Κεφάλαιον 8
Οι Ηθικοί Κανόνες της Βίβλου—Είναι Συνεπείς;
1, 2. Τι μπορεί να λεχθή για τους ηθικούς κανόνες της Βίβλου, αλλά γιατί μερικοί αμφισβητούν τη συνέπεια της Βίβλου;
ΓΙΑΤΙ συμβαίνει ώστε ν’ αμφισβητούνται οι ηθικοί κανόνες της Βίβλου; Μήπως δεν απαγορεύουν οι Γραφές τον φόνο, τη μοιχεία, την κλοπή και την ψευδομαρτυρία εναντίον του πλησίον; Επί πλέον, η Βίβλος απαιτεί πολύ περισσότερα απ’ ό,τι μπορούν να επιβάλουν οι ανθρώπινοι νόμοι. Λέγει ότι δεν πρέπει ούτε και να επιθυμή κανείς ό,τι ανήκει στον συνάνθρωπό του και ότι πρέπει ν’ αγαπά τον πλησίον του όπως τον εαυτό του.—Έξοδος 20:13-17· Μάρκος 12:31.
2 Μερικοί, όμως, φρονούν ότι ο ηθικός τόνος αυτών των απαιτήσεων δεν είναι συνεπής με άλλα μέρη της Βίβλου. Φέρουν την εξής αντίρρησι: «Πώς μπορώ να πιστέψω ότι η Γραφή είναι από τον Θεό, όταν, ενώ περιέχει έναν ωραίο ηθικό κώδικα, περιλαμβάνει αφηγήσεις για πράγματα όπως ότι ο Νώε εμέθυσε, ότι ο Αμνών εβίασε την ετεροθαλή αδελφή του Θάμαρ και άλλα συγκλονιστικά γεγονότα;»
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΚΑΚΗΣ ΔΙΑΓΩΓΗΣ
3, 4. Ποιο αποτέλεσμα έχει ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει η Βίβλος την αδικοπραγία;
3 Ας λογικευθούμε λίγο πάνω στο ζήτημα: Γιατί η Βίβλος εκθέτει τέτοια γεγονότα; Μήπως για να προσφέρη «ψυχαγωγία» που ελκύει τις ανήθικες διάνοιες ή για να υποκινήση άλλους να επιδοθούν σε τέτοια διαγωγή;
4 Όταν, παραδείγματος χάριν, λέγη ότι εμέθυσε ο Νώε, μήπως αυτό ενθαρρύνει τον αναγνώστη να κάνη το ίδιο; Στην αφήγησι της Γενέσεως 9:20-27 τίποτε δεν θα βρήτε που να κάνη το γεγονός να φαίνεται ούτε κατ’ ελάχιστον επιθυμητό. Αντιθέτως, εκείνα που τονίζονται είναι η κακή διαγωγή που έδειξε ένας από τους γυιους του Νώε, με τις σοβαρές συνέπειες της πράξεώς του, καθώς επίσης και η πλήρης σεβασμού διαγωγή των άλλων, με τις ευλογίες που προέκυψαν. Ομοίως, στην αφήγησι του βιασμού της Θάμαρ από τον Αμνών, η Βίβλος τονίζει τη βαθιά ντροπή που δοκίμασε η Θάμαρ και δείχνει ότι αυτή η πράξις εστοίχισε τη ζωή στον Αμνών. (2 Σαμουήλ 13:1-29) Ασφαλώς η αφήγησις δεν υποκινεί κανένα να θελήση να επιδοθή κι αυτός στην ίδια διαγωγή.
5, 6. Γιατί, λοιπόν, περιλαμβάνει η Βίβλος αφηγήσεις κακών πράξεων;
5 Γιατί, τότε, να περιλαμβάνη η Βίβλος τέτοιες αφηγήσεις κακών πράξεων; Διότι μπορούμε να λάβωμε πολύτιμα μαθήματα απ’ αυτές. Αυτά τα παραδείγματα, είπε ο απόστολος Παύλος, «εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών». (1 Κορινθίους 10:11) Εντυπώνουν στη διάνοιά μας την αξία των υψηλών ηθικών κανόνων που εκτίθενται σαφώς σε άλλα μέρη της Βίβλου.—Παροιμίαι 20:1· 1 Κορινθίους 6:9, 10.
6 Εκτός αυτού, η Βίβλος, αναγράφοντας γεγονότα που εκθέτουν τα αμαρτήματα εκείνων που περιγράφονται ως δούλοι του Θεού, παρουσιάζει μια εντιμότητα και ειλικρίνεια που είναι άγνωστες στους Αιγυπτίους, Ασσυρίους και άλλους αρχαίους ιστορικούς. Και σήμερα ακόμη, πόσοι συγγραφείς εκθέτουν τα δικά τους αμαρτήματα; Εν τούτοις, οι συγγραφείς της Βίβλου το έκαμαν αυτό! Ο Μωυσής ειλικρινά ωμολόγησε τα ίδια του σφάλματα και τα σφάλματα του λαού του. Τα αμαρτήματα εξεχόντων ανδρών, όπως του Δαβίδ, του Σολομώντος, του αποστόλου Πέτρου και άλλων δεν συγκαλύπτονται από την αφήγησι της Βίβλου.
7. Τι μπορούμε να πούμε σ’ εκείνους που αντιτίθενται στην ειλικρίνεια της Βίβλου;
7 Αυτή η εντιμότης και η ειλικρίνεια είναι τελείως συνεπείς με το γεγονός ότι η Βίβλος είναι ένα βιβλίο αληθείας και υψηλών ηθικών κανόνων. Δεν θα ανεμένατε να διαστρέψη ή ν’ αποκρύψη την αλήθεια ο Λόγος του Θεού· δεν είν’ έτσι; Όταν, λοιπόν, κάποιος επικρίνη τη Βίβλο επειδή λέγει όλη την αλήθεια, φταίει η Βίβλος ή εκείνος που επικρίνει την ειλικρίνειά της; Εν σχέσει μ’ αυτό ο αρθρογράφος Σύδνεϋ Ι. Χάρρις, υπό τον τίτλο «Η Απόλυτη Ειλικρίνεια της Βίβλου,» έγραψε:
«Αν το βιβλίο αυτό ήταν απλώς μια απλή θρησκευτική προπαγάνδα, οι συντάκται του εύκολα θα μπορούσαν ν’ αφαιρέσουν όλα τα εδάφια που προσβάλλουν . . .
«Οι αθεϊσταί των σταυροδρομιών που δείχνουν με χαρά αυτά τα εδάφια ως ‘αποδείξεις’ ότι η Βίβλος είναι ένα βάρβαρο και ασυνεπές βιβλίο, μετατρέπουν σε ελάττωμα εκείνο που στην πραγματικότητα είναι αρετή. . . .
«Κανένα άλλο βιβλίο που γράφθηκε ποτέ δεν ομιλεί με τόση βασανιστική ειλικρίνεια.»34
ΓΙΑΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
8, 9. (α) Τι αναγραφή παρουσιάζει η Βίβλος, και ποια οφέλη αποκομίζομε αν τη μελετούμε; (β) Γιατί δεν πρέπει να διαβάζωμε τη Βίβλο με την ιδέα ότι τα περιεχόμενα της πρέπει να συμμορφώνωνται με τη δική μας προσωπική αντίληψι του ορθού και του εσφαλμένου;
8 Η Βίβλος παρουσιάζει μια αναγραφή του τι λέγεται ότι αποτελεί την πολιτεία του Θεού με το ανθρώπινο γένος στη διάρκεια χιλιάδων ετών. Περιγράφει τους ανθρώπους που τον ευαρέστησαν κι εκείνους που τον δυσαρέστησαν, εκείνους που απέκτησαν την εύνοιά του κι εκείνους που υπήρξαν άξιοι της αποδοκιμασίας του ή και της κατακρίσεώς του. Αν, όπως δείχνουν τα γεγονότα που εξετέθησαν, η Βίβλος είναι πραγματικά ο Λόγος του Θεού, τότε μελετώντας το κείμενό της μπορούμε να γνωρίσωμε τον Θεό και να μάθωμε πώς να τον ευαρεστήσωμε. Είναι αυτό η ειλικρινής επιθυμία μας; Δεν έχουν αυτό το ελατήριο όλοι όσοι ερευνούν τη Βίβλο.
9 Μερικοί διαβάζουν τη Βίβλο με την ιδέα ότι αυτά που λέγει πρέπει ν’ ανταποκρίνωνται στις δικές των προσωπικές αντιλήψεις. Αυτό, φυσικά, θα τους δημιουργήση δυσκολίες. Γιατί; Διότι ο Θεός διακηρύττει στη Βίβλο: «Όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί μου είναι υψηλότεροι των οδών υμών, και αι βουλαί μου των βουλών υμών.» (Ησαΐας 55:9) Η Βίβλος περαιτέρω τονίζει ότι όλοι εμείς είμεθα ατελείς και υποκείμεθα σε σφάλματα. (Ρωμαίους 3:23) Η ανθρώπινη πείρα βέβαια το καταδεικνύει αυτό. Αν, λοιπόν, ένας βλέπη τα πράγματα από την άποψι του ατελούς ανθρωπίνου συλλογισμού, η Βιβλική παρουσίασις των Θείων ενεργειών σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να φανή παράδοξη, και ασυνεπής ακόμη. Αλλ’ αν η Βίβλος συνεμορφώνετο με τη δική μας περιωρισμένη ανθρώπινη άποψι, μήπως αυτό θ’ απεδείκνυε ότι προήλθε από τον Θεό; Πώς μπορούμε να ωφεληθούμε ή να βοηθηθούμε απ’ αυτήν, αν δεν ζητούμε τίποτε άλλο παρά να επιβεβαιώσωμε τις απόψεις που έχομε ήδη; Λογικά, ένα βιβλίο που είναι ο Λόγος του Θεού πρέπει να διορθώνη, να διευκρινίζη και να εξυψώνη τις σκέψεις μας.
10, 11. Ποια στάσι πρέπει ν’ αποφεύγωμε, και ποια στάσι πρέπει να έχωμε;
10 Η Βίβλος αναφέρει ότι οι απειθείς Ισραηλίται επέκριναν την πολιτεία του Θεού, λέγοντας: «Η οδός του Ιεχωβά δεν είναι ευθεία.» Η απάντησις του Θεού σ’ αυτούς ήταν:
«Οίκος Ισραήλ, αι οδοί μου δεν είναι ευθείαι; ουχί αι οδοί υμών διεστραμμέναι; . . . [Επιστρέψατε] από πασών των ανομιών υμών· και δεν θέλει είσθαι εις εσάς η ανομία εις απώλειαν.»—Ιεζεκιήλ 18:29, 30.
11 Αν αναγνωρίζωμε ότι εμείς σήμερα δεν είμεθα περισσότερο σε θέσι να κρίνωμε τον Θεό απ’ όσο ήσαν εκείνοι οι Ισραηλίται, τότε μπορούμε να πλησιάσωμε τη Γραφή με την ελπίδα να διαφωτισθούμε πραγματικά απ’ αυτήν. Για παράδειγμα των πολυτίμων μαθημάτων που μπορούμε να λάβωμε, ας αναφέρωμε τη Βιβλική αφήγησι της εκτελέσεως των Χαναναίων—αφήγησι η οποία για μερικούς εχρησίμευσε ως «λίθος προσκόμματος.»
Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΧΑΝΑΝΑΙΩΝ
12. Ποια είναι η Βιβλική αφήγησις σχετικά με τους Χαναναίους;
12 Ας εξετάσωμε, πρώτα, τα κύρια σημεία της αφηγήσεως αυτής: Ο Ιεχωβά, αφού απελευθέρωσε τους Ισραηλίτας από τη δουλεία της Αιγύπτου, τους ωδήγησε στη γη Χαναάν. Πριν από τετρακόσια χρόνια περίπου, ο Θεός είχε υποσχεθή επισήμως αυτή τη γη στον πιστό Αβραάμ και στους απογόνους του. Ο Ιεχωβά ετήρησε αυτή την υπόσχεσι. Έδωσε τότε εντολή στους Ισραηλίτας να ενεργήσουν εκ μέρους του ως εκτελεσταί των λαών που κατοικούσαν στη Χαναάν. (Δευτερονόμιον 7:2· Ιησ. Ναυή 10:40) Ολόκληρες φυλές έπρεπε να καταστραφούν. Γιατί; Ο Μωυσής εξήγησε: «Δια την ασέβειαν των εθνών τούτων Ιεχωβά ο Θεός σου εκδιώκει αυτά απ’ έμπροσθέν σου, και δια να στερεώση τον λόγον, τον οποίον ο Ιεχωβά ώμοσε προς τους πατέρας σου, προς τον Αβραάμ, προς τον Ισαάκ, και προς τον Ιακώβ.» (Δευτερονόμιον 9:5, ΜΝΚ) Εν τούτοις, ολίγες πόλεις της Χαναάν και μερικά άτομα ανεγνώρισαν ότι ο Ισραήλ είχε θεία υποστήριξι, ήλθαν με το μέρος των και διαφυλάχθηκαν.
13, 14. Τι μπορούμε να μάθωμε απο την κρίσι του Θεού εναντίον των Χαναναίων;
13 Τι λοιπόν, μαθαίνομε απ’ αυτό; Μήπως αυτή η αφήγησις δείχνει με κάποιον τρόπο ότι ο Ιεχωβά δεν είναι Θεός αγάπης και Θεός που «αγαπά δικαιοσύνην,» όπως εκτίθεται σε άλλο μέρος της Γραφής;—1 Ιωάννου 4:8· Ψαλμός 37:28, ΜΝΚ.
14 Όχι, αντιθέτως μας διδάσκει μια ουσιώδη αρχή: ότι ο Θεός αγαπά τη δικαιοσύνη και μισεί την ανομία. Διαβάστε το Λευιτικόν, κεφάλαιον 18, κι εξετάστε τα «βδελύγματα» των Χαναναίων, για τα οποία ο Θεός θα έκανε τη γη να τους «εξεμέση». Υπάρχουν κι άλλες ιστορικές πηγές που μας δείχνουν τι είδους λαός ήσαν. Ο καθηγητής Μέρριλ Φ. Ούγκερ παρατηρεί:
«Η κτηνωδία, η λαγνεία και η ακολασία της μυθολογίας των Χαναναίων είναι πολύ χειρότερες από κάθε άλλη χώρα της Εγγύς Ανατολής της εποχής εκείνης. Το καταπληκτικό χαρακτηριστικό των θεοτήτων της Χαναάν, που δεν είχαν κανένα ηθικό χαρακτήρα, είχε αναμφιβόλως εξαιρετικά καταστρεπτική επίδρασι στους λάτρεις των και είχε ως συνέπεια πολλές από τις εξαχρειωτικές συνήθειες της εποχής εκείνης, όπως είναι η ιερή πορνεία, η θυσία παιδιών και η λατρεία του όφεως.
« . . . Ο χαρακτήρ της θρησκείας των Χαναναίων, όπως περιγράφεται στην Ουγκαριτική φιλολογία, παρέχει αρκετή ιστορική βάσι για να δείξη την ακρίβεια των . . . Βιβλικών δηλώσεων στον χαρακτηρισμό του πλήρους ηθικού και θρησκευτικού εκφυλισμού των κατοίκων της Χαναάν.»35
Δεν είναι, βέβαια, λογικό να νομίζωμε ότι η αγάπη του Θεού για το ανθρώπινο γένος θα τον υπεχρέωνε ν’ αγαπά και την ανομία επίσης.
15. (α) Τι δείχνει η αφήγησις σχετικά με την εντολή του Θεού να εκτελεσθούν οι Χαναναίοι; (β) Αυτή η αφήγησις, αντί να μας απωθή, τι πρέπει να κάνη;
15 Ωστόσο, το μίσος του Θεού για την ανομία δεν είναι η μόνη αρχή που τονίζεται. Η αφήγησις τονίζει, επίσης, ότι ο Θεός δεν σπεύδει να καταστρέψη ατελείς ανθρώπους με την πρώτη εκδήλωσι παραβάσεως. Ο Θεός είχε παρατηρήσει την αδικία των Αμορραίων, κατοίκων της Χαναάν, πριν από τετρακόσια περίπου χρόνια, αλλά δεν τους κατέστρεψε τότε. (Γένεσις 15:13-21) Αυτό συμφωνεί και με άλλες Γραφικές αποδείξεις ότι ο Θεός ‘δεν ευαρεστείται εις τον θάνατον του ασεβούς,’ αλλά φιλάγαθα παρέχει ευκαιρία στους ανθρώπους ν’ αλλάξουν την κακή τους πορεία. (Ιεζεκιήλ 33:11· Ψαλμός 103:8) Αντί λοιπόν να μας είναι αποκρουστική η αφήγησις αυτή, μπορεί να μας καθησυχάση, να μας ελκύση προς τον Θεό. Ταυτόχρονα, η εκτέλεσις των Χαναναίων από αυτόν πρέπει να μας ικανοποιήση που ο Θεός δεν κλείνει τους οφθαλμούς του στην αδικοπραγία. Αυτό παρέχει λογική βάσι να πιστεύωμε ότι αυτός δεν θ’ ανέχεται επ’ άπειρον την ανομία που κάνει τώρα τη γη ολοένα πιο διεφθαρμένον κι επικίνδυνον τόπο για να ζη κανείς.
16, 17. Ποια αντίρρησι προβάλλουν μερικοί ως προς την εκτέλεσι των κρίσεων του Ιεχωβά, και τι μπορούμε να πούμε για να τους απαντήσωμε;
16 Κάποιος, όμως, μπορεί να πη: «Μα δεν κατεστράφησαν μόνο άνδρες και γυναίκες μεταξύ των Χαναναίων. Και μικρά παιδιά ακόμη θανατώθηκαν.» Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά είναι αυτό ασυμβίβαστο με τις αρχές του Θεού; Υπάρχει σ’ αυτό κανένα αξιόλογο μάθημα για μας; Και, το πιο ζωτικό για μας, είμεθα πρόθυμοι ν’ ανταποκριθούμε στα γεγονότα που αποκαλύπτονται και να ‘προσαρμόσωμε τις οδούς μας’ στις ορθές και δίκαιες αρχές; Ας ιδούμε.
17 Η Βίβλος τονίζει ότι ο Θεός αναθέτει πλήρη ευθύνη στους γονείς για τα μικρά παιδιά που έφεραν στον κόσμο. Αυτή η ευθύνη αποτελεί θείο προνόμιο. Είναι, επίσης, μια θεία υποχρέωσις, την οποίαν οι γονείς δεν μπορούν ούτε ν’ αποφύγουν ούτε να την μεταβιβάσουν με την επιδοκιμασία του Θεού. Ο Θεός ενέμεινε σ’ αυτή την ίδια αρχή με τους Ισραηλίτας, λέγοντας:
«Έθεσα ενώπιόν σας την ζωήν και τον θάνατον, την ευλογίαν και την κατάραν· δια τούτο εκλέξατε την ζωήν, δια να ζήτε, συ και το σπέρμα σου· δια να αγαπάς Ιεχωβά τον Θεόν σου, δια να υπακούης εις την φωνήν αυτού, και δια να ήσαι προσηλωμένος εις αυτόν.»—Δευτερονόμιον 30:19, 20, ΜΝΚ.
Οι Ισραηλίται, με την υπακοή ή με την παρακοή των μπορούσαν να εκλέξουν ή τη ζωή ή τον θάνατο για τους εαυτούς των και για τα τέκνα των.
18. Πώς η πολιτεία του Θεού με τους Χαναναίους είναι συνεπής με ένα αναμφισβήτητο γεγονός ως προς την τύχη των παιδιών;
18 Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός της ζωής ότι τα τέκνα ωφελούνται ή βλάπτονται ανάλογα με το τι είναι και τι κάνουν οι γονείς των. Αν ένας γονεύς είναι ευθύς, ευσυνείδητος κι ενδιαφέρεται στοργικά για την ευημερία της οικογενείας του, τόσο από υλική όσο και από πνευματική άποψι, τα τέκνα πολύ ωφελούνται. Αν όχι, τα τέκνα εξάπαντος θα υποφέρουν. Μερικοί μπορεί να ήθελαν να μη συνέβαινε έτσι. Ο ανήθικος άνθρωπος διατρέχει τον κίνδυνο να προσβληθή πιθανώς από αφροδίσιο νόσημα. Αν συμβή αυτό, μπορεί δίκαια ν’ αναμένη από τον Θεό να προφυλάξη τα τέκνα που γέννησε ή που θα γεννήση από τα βλαβερά αποτελέσματα της νόσου από την οποία προσεβλήθη; Αν ένας είναι οκνηρός ή μέθυσος, μπορεί δίκαια ν’ αναμένη από τον Θεό ν’ αναλάβη τη δική του ευθύνη ή να την αναθέση σε άλλους για να μην υποφέρουν τα τέκνα του; Και θα ήταν συνεπές από μέρους του Θεού να συνεργάζεται με τέτοιους ανθρώπους για να ξεφεύγουν από τις ευθύνες των; Σε ποιους, λοιπόν, πρέπει ν’ αποδοθή η μομφή για τις ταλαιπωρίες των τέκνων; Η Βίβλος τονίζει ότι η ευθύνη επικάθεται ακριβώς εκεί όπου ο Θεός την έθεσε—στους γονείς.
19. Σε τι κατέληξε η από μέρους των ενηλίκων Χαναναίων εκλογή της ζωής ή του θανάτου;
19 Τι θα λεχθή, λοιπόν, για τους Χαναναίους γονείς; Κι αυτοί, επίσης, μπορούσαν να εκλέξουν τη ζωή ή τον θάνατο, την ευλογία ή την κατάρα για τους εαυτούς των και για τα τέκνα των. Οι κάτοικοι τεσσάρων πόλεων της Χαναάν υποτάχθηκαν στο θέλημα του Θεού, όπως έκαμε η Ραάβ της Ιεριχώ κι η οικογένειά της. Ανεγνώρισαν την επέμβασι του αληθινού Θεού στα γεγονότα που ελάμβαναν χώραν, κι έλαβαν τη στάσι των με το μέρος του λαού του Θεού. Γι’ αυτό επέζησαν κι αυτοί και τα τέκνα των. (Ιησούς του Ναυή 2:1-21· 6:25· 9:3-27) Οι άλλοι Χαναναίοι γονείς θα μπορούσαν να κάμουν το ίδιο, αλλ’ αρνήθηκαν. (Αριθμοί 21:21-24) Κάνοντας τούτο προτίμησαν τον θάνατο για τους εαυτούς των και για τα τέκνα των.
20. Ποιο ζωτικό μάθημα μπορούμε να πάρωμε από τη Βιβλική αφήγησι για τους Χαναναίους;
20 Έτσι, μας παρουσιάζεται τώρα ένα ζωτικό μάθημα. Μολονότι μερικοί γονείς σήμερα μπορεί να ισχυρισθούν ότι οι οδοί του Ιεχωβά ‘δεν είναι ευθείες,’ μπορεί κάλλιστα να τεθή το ερώτημα αν οι οδοί των σημερινών γονέων είναι ευθείες. Γιατί αυξάνει σε όλη τη γη η νεανική εγκληματικότης, που χαρακτηρίζεται από έλλειψι σεβασμού, ανηθικότητα κι εγκλήματα, μερικά μάλιστα εξαιρετικά ειδεχθή; Πολλοί που θεωρούνται νομικές αυθεντίες αποδίδουν την πρωτίστη ευθύνη εκεί όπου την θέτει η Βίβλος—στους αμελείς γονείς. Εξ άλλου, σύμφωνα με τη Βίβλο, κάθε γονεύς που είναι πρόθυμος να ενεργήση έτσι, του οποίου η αγάπη για τον Θεό, τον εαυτό του και την οικογένειά του είναι αρκετά ισχυρή, μπορεί να μάθη να ζη σύμφωνα με τις θεοσεβείς αρχές. Μπορεί ν’ αναθρέψη τα μικρά τέκνα του «εν παιδεία και νουθεσία, του Ιεχωβά.» (Εφεσίους 6:4, ΜΝΚ) Η Βίβλος αναφέρει ότι, όταν ο Θεός θα καθαρίση την ανομία απ’ όλη τη γη, αυτοί οι γονείς θα έχουν εκλέξει τη ζωή για τους εαυτούς των και για τα τέκνα των.—1 Κορινθίους 7:14· 2 Θεσσαλονικείς 1:6-10.
ΔΙΑΦΕΡΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ;
21-23. Πώς μπορείτε ν’ απαντήσετε σ’ εκείνους που ισχυρίζονται ότι οι απαιτήσεις του Θεού στις Εβραϊκές Γραφές αντιφάσκουν με τις απαιτήσεις που εκτίθενται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές;
21 Τι θα λεχθή για την άποψι μερικών ότι οι απαιτήσεις που εκτίθενται στις Εβραϊκές Γραφές δεν βρίσκονται σε συνέπεια μ’ εκείνες που δίδονται στους Χριστιανούς;
22 Η Βίβλος δείχνει ότι ο Θεός δεν έχει δώσει τις ίδιες οδηγίες στους δούλους του σε κάθε περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας. Ο Νώε έλαβε οδηγίες να κατασκευάση μια κιβωτό, αλλ’ ο παγκόσμιος κατακλυσμός της εποχής του δεν πρόκειται να επαναληφθή. (Γένεσις 9:11) Επίσης, ο Θεός έδωσε στο έθνος Ισραήλ ένα κώδικα νόμων, αλλ’ εκείνη η διαθήκη του Νόμου εδέσμευε εκείνους μόνο. (Ψαλμός 147:19, 20· Έξοδος 31:16, 17) Έτσι, η Γραφή αναφέρει ότι οι Χριστιανοί δεν υπόκεινται στον Μωσαϊκό νόμο, διότι όπως εξηγείται στην επιστολή προς Ρωμαίους 10:4, «το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός.» Γιατί αυτό;
23 Όχι διότι άλλαξαν οι Θείες αρχές. Το εδάφιο Γαλάτας 3:24 τονίζει: «Ώστε ο νόμος έγεινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν, δια να δικαιωθώμεν εκ πίστεως.» Τα όσα εκτίθενται στον Νόμο λέγεται ότι ήσαν «σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού.» (Κολοσσαείς 2:17) Μολονότι, λοιπόν, οι απαιτήσεις για τους υπό Νόμον Ιουδαίους διαφέρουν απ’ εκείνες που εκτίθενται για τους Χριστιανούς, εν τούτοις δεν συγκρούονται. Η Ιουδαϊκή διάταξις περιείχε ένα προφητικό πρότυπο που εκπληρώνεται στο Χριστιανικό σύστημα.—Εβραίους 10:1.
24-26. Πώς πρέπει να κατανοήσωμε το νόμο του Θεού ‘ζωή αντί ζωής, οφθαλμός αντί οφθαλμού’;
24 Μπορεί να ρωτήση κάποιος, «Αλλά δεν διαφέρει ακόμη και ο ηθικός κανών;» «Δεν ενεθάρρυνε την εκδίκησι ο Μωσαϊκός νόμος, με το ‘ζωή αντί ζωής, οφθαλμός αντί οφθαλμού’; (Δευτερονόμιον 19:21 ) Πόσο διαφέρει αυτό από τη Χριστιανική συγχωρητικότητα!» Αλλ’ είναι έτσι;
25 Εν πρώτοις, σημειώστε ότι αυτός ο νόμος δεν προέτρεπε έναν Ισραηλίτη να ζητή προσωπική εκδίκησι, παίρνοντας τον νόμο στα δικά του χέρια. Αντιθέτως, η θέλησις του Θεού να δέχεται θυσίες και να συγχωρή τους Ισραηλίτας έθετε γι’ αυτούς ένα υπόδειγμα να συγχωρούν ο ένας τον άλλον. (Λευιτικόν 4:20) Αλλά το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» ανεφέρετο σε δικαστικές αποφάσεις που έπρεπε να εκδίδωνται, όχι από κανένα άτομο, αλλ’ από τους διωρισμένους νομίμως δικαστάς του έθνους σε περιπτώσεις αδικοπραγίας. (Έξοδος 21:1, 22-25) Η δίκαιη επιβολή αυτού του νόμου ασφαλώς θ’ απέβαινε ένα ισχυρό εμπόδιο στις κακόβουλες επιθέσεις που θα ήταν δυνατόν να προκαλέσουν αναπηρία σε αθώα άτομα. Θ’ αποτελούσε ενθάρρυνσι για ένα βαθύν σεβασμό στο πρόσωπο του πλησίον. Στην εποχή μας, στην οποία οι εγκληματικές επιθέσεις αποτελούν μια απειλή που αυξάνει κάθε μέρα, μπορούμε να μην εκτιμήσωμε τη σοφία ενός τέτοιου εμποδίου; Εν τούτοις, υπάρχει και μια άλλη άποψις του ζητήματος. Ποια είν’ αυτή;
26 Η Βίβλος τονίζει ότι ο Ιεχωβά Θεός, ο Υπέρτατος Κριτής, ο ίδιος ενέμεινε σ’ αυτή την αρχή ‘ζωή αντί ζωής.’ Αυτό το έκαμε παρέχοντας απαλλαγή από τα επιβλαβή αποτελέσματα της ανταρσίας του πρώτου ανθρώπου Αδάμ. Με τη δική του αμαρτία, ο Αδάμ έφερε την αμαρτία και την ποινή της, τον θάνατο, σε όλους τους απογόνους του. Μόνο αν κάποιος, που θα ήταν αναμάρτητος, έδινε τη ζωή του ή την «ψυχή» του για ν’ ακυρώση αυτή την ποινή, θα ήταν δυνατόν να ικανοποιηθή η Θεία δικαιοσύνη και να λυτρωθή το ανθρώπινο γένος από τον θάνατο. Ο Θεός δεν ακύρωσε την απόφασι που είχε απαγγείλει εναντίον του Αδάμ στην Εδέμ, διότι σέβεται τις αρχές του. Αλλά, σύμφωνα με τη νομική αρχή ‘ζωή αντί ζωής,’ επρομήθευσε ένα μέσον σωτηρίας για τους απογόνους του Αδάμ μέσω της λυτρωτικής θυσίας του ιδίου του Υιού, Ιησού Χριστού. (Ρωμαίους 5:12· 1 Τιμόθεον 2:5· Ιωάννης 3:16) Έτσι, αυτή η αρχή αποτελεί ακριβώς το θεμέλιο της Χριστιανοσύνης.
27. Τι συμβουλεύουν τόσο οι Εβραϊκές όσο και οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές σχετικά με την προσωπική εκδίκησι;
27 Όσον αφορά την προσωπική εκδίκησι, στους Χριστιανούς δίδεται η προτροπή: «Μη εκδικείτε εαυτούς, αγαπητοί· αλλά δότε τόπον τη οργή.» Σημειώστε, επίσης, ότι αυτό το εδάφιο υποστηρίζει την προτροπή αυτή με την παράθεσι του Μωσαϊκού νόμου, λέγοντας: «Διότι είναι γεγραμμένον [στο Δευτερονόμιον 32:35, 41], ‘Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις· εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει ο Ιεχωβά’.» (Ρωμαίους 12:19, ΜΝΚ) Έτσι, λοιπόν, και στο Ιουδαϊκό έθνος καθώς και μεταξύ των Χριστιανών δόθηκε προτροπή να εμπιστεύωνται στη Θεία διάταξι για την επανόρθωσι της αδικίας και την τιμωρία του κακοποιού.
28-30. (α) Ποια κατηγορία διατυπώνουν μερικοί σχετικά με το πώς παρουσιάζεται ο Θεός στις Εβραϊκές και στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές; (β) Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα;
28 Τι θα λεχθή για την κατηγορία που γίνεται από μερικούς ότι «η Παλαιά Διαθήκη παρουσιάζει τον Θεόν ως Θεόν πολέμων, ενώ η Καινή Διαθήκη τον παρουσιάζει ως Θεόν ειρήνης»; Μια έρευνα καταδεικνύει ότι αυτή η κατηγορία είναι αποπλανητική και στα δύο σημεία.
29 Οι Εβραϊκές Γραφές περιέχουν πράγματι αφηγήσεις πολέμων. Αλλ’ είναι επίσης και η πηγή μεγαλυτέρων προφητειών που έχουν σχέσι με τον ‘Άρχοντα της Ειρήνης’ και την ειρηνική του κυβέρνησι, που θα εγκαθιδρύση ο «ζήλος του Ιεχωβά των δυνάμεων.»—Ησαΐας 9:6, 7, ΜΝΚ· Ψαλμός 72:1-7· Μιχαίας 4:1-4.
30 Είναι αλήθεια ότι ο Θεός δεν έδωσε εντολή στους Χριστιανούς να ενεργούν ως εκτελεσταί του, όπως είχε κάμει με τους Ισραηλίτας. Η Γραφή τονίζει ότι ανέθεσε σ’ αυτούς έναν πνευματικό πόλεμο, που διεξάγεται με την «μάχαιραν του πνεύματος,» τον Λόγον του Θεού. (Εφεσίους 6:10-17) Επίσης, οι Χριστιανοί δεν θα είχαν επίγεια βασιλεία, όπως είχαν οι Ιουδαίοι, αλλά θ’ αποτελούσαν ένα πνευματικό έθνος με μέλη σε όλα τα μέρη της γης. Έπρεπε, λοιπόν, να ζουν ως ειρηνικοί και νομιμόφρονες υπήκοοι κάτω από τις πολλές υφιστάμενες κυβερνήσεις. (Ρωμαίους 13:1-7· 1 Πέτρου 2:9-17) Αλλ’ ο Θεός ωστόσο θα πολεμούσε εναντίον των ασεβών, εκτελώντας κρίσι εναντίον των στον δικό του πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, χρησιμοποιώντας όμως όχι ανθρώπους, αλλά αγγέλους ως εκτελεστάς. Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός Ιησούς, θ’ ανελάμβανε την ηγεσία ‘ποιμαίνοντας τα έθνη με ράβδον σιδηράν.’ (2 Θεσσαλονικείς 1:6-10· Αποκάλυψις 16:13-16· 19:11-16) Οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές διασαφηνίζουν ότι έτσι μόνο θα εγίνετο το ‘θέλημα του Θεού στη γη όπως γίνεται στον ουρανό,’ προς ευλογίαν εκείνων που αγαπούν δικαιοσύνη. (Ματθαίος 6:10) Επομένως ο σκοπός του Θεού όσον αφορά τον πόλεμο και την ειρήνη είναι συνεπής τόσο στις Εβραϊκές όσο και στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές.
ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝΔΟΜΥΧΩΝ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
31. Ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένη η Βίβλος τι κάνει ν’ αποκαλυφθή;
31 Ο τρόπος, με τον οποίον είναι γραμμένη η Βίβλος, και τα όσα περιέχει εισδύουν βαθιά μέσα στις ανθρώπινες καρδιές και παράγουν αποκαλυπτικές αντιδράσεις. Η ίδια η Βίβλος λέγει: «Ο λόγος του Θεού είναι ζων, και ενεργός, και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν, . . . και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας . . . πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον.» (Εβραίους 4:12, 13) Αν έχωμε την τάσι να θεωρούμε τις προσωπικές μας επιθυμίες και αντιλήψεις ως πιο σπουδαίες από τους σκοπούς και τους κανόνες του Δημιουργού για όλο το ανθρώπινο γένος, οδηγούμενοι ίσως από αίσθημα μάλλον παρά από δίκαιες αρχές—δεν είναι λογικό ότι ο Λόγος του Θεού θα το απεκάλυπτε αυτό;
32, 33. (α) Ποια δικαιολογία χρησιμοποιούν μερικοί για ν’ απορρίψουν τη Βίβλο; (β) Αλλά αν εξετάσωμε προσεκτικά τους ηθικούς κανόνες της Βίβλου, τι διαπιστώνομε;
32 Σε μερικές περιπτώσεις η Βίβλος εκθέτει λεπτομερώς τους λόγους, για τους οποίους ο Θεός έκαμε ωρισμένες ενέργειες που επηρέασαν, ευμενώς ή δυσμενώς, τη ζωή των ανθρώπων. Σε άλλες περιπτώσεις δεν το κάνει αυτό. Μερικοί μπορεί ν’ απορρίπτουν ολόκληρη τη Βίβλο, επειδή μια περικοπή δεν περιέχει αρκετές λεπτομέρειες για να τους ικανοποιήση. Δικαιολογείται, όμως, αυτή η δυσπιστία των;
33 Όταν εξετάζωμε τους ηθικούς κανόνες της Βίβλου, όχι επιφανειακά, αλλά προσεκτικά, δεν βρίσκομε πράγματι ν’ αντανακλάται σ’ αυτούς μια σοφία ανώτερη από την ανθρώπινη σοφία; Εξηγούν τους λόγους για τους οποίους ο Παντοδύναμος Δημιουργός του απεράντου αυτού σύμπαντος ανέμενε υπομονητικά τόσον καιρό προτού να θέση τέρμα στην αδικοπραγία πάνω σ’ αυτόν τον μικρό πλανήτη Γη. (Έξοδος 9:16· 2 Πέτρου 3:8, 9· Αποκάλυψις 11:18) Η Βίβλος εκθέτει λεπτομερώς τον στοργικό σκοπό του Θεού για το ανθρώπινο γένος· αποκαλύπτει τα προοδευτικά βήματα που έκαμε για να ελευθερώση για πάντα εκείνους που θέλουν να ζήσουν σύμφωνα με ό,τι είναι δίκαιο και αληθινό. (Γαλάτας 4:4· 1 Ιωάννου 4:9, 10· Αποκάλυψις 21:4, 5) Η Βίβλος εκθέτει σε γλώσσα σαφή που μπορεί να την καταλάβη κι ένα παιδί ακόμη, τις βασικές απαιτήσεις του Θεού για κείνους που θα ήθελαν να τον ευαρεστήσουν, απαιτήσεις που είναι μέσα στις δυνατότητες όλων. (Ιωάννης 17:3· Μιχαίας 6:8) Προτρέπει λογικά τους αναγνώστας της ν’ ανταποκριθούν σ’ αυτές τις απαιτήσεις, να εκλέξουν τη ζωή, όχι τον θάνατο, για τους εαυτούς των και για τις οικογένειές των.—Ιησούς του Ναυή 24:15.
34, 35. (α) Σ’ εκείνους που θεωρούν μέρη της Βίβλου σαν λίθους προσκόμματος, που έγκειται το πρόβλημα συνήθως; (β) Τι μπορούμε ορθά ν’ αναμένωμε από το Λόγο του Θεού, τη Βίβλο;
34 Γιατί, λοιπόν, μερικοί άνθρωποι θεωρούν μέρη της Βίβλου ως λίθον προσκόμματος, ως ένα εμπόδιο για να την παραδεχθούν; Μήπως επειδή η αποκάλυψις του Θεού που περιέχεται σ’ αυτήν είναι πραγματικά ασυνεπής ή στερείται σταθερότητος; Όχι, τα γεγονότα αποδεικνύουν το αντίθετο. Τότε, μήπως οι αντιρρήσεις των οφείλονται στις αλλαγές που θ’ απητείτο να κάμουν στη ζωή των αν παρεδέχοντο τη Βίβλο ως τον Λόγον του Θεού; Λίγοι θα το έλεγαν φανερά αυτό. Αλλ’ η Βίβλος τονίζει ότι στην καρδιά συνήθως βρίσκεται το πρόβλημα.—Παροιμίαι 4:23· Ιερεμίας 17:9, 10· Μάρκος 3:1-6.
35 Ορθώς αναμένομε να είναι συνεπής ο Λόγος του Θεού. Επίσης αναμένομε να είναι σταθερός και όχι απολογητικός, αλλά θερμός και κατανοητός. Με ανοιχτή διάνοια και ανοιχτή καρδιά, ας διαβάζωμε τη Βίβλο και ας εξετάζωμε τον τρόπο με τον οποίον ανταποκρίνεται σ’ αυτούς τους κανόνες.