Οι Απόφοιτοι της Γαλαάδ Προτρέπονται να Μιμηθούν τους Αρχαίους Γαλααδίτας

ΔΕΝ είναι εύκολο πράγμα να πάη κανείς να υπηρετήση ως ιεραπόστολος σε μια ξένη χώρα. Σημαίνει ν’ αφήση πίσω του φίλους, συγγενείς και γνωστά περιβάλλοντα. Απαιτείται προσαρμογή στις νέες συνθήκες και πιθανώς αντιμετώπισις αγνώστων προβλημάτων. Αλλ’ υπάρχουν άφθονες ευλογίες που αναμένουν εκείνους που θέλουν και μπορούν να κάμουν θυσίες για να βοηθήσουν τους ειλικρινείς ανθρώπους να γίνουν αφοσιωμένοι δούλοι του Ιεχωβά Θεού.

Οι πενήντα νεαροί άνδρες και γυναίκες που απεφοίτησαν από τη Βιβλική Σχολή της Σκοπιάς Γαλαάδ στις 4 Μαρτίου 1974 έχουν λόγο ν’ αποβλέπουν σ’ αυτές τις ευλογίες. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι απ’ αυτούς έλαβαν διορισμούς να υπηρετήσουν ως ιεραπόστολοι σε ξένους αγρούς.

Οι ομιλίες που δόθηκαν στη διάρκεια της εορτής της αποφοιτήσεως το απόγευμα της Δευτέρας ενεθάρρυναν πολλούς να κρατήσουν τους διορισμούς των για να μη χάσουν τις χαρές της ιεραποστολικής υπηρεσίας. Ένας ομιλητής ενουθέτησε τους αποφοίτους να έχουν ως σκοπό τους την προαγωγή της αληθινής λατρείας, και να μη αφήσουν τον εαυτό τους να παρεκκλίνη. Ένας άλλος ομιλητής ετόνισε τη σπουδαιότητα του να έχουν θάρρος, μιμούμενοι ανθρώπους όπως ήταν ο αρχαίος Ιησούς του Ναυή. Ένας άλλος επέστησε την προσοχή των στην ανάγκη να χρησιμοποιούν σοφία στην επιδίωξι κάθε ενεργείας που θα έκαναν και να μη επιτρέπουν στα μάτια της διανοίας των να κυττάζουν πίσω τους.

Ο Φ. Γ. Φρανζ, βασίζοντας τις παρατηρήσεις του στο 5^ο κεφάλαιο του βιβλίου 1 Χρονικών, επεσήμανε τους αρχαίους Γαλααδίτας ως αξιομίμητο παράδειγμα.

Στις ημέρες του Βασιλέως Σαούλ οι Ισραηλίται που κατοικούσαν στη γη Γαλαάδ ανατολικά του Ιορδάνου απελάμβαναν μεγάλη ευημερία. Τα ζώα των είχαν γίνει πολυάριθμα. Με θάρρος λοιπόν προχώρησαν στην επέκτασι του εδάφους των πέρα από τη γη Γαλαάδ, προς τον Ευφράτη Ποταμό. Αυτό το έκαμαν σύμφωνα με την επαγγελία του Θεού που είχε γίνει στον προπάτορά των Αβραάμ.—Γέν. 15:18· 1 Χρον. 5:10.

Γι’ αυτό, ήλθαν σε σύγκρουσι με τους Αγαρηνούς (πιθανώς απογόνους της Άγαρ και επομένως απογόνους του υιού της Ισμαήλ, δηλαδή τους Ισμαηλίτας). Οι Γαλααδίται αντιμετώπισαν πολύ ισχυρότερες δυνάμεις. Αριθμούσαν 44.750. Αλλά στη σύρραξι που επακολούθησε συνέλαβαν 100.000 αιχμαλώτους. Αυτοί διόλου δεν αποτελούσαν ολόκληρη τη δύναμι των Αγαρηνών, διότι η Βίβλος αναφέρει ότι ‘πολλοί έπεσαν νεκροί.’ Είναι φανερό ότι οι Γαλααδίται δεν μπορούσαν να είχαν κερδίσει τη νίκη με τη δική των δύναμι, και δεν έγινε έτσι. Απέβλεπαν στον Ιεχωβά Θεό να τους βοηθήση. «Προς τον Θεόν εβόησαν εν τη μάχη,» λέγει η αφήγησις της Βίβλου, «και επήκουσεν αυτών, επειδή ήλπισαν επ’ αυτόν.»—1 Χρον. 5:18-22.

Ο Φ. Γ. Φρανζ, εφαρμόζοντας τα ανωτέρω στους αποφοίτους της Γαλαάδ, τους προέτρεψε ομοίως να εμπιστεύωνται στον Ιεχωβά, διότι αυτοί, εφωδιασμένοι με την ασπίδα της πίστεως και την μάχαιρα του πνεύματος, τον Λόγο του Θεού, θα επεδίδοντο, όχι σε υλικό πόλεμο, αλλά σε πνευματικό πόλεμο εναντίον πολύ μεγαλυτέρων δυνάμεων.

Μετά τις παρατηρήσεις του Φ. Γ. Φρανζ, ο Ν. Ο. Νορρ, πρόεδρος της Βιβλικής Σχολής της Σκοπιάς Γαλαάδ, παρουσίασε μια συγκινητική νουθεσία να συνεχίσουν το κήρυγμα μιμούμενοι τον Ιησού Χριστό, τους αποστόλους του και τους άλλους μαθητάς. Στο τελικό μέρος της ομιλίας του, αφηγήθηκε σύγχρονα παραδείγματα του καλού έργου που έγινε από ιεραποστόλους και άλλους στο κήρυγμα του ευαγγελίου.

Κατόπιν, οι απόφοιτοι έλαβαν ένα φάκελλο που περιείχε το δίπλωμά των, και ο πρόεδρος της Σχολής ανήγγειλε τους υπηρεσιακούς των διορισμούς σε δεκαεπτά διάφορες χώρες.

Το βράδυ οι απόφοιτοι της πεντηκοστής έκτης σειράς σπουδαστών της Σχολής Γαλαάδ παρουσίασαν ένα πολύ απολαυστικό πρόγραμμα, με μουσική Ευρωπαϊκή, Μεσανατολική και Βορειοαμερικανική καθώς και με δυο βαθυστόχαστα Βιβλικά δράματα. Το πρώτο απ’ αυτά τα δράματα εβοήθησε τους ακροατάς να ωφεληθούν από τα όσα συνέβησαν σ’ ένα προφήτη του οποίου η δράσις αναφέρεται στο βιβλίο 1 Βασιλέων 13:1-32· το άλλο δράμα παρίστανε εξέχουσες πείρες των Ισραηλιτών στη διάρκεια των σαράντα ετών που πέρασαν στην έρημο. Και τα δυο παίχθηκαν εξαίρετα!

Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι στους αποφοίτους και τους άλλους που μετέσχον στη χαρά αυτής της ευκαιρίας έκαμε εντύπωσι η ανάγκη να συνεχίσουν το κήρυγμα, μιμούμενοι το θάρρος και την αφοσίωσι που είχαν οι δούλοι του Θεού στους αρχαίους χρόνους.