του σώματος μας που είναι απροστάτευτο. Ή, αυτό το «τέρας» μπορεί να σκάψη κάτω από το χιόνι και ν’ ανοίξη μια τρύπα κι από κει να μας χτυπήση θανάσιμα. Γενικά, όμως, βγαίνομε νικητές.

Μερικές φορές, εμείς, οι σκαντζόχοιροι της Βορείου Αμερικής καταλήγομε στα τραπέζια των ανθρώπων. Αλλά πολλοί πιστεύουν ότι το κρέας μας δεν έχει πολύ καλή γεύσι ή μπορεί να πιστεύουν ότι αποτελεί μεγάλη φασαρία ή προσπάθεια ν’ αποσπάσουν λίγο κρέας από ένα ακιδωτό περιφερόμενο φρούριο.

Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία μου. Ίσως συναντηθούμε πάλι κάποια μέρα. Αν ναι, γιατί να μη με θαυμάσετε εξ αποστάσεως; Μπορεί να με αποκαλήτε καρφιτσοθήκη, αλλά δεν είμαι κοινή καρφιτσοθήκη. Οι καρφίτσες μου έχουν την αντίθετη κατεύθυνσι όσον αφορά εσάς.

Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Ποιες ‘Δέκα Εντολές’ Τηρείτε;

Οι Δέκα Εντολές έχουν εξυμνηθή πολύ και δικαίως. Δικαιολογημένα έχει λεχθή σχετικά μ’ αυτές: «Αυτές οι εντολές . . . δείχνουν οι ίδιες ότι προέρχονται, από μια υπερανθρώπινη ή θεία πηγή . . . Στέκουν εύκολα στην κορυφή ολοκλήρου του ηθικού μας συστήματος και κανένας λαός ή έθνος δεν μπορεί επί μακρόν να συνεχίση να ζη ευτυχισμένα αν παραβιάζη αυτές τις εντολές.»—Βιβλικός Νόμος, Χ. Μπ. Κλαρκ.

Μερικοί συσχετίζουν αυτές τις Δέκα Εντολές με τον Κώδικα του Χαμμουράμπι, ισχυρίζονται μάλιστα ότι προήλθαν απ’ αυτόν, αλλ’ αυτοί οι ισχυρισμοί δεν αληθεύουν. Κατ’ αρχήν, οι Δέκα Εντολές τονίζουν την υποχρέωσι προς τον Ιεχωβά· ο Κώδικας του Χαμμουράμπι όμως και παρόμοιοι αρχαίοι ειδωλολατρικοί κώδικες δίνουν έμφασι στην υποχρέωσι προς τον άνθρωπο. Στην πραγματικότητα, ο Κώδικας του Χαμμουράμπι δεν είναι ένας «κώδικας» όπως ορίζεται από τους νομοθέτες σήμερα, διότι απλώς εφαρμόζει γενικές ηθικές αρχές σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Έτσι, κάθε κανόνας αυτού του κώδικος αρχίζει με την τυπική φράσι: ‘Αν ένας άνθρωπος κάνη αυτό, τότε εφαρμόζεται η ακόλουθη ποινή.’

Αυτό βρίσκεται σε ζωηρή αντίθεσι με τις Δέκα Εντολές, τις οποίες μερικοί ονομάζουν «αποδεικτικές» επειδή είναι απόλυτες, κατηγορηματικές, σύντομες προσταγές ή απαγορεύσεις, πλήρεις, χωρίς να χρειάζωνται εξήγησι.

Όλοι συμφωνούν στο ότι ο Ιεχωβά έδωσε στον Ισραήλ μέσω του Μωυσέως δέκα εντολές που τις έγραψε σε δύο λίθινες πλάκες. Αυτό φαίνεται από το θεόπνευστο υπόμνημα που μιλά για τις Δέκα Εντολές, που είναι γνωστές επίσης ως Δεκάλογος, με την έννοια των Δέκα Λόγων. Υπάρχουν, όμως τέσσερις τρόποι με τους οποίους έχουν μετρηθή.—Έξοδ. 34:28· Δευτ. 4:13· 10:4.

Οι διαφορές σ’ αυτούς τους τέσσερις τρόπους αριθμήσεως αναφέρονται μόνο στην πρώτη, στη δεύτερη και στην τελευταία εντολή. Η αρίθμησις που κάνει ο Ιώσηπος και ο Φίλων, γνωστοί Ιουδαίοι συγγραφείς του πρώτου αιώνος μ.Χ., έχει ως Πρώτη Εντολή την απαγόρευσι της λατρείας άλλων θεών· ως Δεύτερη Εντολή, την απαγόρευσι κατασκευής και λατρείας εικόνων και ως Δεκάτη Εντολή την απαγόρευσι της επιθυμίας περ σε, δηλαδή της επιθυμίας του κάθε τι που θα μπορούσε να ανήκη στον πλησίον. Αυτή η μέθοδος αριθμήσεως δίνει την οφειλόμενη σπουδαιότητα στα διάφορα πράγματα που απαγορεύονται και είναι η μέθοδος που χρησιμοποιείται από τις περισσότερες Προτεσταντικές εκκλησίες καθώς επίσης και από τους Χριστιανούς μάρτυρες του Ιεχωβά.

Οι σύγχρονοι Ιουδαίοι ακολουθούν τη διαίρεσι που κάνει το Ταλμούδ. Παραθέτει ως Πρώτη Εντολή αυτό που στην πραγματικότητα είναι ο πρόλογος, δηλαδή: «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, ο εξαγαγών σε εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας.» Αλλά είναι δύσκολο ν’ αποφασίσωμε βάσει ποίας λογικής αυτός ο πρόλογος υποτίθεται ότι είναι μια εντολή. Επειδή παραθέτουν