Πρέπει να Βρίσκωμε Σφάλματα στον Θεό; — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Πρέπει να Βρίσκωμε Σφάλματα στον Θεό;

Όταν δεν μπορούμε να εννοήσωμε τις οδούς του Θεού, είναι συνετό πράγμα να βρίσκωμε σφάλματα στον Θεό ή ν’ αμφισβητούμε τη δικαιοσύνη του;

ΜΠΟΡΟΥΜΕ να μάθωμε ένα πολύτιμο μάθημα από την πείρα του Ιώβ, του πιστού εκείνου δούλου του Θεού. Ο Ιώβ δεν εγνώριζε ότι ο Θεός επέτρεπε στον Σατανά να θέση την ακεραιότητά του σε δοκιμασία, για να ιδή αν θα ήταν πιστός στον Θεό. Ο Ιώβ διεκράτησε την ακεραιότητά του στον Θεό παρά τα παθήματά του. Ωστόσο, μη έχοντας γνώσι του μεγάλου επιμάχου ζητήματος περί του οποίου επρόκειτο, «εδικαίωνεν εαυτόν μάλλον παρά τον Θεόν.» Και στη στενοχωρία του είπε: «Είμαι δίκαιος· και ο Θεός αφήρεσε την κρίσιν μου.»—Ιώβ 32:2· 34:5.

Εν τούτοις, ο Ελιού είπε στον Ιώβ σε ποιο σημείο δεν είχε δίκαιο: «Συ τωόντι είπας εις τα ώτά μου, και ήκουσα την φωνήν των λόγων σου, “Είμαι καθαρός χωρίς αμαρτίας· είμαι αθώος· και ανομία δεν υπάρχει εν εμοί· ιδού, ευρίσκει [ο Θεός] αφορμάς εναντίον μου· με νομίζει εχθρόν αυτού· βάλλει τους πόδας μου εν τω ξύλω· παραφυλάττει πάσας τας οδούς μου.” Ιδού, κατά τούτο δεν είσαι δίκαιος.»—Ιώβ 33:8-12.

Ο Παντοδύναμος για να δώση στον Ιώβ μια κατάλληλη κατανόησι του ζητήματος, μίλησε στον Ιώβ από τον ανεμοστρόβιλο. Ο Παντοδύναμος, σε μια σειρά ερωτήσεων, ερώτησε τον Ιώβ πώς θα μπορούσε να αιτιολογήση τη σοφία που εκδηλώνεται στα πολλαπλά έργα της Θείας δημιουργίας. Μήπως ο Ιώβ θα μπορούσε καν να την εξερευνήση; Τα πολλά παραδείγματα που συνάγονται από την ορατή δημιουργία, περιλαμβανομένων των ζώων, έδειχναν στον Ιώβ ότι ο άνθρωπος ήταν εντελώς αναρμόδιος να κρίνη τις οδούς του Θεού. Μπορούμε να ωφεληθούμε σημειώνοντας τα ερωτήματα του Θεού σχετικά με

ΤΟΝ ΙΠΠΟΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ

«Συ έδωκας δύναμιν εις τον ίππον; περιενέδυσας τον τράχηλον αυτού με βροντήν; συ κάμνεις αυτόν να πηδά ως ακρίς; το γαυρίαμα των μυκτήρων αυτού είναι τρομερόν· ανασκάπτει εν τη κοιλάδι, και αγάλλεται εις την δύναμιν αυτού· εξέρχεται εις απάντησιν των όπλων· καταγελά του φόβου, και δεν τρομάζει· ουδέ στρέφει από προσώπου ρομφαίας· η φαρέτρα κροταλίζει κατ’ αυτού, η εξαστράπτουσα λόγχη, και το δόρυ· καταπίνει την γην εν αγριότητι και μανία· και δεν πιστεύει ότι ηχεί σάλπιγξ· άμα δε τη φωνή της σάλπιγγος, λέγει, Α, α! και μακρόθεν οσφραίνεται την μάχην, την κραυγήν των στρατηγών, και τον αλαλαγμόν.»—Ιώβ 39:19-25.

Μήπως ο Ιώβ επροίκισε τον ίππον με τις αξιόλογες αυτές ιδιότητες; Μήπως έδωσε στον ίππον τη δύναμί του ή περιέβαλε τον τράχηλο του με τη χαίτη που βροντά; Ποιος έδωσε στον ίππον την ικανότητά του να πηδά σαν ακρίδα; Κανένας άνθρωπος. Επίσης, «το γαυρίαμα των μυκτήρων αυτού είναι τρομερόν» τόσο μάλιστα ώστε ο Ιερεμίας 8:16 λέγει: «Το φρύαγμα των ίππων αυτού ηκούσθη από Δαν· πάσα η γη εσείσθη από του ήχου του χρεμετισμού των ρωμαλέων ίππων αυτού.»

Τα μνημεία της αρχαιότητος αφθονούν από εικονικές παραστάσεις πολεμικών ίππων, ο δε ίππος συχνά αναφέρεται στη Γραφή ως ένα σύμβολον πολεμικού εξαρτισμού. Ίπποι εχρησιμοποιούντο για να σύρουν άρματα, στα οποία επέβαιναν ο αρματηλάτης κι ένας ή δύο πολεμισταί, ή ως υποζύγια για τους πολεμιστάς, που πολεμούσαν έφιπποι. Ο Ισραήλ επί μακρόν χρόνον εκέρδισε τις μάχες του χωρίς ίππους, αλλ’ αργότερα οι ίπποι κατέστησαν κοινοί στον Ισραήλ και στον Ιούδα κι εχρησιμοποιούντο στη μάχη.—1 Βασ. 22:4.

Ένας πολεμικός ίππος, ανυπόμονος για τη μάχη, χρεμετίζει και χτυπά το έδαφος με τις οπλές του. Η περιγραφή του Ιεχωβά δείχνει ότι ο ίππος καταγελά του φόβου και δεν στρέφει από προσώπου ρομφαίας· η δε φαρέτρα και η λόγχη, τα όπλα του ιππέως, μόνον επιτείνουν την προθυμία του να προχωρήση για ν’ αντιμετωπίση την πανοπλίαν του εχθρού. Ο Άγγλος αρχαιολόγος Σεν Ώστιν Λέιαρντ έγραψε: «Η Αραβική φοράδα, μολονότι είναι πειθήνια σαν αρνί, και δεν χρειάζεται κανένα άλλον οδηγό από το χαλινάρι, όταν ακούη την πολεμική κραυγή της φυλής και βλέπη την κραδαινόμενη λόγχη του αναβάτου της, τα μάτια της σπινθηροβολούν από φωτιά, τα κόκκινα από αίμα ρουθούνια της ανοίγουν πολύ, ο λαιμός της ευγενικά παίρνει το σχήμα αψίδος, η δε ουρά και η χαίτη της ανυψώνονται και απλώνονται προς τον άνεμο.»

Όταν ακούεται ο ήχος της σάλπιγγος, ο ίππος δύσκολα μπορεί να πιστέψη ό,τι του λέγουν τ’ αυτιά του· δεν μπορεί να το πιστέψη από τη χαρά του. Αλλ’ όταν είναι βέβαιος ότι αληθεύει, πηδά προς τα εμπρός, λέγοντας, «Α, α!» Χρεμετίζει. Χαίρει, Προχωρεί εμπρός, ‘καταπίνοντας τη γη’, που είναι μια έκφρασις για την τεράστια ταχύτητα που χρησιμοποιείται μεταξύ των Αράβων ίσαμε σήμερα.

Ωστόσο το ατρόμητο αυτό ζώο καθυποτάσσεται εύκολα στον άνθρωπο και γίνεται ευπειθές στη φωνή του αναβάτου του.

Εδημιούργησε κανένας άνθρωπος αυτό το θαύμα της ωραιότητας και της αφοβίας, κι επροίκισε τον ίππο με τις έκτακτες αυτές ιδιότητες; Ο Ιεχωβά είναι ο Δημιουργός του, και Αυτός είναι Εκείνος, τον οποίον η Γραφή, επίσης, δείχνει ότι δίνει στον ενθρονισμένο του Βασιλέα Ιησούν Χριστόν και στους αγίους αγγέλους του ουρανού πολεμικές εξαρτίσεις για να προβούν με θάρρος και γρήγορα στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, μόλις ηχήση το πολεμικό σάλπισμα, τρέχοντας προς τη νίκη του Θεού, όπως δείχνει η Αποκάλυψις: «Και είδον τον ουρανόν ανεωγμένον, και ιδού, ίππος λευκός, και ο καθήμενος επ’ αυτόν εκαλείτο Πιστός και Αληθινός, και κρίνει και πολεμεί εν δικαιοσύνη. Και τα στρατεύματα τα εν τω ουρανώ ηκολούθουν αυτόν εφ’ ίππων λευκών.»—Αποκάλ. 19:11, 14.

Ο ΙΕΡΑΞ ΚΙ Ο ΑΕΤΟΣ

Ο Ιεχωβά συνέχισε με πιο λεπτολόγους ερωτήσεις για να διορθώση τον συλλογισμό του Ιώβ: «Δια της σοφίας σου πετά ο ιέραξ, και απλόνει τας πτέρυγας αυτού προς νότον; Εις την προσταγήν σου ανυψούται ο αετός, και κάμνει την φωλεάν αυτού εν τοις υψηλοίς; κατοικεί επί βράχου, και διατρίβει επί αποτόμου βράχου, και επί αβάτων τόπων· εκείθεν αναζητεί τροφήν· οι οφθαλμοί αυτού σκοπεύουσι μακρόθεν και οι νεοσσοί αυτού αίμα πίνουσι· και όπου πτώματα, εκεί και αυτός.»—Ιώβ 39:26-30.

Μήπως λόγω της νοήσεως του ανθρώπου είναι αξιοσημείωτος ο ιέραξ για τη δύναμι με την οποίαν πετά; Όχι, δεν οφείλεται σε ανθρώπινη σοφία το ότι ο ιέραξ απλώνει τις πτέρυγές του στον νότιο άνεμο, πράγμα που δείχνει μεγάλη δύναμι πτερύγων.

Ο Θεός τώρα στρέφει την προσοχή του στον αετό, που συχνά αποκαλείται ο βασιλεύς των πτηνών. Ο Θεός είχε αρχίσει τη σειρά των ερωτήσεων σχετικά με τη ζωϊκή δημιουργία από τον λέοντα, τον βασιλέα των ζώων. (Ιώβ 38:39) Τώρα, ο Παντοδύναμος, τελειώνοντας αυτό το τμήμα της ομιλίας του, ρωτά τον Ιώβ για τον βασιλέα των πτηνών. Μήπως κατά «προσταγήν» του Ιώβ είναι το ότι ο αετός είναι αξιοσημείωτος κατά τέσσερες τρόπους;

Πρώτον, το ύψος της πτήσεως του αετού. Ο αετός «ανυψούται» σε απέραντα ύψη. Για κανένα πτηνόν δεν λέγεται ότι πετά τόσο ψηλά ή ότι έχει τόση δύναμι πτερύγων. Αυτή η δύναμις πτήσεως προήλθε από τον Θεό.

Έπειτα είναι η ασφάλεια της αετοφωλιάς, διότι «κάμνει την φωλεάν αυτού εν τοις υψηλοίς», «κατοικεί επί βράχου . . . επί αποτόμου βράχου.» Τ’ άλλα πτηνά αρκούνται σε χαμηλότερα ύψη, αλλ’ ο αετός κτίζει σε απρόσιτα ύψη, κι έτσι θέτει τους νεοσσούς του σε μέρη απροσπέλαστα από κίνδυνο. Μήπως σύμφωνα με ανθρωπίνη προσταγή το όρνεον αυτό κάνει τη φωλιά του φρούριο, κτίζοντας την «επί αποτόμου βράχου»;

Τρίτον είναι η οξυδέρκεια του αετού. Ο Θεός λέγει: «Οι οφθαλμοί αυτού σκοπεύουσι μακρόθεν». Κανένας άνθρωπος δεν έδωσε στον αετό τη διεισδυτική του όρασι, που τον καθιστά ικανό να εξερευνά την ευρεία έκτασι της υπαίθρου και να διαπερά τις βαθιές λαγκαδιές. Οι αετοί έχουν την ιδιάζουσα ικανότητα ν’ αλλάσσουν γρήγορα την εστία των ματιών των, πράγμα που είναι μια μεγάλη βοήθεια στη σύλληψι της λείας των. Ο Ρόδερφορδ Πλατ, σχολιάζοντας την όρασί των, γράφει τα εξής στο βιβλίο του Ο Ποταμός της Ζωής:

«Βρίσκομε τα πρωταγωνιστικά μάτια του όλου ζωικού βασιλείου ψηλά στο ηλιακό φως του ουρανού—είναι τα μάτια του αετού, του γυπός, και του γερακιού. Τόσο οξέα είναι αυτά, ώστε μπορούν να ιδούν κάτω από ύψος χιλίων ποδών στον αέρα και να επισημάνουν κόνικλον ή χήνα μισοκρυμμένα στη χλόη.

»Η οξεία όρασις του κυνηγετικού ματιού προκαλείται από την αντανάκλασι του αντικειμένου που επιπίπτει σε μια πυκνή ομάδα δένδρων με αιχμηρά κωνοειδή κύτταρα. Το μικροσκοπικό αυτό σημείο στο πίσω μέρος του οφθαλμικού βολβού απορροφά ακτίνες φωτός από το αντικείμενο μέσ’ από χιλιάδες σημεία μ’ ένα ειδικό τρόπο, που αποτελεί μια σαφή εικόνα στη διάνοια. Για όλα σχεδόν τα κυνηγετικά, όπως είναι η ικτίς, ο ορεινός λέων, καθώς και για μας τους ιδίους, και μόνο το σημείο των κώνων είναι αρκετό· βλέπομε κατ’ ευθείαν εμπρός και πλησιάζομε κατ’ ευθείαν το αντικείμενο που ατενίζομε. Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τον αετό ή τον ιέρακα, οι οποίοι, αφού επισημάνουν τη θέσι του κονίκλου στο χορτάρι με τους οξείς συγκλίνοντας κώνους των, μπορούν κατόπιν να πλησιάσουν με μια μακρά λοξή κάθοδο. Αυτό κάνει την εικόνα του στόχου να κινήται εγκαρσίως προς το πίσω μέρος του βολβού σε μια καμπύλη τροχιά. Αυτή η τροχιά είναι επακριβώς χαραγμένη για το μάτι του αετού έτσι, ώστε το κατερχόμενο όρνεο, αντί μιας ομάδος κώνων, έχει μια καμπύλη τροχιά κώνων. Καθώς ο αετός κατέρχεται πλαγίως, ο κόνικλος στη χλόη τηρείται κάτω από το συνεχές βλέμμα. Μπορεί να φαίνεται ότι είναι ένα πολύ μικρό σημείο το ότι η καμπυλωτή τροχιά των κυττάρων που συγκεντρώνονται στον βολβό του οφθαλμού αντιστοιχεί επακριβώς με την καμπυλωτή τροχιά της καθόδου, αλλ’ αυτό ενέχει μεγάλη σπουδαιότητα για τα άτομα για τα οποία πρόκειται, και διερωτώμαι ποιοι το διενοήθησαν αυτό.»

Ο Δημιουργός το έπραξε! Αυτός, κι όχι άνθρωπος, επροίκισε τον αετό με αυτή τη θαυμαστή όρασι.

Τέταρτον είναι ο αξιοσημείωτος τρόπος με τον οποίον η μητέρα αετός συντηρεί τον εαυτό της και τους νεοσσούς της. Μερικά ειδή αετών δεν καταφρονούν τα πτώματα ζώων, που μόλις τα εύρε ο θάνατος, κι έτσι η διατροφή των προέρχεται από δύο πηγές: Απ’ ό,τι είναι ήδη νεκρό κι απ’ ό,τι συλλαμβάνουν. Οι αετοί αγρεύουν μικρά ζώα, τα οποία πιάνουν και φέρουν στους νεοσσούς των. Οι αετιδείς, που είναι ακόμη πολύ αδύνατοι να φάγουν κρέας, ροφούν το αίμα του θύματος. Έτσι η αετός συντηρεί τον εαυτό της και την οικογένειά της με την ταχύτητα των πτερύγων της και την οξύτητα της οράσεώς της και την ικανότητα να συλλαμβάνη το θήραμά της, καθώς και με το να βρίσκη κι αναζητή τα σώματα των σφαγίων. «Όπου πτώματα, εκεί και αυτός».

ΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΥ ΑΠΟΨΕΩΣ

Ο Ιεχωβά, ακολουθώντας αυτούς τους λόγους περί της δημιουργίας του, εμψύχου και αψύχου, ερωτά από τον ανεμοστρόβιλον: «Ο διαδικαζόμενος προς τον Παντοδύναμον θέλει διδάξει αυτόν; ο έλεγχων τον Θεόν ας αποκριθή προς τούτο.»—Ιώβ 40:1, 2.

Ο Ιεχωβά ωμίλησε. Οι λόγοι αυτοί περί των θαυμασίων του Θεού στη φύσι έφεραν τον Ιώβ στην κατάλληλη κατάστασι διανοίας, ώστε να ιδή ότι το πλάσμα δεν είναι τίποτα εν συγκρίσει με τον Δημιουργό, ότι προ της Θείας μεγαλειότητος, ο Ιώβ, ο οποίος «εδικαίωνε εαυτόν μάλλον παρά τον Θεόν», δεν έπρεπε να το πράξη αυτό. Εφόσον ο Ιεχωβά επέδειξε τόσο πολλή δύναμι και σοφία στην ορατή του δημιουργία κι εφόσον υπάρχουν, επίσης, τόσο πολλά τα οποία υπερβαίνουν την ανθρώπινη αντίληψι, ο Θεός δικαιούται απεριορίστου εμπιστοσύνης. Οτιδήποτε κάνει ο Θεός, είτε αμέσως κατανοείται από τον άνθρωπο είτε όχι, το μόνο κατάλληλο αίσθημα για τον άνθρωπο είναι ότι ο Θεός κάνει ό,τι είναι ορθό. Θ’ αποτελούσε αλαζονεία ν’ αμφισβητηθή οποιοδήποτε μέρος των έργων του Θεού ενώπιον της ανθρωπίνης κρίσεως. Ποιος, λοιπόν, θα καταβάλη προσπάθεια ν’ ανεύρη σφάλματα στον Παντοδύναμον; Ασφαλώς όχι ο Ιώβ. «Τότε ο Ιώβ απεκρίθη προς τον Ιεχωβά, και είπεν Ιδού, εγώ είμαι ουτιδανός· τι δύναμαι να αποκριθώ προς σε; θέλω βάλει την χείρα μου επί το στόμα μου· άπαξ ελάλησα, και δεν θέλω αποκριθή πλέον· μάλιστα, δις· αλλά δεν θέλω επιπροσθέσει.»—Ιώβ 40:3-5, ΜΝΚ.

Οι περαιτέρω λόγοι του Ιεχωβά δείχνουν τη σοφία της εκφράσεως του Ιώβ:

«Τότε απεκρίθη ο Ιεχωβά προς τον Ιώβ εκ του ανεμοστρόβιλου, και είπε· Ζώσον ήδη ως ανήρ την οσφύν σου· εγώ θέλω σε ερωτήσει, και απάγγειλόν μοι. Θέλεις άρα αναιρέσει την κρίσιν μου; θέλεις με καταδικάσει, δια να δικαιωθής; Έχεις βραχίονα ως ο Θεός; ή δύνασαι να βροντάς φωνήν ως αυτός; Στολίσθητι τώρα μεγαλοπρέπειαν και υπεροχήν και ενδύθητι δόξαν και ωραιότητα. Έκχεε τας φλόγας της οργής σου· και βλέπε πάντα υπερήφανον, και ταπείνονε αυτόν. Βλέπε πάντα υπερήφανον· κρήμνιζε αυτόν· και καταπάτει τους ασεβείς εν τω τόπω αυτών. Κρύψον αυτούς ομού εν τω χώματι· κάλυψον τα πρόσωπα αυτών εν αφανεία. Τότε και εγώ θέλω ομολογήσει προς σε, ότι η δεξιά σου δύναται να σε σώσι.»—Ιώβ 40:6-14, ΜΝΚ.

Θ’ αμφισβητήση κανένας άνθρωπος το δικαίωμα του Θεού να είναι Παγκόσμιος Κυρίαρχος; Έχει κανένας άνθρωπος «βραχίονα ως ο Θεός» να ταπεινώνη τους υπερήφανους και τους ασεβείς και να τους κρύβη στο χώμα της γης, όπως θα κάμη ο Θεός στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος; Αν είναι έτσι τότε λέγει ο Ιεχωβά, «Τότε και εγώ θέλω ομολογήσει προς σε, ότι η δεξιά σου δύναται να σε σώση.» Όχι ο άνθρωπος αλλ’ ο βραχίων του Ιεχωβά και η δεξιά του χειρ θ’ απελευθερώσουν τους δικαίους από τους ασεβείς. Ο Αρμαγεδδών είναι η μάχη του Θεού για τη διεκδίκησι της κυριαρχίας του. Κανένα γήινο πλάσμα δεν θα χρειασθή να πολεμήση σ’ αυτόν τον πόλεμο υπέρ του Θεού. Αν, λοιπόν, ο άνθρωπος δεν μπορή να κάμη το έργον του Θεού, τι δικαίωμα έχει οποιοσδήποτε άνθρωπος να πη ότι ο Θεός δεν κάνει καλά το έργον του; Ποτέ δεν μπορεί να έχη το δικαίωμα ν’ αντικρούση τις πράξεις του Θεού.

Πρέπει να προσέχωμε να μην αιτιώμεθα τον Θεό για αδικία ή να βρίσκωμε σφάλματα στους Θείους τρόπους ενεργείας. «Μήπως είμεθα ισχυρότεροι αυτού;» (1 Κορ. 10:22) Ας ενθυμούμεθα τα λόγια του Ησαΐα 45:9: «Ουαί εις τον αντιμαχόμενον προς τον Ποιητήν αυτού! Ας αντιμάχεται το όστρακον προς τα όστρακα της γης· ο πηλός θέλει ειπεί προς τον πλάττοντα αυτόν, Τι κάμνεις;»

Ας κατανοούμε την κατάλληλη θέσι μας, όπως έκαμε κι ο Ιώβ. Κάτω από την επιρροή της νέας γνώσεως που είχε αποκτήσει ο Ιώβ, κατενόησε την αδυναμία του ανθρώπου και τη μεγαλωσύνη του Θεού. Όπως ο Ιώβ, έτσι κι οι Χριστιανοί πρέπει να γνωρίζουν το αληθές μέγεθος του εαυτού των, πρέπει να διακρίνουν πόσο ασήμαντη είναι η δικαίωσίς των συγκρινόμενη με τη διεκδίκησι του ονόματος και της κυριαρχίας του Ιεχωβά. Ας μην ανευρίσκωνται σφάλματα στον Θεό. Τα λόγια μας είναι: «Θέλω αποδώσει δικαιοσύνην εις τον Ποιητήν μου.»—Ιώβ 36:3.