Συνάντησις με τον Ισχυρό Λεβιάθαν
«ΔΕΝ θέλω αναφέρει τα μέλη αυτού,» διαβάζομε σε μία αρχαία περιγραφή για τον Λεβιάθαν, «ουδέ την δύναμιν ουδέ την ευάρεστον αυτού συμμετρίαν της πανοπλίας του . . . Τις δύναται να ανοίξη τας θύρας του στόματος αυτού, να κλείση τους τρομερούς αυτού οδόντας; . . . Η ρομφαία του συναπαντώντος αυτόν δεν δύναται να ανθέξη· η λόγχη, το δόρυ, ουδέ το ακόντιον, Νέα Αμερικανική Βίβλος.»—Ιώβ 41:4-18.
Ποιο ζώο έχει μια σειρά τρομερών δοντιών και δέρμα τόσο σκληρό, ώστε οι αρχαίες ρομφαίες, οι λόγχες, τα δόρατα και τα ακόντια να μη μπορούν να το διαπεράσουν; Το ζώο αυτό είναι ερπετό, ένα ερπετό από τα μεγαλύτερα που υπάρχουν. Εφόσον αυτή η αρχαία περιγραφή του Λεβιάθαν εγράφη στη Μέση Ανατολή, το ζώο που εννοείται εδώ ήταν χωρίς αμφιβολία ο κροκόδειλος του Νείλου. Αυτός ο κροκόδειλος μπορεί να έχη μήκος που κυμαίνεται από δεκατρία ως δεκαέξη πόδια (3,9 ως 4,8 μέτρα).
Η πραγματική δύναμις του κροκοδείλου βρίσκεται στο τριγωνικό ρύγχος του. Όταν ανοίγη την κινητή κάτω σιαγόνα του, παρουσιάζει ένα τρομερό θέαμα με μια σειρά ίσως εξήντα έξη μυτερών δοντιών! Όταν οι σιαγόνες του σφίγγωνται με το κλείσιμο, η πίεσις που ασκείται είναι τρομερή. Ο Φ. Γ. Λαίην στο βιβλίο του Επίδειξις της Φύσεως, γράφει: «Σε πειράματα που έγιναν στη Γαλλία ένας κροκόδειλος 54 κιλών (120 πάουντς), ήσκησε πίεσι 698 κιλών [1.540 πάουντς] ανάμεσα στις σιαγόνες του.»—Σελίδες 83, 84.
Η σκληρότης του θωρακισμένου δέρματος του κροκοδείλου είναι πράγματι καταπληκτική. Ο φυσιοδίφης Ρ. Λ. Ντίτμαρς παρατηρεί: «Το δέρμα του είναι χωρίς αμφιβολία άτρωτο από ακόντια και βέλη.» (Ερπετά του Κόσμου, 22α έκδοσις, σελ. 16) Μολονότι, δεν είναι αλεξίσφαιρες, εν τούτοις, οι πλάκες του δέρματος του αν χτυπηθούν από τα πλάγια, είναι δυνατόν να κάνουν τη σφαίρα ν’ αναπηδήση.» (Βιβλιοθήκη Εθνικής Ιστορίας, Τόμ. 5ος, σελ. 2381) Αλλά πώς είναι η κατασκευή του δέρματος του κροκοδείλου;
Σκληρές κεράτινες φολίδες που προσφύονται σε οστεώδεις πλάκες καλύπτουν την ράχη και την ουρά. Είναι διατεταγμένες κατά σειρές και οι περισσότερες έχουν ακανθώδεις προεξοχές.
Στην κοιλιά έχει μαλακές κεράτινες φολίδες. Αυτές συνήθως δεν έχουν από κάτω τους οστεώδεις πλάκες. Ειδικά, όμως, προς το λαιμό μπορεί να υπάρχουν μερικά μικρά οστεώδη πλακίδια.
Τα πλάγια του σώματος του κροκοδείλου καλύπτονται από μικρές φολίδες με μαλακό δέρμα ανάμεσά τους. Μ’ αυτό τον τρόπο γίνεται δυνατή η διαστολή του σώματος, που είναι μια ζωτική απαίτησις για την αναπνοή και στην περίπτωσι του θηλυκού κροκοδείλου είναι ουσιώδης, διότι διευκολύνεται η διαστολή που προκύπτει από την εγκυμοσύνη.
Λόγω του πολυτίμου δέρματός του ο κροκόδειλος φονεύεται μανιωδώς από ανθρώπους που επιζητούν γρήγορα κέρδη. Για δερμάτινα είδη, χρησιμοποιείται μόνο το δέρμα της κοιλιάς του. Αν υπάρχουν σ’ αυτό μικρές οστεώδεις πλάκες, η εμπορική αξία του δέρματος μπορεί να μειωθή.
Είναι Καλά Εφοδιασμένος για την Ύπαρξί Του
Ο κροκόδειλος είναι εξαιρετικά εφοδιασμένος για τη διπλή ζωή του στην ξηρά και στο νερό. Το όμοιο με υποβρύχιο σώμα του και η δυνατή ουρά του που είναι σαν κουπί, τον βοηθούν να κολυμπά γρήγορα. Τα μάτια που βρίσκονται μπροστά στο μέτωπό του, τα ανοίγματα των αυτιών του και τα ρουθούνια του, μπορούν να είναι έξω από το νερό όταν το υπόλοιπο κεφάλι του είναι βυθισμένο στο νερό. Έτσι ο κροκόδειλος μπορεί να βλέπη και να αναπνέη, μολονότι σχεδόν ολόκληρο το σώμα του μπορεί να είναι κάτω από την επιφάνεια του νερού.
Όταν ο κροκόδειλος βυθίζεται ολόκληρος στο νερό, ειδικές κινητές βαλβίδες κλείνουν τα ρουθούνια του. Ομοίως δερμικές πτυχές κλείνουν τα αυτιά του ερπετού. Η εσωτερική διαφανής μεμβράνη (το τρίτο βλέφαρο), προστατεύει την επιφάνεια του βολβού του ματιού του κροκοδείλου από το νερό και συγχρόνως μπορεί το ερπετό κάπως να βλέπη.
Οι εσωτερικοί ρινικοί πόροι του κροκοδείλου δεν καταλήγουν στον ουρανίσκο αλλά στο λαιμό. Τι εμποδίζει το νερό να μπη στο αναπνευστικό σύστημα, όταν ο κροκόδειλος ανοίγει το στόμα του κάτω από το νερό; Μια ειδική βαλβίδα συντελεί σ’ αυτό. Μια επιγλωττίδα προεκτείνεται από τον ουρανίσκο, ακριβώς μπροστά από τα εσωτερικά ρινικά ανοίγματα και μια αντίστοιχη πτυχή υπάρχει στη γλώσσα. Όταν ο κροκόδειλος καταδύεται, η κάτω πτυχή ενώνεται πολύ ωραία με την άνω επιγλωττίδα κι έτσι εμποδίζεται το νερό να μπη στον λαιμό. Αυτό βοηθεί επίσης τον κροκόδειλο ν’ αναπνέη ακόμη και όταν το ανοιχτό στόμα του είναι κάτω από το νερό, αλλά τα ρουθούνια του είναι έξω από το νερό.
Ένας Ζωτικός Ρόλος Μεταξύ των Ζώντων Πλασμάτων
Η επιστημονική έρευνα για τις συνήθειες τροφής των κροκοδείλων απεκάλυψε ότι παρ’ όλον που είναι αρπακτικά ζώα, δεν είναι ιδιαίτερα καταστρεπτικά. Επειδή σε σύγκρισι είναι οκνηρά ζώα, οι μεγάλοι κροκόδειλοι καταναλίσκουν σχετικά λίγη ενέργεια. Οι απαιτήσεις τροφής είναι πολύ λιγότερες απ’ ό,τι πολλοί άνθρωποι φαντάζονται. Ένας ερευνητής, ο Ούγος Κοττ, είπε: «Αν λάβω υπ’ όψιν το γεγονός ότι οι κροκόδειλοι τρέφονται κυρίως με ψάρια μόνον στη διάρκεια ενός μέρους της ζωής των και ότι πιθανώς παίρνουν και άλλες τροφές, καταλήγομε στο καταπληκτικό συμπέρασμα ότι η όλη ημερήσια κατανάλωσις ψαριών ενός κροκοδείλου είναι μικρότερη σε όγκο από εκείνη που τρώγει ένας φαλακροκόρακας, (που καταναλίσκει τουλάχιστον ένα κιλό ψάρια την ημέρα).»
Οι κροκόδειλοι πολλές φορές τρώγουν ψάρια που αρπάζουν από άλλα ψάρια κι επίσης ψάρια που οι άνθρωποι δε τα εκτιμούν και πάρα πολύ. Όταν οι κροκόδειλοι εξαφανίζονται από μια ωρισμένη περιοχή, παρουσιάζονται με αφθονία μερικά είδη ψαριών που απειλούν να εξαφανίσουν αλλά είδη. Οι μικροί κροκόδειλοι, με το να τρώγουν πολλούς γυρίνους, νύμφες λιβελούλης και καβούρια, που όλα αυτά τρώγουν ψάρια που μόλις έχουν εκκολαφθή συντελούν στην επιβίωσι περισσοτέρων ψαριών.
Μελέτες που έγιναν για τον Αμερικανικό αλλιγάτορα, ένα στενό συγγενή του κροκοδείλου, δείχνουν ότι αυτά τα ισχυρά ερπετά συντελούν πολύ στη διατήρησι της φυτικής και ζωικής ζωής.
Παραδείγματος χάριν, στο Εβεργκλαίηντς, που βρίσκεται στο νότιο μέρος της Φλώριδας, οι αλλιγάτορες δεν αφήνουν τις ζαργάνες να πολλαπλασιασθούν πολύ. Αν δεν γινόταν αυτό, οι ζαργάνες θα έτρωγαν όλες τις πέρκες και τα χελιδονόψαρα που είναι ψάρια καλής ποιότητος, καθώς και άλλα ψάρια που αλιεύονται εκεί.
Ο αλλιγάτωρ συντελεί στη διατήρησι των ζώων με το να σκάβη λάκκους σε περιοχές, όπου η ποσότης του νερού αυξομειώνεται σε μεγάλο βαθμό. Στο Εβεργκλαίηντς, αυτοί οι λάκκοι που κάνουν οι αλλιγάτορες αποτελούν τους πιο βαθείς νερόλακκους. Στις περιόδους ξηρασίας αυτοί είναι οι τελευταίοι που ξηραίνονται κι έτσι καταφεύγουν εκεί διάφορα ψάρια, αμφίβια και ερπετά. Όταν περάση η ξηρασία, τα ζώα που διατηρήθηκαν στους λάκκους των αλλιγατόρων μπορούν ν’ αρχίσουν να πολλαπλασιάζωνται. Αυτοί οι λάκκοι παρέχουν τροφή και νερό σε πουλιά και θηλαστικά.
Θρεπτικά στοιχεία που προέρχονται από τα περιττώματα του αλλιγάτορος και τα υπολείμματα των τροφών του, πλουτίζουν το έδαφος και συντελούν στην ανάπτυξι άφθονης βλαστήσεως. Στις όχθες που σχηματίζονται από το υλικό που βγαίνει από το σκάψιμο των λάκκων των αλλιγατόρων, αρχίζουν ν’ αναπτύσσωνται φυτά που διαφέρουν από τα φυτά που είναι στην περιοχή του αμέσου περιβάλλοντος.
Ακόμη και η κίνησις του αλλιγάτορος μέσα στον τόπο της κατοικίας του έχει ωφέλιμη επίδρασι στο τοπίο. Επειδή είναι μεγάλο ερπετό, ο αλλιγάτωρ κάνει αυλάκια ανάμεσα στα φυτά κι έτσι επιβραδύνει τη μετατροπή ενός νερόλακκου σε βάλτο.
Ο ισχυρός «Λεβιάθαν» είναι πραγματικά ένα εντυπωσιακό ζώο. Η προστατευτική του πανοπλία και η δύναμις των σιαγόνων του είναι τρομερές. Αυτό το ερπετό είναι θαυμάσια εφοδιασμένο για την ύπαρξί του και συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στη διατήρησι της παρούσης ισορροπίας του ζωικού βασιλείου. Μολονότι ίσως δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστικός σε πολλούς ανθρώπους, ο ισχυρός Λεβιάθαν θα μπορούσε να κάμη ένα άτομο να μάθη ότι δεν είναι φρόνιμο να υποτιμά την αξία οποιουδήποτε ζώου. Ιδιαίτερα τώρα, που ο άνθρωπος φονεύει με μανία αυτό το ερπετό σε σημείο που το έχει εξαφανίσει από πολλές περιοχές, είναι σπουδαίο ν’ αρχίσουν οι άνθρωποι να τον βλέπουν κάπως διαφορετικά.