Ένας Σπουδαστής της Βίβλου Επισκέπτεται το Λούβρον

Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στην Γαλλία

Προκαλεί κάποια συγκίνησι να βλέπη κανείς ένα μνημείο ή ένα αντικείμενο που υπήρχε στους Βιβλικούς χρόνους. Αυτό συμβαίνει ιδιαιτέρως όταν λαμβάνη κανείς υπ’ όψιν ότι οι άνθρωποι που αναφέρονται στη Γραφή μπορεί να ατένιζαν το μνημείο ή να χρησιμοποιούσαν αντικείμενα όμοια με το αντικείμενο που είναι μπροστά στα μάτια του.

Αυτή η επιθυμία να ιδούν πράγματα που πραγματικά υπήρχαν στους Βιβλικούς χρόνους παρακινεί πολλούς ειλικρινείς Χριστιανούς να επωφεληθούν της παραμονής των σε κάποια από τις μεγάλες πόλεις του κόσμου για να επισκεφθούν ένα μεγάλο ιστορικό μουσείο. Εκείνοι που επισκέπτονται το Παρίσι θα συναντήσουν μεγάλο ενδιαφέρον στο Λούβρο.

Από Φρούριο σε Ανάκτορα και σε Μουσείο

Το Λούβρο, που βρίσκεται στο γεωμετρικό κέντρο των Παρισίων, στη Δεξιά Όχθη του Σηκουάνα, άρχισε τη μακρά του σταδιοδρομία ως φρούριο. Κτίσθηκε στις αρχές του δεκάτου τρίτου αιώνος από τον Βασιλέα Φίλιππο Β΄. Ο Κάρολος Ε΄ (1364-80) μετέτρεψε το στρατιωτικό αυτό φρούριο σε βασιλικό οίκο. Το Λούβρο δεν ήταν ακόμη βασιλικό ανάκτορο. Ο Φραγκίσκος Α΄ (1515-47) ανήγαγε το Λούβρο σε βασιλικό ανάκτορο. Κατεδάφισε ένα μεγάλο μέρος του παλαιοί φρουρίου, άλλα πέθανε πριν ακόμη οικοδομηθή το ανάκτορο. Μεταγενέστεροι βασιλείς αποτελείωσαν το πρώτο αυτό ανάκτορο, το οποίο αργότερα άλλοι διάδοχοι βασιλείς το αντικατέστησαν τελικά με μεγαλύτερα κτίρια, από τους οποίους ο Βασιλεύς Λουδοβίκος ΙΔ΄ έκτισε τα κυριώτερα τμήματα. Το Λούβρο έγινε το μεγαλύτερο ανάκτορο του κόσμου και μέχρι σήμερα διακρατεί αυτή τη διάκρισι,

Στη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΔ΄ (1643-1715), το Λούβρο ήδη κατείχε μια συλλογή άνω των 2.000 εικόνων ζωγραφικής. Το 1682, ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ εγκατέλειψε το Λούβρο για να εγκατασταθή στο νέο του ανάκτορο των Βερσαλλιών. Κατά τη βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΣ΄ (1774-92) εγένετο σκέψις να μεταβληθή το Λούβρο σε δημόσιο Μουσείο, αλλ’ η Επανάστασις (1789) το πραγματοποίησε αυτό δια νόμου.

Το Λούβρο έγινε μουσείο επισήμως την 6η Μαΐου 1791 και ανοίχθηκε στο δημόσιο το 1793. Η επανάστασις έφερε πολλούς θησαυρούς στο Λούβρο, κατόπιν της κατασχέσεως πολλών περιουσίων που ανήκαν στους ευγενείς οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει τη χώρα. Οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι επλούτισαν περισσότερο το νέο Μουσείο, αν και πολλά από τα κτηθέντα λάφυρα απεδόθησαν στους ιδιοκτήτας το 1815, μετά την ήττα του Ναπολέοντος στο Βατερλώ. Εν τούτοις οι Ιδιωτικές δωρεές και η ταχεία ανάπτυξις της αρχαιολογίας τον δέκατο ένατο αιώνα διετήρησαν την εισροή των θησαυρών τέχνης στο Λούβρο. Σήμερα, με τις ανεκτίμητες συλλογές του έργων ζωγραφικής περιλαμβανομένου και του έργου «Μόνα Λίζα» του Λεονάρδου Ντα Βίντσι, με τις 80.000 αρχαιότητες της Ανατολής, τις 35.000 αρχαιότητες της Αιγύπτου και 85.000 Ελληνικές και Ρωμαϊκές αρχαιότητες, έφθασε να είναι ένα από τα πλουσιώτερα μουσεία του κόσμου. Περίπου 1.500.000 επισκέπται περνούν ανάμεσα από τις μεγαλοπρεπείς πινακοθήκες του κάθε χρόνο.

Το Λούβρο είναι ανοιχτό καθημερινά πλην της Τρίτης, από τις 10 π.μ. ως τις 5 μ.μ. Σάκκοι και κουτιά πρέπει ν’ αφήνωνται στο τμήμα ενδυμάτων. Υποβάλλομεν συνεπώς την εισήγησι να επισκεφθήτε το μουσείο κρατώντας μόνο το περιοδικό αυτό η ένα βιβλίο οδηγού, μια Βίβλο τσέπης και ένα μικρό σημειωματάριο για να σημειώνετε ενδιαφέροντα σημεία. Η επίσκεψις μουσείων μπορεί να γίνεται κουραστική υπόθεσις αν δεν καταλαβαίνετε αυτά που βλέπετε ή δεν γνωρίζετε τι ακριβώς ζητείτε να ιδήτε. Οι πληροφορίες που ακολουθούν θα σας βοηθήσουν να κάμετε την επίσκεψί σας στο Λούβρο ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική.

Η Αίθουσα των Καρυάτιδων

Από τα έξη μεγάλα τμήματα του Λούβρου, εκείνο που συγκεντρώνει το άμεσο ενδιαφέρον του σπουδαστού της Γραφής είναι αναμφιβόλως το Τμήμα των Ανατολικών Αρχαιοτήτων το οποίο κλείνει καθημερινά από τις 12:45 ως τις 2 μ.μ. Αλλά για να πάτε σ’ αυτό το τμήμα πρέπει να περάσετε από διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα.

Αν αρχίσετε την επίσκεψί σας από την είσοδο του Ντενόν και στραφήτε προς τα αριστερά θα βρεθήτε γρήγορα στο κάτω μέρος μιας φαρδιάς μαρμάρινης κλίμακος, στην κορυφή της οποίας υπάρχει ένα ωραίο πτερωτό άγαλμα της «Νίκης.» Το άγαλμα αυτό βρέθηκε στην Ελληνική νήσο Σαμοθράκη, όπου ο απόστολος Παύλος είχε παραμείνει μια νύχτα κατά τη δεύτερη ιεραποστολική του περιοδεία. (Πράξ. 16:11) Στραφήτε προς τα αριστερά της κλίμακος, περπατήστε κατά μήκος ενός μακρού διαδρόμου προς ένα λευκό μαρμάρινο άγαλμα της περίφημης Αφροδίτης της Μήλου. Στη διάρκεια της επισκέψεως σας θα συναντήσετε συχνά αυτή τη μητέρα θεά κάτω από ποικίλες μορφές (η Μεσοποταμιακή Ιστάρ, η Φοινικιακή και Χαναναία Αστάρτη ή Ασταρώθ, κ.ο.κ.).

Γυρίζοντας πάλι πίσω περίπου τον μισό δρόμο κατά μήκος αυτού του διαδρόμου, θα συναντήσετε μια αίθουσα που οδηγεί προς τα έξω δεξιά και ονομάζεται Αίθουσα των Καρυάτιδων. Όταν προχωρήσετε περίπου τα δύο τρίτα αυτής της αιθούσης θα παρατηρήσετε προς τον τοίχο αριστερά ένα άγαλμα σημειούμενο «542 ΜΑΡΣΥΑΣ.» Είναι ένα παγανιστικό άγαλμα του τρίτου αιώνος π.Χ. Είναι εν τούτοις ενδιαφέρον για τον σπουδαστή της Βίβλου, διότι εξεικονίζει την πραγματική έννοια με την οποία οι λέξεις σταυρός και ξύλον χρησιμοποιούνται στις Ελληνικές Γραφές και αναφέρονται στη θανάτωσι του Χριστού, διότι ο Μαρσύας εξεικονίζει τον βασανισμό του από τον Απόλλωνα σ’ ένα ίσιο κορμό δένδρου, όχι σ’ ένα σταυρό.

Παλαιστινιακές Αρχαιότητες

Αφού αφήσετε τον Μαρσύα, προχωρήστε προς τα κάτω μέχρι του τέλους της Αιθούσης των Καρυάτιδων δια μέσου της θύρας κάνοντας μερικά βήματα προς τα αριστερά, προς ένα αμυδρώς φωτιζόμενο υπόγειο διάδρομο με μικρές στοές που οδηγούν προς τα δεξιά· το μέρος αυτό ονομάζεται Μολυσμένη Κρύπτη. Η πρώτη στοά περιέχει, προς τα δεξιά, μια γυάλινη θήκη η οποία δείχνει, μεταξύ άλλων έργων τέχνης, δυο περίφημες πινακίδες του Τέλλ ελ-Αμάρνα. Αυτές οι πινακίδες είναι επιστολές με σφηνοειδή γραφή, γραμμένες σε Ακκαδιανή διάλεκτο, τη διπλωματική γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι κυβερνήται της Παλαιστίνης που ήσαν υποτελείς στην Αίγυπτο, όταν αλληλογραφούσαν με τον κυβερνώντα Φαραώ. Η επιστολή 7096 (αρίθμησις του Λούβρου) εγράφη από κάποιον Σουβαρδάτα, επιτόπιο κυβερνήτη, ο οποίος αναφέρει τα ονόματα τριών βιβλικών τόπων: Άκχώ (Κριταί 1:31), Αχσάφ (Ιησ. Ναυή 11:1) και Ιερουσαλήμ. Η επιστολή 7098 εγράφη από τον Μπιριδίγια, κυβερνήτη της Μεγιδδώ, και αναφέρει τη Βιβλική πόλι Σουνήμ (Ιησούς Ναυή 19:18) που ήταν η πατρίδα της ωραίας Σουλαμίτιδος που αναφέρεται στο Άσμα Ασμάτων του Σολομώντος. --- Άσμα Άσμ. 6:13.

Στην επομένη στοά, φαίνονται τρία ενδιαφέροντα σημεία στον δεξιό τοίχο. Πρώτα υπάρχουν δύο αντίτυπα από γύψο. Το ένα φέρει Εβραϊκή επιγραφή και ανεκαλύφθη στον τοίχο ενός υπογείου αύλακος ο οποίος προφανώς είχε ανοιχθή από τον Εζεκία για να διοχετευθή νερό στην άνω Λίμνη του Σιλωάμ, στην Ιερουσαλήμ. Γραμμένη με παλαιούς κυρτούς Εβραϊκούς χαρακτήρας περιγράφει το έργο της εκσκαφής, Έτσι, ή επιγραφή αυτή φαίνεται ότι αναφέρεται, στο 2 Βασιλέων 20:20.

Εκεί κοντά θα βρήτε ένα άλλο αντίτυπο που αναπαριστάνει μια Ελληνική επιγραφή από τον ναό του Ηρώδου. Είναι μια από τις προειδοποιήσεις «Απαγορεύεται στους Εθνικούς» που ήσαν εντοιχισμένες στον χαμηλό τοίχο (Σορέγ) που εχώριζε την Αυλή των Εθνών από την εσωτερική περιοχή του ναού. Η γνώσις για την ύπαρξι αυτού του μεσοτοίχου, προσδίδει μεγαλύτερη έννοια στο Εφεσίους 2:14. Οι επιγραφές αυτές, που απειλούσαν θάνατο στους παραβάτας, εξηγούν το πρόσχημα που χρησιμοποίησαν οι Ιουδαίοι για την οχλοκρατία εναντίον του Παύλου το 56 μ.Χ.—Πράξ. 21:27-31.

Προς αριστερά των δύο αυτών γύψινων αντιτύπων υπάρχει ένα από τα αξιολογώτερα μνημεία που διατηρείται στο Λούβρο. Είναι η ανακατασκευασθείσα αρχική Μωαβιτική Πέτρα (Γαλλιστί Λα Στέλ ντε Μέζα) Η επιγραφή επάνω σ’ αυτή τη μελανή πέτρα περιλαμβάνει μια αφήγησι των πολέμων και του οικοδομικού προγράμματος του Μησά, βασιλέως του Μωάβ. Η επιγραφή αυτή είναι όχι μόνο μια από τις αρχαιότερες επιγραφές που βρέθηκαν σε Εβραιοφοινική διάλεκτο (του δεκάτου ή αρχής του ενάτου αιώνος π.Χ.), αλλ’ είναι το μόνο παγανιστικό κείμενο που αναφέρει το όνομα Ιεχωβά. Το Τετραγράμματο φαίνεται καθαρά επάνω στην αρχική πέτρα στο δεξιό τέλος της δεκάτης ογδόης σειράς. Επί πλέον η αφήγησις αυτή αναφέρει δέκα τέσσερες ονομασίες τόπων που βρίσκονται στη Γραφή, και συμπίπτουν με το 2 Βασιλέων 1:1 και 3:4, 5.

Πριν εγκαταλείψετε τη Μολυσμένη Κρύπτη, θα σας ενδιαφέρη να προσέξετε μια πήλινη στάμνα όμοια με εκείνες μέσα στις οποίες βρέθηκαν οι ρόλοι της Νεκράς Θαλάσσης. Αυτές φυλάγονται σε μια γυάλινη θήκη μπροστά στη Μωαβιτική Πέτρα.

Μεσοποταμιακές Αρχαιότητες

Αφήστε τη Μολυσμένη Κρύπτη μέσω μιας σκάλας που οδηγεί σε μια σειρά άνω των είκοσι αιθουσών που αποτελούν το Τμήμα των Ανατολικών Αρχαιοτήτων. Μπαίνοντας στην Αίθουσα Ι (103, σύμφωνα με τη νέα αρίθμηση) θα ιδήτε προς τα δεξιά την περίφημη στήλη των Γυπών, που βρέθηκε στις τοποθεσίες της αρχαίας Σουμεριανής πόλεως Λαγκάς (ή Τελλόχ). Σ’ αυτήν ο βασιλεύς Έ-ανα-τούμ γιορτάζει τη νίκη του εναντίον της γειτονικής πόλεως-κράτους της Ούμα. Η μια πλευρά, στην οποία εξεικονίζεται ένας θεός κρατώντας ένα δίχτυ γεμάτο από εχθρούς, δείχνει πολύ καλά τη γλώσσα που χρησιμοποιείται από τον Αββακούμ 1:14 -17 και αναφέρεται στους ερημωτάς Χαλδαίους. Η άλλη πλευρά, που δείχνει τον βασιλέα Έ-ανα-τούμ και τα στρατεύματά του με τα μαλλιά των ξεπλεγμένα για πόλεμο, αποδεικνύει με παράδειγμα τα λόγια στο βιβλίο των Κριτών 5:2, ΜΝΚ.

Η Αίθουσα 4 (106) περιέχει ένα άλλο από τα θεωρούμενα πολύτιμα μνημεία: μια στήλη από μελανόλιθο οκτώ ποδών ύψους, γνωστή ως ο Κώδιξ του Χαμουράμπι. Το άνω μέρος της στήλης δείχνει, τον Χαμουράμπι, βασιλέα της Βαβυλώνος, να στέκεται μπροστά στον θεό-ήλιο Σαμάς. Ακολουθούν κατόπιν, σε 8.000 περίπου ωραία χαραγμένες λέξεις σφηνοειδούς γραφής, πρώτα ένας πρόλογος, κατόπιν 282 νόμοι και τελικά ένας μακρός επίλογος. Επειδή ο κώδιξ αυτός έχει χρονολογηθή κατά συμπερασμόν των αρχαιολόγων ότι ανάγεται στις αρχές της δευτέρας χιλιετηρίδος π.Χ., μερικοί υποστηρίζουν ότι ο Μωυσής δανείσθηκε από τον Χαμουράμπι. Αλλά το επιχείρημα αυτό απορρίπτεται από σοβαρούς επιστήμονας, διότι δεν υπάρχει σύγκρισις μεταξύ του καθαρώς εμπορικού και πολιτικού Βαβυλωνιακού κώδικος και του ηθικώς ανωτέρου και ουσιαστικώς θρησκευτικού κώδικος του Ισραήλ. Οποιαδήποτε ομοιότης μεταξύ των δύο καταδεικνύει μάλλον ότι ο Χαμουράμπι κωδικοποίησε νόμους και έθιμα χρονολογούμενα από τον καιρό του πατριαρχικού συστήματος, που είχε αναπτυχθή μετά τον Κατακλυσμό από τον Νώε και τον Σημ, οι οποίοι ελάτρευαν όχι τον ειδωλολατρικό θεό Σαμάς, αλλά τον Θεό του Μωυσή, Ιεχωβά.

Στον τοίχο δεξιά αυτής της στήλης θα παρατηρήσετε ένα στιλβωμένο άβακα από τούβλα που παριστάνει ένα άγριο λεοντάρι. Αυτό είναι ένα από τα εκατόν είκοσι περίπου λεοντάρια που διακοσμούσαν την Οδό Πομπής που ωδηγούσε στη μεγάλη πύλη της θεάς Ιστάρ στη Βαβυλώνα του Ναβουχοδονόσορος. Τέτοιες μεγάλες εικόνες λεόντων έβλεπαν αναμφιβόλως οι Ιουδαίοι αιχμάλωτοι, οι οποίοι ενεθυμούντο πιθανώς τις προφητείες του Ιερεμία όπου η Βαβυλών συμβολίζεται με τον λέοντα.—Ιερεμ. 4:5-7· 50:17.

Η πρώτη εντειχισμένη θήκη προς τα δεξιά όταν εισέρχεσθε στην Αίθουσα 4 περιέχει ένα σφηνοειδές έγγραφο ονομαζόμενο Πινακίδα του Έσαγκίλ (τρίτος αιών π.Χ.). Το έγγραφο αυτό παρέχει τη μόνη λεπτομερή περιγραφή, που ανακαλύφθηκε ως τώρα, του Ζιγγουράτ της Βαβυλώνος, (ενός από τους πολλούς τέτοιους πύργους) που είχε ανοικοδομηθή από τον Ναβοπολάσσαρο και τον Ναβουχοδονόσορα.

Πριν εγκαταλείψετε την Αίθουσα 4, μια ματιά στις άλλες εντειχισμένες θήκες, όπου εκτίθενται μικρά αγάλματα από οπτή γη και αλάβαστρο των ασελγών ιερειών της Βαβυλώνος, θα σας πείση ότι η αρχαία αυτή πόλις είναι ένα κατάλληλο σύμβολο της ’μητρός των πόρνων,’ Βαβυλώνος της Μεγάλης.—Αποκάλ. 17:3-5.

Σούσα η Βασιλεύουσα

Τώρα θα περάσετε από μια σειρά αιθουσών που αποτελούν μια αναδημιουργία της διακοσμήσεως που είχαν γνωρίσει ο Μαροδοχαίος και η Εσθήρ στα Σούσα, μια από τις πρωτεύουσες της Περσίας. (Εσθήρ 1:2) Η Αίθουσα 5 (107) έχει μεγάλες γυάλινες θήκες στο μέσον του πατώματος που περιέχουν ζωγραφισμένα είδη αγγειοπλαστικής από τα Σούσα. Σε πολλά τέτοια δοχεία και πιάτα είναι χαραγμένοι σταυροί καθώς και αγκυλωτοί σταυροί (σβάστικα), που αποδεικνύουν ότι τα σύμβολα αυτά τα χρησιμοποιούσαν τα ειδωλολατρικά έθνη χιλιάδες χρόνια πριν τα υιοθετήση ο Χριστιανικός κόσμος και ο Ναζισμός. Στους τοίχους της Αιθούσης αυτής υπάρχουν άβακες από τούβλα που προέρχονται από το ανάκτορο των Σούσων και παριστάνουν πτερωτούς βουβάλους και λέοντας.

Στην Αίθουσα 6 (108), μια γυάλινη θήκη επάνω σ’ ένα βαθμό προς το δεξιό μέρος περιέχει ένα ορειχάλκινο ομοίωμα υψηλού τοπίου που χρονολογείται από τον δωδέκατο αιώνα π.Χ. και ονομάζεται «Σίτ Σάμσι» (ανατολή ηλίου). Μολονότι ανεκαλύφθη στα Σούσα, το ομοίωμα αυτό θεωρείται ότι είναι η τελειότερα αναπαράστασις που υπάρχει για τους υψηλούς τόπους της ειδωλολατρικής λατρείας που ευρίσκοντο στη Χαναάν τον καιρό των Ισραηλιτών. Δείχνει δύο γυμνούς λάτρεις ανάμεσα σε ιερές στήλες, ιερούς πασσάλους, βωμούς και άλλες ειδωλολατρικές αναπαραστάσεις. Εξεικονίζει κατάλληλα το μέρος του Δευτερονομίου 12:2, 3 και 1 Βασ. 14:23.

Στην Αίθουσα 7 (109), θα ιδήτε ένα συμπαγή σπουδαίο κίονα από το ανάκτορο του Δαρείου Α’ του Πέρσου, πατρός του Ξέρξου ή Ασουήρου, συζύγου της Εσθήρ. Οι επόμενες αίθουσες περιέχουν μια αξιόλογη συλλογή από σμαλτωμένους πλίνθους άβακες σε χρωματισμούς πρασίνου, τουρκουάζ, πορτοκαλλί και κιτρίνου, που δείχνουν πομπές τοξοτών και ακοντιστών, λέοντας με πτέρυγες και κέρατα, βουβάλους και γρύπες, [μυθολογικό τέρας] που όλ’ αυτά διακοσμούσαν το ανάκτορο όπου η Εσθήρ διεκινδύνευσε τη ζωή της για να υπηρετήση τον Ιεχωβά θεό και να σώση τον λαό της. Ενδιαφέρουσες είναι επίσης οι συλλογές των σφραγίδων και των κυλινδρικών σφραγίδων με τις αποτυπώσεις των επάνω σε πηλό. Αυτές υπενθυμίζουν στον σπουδαστή των Γραφών το βιβλίο της Εσθήρ 8:2, 10-12.

Αφήνοντας τον κόσμο των Σούσων θα καταβήτε από μια σκάλα στην Κρύπτη Μαρέγκο. Στο δεύτερο κοίλωμα του τοίχου προς τα αριστερά θα ιδήτε μια μεγάλη πέτρα από βασάλτη, σε σχήμα φέρετρου, που λέγεται Σαρκοφάγος του Εσμουναζάρ, βασιλέως της Σιδώνος. Φέρει μια επιγραφή από 22 γραμμές σφηνοειδούς γραφής και χρονολογείται από το τέλος του τετάρτου ή τις αρχές του τρίτου αιώνος π.Χ. Είναι το μακρότερο αρχαίο Φοινικό γραπτό κείμενο, μετά τη Μωαβιτική πέτρα.

Βάαλ και Αστάρτη

Ανεβαίνοντας τη σκάλα που οδηγεί έξω της Κρύπτης Μαρέγκο θα βρεθήτε αντιμέτωπος με εικόνες και αγάλματα ειδωλολατρικών θεών, σαν εκείνους που αναφέρονται στους Κριτάς 10:6. Απέναντι στον τοίχο της Αιθούσης 16 (116) που είναι προς τα δεξιά όπως αφήνετε τη σκάλα, υψώνεται ή στήλη του Άμριτ με ελαφρό ανάγλυφο του Μέλκαρτ, του Βάαλ της Τύρου. Θα παρατηρήσετε ότι ο Βάαλ βαστάζεται από ένα λέοντα. Στη γυάλινη θήκη ακριβώς προς τα δεξιά υπάρχει ένα αγαλμάτιο γυμνής θεάς ή οποία βαστάζεται επίσης αυτή τη φορά από δύο λέοντες.

Η Αίθουσα 18 (117) εκθέτει μια πλουσία συλλογή αγαλμάτων του Βάαλ και της Αστάρτης που βρέθηκαν στη Ρας Σάμμα, την τοποθεσία της αρχαίας Φοινικικής πόλεως Ουγκαρίτ. Ενώ παρατηρείτε τα είδωλα του Βάαλ και της Αστάρτης ή Ασταρώθ στις γυάλινες θήκες που εκτίθενται στο μέσο της Αιθούσης αυτής, θα αντιληφθήτε ότι η έμφασις τοποθετείται στη γονιμότητα ή τη λατρεία του φύλου και στη βία. Όταν βλέπετε τα πράγματα αυτά θα βοηθηθήτε να κατανοήσετε τη σοφία και την ανάγκη της από μέρους της Βίβλου καταδίκης της ειδωλολατρίας, και ένα από τους λόγους για τους οποίους ο Ιεχωβά ονομάζει τους θεούς αυτούς «βδελύγματα.»---2 Βασ. 23:13-15.

Σε μια επίπεδη γυάλινη θήκη προς τα αριστερά υπάρχουν μερικές πήλινες πινακίδες που βρέθηκαν στη Ράς Σάμρα. Πιστεύεται ότι χρονολογούνται από τον δέκατον τέταρτον και δέκατον τρίτο αιώνα π.Χ. Είναι ενδιαφέρουσες διότι παριστάνουν τα πρώτα δείγματα της σφηνοειδούς γραφής σε γράμματα μεμονωμένα (όπως διακρίνονται από τη γραφή συλλαβών) και περιέχουν μια λεπτομερή περιγραφή της εξαχρειωτικής θρησκείας της Χαναάν.

Προς τα αριστερά της δεξιάς θύρας που οδηγεί στην Αίθουσα 19 (118) υπάρχει μια μεγάλη πέτρινη στήλη που παριστά τον Βάαλ ως τον θεό της θυέλλης. Στην Αίθουσα 20 (120) μπορείτε να ιδήτε τον Σύριο θεό της θυέλλης που λέγεται Χαδάδ. Η στήλη του είναι προς τα αριστερά αυτής της αιθούσης που μοιάζει με διάδρομο και παριστάνεται να βαστάζεται από ένα βούβαλο. Πλησίον του είναι η στήλη της Αστάρτης, της Βαβυλωνίου θεάς μητρός που φέρεται επίσης επάνω σε ζώο, σ’ ένα λέοντα.

Αφήνοντας τους Βάαλ και τις Αστάρτες, θα βρεθήτε κατόπιν βυθισμένος μέσα στην ατμόσφαιρα της Ασσυριακής αυτοκρατορίας, της δευτέρας παγκοσμίου δυνάμεως της Βιβλικής ιστορίας. Στην Αίθουσα 21 (121) θα ιδήτε προς τα αριστερά δύο επίπεδες γυάλινες θήκες που περιέχουν κομμάτια έργων από ελεφαντόδοντα που βρέθηκαν στην Ασσυριακή προκεχωρημένη τοποθεσία του «Αρσλάν Τας.» Η πρώτη εκθέτει έργο ελεφαντόδοντος από το κρεββάτι του Αζαήλ, βασιλέως της Συρίας, και η δεύτερη εκθέτει ένα κομμάτι ελεφαντόδοντος με την επιγραφή του ονόματος του Αζαήλ στην Αραμαϊκή. Το όνομα «Αζαήλ» υπενθυμίζει στον σπουδαστή της Γραφής την αφήγησι των κεφαλαίων 2 Βασ. 8 έως 10,12,13.

Η επίσκεψίς σας στο Λούβρο θα τερματισθή μεταξύ των κοσμημάτων που διακοσμούσαν το ανάκτορο του Βασιλέως Σαργών του 2ου στην Κορσαμπάδ, βορειοανατολικώς της Νινευή. Όλα αυτά τα έργα τέχνης ενδιαφέρουν ιδιαιτέρως τον σπουδαστή της Βίβλου, διότι επί έτη ή Βίβλος ήταν το μόνο ιστορικό σύγγραμμα που ανέφερε αυτόν τον Ασσύριο αυτοκράτορα. (Ησαΐας 20:1) θα ιδήτε προς τα αριστερά τεράστιους λίθινους άβακες που παριστούν κορμούς κέδρων του Λιβάνου που επιπλέουν στην παραλία της Φοινίκης.

Ο Σαργών ο 2ος ήταν πατέρας του Σενναχειρείμ, ο οποίος εδολοφονήθη αφού θαυματουργικά είχε εμποδισθή στην προσπάθεια του να καταλάβη την Ιερουσαλήμ. Τον Σενναχειρείμ διεδέχθη στο θρόνο ο υιός του Εσαραδδών που αναφέρεται στο 2 Βασ. 19:37. Μπορείτε να ιδήτε αυτόν τον τελευταίο βασιλέα να απεικονίζεται σε μια μπρούντζινη πλάκα και ν’ ακολουθήται από τη μητέρα του Νάκια-Ζακουτού. Η πλάκα αυτή βρίσκεται σε μια γυάλινη θήκη προς τα δεξιά, στην Αίθουσα 21 (121).

Περνώντας τώρα στην Αίθουσα 22 (122) θα εκπλαγήτε από τους κολοσσιαίους πτερωτούς βουβάλους με ανθρώπινα κεφάλια που διακοσμούσαν το ανάκτορο του Σαργών. Βλέποντας τις Ασσυριακές αυτές αρχαιότητες θα βοηθηθήτε ν’ αντιληφθήτε γιατί η Γραφή ομιλεί για τον «βασιλέα της Ασσυρίας και πάσαν την δόξαν αυτού» και προφητεύει στον άπιστο Ιούδα ότι «το εξάπλωμα των πτερύγων αυτού θέλει γεμίσει το πλάτος της γης σου.»---Ησαΐας 8:7,8.

Βεβαίως υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα να ιδή κανείς στο Λούβρο. Η παραπάνω συλλογή αντιπροσωπεύει περίπου μια επίσκεψι δύο ωρών. Υπάρχει μια έξοδος από το μουσείο αμέσως πίσω από τη σκάλα που οδηγεί έξω από την πλησίον ευρισκομένη Κρύπτη του αγίου Ζερμαίν Οξερουά. Θα βρεθείτε ακριβώς απέναντι της Καθολικής εκκλησίας του αγίου Ζερμαίν Οξερουά, οι κώδωνες της οποίας έδωκαν το σύνθημα για την τρομερή σφαγή των Γάλλων Διαμαρτυρομένων το 1572 τη νύχτα του αγίου Βαρθολομαίου. Αλλ’ αυτό αποτελεί άλλη Ιστορία.