Κάθε Κύτταρο σαν μια Περιτειχισμένη Πόλις

ΜΙΑ ΠΡΟΣΦΑΤΗ έκδοσις του περιοδικού «Νιούσγουηκ» έκανε μια έρευνα για τον μικρόκοσμο των ανθρωπίνων κυττάρων. Οι συγγραφείς εθαύμασαν την τρομακτική ποικιλία των λειτουργιών που γίνονται σε τόσο μικρό χώρο: «Το καθένα απ’ αυτά τα 100 τρισεκατομμύρια κύτταρα λειτουργεί σαν μια περιτειχισμένη πόλις. Εργοστάσια ενεργείας παράγουν την ενέργεια του κυττάρου. Εργοστάσια παράγουν πρωτεΐνες, ζωτικές μονάδες του χημικού εμπορίου. Περίπλοκα συστήματα μεταφοράς καθοδηγούν συγκεκριμένες χημικές ουσίες από το ένα σημείο στο άλλο μέσα στο κύτταρο και έξω απ’ αυτό. Σκοπιές σε οδοφράγματα ελέγχουν τις εισαγωγές και εξαγωγές, και παρακολουθούν τον εξωτερικό κόσμο για σήματα κινδύνου. Πειθαρχημένες βιολογικές στρατιές είναι έτοιμες να συμπλακούν με εισβολείς. Μια κεντρική γενετική κυβέρνησις τηρεί την τάξι.»

Μια άλλη εκπληκτική λειτουργία αυτής της μικροσκοπικής «κυβερνήσεως» είναι η «ταχυδρομική υπηρεσία» της, που φροντίζει ώστε οι παραγόμενες πρωτεΐνες να φτάνουν στον κατάλληλο προορισμό τους μέσα στο κύτταρο. «Πιστεύομε ότι υπάρχει ένα τομεογραφικό σύστημα στο κύτταρο, όπως στην Ταχυδρομική Υπηρεσία,» λέει ένας επιστήμονας του Πανεπιστημίου Ροκφέλλερ. Οι πρωτεΐνες που παράγονται από τα ριβοσώματα του κυττάρου πιστεύεται ότι «αποστέλλονται» μ’ ένα κώδικα 20 ως 50 αμινοξέων. Ο επιστήμονας λέει ότι «η επιφάνεια του κατάλληλου οργανιδίου [μέρος του κυττάρου] αναγνωρίζει τη διεύθυνσι και επιτρέπει στην πρωτεΐνη να εισέλθη, όπως οι υπάλληλοι που αναγνωρίζουν μια βίζα και σας επιτρέπουν να περάσετε τα σύνορα.»

Το περιοδικό κατ’ επανάληψι εσχολίασε την πενιχρή γνώσι της επιστήμης για το πώς το κύτταρο επιτυγχάνει ό,τι κάνει. Για παράδειγμα, τονίζει ότι «οι ερευνητές παραμένουν αμήχανοι μπροστά στο μυστηριώδη χημικό μηχανισμό που επιτρέπει σε συγκεκριμένα γονίδια διαφορετικών κυττάρων ν’ αρχίζουν ή να σταματούν τη λειτουργία τους και να ενεργούν διαφορετικά σε διάφορες περιστάσεις.» Το άρθρο αναφέρει επίσης τη δήλωσι του Κριστιάν ντε Ντυβ του Πανεπιστημίου Ροκφέλλερ, κατόχου βραβείου Νόμπελ: «Ό,τι έχομε σήμερα αποτελεί μια περιγραφή του τι συμβαίνει στο κύτταρο, όχι κατανόησι του πώς συμβαίνει.»

Σ’ όλο το άρθρο εμφανίζονται εκφράσεις όπως: «Το ανθρώπινο κύτταρο και τα οργανίδιά του ή εσωτερικά μέρη εξακολουθούν να φυλάττουν πολλά μυστικά.» «Τίποτε δεν συσκοτίζει περισσότερο τους επιστήμονες από το νόμο που ισχύει σ’ αυτά. Τα κύτταρα του παγκρέατος και του οφθαλμού, παραδείγματος χάρι, περιέχουν ένα γονίδιο που μπορεί να παραγάγη ινσουλίνη, αλλά τα κύτταρα του παγκρέατος κατασκευάζουν ινσουλίνη ενώ τα κύτταρα του ματιού όχι.» Μιλώντας για τον τρόπο που μερικά γονίδια φαίνονται να συγκρατούνται σε χημικό δεσμό ώστε να μην λειτουργούν σε κύτταρα όπου δεν χρειάζονται, προβάλλει το ερώτημα: «Γιατί ένα γονίδιο συγκρατείται γερά και ένα άλλο όχι; Οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμη καμμιά απάντησι.» Το άρθρο καταλήγει: «Κάθε απάντησις φαίνεται να προκαλή ένα νέο πιο περίπλοκο ερωτηματικό για το κύτταρο . . . αν κάτι είναι βέβαιο στον μικροσκοπικό και μυστηριώδη κόσμο των κυττάρων, είναι ότι το ανθρώπινο κύτταρο ποτέ δεν θα αποκαλύψη όλα του τα μυστικά.»

Ερευνώντας το Απειροελάχιστο

«Ο Βράχος [ο Δημιουργός] τα έργα αυτού είναι τέλεια.»—Δευτ. 32:4

Ο Ρόμαν Βίσνιακ, πρωτοπόρος στη μικροσκοπική φωτογραφία [φωτομικρογραφία], λέει για τον μικρόκοσμο τον οποίο ερευνά: «Η Φύσις, ο Θεός, ή όπως αλλιώς θέλετε να αποκαλέσετε τον δημιουργό του σύμπαντος, διαφαίνεται στο μικροσκόπιο καθαρά και δυναμικά. Κάθε τι φτιαγμένο από ανθρώπινο χέρι φαίνεται απαίσιο υπό μεγέθυνσι—ακατέργαστο, χονδροειδές και ασύμμετρο. Αλλά στη φύσι, κάθε κομμάτι ζωής είναι αξιαγάπητο. Και όσο μεγαλύτερη μεγέθυνσι χρησιμοποιούμε, τόσο πιο πολλές λεπτομέρειες διακρίνομε, σε τέλειους σχηματισμούς, σαν ατέλειωτα κουτιά μέσα σε κουτιά.»