού, ουδέ εζήτει να κακοποιήση αυτόν, τότε η συναγωγή θέλει κρίνει αναμέσον του φονέως και του εκδικούντος το αίμα, κατά τας κρίσεις ταύτας· και η συναγωγή θέλει ελευθερώσει τον φονέα εκ της χειρός του εκδικούντος το αίμα, και η συναγωγή θέλει αποκαταστήσει αυτόν εις την πόλιν του καταφυγίου αυτού, όπου είχε φύγει· και θέλει κατοικεί εν αυτή, μέχρι του θανάτου του ιερέως του μεγάλου, του κεχρισμένου δια του αγίου ελαίου.»—Αριθμ. 35:22-25.
15. Πόσον καιρό ώφειλε να παραμείνη στην πόλι του καταφυγίου ο ακούσιος φονεύς;
15 Το τελευταίο μέρος του εδαφίου που μόλις παρετέθη εξηγεί πόσο καιρό ακριβώς ώφειλε να παραμείνη ο ακούσιος φονεύς σ’ αυτό το άσυλο που είχε προμηθευθή νομίμως. Δεν ήταν κατ’ ανάγκην υποχρεωμένος να παραμείνη εκεί όλη του τη ζωή, αλλά μόνο ωσότου επέλθη ο θάνατος του αρχιερέως, οποιοσδήποτε αρχιερεύς ήταν της υπηρεσίας την εποχή που ο φυγάς θα κατέφευγε σ’ ένα από αυτά τα καταφύγια. Όταν απέθνησκε ο αρχιερεύς, τότε αμέσως όλοι όσοι είχαν καταφύγει εκεί είχαν πλήρες δικαίωμα να εγκαταλείψουν την πόλι και να επανέλθουν στους προηγουμένους των τόπους κατοικίας. Δεν υπήρχε μήπως κίνδυνος να τους καταφθάση ο εκδικητής του αίματος; Όχι, όχι πια. Ο εκδικητής του αίματος δεν είχε τώρα κανένα δικαίωμα να προξενήση βλάβη στους φυγάδας οι οποίοι είχαν απολυθή. Η υπόθεσις είχε κλείσει. Δεν υπήρχε πια ενοχή αίματος που θα μπορούσε να υπολογισθή. «Διότι έπρεπε να μένη εν τη πόλει του καταφυγίου αυτού μέχρι του θανάτου του μεγάλου ιερέως· μετά δε τον θάνατον του μεγάλου ιερέως, ο φονεύς θέλει επιστρέφει εις την γην της ιδιοκτησίας αυτού.»—Αριθμ. 35:28.
16. Τι μας διδάσκει η προμήθεια της πόλεως του καταφυγίου όσον αφορά την αξία της ανθρωπίνης ζωής;
16 Η προμήθεια της πόλεως του καταφυγίου μάς διδάσκει περισσότερα από ένα πράγματα. Μας δείχνει σαφώς ότι ο Δημιουργός του ανθρώπου, Ιεχωβά, θεωρεί την ανθρωπίνη ζωή ως κάτι πολύτιμο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι Αυτός έχει πλήρες και αναμφισβήτητο δικαίωμα να καταστρέψη την ανθρωπίνη ζωή, αν οι άνθρωποι εναντιώνωνται στο κυρίαρχο θέλημά του και αγνοούν τον σκοπό του. Ο άνθρωπος, όμως, βεβαίως δεν βρίσκεται στην ίδια θέσι με τον Δημιουργό του κι επομένως δεν έχει δικαίωμα να εξαφανίση ανθρωπίνη ζωή απλώς επειδή του αρέσει. Η ζωή είναι τόσο πολύτιμη. Με κάποιον τρόπο είναι αγία. Ο Μωσαϊκός νόμος είχε θεσπίσει ότι ακόμη και ο ακούσιος φονεύς ήταν ένοχος αίματος, δείχνοντας έτσι την αυστηρότητα του Θεού στο ζήτημα της εκχύσεως αίματος. Χωρίς αμφιβολία αυτή η αυστηρότης ήταν για να εντυπώση στους Ισραηλίτας και να χαράξη στις διάνοιές των την κατάλληλη εκτίμησι της αγιότητος της ανθρωπίνης ζωής. Τους εδίδασκε, επίσης, να δίνουν σε όλες τις σχέσεις των προσεκτική εκτίμησι στο πιο πολύτιμο απόκτημα του συνανθρώπου των—τη ζωή. Απευθυνόμενος στην μεγάλη Πηγή, ο ψαλμωδός έγραψε: «Διότι μετά σου είναι η πηγή της ζωής.»—Ψαλμ. 36:9.
17. Ποιες δύο μεγάλες ιδιότητες του Ιεχωβά αντανακλώνται σ’ αυτή την ειδική νομική προμήθεια;
17 Εξ άλλου, η προμήθεια της πόλεως του καταφυγίου δείχνει ότι ο Ιεχωβά είναι ένας Θεός ελέους και ότι Αυτός, ως ο Υπέρτατος Κριτής, γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων και κάνει διάκρισι μεταξύ ενός ο οποίος διαπράττει ακουσίως κακό και ενός ο οποίος έχει πονηρή καρδιά και ο οποίος εκουσίως και αλαζονικώς παραβαίνει τον θείο νόμο. Έτσι η προμήθεια της προστατευτικής πόλεως όπως υπήρχε στον αρχαίο Ισραήλ αποκαλύπτει δύο μεγάλες ιδιότητες του Ιεχωβά: την δικαιοσύνη του και το έλεός του. Ο ψαλμωδός έγραψε: «Η δικαιοσύνη και η κρίσις είναι η βάσις του θρόνου σου· το έλεος και η αλήθεια θέλουσι προπορεύεσθαι έμπροσθεν του προσώπου σου.»—Ψαλμ. 89:14.
18. Εφόσον η προμήθεια εκείνη ήταν ένας προφητικός τύπος, ποια ερωτήματα εγείρονται τώρα;
18 Εφόσον η προμήθεια της πόλεως του καταφυγίου ήταν προφητικής σημασίας, και ετόνιζε μεγαλύτερα πράγματα που επρόκειτο να έλθουν, προκύπτουν οι κατωτέρω ερωτήσεις: Τι εξεικονίζει αυτή η πόλις; Τίνος τύπος είναι ο ακούσιος φονεύς, στον οποίον επετρέπετο να διαφύγη εκεί, και τίνος ήταν ο εκδικητής του αίματος, ο οποίος κατεδίωκε τον ακούσιο φονέα; Τι εσήμαιναν οι οδοί που ωδηγούσαν σ’ αυτές τις πόλεις; Ποιος είναι ο αρχιερεύς; Και τι δείχνει το γεγονός ότι οι φυγάδες μπορούσαν να εγκαταλείψουν την πόλι ύστερ’ από τον θάνατο του αρχιερέως; Όλ’ αυτά τα ερωτήματα μπορούν να λάβουν ικανοποιητική απάντησι καθώς αφήνομε το άγιο πνεύμα του Θεού ‘να μας οδηγήση εις πάσαν την αλήθειαν.’ (Ιωάν. 16:13) Για περαιτέρω συζήτησι σ’ αυτά τα ερωτήματα, παραπέμπομε τον αναγνώστη στο επόμενο άρθρο.
[Χάρτης στη σελίδα 687]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
Πόλεις Καταφυγίου
ΚΕΔΕΣ
ΓΩΛΑΝ
ΡΑΜΩΘ-ΓΑΛΑΑΔ
ΣΥΧΕΜ
ΒΟΣΟΡ
ΧΕΒΡΩΝ