Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Γιατί ο Μωσαϊκός Νόμος απηγόρευε την βρώσι στέατος;—Η.Π.Α.

Κάτω από τον Νόμο που είχε δοθή στους Ισραηλίτας, και το αίμα και το στέαρ [πάχος] εθεωρούντο ότι ανήκαν αποκλειστικά στον Ιεχωβά Θεό. Ο Νόμος έλεγε: «Νόμιμον αιώνιον [δια χρόνον ακαθόριστον, ΜΝΚ] θέλει είσθαι εις τας γενεάς σας, εις πάσας τας κατοικίας σας· δεν θέλετε τρώγει ούτε στέαρ, ούτε αίμα.»—Λευιτ. 3:17.

Το αίμα αντιπροσωπεύει τη ζωή ενός ατόμου ή ενός ζώου. Γι’ αυτό η Γραφή ομιλεί για την «ψυχή» ότι είναι «εν τω αίματι.» (Γέν. 9:4· Λευιτ. 17:11, 14) Εφόσον μόνον ο Ιεχωβά Θεός μπορεί να δώση ζωή, η ζωή ή εκείνο που αντιπροσωπεύει τη ζωή, το αίμα, δικαιωματικά ανήκει σ’ αυτόν.

Το στέαρ εθεωρείτο ως το καλύτερο ή πιο πλούσιο μέρος. Αυτό γίνεται καταφανές από αλληγορικές εκφράσεις όπως το «πάχος της γης,» «το εξαίρετον [κατά γράμμα, το παχύ] του ελαίου,» και «το εξαίρετον [κατά γράμμα το παχύ] του οίνου και του σίτου.» (Γέν. 45:18· Αριθμ. 18:12) Έτσι η απαγόρευσις εναντίον της βρώσεως του στέατος ασφαλώς είχε σκοπό να εντυπώση στους Ισραηλίτας ότι τα «πρώτα» ή τα καλύτερα μέρη ανήκουν στον Ιεχωβά, και πρέπει να προσφερθούν σ’ αυτόν σε θυσία. Η βρώσις του στέατος επομένως θα ήταν παράνομη οικειοποίησις ενός πράγματος που είχε καθιερωθή για τον Ιεχωβά. Θα ήταν παραβίασις των δικαιωμάτων του. Εν τούτοις, στην περίπτωσι ενός ζώου που είχε πεθάνει μόνο του ή είχε θανατωθή από κάποιο άλλο ζώο, το στέαρ μπορούσε να χρησιμοποιηθή για άλλους σκοπούς.—Λευιτ. 7:23-25.

Πολλοί σχολιασταί της Γραφής πιστεύουν ότι η εντολή για το στέαρ αφορούσε ζώα μόνον που ήσαν δεκτά για θυσία. Υπάρχουν όμως ενδείξεις ότι αυτή η απαγόρευσις εναντίον της βρώσεως στέατος εφηρμόζετο στο στέαρ όλων των ζώων. Η εντολή σχετικά με το στέαρ συνδέεται με την εντολή που αφορά το αίμα. Και το αίμα παντός ζώου απαγορευόταν για τροφή. (Λευιτ. 17:13, 14· Δευτ. 12:15, 16) Λογικά, επομένως, η εντολή σχετικά με το στέαρ περιελάμβανε ομοίως το στέαρ όλων των ζώων.

Θα μπορούσε επίσης να σημειωθή ότι η κατάλληλη αφαίμαξις δεν αφαιρούσε κάθε μόριο αίματος από το κρέας και εν τούτοις το κατάλοιπο του αίματος που παρέμενε δεν έκανε το κρέας ακατάλληλο για κατανάλωσι. Ομοίως, η απαγόρευσις της βρώσεως του στέατος δεν καθιστούσε ακατάλληλο για βρώσι το κρέας που είχε ίχνη στέατος.

Φυσικά, η απαγόρευσις σχετικά με το στέαρ δεν καταργούσε τη διατροφή ή την πάχυνσι προβάτων ή βοοειδών για φαγητά. Οι Γραφές αναφέρουν ακόμη για ‘πτηνά θρεπτά.’ (1 Βασ. 4:23) Λόγω της απαγορεύσεως της χρήσεως στέατος για τροφή, είναι φανερό ότι η ‘πάχυνσις’ δεν είχε σκοπό να παράγη στρώματα στέατος, αλλά την προσπάθεια ν’ αποκτήσουν τα ζώα άφθονο κρέας, και να μη είναι ισχνά.

Στο Δευτερονόμιον 32:14 η μνεία «πάχος αρνίου» ως να είχε δοθή στους Ισραηλίτας είναι αλληγορική. Υποδεικνύει το καλύτερο του ποιμνίου (ισοδυναμεί με την έκφρασι ‘η κρέμα της σοδειάς’). Γι’ αυτό η Βίβλος της Ιερουσαλήμ λέγει σ’ αυτό το σημείο «πλούσια τροφή της βοσκής.» Τα λόγια του εδαφίου Νεεμίας 8:10, «Υπάγετε, φάγετε παχέα,» πρέπει να εννοηθούν με τον ίδιο τρόπο. Τα «παχέα» εννοούν με αλληγορικό τρόπο πλούσιες, νόστιμες μερίδες, που χωρίς αμφιβολία περιελάμβαναν νόστιμα πράγματα ετοιμασμένα με φυτικό έλαιο. Η Μετάφρασις του Τζαίημς Μόφφατ λέγει, «φάγετε τα εύγευστα τεμάχια.» Μερικά πράγματα, όπως γλυκίσματα που γίνονται από σιτάρι, ψήνονταν μέσα σε λίπος. Αυτό δεν ήταν ζωικό λίπος, αλλά φυτικό έλαιο, συχνά ελαιόλαδο.—Λευιτ. 2:7.

Ανόμοια με την απαγόρευσι του αίματος, που ήταν σε ισχύ για ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή από την εποχή του Κατακλυσμού του Νώε, οι Χριστιανοί σήμερα δεν βρίσκονται κάτω από τις απαγορεύσεις του Μωσαϊκού νόμου σχετικά με τις τροφές. (Γέν. 9:4) Κάτω από έμπνευσι ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Ας μη σας κρίνη μηδείς δια φαγητόν ή δια ποτόν, ή δια λόγον εορτής ή νεομηνίας ή Σαββάτων· τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού.» (Κολ. 2:16, 17) Ωστόσο, ο νόμος σχετικά με το στέαρ πρέπει να υπενθυμίζη στους Χριστιανούς την συνεχή ανάγκη να δίδουν το καλύτερό τους στον Ιεχωβά Θεό. (Παροιμ. 3:9, 10) Αυτό πρέπει ν’ αντανακλά σε κάθε μορφή της Χριστιανικής ζωής. Η συμβουλή της Γραφής είναι: «Παν ό,τι αν πράττητε, εκ ψυχής εργάζεσθε, ως εις τον Ιεχωβά και ουχί εις ανθρώπους· εξεύροντες ότι από του Ιεχωβά θέλετε λάβει την ανταπόδοσιν της κληρονομιάς.»—Κολ. 3:23, 24, ΜΝΚ.