να προσπαθούν να «επιβάλλουν θρησκευτική πίστι» σ’ ένα αγέννητο βρέφος.

Όταν το άκουσε αυτό μια κατάπληκτη γυναίκα έγραψε στην εφημερίδα «Τάιμς» της Πόλεως Σηάτλ. Αν και δεν συμφωνούσε με τους Μάρτυρας ως προς τις μεταγγίσεις αίματος, είπε: «Στις 22 Ιανουαρίου 1973, το ανώτατο δικαστήριο αυτής της χώρας εξέδωσε απόφασιν ότι το ίδιο αυτό παιδί θα μπορούσε να θανατωθή αν η μητέρα του προτιμούσε την έκτρωσι. Απίστευτο!»

Είναι πράγματι μια στρεβλωμένη άποψις κατά την οποία εξάλειψις μιας ζωής είναι ηθική πράξις, αλλά η φροντίδα για τη ζωή αυτή σύμφωνα με τις θείες αρχές είναι αντίθετη με τα συμφέροντα της κοινωνίας.

Παρεμπιπτόντως, η Μάρτυς μητέρα δεν υπέστη τη μετάγγισι. Πήγε σε μια άλλη πολιτεία και γέννησε ένα υγιές βρέφος χωρίς χρήσι αίματος.

Είναι Λαιμαργία;

Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ μας, Ιεχωβά θεός θέλει ν’ απολαμβάνωμε την τροφή και το ποτό. Ο θεόπνευστος συγγραφεύς του βιβλίου Εκκλησιαστής παρετήρησε: «Δεν είναι αγαθόν εις τον άνθρωπον να τρώγη και να πίνη και να κάμνη την ψυχήν αυτού να απολαμβάνη καλόν εκ του μόχθου αυτού; Και τούτο . . . είναι από της χειρός του Θεού.»—Εκκλ. 2:24.

Αφού η τροφή και το ποτόν είναι πραγματικά θεία δωρήματα στον άνθρωπο, πρέπει να χρησιμοποιούνται σε αρμονία με το θέλημά του. Όπως ο Ιεχωβά Θεός δεν θέλει να χάση κανείς την αξιοπρέπειά του με το να πίνη υπερβολικά, έτσι δεν θέλει και να παρατρώγη, πράγμα που μπορεί να τον βλάψη. Αν ο Ιεχωβά Θεός δεν έθετε σε λειτουργία τους φυσικούς κύκλους για τη συντήρησι της ζωής, δεν θα είχαμε τροφή. Επομένως, δείχνομε κατάλληλη εκτίμησι γι’ αυτό τρώγοντας με μετριότητα. Εξ άλλου, εκείνος που επιδίδεται με λαιμαργία σε χονδροειδή πολυφαγία, όταν του δίδεται η ευκαιρία, είναι ένας αναίσθητος λαίμαργος.

Ο Μωσαϊκός νόμος δείχνει ακριβώς πόσο σοβαρό είναι αυτό. Στην περίπτωσι ενός στασιαστικού γυιου που ήταν λαίμαργος και μέθυσος, ο νόμος προέβλεπε την ποινή του θανάτου. (Δευτ. 21:19-21) Και στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, επίσης, η λαιμαργία καθαρά τονίζεται σαν κάτι που πρέπει ν’ αποφεύγεται. Ενώ ένας Κρητικός ποιητής ανέφερε την κοινή συνήθεια της λαιμαργίας μεταξύ του λαού του, ο απόστολος Παύλος συνεβούλευσε τον Τίτο ότι εκείνοι που είναι διορισμένοι να είναι Χριστιανοί επίσκοποι έπρεπε να είναι εγκρατείς.—Τίτον 1:7, 8, 12.

Υπάρχουν παράγοντες που καθιστούν τη λαιμαργία ή την πολυφαγία σοβαρό παράπτωμα. Στην περίπτωσι ενός ο οποίος τρώγει υπερβολικά με λαιμαργία, η επιθυμία του για φαγητό ξεφεύγει από τον έλεγχο. Με απληστία καταναλώνει την τροφή χωρίς να λαμβάνη υπ’ όψιν το γεγονός ότι δεν έχει δικαίωμα να κάνη κατάχρησι των θείων δωρημάτων. Επομένως, με το να επιδίδεται απειθώς στην πολυφαγία και να γίνεται λαίμαργος, παραλείπει να δείξη αγάπη στον Ιεχωβά Θεό. Γιατί; Διότι όπως λέγει η Γραφή: «Αυτή είναι η αγάπη του Θεού το να φυλάττωμε τας εντολάς αυτού.»—1 Ιωάν. 5:3.

Επίσης, η πολυφαγία συντελεί στη διανοητική και σωματική οκνηρία. Ιδιαίτερα εκείνος που παχαίνει λόγω πολυφαγίας τείνει να αδρανή και λίγο ασχολείται με σωματική άσκησι. Η παροιμία της Γραφής συνοψίζει καλά ποιο είναι συχνά το αποτέλεσμα: «Ο μέθυσος και ο άσωτος θέλουσι πτωχεύσει· και ο υπνώδης θέλει ενδυθή ράκη.»—Παροιμ. 23:21.

Η πολυφαγία μπορεί επίσης να οδηγήση σε σωματική βλάβη. Σχετικά με το υπερβολικό βάρος