Ερωτήσεις από Αναγνώστες
● Αφού η λέξη «οργάνωση» δεν συναντάται στη Βίβλο, ούτε στις πρωτότυπες γλώσσες της, με τι δικαίωμα λέμε ότι ο Θεός έχει μια οργάνωση ή μιλάμε για την οργάνωση του Θεού;
Μια σύγχρονη εβραϊκή λέξη που σημαίνει «οργάνωση» είναι το ουσιαστικό ιργκούν. Προέρχεται από το Εβραϊκό ρήμα εράγκ, που σημαίνει «τακτοποιώ σε σειρά», όπως επίσης και «ακολουθώ.» Αντίστοιχα, οργάνωση είναι μια τακτοποίηση πραγμάτων. (Για ένα σχετικό παράδειγμα μπορεί κανείς να αναφερθεί στο βιβλίο Πράγματα στα Οποία Είναι Αδύνατον να Ψευσθή ο Θεός, κεφάλαιο 17, παράγραφος 28, στην Εβραϊκή έκδοση.)
Η Εβραϊκή γλώσσα έχει κι άλλη μια λέξη ισοδύναμη με τη λέξη «οργάνωση,» τη λέξη χισταντρούθ. Αυτή βασίζεται σε μια λέξη που βρίσκεται στις πρωτότυπες Εβραϊκές Γραφές. Τα βασικά γράμματα κλειδιά στη λέξη χισταντρούθ είναι το σ το ντ και το ρ. Με τα τέσσερα αυτά σύμφωνα σχηματίζεται η Εβραϊκή λέξη σαντάρ, που βασικά σημαίνει «βάζω σε τάξη,» και έτσι προκύπτει μια διευθέτηση, τακτοποίηση. Ο αυτοπαθής τύπος του ρήματος σαντάρ χρησιμεύει σαν βάση του ουσιαστικού χισταντρούθ που σημαίνει «οργάνωση.»
Αν και δεν βρίσκουμε αυτή τη λέξη στις εμπνευσμένες Εβραϊκές Γραφές, όμως βρίσκουμε το σχετικό Εβραϊκό ουσιαστικό σεντέρ στο Ιώβ 10:22. Εκεί αυτό το ουσιαστικό χρησιμοποιείται στον πληθυντικό και γράφεται σ’νταρίμ. Η Αγγλική Αναθεωρημένη Μετάφραση αποδίδει το Ιώβ 10:22 ως εξής: «Γη με βαθύ σκοτάδι, σαν το ίδιο το σκοτάδι. Γη σκιάς θανάτου χωρίς καμιά τάξη [σ’νταρίμ], εκεί όπου το φως είναι σαν σκοτάδι.» (Επίσης, Εξουσιοδοτημένη Μετάφραση· Κατά Γράμμα Μετάφραση του Γιάνγκ. ) Η Μετάφραση Νέου Κόσμου το αποδίδει ως εξής: «Στη γη που το σκοτάδι είναι σαν ζόφος, που έχει βαθειές σκιές και αταξία [λο σ’νταρίμ], όπου δεν φωτίζει πάρα πάνω απ’ όσο ο ζόφος.» (Επίσης Εμφατική Βίβλος του Ρόδερχαμ.) Αταξία, χωρίς καμιά τάξη, σημαίνουν εδώ έλλειψη τακτοποιήσεως, μια κατάσταση αποδιοργανωμένη.
Μέχρι σήμερα οι Ιουδαίοι χρησιμοποιούν τη λέξη σεντέρ. Το σεντέρ είναι μέρος του Ιουδαϊκού Μισνά. Κάτω από τη λέξη «Μισνά» η Εγκυκλοπαίδεια Μακλίντοκ και Στρονγκ λέει: «Το Μισνά διαιρείται σε έξι μέρη (. . . , Σενταρίμ, διατάξεις), που περιέχουν 62 πραγματείες . . . και 514 κεφάλαια . . . Τα τελευταία, πάλι, διαιρούνται σε αριθμημένα μέρη.»
Έτσι στην πρωτότυπη Εβραϊκή Βίβλο βρίσκεται η λέξη που σημαίνει «τάξη» ή «διευθέτηση». Ο απόστολος Παύλος, τονίζοντας την ανάγκη για τάξη και διευθετήσεις μέσα στη Χριστιανική εκκλησία, έγραψε στους Χριστιανούς στην Κόρινθο: «Διότι ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης, καθώς εν πάσαις ταις εκκλησίαις των αγίων. Πάντα ας γίνωνται ευσχημόνως και κατά τάξιν. [Εβραϊκές μεταφράσεις: σ’νταρίμ, ν’κονίμ].» (1 Κορ. 14:33, 40, Αγγλική Αναθεωρημένη Μετάφραση· Εξουσιοδοτημένη Μετάφραση) Αυτή η αποστολική συμβουλή του πρώτου αιώνα εφαρμόζεται με την ίδια δύναμη σήμερα σ’ όλες τις εκκλησίες των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά. Ο απόστολος Παύλος έγραψε στην κοινή Ελληνική της εποχής του και η αντίστοιχη Ελληνική λέξη είναι «οργάνωση.» Η ρίζα αυτής της λέξεως είναι η λέξη «έργον», μια λέξη που σημαίνει «εργασία» και που κατ’ επανάληψη βρίσκεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές.
Εξετάζοντας τα πάντα στο φως των Γραφών, είναι βεβιασμένο το να ισχυρισθεί κανείς ότι ο Θεός δεν έχει καμιά οργάνωση επειδή η πρωτότυπη λέξη που στις αρχαίες γλώσσες σημαίνει «οργάνωση» δεν συναντάται στις θεόπνευστες Εβραϊκές και Ελληνικές Γραφές. Σε κάθε τι ο Θεός δείχνει ότι έχει την ικανότητα να οργανώνει. Τι θα συνέβαινε αν δεν οργάνωνε τα ευπειθή πλάσματά του; Σαν ένα κατασκεύασμα η οργάνωση είναι ένα σώμα νοημόνων ανθρώπων που συνεργάζονται και τακτοποιούνται έτσι που να εκπληρώνουν ειρηνικά και αρμονικά ένα κοινό σκοπό, τον σκοπό του οργανωτή.
Σε αρμονία μ’ αυτό, ο Θεός κατ’ επανάληψη αποκαλείται «Ιεχωβά των δυνάμεων (στρατευμάτων, ΜΝΚ)». Στράτευμα είναι ένα οργανωμένο σώμα στρατιωτών. Έτσι, κάτι που υποστηρίζει την αλήθεια ότι ο Θεός έχει μια οργάνωση, είναι αυτή η προτροπή που διαβάζουμε και η οποία απευθύνεται στην οργάνωσή του. «Ευλογείτε τον Κύριον, άγγελοι αυτού, δυνατοί εν ισχύι, οι εκτελούντες τον λόγον αυτού, οι ακούοντες της φωνής του λόγου αυτού. Ευλογείτε τον Κύριον, πάσαι αι δυνάμεις αυτού, λειτουργοί αυτού, οι εκτελούντες το θέλημα αυτού. Ευλογείτε τον Κύριον, πάντα τα έργα αυτού, εν παντί τόπω της δεσποτείας αυτού.» (Ψαλμ. 103:20-22) Ο Ιεχωβά είχε μια οργάνωση ουράνιων πνευματικών πλασμάτων πριν ακόμη δημιουργήσει τη γη και βάλει πάνω της τον άνθρωπο.
Σε διάφορες περιπτώσεις ο Θεός χρησιμοποιεί σχήματα λόγου για να αναφερθεί στην οργάνωσή του. Η πρώτη τέτοια περίπτωση είναι στη Γένεσι 3:15, όπου ο Θεός αποκαλεί την ουράνια πνευματική οργάνωσή του «γυναίκα», σ’ αντίθεση με τον «όφιν,» ένα σχήμα λόγου που υποδηλώνει τον Σατανά τον Διάβολο. (Συγκρίνετε Γέν. 3:14· Αποκ. 12:9.) Αυτός ο στασιαστής κατά του Θεού τον μιμήθηκε, και έφτιαξε μια οργάνωση ενάντια στην οργάνωση του Θεού, τη συμβολική «γυναίκα» του Θεού.
● Γιατί μερικές Βιβλικές μεταφράσεις αποδίδουν το εδάφιο Τίτο 2:13 σαν ν’ αναφέρεται μόνο σ’ ένα πρόσωπο, τον Ιησού, καλώντας τον Θεό και Σωτήρα;
Στη Μετάφραση Νέου Κόσμου, το εδάφιο Τίτο 2:13 λέει: «Προσμένοντες την μακάρια ελπίδα και επιφάνεια της δόξης του μεγάλου Θεού και του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.»
Εν τούτοις, πολλοί Βιβλικοί μεταφραστές απέδωσαν το τελευταίο μέρος του εδαφίου σαν να σήμαινε ένα μόνο πρόσωπο, τον Ιησού. Λόγου χάρη, η Μια Αμερικανική Μετάφραση λέει : « . . . την μακάρια εμφάνιση του μεγάλου μας Θεού και Σωτήρος Χριστού Ιησού.» Αυτοί οι μεταφραστές συχνά ισχυρίζονται ότι αυτός ο τρόπος αποδόσεως συμφωνεί μ’ ένα «κανόνα» της Ελληνικής γραμματικής. Ωστόσο και η περί Τριάδος δοξασία τούς προδιαθέτει για μια τέτοια μετάφραση.
Το αρχαίο Ελληνικό κείμενο λέει, «δόξα του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Χριστού Ιησού.» Παρατηρείστε ότι υπάρχει ένα μόνο άρθρο (του) που προηγείται των δύο ονομάτων (Θεού, Σωτήρος) που συνδέονται με τον σύνδεσμο «και».
Πριν από έναν αιώνα και πάνω, ο Γκράνβιλ Σαρπ διατύπωσε αυτό που υποτίθεται ότι είναι ένας «κανόνας» που εφαρμόζεται σε τέτοιες συντάξεις. Βεβαίωσε ότι, αφού το άρθρο (του) δεν επαναλαμβάνεται πριν από το δεύτερο όνομα (Σωτήρος), τα δυο ονόματα αναφέρονται στο ίδιο πρόσωπο ή υποκείμενο. Αυτό θα σήμαινε ότι ο «μέγας Θεός» και ο «Σωτήρ» θα ήσαν χαρακτηριστικά του Ιησού, σαν η έννοια να ήταν ‘του Ιησού Χριστού, του μεγάλου Θεού και Σωτήρος μας.’
Εκείνοι που τείνουν να πιστέψουν στη θεότητα του Ιησού δίνουν κάποτε την εντύπωση ότι η ανωτέρω θέση είναι υποχρεωτική λόγω της Ελληνικής γραμματικής. Αλλά δεν είναι έτσι. Πραγματικά, η ισχύς του «κανόνος» που εφαρμόζεται στην προς Τίτον επιστολή, έχει συζητηθεί πολύ από τους αρχαιολόγους.
Παραδείγματος χάρη, ο Δρ Χένρυ Άλφορντ (Η Ελληνική Διαθήκη, Τόμος Γ΄) λέγει: «Κανένας δεν αμφισβητεί ότι μπορεί να ερμηνευθεί όπως το έχουν ερμηνεύσει, αλλά προσθέτει ότι θα πρέπει κανείς μάλλον να καθορίσει ‘τι πραγματικά σημαίνουν οι λέξεις.’ Και αυτό δεν μπορεί να λυθεί με γραμματικούς κανόνες.
Μια Γραμματική των Ελληνικών της Καινής Διαθήκης (Μούλτον-Τέρνερ, 1963) λέγει αυτά για το εδάφιο Τίτον 2:13: «Η επανάληψη του οριστικού άρθρου δεν ήταν αυστηρώς αναγκαία για να βεβαιώσει ότι πρόκειται για δυο διαφορετικά πρόσωπα.» Τι θα λεχθεί όμως για τον κανόνα του Σάρπ; Ο Δρ Νίγκελ Τέρνερ ομολογεί αυτά: «Ατυχώς, σ’ αυτή την περίοδο των Ελληνικών δεν μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ένας τέτοιος κανών είναι πραγματικά αποφασιστικός. (Γραμματικές Έρευνες στη Νέα Διαθήκη, 1965) Όσο για την Ελληνική σύνταξη που χρησιμοποιείται, ο καθηγητής Αλέξανδρος Μπούτμαν τονίζει τα εξής: «Ποτέ ίσως θα γίνει δυνατόν, είτε ως προς την κοσμική φιλολογία είτε ως προς την Καινή Διαθήκη να φθάσομε σε απαρέγκλιτους κανόνες που δεν έχουν εξαιρέσεις, . . . »—Μια Γραμματική των Ελληνικών της Καινής Διαθήκης.
Στην Ελληνική Διαθήκη του Εξηγητού, ο Δρ Ν. Ι. Ο. Χουάιτ παρατηρεί τα εξής: «Το γραμματικό επιχείρημα είναι πολύ ισχνό για να βαστάση πολύ βάρος, ιδιαίτερα όταν λάβουμε υπόψη όχι μόνο τη γενική παραμέληση του άρθρου σ’ αυτές τις επιστολές αλλά και την παράλειψή του πριν από το ‘Σωτήρ’ στην επιστολή 1 Τιμόθεον 1:1· 4:10. Και ο Δρ Άλφορντ τονίζει ότι σε άλλα εδάφια όπου ο Παύλος χρησιμοποιεί εκφράσεις όπως «Θεού του Σωτήρος ημών» θετικά δεν εννοεί τον Ιησού διότι «ο Πατήρ και ο Υιός διακρίνονται σαφώς απ’ αλλήλων.» (1 Τιμ. 1:1· 2:3-5) Αυτό συμφωνεί με τη γενική διδασκαλία της Βίβλου ότι ο Ιησούς είναι ένας δημιουργημένος Υιός, που δεν εξισώνεται με τον Πατέρα του.—Ιωάν. 14:28· 1 Κορ. 11:3.
Έτσι λοιπόν, ο Δρ Χουάιτ τελειώνει με τα εξής: ‘Στο σύνολο λοιπόν, αποφαινόμεθα υπέρ της αποδόσεως αυτού του εδαφίου έτσι: επιφάνεια της δόξης του μεγάλου Θεού και του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.’ Μερικές σύγχρονες μεταφράσεις συμφωνούν. Στο κύριο κείμενο ή στις υποσημειώσεις αποδίδουν το εδάφιο Τίτον 2:13 ως χαρακτηρίζον δυο διαφορετικά πρόσωπα, τον «μέγα Θεόν» που είναι ο Ιεχωβά, και τον Υιόν του, «Σωτήρα ημών, Χριστόν Ιησούν,» που έχουν δόξα και οι δύο. (Λουκ. 9:26· 2 Τιμ. 1:10) Ιδέτε Τη Νέα Αμερικανική Βίβλο, την Αυθεντική Καινή Διαθήκη, τη Βίβλο της Ιερουσαλήμ (υποσημείωση) και τις μεταφράσεις υπό Ι. Β. Φίλλιπς, Τζέημς Μόφφαττ και Τσάρλς Κ. Ουίλλιαμς.