αδελφής να κρατήση τα καθίσματα γι’ αυτά τα νεοενδιαφερόμενα άτομα, τουλάχιστον για λίγο;

Φυσικά, αυτά τα παραδείγματα διαφέρουν πολύ από το να κρατήση ένα άτομο πολλά καθίσματα απλώς για να έχη μερικά διαθέσιμα για οποιονδήποτε γνωστό του που θα συνέπιπτε να περάση απ’ εκεί. Καθίσματα πρέπει να κρατούνται μόνο γι’ αυτούς που πρόκειται οριστικά να έλθουν να συναντήσουν το άτομο που κράτησε το κάθισμα.

Εν τούτοις, αν ύστερ’ από ένα λογικό όριο χρόνου το άτομο, για το οποίο έχει κρατηθή το κάθισμα, δεν έλθη, τότε τι πρέπει να γίνη; Η στοργική ενέργεια που πρέπει να γίνη είναι να πούμε στον ταξιθέτη ότι το κάθισμα είναι διαθέσιμο ώστε να μπορή αυτός να οδηγήση κάποιον άλλον εκεί. Επίσης, για μερικές συνεδριάσεις, όπως είναι η δημοσία ομιλία, μπορεί να γίνη μια ανακοίνωσις να μη κρατούνται καθίσματα ύστερ’ από ωρισμένο χρονικό διάστημα, έτσι ώστε να μπορούν να καταληφθούν όλα προτού αρχίση το πρόγραμμα.

Σχετικά με το ζήτημα του καθίσματος, είναι επίσης καλό να ενθυμούμεθα ότι αποτελεί απόδειξι Χριστιανικής αγάπης το να δείχνωμε ενδιαφέρον για άτομα που ίσως δεν έχομε συναντήσει ποτέ πριν, είτε αυτά είναι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές μας είτε άτομα που παρευρίσκονται για πρώτη φορά. Πόσο θερμαίνει την καρδιά καθενός, όταν ένα άτομο που κάθεται με άνεσι προσφέρη αυθόρμητα το κάθισμά του σε κάποιο ηλικιωμένο άτομο, σε μια μητέρα με μωρό στην αγκαλιά ή σ’ ένα άτομο που φαίνεται ότι δεν έχει πολλές δυνάμεις! Αν είσθε άγρυπνος, θα μπορήτε χωρίς αμφιβολία να συμμετέχετε στην ευτυχία που προέρχεται από την εκδήλωσι τέτοιου στοργικού ενδιαφέροντος.

Η εκδήλωσις Χριστιανικής αγάπης εκ μέρους των δούλων του Ιεχωβά σ’ όλες τις λεπτομέρειες των συνελεύσεων ασφαλώς παρατηρείται από τους άλλους. Όπως είπε ένας αξιωματούχος της πόλεως Κάνσας του Μιζούρι, αφού παρηκολούθησε την περυσινή συνέλευσι σ’ αυτή την πόλι για μόνο μια ώρα: «Γνωρίζω ότι είσθε ο λαός του Θεού.» Αλλά, μήπως δεν είπε ο Ιησούς: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους»; Ναι, αυτό θα είναι συχνά το αποτέλεσμα, όταν εκδηλώνωμε Χριστιανική αγάπη προς αλλήλους στις συνελεύσεις.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Δεν έδειχνε έλλειψι σεβασμού προς την μητέρα του ο Ιησούς λέγοντας: «Τι είναι μεταξύ εμού και σου, γύναι; δεν ήλθεν έτι η ώρα μου»;—Κ.Β., Η.Π.Α.

Ο Ιησούς το είπε αυτό σε μια γαμήλιο εορτή στην Κανά στην αρχή της διακονίας του. Η αφήγησις λέγει: «Επειδή έλειψεν ο οίνος, λέγει η μήτηρ του Ιησού προς αυτόν, Οίνον δεν έχουσι. Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς, Τι είναι μεταξύ εμού και σου, γύναι; δεν ήλθεν έτι η ώρα μου. Λέγει η μήτηρ αυτού προς τους υπηρέτας, Ό,τι σας λέγη κάμετε.»—Ιωάν. 2:3-5.

Πρώτον, ας εξετάσωμε τη χρήσι από τον Χριστό της λέξεως «γύναι.» Στον σύγχρονο λόγο, το ν’ απευθυνθή ένας στη μητέρα του με τη λέξι «γύναι» πιθανόν να θεωρηθή έλλειψις σεβασμού. Αλλά, όπως παρετήρησε ο μεταφραστής Ε. Ι. Γκούντσπιντ, η Ελληνική λέξις που χρησιμοποιείται στο εδάφιο Ιωάννης 2:4 «Ούτε δείχνει τόση απόστασι [όσο η σύγχρονη λέξις γυναίκα] ούτε και είναι τόσο στοργική όσο η λέξις μητέρα. Έχει μια ευρεία έκτασι δυνάμεως και, όπως χρησιμοποιείται στην περίπτωσι που συναντάται εδώ, φέρει ένα βαθμό σεβασμού ή στοργής.—«Ελληνο-Αγγλικόν Λεξικόν» υπό Λίντελ και Σκωτ.

Και άγγελοι και ο αναστημένος Ιησούς έχουν χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξι απευθυνόμενοι στη Μαρία τη Μαγδαληνή καθώς αυτή έκλαιε θλιμμένη στον τάφο του Χριστού· ασφαλώς αυτοί δεν ήσαν τραχείς ή ελλιπείς σεβασμού. (Ιωάν. 20:13, 15) Και επί του ξύλου ο Χριστός εχρησιμοποίησε τον ίδιο τύπο προσαγορεύσεως προς τη μητέρα του, όταν έδειξε το ενδιαφέρον του γι’ αυτήν, με το να την αναθέση στη φροντίδα του αγαπητού του αποστόλου Ιωάννου. (Ιωάν. 19:26· βλέπε επίσης, Ιωάννης 4:21· Ματθαίος 15:28.) Συνεπώς, ο Ιησούς δεν έδειχνε έλλειψι σεβασμού, όταν εχρησιμοποίησε αυτή τη λέξι στην Κανά. Αντιθέτως, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ωμίλησε με συναίσθησι της Γραφικής του υποχρεώσεως να την τιμά, όπως ακριβώς το ετόνισε