επομένως, που φέρουν το όνομα του Θεού επάνω των δεν μπορούν να θεωρούν τη θρησκεία τους ως κάτι χωριστό από τη ζωή τους, αλλά οφείλουν να ρυθμίζουν τη ζωή τους από τη λατρεία του Ιεχωβά και την υπακοή στις εντολές του. Αυτός, όχι το άτομο, καθορίζει ποιο είναι το πρότυπον της αληθινής λατρείας του. Η ευδοκία του είναι προς όλους εκείνους, οι οποίοι ακολουθούν αυτή την πορεία και έχει υπ’ όψι του ευλογίες που υπερβαίνουν εκείνο το οποίο οποιαδήποτε ανθρωπίνη διάνοια μπορεί να συλλάβη, όπως είπε ο απόστολος: «Εκείνα τα οποία οφθαλμός δεν είδε, και ωτίον δεν ήκουσε, και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν.» (1 Κορ. 2:9) Γι’ αυτό, οφείλομε να μελετούμε τον Λόγο του. Ακόμη και το ότι είναι ζηλότυπος για το όνομά του δεν αποτελεί ιδιοτελές ενδιαφέρον. Γιατί όχι; Διότι ο αγιασμός του ονόματός του μέσω της βασιλείας του Μεγαλυτέρου Κύρου, Ιησού Χριστού, θα εξυπηρετήση τα συμφέροντα ολοκλήρου του σύμπαντος και θα φέρη ατέλειωτη ειρήνη σ’ αυτή τη γη, μαζί με αιώνια ζωή και όλες τις ευλογίες που τη συνοδεύουν, τα πράγματα, τα οποία δεν ακούσθηκαν ακόμη, τα οποία ο φιλάγαθος Δημιουργός έχει υπ’ όψι του να χορηγήση σ’ εκείνους, οι οποίοι τον υπακούουν.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Είναι η καύσις των νεκρών κατάλληλη για τους Χριστιανούς;

Μεταξύ των αρχαίων Εβραίων φαίνεται ότι ήταν κοινή συνήθεια να ενταφιάζουν τους νεκρούς στο έδαφος ή σε μνημεία. (Γέν. 50:13· Κριτ. 8:32· 1 Βασ. 11:43) Αλλά κατά περιστάσεις τα σώματα εκαίοντο ή απετεφρώνοντο για διαφόρους λόγους. Οι άνδρες της Ιαβείς-γαλαάδ έλαβαν τα πτώματα του Σαούλ και των υιών του, περιλαμβανομένου του πιστού Ιωνάθαν, «εις Ιαβείς, και έκαυσαν αυτά εκεί· και έλαβον τα οστά αυτών, και έθαψαν.» (1 Σαμ. 31:12, 13) Για τούτο, επηνέθησαν από τον Δαβίδ. (2 Σαμ. 2:4-7) Συνεπώς, ενώ η καύσις των νεκρών δεν είναι το γενικό έθιμο των σημερινών Ιουδαίων, λόγω εθιμικών ή προσωπικών λόγων, «γενικώς υπάρχει συμφωνία περί του ότι δεν υπάρχει σαφής νόμος μέσα στη Βίβλο που ν’ απαιτή την ταφή του ανθρωπίνου σώματος.»—Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία, Τόμος IV, σελ. 343.

Φαίνεται ότι οι πρώτοι Χριστιανοί, πολλοί από τους οποίους ήσαν φυσικοί Ιουδαίοι, γενικώς ακολουθούσαν την Ιουδαϊκή συνήθεια του ενταφιασμού μέσα στο έδαφος. Αλλ’ εφόσον η Γραφή δεν απαιτεί ενταφιασμό, δεν ενδιεφέροντο πάρα πολύ για κάποιο ειδικό έθιμο. Με την πάροδο, όμως, του καιρού, ειδωλολατρικές συνήθειες και φόβοι άρχισαν να διολισθαίνουν μέσα στις Χριστιανικές δοξασίες. Η Καθολική Εγκυκλοπαιδεία, κάτω από την επικεφαλίδα «Καύσις νεκρών», δείχνει ότι οι «Έλληνες και οι Ρωμαίοι διέφερον ως προς τις συνήθειες των, σύμφωνα με τις απόψεις των περί μεταθανάτιου ζωής.» Οι ειδωλολάτραι διώκται παρεξηγούσαν τη Χριστιανική δοξασία κι ενόμιζαν ότι η Χριστιανική ανάστασις εξηρτάτο από ένα διατηρημένο σώμα. Το ίδιο σύγγραμμα συνεχίζει: «Οι ειδωλολάτραι, για να καταστρέψουν την πίστι στην ανάστασι του σώματος, συχνά έρριπταν τα πτώματα των Χριστιανών μαρτύρων μέσα στις φλόγες, πιστεύοντας αμαθώς ότι έτσι θα καθιστούσαν αδύνατη την ανάστασι του σώματος.»—Τόμ. IV, σελ, 481.

Εννοείται, ο αληθινός Χριστιανός δεν έχει εσφαλμένη αντίληψι περί του νεκρού σώματος όσον αφορά την ανάστασι. Σχετικά με αυτούς, που πρόκειται να άρχουν με τον Χριστό στον ουρανό, η Γραφή δηλώνει σαφώς «ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν.» (1 Κορ. 15:50) Παρομοίως, ο Θεός θα προμηθεύση κατάλληλα σώματα για κείνους που πρόκειται να εγερθούν από τον θάνατο σε επίγεια ζωή. Επομένως, είτε ένα σώμα επιστρέφει στα στοιχεία του αποσυντιθέμενο μέσα στο έδαφος, είτε καίεται μέχρις αποτεφρώσεως, δεν επηρεάζει με κανένα τρόπο την ικανότητα του Θεού ν’ αναστήση το άτομο, αν αυτό είναι το θέλημά Του.

Οι Χριστιανοί, λοιπόν, μπορούν να λάβουν υπ’ όψι τις νόμιμες τοπικές απαιτήσεις ως επίσης και τα αισθήματα εκείνων που ζουν μέσα στην κοινότητα προκειμένου ν’ αποφασίσουν πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. (Φιλιππησ. 1:10) Εφόσον ο Ιεχωβά δεν εκφράζει αποδοκιμασία της καύσεως των νεκρών στη Γραφή, παραμένει το ζήτημα προσωπικής αποφάσεως.

● Ο Ψαλμός 104:3, μιλώντας για τον Ιεχωβά Θεό, λέγει: «Ο οικοδομών τα υπερώα αυτού με δοκούς εντός των υδάτων, κάμνων τα νέφη άμαξαν αυτού.» (ΜΝΚ) Πώς μπορεί να λεχθή για τον Θεό ότι οικοδομεί «εντός των υδάτων»;

Ο Ψαλμός 104:3, μαζί με τα συμφραζόμενά του, αναφέρεται σε πράγματα που είναι υπεράνω· δηλαδή, σε πράγματα υψηλότερα από τη γη και τα οποία είναι στον ουρανό. Συνεπώς, το εδάφιο αυτό ομιλεί για τον Ιεχωβά ωσάν να οικοδομή τα υπερώα αυτού με δοκούς. Αυτές μπορεί να λεχθή ότι είναι μέσα στα νερά τα ίδια, αφού και τα σύννεφα που περιέχουν νερό περιίπτανται στα ανώτερα ατμοσφαιρικά στρώματα ή μέσα στα υπερώα του Ιεχωβά, ωσάν να συγκρίνωνται με τον άνθρωπο που βρίσκεται μακριά, κάτω στη γη. Τοιουτοτρόπως, προστίθεται με ποιητική γλώσσα ότι ο Ιεχωβά ‘κάμνει τα νέφη άμαξαν αυτού’ για να εποχήται πάνω σ’ αυτή.