Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Μήπως το εδάφιο Ιώβ 1:4 υποδεικνύει ότι τα τέκνα του Ιώβ εώρταζαν τα γενέθλιά των;—Φ. Ντ., Αγγλία.

Όχι, αυτό το εδάφιο δεν εφαρμόζεται σε γενέθλια. Μια σύντομη εξέτασις του ζητήματος θα το αποδείξη. Το εδάφιο αυτό λέγει: «Και υπήγαινον οι υιοί αυτού [του Ιώβ] και έκαμνον συμπόσια εν ταις οικίαις αυτών, έκαστος κατά την ημέραν αυτού, και έστελλον και προσεκάλουν τας τρεις αδελφάς αυτών δια να τρώγωσι και να πίνωσι μετ’ αυτών.»

Στην Ελληνική Βίβλο η λέξις «γενέθλια» συναντάται στο εδάφιο Γένεσις 40:20, όπου διαβάζομε για τον εορτασμό των γενεθλίων του ειδωλολάτρου Φαραώ της Αιγύπτου. Αν συμβουλευθή κανείς το Εξαντλητικόν Ταμείον της Βίβλου Στρονγκ, θα παρατηρήση ότι η λέξις «γενέθλια» είναι σύμπλεγμα των δύο Εβραϊκών λέξεων γιώμ (που σημαίνει, μία ημέρα [όπως οι θερμές ώρες], είτε κατά γράμμα είτε αλληγορικά) και χουλλέντεθ από το γιαλάντ (που σημαίνει, γεννώ νεογνόν). Αλλά στις Εβραϊκές Γραφές η λέξις «ημέρα» (γιώμ) συχνά χρησιμοποιείται μόνη, και αναφέρεται απλώς σε κάποια ημέρα. Αυτή η διάκρισις μεταξύ «ημέρας» και «γενεθλίων» (ή ημέρας γεννήσεως) μπορεί να παρατηρηθή στο εδάφιο Γένεσις 40:20, όπου εμφανίζονται και οι δύο εκφράσεις: «Και την τρίτην ημέραν [γιώμ] ημέραν των γενεθλίων [κατά γράμμα, ‘ημέραν (γιώμ) της γεννήσεως (χουλλέντεθ) του Φαραώ’].»

Στο εδάφιο Ιώβ 1:4 η λέξις χουλλέντεθ δεν υπάρχει· μόνο η λέξις γιώμ χρησιμοποιείται στο Εβραϊκό κείμενο. Έτσι λέγει ότι οι γυιοί του Ιώβ έκαναν κάτι «έκαστος κατά την ημέραν αυτού,» όχι ‘έκαστος κατά την ημέραν των γενεθίων ή της γεννήσεως αυτού.’

Η Γραφή δεν προχωρεί σε λεπτομέρειες όσον αφορά τις περιπτώσεις που προκαλούσαν τα συμπόσια. Πιθανόν να ήταν η ευκαιρία κάποιας ιδιαιτέρας εποχής, όπως του θερισμού, που οι επτά γυιοί διωργάνωναν μία οικογενειακή συγκέντρωσι, και καθώς ο εορτασμός έκανε ένα κύκλο διαρκείας μιας εβδομάδος, κάθε γυιός φιλοξενούσε το συμπόσιο στο δικό του σπίτι «κατά την ημέραν αυτού.» Ή πιθανόν τα συμπόσια να είχαν τη μορφή οικογενειακών συγκεντρώσεων που ελάμβαναν χώρα σε διάφορες εποχές του έτους. Η εικών αυτή μιας θερμής και χαρούμενης οικογενειακής συγκεντρώσεως, σε αντίθεσι με τους αγρίους εορτασμούς που εχαρακτηρίζοντο από ασωτία και υπερβολική εντρύφησι σε φαγητό και ποτά εκ μέρους εκείνων οι οποίοι δεν σέβονται τον Θεό, αποδεικνύεται περαιτέρω από το γεγονός ότι οι υιοί από λόγους διακριτικότητος προσκαλούσαν τις αδελφές των.

● Διαβάζω το περιοδικό Η Σκοπιά επί μερικούς μήνες, και θα εκτιμούσα την συμβουλή σας. Προσφάτως υπέβαλα αίτησι διαζυγίου για λόγους που κατά την αντίληψί μου είναι βάσιμοι και βρίσκονται σε αρμονία με την Αγία Γραφή. Είναι άράγε Γραφικώς εσφαλμένο να επιδιώκω συνάντησι ή να επιζητώ την προσοχή ενός άλλου προσώπου εκ του αντιθέτου φύλου εκτός του πρώην συντρόφου μου, προτού το διαζύγιο καταστή τελεσίδικο;—Η.Π.Α.

Είναι εν πρώτοις καλό να έχη τακτοποιήσει κανείς σαφώς στη διάνοιά του τι έχει να πη η Γραφή για το διαζύγιο. Σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού, η μόνη βάσις διαζυγίου που ελευθερώνει ένα για να μπορή να νυμφευθή και πάλι είναι η μοιχεία που διέπραξε ο σύντροφός του. (Ματθ. 19:9) Ο Ιησούς δεν είπε ότι μπορεί ένας να διαζευχθή το σύντροφο του, όταν ‘έχη σοβαρές υπόνοιες’ ότι διεπράχθη μοιχεία. Πρέπει να υπάρξη πραγματική απόδειξις μοιχείας, όπως η ομολογία του συντρόφου, η απόδειξις ότι ο σύντροφος παρέμεινε όλη τη νύχτα μ’ ένα άτομο του αντιθέτου φύλου κάτω από ακατάλληλες συνθήκες.—Παροιμ. 5:8-11.

Ένα νόμιμο διαζύγιο που επετεύχθη χωρίς καμμιά απόδειξι μοιχείας μπορεί να τερματίση τον γάμο από νομική άποψι, αλλά στα όμματα του Θεού δεν ελευθερώνει ένα για να μπορή να νυμφευθή και πάλι. (Μάρκ. 10:9) Αν ένας επέτυχε ένα διαζύγιο από το νόμο χωρίς απόδειξι μοιχείας εκ μέρους του συντρόφου, το να νυμφευθή και πάλι θα ισοδυναμούσε με μοιχεία στα όμματα του Ιεχωβά. Διαβάζομε τα εξής: «Όστις χωρισθή την γυναίκα αυτού [χωρίς απόδειξι μοιχείας], και νυμφευθή άλλην, πράττει μοιχείαν εις αυτήν. Και εάν γυνή χωρισθή τον άνδρα αυτής και συζευχθή με άλλον, μοιχεύεται.»—Μάρκ. 10:11, 12· παράβαλε με εδάφιο Ματθαίος 19:9.

Ας υποθέσωμε τώρα ότι ένας έχει πράγματι Γραφική βάσι για το νομικό διαζύγιο που επέτυχε, δεν είναι όμως ακόμη σε θέσι να συναντάται ή να ερωτοτροπή με κάποιο άλλο πρόσωπο, αν το διαζύγιο δεν είναι τελεσίδικο. Εξακολουθεί να θεωρείται έγγαμος. Οι νόμοι περί διαζυγίου διαφέρουν από τόπο σε τόπο. Σε μερικές χώρες και πολιτείες τα αναμεμιγμένα σε μια ενέργεια διαζυγίου μέρη είναι τελείως και νομίμως ελεύθερα αμέσως. Σε άλλα μέρη το διαζύγιο δεν θεωρείται τελεσίδικο προτού παρέλθουν έξη μήνες. Σε άλλα πάλι μέρη, το διαζύγιο δεν καθίσταται τελεσίδικο προτού παρέλθη πολύς καιρός, όπως ένα έτος, μετά την έκδοσι μιας προσωρινής ή προδικαστικής αποφάσεως.

Σχετικά με αυτόν τον τύπο μιας πολιτείας, ένα νομικό βιβλίο λέγει: «Προδικαστική απόφασις εκδίδεται όταν το δικαστήριο διαπιστώση ότι πρέπει να χορηγηθή διαζύγιο. . . . Αυτή ισχύει επί ένα έτος, στη διάρκεια δε αυτή τα μέρη εξακολουθούν να παραμένουν σύζυγοι. . . . Η τελική κρίσις αποκαθιστά τα μέρη στην κατάστασι των αγάμων προσώπων.» Έτσι χορηγείται μία περίοδος χρόνου για να επιτευχθή συμφιλίωσις, αν αυτό είναι δυνατόν. Αν αυτό αποτύχη, τότε τα αντίδικα μέρη καθίστανται νομίμως ελεύθερα μόνον όταν θα έχη εκδοθή η τελεσίδικος απόφασις.

Στην περίπτωσι, η οποία ήγειρε το υπ’ όψιν ερώτημα, το διαζύγιο δεν έχει καταστή τελεσίδικο, επομένως και τα δύο μέρη εξακολουθούν να είναι υπό νομική άποψι νυμφευμένα, και το δικαστήριο χορηγεί χρόνο για να ιδή αν μπορούν να συμφιλιωθούν. Επομένως, είναι καταφανές ότι ένας ο οποίος βρίσκεται σε μια τέτοια θέσι δεν είναι ελεύθερος να ενεργή όπως αν ήταν ένα άγαμο άτομο και μπορούσε να «ερωτοτροπή» και να νυμφευθή ένα άλλο άτομο. Το να ενεργή έτσι, θα εσήμαινε απλώς ότι εκτίθεται σε θλίψεις, τόσο από νομική όσο και από Γραφική άποψι. (Εβρ. 13:4) Μόνο όταν το διαζύγιο καταστή τελεσίδικο, και εκδοθή η τελεσίδικος απόφασις, αν αυτό είναι αναγκαίο σύμφωνα με το νόμο, μπορεί κανείς να θεωρήται ελεύθερος να ενεργή ως ένα άγαμο άτομο και είναι ελεύθερος να νυμφευθή και πάλι.

Ένας, ο οποίος βρίσκεται σ’ αυτή τη θέσι και ενδιαφέρεται να κάμη αυτό που θα του εξασφαλίση την επιδοκιμασία του Θεού, θα κάμη καλά να σημειώση τι συμβουλή έδωσε ο Ιεχωβά για τον γάμο, σε περίπτωσι που θα ήθελε να νυμφευθή και πάλι, όταν ο παρών γάμος του θα έχη τερματισθή νομικώς και Γραφικώς. Ο Θεός διέταξε τους δούλους του να μη δεχθούν γάμο μεταξύ ενός αληθινού λάτρεως και ενός ο οποίος δεν ελάτρευε τον Ιεχωβά σύμφωνα με την αλήθεια του Λόγου του. (Δευτ. 7:3· Νεεμ. 10:30) Γάμος μ’ ένα άπιστο πρόσωπο μπορεί να οδηγήση στην αποδοκιμασία του Θεού, όπως συνέβη στον Βασιλέα του Ισραήλ Σολομώντα. (1 Βασ. 11:4, 9) Ο Λόγος του Θεού λέγει ότι οι αληθινοί Χριστιανοί πρέπει να νυμφεύωνται «μόνον . . . εν Κυρίω,» ή μόνο άλλους πραγματικούς Χριστιανούς. (1 Κορ. 7:39) Μολονότι αυτό περιορίζει τη συναναστροφή ενός με τον γάμο υπ’ όψιν, μπορεί ωστόσο να επιφέρη το αιώνιο καλό του με το να τον βοηθήση να εξασφαλίση μία θέσι στον παράδεισο που σύντομα θα εγκαθίδρυση ο Θεός στη γη.

Με το να εξακολουθή ένας να μελετά την Γραφή και τις Γραφικές εκδόσεις μπορεί να μάθη ποιό είναι το θέλημα του Ιεχωβά και πώς μπορεί ένας να Τον υπηρετή ευπρόσδεκτα μαζί με τους Μάρτυρας του. Προς το παρόν, ο ερωτών είναι ακόμη ένα έγγαμο άτομο και θα έπρεπε ν’ ανθίσταται στους πειρασμούς ν’ αναπτύσση συγκινησιακούς δεσμούς με κάποιο άγαμο άτομο. Και αν ύστερ’ από το τελεσίδικο διαζύγιο ενδιαφέρεται να νυμφευθή και πάλι, πρέπει να είναι βέβαιο ότι θα εύρη σύντροφο που θα θέλη να υπηρετή πιστά τον Ιεχωβά. Μία τέτοια πορεία θα έχη την ευλογία του ουρανού.—Παροιμ. 10:22.

● Γιατί, ο Βασιλεύς Σολομών, αφού συνεχώρησε τον Αδωνία, διέταξε να θανατωθή όταν εζήτησε την Αβισάγ για σύζυγο του.—Ρ. Φ., Η.Π. Α.

Για να κατανοήσετε τις ενέργειες του Σολομώντος, εξετάστε πρώτα το ιστορικό πλαίσιο. Όταν ο Δαβίδ εγήρασε και ήταν προφανώς πολύ εξηντλημένος από τη μακρά δραστηρία ζωή του, οι δούλοι του εξέλεξαν την ωραία παρθένο Αβισάγ για να τον υπηρετή ως νοσοκόμος και σύντροφός του. (1 Βασ. 1:1-4) Μολονότι ο Δαβίδ «δεν εγνώρισεν αυτήν,» ωστόσο εθεωρείτο ως σύζυγος ή παλλακή του. Ως τέτοια, σύμφωνα με το αρχαίο έθιμο της Ανατολής, αυτή έπρεπε να γίνη ιδιοκτησία του κληρονόμου του όταν θ’ απέθνησκε ο Δαβίδ.

Η αφήγησις σχετικά με την Αβισάγ προηγείται αμέσως από τις λεπτομέρειες για την αποτυχημένη προσπάθεια του Αδωνία, του μεγαλυτέρου επιζώντος γυιού του Δαβίδ, ν’ αποκτήση το στέμμα. Φαίνεται να έχουν καταχωρηθή έτσι ώστε να χύσουν φως στις ενέργειες του Αδωνία στη διάρκεια του πρώτου μέρους της βασιλείας του Σολομώντος. Όταν ανήλθε στον θρόνο, ο Σολομών εχορήγησε στον Αδωνία ο οποίος επρόκειτο να γίνη Βασιλεύς συγχώρησι με όρους. Αργότερα ο Αδωνίας, με πανούργο τρόπο, έπεισε την μητέρα του Σολομώντος, Βηθ-σαβεέ, να ζητήση από τον γυιό της Σολομώντα να του δώση την Αβισάγ ως σύζυγο. Ο Σολομών συνεπέρανε ότι η αίτησις του Αδωνία έδειχνε μια επιδέξια προσπάθεια αυτού του σφετεριστού για να ενισχύση την εσφαλμένη του διεκδίκησι στο θρόνο του Ισραήλ, όχι απλώς μια επιθυμία για μια ωραία σύζυγο. Ο βασιλεύς αντέδρασε με το ν’ ανακαλέση τη συγχώρησι του Αδωνία και να διατάξη τον θάνατο του.—1 Βασ. 2:13-15.

Επομένως, ο Σολομών δεν ενήργησε από άγρια ή ανεύθυνη ζηλοτυπία, αλλά με τον τρόπο που έπρεπε για να προστατεύση τη δικαιωματική θέσι του ως του κεχρισμένου βασιλέως «επί του θρόνου του Ιεχωβά.»—1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ.