«Δια τίνος οδού διαδίδεται το φως, ή ο ανατολικός άνεμος διαχέεται επί την γην; Τις ήνοιξε ρύακας δια τας ραγδαίας βροχάς, ή δρόμον δια την αστραπήν της βροντής, δια να φέρη βροχήν επί γην ακατοίκητον, εις έρημον, όπου ο άνθρωπος δεν υπάρχει, δια να χορτάση την άβατον και ακατοίκητον, και να αναβλαστήση τον βλαστόν της χλόης; Έχει πατέρα η βροχή; ή τις εγέννησε τας σταγόνας της δρόσου; Από μήτρας τίνος εξέρχεται ο πάγος; και την πάχνην του ουρανού, τις εγέννησε; Τα ύδατα σκληρύνονται ως λίθος, και το πρόσωπον της αβύσσου πηγνύεται.»—Ιώβ 38:24-30.

Μπορεί κανένας άνθρωπος να επαινεθή για τη θαυμάσια διάχυσι του φωτός σε ολόκληρη τη γη; Μπορεί να παράσχη δρόμο για την «αστραπήν της βροντής»; Ο μέγας Βροχοποιός είναι ο Ιεχωβά, ακόμη δε και η έρημος, «όπου άνθρωπος δεν υπάρχει», απολαμβάνει την ευλογία του.

Έχει η βροχή, ο πάγος κι ο παγετός κανένα ανθρώπινο πρωτουργό ή πατέρα; Ο πάγος κι ο παγετός είναι πολύ κοινά πράγματα κι έτσι αυτό μπορεί να τείνη στο να μειώση τον θαυμασμό γι’ αυτά. Ωστόσο σκεφθήτε για μια στιγμή το θαύμα του πάγου:

«Τον χειμώνα, το νερό των λιμνών και των θαλασσών γίνεται βαρύτερο καθόσον ψύχεται. Αφού αυξάνει η πυκνότης του, το νερό βυθίζεται κι εκτοπίζει το ελαφρότερο, θερμότερο νερό, το οποίον ανέρχεται στην επιφάνεια. Αυτή η ψύξις και ανάμιξις συνεχίζεται ώσπου να φθάση η θερμοκρασία σε 4^ο C. Τότε, καθόσον εξακολουθεί να ψύχεται το νερό περαιτέρω, η αλλαγή πυκνότητος αντιστρέφεται. Το νερό γίνεται ελαφρότερο καθόσον ψύχεται προς το σημείον πήξεως. Αντί να βυθισθή, βρίσκεται σ’ ένα στρώμα στο πάνω μέρος του θερμότερου νερού που είναι υποκάτω. Τελικά, καθόσον το νερό μετατρέπεται σε πάγο, γίνεται ακόμη ελαφρότερο, ο δε πάγος επιπλέει στην επιφάνεια σαν ένα προστατευτικό πώμα.

»Αν η πυκνότης του ψυχομένου νερού δεν άλλαζε μ’ αυτόν τον ασυνήθη τρόπο, το νερό της επιφανείας θα εξακολουθούσε να βυθίζεται ώσπου να φθάση σε σημείο πήξεως. Πάγος θα εσχηματίζετο στους πυθμένας των λιμνών και των θαλασσών απ’ τη μια εποχή στην άλλη ώσπου να στερεοποιηθούν τελείως τα νερά. Το καλοκαίρι μόνον τα επιφανειακά στρώματα θα έλυωναν και δεν θα υπήρχαν μαζικές κινήσεις ωκεανίων ρευμάτων για να μεταβάλουν τον παγκόσμιο καιρό. Οι τροπικές περιοχές θα εγίνοντο αφόρητα θερμές και οι ‘εύκρατες’ ζώνες θα ήσαν παγωμένες καθ’ όλον τα έτος.»—Ο Κόσμος του Ύδατος, σελ. 148, 149.

Ναι, ο Ιεχωβά κάνει τον πάγο έτσι ώστε «τα ίδια τα νερά να παραμένουν κρυμμένα σαν από πέτρα» (Ιώβ 38:30, ΜΝΚ) κι ωστόσο τα μεγάλα σώματα του νερού δεν παγώνουν, ώστε να γίνουν στερεά με αντίξοα αποτελέσματα για τη γη. Ο πάγος, ο παγετός, η βροχή κι η δρόσος είναι έργον των χειρών του Δημιουργού. Η βροχή και η δρόσος τονώνουν και δίνουν ζωή σε όλον τον φυτικό κόσμο. Ο παγετός, διαστέλλοντας το νερό που περιέχεται στη γη, κονιοποιεί και γονιμοποιεί το έδαφος.

Λίγα μόνον από τα πολλά ερωτήματα που ετέθησαν στον Ιώβ με τον μεγαλειώδη λόγο του Ιεχωβά εξητάσθησαν. Κι ωστόσο, τι μάθημα έχομε για τη μικρότητα του ανθρώπου σε αντιπαραβολή με τη μεγαλειότητα του Θεού! Ο λόγος του Ιεχωβά εμφανίζει το αληθές μέγεθος του ανθρώπου, ακριβώς όπως ένας χωματόλοφος βρίσκει τις αληθινές του διαστάσεις κάτω από τη σκιά ενός όρους. «Ιδού, ο Θεός είναι μέγας, και ακατανόητος εις ημάς.»—Ιώβ 36:26.

Οι Χριστιανοί Πρέπει να Κηρύττουν

Η Γραφική υποχρέωσις των Χριστιανών να κηρύττουν ετονίσθη από τον κληρικό Π. Χ. Ζέρζενσεν της πόλεως Κόγκερσλεφ (Δανίας). Ο ιερεύς είναι, είπε, «όπως είναι όλοι οι άλλοι μέσα στην εκκλησία, απόστολος, απεσταλμένος, ιεραπόστολος, αλλά διόλου και με κανένα τρόπο δεν είναι κάτι περισσότερο ή λιγώτερο από οποιονδήποτε άλλον μέσα στην εκκλησία.» Συνεχίζοντας, είπε ότι ο ιερεύς μπορεί να βοηθήση, η δε θεολογική του βοήθεια «πρέπει να είναι τέτοια ώστε η εκκλησία να καταρτισθή πολύ καλύτερα για να βγη έξω στον κόσμο με τη μαρτυρία.» Σε πόσες εκκλησίες γίνεται αυτό πραγματικά;—Κρίστελικτ Ντάγκμπλατ, 27 Σεπτεμβρίου 1960.