αυτών, ελευθερόνονται από των ωδίνων αυτών. Τα τέκνα αυτών ενδυναμούνται, αυξάνουσιν εν τη πεδιάδι· εξέρχονται, και δεν επιστρέφουσι πλέον εις αυτάς.»—Ιώβ 39:1-4.

Μπορεί κανένας άνθρωπος να τηρήση ακριβές βιβλίο όλων αυτών των γεγονότων και ν’ ασκήση μια τέτοια προνοητική φροντίδα γι’ αυτά τα πλάσματα, τους αιγάγρους και τα ελάφια, ώστε να τα προφυλάσση από κινδύνους στη διάρκεια του τοκετού των; Οι αίγαγροι και τα ελάφια συνεχίζονται από αιώνα σε αιώνα, αλλ’ όχι με τη φροντίδα του ανθρώπου. Ακόμη και αν εγνώριζε ο άνθρωπος πότε πρόκειται να γεννήσουν, θα μπορούσε να τα περιποιηθή, όπως μπορεί να περιποιήται τα κατοικίδια ζώα;

Ο άνθρωπος δυσκολεύεται και να πλησιάση ακόμη τους αιγάγρους, να τους παρατηρήση στην άγρια κατάστασί τους. «Τα όρη τα υψηλά», έγραψε ο ψαλμωδός, «είναι δια τας δορκάδας». (Ψαλμ. 104:18) Κάποτε ο Σαούλ κυνηγούσε τον Δαβίδ «επί τους βράχους των αγρίων αιγών». (1 Σαμ. 24:3) Οι ερημικοί βράχοι πάνω από τη Νεκρά θάλασσα στην έρημο Εν-γαδδί πρέπει να ήσαν ειδικές σπηλιές για αιγάγρους. Αλλ’ οπουδήποτε κι αν ζουν, ο άνθρωπος δεν μπορεί εύκολα να τους πλησιάση. Όπως έγραψε ο Ελβετός περιηγητής Γιόχαν Μπούρκχαρντ στο βιβλίο του Ταξίδια στη Συρία:

«Καθόσον πλησιάζαμε στην κορφή του όρους [Αγίας Αικατερίνης, παράπλευρα στο Όρος Σινά], είδαμε σε απόστασι ένα μικρό κοπάδι από αιγάγρους που έβοσκαν ανάμεσα στους βράχους. Ένας από τους Άραβες μας μάς άφησε, κι από μια περιφερική οδό μεγάλου κύκλου προσεπάθησε να φθάση στο υπήνεμο μέρος των και αρκετά κοντά για να τους πυροβολήση· μας διέταξε να παραμείνωμε παρατηρώντας τους μόνο και να καθήσωμε κάτω για να μην τους εκφοβίσωμε. Είχε φθάσει σχεδόν σ’ ένα ευνοϊκό σημείο πίσω από ένα βράχο, οπότε οι αίγαγροι ξαφνικά άρχισαν να τρέχουν. Δεν ήταν δυνατόν να είχαν ιδεί τον Άραβα· αλλ’ ο άνεμος άλλαξε, κι έτσι τον αντελήφθησαν με την όσφρησί τους.»

Ακριβώς όπως οι αίγαγροι πηγαίνουν χωρίς άνθρωπο, έτσι και τα ελάφια, τα θηλυκά ζαρκάδια. Με Θεόδοτο ένστικτο, όταν η ελαφίνα γνωρίζη ότι πρόκειται να γεννήση, απομονώνεται στο δάσος και κρύβει το νεογνό της και το περιποιείται. Τα νεογνά της γρήγορα «ενδυναμούνται» και «εξέρχονται, και δεν επιστρέφουσι». Μετακινούνται μόνα των, και τυγχάνουν της φροντίδος του Θεού.

Οι ερωτήσεις του Ιεχωβά προς τον Ιώβ πρέπει να μας υποκινούν να τον λατρεύωμε, να εμπιστευώμεθα σ’ αυτόν και να μελετούμε, όχι μόνο το Βιβλίον της φύσεως, αλλά και τον γραπτό λόγο του, το Βιβλίον της ζωοπαρόχου σοφίας. Τότε η ευγνωμοσύνη μας για την αγαθότητα του θ’ αυξηθή: «Ψάλατε εις τον Ιεχωβά, ευχαριστούντες· . . . τον σκεπάζοντα τον ουρανόν με νεφέλας· τον ετοιμάζοντα βροχήν δια την γην· τον αναδιδόντα χόρτον επί των ορέων· τον διδόντα εις τα κτήνη την τροφήν αυτών, και εις τους νεοσσούς των κοράκων, οίτινες κράζουσι προς αυτόν.» «Αγαθός ο Ιεχωβά προς πάντας· και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα ποιήματα αυτού».—Ψαλμ. 147:7-9· 145:9, ΜΝΚ.

Ένα Καταπληκτικό Βιβλίο

Η ΓΡΑΦΗ είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο. Αυτή ήταν και η γνώμη του περίφημου Ιταλού κριτικού Φραντσέσκο ντε Σάνκτις, ο οποίος κατείχε το αξίωμα του Υπουργού της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στην κυβέρνησι του Καβούρ, κι ο οποίος έγραψε: «Ποτέ μου δεν είχα διαβάσει την Αγία Γραφή, ούτε και οι σπουδασταί. Με μια στάσι αδιαφορίας αναμεμιγμένης με καταφρόνησι, που επικρατούσε τότε σχετικά με τα θρησκευτικά θέματα, η Γραφή, ως ο λόγος του Θεού, προκαλούσε σαρκασμό. Εδιάβασα εδώ κι εκεί τα θαυμάσια του βιβλίου αυτού, ως ένδειξιν της δυνατής ευγλωττίας του, και, ελκυόμενος από το θέμα των μαθημάτων μου, έρριξα ένα βλέμμα στο βιβλίο του Ιώβ. Έμεινα κατάπληκτος. Στις κλασικές σπουδές μου δεν βρήκα τίποτα που να παραβάλλεται με το μεγαλείον του. Μετέδωσα τις εντυπώσεις μου αμέσως στο σχολείο. Είχα δώσει ήδη ένα μάθημα για προέλευσι του κακού και της σημασίας αυτού του βιβλίου, και αυτό έτυχε μεγάλης προσοχής. Αλλ’ όταν εδιάβασα ολόκληρο το βιβλίο, τα αισθήματα και ο θαυμασμός μου υπερέβησαν το παν. Με αυτό τον ενθουσιασμό, βυθισθήκαμε σ’ αυτές τις μελέτες. Πολύ απηλαύσαμε το Άσμα των Ασμάτων, έναν Ψαλμό του Δαβίδ, στον οποίον ο αποθαυμασμός της δημιουργίας υποστηρίζει τη δύναμι και τη μεγαλειότητα του Δημιουργού, και μερικούς από τους Θρήνους του Ιερεμία. Για μας ήταν σαν ένα ταξίδι σε κάποιες άγνωστες και μακρινές χώρες, παράξενες σ’ εμάς. Με τον ενθουσιασμό των νεοφύτων, ελησμονήσαμε τους κλασικούς μας, και τον Όμηρο ακόμη, και επί αρκετούς μήνες τίποτα δεν ηκούετο εκτός από τη Γραφή. . . . Με εκπλήσσει το ότι στα σχολεία μας, όπου αναγινώσκονται τόσο πολλά επιπόλαια πράγματα, η Βιβλική ανθολογία δεν έχει εισχωρήσει.»—Η Βίβλος κατά την Γνώμην Διασήμων Ιταλών, υπό Αυγούστου Τζάχιερ, σελίς 34.