Ένας Θεός Άξιος Αίνου

Ποιος είναι αυτός ο Θεός; Τι αξιέπαινα πράγματα έχει κάμει;

ΕΧΕΤΕ παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι ανταποκρίνονται διαφορετικά στα θαυμαστά έργα της δημιουργίας; Μερικά άτομα, λόγου χάριν, παρατηρούν τους ουρανούς και βλέπουν τ’ άστρα διάσπαρτα υπεράνω τους σαν διαμάντια που λαμπυρίζουν και, μολονότι τ’ αναγνωρίζουν ως πολύ ωραία, δεν παρακινούνται ν’ αποδώσουν αίνον στον Σχεδιαστή των. Αφ’ ετέρου, όμως, το ίδιο αυτό θέαμα μπορεί να κάμη ένα άλλο άτομο να αισθάνεται τον εαυτό του ταπεινό και ασήμαντο ενώπιον του ισχυρού Πλάστου των ουρανίων αυτών θαυμάτων. Από εκτίμησι σε ό,τι έχει κάμει ο Θεός, ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης αναβλύζει από την καρδιά του και λόγοι αίνου εκπηδούν από τα χείλη του.

Βεβαίως ο Πλάστης αυτών των θαυμάτων της κτίσεως και στον ουρανό και στη γη είναι άξιος αίνου! Ωστόσο, λόγω ελλείψεως γνώσεως και κατανοήσεως, εκατομμύρια ανθρώπων παραλείπουν να του αποδώσουν τον αίνο που οφείλεται στ’ όνομά του. Αυτό πράγματι φαίνεται παράδοξο, όταν ληφθή υπ’ όψιν ότι ένας ζωγράφος, που μπορεί να συλλάβη τα χρώματα της δύσεως του ηλίου, ή ένας γλύπτης, που μπορεί ν’ αναπαραγάγη τη μορφή του ανθρώπου και των ζώων, τηρείται σε υψηλή εκτίμησι, ακόμη και πολύν καιρό μετά τον θάνατό του. Δεν πρέπει ν’ αποδίδεται μεγαλύτερος αίνος σ’ Εκείνον, που έκαμε τα πρωτότυπα, από τα οποία έγιναν τα ατελή ομοιώματα;

Αν ένας σταματούσε για να λογικευθή, θα ηναγκάζετο να συμφωνήση ότι έτσι έπρεπε. Ο Θεός δεν επιθυμεί να παραμείνη ανώνυμος και να κάνη ώστε ο αίνος ν’ αποδίδεται σε κάποια απρόσωπη δύναμι, πράγμα που συμβαίνει, όταν οι άνθρωποι επαινούν τα θαυμαστά έργα της ‘Μητρός Φύσεως’. Επομένως, για να κάνωμε εκφράσεις αίνου που ευαρεστούν τον Θεό, είναι ανάγκη να εννοήσωμε ποιος είναι ο Θεός και ποιοι είναι οι σκοποί του.

Ένας πιστός αρχαίος βασιλεύς, που είχε τέτοια γνώσι και κατανόησι, ήταν ο Δαβίδ, ο οποίος, στα νεώτερα χρόνια του, εφόνευσε τον γίγαντα Γολιάθ. Προς όφελός μας σήμερα είναι γραμμένη στο βιβλίο 1 Χρονικών, κεφάλαιο εικοστό ένατο, η εγκάρδια προσευχή, που έκαμε στην περίπτωσι, όταν μετεβίβασε τη βασιλεία του Ισραήλ στον γυιό του Σολομώντα. Εξετάστε τις ωραίες εκφράσεις αίνου του Δαβίδ και ιδέτε αν δεν έχετε και σεις, επίσης, λόγο να κάμετε όμοιες εκφράσεις.

ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΕΞΥΨΩΜΕΝΗ ΘΕΣΙΣ

Ο Δαβίδ άρχισε την προσευχή του με τις λέξεις: «Ευλογητός συ, ω Ιεχωβά ο Θεός του Ισραήλ, ο πατήρ ημών, από του αιώνος και έως του αιώνος. Σου, ω Ιεχωβά, είναι η μεγαλωσύνη, και η δύναμις, και η τιμή, και η νίκη, και η δόξα· διότι σου είναι πάντα τα εν ουρανώ και τα επί της γης.»​—1 Χρον. 29:10, 11, ΜΝΚ.

Προσέξτε ότι ο Δαβίδ προσεφώνησε τον Θεό με το προσωπικό όνομα Ιεχωβά. Δεν έθεσε κατά νουν ότι ο Θεός ήταν κάποια απρόσωπη δύναμις της φύσεως, αλλά τον ανεγνώρισε ως τον πατέρα του λαού του. Σ’ αυτόν τον μόνον ισχυρόν και υπέρτατον απέδιδε ο Δαβίδ όλα τα θαυμαστά έργα της κτίσεως, παρατηρώντας ότι ‘πάντα τα εν ουρανώ και τα επί γης ανήκαν σ’ αυτόν’. Είναι Θεός σας ο μέγας αυτός Δημιουργός; Απευθύνεσθε σ’ αυτόν με τ’ όνομά του Ιεχωβά, αποδίδοντάς του αίνο για όλα τα ωραία του έργα;

Μερικοί άνθρωποι, μολονότι ισχυρίζονται ότι λατρεύουν τον Θεό του Δαβίδ, χαρακτηρίζουν τον Ιεχωβά ως τον εθνικό Θεό των Ιουδαίων, και για τούτο φρονούν ότι δεν είναι πια ανάγκη να τον ονομάζουν οι Χριστιανοί με τ’ όνομά του. Εν τούτοις, ο Δαβίδ προσηύχετο να ευλογήται το όνομα του Ιεχωβά, όχι για λίγο μόνο καιρό από τους Ιουδαίους, άλλα «από του αιώνος και έως του αιώνος.» Πρέπει να σημειωθή ότι ο Δαβίδ είχε ήδη σχεδόν ένα τρίτον από τις Θεόπνευστες Γραφές κι επομένως εγνώριζε τον σκοπό του Θεού να καταστή γνωστός με το προσωπικό του όνομα.

Παραδείγματος χάριν, ήταν κατατοπισμένος στην επόμενη αφήγησι του δευτέρου βιβλίου αυτών των Αγίων Γραφών: «Και είπεν έτι ο Θεός προς τον Μωυσήν, Ούτω θέλεις ειπεί προς τους υιούς Ισραήλ· Ιεχωβά ο Θεός των πατέρων σας, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, και ο Θεός του Ιακώβ, με απέστειλε προς εσάς· τούτο θέλει είσθαι το όνομά μου εις τον αιώνα, και τούτο το μνημόσυνόν μου εις γενεάς γενεών.»​—Έξοδ. 3:15, ΜΝΚ.

Σαφώς, αποτελεί σκοπόν του Θεού το να γίνη γνωστός για πάντα με το όνομα Ιεχωβά. Ένας Λευιτικός συνθέτης της εποχής του Δαβίδ μάλιστα ετερμάτισε το άσμα του με την παράκλησι: «Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.» Όλα τα συγγράμματα, που προσετέθησαν στις Θεόπνευστες Γραφές από τότε, επιβεβαιώνουν το ότι ο Θεός επιθυμεί να καθορίζεται με τ’ όνομά του Ιεχωβά.​—Ψαλμ. 83:18, ΜΝΚ.

Οι άνθρωποι σήμερα γνωρίζουν ωραία αριστουργήματα τέχνης με ονόματα όπως Ρέμπραντ, Ντα Βίντσι και Μιχαήλ Άγγελος, και μιλούν με λαμπρά λόγια γι’ αυτούς τους καλλιτέχνας. Πόσο περισσότερο έπρεπε να αινήται το όνομα του ΙΕΧΩΒΑ, του Δημιουργού πολύ ανωτέρων αριστουργημάτων! Αισθάνεσθε τούτο, όταν εξετάζετε τα θαύματα της δημιουργίας; Αυτό ησθάνετο ο Δαβίδ, κι από τα βάθη της καρδιάς του προσπαθούσε να σωρεύση λόγους αίνου στον Ιεχωβά, μιλώντας για τη «μεγαλοσύνη» του, τη «δύναμί» του, την «ωραιότητά» του, την «εξοχότητά» του και την «υψηλότητά» του. Πραγματικά, οι λέξεις φαίνονται ανεπαρκείς για να αινέσουν τη μεγαλωσύνη του Ιεχωβά.​—1 Χρον. 29:11, ΜΝΚ.

Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα γύρω μας, για τα οποία είναι άξιον να αινούμε τον Ιεχωβά. Κυττάξτε τους ουρανούς. «Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού», είπε ο Δαβίδ. Ακόμη και χωρίς τη βοήθεια των συγχρόνων τηλεσκοπίων, και συνεπώς με περιωρισμένο το πεδίον οράσεώς του σε λίγες χιλιάδες άστρα μόνο, ο Δαβίδ είδε αρκετά για ν’ αναγνωρίση ότι ένας Επιδέξιος Τεχνίτης ήταν η αιτία όλων αυτών. Σήμερα γνωρίζομε ότι υπάρχουν αναρίθμητα δισεκατομμύρια αστέρων και ότι ο νόμος και η τάξις διέπουν τις κινήσεις των. Δεν έχομε, λοιπόν, μεγαλύτερο λόγο να αινούμε τον Ιεχωβά; Πόσο ευτυχείς πρέπει να είμεθα με το να γνωρίσωμε το όνομά του!​—Ψαλμ. 19:1, 2· 8:3, 4.

ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΟΧΗ

Ο Δαβίδ, επίσης, κατανοούσε ότι ο Ιεχωβά είναι ένας ισχυρός άρχων, που επολιτεύετο κατά τρόπον θαυμάσιο με τον λαό του, και, γι’ αυτό, συνέχισε την προσευχή του: «Σου η βασιλεία, ω Ιεχωβά, και συ είσαι ο υψούμενος ως κεφαλή υπεράνω πάντων· και ο πλούτος και η δόξα παρά σου έρχονται, και συ δεσπόζεις των απάντων· και εις την χείρά σου είναι η ισχύς και η δύναμις· και εις την χείρά σου, το να μεγαλύνης και να ισχυροποιής τα πάντα. Τώρα λοιπόν, Θεέ ημών, ημείς ευχαριστούμέν σε, και υμνούμεν το ένδοξον όνομά σου.»​—1 Χρον. 29:11-13, ΜΝΚ.

Πολλοί άνθρωποι σήμερα μπορεί να είναι διατεθειμένοι να αινούν τον Ιεχωβά για τα θαυμαστά δημιουργικά του έργα, αλλά τι θα λεχθή για τον οφειλόμενον σ’ αυτόν αίνον για την υποσχεμένη βασιλεία του και για τον τρόπο με τον οποίον ασκεί τη δύναμί του υπέρ του λαού του; Είσθε ενήμεροι αυτών των λόγων προς αίνον του Θεού; Η ωραία προσευχή του Δαβίδ δείχνει ότι αυτός όχι μόνο ήταν κατατοπισμένος όσον αφορά την πολιτεία του Ιεχωβά με τον λαό του στην εποχή του, αλλά δια των Θεοπνεύστων Γραφών εγνώριζε επίσης τι είχε κάμει ο Θεός υπέρ του λαού του πριν από την εποχή του.

Το δεύτερο βιβλίο αυτών των Αγίων Γραφών περιέγραψε πώς ο Ιεχωβά απηλευθέρωσε ολόκληρο το Ισραηλιτικό έθνος από τη δουλεία στην Αίγυπτο. Πόσο ισχυρός και δυνατός απεδείχθη ο Ιεχωβά συγκρατώντας την Ερυθρά Θάλασσα! Τι θαυμάσιος Προμηθευτής ήταν στην έρημο! Πώς ενίσχυσε τον λαό του για την κατάκτησι της Γης της Επαγγελίας! Τι θαυμαστό νόμο έδωσε στον Μωυσή για να κυβερνήση τον λαό Του! Αλλ’ ο Ιεχωβά δεν επρομήθευσε μόνο τον νόμο· αργότερα ήγειρε κριτάς, και κατόπιν βασιλείς.

Ο Δαβίδ ήταν κατατοπισμένος σ’ αυτά τα πράγματα. Ενεθυμείτο πώς ο προφήτης Σαμουήλ είχε σταλή για να τον χρίση βασιλέα, όταν ήταν ποιμενόπαις που εφύλαττε τα ποίμνια του πατρός του. Εκτιμούσε, λοιπόν, το ότι εκάθητο στον θρόνο του Ιεχωβά, όπως έγραψε αργότερα ο συγγραφεύς των Χρονικών: «Τότε ο Σολομών εκάθισεν επί του θρόνου του Ιεχωβά βασιλεύς αντί Δαβίδ του πατρός αυτού.» Επειδή εγνώριζε ο Δαβίδ αυτά τα πράγματα, ανεγνώρισε ότι η βασιλεία ανήκε στον Ιεχωβά, η δε καρδία του ήταν πλήρης αίνου για τον θαυμάσιο τρόπο με τον οποίον Αυτός διεκυβέρνησε τον λαό του.​—1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ.

Έχετε σεις την ίδια εκτίμησι για τη βασιλεία του Ιεχωβά και τον τρόπο, με τον οποίον φροντίζει για τον λαό του; Πραγματικά, σήμερα έχομε λόγους για μεγαλύτερη ακόμη εκτίμησι. Γιατί αυτό; Διότι εκείνη η Ισραηλιτική βασιλεία ήταν απλώς τυπική της αιωνίας βασιλείας, που θα ιδρυθή από τα χέρια του υποσχεμένου Μεσσίου, του σπέρματος Δαβίδ. Σχετικά με αυτή τη διακυβέρνησι, ο Θεός υπεσχέθη τα εξής: «Άπαξ ώμοσα εις την αγιότητά μου, ότι δεν θέλω ψευσθή προς τον Δαβίδ. Το σπέρμα αυτού θέλει διαμένει εις τον αιώνα, και ο θρόνος αυτού ως ο ήλιος, ενώπιόν μου· ως η σελήνη θέλει στερεωθή εις τον αιώνα.»​—Ψαλμ. 89:35-37.

Ο Ιησούς Χριστός απεδείχθη ότι ήταν το σπέρμα του Δαβίδ, στα χέρια του οποίου ο Ιεχωβά υπεσχέθη να ιδρύση μια βασιλεία τόσο μόνιμη όσο ο ήλιος και η σελήνη. Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, εδίδαξε τους ακολούθους του να προσεύχωνται γι’ αυτή τη Βασιλεία. Ενθυμείσθε πώς είπε: «Ούτω λοιπόν προσεύχεσθε σεις, Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.»​—Ματθ. 6:9, 10.

Παρατηρήστε ότι ο Ιησούς, σ’ αυτή την προσευχή προς τον Πατέρα του, είπε, «Η βασιλεία Σου». Ναι, η βασιλεία είναι του Ιεχωβά, ακριβώς όπως κι ο Δαβίδ προσηυχήθη: «Σου η βασιλεία, ω Ιεχωβά.» Η εκπληρωμένη Βιβλική προφητεία δείχνει ότι αυτή η υπεράνθρωπη κυβέρνησις τώρα πλησιάζει. Σε λίγο ο Ιεχωβά θα δείξη πάλι ότι «εις την χείρα» του «είναι η ισχύς και η δύναμις». Θα καταστρέψη τους ασεβείς του παλαιού αυτού κόσμου ακριβώς όπως κατεπόντισε τον Φαραώ και τις ορδές του στην Ερυθρά Θάλασσα. Και όπως επροστάτευσε τον λαό του τότε, έτσι θα κάμη πάλι, οδηγώντας τον λαό του στον υποσχεμένο νέο κόσμο του για ν’ απολαύσουν τις αιώνιες ευλογίες της βασιλείας του.

Όταν ένας εξετάζη όλα τα θαυμαστά έργα του Ιεχωβά, ό,τι είχε κάμει στους περασμένους καιρούς, και ό,τι υπόσχεται να κάμη στο εγγύς μέλλον, δεν υπάρχει κάθε λόγος να του αποδίδωμε τον αίνο μας; Ευτυχείς είμεθα, αν ακολουθούμε το παράδειγμα του Δαβίδ, όταν προσηύχετο: «Τώρα λοιπόν, Θεέ ημών, ημείς ευχαριστούμέν σε, και υμνούμεν το ένδοξον όνομά σου.»​—1 Χρον. 29:13.